3. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Μάρκ. (15, 43 – 16, 8)

"...43 ἐλθὼν  Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ  Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ  Ἰησοῦ. 44 ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε· 45 καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ  Ἰωσήφ. 46 καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου. 47 ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία  Ἰωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται.

1 και διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ  Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. 2 καὶ λίαν πρωΐ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. 3 καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; 4 καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. 5 καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. 6 ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· μὴ ἐκθαμβεῖσθε·  Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. 7 ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. 8 καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ..."

ΑΝΑΛΥΣΗ

Ο Χριστός πέθανε και Ανέστη όχι «ίνα ζήσωμεν» αλλά «ίνα Θεώ ζήσωμεν». Για να  γίνει αυτό πρέπει να νεκρώσουμε να νεκρώσουμε τα αμαρτωλά πάθη μας, που όταν ηγεμονεύουν στοχεύουν και μας ωθούν στην κατάκτηση τούτου του κόσμου, που χαρίζει μόνο πρόσκαιρη ευημερία και δύναμη και ο χωρισμός από το Θεό γίνεται τρόπος ζωής.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε πως για να μετάσχουμε στη «θέωση της 8^ης ημέρας ή μυστικής αναπαύσεως», πρέπει να αφήσουμε στον καθημερινό τάφο των παθών μας, τα «…οθόνια και το επί κεφαλής σουδάριον…», δηλ. όλα τα αισθητά, όπως τ’ άφησε και ο Χριστός στον Τάφο, ως τεκμήρια της Αναστάσεως Του (αγ. Μάξιμος)

Ο νέος τρόπος ζωής με υπόδειγμα τον Κύριο, απαιτεί, αγώνα σκληρό. Είναι «επίμοχθη σταυρική πορεία», «πένθος», όπως λένε οι μοναχοί, που στο τέλος γίνεται «χαροποιόν», γιατί οδηγεί στη χαρά της θείας Ζωής. Τα πρόσωπα του σημερινού Ευαγγελίου ζουν τον σταυρικό αυτό τρόπο ζωής.

Α. Ιωσήφ από Αριμαθαίας

Ο άνθρωπος ζητεί από τον Πιλάτο ότι πιο πολύτιμο υπάρχει το «σώμα του Χριστού» για να το ενταφιάσει. Έχει συναίσθηση τι θησαυρός είναι αυτό το Σώμα, το «καθάρσιον του κόσμου» (Γρηγ. Θεολόγος). Το Σώμα που καθάρισε και εξάγνισε τον κόσμο το μολυσμένο από την αμαρτία.  

Ο Ιωσήφ είναι και «…ευσχήμων βουλευτής…» επίσημο μέλος του Ιουδαϊκού Συνεδρίου. Αν θελήσει να συνταχθεί με τον Χριστό, θα απωλέσει την τόσο σπουδαία θέση του, θα γίνει εχθρός των αρχόντων και θα διωχθεί. Το κάνει όμως, επειδή πήρε μια γεύση τι θα πει ο Ιησούς Χριστός και τα θυσιάζει όλα . Μπροστά στον μοναδικό θησαυρό τα θεωρεί «σκύβαλα». Φιλ. (3, 8). Γίνεται «νεκρός» για τον κόσμο, «ίνα Χριστόν κερδήση». Γίνεται χαμένος για να γίνει θεός «κατά χάριν».

Τον βασανισμό του, -  τον έδεσαν και τον έριξαν σε βαθύ λάκκο – τον θεωρεί εμπειρία θανάτου, για να γίνει «κοινωνός των παθημάτων του Κυρίου, αλλά και κοινωνός της θείας ζωής, της Αναστάσεως και Θεώσεως.

Σώθηκε από τον «πνευματικό έρωτα του Νυμφίου». Πρόσφερε την καρδιά του για να γίνει μονή του Αναστάντος.

Β. Οι άγιες Μυροφόρες

Στη ζωή τους βασίλευε η αγάπη στο Χριστό και όχι ο κόσμος και τα πράγματά του. Βίωσαν τον «νέο τρόπο ζωής» του Κυρίου μας, ότι η ζωή αληθινή είναι «εκ νεκρών» και «εκ τάφου», γιατί αποφάσισαν να μη ζουν «κατά σάρκα».

Η προσφορά τους στο Χριστό δεν είναι φειδωλή. Χάρη στον θείο έρωτα, γίνονται γυναίκες θαρραλέες, τολμηρές ώστε παρά το γενικό κλίμα πανικού, κυκλοφορούν  στους δρόμους «…σκοτίας έτι ούσης…», «…όρθου βαθέος…», «…λίαν πρωϊ…», κινδυνεύουν και έρχονται στο μνήμα για να φέρουν στο Χριστό «…μύρα συν δάκρυσι…», αγάπη και αφοσίωση. Είναι πρόθυμες να υποστούν τα πάντα, ακόμη και να πεθάνουν για το Χριστό.

Στην περίπτωση των Μυροφόρων, προτεραιότητα δίνεται στη σχέση με το Χριστό και όχι στα πράγματα, όσο κι αν είναι επίπονη αυτή η επιλογή.

Όλος ο αγώνας για τον «νέο τρόπο ζωής» που καταλήγει στην ένωση με το Θεό, διεξάγεται μέσα στην προσωπική μας υπόσταση, στο ίδιο το σώμα μας. Εκεί μέσα γίνεται και η νέκρωση και η Ανάσταση, η νίκη μας ή η ήττα μας.

