22. Απόστολος Κυριακής Δ΄– Ρωμαίους (6, 18 – 23)

Ρωμ. (6, 18-23)

«…Αδελφοί, 18 ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ. 19 ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν· ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν. 20 ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. 21 τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ’ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος. 22 νυνὶ δέ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. 23 τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Η σημερινή Κυριακή, η 4^η μετά την Πεντηκοστή, μας προτρέπει πως για να συμμετέχουμε στην Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πρέπει να γίνουμε κοινωνοί του σταυρικού θανάτου του Χριστού, δηλ. να αποθάνουμε ως προς της αμαρτία.

Αφού βαπτιστούμε, μετέχουμε ενεργά στην νέα καινή εν Χριστώ ζωή, που σ’ αυτήν καλούμαστε να παραμείνουμε νεκροί ως προς την αμαρτία και να ζούμε κατά Χριστό, υπακούοντας στον ακριβή κανόνα της χριστιανικής διδασκαλίας.

===========================================================

«...Αδελφοί, 18 ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ...». στιχ. 18

Η εν Χριστώ σωτηρία, την οποία εγκαινιάζει και εγγυάται το βάπτισμά μας, συνιστά την απελευθέρωσή μας από την αμαρτία και τη «εκούσια» υποταγή μας «…τῇ δικαιοσύνῃ...». Την ένωση αυτή με το Χριστό του βαπτιζομένου πιστού ο απόστολος την ονομάζει «…δουλείαν τη δικαιοσύνη…». «…Δικαιοσύνη…» δεν είναι απλώς μια αρετή, αλλά όλος ο τρόπος του ευαγγελικού βίου. Αυτή η αποδοχή της συμμετοχής σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής αποτελεί για όλους μας, ανεξαιρέτως, μια δέσμευση, μια υποχρέωση.

Αυτήν την υποχρέωση ο απόστολος, την ονομάζει «…δουλείαν…», αλλά αυτή η δέσμευση αποτελεί την πηγή της εν Χριστώ ελευθερίας μας.

«...19 ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν· ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν...». στιχ. 19

Η κατάσταση του ανθρώπου πριν από τη χριστιανική του κλήση και το βάπτισμα είναι κατάσταση δουλείας στο ζυγό της αμαρτίας. Το «…παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν…», υποδηλώνει ότι ο άνθρωπος προσφέρει εκούσια τον εαυτό του να γίνει δούλος της ακαθαρσίας και της ανομίας, δηλ. πάσας αμαρτίας.

Και όπως εκούσια υποδουλωθήκαμε στην αμαρτία, καλούμαστε τώρα στη νέα κατάσταση, εκούσια, να παραστήσουμε τον εαυτό μας, «…δούλο της δικαιοσύνης…», δηλ. να προσφέρει τον εαυτό του στην υπηρεσία του θελήματος του Θεού και στην άσκηση της καινής εν Χριστώ ζωής.

Ο χριστιανός είναι άγιος δια του βαπτίσματος και της εντάξεώς του στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Ως πιστός και βαπτισμένος ανήκει αποκλειστικά και μόνο στο Χριστό. Όπως ένα μέλος ανήκει σ’ ένα σώμα, έτσι και τα μέλη του σώματος του πιστού, γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού. Ως εκ τούτου ο πιστός καλείται να προοδεύσει σε αγιασμό για να καταστήσει ζώσα πραγματικότητα την αγιότητα που εν δυνάμει το έχει δοθεί εν Χριστώ Ιησού.

«...20 ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ...». στιχ. 20

Όσο ο άνθρωπος διατελεί δούλος της αμαρτίας, είναι ελεύθερος προς τη δικαιοσύνη. Εδώ η σημασία της ελευθερίας δεν έχει το νόημα της ελεύθερης επιλογής, αλλά της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης. Όπως στην προηγούμενη κατάσταση ο άνθρωπος ήταν πλήρως υποταγμένος στην αμαρτία και αποξενωμένος από τη δικαιοσύνη, έτσι και τώρα, υπακούοντας τελείως στον ενάρετο χριστιανικό βίο, ν’ αποξενωθεί από την αμαρτία.

«…21 τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ’ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος 22 νυνὶ δέ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον …» στιχ. 21

Οι στίχοι 21 & 22 είναι παράλληλοι και δείχνουν ότι μεγάλο το χάσμα μεταξύ της αμαρτίας και της δικαιοσύνης.

