6. ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Μάρκ. (2, 1-12)

«…1 ΚΑΙ εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι᾿ ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. 2 καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. 3 καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων. 4 καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. 5 ἰδὼν δὲ ὁ  Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 6 ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· 7 τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; 8 καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ  Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 9 τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 10 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας ~ λέγει τῷ παραλυτικῷ. 11 σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 12 καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν…».

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Είμαστε πλέον στην Β’ Κυρικακή των νηστειών και προχωρούμε προς τα σεπτά Πάθη, το ζωηφόρο Σταυρό του Κυρίου και την ένδοξη ανάστασή Του.

Όλο το περιεχόμενο των Κυριακών των 7 εβδομάδων μας παιδαγωγεί σε μετάνοια, στην άσκηση της νεκρώσεως, για να συμμετέχουμε στη νέκρωση του Κυρίου, να γίνουμε κοινωνοί στη θυσία Του, στον σταυρό Του αλλά και στην Ανάστασή Του.

Κάθε αμαρτωλό πάθος εργάζεται για μας τη στέρηση της αιωνίου ζωής, δηλαδή τον αιώνιο θάνατο, τον χωρισμό από το Θεό, που το ευαγγέλιο ονομάζει κόλαση.

Η άσκηση για να νεκρώσουμε ένα πάθος, είναι μια πνευματική θυσία που γίνεται μέσα μας και είναι συμμετοχή στη θυσία του Κυρίου μας. Κάθε θυσία και στέρηση, που κάνουμε για την αγάπη στο Χριστό μας, είναι μια γεύση από τον σταυρό Του – έστω και στο ελάχιστο.

Νηστεύοντας, ταλαιπωρούμε τη ράθυμη φύση μας που επαναστατεί και δε θέλει να αντλεί τη ζωή της από τη σχέση της με το Θεό, αλλά από τις υλικές απολαύσεις και τις ηδονές. Με την εγκράτεια της ύλης, βιάζουμε τη φύση της σαρκός να στραφεί από τα επίγεια και να αναζητήσει τα πνευματικά και ουράνια. Αυτό αποτελεί ένα καθημερινό, δύσκολο, σκληρό αγώνα, που λογίζεται ως μετοχή στη νέκρωση του Χριστού.

Η άσκηση, η στέρηση των απολαύσεων της σαρκός είναι το «κατά Θεόν πένθος», η λύπη της ψυχής μας, γιατί δεν αγαπήσαμε το Θεό όπως έπρεπε, ώστε να κάνουμε υπακοή στο θείο θέλημά Του. Αντί να αντλούμε ζωή από τη σχέση μαζί Του, τρέχουμε πίσω από το θέλημα της σαρκός για να της εξασφαλίσουμε μια πρόσκαιρη ικανοποίηση, που είναι φθορά και θάνατος. Το «κατά Θεό πένθος» είναι το αίσθημα της μετάνοιας μας, η επιθυμία μας να εγκαταλέίψουμε το θάνατο και να έλθουμε στη ΖΩΗ.

Οι ποικίλες νεκρώσεις της ζωής των παθών χάριν της «εν Θεώ» ζωής είναι όπως προαναφέραμε ένας τρόπος συσταύρωσης με τον Εσταυρωμένο. Γι’ αυτό και ονομάζεται Εσταυρωμένος και όχι Σταυρωθείς, γιατί ο Σταυρός Του συνεχίζεται στα πρόσωπα των μαρτύρων και όλων των Αγίων Του.

Νεκρούμεθα λοιπόν και ζωοποιούμεθα «συν πάσι τοις Αγίοις», «…πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες…ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ εν τη θνητί σαρκί ημών …» Β’ Κορ. (4, 10 - 11).

Έτσι φθάνουμε στην Ανάσταση μέσα από τη νέκρωση, που αυτό θα επιτευχθεί μέσα από τη καθημερινή και σκληρή άσκηση.

ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ο Κύριος μας στο σημερινό Ευαγγέλιο ήττο στην πόλη Καπερναούμ σε κάποιο σπίτι εκεί της περιοχής, όπου ξεκίνησε να διδάσκει. Στο άκουσμα Του, μαζεύτηκε πλήθος κόσμου να τον δουν και να Τον ακούσουν, κλείνοντας κάθε δυνατή έλευση εις Αυτόν.