Γ. Η καρτερία της Μαρίας στον Τάφο «…Μαρία ειστήκει προς τω μνημείω κλαίουσα έξω…» Ιωα. (20, 11)

Τα δάκρυα της Μαρίας της Μαγδαληνής δε χύθηκαν μάταια όπως ψάλλει και διαλαλεί η Εκκλησία μας. Ήταν δάκρυα που χύθηκαν από αγάπη στο Χριστό. Ήταν δάκρυα καθαρτικά της όρασής της – ψυχής και σώματος – γι’ αυτό αξιώθηκε της θέας του Αναστάντος.

Το γεγονός αυτό το σχολιάζει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. «…Η Μαρία επειδή δεν πήρε καμία πληροφορία περί της Αναστάσεως του Κυρίου μας, παραμένει στο μνημείο κλαίγοντας απαρηγόρητη. Ο Κύριος οικονόμησε τα σχετικά στη Μαρία τη Μαγδαληνή που έδειξε τόση καρτερία και υπομονή έξω από το μνήμα αναζητώντας τον Κύριο, ώστε να οδηγήσει και τους μετέπειτα δια της Μαρίας στην υπομονή. Η Μαρία αξιώθηκε των εξής θεαμάτων:

        1.    «…θεωρεί δύο αγγέλους εν λευκοίς καθεζομένους…»

Το να μένει και να κοιτάζει τον Τάφο είναι αποτέλεσμα της πολλής συμπάθειας και αγάπης της στον Κύριο. Ενώ ήταν σκοτάδι, αυτή τα έβλεπε όλα. Και ενώ ήταν έξω από το σπήλαιο έβλεπε εκείνα που ήταν μέσα. Ενώ έξω ήταν «…σκοτίας έτι ούσης…» η σπηλιά ήταν γεμάτη με το Φως της Αναστάσεως, το οποίο κανείς δεν μπορούσε να δει, ενώ η Μαρία αξιώθηκε να το βλέπει με τρόπο θείο.

 2.     Βλέποντας αυτό το Φως, περισσότερο αυξανόταν ο πόθος της για τον Χριστό και της έδινε δύναμη να καταλαβαίνει τη θέα των Αγγέλων και να συνομιλεί μαζί τους. Τέτοιο ήταν εκείνο το Φως.

3.    Η Μαρία ακόμη είδε τους αγγέλους να κάθονται πάνω στο Μνήμα. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πως δεν ήρθαν εκείνη τη στιγμή που τους είδε, αλλά ήσαν και πρωτύτερα αλλά δεν φαίνονταν. Τόση ήταν η αγάπη τους ώστε  κατά κάποιο τρόπο είχαν φυτρώσει μέσα στο Μνήμα. Ο ένας καθόταν στον μέρος της Κεφαλής και άλλος στο μέρος των ποδιών. Το δε μέρος της κεφαλής συμβολίζει την θεότητά Του και το μέρος των ποδιών την ανθρωπότητά Του.

Το έργο των αγγέλων ήταν να εξαγγείλουν με την λαμπρότητά τους τη δόξα του Αναστάντος αλλά και για να δείξουν ότι και των Αγγέλων είναι Κύριος ο Αναστάς.

Ο Κύριος για να αμείψει την υπομονή της Μαρίας, παρουσιάζεται σ’ αυτήν, αλλά δεν την αφήνει να Τον αγγίξει για να μείνει αυτό το αποκλειστικό προνόμιο της μόνης «εν γυναιξίν», Υπεραγίας Θεοτόκου, που τον άγγιξε μετά την Ανάστασή Του. Την αποστέλλει στους μαθητές Του για ν’ ανακοινώσει την Ανάστασή Του. Την κάνει δηλαδή απόστολο των Αποστόλων.  

Δ.    Σύγκριση της Μαρίας με τον Πέτρο και τον Ιωάννη

Φανταστείτε τις προαναφερθείσες μεγάλες δωρεές που έλαβε η Μαρία η Μαγδαληνή, η οποία απείχε ως προς την αξία και ως προς τους αποστόλους. Ο μεν Πέτρος θεωρείται κορυφαίος των αποστόλων, ο δε Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού. Και οι δύο απόστολοι πήγαν στον Τάφο του Χριστού και είδαν ΜΟΝΟ τα «οθόνια» (=νεκρικούς επιδέσμους) και το «σουδάριο» (που ήταν σκεπασμένη η κεφαλή του Χριστού) και έφυγαν. Η Μαρία όμως εξ αιτίας της επίμονης καρτερίας της, παραμένει στη θύρα της σπηλιάς, χωρίς να συνυπολογίζει το χρόνο που ξόδευε σε τέτοιο αγαθό σκοπό.

Γι’ αυτό αξιώθηκε να δει ΟΧΙ μόνο τους αγγέλους αλλά και τον Κύρο των Αγγέλων, να τον ακούσει με τα’ αυτιά της και να διακονήσει στην αποστολή που της ανέθεσε. 

Ε. Πού θα βρούμε το σπήλαιο;

Ο κάθε Ναός, είναι τύπος εκείνου του Ζωοδόχου σπηλαίου. Εκείνος που τρέχει στο θεοδόχο αυτό σπήλαιο, παραμένοντας μέχρι το τέλος της λειτουργίας, συγκεντρώνοντας το νου του, ανυψώνοντάς τον στο Θεό, όχι μόνο θα κατανοήσει τα θεόπνευστα λόγια της Αγίας Γραφής για τη θεότητα και την ανθρωπότητα του Λόγου του Θεού, σαν του τα έχουν εξαγγείλει άγγέλοι.  Επιπλέον θα δει και τον Κύριον με τα μάτια της διανοίας του και χωρίς υπερβολή και με τα μάτια του σώματος.

