14. ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

(ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΥΠΟΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΘΕΜΑΤΩΝ ΤΑ ΠΡΟΔΡΟΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ)

Άγιος Ιππόλυτος - Επίσκοπος Ρώμης

Γράφτηκε η προφητεία για να γνωρίσετε τη θλίψη που θα εµφανιστεί  στους έσχατους καιρούς και την ταραχή και την κακή συμπεριφορά όλων των ανθρώπων απέναντι στο συνάνθρωπο και την καταστροφή και το µίσος και την έριδα, την αδιαφορία των ποιµένων για τα πρόβατά τους και την ανυπακοή του λαού προς τους ιερείς.

Γιατί όλοι θα ζήσουν σύµφωνα µε τη δική τους θέληση και οι γονείς θα μισήσουν τα τέκνα τους και τα τέκνα θα απλώσουν το χέρι τους στους γονείς. Η γυναίκα θα παραδώσει τον ίδιο της τον άνδρα στο θάνατο και ο άνδρας θα οδηγήσει την ίδια του τη γυναίκα στο δικαστήριο ως κατηγορούµενη· οι κύριοι θα συμπεριφερθούν απάνθρωπα προς τους δούλους τους και οι δούλοι θα επιδείξουν ανυπακοή προς τους κυρίους τους. Κανείς δεν θα σέβεται τα άσπρα µαλλιά του γεροντότερου και κανείς δεν θα λυπηθεί την οµορφιά του νεότερου. 

Οι ναοί του Θεού θα γίνουν όπως τα σπίτια και θα σημειωθούν παντού καταστροφές των εκκλησιών. Οι Γραφές θα περιφρονηθούν και οι άνθρωποι θα τραγουδούν παντού τα τραγούδια του εχθρού. Πορνείες και μοιχείες και ψευδορκίες θα γεµίσουν τη γη. Γενικά, αυτοί που θεωρούνται Χριστιανοί θα ασχολούνται µε μαγείες και ξόρκια και μαντείες. Τότε θα εµφανιστούν ψευδοπροφήτες, ψευδαπόστολοι, µάγοι, άνθρωποι καταστροφικοί, κακοποιοί, απατεώνες, μοιχοί, πόρνοι, άπληστοι, επίορκοι, συκοφάντες, πλεονέκτες. 

Οι ποιµένες θα γίνουν σαν λύκοι. Οι ιερείς θα αγαπήσουν το ψέµα. Οι µοναχοί θα επιθυµήσουν τα κοσµικά. Οι πλούσιοι θα ντυθούν µε το ένδυµα της ασπλαχνίας. Οι άρχοντες δεν θα βοηθήσουν το φτωχό. Οι κυβερνήτες θα διώξουν από την καρδιά τους τον οίκτο. Οι δικαστές αφαιρώντας τη δικαιοσύνη από το δίκαιο και τυφλωμένοι από τη δωροδοκία, θα αποδεχθούν την αδικία.

Τα ίδια τα στοιχεία της φύσης, θ’ απαρνηθούν την φυσική τάξη. Σεισµοί σε κάθε πόλη, λιµοί σε κάθε χώρα, αµέτρητες βροντές και φοβερές αστραπές, οι οποίες καίνε ολοσχερώς τα σπίτια και τους αγρούς, θυελλώδεις άνεµοι, που ταράζουν τη γη και τη θάλασσα απεριόριστα, ακαρπίες της γης, βουητό και αφόρητος κλυδωνισµός της θάλασσας, καθώς ξεψυχούν και χάνονται οι άνθρωποι. Σηµάδια στον ήλιο, παρεκκλίσεις των αστέρων από την πορεία τους, θλίψεις των εθνών,  πολύ δυνατοί άνεµοι, χαλαζοπτώσεις σε όλη την επιφάνεια της γης, πρωτοφανείς θύελλες, ιδιαίτερα έντονοι παγετοί, αφόρητοι καύσωνες, ξαφνικοί κεραυνοί, απρόσμενες φωτιές και ταυτόχρονα σε όλη τη γη θρήνος και στεναγµός που δεν θα επιδέχεται παρηγοριά. 

Επειδή θα έχει πληθύνει η αµαρτία, θα κρυώσει η αγάπη των πολλών. Γι’ αυτό το λόγο, ο Κύριος του σύµπαντος βροντοφωνάζει µέσω του Ευαγγελίου λέγοντας: Προσέχετε µην εξαπατηθείτε. Γιατί πολλοί θα παρουσιαστούν µε το όνοµά µου λέγοντας “…εγώ είµαι ο Μεσσίας και έχει φθάσει ο καιρός…”. Λοιπόν, µην τους ακολουθήσετε. Και, όταν ακούσετε πολέµους και αναταραχές, µην ταραχθείτε. Γιατί αυτά πρέπει να γίνουν πρώτα, αλλά δεν θα έλθει αµέσως το τέλος. Ας µάθουµε το λόγο του Κυρίου, πώς δηλαδή εγγυώμενος για πάντα την ασφάλειά µας, έδωσε την εντολή: «…Προσέχετε µην εξαπατηθείτε. Γιατί πολλοί θα έλθουν µε το όνοµά µου λέγοντας, εγώ είµαι ο Μεσσίας...».