Η «δουλεία» στην αμαρτία δεν αποφέρει κανένα καρπό, αλλά και η ανάμνησή της στην νέα καινή ζωή, της κοινωνίας με το Χριστό, προκαλεί εντροπή και αισχύνη. Επίσης το «τέλος» που οδηγεί η αμαρτία είναι ο θάνατος, ναι ο θάνατος της ψυχής, γιατί «…τουτέστιν ο από του Θεού χωρισμός αυτής…». Ενώ η «δουλεία» στη δικαιοσύνη. δηλ. η εκούσια ανταπόκριση και υπακοή μας στο Θεό, αποφέρει καρπό αγιότητας, η εφαρμογή της δεν προκαλεί αισχύνη αλλά «καύχηση» και το τέλος αυτής της κατάστασης είναι η αιώνια ζωή. 

«…23 τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν…» στιχ. 23

Εδώ ο Παύλος παρομοιάζοντας την αμαρτία ως κύριο που βασιλεύει, πληρώνει μισθό, «…τα οψώνια...»,  που είναι ο θάνατος. Όπως ο βασιλιάς αμείβει με μισθό τους στρατιώτες που τον υπηρετούν, έτσι και η αμαρτία πληρώνει τους δούλους της με θάνατο. Και κατά τα λόγια του Κυρίου μας, «…πας ο ποιών την αμαρτία… δούλος εστί της αμαρτίας…» Ιωα. (8, 34)

Επίσης στο στίχο αυτό ο Παύλος ονομάζει την αιώνια ζωή «χάρισμα» του Θεού και όχι αμοιβή. Γιατί το κάνει αυτό ο απόστολος;

Γιατί η αιώνια ζωή δεν αποτελεί οφειλή του Θεού στους ανθρώπους αλλά μήτε και ανταμοιβή για τους κόπους που κατέβαλαν υπηρετώντας το θέλημά Του, αλλά δωρεά αγάπης του Θεού, που μας δόθηκε δια της ενανθρωπήσεως και του απολυτρωτικού έργου Του.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Είμαστε απελεύθεροι Κυρίου Α’ Κορ. (7, 22). Ο Χριστός μας ελευθέρωσε από τα δεσμά της αμαρτίας, από την κυριαρχία του πονηρού και μας απάλλαξε από το ζυγό της αμαρτίας. Δεν υπάρχει χειρότερος τύραννος από το διάβολο και χειρότερη κατάσταση δουλείας από την υποταγή στην αμαρτία. Ο Χριστός μας όμως τα κατάργησε αυτά δια του σταυρικού θανάτου Του και μας χάρισε την ελευθερία. Η απελευθέρωσή μας από τη δουλεία της αμαρτίας αποτελεί την καρδιά του μυστηρίου της εν Χριστώ σωτηρίας.

Στη σωτηρία αυτή γινόμαστε μέτοχοι πιστεύοντας στο Χριστό και λαμβάνοντας το βάπτισμα που Εκείνος προσφέρει. «…Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται…» Μαρκ. (16, 16).

Με το βάπτισμά μας γινόμαστε κοινωνοί του θανάτου και της αναστάσεως του Χριστού και ελευθερωνόμαστε από το ζυγό της αμαρτίας. Από δούλοι της αμαρτίας τώρα γινόμαστε δούλοι του Χριστού. Όμως αυτή η δουλεία που αβίαστα και εκούσια αποδεχόμαστε, αποτελεί την πηγή της πραγματικής ελευθερίας. Ο τίτλος «δούλοι Χριστού» είναι για τους χριστιανούς ο πιο επίζηλος και αξιοζήλευτος τίτλος· η ευγενέστερη διάκριση.

«Δούλοι» Χριστού σημαίνει υπάρξεις αφιερωμένες στο Χριστό, υπάρξεις που αγαπούν το Κύριο και Θεό ημών, με όλη τη δύναμη της υπάρξεώς μας, και η ζωή τους είναι πλήρως συνυφασμένη με το θέλημα του Θεού.  

Η δουλεία της δικαιοσύνης, μας παρέχει τη δυνατότητα αγιασμού, μας οδηγεί στην κληρονομιά που διαφύλαξε ο Χριστός στους «…αγαπώντας…» Αυτόν. Μας παρέχει την ατέρμονη χαρά του παραδείσου, εκεί όπου «…ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός…». Γένοιτο.