Εκείνος που με πίστη ενατενίζει τη μυστική Αγία Τράπεζα και τον Άρτο της Ζωής, που είναι τοποθετημένος σ’ Αυτή, βλέπει τον ίδιο τον ενυπόστατο Λόγο του Θεού, ο οποίος για μας έγινε άνθρωπος και «εσκήνωσε εν ημίν».

Ας προσπαθήσουμε ν΄ αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις, για ν’ αξιωθούμε να υποδεχθούμε το Θεό μέσα μας, να γίνουμε «εκ νεκρών ζώντες» και να γίνουμε πεπληρωμένοι της Χάριτος του Θεού, ώστε να προγευόμαστε από την «νυν» ζωή την ουράνια βασιλεία του Θεού. Γένοιτο. 

2. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ιωάν. 20, (19-31)

19 Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν  Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ  Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. 20 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον. 21 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ  Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα  ¨Αγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. 24 Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ  Ἰησοῦς. 25 ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. 26 Καὶ μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ’ αὐτῶν. ἔρχεται ὁ  Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν. 27 εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. 28 καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. 29 λέγει αὐτῷ ὁ  Ἰησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες.

30 Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ  Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ· 31 ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι  Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο της Κυριακής του Θωμά, ο Κύριος φέρει το μήνυμα της Αναστάσεως στους μαθητές Του. Τους επισκέπτεται «ούσης οψίας», όταν είχε βραδιάσει και ήταν σκοτάδι. Στο σκοτάδι της αμαρτίας, της «εκπεσούσης φύσεώς» μας, ο Χριστός φέρει το φως της Αναστάσεως.

Οι μαθητές βρίσκονταν στο «υπερώο», όπου έγινε ο Μυστικός Δείπνος. Εδώ το «υπερώο» έχει μια ιδιαίτερη πνευματική έννοια. Δεν έχει την έννοια του άνω ορόφου του σπιτιού, αλλά προσδίδει και την πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι μαθητές του Χριστού μας. Ποια ήταν αυτή;

Ήταν η πνευματική κατάσταση εκείνη, που προέρχεται απεξαρτώμενη της κοσμικής παρηγοριάς και ασφάλειας. Είναι η πνευματική κατάσταση η οποία έχει «των θυρών κεκλεισμένων» δια την κοσμική ζωή. Ευρίσκοντο προσευχόμενοι μετά λύπης στον Θεό, ζητώντας το έλεός Του, ΑΝΥΨΟΥΜΕΝΟΙ από τα αμαρτωλά πάθη και ΌΧΙ δέσμιοι εκ του κόσμου τούτου. Τα άνωθεν ποθούσαν, τη Θεία παρηγοριά ζητούσαν, γι’ αυτό και λέει εδώ ο Ευαγγελιστής αλληγορικά στο «υπερώο», γιατί ήταν και ζούσαν πάνω από τα αισθητά και νοητά του κόσμου τούτου. Ετοιμάζονταν δηλαδή πνευματικά για την Παντηκοστή, την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Στοιχείο απαραίτητο για να χαριτωθεί ο άνθρωπος που θέλει να ζει «εν Θεώ». Για να χαριτωθούμε «εν Θεώ» απαραίτητη προϋπόθεση είναι ΠΡΩΤΑ η πνευματική ανάταση του ανθρώπου, ώστε πλέον να μην κυλιέται δέσμιος επί γης των παθών του και του διαβόλου, αλλά να ζει και να ποθεί τα άνω. Αυτή είναι και θα πρέπει να είναι η «εν Χριστώ» ζωή μας. Η ζωή  του «υπερώου» και ΟΧΙ ζωή του «κατωγίου».

Η Ανάσταση είναι Μυστήριο! Δεν γνωρίζεται με λόγια και επιχειρήματα αλλά ζώντας το μυστήριο της οδύνης, της σταύρωσης, της νέκρωσης των παθών, μέσα στο ίδιο το σώμα μας, και μεταποιώντας τη νέκρωση σε δοξολογία και ευχαριστία του Θεού, «ζώμεν εν Αυτώ».

Η νέκρωση της αμαρτίας πρέπει να μας είναι καθημερινό γεγονός. Έτσι αποτινάσσουμε τον θάνατο και τη φθορά και «γεωργούμε» την Ανάσταση. «Υπακοή εντολών, νεκρών ανάστασις», τονίζουν οι άγιοι Πατέρες.

Ο Χριστός επισκέπτεται του μαθητές Του και τους χαιρετά με τον χαιρετισμό «ειρήνη υμίν». Όταν ο Χριστός του λέγει «ειρήνη υμίν», εννοεί, ότι ο ίδιος είναι η ειρήνη. Όπου ο Χριστός παρουσιάζεται, ακολουθεί και η ειρήνη της ψυχής, που ξεπερνά την ανθρώπινη λογική.

Στην συνέχει του έδειξε «…ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ…» στιχ. 20. 

