ΛΒ'. «…ΔΟΣ ΜΟΙ ΣΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ…»

Κύριε στην Γραφή μας δίδαξες, να Σου δώσουμε καρδία

ώστε κληρονόμοι Σου να γίνουμε, εις την ουράνια Βασιλεία.

Κύριε μας νουθέτησες πως όταν εν Θεώ ζούμε,

δεν θα πεθάνουμε ποτέ όσο και αν πονούμε.

Κύριε μας είπες πως αν σου δώσουμε καρδία,

Συ θα της δώσεις Κύριε, την πυγμή, για να’ ναι ανδρεία.

Κύριε μας ζήτησες να σου δώσουμε καρδία,

και Εσύ θα μας απαλλάξεις από του κόσμου τα θηρία.

Ο άνθρωπος δεν δύναται να τρέμει να φοβάται,

όταν στον Κύριο και Θεό Του αφοσιώνεται, παραδίδεται, εξαρτάτε.

Ο Κύριος η «βρώση» και η «πόση» μου, το «ύδωρ της ζωής» μου,

η πνευματική μου ανάταση, ο αέρας της πνοής μου.

Συ Κύριε ο Θεός μου, Συ  των ανθρώπων λυτρωτής,

αν και σε πληγώνουμε, Εσύ μακροθυμείς

Τι μεγαλείο, τι μέγα θαύμα, Συ ο Θεός των απάντων,

να ταπεινώνεσαι υπέρ ημών των ποιημάτων!

Τι είσαι Συ Κύριέ μου, Θεός, ή δούλος των ανθρώπων,

που τον καθένα ξεχωριστά υπηρετείς για την σωτηρία όλων;

Ω, τι ωκεάνια αγάπη, τι ατελεύτητο που είν’ το έλεός Σου,

που μέσα σ΄ αυτό κουρνιάζουμε ως σημάδι της ανταποδόσεώς Σου.

Πώς Κύριε να σου δώσω την δική μου την καρδία,

που είναι λερωμένη και νοσεί, μέσα στην αμαρτία;

Πώς Κύριε, Πατέρα μου, στην καρδία μου να εισέλθεις,

όταν εγώ ο οκνηρός, σου φωνάζω να εξέλθεις;

Πώς Βασιλιά μου, να σε υποδεχτώ, όταν την καρδιά μου επισκεφθείς,

όταν για τα κοσμικά και μάταια την προετοιμάζω ολημερίς;

Πώς Θεέ μου τον Βασιλέα της δόξης να υποδεχτώ,

όταν τα πιο απλά για την αγάπη Σου δεν δύναμαι ν’ ανεχτώ;

Τι τιμές στον «Θεό των θεών» πρέπει να προσφέρω,

όταν στον «οίκο μου» θα ‘ρθεις, να σου δείξω πως χαίρω!

Θέλω ναό της δόξης Σου να βρεις, και να στο ανακοινώσω,

ένδειξη της αγάπης μου, που δεν έχω τι ν’ ανταποδώσω!

Μα εσύ Κύριε με κοιτάζεις στοργικά, με εγκαρδιότητα Πατέρα

και την αμηχανία μου εκβάλλεις, Εσύ την κάνεις πέρα.

Απλώνεις τα άγια χέρια Σου, με καλείς στην αγκαλιά Σου

και εγώ τρέχω σαν παιδί μέσα στην σιγουριά, της ασφάλειάς Σου.

Βουρκώνω, κλαίω και αγαλλιάζω, που ο ίδιος ο Θεός Πατέρας,

είναι εδώ μαζί μου, με κοιτά και στον «αρραβώνα» Του με καρτερά.  

Κύριε Πατέρα μου, πρόστρεξε εις την βοήθειά μου,

και συγχώρησε τον δούλο Σου για την απείθειά μου.

Παρόλη την αναξιότητα και απείθεια που με διέπει

εντούτοις τη ψυχή μου Κύριε, το Πνεύμα Σου συνέχεια επιβλέπει.

Γιατί όταν την καρδία μου προτίθεμαι να Σου δώσω,

μόνο κάτω από την θεία οικονομία Σου δύναμαι ν΄ αποδώσω.

Η καρδία μου δικιά Σου ήταν και δικιά Σου θα’ ναι,

πάρτην, κάντην ότι θες, φτάνει μαζί Σου να’ ναι.

Κύριε πάρε την καρδία μου δεν έχω τίποτ’ άλλο,

και κάνε με παιδί σου αληθινό, την αγιοσύνη Σου να ψάλλω.

Δεν θέλω μεγαλεία, δεν θέλω εξουσίες και ανθρώπινες παρηγοριές,

θέλω τον Θεό μου να΄ χω και ας έχω αναποδιές.

Η αλήθεια δεν έχω και τίποτα Θεέ μου να Σου προσφέρω,

γι’ αυτό μ’ όλη μου την ψυχή σου δίνω την καρδιά μου,

την σταυρική και εγώ ανάβαση να μιμηθώ και ας υποφέρω.