23. ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ

Αγαπητοί αναγνώστες,

Χαίρετε εν Κυρίω. Η κλειστή κοινωνία στην οποία ζούμε, έχει μια χαρακτηριστική ιδιότητα. Τα νέα στον ευρύ χώρο μας, καλά ή κακά, ταξιδεύουν γρήγορα. Περιέπεσε στην αντίληψη μου, από ανθρώπους του στενού μου κύκλου, για μια θεολογική και όχι μόνο, εκπομπή, που λαμβάνει χώρα σε γνωστό κανάλι, με τον αντιπατερικό τίτλο ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ. Εξ αρχής, θέλω να πω, ότι με το συγκεκριμένο κανάλι δεν έχω κάτι, κάθε άλλο, αφού πολλές φορές, όποτε μου δίνεται ευκαιρία, παρακολουθώ άλλες του εκπομπές, πολύ ωραίες και ιδιαίτερα τις κυπριακές.

Θα αδράξω την ευκαιρία που μου δίνεται, ξεκινώντας με πρόφαση τον τίτλο αυτής της εκπομπής και κατόπιν να τοποθετηθούμε και να αναλύσουμε περί διάκρισης.

Να σημειώσουμε επίσης εδώ ότι η εκπομπή «ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ», από ώρα χαμηλή τηλεθέασης, κατέληξε να λαμβάνει χώρα, σε ώρα αυξημένης τηλεθέασης. Φαίνεται η αντιπαράθεση και το κλίμα που προκαλεί η εκπομπή στους τηλεθεατές της, με τα επιμέρους μηνύματά της, αποφέρει περισσότερα έσοδα και να λέμε και την αλήθεια, τα κανάλια αυτό αποζητούν, χωρίς να κάθονται να μελετούν, τι μηνύματα βγαίνουν προς τα έξω. Τα κανάλια, θέλουν να βλέπουν τα νούμερα ν’ ανεβαίνουν και πάνω σ’ αυτήν την κατεύθυνση κινούνται. Τι είναι ηθικά σωστό να γίνεται στην περίπτωση των καναλιών, δεν πρόκειται να συζητήσουμε και ούτε θα αναλωθούμε περί αυτού, αλλά προβολή κατά το λέγειν θεολογικών εκπομπών αντιδογματικών μερικές φορές περιεχομένων, πρέπει να μας προβληματίσει.

Ένας σωστά σκεπτόμενος χριστιανός, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να έρχεται στο μυαλό του, βλέποντας την εκπομπή, είναι «…Πώς γίνεται μια έστω και Θεολογίζουσα εκπομπή, να θεωρείται θεολογική, όταν φέρει το όνομα ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ;…»

Οι άγιοι Πατέρες και η Ιερά μας Παράδοση, διαλαλούν και διδάσκουν «…μείζων πασών των αρετών εστίν η διάκρισης…»! Το αντιλαμβάνεσθε αυτό;

ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΕΓΩ ΤΟ ΛΕΝΕ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Ἡ πιό μεγάλη ἀπό ὅλες τίς ἀρετές εἶναι ἡ διάκρισις. Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Λόγος Έβδομος, «περί τάξεως τῶν ἀρχαρίων καί καταστάσεως». Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καί Ἀσκητικῶν, τόμος 8Α, πατερικαί ἐκδόσεις Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Θεσσαλονίκη 1991, σελίδες 186-187.

Αυτομάτως η υπόσταση της εκπομπής, ΠΑΥΕΙ να είναι θεολογική και καταντά οτιδήποτε άλλο με τον τίτλο «ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ» δηλ. «ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ».

Αυτό το αποδεικνύει και το περιεχόμενο των θεμάτων της, που μάχεται να αλλοιώσει κάποια θέματα που οι πιστοί μας τα βλέπουν ως μέσα της σωτηρίας τους αλλά και ως βιώματα της παράδοσης. Προσπάθεια γίνεται να αναιρεθούν τα θαύματα της πίστεως, και να προσπαθήσει να τα αναγάγει στον βαθμό της αντίληψης του ανθρώπινου παράγοντα! Μία ερώτηση θα κάνω. Παλαιότερα ο ίδιος έλεγε ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ. Και ερωτώ τι τον πειράζει ΑΥΤΟΝ TON ΚΥΡΙΟ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ;;;; Γιατί θέλει να αποδείξει ότι δεν υπάρχει;;; ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ;;;....