Ο Αναστάς Χριστός δείχνει στους τρομαγμένους, δια τον φόβο τον Ιουδαίων Μαθητές Του, τα σημάδια που έφεραν τον θάνατο στο σώμα Του. Οι «τύποι τῶν ἥλων», και η λογχισμένη πλευρά είναι το μέσον της νίκης και της δόξης. Αυτά έφεραν τη σωτηρία.

Η Ανάσταση δεν γνωρίζεται με λόγια και μαθήματα, αλλά με τα σημάδια του θανάτου της αμαρτίας, που τα βλέπουμε στη ζωή των Μαρτύρων ή των Οσίων, που «καθ’ ημέραν αποθνήσκουν», για να υποτάξουν και να υπερβούν το «εγώ» τους, το «φρόνημα της σαρκός». Χωρίζονται από τα πάθη, ενώνονται με το Χριστό και λαμβάνουν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που τους ζωοποιεί.

«…ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον…». Η θέα του Χριστού δίνει την ελπίδα και τη χαρά. Η ελπίδα στο Χριστό διατηρεί τη χαρά μας.

Στη συνέχεια τους αποστέλλει στον κόσμο για να μεταφέρουν το μήνυμα της Αναστάσεως και της αφέσεως. Επειδή είναι αδύνατο με ανθρώπινες δυνάμεις να συλλάβουν το Μυστήριο και να το μεταδώσουν, τους χαρίζει το Άγιο Πνεύμα. Χωρίς αυτό μένουν σαρκικοί. ΜΟΝΟ δια του Αγίου Πνεύματος θα γίνουν πνευματικοί και θα προσεγγίσουν την Ανάσταση δια Σταυρού και θανάτου.

Το «…ἐνεφύσησε…», μας θυμίζει τη θεία ενέργεια κατά τη δημιουργία, «…ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού (=του ανθρώπου) πνοήν ζωής…». Το θείο φύσημα είναι «…χορηγόν πάσης χάριτος…».

Ο Θωμάς, απουσίαζε από την επίσκεψη του Κυρίου και όταν ήλθε στο «υπερώο» πληροφορήθηκε όσα συνέβησαν. Όπως λένε και οι Πατέρες πήρε κι αυτός το Άγιο Πνεύμα αλλά δεν πίστευε σε όσα του έλεγαν. Ήθελε να Τον δει. Τη δίψα της θέας δεν την ικανοποιούσε η ακοή, ΜΟΝΟ αν δει το Χριστό θα πιστέψει.

Ο Κύριος του ικανοποιεί τον πόθο. Τον μυσταγωγεί στην Ανάσταση με τον ίδιο τρόπο, δείχνοντάς του, τα σημάδια του θανάτου των «…τύπων των ήλων…». Επειδή πήρε Πνεύμα Άγιο και αγιάσθηκε με τη Χάρη Του, γι’ αυτό ο Χριστός επέτρεψε να Τον ψηλαφήσει. Από την αφή ο Θωμάς αναδείχθηκε θεολόγος άριστος.

Όταν είπε: «…ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου…», ομολόγησε την ανθρωπότητά Του, (ο Κύριος) και τη Θεότητά Του (ο Θεός μου).

Ο Θωμάς θα κηρύξει τον κόσμο ότι η Ανάσταση γνωρίζεται με τα σημάδια του πάθους. Μ’ αυτά θα απαλλάσσεται ο κόσμος από την απιστία. Τα εμπόδια της πίστης πέφτουν όταν δεχόμαστε στη ζωή μας τα σημάδια του Πάθους Του, τη νέκρωση του σαρκικού φρονήματος, που θεραπεύουν τα τραύματα της ψυχής από τις αμαρτίες της.

 Όμως πίστη θα πει να δεχόμαστε τα ΜΗ ΟΡΩΜΕΝΑ. Γι’ αυτό και ο Κύριος είπε: «…μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες…»

Έτσι και εμείς θα ομολογούμε, δια παντός τον Κύριο και Θεό μας, αν πραγματικά θέλουμε να λεγόμαστε γνήσια παιδιά Του, πραγματικοί φίλοι Του, χωρίς να ζητούμε θαύματα, οράματα και αποδείξεις, που καταδεικνύουν το πτωχό εν πίστη πνεύμα μας.  Θα ζούμε και θα ενεργούμε, έχοντας και εφαρμόζοντας το Λόγο του Θεού, γιατί αυτή είναι η Ζωή της Χάριτος, αυτή είναι η ζωή της δικής μας Ανάστασης. Αμήν. 

ΑΙΡΕΣΕΙΣ - ΑΛΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ - ΑΘΕΪΑ - ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

1. ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ - ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ

2. ΙΕΧΩΒΑΔΕΣ ΕΝΑ ΣΥΝΟΘΥΛΕΥΜΑ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ

3. ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ, ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ, ΓΙΟΓΚΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ- ΜΕΡΟΣ Α'

3. ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ, ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ, ΓΙΟΓΚΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ- ΜΕΡΟΣ Β'

3. ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ, ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ, ΓΙΟΓΚΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ- ΜΕΡΟΣ Γ'

4. «ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΕΣ» ΚΑΙ «ΜΗ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΕΣ», ΑΘΕΪΑ Ή ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΑ - ΜΕΡΟΣ Α’

4. «ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΕΣ» ΚΑΙ «ΜΗ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΕΣ», ΑΘΕΪΑ Ή ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΑ- ΜΕΡΟΣ Β’ 

