1. ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ - ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

Αγαπητέ αναγνώστη, η ενότητα αυτή συντάχθηκε μετά λύπης, πώς να μην είναι άλλωστε, όταν αντί να μιλάμε περί της Αγάπης του Θεού, αναλωνόμαστε να μιλάμε για εξωγενείς κινδύνους, που στην τελική, δεν θα έπρεπε να μας επηρεάζουν.

Αντ’ αυτού όμως, βλέπω αρκετούς συνανθρώπους μου, να πλέουν μέσα στην πλάνη που δημιουργούν οι αιρέσεις, μη δυνάμενοι να δουν την Αλήθεια, όπως τότε με τον Πιλάτο, που την είχε μπροστά του, αλλά ήταν τυφλός και δεν έβλεπε και ρωτούσε επιδεικτικά «…τι εστίν η αλήθεια;…».

Ζούμε στον αιώνα που «…ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν…» (Αποκ.) και την αγάπη αυτή την διαδέχεται το μίσος, η αδικία, η έλλειψη οίκτου, το ψέμα, η απάτη.

Όταν παραμελείται και ψυχραίνεται η αγάπη, αλλοιώνεται μαζί της και η Πίστη, που αντλεί την δύναμη της στην Αγάπη. Καταφρονείται, αλλοιώνεται, παραμερίζεται, μέχρις ότου κανείς να μην ασχολείται. 

Ζούμε στον αιώνα των καταφρονητών, περί των οποίων ο προφήτης Αβακούμ λέγει «…ίδετε οι καταφρονηταί και επιβλέψατε και θαυμάσατε θαυμάσια και αφανίσθητε…» Αβακούμ (1, 5) και Πράξ. (13, 41)

Οι καταφρονητές είναι όλοι εκείνοι που μοιάζουν του αλέκτορος (πετεινού) του Αισώπειου μύθου, που σκάλιζε την γη και βρήκε διαμάντια, αλλά μη δυνάμενος να νοήσει την αξία του διαμαντιού, το πέταξε μακριά για να βρει σκουλήκια… Έτσι και εμείς! Πετάμε ότι πιο πολύτιμο έχουμε, το διαμάντι της πίστεως, για να μαζέψουμε σκουλήκια! Πετάμε την πιο σπουδαία κληρονομιά που δόθηκε στον άνθρωπο εκ γενετής. Μιας κληρονομιάς που αν την διαφυλάξουμε θα μας καταστήσει λαμπαδηφόρους, χρυσοστεφανωμένους, «υιούς δόξης», «επουράνιους βασιλείς»!

Γι’ αυτό και εμείς πρέπει να διεγείρομε το ενδιαφέρον μας προς τα μεγάλα, τις υψηλές αλήθειες της Πίστεως μας.

     1.    ΠΕΡΙ ΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Αν υποθέσουμε ότι πεινούμε. Δεν θα ήθελες η τροφή που θα φάμε να’ ναι καθαρή, υγιεινή και θρεπτική; Το γάλα να είναι γνήσιο και καθαρό. Το γλύκισμα να περιέχει γνήσια και καθαρά υλικά. Αν ποτέ σε προσκαλέσουν σε φαγητό και τα φαγητά είναι παρασκευασμένα υπό των λαμπρότερων μάγειρων, αλλά μας προειδοποιήσει κάποιος πως μέσα έχει ριχθεί δηλητηριώδες κόνιο,  παρ΄ όλη την όρεξη την οποία διεγείρει η έγερση των εδεσμάτων, συ δεν τα αγγίζεις. Αλλά φεύγεις και ειδοποιείς και τους συγγενείς σου να μην καθίσουν της τραπέζης.

Αν θέλουμε τροφή καθαρή για το σώμα μας, θα πρέπει να επιζητούμε και τροφή καθαρά για τη ψυχή μας. Διότι και η ψυχή πεινά.

Το ψεύδος είναι ως το δηλητήριο, το οποίο μολύνει την τροφή. Είναι τόσες οι πλάνες οι οποίες έχουν εισχωρήσει εις όλα τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά συστήματα, που πολλοί αμφιβάλλουν αν ήτο δυνατό να βρεθεί η αλήθεια.

Το πνεύμα της αμφιβολίας και της απαισιοδοξίας διατυπώνεται στα λόγια του Πιλάτου «…τί ἐστιν ἀλήθεια;…» (Ιωα. 18, 38). Η αλήθεια όμως παρίστατο ενώπιον του καταφανής, αλλά δεν μπόρεσε να τη δει όπως και ο τότε αρχαίος κόσμος.