Ακούσατε, αγαπητοί, την απόφαση του Κυρίου, γνωρίσατε την εµφάνιση του δικαστή, µάθατε ποιά φοβερή δίκη και φοβερή µέρα και ώρα µας περιµένει. Γι’ αυτήν ας φροντίσουµε καθημερινά, γι’ αυτήν ας µεριµνήσουµε κατά τη διάρκεια της µέρας και της νύκτας και στα σπίτια και στις πλατείες και στις εκκλησίες, για να µην παρουσιαστούµε σε εκείνη τη φοβερή και αµερόληπτη δίκη καταδικασµένοι και ταπεινωµένοι και σκυθρωποί, αλλά αγνοί στις πράξεις και το βίο και την καθημερινή ζωή και την εξομολόγηση, για να πει και σε µας ο σπλαχνικός και φιλάνθρωπος Θεός:

«…Η πίστη σου σε έχει σώσει, βάδιζε στο δρόµο της ειρήνης, και εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ, σε λίγα ήσουν πιστός, θα σε εγκαταστήσω στα πολλά. Έλα και εσύ µέσα, για να απολαύσεις τη χαρά του Κυρίου σου...». 

Μακάρι να την γευτούμε µε την χάρη και την φιλανθρωπία του Κυρίου µας Ιησού Χριστού, στον οποίο µαζί µε τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύµα, ας αποδοθεί δόξα και τιµή και προσκύνησης και τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αµήν.         

                  

 (Φυλλάδιον Πνευματικής Αφύπνισης. Διανέμεται ΔΩΡΕΑΝ)

31. Απόστολος Κυριακής IΓ΄– A’ Κορ. (16, 13 – 24)

A’ Κορ. (16, 13 – 24)

«…Ἀδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε· πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γενέσθω. Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί· οἴδατε τὴν οἰκίαν Στεφανᾶ, ὅτι ἐστὶν ἀπαρχὴ τῆς ᾽Αχαΐας καὶ εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις ἔταξαν ἑαυτούς· ἵνα καὶ ὑμεῖς ὑποτάσσησθε τοῖς τοιούτοις καὶ παντὶ τῷ συνεργοῦντι καὶ κοπιῶντι. Χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Στεφανᾶ καὶ Φορτουνάτου καὶ ᾽Αχαϊκοῦ, ὅτι τὸ ὑμέτερον ὑστέρημα οὗτοι ἀνεπλήρωσαν· ἀνέπαυσαν γὰρ τὸ ἐμὸν πνεῦμα καὶ τὸ ὑμῶν. ἐπιγινώσκετε οὖν τοὺς τοιούτους. ᾽Ασπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τῆς ᾽Ασίας. Ἀσπάζεται ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ πολλὰ ᾽Ακύλας καὶ Πρίσκιλλα σὺν τῇ κατ᾽ οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίᾳ. Ἀσπάζονται ὑμᾶς οἱ ἀδελφοὶ πάντες. ᾽Ασπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἁγίῳ. Ὁ ἀσπασμὸς τῇ ἐμῇ χειρὶ Παύλου. Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα μαραν αθά. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦθ μεθ᾽ ὑμῶν. Ἡ ἀγάπη μου μετὰ πάντων ὑμῶν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ. Ἀμὴν...». 

ΑΝΑΛΥΣΗ

Η εν λόγω αποστολική περικοπή αποτελεί τμήμα του επιλόγου της Α’ προς Κορινθίους επιστολής του Παύλου. Σ’ αυτήν την επιστολή ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Κορίνθου, απευθύνει στους χριστιανούς της πόλης, τις τελευταίες υποθήκες και προσθέτει με το ίδιο του το χέρι τον δικό του ασπασμό και τις ευχές του.

Μέσα από την επιστολή ταύτη διαφαίνεται η θερμή αγάπη του αποστόλου, τα ευγενή του αισθήματα που έτρεφε για τους χριστιανούς των Εκκλησιών που έχει ιδρύσει.

===========================================================

«...Ἀδελφοί, γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε...». στιχ. 13

Εδώ έχουμε 4 προστακτικές ισαρίθμων ρημάτων, που συνιστούν την παραίνεση και το παρακλητικό ύφος του αποστόλου.

«…Γρηγορείτε…». Η πνευματική εγρήγορση συνιστά σταθερό πλαίσιο της εν Χριστώ ζωής και αναγκαία προϋπόθεση για την υποδοχή της Παρουσίας του Κυρίου.

«…Στήκετε ἐν τῇ πίστει…». Η πίστη αποτελεί το κύριο θεμέλιο πάνω στο οποίο εμείς οι χριστιανοί οφείλουμε να παραμένουμε στερεωμένοι.