4. «ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΕΣ»ΚΑΙ «ΜΗ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΕΣ», ΑΘΕΪΑ Ή ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΑ - ΜΕΡΟΣ Γ’ 

5. ΑΣΤΡΟΜΑΝΤΕΙΑ – ΚΑΦΕΜΑΝΤΕΙΑ – ΜΕΝΤΙΟΥΜ. ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ Ή ΣΤΗΝ ΠΛΑΝΗ; 

6. «…ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ Σ' ΕΝΑΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΑΘΕΟ…» (Πραγματική ιστορία)

11. Η Μ. ΕΒΔΟΜΑΔΑ - ΤΑ ΑΓΙΑ ΠΑΘΗ - Ο ΣΤΑΥΡΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

1.     Η ανάβαση εις τα Ιεροσόλυμα

Ο Ιησούς με τους μαθητές Του «…ήσαν εν τη οδώ αναβαίνοντες εις Ιεροσόλυμα…» Μαρ. (10, 32). Για ποιο σκοπό;

Γιατί «…ελήλυθεν Αυτού η ώρα…» Ιω. (13,1). Τόσο η «οδός» και η «ώρα» του Ιησού είναι τα πάθη και ο Σταυρός. Είναι η «ώρα» της «υψώσεως» και της «δόξης».

Το ότι «…εκένωσεν εαυτόν μορφήν δούλου λαβών…» και ως άνθρωπος επείνασε, εδίψασε, κουράστηκε, καταδιώκτηκε, εκήρυξε για τη Βασιλεία Του, γέμισε την Ιουδαία με θαύματα και έκανε όσα ήταν αναγκαία για να πιστέψουν οι άνθρωποι στον αληθινό Θεό, αυτά όλα, ήταν αγάπη προς τους «ιδίους» (=δικούς Του) αλλά όχι «εις τέλος». Θα γίνει «εις τέλος», όταν καταργηθεί ο θάνατος, για να ζήσει ο άνθρωπος. Αυτός δε που μπορεί να τον καταργήσει νεκρώνοντας τον είναι ο Ίδιος, που είναι η Αυτοζωή.

Ο θάνατος ως φορέας της αμαρτίας, δεν έχει θέση στον Χριστό, που είναι απόλυτα αναμάρτητος. Γι’ αυτό κανένας δε μπορεί να τον επιβάλει στον Χριστό, γιατί είναι πηγή της ζωής.

Χριστός παρόλο ότι μπορούσε να αποφύγει το Σταυρό, θα τον υποστεί εκουσίως, «δια φιλανθρωπία δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν», ώστε ο άνθρωπος να ξαναβρεί την «εν Θεώ» ζωή.

Όταν «πάντες ζήσωμεν εν Αυτώ», αυτή είναι η αγάπη Του «εις τέλος». Είναι η «μείζων» αγάπη (=η πιο μεγάλη) κατά την οποία, αυτός που αγαπά, θυσιάζει και την ζωή του «υπέρ των φίλων αυτού». Ιω. (15, 13).

Επειδή ο θάνατός Του θα καταστεί «…θανάτου νέκρωσις…», «…σπέρμα ζωής αιωνίου…», γι’ αυτόν τον ονομάζει «δόξαν» και «ύψωσιν». Αν μπορούσε να το ήξερε ο διάβολος, δεν θα Τον θανάτωνε.

Η «εις τέλος» αγάπη του Χριστού για να ολοκληρωθεί, πρέπει να διέλθει δια θανάτου. Είναι ανάγκη να «απέλθη» Ιω. (16, 7) και να «μεταβή στον Πατέρα» Του, για να του παρουσιάσει την ανθρώπινη φύση, που βρισκόταν στο σκοτάδι της αμαρτίας και των παθών, φωτισμένη, αποστράπτουσα, αναστημένη, σωσμένη, μέσα από σταυρό και θάνατο, νικήτρια του θανάτου και γι’ αυτό δοξασμένη και θεωμένη. Θα μπορεί ο άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού να βλέπει δια παντός το πρόσωπο του Θεού και να βλέπεται από τον Θεό.

Για τον σκοπό αυτό, ο Κύριος, είναι Αρχιερέας μας προς τον Πατέρα, αλλά και παράκλητος για τον καθένα μας και «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών».

     2.       Το Σώμα Του και το Πνεύμα Του

Η είδηση του Χριστού για αποδημία στον Πατέρα Του, λυπεί τους μαθητές Του που τον είχαν πάντα κοντά Τους, γιατί όλα τους τα προβλήματα, όλες τους οι δυσκολίες, τα επίλυνε ο Διδάσκαλός τους, μ’ ένα Του νεύμα, μ’ ένα του Λόγο.

Ο Κύριος τους καθησυχάζει, τους παρηγορεί «…δεν θα σας αφήσω ορφανούς, έρχομαι προς υμάς…». Ιω. (14, 18). Θα βρίσκεται κοντά τους αλλά όχι σωματικά, θα τους στείλει το Άγιο Πνεύμα τον Παράκλητο, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. που ο Θεός «εξαποστέλλει εις τας καρδίας ημών» Γαλ. (4, 6). Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι η παρουσία του Θεού μέσα στις καρδιές των Μαθητών, αλλά και οποιουδήποτε άλλου που το λαμβάνει.

