24. Απόστολος Κυριακής ΣΤ΄– Ρωμαίους (12, 6 – 14)

Ρωμαίους (12, 6 – 14)

«…Ἀδελφοί, έχοντες δε χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν διάφορα, είτε προφητείαν, κατά την αναλογίαν της πίστεως, είτε διακονίαν, εν τη διακονία, είτε ο διδάσκων, εν τη διδασκαλία,  είτε ο παρακαλών, εν τη παρακλήσει, ο μεταδιδούς, εν απλότητι, ο προϊστάμενος, εν σπουδή, ο ελεών, εν ιλαρότητι.  Η αγάπη ανυπόκριτος. Αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ,  τη φιλαδελφία εις αλλήλους φιλόστοργοι, τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι,  τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες,  τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες,  ταις χρείαις των αγίων κοινωνούντες, την φιλοξενίαν διώκοντες.  Ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε...». 

ΑΝΑΛΥΣΗ

Ως άνθρωποι και κατά γενική ομολογία ως χριστιανοί δεν ζούμε μόνοι μας, αλλά συνυπάρχουμε, με άλλους ανθρώπους και κατ’ επέκταση χριστιανούς που είναι εν Χριστώ αδερφοί μας.

Γιατί είμαστε αδελφοί; Γιατί ρέει μέσα μας το ίδιο Αίμα, το Αίμα του Εσταυρωμένου! Mας περιλούζει και μας περισκεπάζει το ίδιο πέπλο, το πέπλο της Χάριτος, που μας δόθηκε εκ βαπτίσματος. Είμαστε αδελφοί γιατί αποτελούμε ΕΝΑ σώμα. Το σώμα της Αγίας Εκκλησίας, της πανώριας Νύμφης του Κυρίου.

Και όπως ένα σώμα αποτελείται από πολλά μέλη, διαφορετικών λειτουργιών, έτσι και το πλήθος των χριστιανών ασκώντας διαφορετικές λειτουργίες, αποτελούν ένα μέρος του σώματος, χάρη στον Χριστό.  

Μερικά από τα βασικά γνωρίσματα που πρέπει να έχουμε οι χριστιανοί αλλά και να τα επιδεικνύουμε αναμεταξύ μας, μας τα επονομάζει ο απόστολος στο παρόν αποστολικό κείμενο.

===========================================================

«...6 Ἀδελφοί, έχοντες δε χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν διάφορα, είτε προφητείαν, κατά την αναλογίαν της πίστεως...». στιχ. 6

Ως χριστιανοί έχουμε λάβει χαρίσματα «…διάφορα…» δηλ. ποίκιλα, των οποίων η παρουσία αποσκοπεί στην πνευματική οικοδομή του σώματος της Εκκλησίας αλλά και στην κοινή ωφέλεια όλων των μελών της χριστιανικής κοινότητας.

Τα διάφορα χαρίσματα που έχουμε οι πιστοί είναι το Άγιο Πνεύμα. Ότι έχουμε το έχουμε ανάλογα με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που μας δόθηκε κατά την αναλογία της πίστεως που μας δόθηκε. Οι χριστιανοί έχουμε πολλά ή λίγα χαρίσματα κατά το μέτρο και του βαθμού της πίστεώς μας. Ο Θεός μας παρέχει τα χαρίσματα ανάλογα με δεκτικότητά μας και τη χωρητικότητά μας, η οποία προσδιορίζεται από το μέτρο της προσωπικής μας πίστεως.

Από τον παρόντα στίχο και μετά ο απόστολος απαριθμεί 7 χαρίσματα, ενώ στην προς Κορινθίους επιστολή, απαριθμεί 9 χαρίσματα. Τα του παρόντος κειμένου είναι τα ακόλουθα.

1. Πρώτο χάρισμα που αναφέρει ο απόστολος είναι η «προφητεία». Προφητεία εδώ δεν σημαίνει την πρόγνωση των ερχομένων, αλλά και την γνώσιν των «κεκρυμμένων». Αυτός που έχει το χάρισμα της «προφητείας» μπορεί να κατανοεί τα ουράνια μυστήρια, να προλέγει πράγματα τα οποία μέλλει να συμβούν, ή εμπνεόμενος από το Άγιο Πνεύμα να ερμηνεύει τις προφητείες της Αγίας Γραφής.

«...είτε διακονίαν, εν τη διακονία, είτε ο διδάσκων, εν τη διδασκαλία…» στιχ. 7

Η έννοια του όρου «διακονία» σημαίνει την άσκηση κάθε πνευματικού έργου. Ο καθένας μας οφείλει να παραμένει στην άσκηση του λειτουργήματος που έλαβε και να μην επιδιώκει ν’ ασκήσει άλλο. Αλλά και να ΜΗΝ περηφανεύεται απέναντι στους άλλους συνανθρώπους του που δεν έλαβαν το ίδιο χάρισμα.

