8. ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Μάρκ. (9, 17 – 31)

«…17 καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. 18 καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ρήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. 19 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. 20 καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων. 21 καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. 22 καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς. 23 ὁ δὲ  Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. 24 καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. 25 ἰδὼν δὲ ὁ  Ἰησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. 26 καὶ κράξας καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. 27 ὁ δὲ  Ἰησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη. 28 Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. 29 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ.

30 Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ· 31 ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρα ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Χριστός θεραπεύει ένα δαιμονισμένο νέο και τον λυτρώνει από την καταδυνάστευση του άρχοντα του σκότους.

Όπως φαίνεται ο νέος δεν είχε καμιά προσωπική σχέση με τον Θεό, ούτε πίστευε, ούτε και προσευχόταν. Μήτε οδηγήθηκε από κανένα κοντά στο Θεό μιας και ο πατέρας του ούτε κι αυτός πίστευε.

Αυτή η αποξένωση από το Θεό ήταν η αιτία της συμφοράς του. Όσο πιο μεγάλη είναι η αποξένωση από το Θεό τόσο πιο δυνατή είναι η κατάκτηση του διαβόλου. Όσο απομακρυνόμαστε από το γλυκύτατο Θεό, τόσο περισσότερη ισχύ και επίδραση έχει ο πονηρός απέναντί μας. Όσο αποστασιοποιούμαστε από τη σχέση αγάπης, τη σχέση κοινωνίας με το Θεό, τόσο ενδυναμώνουμε την επιρροή του πονηρού πάνω μας.

Στο σημερινό Ευαγγέλιο φαίνεται περίτρανα ότι το ακάθαρτο πνεύμα βρήκε την ψυχή του «έρημη Θεού» και την κατέκτησε. Την έκανε μόνιμη κατοικία από τότε που ήταν παιδί. «…Παιδιόθεν…» υπέφερε όπως μαρτυράει ο πατέρας στο Χριστό.

Από αυτεξούσιο που τον έκανε ο Θεός έγινε υποχείριος του εχθρού, του «αποστάτη δράκοντα». Αντί στο πρόσωπο του να εικονίζει τον Θεό, κατάντησε να εικονίζει το διάβολο.

Το πνεύμα ήταν «άλαλον και κωφόν». Την ιδιότητα αυτή την μεταβίβασε και στο νέο ώστε να μην ακούει και να μην λέγει τα λόγια του Θεού. Οι Πατέρες της εκκλησίας μας τονίζουν πως οποιοσδήποτε άνθρωπος αρνείται να ακούσει και να μιλήσει για το Θεό είναι «άλαλος και κωφός».

Ο Κύριος με το αμέτρητο της δύναμής Του αλλά και της φιλανθρωπίας Του, επεμβαίνει, επιπλήττει τον δόλιο άρχοντα του σκότους και τον διατάσσει αν εξέλθει από το πλάσμα των χειρών Του. Δεν μένει μόνο σε τούτο. Τον διατάσσει επίσης να ΜΗ ξαναμπεί στον νέο, που σημαίνει πως θα είχε την πρόθεση να εισβάλει και πάλι, αν δεν του το απαγόρευε ο Κύριος.

Ο Κύριος, εκτός από τον παντοδύναμο λόγο Του, με τον οποίο θεράπευσε τον νέο, τον φέρει σε επαφή και με το θεανθρώπινο σώμα Του, για να του μεταδώσει «μυστικά», τη δύναμη της Χάριτος Του, να τον συνδέσει μαζί Του και να τον οχυρώσει έναντι του εχθρού, «…κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη…».