Χωρίς το Άγιο Πνεύμα στις καρδιές μας, δεν μπορούμε να δούμε τον Χριστό, όπως συνέβαινε και με τους συγχρόνους του, που έβλεπαν στο πρόσωπό Του έναν απλό άνθρωπο.. Ο Χριστός είναι η Αλήθεια, αλλά και το Άγιο Πνεύμα είναι «Πνεύμα της Αληθείας». Όσοι λάβουν τη Χάρη, γίνονται «κατά χάριν υιοί».

Η δειλία και ο φόβος που είχαν οι Μαθητές αλλά και όλοι οι άλλοι πιστοί, μεταποιείται δια του Αγίου Πνεύματος, σε ευτολμία, σε δύναμη υπερφυσική, όπως φαίνεται περίτρανα και στους Μάρτυρες. Γίνονται «άνδρες άλλοι» (Α΄ Βασιλ. 10, 6) γιατί ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα.

Η «εις τέλος» αγάπη του Χριστού αφήνει στους Μαθητές και σ’ όλους τους «ιδίους» και κάτι άλλο πολύτιμο, μια άλλη «παρακαταθήκη», το ίδιο το Σώμα Του, τον ίδιο δηλαδή τον Εαυτό Του, τη θεανθρώπινη σάρκα Του.

Ενώ έτρωγαν, τους παραδίδει για πρώτη φορά το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας «…λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν…» (Α’ Κορ. 11, 24). Αυτός ο Άρτος που τους προσφέρει είναι ο «ζων και ζωήν διδούς τω κόσμω» Ιω. (6, 34 & 51) Είναι το Σώμα που πήρε από την Παναγία και ενώθηκε με τη θεότητα. Το προσφέρει στον κόσμο και κατασκευάζει «ναούς Θεού» και ουρανίους ανθρώπους.

   3.    «Νυν κρίσις εστί του κόσμου»

Λίγο πριν από το πάθος Του o Κύριος μας είπε: «…Νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου. Νυν ο άρχων το κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω…» Ιω. (12, 31)

Κρίσις θα πει εκδίκησις. Θα δικασθεί αυτός, που αδίκησε τον κόσμο, ο διάβολος. Εισέβαλε στον κόσμο, χωρίς να του ανήκει και έσπειρε «πάσης αμαρτίας τα σπέρματα».

Ο Κύριος δεν ήρθε για να κρίνει τον κόσμο αλλά για να τον σώσει. Ιω. (12, 47). Ήλθε για τα λογικά Του πρόβατα, «…ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι…» Ιω. (10, 10). Το δε «περισσόν» της ζωής θα πει το πλέον, το ανώτερο, που είναι η «του Πνεύματος μέθεξις». Μετοχή δηλ. στη ζωή του Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι η ζωή των «εν πίστει τετελειωμένων», που ονομάζεται και Βασιλεία των ουρανών. Αυτό που είχαμε και χάσαμε αλλά όμως ξαναβρήκαμε δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

    4.     «Τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασε»

Όταν ο Χριστός μας έφθασε στον κήπο της Γεσθημανής, «ήρξατο λυπείσθαι και αδημονείν» και λέγει στους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη «…περίλυπος εστίν η ψυχή μου εώς θανάτου…» Ματθ. (26, 37). Έφθασε η ώρα της μάχης που θα εκσπάσει πάνω Του όλο το μίσος, η λύσσα των ανθρώπων του σκότους.

Των ανθρώπων που έπλασε για να ζουν μέσα στο φως της αγάπης. Και ως άνθρωπος φέρει όλα αυτά στο νου Του γι’ αυτό ταράσσεται, αν δεν ελυπάτο και αν δεν εδειλία, δεν θα ήταν αληθινός άνθρωπος.

Η πιο μεγάλη όμως λύπη του Χριστού, ήταν για τον άνθρωπο, που αρνείτο να δεχθεί την σωτηρία και γινόταν σύμμαχος του διαβόλου. Η λύπη, η αγωνία, ο φόβος, η ταραχή, ο ιδρώτας αλλά και ο φυσικός θάνατος είναι τα αποτελέσματα της φυγής μας από τον Θεό, όταν αρνηθήκαμε την κυριότητά Του επάνω μας και δεχθήκαμε να γίνουμε δούλοι της αμαρτίας και του διαβόλου.

Ο Χριστός μας καταφεύγει στην προσευχή, στην κοινωνία με το Θεό Πατέρα. Και όσο πλησιάζει εκείνη η ώρα επιτείνει την προσευχή. Πέφτει με το πρόσωπο καταγής και αναφωνεί στο Θεό «…πάτερ μου ει δυνατόν έστι, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο…». Εδώ εκφράζει την επιθυμία της ανθρώπινης φύσεως, που δεν θέλει να πεθάνει, γιατί δεν έγινε για να πεθάνει. Αν ναι, αυτό που επιθυμεί και ζητεί ως άνθρωπος, συμφωνεί και ο Θεός, θα γίνει. Αν όμως είναι διαφορετικό, το θέλημα του Θεού, υποχωρεί το ανθρώπινο.

Αυτή τη γραμμή μας συνιστά για παράδειγμα Του ο Θεάνθρωπος Χριστός. Το υπερφυσικό να κυριαρχεί πάνω στο φυσικό. Έτσι θεραπεύεται το φυσικό με το «…ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ…». Ταυτίζοντας το δικό του θέλημα με εκείνο του Πατέρα, βρίσκεται «εν δυνάμει».