«…Ανδρίζομαι…». Σημαίνει επιδεικνύω ανδρικό φρόνημα και γενναιοψυχία. Ο χριστιανός ως στρατιώτης Ιησού Χριστού οφείλει να είναι ανδρείος και θαραλλέος.

«…Κραταιοῦσθε…». Ο αγώνας της εν Χριστό ζωής προϋποθέτει την παρουσία πνευματικής ισχύος, έτσι ώστε ο χριστιανός να μπορεί ν’ αγωνίζεται αποτελεσματικά. Πάνω σ’ αυτά μας προτρέπει και ο προφητάνακτας Δαβίδ «…ὑπόμεινον τὸν Κύριον· ἀνδρίζου, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου…» Ψαλ. (2  6, 14)

«...πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γενέσθω…» στιχ. 14

Η αγάπη αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα των σχέσεων των χριστιανών μεταξύ τους, ως μέλη μιας εκκλησιαστικής κοινότητας. Ότι κάνουμε ως μέλη του σώματος της Εκκλησίας, θα πρέπει να το εμπνέει η αγάπη. Οτιδήποτε κάνουμε χωρίς αγάπη, όσο μεγάλο και σημαντικό και αν είναι, ΔΕΝ ΕΧΕΙ καμιά αξία. Η αγάπη αποτελεί τη λύδια λίθο αξιολόγησης της συμπεριφοράς και των έργων του κάθε χριστιανού.   

«...Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί· οἴδατε τὴν οἰκίαν Στεφανᾶ, ὅτι ἐστὶν ἀπαρχὴ τῆς ᾽Αχαΐας καὶ εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις ἔταξαν ἑαυτούς...». στιχ. 15

Η οικία Στεφανά ήσαν οι πρώτοι άνθρωποι που ανταποκρίθηκαν στο κήρυγμα του Παύλου και πίστεψαν στο Χριστό. Μετά την προσέλευσή τους στην πίστη «…ἔταξαν ἑαυτούς εις διακονίαν τοῖς ἁγίοις…» δηλ. με δική τους θέληση, οικειοθελώς, αφιέρωσαν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία των χριστιανών.

Η οικία Στεφανά κατά τον Παύλο αποτελεί διπλό έπαινο, πρώτον, γιατί πρώτοι δέχθηκαν στο σωτήριο κήρυγμα και κατά δεύτερον πρόσφεραν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία και διακονία των αγίων και αποστόλων.

«…ἵνα καὶ ὑμεῖς ὑποτάσσησθε τοῖς τοιούτοις καὶ παντὶ τῷ συνεργοῦντι καὶ κοπιῶντι…» στιχ. 16

Η στάση και η προσφορά της οικίας Στεφανά προς τους χριστιανούς της Εκκλησίας της Κορίνθου, επέβαλλε στους Κορινθίους να υποτάσσονται σ’ αυτούς. Την ίδια στάση έπρεπε να τηρήσουν και οι Κορίνθιοι προς όλους εκείνους οι οποίοι εργάζονταν και κοπίαζαν μαζί με τα μέλη της οικογένειας Στεφανά.

«…Χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Στεφανᾶ καὶ Φορτουνάτου καὶ ᾽Αχαϊκοῦ, ὅτι τὸ ὑμέτερον ὑστέρημα οὗτοι ἀνεπλήρωσαν…» στιχ. 17

Ο Παύλος εκφράζει τη χαρά του με την παρουσία των αναφερθεισών ανδρών και πληροφορεί τους παραλήπτες του, ότι αυτοί αναπλήρωσαν το κενό που αισθανόταν των προσώπων που δεν είχε κοντά του και δεν μπορούσε να δει τα πρόσωπα των άλλων αδελφών.

«…ἀνέπαυσαν γὰρ τὸ ἐμὸν πνεῦμα καὶ τὸ ὑμῶν. ἐπιγινώσκετε οὖν τοὺς τοιούτους. ᾽Ασπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τῆς ᾽Ασίας. Ἀσπάζεται ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ πολλὰ ᾽Ακύλας καὶ Πρίσκιλλα σὺν τῇ κατ᾽ οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίᾳ…» στιχ. (18-19)

Η επίσκεψη των 3 ανδρών καθώς και τα μαντάτα που του έφεραν, που σημαίνει ότι τον ξεκούρασαν και τον παρηγόρησαν. Τα μηνύματα που θα μεταφέρονταν από τους 3 αυτούς άνδρες θ’ ανάπαυαν και το δικό τους πνεύμα.

Ο απόστολος βρισκόμενος εις την Έφεσο, διαβιβάζει τους χαιρετισμούς του καθώς και των χριστιανών της Εφέσου, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο την οικουμενικότητα της Εκκλησίας και τους δεσμούς αγάπης που συνδέουν τους χριστιανούς μεταξύ τους, ανεξάρτητα από την απόσταση των μερών που κατοικούν.