Μετά την κακοποίηση και την πικρία του Άδη, έρχεται η θεραπεία, η ανάσταση. Τώρα το πρόβατο δεν είναι μόνο Του, εκτεθειμένο στον λύκο. Έχει προστάτη «ποιμένα καλόν». Οι Πατέρες λένε πως, όταν ο Χριστός έπιασε τον νέο από το χέρι, μας δείχνει τη βοήθεια που μας παρέχει κατά του διαβόλου. Το «ανέστη» είναι η δική μας προσπάθεια να ποιήσουμε το αγαθόν. Είναι ο αγώνας της σταύρωσης, της θυσίας που πρέπει να τελέσουμε για να ζήσουμε αυτήν την ζωηφόρο ανάσταση.

Προϋπόθεση ώστε να ζούμε «εν Θεώ» και να αξιωθούμε της προστατευτικής δεξιάς του Κυρίου, ζώντας καθημερινά της ευεργεσίες της Χάριτος, είναι η πίστη, η προσευχή και η νηστεία.

Τι λέει ο Χριστός στον πατέρα του νέου;

«…εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι….»

Και ευθύς ο πατήρ του παιδιού κράζει στο Θεό

«…πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ…».

Με την ταύτη ομολογία του που είναι αληθινή και όχι ψεύτικη τελείται το θαύμα.

Αν πιστεύουμε, όχι μόνο το δαιμόνιο θα φύγει, αλλά όλα είναι κατορθωτά. Αν έχουμε πίστη κόκκου σινάπεως μπορούμε να μετακινήσουμε όρη και τίποτα απολύτως δεν θα είναι αδύνατο. Η πίστη αυτή δεν πρέπει να είναι διανοητική, αλλά να ακολουθείται από τον ορθό τρόπο ζωή, βιωματική δηλ. πίστη και ευσέβεια. Πίστη ως αγαπητική σχέση με το Θεό και κοινωνία μαζί Του.

Από αυτήν την αγαπητική σχέση με τον Θεό, προέρχεται η «άνωθεν κατερχόμενη Χάρις» στην ψυχή του ανθρώπου και αυτή τελεί τα θαύματα. Η Χάρης αυτή, είναι ανάλογη με την πνευματική μας εργασία «κατά την πίστιν ημών».

Με την προσευχή αρχίζει η σχέση κοινωνίας με το Θεό. Η προσευχή είναι «η οδός προς τον Θεόν», για όσους αναζητούν την οδό αυτή. Με την προσευχή ο άνθρωπος  ξεκινά τον αγώνα της σωτηρίας του, δια της Εκκλησίας, για να επανασυνδεθεί με το Θεό και να δεχθεί τη Χάρη Του. Με τον τρόπο αυτό αποκτούμε  «μέγα φυλακτήριον» κατά του αόρατου εχθρού, το οποίο τρέμει και φοβάται ο διάβολος.

Ο Κύριος και Θεός μας είναι «…είναι ο εν ημίν νικών…» τον διάβολο αλλά και όπως λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος «…Ιησού ονόματι, μάστιζε πολεμίους…». Ο διάβολος αποφεύγει να βρίσκεται εκεί που προφέρεται το όνομα του Ιησού, γιατί είναι ως άλλο μαστίγιο που τον μαστιγώνει.

«…Κρείττον (καλύτερο) βοήθημα ουχ ευρήσεις εν όλη τη ζωή σου…» (Ησύχιος Πρεσβύτερος). Μεγαλύτερο βοήθημα δεν θα βρείτε σε όλη την ζωή μας, από την επίκληση του Αγίου Ονόματος του Θεού, και ο άγιος μας προτρέπει να το κάνουμε βίωμα.

Η νηστεία και η προσευχή συντελούν να ξεκινήσει ο άνθρωπος την οδό της Μετάνοιας, γιατί αρχίζει να ποθεί τον Θεό. Ας μην ξεχνάμε ότι η απώλεια του Παραδείσου και ο αφανισμός του ανθρώπου ξεκίνησε με την παράβαση της νηστείας, που όρισε ο Θεός στους πρωτόπλαστους. Με τη νηστεία λοιπόν ο άνθρωπος θα επανακτήσει τον Παράδεισο που απώλεσε. Γένοιτο