Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

3. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Μάρκ. (15, 43 – 16, 8)

"...43 ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. 44 ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε· 45 καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ. 46 καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου. 47 ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία Ἰωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται.

1 και διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. 2 καὶ λίαν πρωΐ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. 3 καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; 4 καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. 5 καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. 6 ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· μὴ ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. 7 ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. 8 καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ..."

ΑΝΑΛΥΣΗ

Ο Χριστός πέθανε και Ανέστη όχι «ίνα ζήσωμεν» αλλά «ίνα Θεώ ζήσωμεν». Για να γίνει αυτό πρέπει να νεκρώσουμε να νεκρώσουμε τα αμαρτωλά πάθη μας, που όταν ηγεμονεύουν στοχεύουν και μας ωθούν στην κατάκτηση τούτου του κόσμου, που χαρίζει μόνο πρόσκαιρη ευημερία και δύναμη και ο χωρισμός από το Θεό γίνεται τρόπος ζωής.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε πως για να μετάσχουμε στη «θέωση της 8^ης ημέρας ή μυστικής αναπαύσεως», πρέπει να αφήσουμε στον καθημερινό τάφο των παθών μας, τα «…οθόνια και το επί κεφαλής σουδάριον…», δηλ. όλα τα αισθητά, όπως τ’ άφησε και ο Χριστός στον Τάφο, ως τεκμήρια της Αναστάσεως Του (αγ. Μάξιμος)

Ο νέος τρόπος ζωής με υπόδειγμα τον Κύριο, απαιτεί, αγώνα σκληρό. Είναι «επίμοχθη σταυρική πορεία», «πένθος», όπως λένε οι μοναχοί, που στο τέλος γίνεται «χαροποιόν», γιατί οδηγεί στη χαρά της θείας Ζωής. Τα πρόσωπα του σημερινού Ευαγγελίου ζουν τον σταυρικό αυτό τρόπο ζωής.

Α. Ιωσήφ από Αριμαθαίας

Ο άνθρωπος ζητεί από τον Πιλάτο ότι πιο πολύτιμο υπάρχει το «σώμα του Χριστού» για να το ενταφιάσει. Έχει συναίσθηση τι θησαυρός είναι αυτό το Σώμα, το «καθάρσιον του κόσμου» (Γρηγ. Θεολόγος). Το Σώμα που καθάρισε και εξάγνισε τον κόσμο το μολυσμένο από την αμαρτία.

Ο Ιωσήφ είναι και «…ευσχήμων βουλευτής…» επίσημο μέλος του Ιουδαϊκού Συνεδρίου. Αν θελήσει να συνταχθεί με τον Χριστό, θα απωλέσει την τόσο σπουδαία θέση του, θα γίνει εχθρός των αρχόντων και θα διωχθεί. Το κάνει όμως, επειδή πήρε μια γεύση τι θα πει ο Ιησούς Χριστός και τα θυσιάζει όλα . Μπροστά στον μοναδικό θησαυρό τα θεωρεί «σκύβαλα». Φιλ. (3, 8). Γίνεται «νεκρός» για τον κόσμο, «ίνα Χριστόν κερδήση». Γίνεται χαμένος για να γίνει θεός «κατά χάριν».

Τον βασανισμό του, - τον έδεσαν και τον έριξαν σε βαθύ λάκκο – τον θεωρεί εμπειρία θανάτου, για να γίνει «κοινωνός των παθημάτων του Κυρίου, αλλά και κοινωνός της θείας ζωής, της Αναστάσεως και Θεώσεως.

Σώθηκε από τον «πνευματικό έρωτα του Νυμφίου». Πρόσφερε την καρδιά του για να γίνει μονή του Αναστάντος.

Β. Οι άγιες Μυροφόρες

Στη ζωή τους βασίλευε η αγάπη στο Χριστό και όχι ο κόσμος και τα πράγματά του. Βίωσαν τον «νέο τρόπο ζωής» του Κυρίου μας, ότι η ζωή αληθινή είναι «εκ νεκρών» και «εκ τάφου», γιατί αποφάσισαν να μη ζουν «κατά σάρκα».