Όμως ποιο είναι το θαυμαστό εδώ και ένα εκ των μηνυμάτων του σημερινού Ευαγγελίου; 

Το θαυμαστό είναι ότι, παρά τον πολύ όχλο που ήττο γύρω από το σπίτι, δυσχαιρένοντας κάθε δυνατή προσπάθεια επικοινωνίας μαζί Του, αυτό δεν κατέστει εμπόδιο για 4 φίλους που μετέφεραν ένα παράλυτο ξαπλωμένο πάνω στο κρεβάτι του. Δεν υποχωρούν βλέποντας το σπίτι μέσα και έξω γεμάτο από πλήθος κόσμου. ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΟΥΝ πίσω παρόλο που δεν μπορούσαν να ανοίξουν δίοδο να περάσουν. Ποθούσαν τόσο πολύ την ίαση του παράλυτου, που τον ανέβασαν στην στέγη και αφού την χάλασαν, τον κατέβασαν από εκεί εντός της οικίας, ώστε να τον οδηγήσουν μπροστά στον Κύριο. 

Η προσπάθεια αυτή είναι μια ενέργεια πνευματική, θεάρεστη, καρπός πίστεως, που υπερβαίνει τα εμπόδια και τους ανθρώπινους υπολιγισμούς. Τέτοια πίστη, είναι μια εσωτερική δύναμη, καρπός μιας «υπερ φύσιν» σχέσεως του πιστεύοντος ανθρώπου με τον πιστετόμενο Θεό. Μ’ αυτή την πίστη ξεκινά ο πιστός την πνευματική πορεία της Μ. Τεσσαρακοστής για να συνατήσει τον Κύριο.

Εδώ θα κρατήσουμε τρία στοιχεία.

1. Ακόμα και αν όλα φαντάζουν δύσκολα στο να πλησιάσουμε το Χριστό μας, ακόμα και αν μύριες δυσκολίες φράζουν καθημερινά το δρόμο μας, εμείς θα πρέπει να κάνουμε το ΠΑΝ, τα αδύνατα δυνατά, για να τον προσεγγίσουμε με τη ζωή μας και τη σταυρώσιμη εμπειρία μας. Να νεκρώσουμε κάθε εμπόδιο, κάθε αμαρτία, που αυτονομεί στην ανθρώπινη φύση και απορρίπτει τη σχέση μαζί Του.
2. Η ομοψυχία, η συσπείρωση, η αλληλεγγύη, η αυταπάρνηση, που πρέπει να έχουμε μεταξύ μας και κατ’ επέκταση στον πλησίον μας, είναι έργο θεάρεστο και αποδίδει καρπούς μεγάλους. Βλέπετε όταν ένας αδερφός μας «ασθενεί» είτε σωματικα είτε και πνευματικά, όπως η περίπτωση του παραλύτου στο σημερινό Ευαγγέλιο, η συστράτευση υπερ αυτού κι άλλων δίκαιων και φιλό-Χριστου ανθρώπων, τον κατέστησαν δυνατών μέσα από την αδυναμία του να «πλησιάσει» το Θεό, να ακουστεί το αίτημά του και να απαλυνθεί ο πόνος του.
3. Τίποτα δεν μπορεί να ματαιώσει την προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει το Θεό, ν’ αναπτύξει σχέση αγάπης μαζί Του, ούτε και η ίδια η ασθένεια του, όποια και αν είναι αυτή! Η «ασθένεια» δεν αποτελεί εμπόδιο στον πνευματικό αγώνα! Αλλά αντιθέτως στην περίπτωση του παραλυτικού, ήταν αιτία να πλησιάσει το Θεό. Χαρακτηριστικά είναι και πολλά τα παραδείγματα συνανθρώπων μας, που μέσω της ασθένειας τους έφθασαν σε σημείο αγιότητας, άλλοι μετανόησαν και κέρδισαν την βασιλεία των ουρανών. Άλλοι ποιούν θαύματα πλήρης «εν Χάριν» Θεού. Και αν τους ρωτήσεις, γιατί δεν ζητάτε από το Θεό να σας επαναφέρει στην υγεία σας; Αυτοί με χαμόγελο σου απαντάνε και «…να στερηθώ παιδί μου το μεγαλείο της χαράς που μου προσφέρει ο Κύριος…». Φοβερό! 