«…Ἀσπάζονται ὑμᾶς οἱ ἀδελφοὶ πάντες. ᾽Ασπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἁγίῳ…» στιχ. (20)

Εκτός από τους χαιρετισμούς των χριστιανών της Εκκλησίας της Εφέσου, μεταφέρει και τους χαιρετισμούς όλων των αδελφών που αποτελούσαν τα μέλη της Εκκλησίας της Εφέσου. Τους παραγγέλει ν’ ασπαστούν ο ένας τον άλλο «εν φιλήματι αγίω» δηλ. ένα ασπασμό αγάπης, άδολο και ανυπόκριτο.

«…Ὁ ἀσπασμὸς τῇ ἐμῇ χειρὶ Παύλου…» στιχ. (21)

Ο ασπασμός του παρόντος στίχου καθώς και των άλλων που ακολουθούν, προέρχονται από το ίδιο το χέρι του αποστόλου. Μ’ αυτό τον τρόπο θέλει να τους δείξει την έμπρακτη αγάπη του και το ακοίμητο ενδιαφέρον του για την πνευματική τους προκοπή. 

«…Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα μαραν αθά…» στιχ. (22)

Ο παρών στίχος – αφορισμός – μοιάζει με απειλή εξαιτίας του περιεχομένου του, αλλά και λόγω του αιφνίδιου τρόπου με τον οποίο τον εισάγει ο απόστολος. Το ρήμα «…φιλείς…» που είναι πιο ισχυρό από το αγαπώ, εκφράζει τη θρησκευτική αφοσίωση και αφιέρωση στον Κύριο Ιησού Χριστό. Το «…ἤτω ἀνάθεμα…» είναι ο αποκομμένος από την εκκλησιαστική κοινωνία.

Το «…μαράν αθά…» είναι φράση αραμαϊκή και σημαίνει έκκληση για να έρθει γρήγορα ο Κύριος.

Το ερώτημα τώρα που εκπηγάζει και που εύλογα κάποιος μπορεί να διερωτάται, είναι γιατί έτσι ξαφνικά μετά από εγκάρδιο ασπασμό και χαιρετισμό, γίνεται τώρα λόγος για αφορισμό;

Η αιτία είναι λειτουργική! Μετά το πέρας της ανάγνωσης της επιστολής, άρχιζε η τέλεση του Κυριακού Δείπνου. Γνωρίζοντας αυτό ο απόστολος παρενέβαλε στο τέλος της επιστολής του, τις τελετουργικές αυτές εκφράσεις.

«…Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦθ μεθ᾽ ὑμῶν. Ἡ ἀγάπη μου μετὰ πάντων ὑμῶν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ. Ἀμὴν…» στιχ. (23-24)

Ο Παύλος κλίνει την επιστολή του δίνοντας στους παραλήπτες του, την αποστολική του ευλογία. Είναι σαν να τους εύχεται να έχουν κάθε αγαθό, εγκόσμιο και ουράνιο, αφού η χάρη του Θεού περιλαμβάνει τα πάντα, και απ’ αυτήν πηγάζει κάθε ευλογία.

Η αγάπη αυτή του Παύλου, είναι αγάπη «…εν Χριστώ Ιησού…», πηγάζει από το Χριστό και προσφέρεται στο όνομα του Χριστού.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«…Γρηγορείτε…» διαλαλεί ο απόστολος. Η εγρήγορση είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος της χριστιανικής μας ζωής και σημαίνει πνευματική επαγρύπνηση, επίγνωση χρέους, αίσθηση ευθύνης. Αντιθέτως η ραθυμία και η πνευματική νωθρότητα συνιστούν μεγάλη απειλή. Όταν η συνείδησή μας παύσει ν’ αγρυπνεί, τότε εύκολα παρασυρόμαστε από το πνεύμα του κόσμου και παύουμε να προσβλέπουμε σταθερά στο πρόσωπο του Χριστού, περιμένοντας με λαχτάρα τη θεία παρουσία Του.  Δελεαζόμαστε από τα θέλγητρα του κακού, ενδίδουμε στις προκλήσεις του κακού αμελώντας το χριστιανικό αγώνα. Αδιαφορούμε για την κλήση που μας απεύθυνε ο Κύριος να ζούμε κατά το θέλημά Του και ν’ αγωνιζόμαστε για την εξάπλωση της Βασιλείας Του.

Ο Παύλος θέλει να ενδυθούμε την πνευματική μας πανοπλία, και να παραμείνουμε άγρυπνοι. Το ίδιο μας προτρέπει και ο ίδιος ο Κύριος, «…γρηγορείτε και προσεύχεστε…» στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο (26, 41).