Η «διδασκαλία» είναι διαφορετική από εκείνη της «προφητείας», διότι υπό το χάρισμα της «προφητείας» κάποιος ομιλεί υπό την άμεση έμπνευση του Αγίου Πνεύματος και αποκαλύπτει καινούριες και μυστηριώδεις αλήθειες, ενώ αυτός που διδάσκει επεξηγεί και αποσαφηνίζει αποκαλυπτόμενες αλήθειες, με σκοπό την πνευματική οικοδομή όσοι ζητούν και αναζητούν την Αλήθεια.  

«...είτε ο παρακαλών, εν τη παρακλήσει, ο μεταδιδούς, εν απλότητι, ο προϊστάμενος, εν σπουδή, ο ελεών, εν ιλαρότητι...». στιχ. 8

Ο παρόν στίχος περιλαμβάνει άλλα 4 χαρίσματα, της «παράκλησεως», της «μεταδόσεως», του «προΐστασαι» και της «ιλαρότητας».

Η «παράκλησις» είναι ξεχωριστό χάρισμα και διαφέρει από τ’ άλλα δύο χαρίσματα της προφητείας και της διδασκαλίας. Ο «παρακαλών» δεν επιδιώκει να πείσει αλλά να προτρέψει στην αρετή. Δεν απευθύνεται στο νου αλλά στην καρδιά, αποβλέποντας να συγκινήσει και να ενθαρρύνει τον άλλο στην εφαρμογή των διδαχθέντων.

Ο «μεταδιδούς» είναι αυτός που προσφέρει εξ’ ιδίων σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη, ο «χορηγών» κατά τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό.  Η ελεημοσύνη αποτελεί εντολή του Θεού και όλοι οι χριστιανοί οφείλουν ν’ ανταποκρίνονται, αλλά ορισμένοι την ασκούν με ιδιαίτερο ζήλο, έχοντας τρόπο τινά μια φυσική προδιάθεση και κλίση προς τούτο. Όλα φυσικά πρέπει να γίνονται με «απλότητα» δηλ. όχι με επιδεικτικό τρόπο, αλλά με ανιδιοτέλεια και ταπείνωση.

Ο «προϊστάμενος» είναι αυτός στον οποίο ανατέθηκε η επιστασία και η επιμέλεια οποιουδήποτε καλού έργου. Χαρακτηριστικό του ορθού τρόπου με τον οποίο κάποιος οφείλει ν’ ασκεί το λειτούργημα του προϊσταμένου είναι η «σπουδή», δηλ. ο ζήλος, η προθυμία και η επιμέλεια.

Ο «ελεών εν ιλαρότητι». Ο «ελεών» εδώ είναι γενικότερο από το «μεταδιδούς». Η άσκηση της ελεημοσύνης θα πρέπει να γίνεται με χαρά! Μιας χαράς που θα διαποτίζει τη διάθεση της καρδίας και που θ’ αποτυπώνεται στο πρόσωπο του ελεούντος.   

«…Η αγάπη ανυπόκριτος. Αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ …» στιχ. 9

Η υποκριτική αγάπη σκορπά το δόλο και το μίσος.
Καλλιεργεί "...ο θάνατός σου η ζωή μου...".
Είναι αποτρόπαια και δεν έχει καμία θέση,
 στη ζωή του κάθε χριστιανού.

Εδώ ο απόστολος μας τονίζει πως η αγάπη πρέπει να είναι «ανυπόκριτος», δηλ. ειλικρινής και γνήσια. Δεν πρέπει ν’ αποφεύγουμε το πονηρό αλλά και να το αποστρεφόμαστε και να το μισούμε, έτσι ώστε η καρδία μας να είναι καθαρή από κάθε είδος εμπαθής επιθυμίας. Επίσης δεν αρκεί ν’ αποφεύγουμε το κακό αλλά να οφείλουμε να υπηρετούμε το καλό, το λέει άλλωστε και ο ψαλμωδός στο Ψαλ. (36, 27) «…ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθὸν…». 

«…τη φιλαδελφία εις αλλήλους φιλόστοργοι, τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι…» στιχ. 10

Αν και ο απόστολος μας μίλησε για την ανυπόκριτο αγάπη, επανέρχεται και μας τονίζει ακόμα, πως μεταξύ τους οι χριστιανοί πρέπει να’ ναι και φιλόστοργοι. Όλοι είμαστε αδέλφια εν Χριστώ και όλοι ανεξαιρέτως πρέπει ν’ αγαπούμε ο ένας τον άλλο. Να μην περιμένουμε να μας δείξουν τιμή και σεβασμό για ν’ ανταποδώσουμε αλλά να τους προλαβαίνουμε σ’ αυτό και να τους τιμούμε εμείς πρώτοι.