Η προσφορά τους στο Χριστό δεν είναι φειδωλή. Χάρη στον θείο έρωτα, γίνονται γυναίκες θαρραλέες, τολμηρές ώστε παρά το γενικό κλίμα πανικού, κυκλοφορούν στους δρόμους «…σκοτίας έτι ούσης…», «…όρθου βαθέος…», «…λίαν πρωϊ…», κινδυνεύουν και έρχονται στο μνήμα για να φέρουν στο Χριστό «…μύρα συν δάκρυσι…», αγάπη και αφοσίωση. Είναι πρόθυμες να υποστούν τα πάντα, ακόμη και να πεθάνουν για το Χριστό.

Στην περίπτωση των Μυροφόρων, προτεραιότητα δίνεται στη σχέση με το Χριστό και όχι στα πράγματα, όσο κι αν είναι επίπονη αυτή η επιλογή.

Όλος ο αγώνας για τον «νέο τρόπο ζωής» που καταλήγει στην ένωση με το Θεό, διεξάγεται μέσα στην προσωπική μας υπόσταση, στο ίδιο το σώμα μας. Εκεί μέσα γίνεται και η νέκρωση και η Ανάσταση, η νίκη μας ή η ήττα μας.

Γ. Η καρτερία της Μαρίας στον Τάφο «…Μαρία ειστήκει προς τω μνημείω κλαίουσα έξω…» Ιωα. (20, 11)

Τα δάκρυα της Μαρίας της Μαγδαληνής δε χύθηκαν μάταια όπως ψάλλει και διαλαλεί η Εκκλησία μας. Ήταν δάκρυα που χύθηκαν από αγάπη στο Χριστό. Ήταν δάκρυα καθαρτικά της όρασής της – ψυχής και σώματος – γι’ αυτό αξιώθηκε της θέας του Αναστάντος.

Το γεγονός αυτό το σχολιάζει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. «…Η Μαρία επειδή δεν πήρε καμία πληροφορία περί της Αναστάσεως του Κυρίου μας, παραμένει στο μνημείο κλαίγοντας απαρηγόρητη. Ο Κύριος οικονόμησε τα σχετικά στη Μαρία τη Μαγδαληνή που έδειξε τόση καρτερία και υπομονή έξω από το μνήμα αναζητώντας τον Κύριο, ώστε να οδηγήσει και τους μετέπειτα δια της Μαρίας στην υπομονή. Η Μαρία αξιώθηκε των εξής θεαμάτων:

1. «…θεωρεί δύο αγγέλους εν λευκοίς καθεζομένους…»

Το να μένει και να κοιτάζει τον Τάφο είναι αποτέλεσμα της πολλής συμπάθειας και αγάπης της στον Κύριο. Ενώ ήταν σκοτάδι, αυτή τα έβλεπε όλα. Και ενώ ήταν έξω από το σπήλαιο έβλεπε εκείνα που ήταν μέσα. Ενώ έξω ήταν «…σκοτίας έτι ούσης…» η σπηλιά ήταν γεμάτη με το Φως της Αναστάσεως, το οποίο κανείς δεν μπορούσε να δει, ενώ η Μαρία αξιώθηκε να το βλέπει με τρόπο θείο.

2. Βλέποντας αυτό το Φως, περισσότερο αυξανόταν ο πόθος της για τον Χριστό και της έδινε δύναμη να καταλαβαίνει τη θέα των Αγγέλων και να συνομιλεί μαζί τους. Τέτοιο ήταν εκείνο το Φως.