Ο διάβολος ως «…λέων…» (σαν λιοντάρι) περιπατεί να καταπιεί όποιον βρει μπροστά του. Αλλά όποιος επαγρυπνεί μπορεί να φυλάξει την καρδιά του απρόσβλητη από τις επιθέσεις του πονηρού. Όποιος βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, αυτόν ο διάβολος δεν μπορεί να τον αιφνιδιάσει με τα τεχνάσματά του και τις δόλιες πανουργίες του.

Όσο ζούμε, οφείλουμε να προσέχουμε και να επαγρυπνούμε, ζώντας νηπτικά. Στην αποχαύνωση και νωθρότητα της εποχής μας, οι μαθητές του Χριστού καλούμαστε ν’ αντιτάξουμε πνευματική επαγρύπνηση, εγρήγορση συνειδήσεως, συναίσθηση ευθύνης και επίγνωση του χρέους.

Πνευματική προκοπή χωρίς εγρήγορση δεν επιτυγχάνεται. Καθαρότητα χωρίς εσωτερική επαγρύπνηση δεν κατορθώνεται. Η πνευματική εγρήγορση μας οδηγεί πλησιέστερα στο Θεό και μας εισάγει στη βαθύτερη γνώση του θελήματός Του. Γένοιτο.

13. ΝΕΚΡΟΙ ΑΠΟ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΚΑΙ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

(ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΥΠΟΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΘΕΜΑΤΩΝ ΤΑ ΠΡΟΔΡΟΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ)

Εὐθέως δὲ μετὰ τὴν θλῖψιν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς, καὶ οἱ ἀστέρες πεσοῦνται ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται.

Τότε, θα συμβαίνουν συχνά σεισμοί σε κάθε πολιτεία, λοιμώδεις ασθένειες και επιδημίες σε κάθε χώρα, κεραυνοί ασυνήθιστοι και φοβερές αστραπές, ενώ σπίτια και αγροί θά κατακαίονται…

Θα συμβαίνουν ακόμη φοβερές καταιγίδες ανέμων, οι οποίες θα διαταράσσουν χωρίς όρια την ξηρά και την θάλασσα, ακαρπίες της γής, σάλος καί βουητό από τη θάλασσα και σάλος αφόρητος από την απώλεια χιλιάδων ψυχών ανθρώπων…

Θα βλέπουμε σημαδιακές μεταβολές στον ήλιο και στη σελήνη, εκτροπές αστέρων από τη θέση τους, συγκρούσεις εθνών και πολέμους, καταστρεπτικούς ανέμους, βολίδες χαλάζης επί του προσώπου της γης, χειμώνες άτακτοι και ασυνήθιστοι (από μεγάλη κλιματική αλλαγή), παγετοί μεγάλοι, καύσωνες ανυπόφοροι, κεραυνοί αιφνίδιοι, και εμπρησμοί αδόκητοι και μη αναμενόμενοι…

Θα υπάρχει δε ένας γενικός θρήνος και οδυρμός επί όλης της γης, χωρίς καμία και από πουθενά παρηγοριά…»

Αγίου Ιππολύτου, P.G. 10, 912 B – ΒΕΠΕΣ 6, 278

ΣΤΟΥΣ 98 ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΠΟΥ ΕΛΑΒΕ ΧΩΡΑ, ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 2018... ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΩ ΠΩΣ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2017 ΕΙΧΑΜΕ 15 ΝΕΚΡΟΥΣ ΑΠΟ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΣΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ. 

ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΔΥΤΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ ΝΟΕ 2017 -  15 ΝΕΚΡΟΙ

   ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΑΤΤΙΚΗ ΙΟΥΛΙΟΣ 2017 -  98 ΝΕΚΡΟΙ

ΚΥΡΙΕ ΙΛΑΣΘΗΤΙ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ ΗΜΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΥΣΟΝ ΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΣΟΥ. ΑΜΗΝ

30. Απόστολος Κυριακής IΒ΄– A’ Κορ. (15, 1 – 11)

A’ Κορ. (15, 1 – 11)

«…Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον ὃ εὐηγγελισάμην ὑμῖν, ὃ καὶ παρελάβετε, ἐν ᾧ καὶ ἑστήκατε, δι᾽ οὗ καὶ σῴζεσθε, τίνι λόγῳ εὐηγγελισάμην ὑμῖν εἰ κατέχετε, ἐκτὸς εἰ μὴ εἰκῇ ἐπιστεύσατε. Παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις, ὃ καὶ παρέλαβον, ὅτι Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς, καὶ ὅτι ἐτάφη, καὶ ὅτι ἐγήγερται τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ κατὰ τὰς γραφάς, καὶ ὅτι ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα· ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς ἐφάπαξ, ἐξ ὧν οἱ πλείους μένουσιν ἕως ἄρτι, τινὲς δὲ καὶ ἐκοιμήθησαν· ἔπειτα ὤφθη ᾽Ιακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσιν· ἔσχατον δὲ πάντων ὡσπερεὶ τῷ ἐκτρώματι ὤφθη κἀμοί. ᾽Εγὼ γάρ εἰμι ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων, ὃς οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς καλεῖσθαι ἀπόστολος, διότι ἐδίωξα τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ· χάριτι δὲ Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι· καὶ ἡ χάρις αὐτοῦ ἡ εἰς ἐμὲ οὐ κενὴ ἐγενήθη, ἀλλὰ περισσότερον αὐτῶν πάντων ἐκοπίασα, οὐκ ἐγὼ δὲ, ἀλλ’ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί. Εἴτε οὖν ἐγὼ εἴτε ἐκεῖνοι, οὕτω κηρύσσομεν καὶ οὕτως ἐπιστεύσατε....».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο 15^ο κεφάλαιο της προς Κορινθίους επιστολής, ο Παύλος μας μιλά για την ανάσταση των νεκρών. Αφορμή του αναφερθέντος θέματος, ήσαν πως κάποιοι Κορίνθιοι, επηρεασμένοι από κάποιες φιλοσοφικές ιδέες, αρνούνταν να πιστέψουν στην ανάσταση των νεκρών.