Αυτή πρέπει να είναι και η δική μας στάση. Πολλές φορές θα βρεθούμε, σε στιγμές δύσκολες, «εν ταπεινώσει», «ονειδιζόμενοι», «εμπτυσσόμενοι», «λυδορούμενοι», και όλα αυτά για να τηρήσουμε το θέλημα του Πατρός μας. Αυτή η στάση που μπορεί να φαινομενικά να φαίνεται «εν εσχάτη ασθενεία», αυτή όμως η «ασθενεία» θα είναι «πανσθενουργία». Τότε είναι που θα πει και ο εχθρός «…κατελύθη μου η εξουσία…».

Αν η άρνηση του θελήματος του Θεού έφερε τον θάνατο, η αποδοχή του φέρει το «περισσόν» της ζωής, τη ζωή της Χάριτος.  

Τώρα δεν χρειάζονται στρατιώτες, ούτε όπλα σε όσους θα ‘ρθούν «μετά μαχαίρων και ξύλων» να Τον συλλάβουν. Δεν υπάρχει πλέον φόβος. Η παράδοσή Του στο θέλημα του Πατρός Του, είναι ανεξάντλητη πηγή δυνάμεως. Η προηγούμενη «δειλία» μεταμορφώθηκε σε ευτολμία και ανδρεία. Η απόφασή Του να πιει το «ποτήριον» άρχισε να κλονίζει το κράτος του εχθρού.

Ο Μέγας Αθανάσιος δίνει μια υπέροχη ερμηνεία επεξηγώντας την αρχική αυτή δειλία του Χριστού μας. Ο διάβολος εξ αρχής ήθελε να μάθει αν είναι πραγματικός «Υιός Θεού» ή απλώς άνθρωπος. Αν είναι «υιός Θεού», θα διακόψει το πρόγραμμα για τα πάθη και τον σταυρό γιατί δεν θα τα βγάλει πέρα. Γι’ αυτό ο Χριστός μας για να μπερδέψει και να συγχύσει το διάβολο δείχνει αυτή τη «δειλία», την αγωνία, την εγκατάλειψη από τον Πατέρα Του, ώστε να φανεί ότι πρόκειται για ένα αδύνατο άνθρωπο, εγκαταλελειμμένο από το Θεό, ώστε να ορμήσει καταπάνω Του με όλες τις σκοτεινές του δυνάμεις για να Τον θανατώσει και έτσι να συντριβεί από τον Παντοδύναμο Θεό Λόγο.

    5.    Η σύλληψη

Ο Χριστός μας παραδίδεται στον λυσσασμένο όχλο, που ήρθε να τον αιχμαλωτίσουν, αντιτάσσοντας το πιο δυνατό όπλο, που μόνο Αυτός γνωρίζει τη δύναμή Του, το θέλημα του Πατρός Του.

Ο Χριστός μας δεν το βάζει στα πόδια, μήτε και τα βάζει μαζί τους. Δεν τους ρίχνει νεκρούς μπροστά στα πόδια Του, αφού «πάντα δύναται», γιατί δεν τους βλέπει με έχθρα. Δεν έχει εχθρούς ανθρώπους, αλλά την κακία, την αμαρτία, τον διάβολο. Αυτά ήλθε να πολεμήσει και να νεκρώσει.

Η δειλία της ανθρώπινης φύσεως μεταποιείται υπό της δυνάμεως του Λόγου εις ανδρεία. Προχωρεί πρόθυμα στην πραγματοποίηση του θείου σχεδίου.

Ο πόνος, η θλίψη που Τον διαβάλλει είναι ο πόνος που εμείς  Του δημιουργήσαμε με τις αμαρτίες μας. Αυτόν τον πόνο πρέπει να τον βαστάξει, να τον σηκώσει, για να καταλύσει έτσι τον θάνατό μας και να τον μεταποιήσει σε ζωή παραδεισίας αθανασίας.

Συλλαμβάνεται και παραδίδεται «εκών» (=με τη θέλησή Του) και όχι εξ αιτίας της δυνάμεως των στρατιωτών. Συλλαμβάνεται ως ένας ληστής από τους ανθρώπους, που τόσο ευεργέτησε.

Παραταύτα, παρόλο το μίσος εναντίον Του, κάνει ακόμη ένα θαύμα. Όταν ζήτησαν τον «Ιησού τον Ναζωραίο», ο Χριστός μας απάντησε «…Εγώ ειμί…». Με τις λέξεις «…εγώ ειμί…» πέσανε όλοι κάτω «…απήλθον εις τα οπίσω και έπεσαν χαμαί…» Ιω. (18, 6). Με τον πράο λόγο Του σωριάζονται «χαμαί».

Αν στην πραότητα ο άνθρωπος ανtιδρά έτσι, στο θυμό Του; «…τις αντισήσσεται από της οργής Σου, Κύριε;…» Ψαλ. (75, 8).

Και μετά από αυτό το θαύμα, οι απεσταλμένοι των αρχιερέων, δεν μεταμελούνται. Το «πεσείν χαμαί», ή «κατά κράτος» ήττα, είναι το αποτέλεσμα όσων μάχονται κατά του Θεού, σε όλες τις εποχές. Είναι το ίδιο το τέλος του «όφεως» που θέλησε να τα βάλει με το Θεό.