Ο ίδιος ο Ιησούς είχε διακηρύξει: «…ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια…» (Ιωα, 14, 6) αλλά η δύναμις των όπλων και της επίγειας δόξας δεν τον άφηνε να εκτιμήσει δεόντως την αλήθεια.

Ψυχές όμως απλοϊκές και ταπεινές, που πεινούν και διψούν για την αλήθεια, την βρήκαν στο πρόσωπο του Χριστού και καμία δύναμης δεν στάθηκε ικανή ν’ αποσπάσει την προσοχή και την μέριμνά τους εις Αυτόν.

Τα ρήματα του Κυρίου είναι η ζωή του ανθρώπου. Είναι όλα τα συστατικά εκείνα που χρειάζεται ο πνευματικός άνθρωπος για να τραφεί και να μετουσιωθεί εις «άνδρα τέλειον».

Ο λόγος του Θεού είναι το άδολο λογικόν γάλα[1],  το οποίον επιποθούν οι εκλεκτές υπάρξεις. Η τροφή την οποία προσφέρει η Ορθόδοξος Εκκλησία, είναι η καθαρή, υγιεινή, θρεπτική, σωτήριος τροφή.

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος προτρέπει  «…μόνη τη χριστιανική τροφή χρήσθαι…». Ν’ απέχουμε από άλλη τροφή βοτάνης δηλητηριώδους και επιβλαβούς «ήτις έστιν αίρεσις».

Μην πλησιάζετε τα μαγειρεία του διαβόλου, γιατί όσο εκλεκτά και αν φαίνονται τα εδέσματα τα οποία παρασκευάζει στα όργανά του, εις του λέβητάς, τον όλεθρον περιέχουν. «…Θάνατος εν τω λέβητι…» Δ’ Βασ. 4, 40).

Δεν είναι ολίγοι εκείνοι που έφαγαν από την τροφή του διαβόλου και πέθαναν. Δεν είναι λίγοι οι Ορθόδοξοι που ελκύσθηκαν από ξένες διδαχές και δηλητηριάσθηκαν ψυχικώς. Δεν πρόσεξαν να φυλαχθούν από τη ζύμη των αιρετικών και χάθηκαν.

Γέροντας στα πνευματικά του παιδιά για να προσέχουν από τις αιρέσεις έλεγε το εξής: «…όσοι θέλουν να εξοντώσουν τους σκύλους παίρνουν κρέας που αγαπούν οι σκύλοι, το τεμαχίζουν, το κάμνουν κιμά, το ζυμώνουν με στρυχνίνη, το κάμνουν «φόλα», το ρίπτουν εις το σκύλο και ο σκύλος ανύποπτος το καταβροχθίζει, και κατόπιν το δύστυχο ζώο πεθαίνει. Έτσι και οι διάφορες αιρέσεις, που δημιουργεί ο διάβολος. Παίρνει κρέας, διδασκαλία της Αγίας Γραφής, την νοθεύει, την αναμιγνύει με το φαρμάκι του, με το ψεύδος δηλαδή, και την προσφέρει στους χριστιανούς. Οι αιρέσεις είναι «φόλα» που φέρει θάνατον πνευματικό…»

     2.    ΤΙΜΑΛΦΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ – ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

Τα νομίσματα που κρατείτε επάνω σας δεν θα θέλατε επ’ ουδενί να είναι κάλπικα, αλλά θα θέλατε να είναι γνήσια και αυθεντικά, για να μπορείτε να τα  χρησιμοποιήσετε. Εκτός των όποιων νομισμάτων υπάρχουν και άλλου είδους νομίσματα ασυγκρίτως ανώτερα. Αυτά είναι τα λόγια του Κυρίου «…ἀγαθός μοι ὁ νόμος τοῦ στόματός σου ὑπὲρ χιλιάδας χρυσίου καὶ ἀργυρίου…» Ψαλμ. 118, 72) Κάθε ρήμα της Αγίας Γραφής είναι ως το χρυσό νόμισμα. Αν το λάβουμε δηλ. πιστεύουμε σ’ αυτό, τότε δυνάμεθα να πλουτήσουμε πνευματικώς.

«…τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ;…» Ματθ (16, 26)

Όπως υπάρχουν όμως παραχαράκτες των νομισμάτων, υπάρχουν και οι παραχαράκτες της αγίας Γραφής. Αυτοί είναι οι αιρετικοί! Αυτοί προσθέτουν, μετά κάτι αφαιρούν, με αποτέλεσμα τα νοήματα να χάνονται, να μεταβάλλονται.