Οι δοκιμασίες, ο πόνος της ψυχής, αλλά και του σώματος, οι θλίψεις γενικά, τις περισσότερες φορές συνεργούν στην σωτηρία, γιατί βοηθούν τον άνθρωπο να νιώσει την ανεπάρκειά του και να καταφύγει στο Θεό.

Η ίαση του ανθρώπου

Όπως φαίνεται και από το σημερινο Ευαγγέλιο, η άφεση των αμαρτιών, με σκοπό να έλθει η Χάρη, προηγείται από την οιανδήποτε θεραπεία του πάσχοντος σώματος.

Επιτακτική είναι η νέκρωση κάθε εμποδίου, κάθε αμαρτίας, που μας κρατά μακριά από το Θεό, αυτονομεί την ανθρώπινη φύση και απορρίπτει κάθε σχέση μαζί Του.

Ας πατάξουμε οτιδήποτε μας τρέφει πρόσκαιρα και τειχιστουμε με τον πνευματικό Λόγο του Θεού, ώστε να παμε κοντά Του και να κράξουμε «…Πατέρα μου, ήμαρτον ενώπιον Σου και εμπρόσθεν των ανθρώπων…Μετανόησα…Τις εντολές σου τετήρηκα…Ο Λόγος σου δια παντός ενώπιον μου… Σώσον με Κύριε…Απάλλαξέ με από τη θλίψη μου…Τείχισόν με, με την ειρήνη Σου…».

Η μετάνοια νεκρώνει την αμαρτία και ζωοποιεί την ψυχή. Την δε άφεση των αμαρτιών την χαρίζει ΜΟΝΟ ο Χριστός, τόσο στον παραλυτικό όσο και στον κάθε άνθρωπο.

Ο Κύριος θα δει τότε την πίστην μας, όπως είδε και την πίστιν του παραλυτικού και των φορέων του και την ευλόγησε, και θα ευλογήσει και μας. Ο Κύριος και Θεός ημών, θα θεραπεύσει πρώτα την ψυχή, την απαλλάσει πρώτα από την παράλυση της αμαρτίας, που είναι αιτία απομάκρυνσης από το Θεό και γίνεται αιτία όλων των κακών.

«…τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου…» λέγει ο Κύριος δηλ. του χορηγεί το χάρισμα της υιοθεσίας για την πίστη του. Τον κάνει κατά χάριν υιό του ουράνιου Πατρός. Στη συνέχεια του χαρίζει και τη θεραπεία του σώματος και δύναμη για να σηκώσει το κρεβάτι του και να πάει σπίτι του.

Η ενέργεια των Φαρισαίων

Οι σκέψεις τους και οι διαλογισμοί τους είναι ενέργεια διαβολική. Η τάση τους να μην θέλουν να αναγνωρίσουν τον Χριστό τους οδηγεί σε βλάσφημες σκέψεις. Η καρδιά τους είναι μολυσμένη, με τα πάθη του εγωισμού και της αλαζονείας. Κρίνουν το Χριστό με την εωσφορική λογική αμφισβητώντας τα πάντα. Σκέπτονταν τόσο πονηρά, γιατί δεν πίστευαν στο Θεό.

Ο Κύριος όμως αποκαλύπτει τους διαλογισμούς τους, «…τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;…», ιδιότητα ΜΟΝΟ του Θεού, και πάλι αυτοί κυριευόμενοι από τα πάθη τους δεν έρχονται σε συναίσθηση.

Οι Φαρισαίοι, ποτέ δεν πίστεψαν στην αμαρτωλότητά τους, γιατί βρίσκονταν υπό την εξουσία του «πατρός αυτών διαβόλου». Τους έλειπε η Χάρη του Θεού, γι’ αυτό πάντοτε κινούνταν στο σκοτάδι της ανθρώπινης αυτάρκειας, της αλαζονείας και οιήσεως.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όλος ο πνευματικός αγώνας συνιστάται στην κάθαρση της καρδιάς, που είναι και το μήνυμα της Μ. Τεσσαρακοστής. Είθε να δεχθούμε το μήνυμα αυτό της καθάρσεως της καρδίας για να αξιωθούμε να διαβούμε «…εκ του θανάτου εις την ζωήν…», όπως μας έδειξε ο σταυρωθείς και αναστάς Κύριος Ιησούς Χριστός. Αμήν