1. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. (10, 32-33, 37-38) & (19, 27-30)

«…32 Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ µαθηταῖς· πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 33 ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 37  Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· 38 καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.

27 Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; 28 ὁ δὲ  Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ  Ἰσραήλ. 29 καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. 30 Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

ΑΝΑΛΥΣΗ

Αγαπητοί αναγνώστες σας χαιρετώ εν Κυρίω. Εισήλθαμε πλέον στην «καλοκαιρινή τριμηνία», και η αγία μας Εκκλησία αφιερώνει την 1^η Κυριακή μετά την Πεντηκοστή στους «Άγιους Πάντες», δηλαδή σ’ όλους τους αγίους που η αγία μας Εκκλησία ανέδειξε.

Το άθροισμα όλων των αγίων συνθέτει την Εκκλησία, και όσοι δεν είμαστε άγιοι, συμμετέχουμε στην Εκκλησία, γιατί από τη στιγμή που πήραμε τη Χάρη του Θεού, στο άγιο Βάπτισμα, είμαστε υποψήφιοι άγιοι. Μπορούμε φυσικά να γίνουμε και «εν ενεργεία» άγιοι, εάν η μετάνοια γίνει τρόπος ζωής μας.

Οι άγιοι είναι οι καρποί της ενανθρωπήσεως του Κυρίου μας και του έργου που επιτέλεσε, καθώς και του έργου το Αγίου Πνεύματος, με τη διάδοση του Ευαγγελίου από τους Μαθητές και Αποστόλους στον κόσμο.

Ο Χριστός είναι ο μόνος Άγιος και πηγή αγιότητος. Με τη ζωή Του στη γη, μας υπόδειξε τρόπους και την αγία του διδασκαλία για την αγιότητα. Το Άγιο Πνεύμα είναι επίσης πηγή αγιότητος, βοηθά και ενδυναμώνει τον πιστό, που θέλει και αγωνίζεται να ακολουθήσει αυτήν την πορεία, ξεπερνώντας τα γήινα.

Οι Άγιοι Χριστοποιήθηκαν, δηλ. μετάλαβαν την αγιότητα του Χριστού, που μεταδίδεται στον άνθρωπο, ανάλογα με το βαθμό του αγώνα που κατέβαλλαν για να απαλλαγούν από τα αμαρτωλά πάθη. Άδειασαν την ψυχή τους από τα γήινα και την πλήρωσαν με τα ουράνια. Έγιναν «θεοί κατά χάριν».

Γι’ αυτό και η γιορτή των αγίων Πάντων γιορτάζεται μετά την Ανάληψη, που είναι το τέλος του επίγειου έργου του Χριστού και μετά την Πεντηκοστή, που είναι η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ώστε να αναδείξει το έργο του Αγίου Πνεύματος που τους ανέδειξε Αγίους με τη Χάρη Του.

Τιμώντας τους αγίους, ευχαριστούμε και δοξάζουμε το Θεό. «Δοξάζομεν τον δοξάσαντα αυτούς». Τους ο οποίος ο Θεός μας τους χάρισε όχι μόνο για προστάτες και βοηθούς, αλλά και ως υποδείγματα θεοπρεπούς ζωής. Η παρουσία εκκατομύριων αγίων είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι ο Χριστιανισμός μπορεί να εφαρμοσθεί από τον κάθε άνθρωπο. Δεν είναι φιλοσοφική θεωρία χωρίς εφαρμογή, αλλά είναι καινούριος τρόπος αληθινής ζωής, που νικά τον θάνατο και αθανατίζει τον άνθρωπο.

    1.   Ανταποκρίθηκαν στην κλήση του Θεού

Οι άγιοι μετάλαβαν από την αγιότητα του Χριστού γιατί δέχτηκαν την κλήση του Θεού στους ανθρώπους για αγιασμό: «…άγιοι γίνέσθε ότι εγώ άγιος ειμί…» είναι η πρόσκληση του Θεού στον καθένα από μας.

Για να γίνουμε άγιοι, σημαίνει θα πει να θεωθούμε, και η θέωση δεν είναι ανθρώπινο επίτευγμα. Δεν μπορεί ο άνθρωπος μόνος του ν’ ανυψωθεί από την γη. Αυτό είναι χάρισμα, δωρεά του Θεού.

Η σκέψη ότι μπορεί μόνος του ο άνθρωπος να γίνει άγιος και θεός, είναι πλάνη, που έχει πηγή προέλευσης τον διάβολο. Σ’ αυτήν την πλάνη της αυτοθεϊας έπεσαν οι πρωτόπλαστοι και απέρριψαν την κλήση του Θεού. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν δούλοι της ύλης, να οδηγηθούν στον θάνατο και στον άδη. Θάνατος και άδης είναι η απουσία του Θεού στη ζωή μας.

Στην πορεία της αγιότητας, ο πιστός θυσιάζει το κάθετι το οποίο έχει σχέση με την «κατά σάρκα» ζωή, για να πάρει τη Χάρη του Θεού. Οι άγιοι θυσιάζουν το θέλημα τους, που αναφέρεται στο κόσμο και τα αγαθά του και δέχονται το θέλημα του Θεού. Υπακούσουν στο Θεό όπως οι άγγελοι στον ουρανό και με τη Χάρη του Θεού αναδεικνύονται «ουράνιοι άνθρωποι και επίγειοι άγγελοι». Μεταποιούν τη γη σε ουρανό και γίνονται «οι την γην ουρανώσαντες», γιατί το φρόνημα του κόσμου το μεταποιούν σε φρόνημα αγάπης και υπακοή στον Θεό.

Στον αγώνα αυτό τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τους χωρίσει από την αγάπη του Χριστού, θυσιάζουν την ζωή τους για την αγάπη του Χριστού, γίνονται «εθελόθυτα θύματα», άγιοι Μάρτυρες.