Χιλιάδες κίβδηλα νομίσματα κυκλοφορούν και οι πλέον απίθανες αντιχριστιανικές ιδέες, εμφανίζονται τώρα ως χριστιανικές.

ΠΟΙΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΕΙ ΤΑ ΜΕΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕ, ΤΑ ΟΡΘΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΑ;

Η αγία μας Εκκλησία! Μακάριος θα είναι αυτός, ο οποίος θα κατέχει νόμισμα Ορθοδοξίας, ομιλεί και ο Κύριος περί αυτού και εις το Ευαγγέλιο, περί των ταλάντων. Η Ορθοδοξία είναι αιώνια, διότι εκφράζει το τέλειον. Εκφράζει την τελειότητα της χριστιανικής διδασκαλίας.

Εκτός των διαφόρων τιμαλφών αντικειμένων της ύλης, υπάρχουν και τα τιμαλφή του πνεύματος. Τι δε τιμαλφέστερο της Χριστιανικής Πίστεως;

Αυτή είναι η ιερά παρακαταθήκη, την οποία ο Χριστός παρέδωσε εις τους Αποστόλους και οι Απόστολοι εις τους διαδόχους τους επισκόπους και δια της συνεχούς και αδιάκοπης διαδοχής της Ιεραρχίας η Ιερά αυτή παρακαταθήκη έφθασε μέχρι σε μας.

Αντηχούν στα αυτιά μας τα λόγια του Απ. Παύλου «…Ὦ Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν…» Α’ Τιμ (6, 20-21)

Σε χειροτονία πρεσβυτέρου ο επίσκοπος παραδίδει εις τα χέρια του χειροτονηθέντος καθαγιασθέντα άρτον και λέει με ισχυρή φωνή «…Λάβε την παρακαταθήκην ταύτην και φύλαξον αυτήν έως της παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότε παρ’ αυτού μέλλεις απαιτείσθαι αυτήν…»

Η παρακαταθήκη πρέπει να φυλάσσεται άγρυπνα και επιμελώς.

Οι υλικοί θησαυροί φυλάγονται στα μουσεία του κόσμου ολημερίς υπενθυμίζοντας ένα παρελθόν που κατά πάσα πιθανότητα ήττον ένδοξο, αλλά ΚΑΜΙΑ επίδραση δεν έχουν στην νυν και μελλοντική ζωή του ανθρώπου. Είναι ΝΕΚΡΟΙ θησαυροί. Αντίθετα η ιερά παρακαταθήκη, που περιέχει τα θεοπαράδοτα λόγια και μυστήρια του Χριστιανισμού, ΔΕΝ έπαυσε και ΜΗΤΕ θα παύσει ποτέ, να έχει ζωτική επίδραση για την ανθρωπότητα. Η Εκκλησία, ουδέποτε θα μεταβληθεί σε μουσείο όπως επιθυμούν οι άσπονδοι εχθροί της. Αυτοί το  μόνον που επιθυμούν, είναι μερικές εικόνες μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, όχι για λατρευτικούς σκοπούς, αλλά ως ενθύμιο ενός οπισθοδρομικού  κατ’ αυτούς τρόπου ζωής στον οποίο οι άνθρωποι πίστευαν στα ξύλα.

Όμως η Ορθοδοξία, φυλάττει επιμελώς την παρακαταθήκη. Τον ανεκτίμητης αξίας θησαυρό της, δεν τον κρατεί ανενεργό, αλλά θέτει αυτόν εις κίνηση. Το ρεύμα της το ζωογόνο, καθαρό και αμόλυντο, ρέει απ’ αρχαιότης εποχής, μέχρι των εσχάτων χρόνων ποτίζοντάς και κατερδεύοντας τις ψυχές των ευλαβών.

  

Το «ύδωρ το ζων» και αλλόμενο εις ζωή αιώνιο διαρρέει δια μέσου των αιώνων, δια μέσου ποικίλων καταστάσεων και ιδεολογιών και φθάνει εις πάσαν εποχή καθαρό, διαυγές, και με ορμή αναπηδά από την επτάκρουνο πηγή της Ορθοδοξίας.