Για να θεμελιώσει ο Παύλος τη διδασκαλία του, αναφέρει και αναλύει την κοινή πίστη των αποστόλων στην Ανάσταση του Χριστού, που αποτελεί τη βάση της αναστάσεως και των νεκρών.

Ο Χριστός μας είναι ο «πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν», η απαρχή της νέας ζωής, της κενής, η απαρχή της αναστάσεως πάντων των κεκοιμημένων και των «εφεξής κοιμηθησομένων». Αποτελεί την μετάβαση από το θάνατο στη ζωή την αιώνια. Οι πιστεύοντες στην ανάσταση του Θεανθρώπου, προσδοκούν και την ανάσταση των νεκρών και γι’ αυτό το λόγο βαπτίζονται στο θάνατο και στην Ανάσταση Αυτού. Έτσι θα συναντηθούν με Εκείνον και θ’ απολαμβάνουν ζωή αιώνιο στα δεξιά του Χριστού. 

Στο πρόσωπο του Χριστού βρίσκει πλήρωση η προφητεία του προφητάνακτος Δαβίδ «οὐκ ἐγκαταλείψεις τήν ψυχήν μου εἰς Ἅδην, οὐδέ δώσεις τόν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν» Πράξ. (2, 27) & Ψαλ. (15, 10).

===========================================================

«...Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον ὃ εὐηγγελισάμην ὑμῖν, ὃ καὶ παρελάβετε, ἐν ᾧ καὶ ἑστήκατε, δι᾽ οὗ καὶ σῴζεσθε, τίνι λόγῳ εὐηγγελισάμην ὑμῖν εἰ κατέχετε, ἐκτὸς εἰ μὴ εἰκῇ ἐπιστεύσατε...». στιχ. (1-2)

«…παρελάβετε, εστήκατε, σῴζεσθε…». Με τα τρία αυτά ρήματα ο Παύλος περιγράφει τη στάση που υπέδειξαν οι Κορίνθιοι απέναντι στο Ευαγγέλιο του Χριστού, που ο ίδιος τους είχε κηρύξει. Παραμένοντας σταθερά προσηλωμένοι στο Ευαγγέλιο που διδάχθηκαν, αυτή θα είναι και η εγγύηση της σωτηρίας τους.

Ο όρος για την Χριστώ σωτηρία είναι η «κατοχή», δηλ. η συγκράτηση και η διαφύλαξη του Ευαγγελίου που είχαν παραλάβει.

Το «…ἐκτὸς εἰ μὴ εἰκῇ ἐπιστεύσατε…» θέλει να υποδηλώσει πως η πίστη των Κορινθίων στο Χριστό μπορεί ν’ αποβεί μάταιη, χωρίς νόημα και χωρίς αξία, αν τελικά απιστούσαν στην ανάσταση των νεκρών που τους έχει κηρύξει ο απόστολος Παύλος.    

«...Παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις, ὃ καὶ παρέλαβον, ὅτι Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς…» στιχ. 3

Στον παρόντα στίχο ο απόστολος αρχινά την αναφορά του στο περιεχόμενο του ευαγγελίου που τους είχε κηρύξει. Το Ευαγγέλιο που τους κήρυξε δεν το εφεύρε ο ίδιος. Δεν είναι προϊόν ανθρωπίνων λογισμών, αλλά διδασκαλία την οποία παρέλαβε. Ο θάνατος του Χριστού «…ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν…» συνιστά το θεμέλιο της σωτηρίας και την κορυφαία αλήθεια της πίστεως που πιστεύει και ομολογεί η Εκκλησία.

Ο Χριστός, αναμάρτητος όντας, πέθανε όχι για τον εαυτό του αλλά για μας. Ο θάνατός Του, αφορούσε τις δικές μας αμαρτίες και «απέθανε» κατά τας γραφάς, όπως δηλαδή έχει προλεχθεί και προφητευθεί, όπως και άλλα σημεία της ζωής του Χριστού, για να καταστήσουν σαφή και απόδειξη τρανή της θεϊκής Του παρουσίας και προέλευσης.     