«…τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες…» στιχ. 11

Η αγάπη στο Χριστό αλλά και η υπηρεσία κάθε αγαθού έργου, απαιτεί να μας διακρίνει «σπουδή» δηλ. ζήλος και προθυμία και να μην είμαστε οκνηροί. Ως παιδιά του Χριστού οφείλουμε να είμαστε «…τω πνεύματι ζέοντες…» δηλ. θερμοί, η καρδιά να’ ναι πυρωμένη από αγάπη για το Χριστό, έτοιμη για θυσία, έτοιμη για αγώνα και όχι χλιαρή και επαναπαυόμενη, έτοιμη για ραθυμία και αποχαύνωση.

«…τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες…» στιχ. (12)

Η χριστιανική ελπίδα αποτελεί την αστείρευτη πηγή του ζήλου και της προθυμίας. Όταν έχουμε ελπίδα στο Θεό, όταν δείχνουμε εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του, τότε μπορούμε να χαιρόμαστε. Χωρίς την ελπίδα του Χριστού δεν υπάρχει χαρά.

Όποιος ελπίζει στο Θεό, μπορεί να υπομείνει και τις κατά καιρό θλίψεις που είναι ενδεχόμενο να παρουσιαστούν στη ζωή του. Η υπομονή που δείχνουμε στην ώρα των θλίψεων και των ποικίλων δοκιμασιών είναι η λυδία λίθος που αποδεικνύει πόσο γνήσια είναι η πίστη και πόσο ζωντανή η ελπίδα μας στο Θεό.

«…ταις χρείαις των αγίων κοινωνούντες, την φιλοξενίαν διώκοντες…» στιχ. (13)

Στον παρόντα στίχο ο απόστολος ομιλεί για το χρέος των χριστιανών να γίνονται κοινωνοί δηλ. μέτοχοι στις ανάγκες των αδελφών τους. Στη φροντίδα που επιβάλλεται να επιδεικνύουν οι χριστιανοί, εμπεριέχει και το χρέος της φιλοξενίας. Κατά την αποστολική προτροπή οι χριστιανοί οφείλουν να επιδιώκουν την άσκηση της φιλοξενίας, να μην περιμένουμε να έρθουν εκείνοι σε μας αλλά εμείς οι ίδιοι ν’ αναζητούμε και να βρίσκουμε αυτούς που έχουν ανάγκη από φιλοξενία.

«…Ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε…» στιχ. (14)

Ο τελευταίος στίχος της περικοπής υποδεικνύει τη στάση που πρέπει να τηρούν οι χριστιανοί απέναντι στους εχθρούς τους. «…Ευλογείτε τους διώκοντας ημάς…». Ο απόστολος δεν μας είπε ούτε να μνησικακούμε, ούτε ν’ ανταποδίδουμε, αλλά ζήτησε κάτι μεγαλύτερο, να ευλογούμε αυτούς που μας καταδιώκουν. Ευλογώ σημαίνει λέω καλά λόγια, προσεύχομαι γι’ αυτόν στο Θεό. Διότι αγαπημένε μου αναγνώστη όποιος ευλογεί και καλολογά εκείνους που τον διώκουν , δείχνει ότι χαίρεται που πάσχει για την αγάπη του Χριστού. Ανέβηκε στο σταυρό του με χαρά και χωρίς γογγυσμούς και ζει από τώρα τη δική του ανάσταση.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αδελφοί μου, σας προσφωνώ όπως και ο απόστολος γιατί, ναι, είμαστε αδέλφια. Είμαστε αδέλφια γιατί είμαστε τα παιδιά του μόνου και αληθινού Θεού. Εκείνος μας δημιούργησε και εκείνος μας χάρισε τη θεία υιοθεσία. Μας κατέστησε μέλη της Εκκλησίας Του.

Η αγάπη είναι το θεμελιώδης χαρακτηριστικό της φυσικής αδελφοσύνης που εδράζεται στη συγγένεια του αίματος. Αυτό συνιστά και ο απόστολος στη σημερινή ευαγγελική περικοπή «…τη φιλαδελφία εις αλλήλους φιλόστοργοι…». Πρέπει να είμαστε φιλάδελφοι, ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλο και η αγάπη που εκδηλώνουμε ο ένας για τον άλλο να είναι «ανυπόκριτος». Τίποτα άλλο δεν φανερώνει τη στενή σχέση μας με το Χριστό, όσο η θερμή και στοργική αγάπη προς τους αδελφούς μας. 

Μια τέτοια στάση μπορεί ακόμα να έλξη τον κάθε ξεπεσμένο και απομακρυσμένο από το Θεό άνθρωπο και να τον κάνει ν’ αναζητήσει ξανά τη χαρά που ΜΟΝΟ ο Θεός μπορεί να δώσει, και που δεν μπορεί να εντοπίσει ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτή η κοινωνία της μοναξιάς και της αποξένωσης διψά για λύχνους πνεύματος, διψά να βρει το Φωτοδότη Χριστό. Ας τους αγαπήσουμε δια της πίστεως στο Χριστό, για να δουν κι αυτοί ότι μέσα στο σώμα της αγίας Εκκλησίας, απορρέει περιρρέουσα η αγάπη για όλους, ώστε να τολμήσουν να ενταχτούν ξανά εν αυτό. Γένοιτο.