Ο προφήτης Ησαΐας φωνάζει «…Οι διψώντες πορεύεσθε εφ’ ύδωρ…» (Ησ. 55,1) και «…αντλήσατε  ύδωρ μετ’ ευφροσύνης εκ των πηγών του σωτηρίου…» Ησ. (12, 3)

Σ’ αυτήν την παρακαταθήκη την διαφυλασσόμενη εν τη Ορθόδοξη πίστη έχει εφαρμογή το «…Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον και αυτός εις του αιώνας…» Εβρ. (13,8)

      3.    ΦΑΡΜΑΚΟ – ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ

Τις δύναται να θεραπεύσει τον άνθρωπο; Ποια είναι τα σωτήρια γι’ αυτόν φάρμακα;

Στην προφητεία του Ιεζεκιήλ παρουσιάζονται θαυμαστά δένδρα. Τα δένδρα αυτά είναι φυτεμένα παρά τις όχθες θαυμαστού επίσης ποταμού. Εκ των υδάτων του ποταμού αντλούν οι ρίζες των δένδρων και εκβλαστάνουν και καρποφορούν. Οι καρποί είναι προς τροφή. Τα δε φύλλα, έχουν μυστηριώδη θεραπευτική δύναμη, προς υγεία, προς ιατρεία. Ιεζ. (47, 12) και Αποκ. (22,2)

Τα δένδρα αυτά, τα οποία είδε στο όραμα του ο προφήτης, είναι συμβολική παράστασης της θαυματουργικής δυνάμεως του χριστιανισμού. Ο Χριστός εμφύτευσε δένδρο, του οποίου τα φύλλα είναι εις θεραπεία των εθνών. Ο Χριστός είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ήλθε εις τον κόσμο «…ιάσασθαι τους συντετριμένους την καρδία…» Ησ. (61,1). Ίδρυσε το πανδοχείο, το ιατρείο, την αγία Εκκλησία, εις την οποία άφησε τα θαυματουργά του φάρμακα, τα θεία ρήματα και τα μυστήρια του. Αυτά είναι τα φύλλα εις θεραπεία των εθνών. Μυριάδες κόσμος βρήκε καταφύγιο και θεραπεία εν τη Εκκλησία του Χριστού.

      A.   Φάρμακο Μετανοίας

Αυτό το φάρμακο είναι δεδοκιμασμένο εκ μυριάδων περιπτώσεων αμαρτωλών ανθρώπων. Αυτό το φάρμακο το παρασκευάζει η άπειρος αγάπη του Θεού, φάρμακο το οποίο αντλεί την δύναμη του από το αστείρευτο ποταμό του αίματος του Χριστού. Δυστυχώς και αυτό έχει υποστεί αλλοίωσης.

     1.    Προτεστάντες

Αναγνωρίζουν μόνο την εσωτερική συντριβή του ανθρώπου ως στοιχείο μετάνοιας και έχουν καταργήσει  την ενώπιον πνευματικού πατρός εξομολόγηση.

     2.    Παπικοί

Κλείνουν τον πνευματικό σε ειδικά εξομολογητήρια, ώστε ο ιερέας να παραμένει αθέατος, καταστώντας την εξομολόγηση αψυχολόγητη, ψυχρή, τυπική, μηχανική.

     3.    Ορθοδοξία

Κράτησε το μυστήριο και το διατήρησε και την εσωτερική και την εξωτερική μορφή του. Ο μετανοημένος θρηνεί για τα αμαρτήματά του, συντρίβει την λιθώδη καρδία του και σπεύδει να βρει πνευματικό πατέρα, και «ενώπιος ενωπίου», ταπεινώνεται και εξομολογείται, όπως θα εξομολογείτο, ενώπιον του Ιησού Χριστού, και δια του εξομολόγου, διαλαμβάνει την διαβεβαίωση ότι ο αμαρτίες του συγχωρέθηκαν.

Το μυστήριο εν τη Ορθοδοξία είναι τέλειο. Το φάρμακο προσφέρεται γνήσιο και στην όλη πληρότητά του και δρα ασφαλώς εν όλη την αποτελεσματικότητα του.

     B.   Φάρμακο – Θεία Ευχαριστία

Κατά την διδασκαλία των Αποστολικών Πατέρων, η Θεία Ευχαριστία είναι φάρμακο αθανασίας, αντίδοτο του «ΜΗ ΑΠΟΘΑΝΕΙΝ». Είναι φάρμακο το οποίο προφέρεται εν τη Ορθόδοξη πίστη.

     1.    Προτεστάντες

Δεν παραδέχονται την μεταβολή του άρτου και του κρασιού εις Σώμα και Αίμα Χριστού. Παραδέχονται συμβολισμό και ψιλή παρουσία του Χριστού υπό τα είδη του άρτου και του οίνου.

     2.    Παπικοί

Εκ του Αίματος δεν μεταδίδουν στο λαό. Μεταδίδουν εκ του Σώματος, την λεγόμενη οστίαν.

Το φάρμακο μεταδίδεται σ’ αυτούς ΟΧΙ εν τη πληρότητι αυτού αλλά κατά το ήμισυ.