«...καὶ ὅτι ἐτάφη, καὶ ὅτι ἐγήγερται τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ κατὰ τὰς γραφάς...». στιχ. 4

Υπογραμμίζοντας κι εδώ ο Παύλος την ταφή του Χριστού, βεβαιώνει ακόμη περισσότερο το θάνατό Του, και την ανάστασή Του εκ νεκρών.

Το «…εγήγερται…» που χρησιμοποιεί ο απόστολος, ο χρόνος του ρήματος είναι παρακείμενος, δηλ. κάτι που έγινε και εξακολουθεί να ισχύει. Η ανάσταση του Κυρίου έγινε αλλά το αποτέλεσμα εξακολουθεί να υφίσταται, εξακολουθεί να έχει και να ασκεί τη δύναμή της.

Το «…τῇ τρίτῃ κατὰ τὰς γραφάς…», προεικονίζεται κατά τας γραφάς με τον Ιωνά που υπήρξε 3 ημέρες εις την κοιλιά του θαλάσσιου κήτους και εξήλθε κατόπιν αβλαβής. Έτσι και ο Χριστός και Κύριός μας, κατέβηκε εις τον άδη και ανήλθε αλώβητος και νικητής του θανάτου, με την εκ νεκρών ανάστασή του.

«…καὶ ὅτι ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα…» στιχ. 5

O Παύλος που κατατάσσει 1^ον τον Πέτρο ανάμεσα στους αποστόλους αναφέρει την εμφάνιση του Χριστού σ’ αυτόν, αν και το Ευαγγέλιο αναφέρει πρώτα την εμφάνιση του Χριστού στην Μαρία τη Μαγδαληνή. Όμως μεταξύ των ανδρών εμφανίστηκε στο Πέτρο πρώτο.

«…ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς ἐφάπαξ, ἐξ ὧν οἱ πλείους μένουσιν ἕως ἄρτι, τινὲς δὲ καὶ ἐκοιμήθησαν· ἔπειτα ὤφθη ᾽Ιακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσιν…» στιχ. 6-7

Για να προσδώσει περισσότερη αδιαμφισβήτητη αξία στην παρουσία του Χριστού μετά το θάνατό Του, και να δώσει μια ακαταμάχητη απόδειξη της αναστάσεως του Χριστού μας, αναφέρει ότι γύρω στα 500 άτομα είναι που εμφανίστηκε ο Χριστός, στα οποία οι περισσότεροι είναι εν ζωή και αποτελούν μαρτυρία «μέγα».

«…ἔσχατον δὲ πάντων ὡσπερεὶ τῷ ἐκτρώματι ὤφθη κἀμοί…» στιχ. 8

Τελευταίον απ’ όλους, ο Παύλος μνημονεύει τον εαυτόν του. Αλλά το «…ἔσχατον δὲ πάντων…» δεν προσδιορίζει μόνο τη χρονική σειρά των γεγονότων, αλλά θέλει ν’ αναδείξει και τη βαθιά ταπείνωση του Παύλου, ως τελευταίο όλων. Το επιβεβαιώνει αυτό και η φράση «…ὡσπερεὶ τῷ ἐκτρώματι…». Έκτρωμα είναι το έμβρυο που το αποβάλλει πρόωρα η έγκυος γυναίκα. Όπως λοιπόν είναι υποδεέστερο το έμβρυο από το παιδί που γεννιέται, και αποβάλλεται, έτσι και ο Παύλος υστερεί και είναι υποδεέστερος των άλλων αποστόλων.

«…Εγὼ γάρ εἰμι ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων, ὃς οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς καλεῖσθαι ἀπόστολος, διότι ἐδίωξα τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ…» στιχ. (9)

Ο παρών στίχος αιτιολογεί τον προηγούμενο στίχο και τον χαρακτηρισμό του εκτρώματος που προσέδωσε ο απόστολος στον εαυτό του. Ονομάζει τον εαυτόν του «…ελάχιστο των αποστόλων…» όχι μόνο των 12 αλλά και «απάντων» των αποστόλων.

Η ομολογία αυτή φανερώνει τη βαθιά ταπείνωσή του. Η συνεχής μνήμη της προγενέστερης του ζωής, τον έκανε να μην περηφανεύεται για όλα τα θαυμαστά αποτελέσματα της αποστολικής του δράσης, αλλά και αύξανε την ευγνωμοσύνη του προς το Θεό, ο οποίος τον έλκυσε κοντά Του, και τον ενίσχυε πλουσίως με την Χάρη Του για την εκπλήρωση της αποστολής του. 