Ο Πέτρος κατά την διάρκεια της σύλληψης, αντιδρά, αντιτάσσεται και κόπτει το αυτί κάποιου αρχιερέως το δούλο. Για το κακό που έκαναν οι στρατιώτες, αυτός θέλει να εκδικηθεί. Να δείξει τη δική του δύναμη. Νομίζει πως ο διάβολος νικάται με τη δύναμη του μαχαιριού. Αν δεν έλθει η Χάρις του Αγίου Πνεύματος να τον καθαρίσει από τη φθορά της αμαρτίας, είναι αδύνατον να μπει στο μυστήριο του Πάθους. «…Βάθος σοφίας θεϊκής και γνώσεως…» είναι αδύνατο να συλλάβει και να εξερευνήσει. Το μέγα μυστήριο ότι «…ο θάνατος θανατώνεται δια θανάτου…» είναι αδύνατο να νοηθεί. Αυτή είναι η σοφία η θεϊκή, που ΜΟΝΟ όσοι γίνουν «μωροί» δια Χριστόν, μπορούν να καταλάβουν. Για να γίνει αυτό, απαιτείται νήψη, εγρήγορση, επαγρύπνηση, η παράδοση στο θέλημα του Θεού, ώστε να συντριβούν οι παγίδες του εχθρού.

Ο Κύριος επιτιμά τον Πέτρο. Το κακό δεν θεραπεύεται με άλλο κακό. Εκείνοι κάνουν το κακό γιατί ζουν «εκτός Θεού» και ενεργούν κάτω από την εξουσία της αμαρτίας. Αν κάνει και ο Πέτρος κάτι ανάλογο, γίνεται και αυτός δούλος του εχθρού. Ο Κύριος όμως δεν ήλθε για ν’ αυξήσει τους δούλους της αμαρτίας, αλλά να κτυπήσει και να καταργήσει το κράτος αυτό και να φέρει τους ανθρώπους στη σχέση με το Θεό, δημιουργώντας μια κοινωνία αγαπωμένων προσώπων.

       6.      Κατακρίνεται και σταυρούται

Για τους άρχοντες των Ιουδαίων, ο Χριστός ήταν ένας άχρηστος, γιατί ήταν αντίθετος στα πονηρά τους σχέδια και έργα. Φιλόκοσμοι και φιλήδονοι, ζητούσαν δόξα από τους ανθρώπους και απολαύσεις για τη σαρκική φύση τους και τίποτε το πνευματικό.

Έφτιαξαν ένα πλαστό δικαστήριο, στο οποίο οι ίδιοι ήσαν δικαστές, κατήγοροι αλλά και δήμιοι. Ο Χριστός υπομένει την άδικη κρίση και γίνεται το ιερό και άμωμο θύμα της αδίκου σφαγής σιωπά, όπως σιωπούσε και στο συνέδριο. Αν μιλούσε ποιος είναι σε θέση να τον καταλάβει;

«…Την γενεάν αυτού τις διηγήσεται…». Το γένος των αγίων, ποιος μπορεί να γνωρίσει και να διηγηθεί, όταν είναι δούλος των παθών; Χωρίς κάθαρση εσωτερική, χωρίς να δώσουν την πρώτη αγάπη στο Θεό, πως θα ανοιχθούν τα «ώτα» της ψυχής, για να μπορέσουν ν’ «ακούσουν» λόγια γεμάτα μυστήριο; Γι’ αυτό σιωπά!

Όταν τον ρωτά ο Πιλάτος, αν είναι βασιλιάς, ο Χριστός δεν αρνείται. Αλλά ποιός αυτούς είναι σε θέση να ξεπεράσει τα βασίλεια της γης και να καταλάβει τη φύση της δικής Του βασιλείας;

Μια βασιλεία που για να την προσεγγίσει κανείς πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του! Δεν μπορεί ο Πιλάτος και οι άρχοντες των Ιουδαίων να καταλάβουν την αλήθεια γιατί είπεν ο Κύριος «…πας ο ων εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής…». Ο Πιλάτος δε διαθέτει πνευματική όραση, γι’ αυτό δε μπορεί να δει το Φως που είναι κοντά του.

Ο Κύριος μας «…βαστάζων τον σταυρόν αυτού εξήλθε εις τον λεγόμενον κρανίου τόπον, όπου αυτόν εσταύρωσαν…» Ιω. (19, 17-18), με όλη την ωμότητα που μπορούσε να εφεύρει ο διεστραμμένος από την αμαρτία ανθρώπινος νους.

Με το «τετέλεσται» τελείωσε και το μέτρο της ασέβειας επάνω Του. Πεθαίνει επί σταυρού, εν μέσω ληστών, κακούργων και φονέων. Συγκατακρίνεται με κακούργους, ο «μη γνους αμαρτίαν». Ανεξάντλητη η αγάπη Του. Ενώ εμείς προκειμένου να κάνουμε κάποια θυσία για το Χριστό, θεωρούμε αφόρητο τον κόπο, την άσκηση, τη θυσία.

Ο Χριστός χάρη στην αναμαρτησία Του, κατέλυσε του θανάτου το κράτος. Νίκησε και θριάμβευσε τις αρχές και εξουσίες του σκότους, τις οποίες καθήλωσε στο ξύλο του Σταυρού. Μας δικαίωσε και χάρη στη θυσία Του μετέχουμε στα ουράνια αγαθά, τα οποία χάσαμε με την πτώση.

Γι’ αυτό και εμείς αναφωνούμε «…Προσκυνούμεν σου τα πάθη Χριστέ! Δείξον ημίν και την ένδοξόν Σου Ανάστασιν…».