     4.    ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

Αίρεση είναι η δηλητηριώδης τροφή της ψυχής! Είναι η νοθεία των σωτήριων φαρμάκων! Είναι η κλοπή της ιεράς παρακαταθήκης! Είναι η παραχάραξη των νομισμάτων της αληθείας! Είναι η παραποίησής του τέλειου! Είναι η παρέκκλισης εκ της ορθής γραμμής την οποίαν χαράσσει ο λόγος του Θεού! Είναι η παραδοχή θρησκευτικών ιδεών, των οποίον η αγία μας Εκκλησία καταδικάζει! Είναι έγκλημα κατά του κύρους και της αυθεντίας της Εκκλησίας, την οποία ο Κύριος ίδρυσε ως στύλο και εδραίωμα της αληθείας.

Για ν’ αντιληφθείτε πόσο μεγάλο κακό είναι να είσαι αιρετικός, θα σας αφηγηθώ ένα περιστατικό μέσα από το Γεροντικό, με τον αββά Αγάθωνα, που δείχνει και στιγματίζει, τον αιρετικό άνθρωπο.

  

«…Κάποτε πῆγαν στὸν ἀββᾶ Ἀγάθωνα οἱ πατέρες νὰ τὸν πειράξουν - δοκιμάσουν. Τοῦ λένε, εἶσαι πόρνος• εἶμαι ἀπαντάει. Εἶσαι ὑπερήφανος• εἶμαι. Εἶσαι, φλύαρος, κατάλαλος…• εἶμαι. Εἶσαι αἱρετικός• ἀντέδρασε! Τοῦ λένε γιατὶ δέν ἐβάστασες τοῦτο τόν λόγο; αὐτὰ ὅλα ποὺ μοῦ εἴπατε προηγούμενα δὲ μὲ χωρίζουν ἀπὸ τὸ Θεό. Ἡ αἵρεση μὲ χωρίζει ἀπὸ τὸ Θεό…». Βλέπε Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καί Ἀσκητικῶν, τ. 1, Ἀποφθέγματα Γερόντων, πατερικαί ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», Θεσσαλονίκη 1978, σσ. 104 – 106

Βλέπετε αγαπητοί μου αναγνώστες, οι αιρετικές ιδέες και στοχασμοί, χωρίζουν τον άνθρωπο από το Θεό! Τον καταστούν έρμαιο, πιόνι του διαβόλου!

     5.    ΠΟΡΕΙΑ ΠΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Το πλοίο με το οποίο ταξιδεύουμε πρέπει ν’ ακολουθεί ορθή γραμμή πλεύσης για να μην προσκρούσει σε υφάλους και σκοπέλους.

Η «ευθεία οδός» είναι η ασφαλέστερη διάπλευση εις τον ωκεανό της ζωής.

Το πλοίο στο οποίο εμείς συν επιβαίνουμε, ενεφανίσθη για πρώτη φορά παρά της όχθης της Γεννησαρέτ, και ξεκίνησε την πλεύση του κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Άνεμος αυτού το Άγιο Πνεύμα, που κόλπωσε τα ιστία. Ιστός αυτού ο τίμιος Σταυρός. Πηδάλιόν, οι ιεροί νόμοι. Άγκυρα αυτού η ελπίδα. Επιβάτες αυτού οι πιστοί. Κυβερνήτης του πλοίου ο ίδιος ο Χριστός. Γραμμή πλεύσεως η ορθή ερμηνεία του Ευαγγελίου. Προορισμός του πλοίου, η Βασιλεία των ουρανών.

Η διαδρομή του πλοίου δια μήκος των αιώνων υπήρξε μακρά και περιπετειώδης. Ο εν τοις ύδασιν εμφωλεύων Λεβιάθαν συχνά εγείρει τρικυμίες. Το πλοίο κλυδωνίζεται και βασανίζεται εν μέσω των κυμάτων. Μπορεί να διαφαίνεται ότι θα καταποντιστεί, αλλά πάλι αναδύεται. «…Κλυδωνίζεται αλλ’ ού καταποντίζεται…» γιατί ο Κύριος πάντα επιβλέπει, πάντα καθοδηγεί και πάντα σώζει.

Ο κίνδυνος παρεκκλίσεως της πορείας, από την ορθή γραμμή πλεύσεως, υπάρχει και είναι ορατός να προσκρούσουμε στους υφάλους και στους σκοπέλους των αιρέσεων και πολλοί εκ των επιβατών θα εγκαταλείψουν το πλοίο και θα ναυαγήσουν περί την πίστη.

