Σάββατο 22 Απριλίου 2017

2. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ιωάν. 20, (19-31)

19 Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. 20 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον. 21 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα ¨Αγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. 24 Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς. 25 ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. 26 Καὶ μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ’ αὐτῶν. ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν. 27 εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. 28 καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. 29 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες.

30 Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ· 31 ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο της Κυριακής του Θωμά, ο Κύριος φέρει το μήνυμα της Αναστάσεως στους μαθητές Του. Τους επισκέπτεται «ούσης οψίας», όταν είχε βραδιάσει και ήταν σκοτάδι. Στο σκοτάδι της αμαρτίας, της «εκπεσούσης φύσεώς» μας, ο Χριστός φέρει το φως της Αναστάσεως.

Οι μαθητές βρίσκονταν στο «υπερώο», όπου έγινε ο Μυστικός Δείπνος. Εδώ το «υπερώο» έχει μια ιδιαίτερη πνευματική έννοια. Δεν έχει την έννοια του άνω ορόφου του σπιτιού, αλλά προσδίδει και την πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι μαθητές του Χριστού μας. Ποια ήταν αυτή;

Ήταν η πνευματική κατάσταση εκείνη, που προέρχεται απεξαρτώμενη της κοσμικής παρηγοριάς και ασφάλειας. Είναι η πνευματική κατάσταση η οποία έχει «των θυρών κεκλεισμένων» δια την κοσμική ζωή. Ευρίσκοντο προσευχόμενοι μετά λύπης στον Θεό, ζητώντας το έλεός Του, ΑΝΥΨΟΥΜΕΝΟΙ από τα αμαρτωλά πάθη και ΌΧΙ δέσμιοι εκ του κόσμου τούτου. Τα άνωθεν ποθούσαν, τη Θεία παρηγοριά ζητούσαν, γι’ αυτό και λέει εδώ ο Ευαγγελιστής αλληγορικά στο «υπερώο», γιατί ήταν και ζούσαν πάνω από τα αισθητά και νοητά του κόσμου τούτου. Ετοιμάζονταν δηλαδή πνευματικά για την Παντηκοστή, την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Στοιχείο απαραίτητο για να χαριτωθεί ο άνθρωπος που θέλει να ζει «εν Θεώ». Για να χαριτωθούμε «εν Θεώ» απαραίτητη προϋπόθεση είναι ΠΡΩΤΑ η πνευματική ανάταση του ανθρώπου, ώστε πλέον να μην κυλιέται δέσμιος επί γης των παθών του και του διαβόλου, αλλά να ζει και να ποθεί τα άνω. Αυτή είναι και θα πρέπει να είναι η «εν Χριστώ» ζωή μας. Η ζωή του «υπερώου» και ΟΧΙ ζωή του «κατωγίου».

Η Ανάσταση είναι Μυστήριο! Δεν γνωρίζεται με λόγια και επιχειρήματα αλλά ζώντας το μυστήριο της οδύνης, της σταύρωσης, της νέκρωσης των παθών, μέσα στο ίδιο το σώμα μας, και μεταποιώντας τη νέκρωση σε δοξολογία και ευχαριστία του Θεού, «ζώμεν εν Αυτώ».

Η νέκρωση της αμαρτίας πρέπει να μας είναι καθημερινό γεγονός. Έτσι αποτινάσσουμε τον θάνατο και τη φθορά και «γεωργούμε» την Ανάσταση. «Υπακοή εντολών, νεκρών ανάστασις», τονίζουν οι άγιοι Πατέρες.

Ο Χριστός επισκέπτεται του μαθητές Του και τους χαιρετά με τον χαιρετισμό «ειρήνη υμίν». Όταν ο Χριστός του λέγει «ειρήνη υμίν», εννοεί, ότι ο ίδιος είναι η ειρήνη. Όπου ο Χριστός παρουσιάζεται, ακολουθεί και η ειρήνη της ψυχής, που ξεπερνά την ανθρώπινη λογική.

Στην συνέχει του έδειξε «…ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ…» στιχ. 20.

Ο Αναστάς Χριστός δείχνει στους τρομαγμένους, δια τον φόβο τον Ιουδαίων Μαθητές Του, τα σημάδια που έφεραν τον θάνατο στο σώμα Του. Οι «τύποι τῶν ἥλων», και η λογχισμένη πλευρά είναι το μέσον της νίκης και της δόξης. Αυτά έφεραν τη σωτηρία.