3. Η Μαρία ακόμη είδε τους αγγέλους να κάθονται πάνω στο Μνήμα. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πως δεν ήρθαν εκείνη τη στιγμή που τους είδε, αλλά ήσαν και πρωτύτερα αλλά δεν φαίνονταν. Τόση ήταν η αγάπη τους ώστε κατά κάποιο τρόπο είχαν φυτρώσει μέσα στο Μνήμα. Ο ένας καθόταν στον μέρος της Κεφαλής και άλλος στο μέρος των ποδιών. Το δε μέρος της κεφαλής συμβολίζει την θεότητά Του και το μέρος των ποδιών την ανθρωπότητά Του.

Το έργο των αγγέλων ήταν να εξαγγείλουν με την λαμπρότητά τους τη δόξα του Αναστάντος αλλά και για να δείξουν ότι και των Αγγέλων είναι Κύριος ο Αναστάς.

Ο Κύριος για να αμείψει την υπομονή της Μαρίας, παρουσιάζεται σ’ αυτήν, αλλά δεν την αφήνει να Τον αγγίξει για να μείνει αυτό το αποκλειστικό προνόμιο της μόνης «εν γυναιξίν», Υπεραγίας Θεοτόκου, που τον άγγιξε μετά την Ανάστασή Του. Την αποστέλλει στους μαθητές Του για ν’ ανακοινώσει την Ανάστασή Του. Την κάνει δηλαδή απόστολο των Αποστόλων.

Δ. Σύγκριση της Μαρίας με τον Πέτρο και τον Ιωάννη

Φανταστείτε τις προαναφερθείσες μεγάλες δωρεές που έλαβε η Μαρία η Μαγδαληνή, η οποία απείχε ως προς την αξία και ως προς τους αποστόλους. Ο μεν Πέτρος θεωρείται κορυφαίος των αποστόλων, ο δε Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού. Και οι δύο απόστολοι πήγαν στον Τάφο του Χριστού και είδαν ΜΟΝΟ τα «οθόνια» (=νεκρικούς επιδέσμους) και το «σουδάριο» (που ήταν σκεπασμένη η κεφαλή του Χριστού) και έφυγαν. Η Μαρία όμως εξ αιτίας της επίμονης καρτερίας της, παραμένει στη θύρα της σπηλιάς, χωρίς να συνυπολογίζει το χρόνο που ξόδευε σε τέτοιο αγαθό σκοπό.

Γι’ αυτό αξιώθηκε να δει ΟΧΙ μόνο τους αγγέλους αλλά και τον Κύρο των Αγγέλων, να τον ακούσει με τα’ αυτιά της και να διακονήσει στην αποστολή που της ανέθεσε.

Ε. Πού θα βρούμε το σπήλαιο;

Ο κάθε Ναός, είναι τύπος εκείνου του Ζωοδόχου σπηλαίου. Εκείνος που τρέχει στο θεοδόχο αυτό σπήλαιο, παραμένοντας μέχρι το τέλος της λειτουργίας, συγκεντρώνοντας το νου του, ανυψώνοντάς τον στο Θεό, όχι μόνο θα κατανοήσει τα θεόπνευστα λόγια της Αγίας Γραφής για τη θεότητα και την ανθρωπότητα του Λόγου του Θεού, σαν του τα έχουν εξαγγείλει άγγέλοι. Επιπλέον θα δει και τον Κύριον με τα μάτια της διανοίας του και χωρίς υπερβολή και με τα μάτια του σώματος.

Εκείνος που με πίστη ενατενίζει τη μυστική Αγία Τράπεζα και τον Άρτο της Ζωής, που είναι τοποθετημένος σ’ Αυτή, βλέπει τον ίδιο τον ενυπόστατο Λόγο του Θεού, ο οποίος για μας έγινε άνθρωπος και «εσκήνωσε εν ημίν».

Ας προσπαθήσουμε ν΄ αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις, για ν’ αξιωθούμε να υποδεχθούμε το Θεό μέσα μας, να γίνουμε «εκ νεκρών ζώντες» και να γίνουμε πεπληρωμένοι της Χάριτος του Θεού, ώστε να προγευόμαστε από την «νυν» ζωή την ουράνια βασιλεία του Θεού. Γένοιτο.