Αυτό θα γίνει και θα γίνεται, όταν οι αντιπρόσωποι του Χριστού, πλοηγοί και επιβάτες, δεν μελετούν τις Γραφές και δεν προσέχουν.

     6.    ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αγαπητέ μου αναγνώστη. Αφού προσέχεις που προσέχεις τα μικρά, το γάλα σου, την τροφή σου, τα φάρμακά σου, τα νομίσματά σου, τα αρχαιολογικά σου κειμήλια, τα οχήματά σου, πρόσεχε ακόμα ΕΝΑ, αφού όλα τα προσέχεις. Πρόσεχε την Ορθόδοξη σου Πίστη, που είναι το πολυτιμότερο απ’ όλα απ’ αυτά που προσέχεις.

Αδιαφορώντας για τον μέγιστο αυτό θησαυρό, την ιερά αυτήν παρακαταθήκη που σου δίνεται, θα καταπέσεις εις τα βάραθρα του Ορθολογισμού, του Υλισμού, της απιστίας και της αθεΐας, και τότε θα καταλάβεις, τι είναι Ορθοδοξία την οποία περιφρόνησες.

Αγαπητοί μου αναγνώστες μη παρασύρεστε από τα μοντέρνα ρεύματα του κόσμου. Μη πτοείστε από τα πλήθη των εχθρών «…τῶν κύκλῳ συνεπιτιθεμένων μοι…» Ψαλ. (3, 7), αλλά μείνατε σταθεροί στην παραδοθείσα σε μας από τους αγίους πίστη και να είσθε έτοιμοι ν΄ αγωνισθείτε τον αγώνα τον καλό μέχρι τελευταίας ρανίδος.

Η Ορθοδοξία ζει και ο θρίαμβος ανήκει εις αυτήν.

---

[1] Εις τον εσπερινό της εορτής των μεγάλων διδασκάλων της Πατέρων της Εκκλησίας Αθανασίου και Κυρίλλου, ο ιερός υμνογράφος εγκωμιάζοντας τους δύο αυτούς ιεράρχας τους ονομάζει «μαζούς» δηλ. μαστούς, οι οποίοι εκβλύζουν το γάλα της σωτηρίας. «…πυξία του Πνεύματος, πλάκες αι θεοχάρακτοι, μαζοί οι εκβλύζοντες της σωτηρίας το γάλα, το της σοφίας αγλάϊσμα…»

3. ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. (6, 22-33)

«…Εἶπεν ὁ Κύριος· 22  Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται· 23 ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; 24 Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.

25 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; 26 ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; 27 τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; 28 καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρῖνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· 29 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. 30 Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι;

31 μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; 32 πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῃ£ζετε τούτων ἁπάντων. 33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν…»

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Κύριός μας, μάς μιλά για δύο «κυρίους» που διεκδικούν κυριότητα πάνω στον άνθρωπο. Αυτοί όμως οι «κύριοι» είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, δεν έχουν τίποτα κοινό.

Ο άνθρωπος καλείται να διαλέξει ένα εκ των δύο «κυρίων». Δεν δύναται να ακολουθεί και τους δύο. «…Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν…» και πιο συγκεκριμένα «…οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ…». Δεν δύναται να δουλεύει και στο Θεό και στον μαμωνά. Οι δύο κύριοι ποτέ δεν συμφωνούν.

Ο μαμωνάς παραπέμπει να μαζεύεις πλούτη και να καπηλεύεσαι τους αδύνατους ο δε Χριστός να αρκείσαι στα λίγα, να δίνεις ότι περισσεύει αλλά και να διακονείς τον κάθε άνθρωπο αδύνατο ή πεσόντα. Ας δούμε τα χαρακτηριστικά των δύο αυτών «κυρίων».

    1.   Ο μαμωνάς που αιχμαλωτίζει

Ο ένας εκ των δύο «κυρίων» είναι ο μαμωνάς. Είναι ο κόσμος χωρίς Θεό, με τις ηδονές του, τις απολαύσεις του, τους θησαυρούς του. Σ’ αυτόν τον κόσμο κυριαρχεί ο κοσμοκράτορας διάβολος.

Ο κύριος αυτός δελεάζει! Σε προσκαλεί σε μια «γλυκεία» ζωή, που στο τέλος καταλήγει σε πικρία. Θέτει στον άνθρωπο, ως σκοπό στην ζωή του, το κυνήγι των επίγειων θησαυρών, όχι γιατί τους χρειάζεται, αλλά για την αίσθηση της ηδονής να τους κατέχει. Η αίσθηση αυτή είναι η παγίδα του εχθρού.