Η Ανάσταση δεν γνωρίζεται με λόγια και μαθήματα, αλλά με τα σημάδια του θανάτου της αμαρτίας, που τα βλέπουμε στη ζωή των Μαρτύρων ή των Οσίων, που «καθ’ ημέραν αποθνήσκουν», για να υποτάξουν και να υπερβούν το «εγώ» τους, το «φρόνημα της σαρκός». Χωρίζονται από τα πάθη, ενώνονται με το Χριστό και λαμβάνουν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που τους ζωοποιεί.

«…ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον…». Η θέα του Χριστού δίνει την ελπίδα και τη χαρά. Η ελπίδα στο Χριστό διατηρεί τη χαρά μας.

Στη συνέχεια τους αποστέλλει στον κόσμο για να μεταφέρουν το μήνυμα της Αναστάσεως και της αφέσεως. Επειδή είναι αδύνατο με ανθρώπινες δυνάμεις να συλλάβουν το Μυστήριο και να το μεταδώσουν, τους χαρίζει το Άγιο Πνεύμα. Χωρίς αυτό μένουν σαρκικοί. ΜΟΝΟ δια του Αγίου Πνεύματος θα γίνουν πνευματικοί και θα προσεγγίσουν την Ανάσταση δια Σταυρού και θανάτου.

Το «…ἐνεφύσησε…», μας θυμίζει τη θεία ενέργεια κατά τη δημιουργία, «…ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού (=του ανθρώπου) πνοήν ζωής…». Το θείο φύσημα είναι «…χορηγόν πάσης χάριτος…».

Ο Θωμάς, απουσίαζε από την επίσκεψη του Κυρίου και όταν ήλθε στο «υπερώο» πληροφορήθηκε όσα συνέβησαν. Όπως λένε και οι Πατέρες πήρε κι αυτός το Άγιο Πνεύμα αλλά δεν πίστευε σε όσα του έλεγαν. Ήθελε να Τον δει. Τη δίψα της θέας δεν την ικανοποιούσε η ακοή, ΜΟΝΟ αν δει το Χριστό θα πιστέψει.

Ο Κύριος του ικανοποιεί τον πόθο. Τον μυσταγωγεί στην Ανάσταση με τον ίδιο τρόπο, δείχνοντάς του, τα σημάδια του θανάτου των «…τύπων των ήλων…». Επειδή πήρε Πνεύμα Άγιο και αγιάσθηκε με τη Χάρη Του, γι’ αυτό ο Χριστός επέτρεψε να Τον ψηλαφήσει. Από την αφή ο Θωμάς αναδείχθηκε θεολόγος άριστος.

Όταν είπε: «…ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου…», ομολόγησε την ανθρωπότητά Του, (ο Κύριος) και τη Θεότητά Του (ο Θεός μου).

Ο Θωμάς θα κηρύξει τον κόσμο ότι η Ανάσταση γνωρίζεται με τα σημάδια του πάθους. Μ’ αυτά θα απαλλάσσεται ο κόσμος από την απιστία. Τα εμπόδια της πίστης πέφτουν όταν δεχόμαστε στη ζωή μας τα σημάδια του Πάθους Του, τη νέκρωση του σαρκικού φρονήματος, που θεραπεύουν τα τραύματα της ψυχής από τις αμαρτίες της.

Όμως πίστη θα πει να δεχόμαστε τα ΜΗ ΟΡΩΜΕΝΑ. Γι’ αυτό και ο Κύριος είπε: «…μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες…»

Έτσι και εμείς θα ομολογούμε, δια παντός τον Κύριο και Θεό μας, αν πραγματικά θέλουμε να λεγόμαστε γνήσια παιδιά Του, πραγματικοί φίλοι Του, χωρίς να ζητούμε θαύματα, οράματα και αποδείξεις, που καταδεικνύουν το πτωχό εν πίστη πνεύμα μας. Θα ζούμε και θα ενεργούμε, έχοντας και εφαρμόζοντας το Λόγο του Θεού, γιατί αυτή είναι η Ζωή της Χάριτος, αυτή είναι η ζωή της δικής μας Ανάστασης. Αμήν.