«…χάριτι δὲ Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι· καὶ ἡ χάρις αὐτοῦ ἡ εἰς ἐμὲ οὐ κενὴ ἐγενήθη, ἀλλὰ περισσότερον αὐτῶν πάντων ἐκοπίασα, οὐκ ἐγὼ δὲ, ἀλλ’ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί…» στιχ. (10)

Ο Παύλος εκφράζει σ’ αυτόν το στίχο και πάλι την βαθιά ταπεινοφροσύνη του και ότι ήταν σαν κλητός απόστολος το πέτυχε χάρη στη χάρη του Θεού. Βλέπουμε συνεχώς τον απόστολο να λογίζεται συνεχώς τα ελαττώματά του και να παραγράφει τα κατορθώματά του. Ο απόστολος αποδίδει τα πάντα στα όσα πέτυχε στη χάρη του Θεού καθώς και επίσης το «…εκοπίασα περισσότερων πάντων…» το αποδίδει στη χάρη και τη δύναμη του Θεού. Παρόλο που εργάστηκε περισσότερο απ’ όλους τους αποστόλους, δεν φρονεί τον εαυτό του, αλλά τα’ αποδίδει στη χάρη του Θεού που τον έχει επισκιάσει και ενεργούσε δι’ αυτού.

«…Εἴτε οὖν ἐγὼ εἴτε ἐκεῖνοι, οὕτω κηρύσσομεν καὶ οὕτως ἐπιστεύσατε …» στιχ. (11)

Ο Παύλος εδώ αναφέρει δια της εξουσίας και κλήσης του Θεού αναδείχθηκαν απόστολοι. Επομένως είτε αυτός κηρύσσει, είτε κάποιος άλλος απόστολος κηρύττουνε το ίδιο Ευαγγέλιο. Ομοφωνούνε άπαντες Ιησού Χριστό τον Υιό του Θεού τον Ζώντα. Εδώ ο απόστολος δεν είπε «κηρύξαμε» αλλά «κηρύττομεν». Ο ενεστώτας χρονικά έρχεται να υποδηλώσει ότι το κήρυγμα των αποστόλων συνεχιζόταν και θα συνεχίζεται να γίνεται μέχρι των εσχάτων χρόνων. Μέσα στην Εκκλησία το έργο της διδασκαλίας της πίστεως λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί σ’ αυτά τα πλαίσια, της παράδοσης και της παραλαβής και πάλι της παράδοσης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ένας είναι ο Κύριος, ο λυτρωτής και Σωτήρας μας Ιησούς, μια η πίστη, ένα το βάπτισμα. Αυτήν την πίστη μας την παρέδωσαν οι απόστολοι, οι οποίοι την διδάχτηκαν από τον ίδιο τον Χριστό. Από τους αγίους αποστόλους την παρέλαβαν οι πρώτες γενεές των χριστιανών που και εκείνες με τη σειρά τους την παρέδωσαν στις επόμενες, για να φθάσει μέσω των αιώνων και στη δική μας εποχή, καθοδηγούμενη πάντα από το Άγιο Πνεύμα.

Όπως κάθε προγενέστερη χριστιανική γενιά, παραλάβαμε τη ΜΙΑ και ΑΛΗΘΙΝΗ πίστη του Χριστού και από τότε αγωνιζόμαστε να τη ζήσουμε και να την διατηρήσουμε καθαρή και ανόθευτη, ώστε να την παραδώσουμε και εμείς στους νεωτέρους μας.

Η θεμελιωδέστερη αλήθεια που την προσδιορίζει εμφατικά ο απόστολος είναι ότι ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας. Ενταφιάστηκε και την 3^η ημέρα αναστήθηκε σύμφωνα με τα όσα προφητικά μας έχει διδάξει η Παλαιά Διαθήκη.

Ο Χριστός με το θάνατο Του εξαφάνισε την αμαρτία, την κακία και το θάνατο, δίνοντάς μας την αντικειμενική δυνατότητα να βαδίσουμε στο δρόμο της αφθαρσίας, της αθανασίας και της δόξας του Θεού και στο τέλος να κερδίσουμε την αιώνια σωτηρία. Μόνο ζώντας εν Χριστώ όσο είμαστε εν ζωή, ο θάνατος δεν θα αποτελεί φρικτό γεγονός, ο φόβος θα εξαλειφτεί και θα γίνει θύρα προς την αιωνιότητα.

Ως χριστιανοί κι εμείς είμαστε μέτοχοι και κληρονόμοι αυτής της πίστεως. Πιστεύουμε και ομολογούμε αυτές τις κορυφαίες αλήθειες. Από την ώρα του βαπτίσματός μας έχουμε αναλάβει την ιερή ευθύνη να μη ζούμε πλέον  «εαυτοίς» αλλά να είμαστε διάκονοι των «πάντων» προάγοντας το χριστιανικό πνεύμα αγάπης και αλτρουισμού. Πορευόμαστε τηρώντας πιστά και με αυταπάρνηση το Ευαγγέλιο του Εσταυρωμένου και αναστημένου Χριστού και προσδοκούμε με πόθο και τη δική μας ανάσταση. Γένοιτο.