Το χρήμα γίνεται πλέον η φροντίδα του ανθρώπου, η καθημερινή του μέριμνα, η ανάγκη του, η ελπίδα του, η ασφάλειά του. Και ενώ ο άνθρωπος καλύπτει μια ανάγκη δημιουργεί με την φαντασία του και άλλες και μετά άλλες, χωρίς σταματημό για να δικαιολογεί την σχέση του με τον μαμωνά.

Ο άνθρωπος εξαπατάται πως με τις πολλές του μέριμνες για την κάλυψη των αναγκών του θα δημιουργήσει επίγειους παραδείσους. Και έτσι ο άνθρωπος υποδουλώνεται και υποκλίνεται στο μαμωνά και δέχεται τη τυραννίδα της φιλαργυρίας και πολυκτημοσύνης. Ο άνθρωπος ΝΟΜΙΖΕΙ πως ζει ελεύθερα αλλά γίνεται δούλος του πάθους.

Ο πλούτος όπως και τα άφθονα υλικά αγαθά σκοτίζουν τον οφθαλμό της ψυχής, τον νου, και δεν τον αφήνουν να δει καθαρά. Αφήνεται έξω η φροντίδα του μέρος του ανθρώπου που λέγεται ψυχή και δε δίνει καμιά λύση στο πρόβλημα του θανάτου.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αποξενώνει τον άνθρωπο από τη σχέση του με το Θεό, που είναι και ο σκοπός του διαβόλου, γιατί αυτός ο χωρισμός είναι σκοτάδι, κόλαση, θάνατος. Αυτό ο διάβολος δεν το κάνει φανερά για να μας αφυπνίσει. ΟΧΙ! Τι κάνει; Δεν μας λέγει να αποκοπούμε από το Θεό, ή τον εκκλησιασμό ή κάποια άλλη πνευματική άσκηση που μας ενώνει με το Θεό, αλλά μέσα σ’ αυτά μας προβάλλει με έντονο τρόπο τα αισθητά πράγματα, τους θησαυρούς του κόσμου, έτσι ώστε παρόλο που μπορεί να επιδιδόμαστε σε πνευματικές ασκήσεις εντούτοις ο «λύχνος» μας, δηλ. ο νους μας να παραμένει μετέωρος! Να αρνείται να συμμετέχει στα πνευματικά, σε όσα δηλ. μας βοηθάνε και μας δένουν με σχέση αγάπης με το Θεό. Τέτοιες είναι οι μηχανουργίες του πονηρού ώστε ο άνθρωπος να μη γνωρίζει πως αποπλανήθηκε.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε για να κατευθύνουμε τον οφθαλμό της ψυχής προς τα «άνω», είναι αυτό που μας το υποδεικνύει και ο Κύριος μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο είναι το «...μὴ μεριμνᾶτε…».

Ο Μέγας Αντώνιος έλεγε πως «…οι φίλοι του μαμωνά δεν μπορούν ν’ αρέσουν στο Θεό…» αλλά και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε το εξής πανέμορφο «…αφού πλασθήκαμε για τα πάνω, για το Θεό, γιατί να είμαστε διαρκώς προσηλωμένοι κάτω;…»

Η προσκόλληση στα επίγεια είναι θάνατος αιώνιος και της ψυχής και του σώματος.

    2.   Ο Κύριος που ελευθερώνει

Ο άλλος «κύριος» που καλούμαστε να επιλέξουμε είναι ο Θεός. Όσοι ελεύθερα τον επιλέξουν , θέλει να τους κατευθύνει εκεί για το οποίο δημιουργήθηκαν , στη Βασιλεία του Θεού, στη αιώνια ζωή σχέσης αγάπης και κοινωνίας μαζί Του.

Το «…ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν…» είναι η λύση του προβλήματος. Ο άνθρωπος που ζει «εν Θεώ» ζει τον παράδεισο «τρυφής» από τώρα. Ζει τη χαρά και ευφροσύνη που παρέχει ο Θεός, μια χαρά που δεν μπορείς επ΄ ουδενί να παρομοιαστεί με την χαρά την εγκόσμια. Είναι χαρά επουράνια, υπεργήινη, θεϊκή και απερίγραπτη. 

Η σχέση κοινωνίας αγάπης και κοινωνίας με το Θεό, είναι πορεία που μας περνά μέσα από την νέκρωση όλων των ελκυστικών παγίδων του μαμωνά για να μας καταστήσει «υιούς» δόξης. Είναι πορεία αδιάδοχη θανάτου, ζωή ναι μεν στέρησης και αυταπάρνησης αλλά ζωή ζωηφόρος.