    2.   Οι Μάρτυρες

 

Οι Μάρτυρες πριν υποστούν τον μαρτυρικό θάνατο, ήταν μάρτυρες κατά «προαιρέσει». Δηλαδή επειδή είχαν θυσιάσει όλα τα του κόσμου και ζούσαν για το Χριστό, ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να υποστούν και την εσχάτη απώλεια της φυσικής ζωής τους, γιατί πίστευαν μ’ όλη τους τη ψυχή την ώρα του μαρτυρικού θανάτου θ’ άκουαν την φωνή του Χριστού να τους λέει «…Συ μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω…».

Η παρουσία του Χριστού την ώρα του μαρτυρίου έκανε το μαρτύριό τους Παράδεισο. Το ότι επιθυμούσαν να γίνουν κοινωνοί στα παθήματα του Χριστού, αυτήν ήταν η μεγάλη ισχύς των μαρτύρων που νικούσε τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού και μεταποιούσε τον θάνατο σε γαμήλια χαρά. Ζητούσαν να πιούν το ποτήρι του Σταυρού και να βαπτισθούν στο αίμα του μαρτυρίου για να μιμηθούν το Χριστό.

Με την παράδοση λοιπόν του εαυτού τους στο θέλημα του Θεού, προχωρούσαν στο θάνατο οι Μάρτυρες με έρωτα θείο, «χορεύοντες μεθ’ ηδονής», όπως λέει και ο ιερός Χρυσόστομος και «ευχαριστούντες Θεώ». Οι Μάρτυρες είχαν καταλάβει ότι η μεγαλύτερη κόλαση και τιμωρία ήταν να χάσουν το Χριστό, γι΄ αυτό και δεν τον εγκατέλειψαν για να υποφέρουν λιγότερο.

Ο κόσμος που ζούσε χωρίς το Χριστό, δεν μπορούσε να πιστέψει σ’ αυτά τα μυστήρια. Όλος ο κόσμος δεν είναι άξιος ενός Αγίου.

Στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Χριστός μας είπε: «…όποιος ομολογήσει εν εμοί…».

Το «…εν εμοί…», ερμηνεύουν οι Πατέρες, θα πει με τη δική μου βοήθεια. Μόνος του ο άνθρωπος δεν μπορεί να ομολογήσει  την πίστη του στη θεότητα του Χριστού, αν ο Χριστός δεν τον βοηθήσει. Αν ο Παντοδύναμος Αθλοθέτης δεν ενισχύσει τον Αθλητή στον άνισο πόλεμο που διεξάγει, άοπλος, εναντίον των άθεων τυράννων, που διαθέτουν ξίφη, φωτιές, δόντια θηρίων, τηγάνια, καζάνια, λόγχες, σούβλες, τροχούς κ.α σατανικές εφευρέσεις.

Οι Μάρτυρες έκαναν τις ψυχές τους κατοικία του Χριστού. Όπως λένε οι Πατέρες, υπήρχε αλληλοεπιχώρηση Χριστού και Μάρτυρα, αδιάσπαστη συνάφεια των δύο. Ζούσαν δηλ. οι Μάρτυρες μέσα στο Χριστό και ο Χριστός μέσα τους.

    3.   Οι «οσίως βιώσαντες»

Οι όσιοι της Εκκλησίας μας είναι ένα άλλο είδος αθλητών και στρατιωτών του Μεγάλου Βασιλέως. Είναι αυτοί που έζησαν «…εν ορέσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης…». Θυσίασαν όχι μόνο τις μεγάλες χαρές του κόσμου, τον πλούτο και τα αγαθά του, γυναίκα, συγγενείς κτλ αλλά και την ελάχιστη ανάπαυση του σώματος, την ελάχιστη τροφή. Περιορίστηκαν στα ελάχιστα «έλαβαν τον Σταυρό και ακολούθησαν το Χριστό» για να γίνουν «εκ νεκρών ζώντες». Επιδόθηκαν στον ισόβιο αγώνα, στον αόρατο εκείνο πόλεμο μέσα στο ίδιο τους το σώμα για να σταυρώσουν την σάρκα και τις επιθυμίες της. Έδωσαν αίμα για να πάρουν πνεύμα.

Με τη συνεχή άσκησή τους, πήραν την Χάρη του Θεού, κατάφλεξαν τις ηδονές της σαρκός, υψώθηκαν πνευματικά σε ύψη αρετής και αγιότητας, νίκησαν και ντρόπιασαν τον αρχηγό της κακίας.

    4.   «…Θαυμαστός ο Θεός…»

Ο Θεός δια των αγίων Του επιτελεί θαύματα. Τα λείψανα τους ευωδιάζουν, αναβλύζουν μύρα και θεραπεύουν «πάσαν νόσον». Η Χάρη που κατοίκησε σ’ αυτά παραμένει ακόμα και όταν το σώμα χωρίσθηκε από την ψυχή. Στους ουρανούς τους επιφυλάσσει στεφάνια δόξης, αθανασίας, μακαριότητας.

Κανένας άγιος δεν αναδείχθηκε μέσα στην ευμάρεια, τις ανέσεις και τις απολαύσεις της σάρκας. Όλοι ακολούθησαν την «στενήν και τεθλιμμένη» οδό που οδηγεί στο Χριστό και στη Βασιλεία Του. Η νίκη κατά του θανάτου προήλθε από την πιο μεγάλη οδύνη του Σταυρού.

Με τις πρεσβείες των Αγίων Πάντων, είθε να αξιωθούμε να γίνουμε και εμείς μέτοχοι της Βασιλείας των Ουρανών. Γένοιτο.