Θα είμαστε μακάριοι αν κάθε μέρα σταυρώνουμε τα «θέλω» της σαρκός, τα «θέλω» εκείνα αγάπης προς τον μαμωνά.

Θυμάστε το χωρίο στην Αποκάλυψη του Ιωάννου που λέει δόθηκε εξουσία στον διάβολο να πολεμήσει τους δικαίους και να νικήσει. Πώς δηλαδή θα νικήσει; Φαινομενικά να νικήσει φυσικά! Γιατί όσοι μαρτύρησαν για την Αλήθεια, ομολόγησαν την Αλήθεια, θυσιάσθηκαν για την Αλήθεια, στερήθηκαν τα πάντα για την Αλήθεια ΗΤΤΗΘΗΚΑΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ στα μάτια του πεπτώκοτος κόσμου, αλλά παράλληλα ύψωσαν «Ναούς Δόξης», «Πυλώνες Φωτός» και υπήρξαν και είναι το αδιάσειστο ΣΩΜΑ της Αγίας Εκκλησίας, που σαν άλλη «Νύμφη» περιμένει τον Κύριο της για να συζευχθεί ΑΙΩΝΙΑ.

Οι άγιοι με υλικό σώμα, ΝΙΚΗΣΑΝ τον ασώματο εχθρό γιατί δέχθηκαν την δύναμη του Θεού και δεν δελεάσθηκαν από τις κολακείες και τα ψεύδη του άσπονδου εχθρού. Ποιο είναι το μυστικό;

ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΥΨΗΛΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΜΩΝΑ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Γι’ αυτό ο Κύριος είπε «...μὴ μεριμνᾶτε…» για υλικά αγαθά – τροφή, ποτό, ένδυμα – αλλά να ζητείτε 1^ον την Βασιλεία του Θεού, δηλ. το Άγιο Πνεύμα, που και τρέφει και διαπαιδαγωγεί και κατευθύνει και χαριτώνει και θεοποιεί και θαυματουργεί. Καθιστά τον άνθρωπο «άγγελο φωτός» άξιο της ίδιας ισάγγελης ζωής.

  

Ο Ιερός Χρυσόστομος έρχεται εδώ να τονίσει το εξής «... Ο Κύριος δεν είπε μη εργάζεσθε, αλλά μη μεριμνάτε…» καταστώντας σαφές πως θα εργαζόμαστε αλλά να έχουμε πάντα την ελπίδα μας στο Θεό και όχι στα γήινα πράγματα.

Το «...μὴ μεριμνᾶτε…» είναι μετάθεση της μέριμνάς μας στον Θεό και πως θα αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά σ’ Αυτόν. Δεν υπάρχει μέριμνα και για τον Θεό και για τον μαμωνά. Και ο Θεός εδώ ΔΕΝ είναι κάτι το απρόσωπο. ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ είναι ο Θεός για τον κάθε άνθρωπο. Είναι ο «Πατέρας ημών εν τοις ουρανοίς».

Ο Θεός «…φεύγει απ’ εκεί που υπάρχει πλήθως μερίμνων και λογισμών…» (Ιωα. 5, 13). «…Οι πολλές μέριμνες δεν μας αφήνουν να έχουμε μνήμη Θεού…» Οσίου Νείλου

Επίσης ο Κύριος μας τονίζει «…όπου ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών…». Η καρδιά μας είναι εκεί όπου ο νους μας προσκολλάται και παραδίδεται. Και μόνο ο πόθος του πλούτου επιφέρει στον άνθρωπο μεγάλη πνευματική ζημιά.

    3.   Ο «καθαρμένος» νους

Όλα εξαρτώνται από τον «λύχνον» της ψυχής που είναι ο νους. Ότι είναι η στέρηση των οφθαλμών είναι και η τύφλωση του νου από την παχυλότητα των παθών, των μερίμνων και τον έρωτα του χρήματος.

Όταν ο λύχνος - νους είναι καθαρός, «βλέπει» ορθά και καθοδηγεί όλες τις δυνάμεις της ψυχής στη σωστή επιλογή.

Ο άγιος Μάξιμος διδάσκει «…όλον σου τον αγώνα επί τον νουν τρέψον…». Ένας αγώνας για να παύσει ο νους να περιπολεί στους εξωτερικούς θησαυρούς που σκοτίζουν και να επιστρέψει «εις εαυτόν», στο χώρο της καρδιάς, για να συναντήσει εκεί το Χριστό και τη Βασιλεία του, η οποία «εντός ημών εστί».