Παρατήρησα επίσης, ότι μέσα στις μαρτυρίες αναγνωστών που παίρνουν στην εκπομπή, όταν παραθέτουν προσωπικά βιώματα ή απόψεις, τα οποία αντιβαίνουν, με αυτά που κατά καιρό διαλαλεί η εκπομπή, τους περιορίζεται ο χρόνος ομιλίας, τους ζητούνται ντοκουμέντα ή διαπιστευτήρια-αποδείξεις, των θαυμάτων αλλά και των όσων μεγαλείων έζησαν και βίωσαν, ζώντας εν Κυρίω Ιησού Χριστώ, προφασιζόμενοι ότι όλα είναι στην φαντασία του ανθρώπου!

Μετά λύπης μου εφαρμόζεται ο λόγος του Ευαγγελίου «…ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς…» δηλ. Η καρδία τους έγινε χονδρή και πωρώθηκε και ο νους του λαού αυτού βαριάκουσε με τα αυτιά τους και έκλεισαν τα μάτια τους, δια να μην δουν καμιά φορά τα μεγαλεία του Θεού και να μη ακούσουν με τα αυτιά της ψυχής των και να μη εννοήσουν με την καρδιά τους, το κήρυγμα της μετανοίας και επιστρέψουν μετανοημένοι και λάβουν έτσι την θεραπεία.

Ο προφήτης Δαβίδ με τον υπέροχο ψαλμό, που αντηχεί καθημερινά και μελωδικά στις καρδιές μας «…τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; 15 σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια, ΜΟΝΟΣ…» Ψαλμ. (76, 14-15) ισοπεδώθηκε με τις λέξεις «…ΖΗΤΕΙΤΕ ΑΠΟΔΕΙΞΗ!…».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της τραχιάς και πωρωμένης καρδίας, είναι και το θαύμα με το Πανάγιο Φως (που υπήρξε και θέμα της εν λόγω εκπομπής αν πρόκειται για θαύμα ή απάτη), που λαμβάνει χώρα το Πάσχα, την μέρα της ανάστασης, στα Ιεροσόλυμα. Παρόλο που είναι παγκόσμιας προβολής και διαδίδεται σχεδόν απ’ όλα τα ΜΜΕ του κόσμου, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αδυνατούν να πιστέψουν!

Και σας ερωτώ: «…Αν μέσα σ’ αυτήν την φιλευσπλαχνία του Θεού, που απορρέει άφθονη σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, εγώ την καταχράζομαι, δεν θα είμαι άξιος τιμωρίας;…». 

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΘΑ ΡΩΤΗΣΩ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΟ ΣΑΣ….ΤΙ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΑΥΤΟ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ;;; ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ;;; ΕΜΕΙΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΙΣΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΝ ΠΟΥ ΤΟ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ…ΜΑΡΤΥΡAΣ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΟΥΡΚΟΣ ΠΟΥ ΦΩΝΑΞΕ ΟΤΑΝ ΕΙΔΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ…ΜΕΓΑΣ Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΤΟΝ ΛΥΝΤΣΑΡΑΝΕ.

Ναι αγαπητοί μου θα είμαι άξιος τιμωρίας, και δικαίως!, διότι εγώ ο ΙΔΙΟΣ αποφάσισα μέσα στις τόσες ενδείξεις που μου στέλνει καθημερινά ο Θεός της ΑΓΑΠΗΣ, ο Θεός της καρδιάς μου, ο Θεός πάσας κτίσης και ανθρώπων, να τον απομονώσω με τις κακοφημολογίες μου, με την αδιαφορία μου και με τις βλάσφημες και πενιχρές τοποθετήσεις μου.

Δεν θα είμαι άξιος θρήνου και περισσότερο, όταν απεμπολώ τον πολυτιμότερο θησαυρό του κόσμου, τον ίδιο τον Χριστό από τη ζωή μου; Δεν θα είμαι άξιος θρήνου, όταν δεν θα είμαι μέτοχος της ουράνιας δόξης και χαράς; Δεν θα είμαι άξιος θρήνου, όταν μηχανουργό, κατά του ίδιου του πλάστη και Θεού μου, με τις δικές μου παρερμηνείες, οδηγώντας συνανθρώπους μου στην πλάνη και κατ’ επέκταση στην απώλεια, την στιγμή που Εκείνος ακόμα μ’ ανέχεται και μακροθυμεί; Δεν θα είμαι άξιος θρήνου, όταν απεμπολώ τον ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΘΗΣΑΥΡΟ που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, την κοινωνία των ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ; Γιατί αυτό κάνω, δεν είμαι άξιος της δωρεάς του Θεού, όταν δογματίζω κατά το δοκούν και προσπαθώ να περάσω τις δικές μου δογματικές αντιλήψεις.

Άνθρωπος που ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΑ, δεν πρόκειται να σωθεί![1] Και όταν λέμε να κοινωνά, εννοούμε να είναι ΑΞΙΟΣ να κοινωνήσει! Γιατί ο Θεός, είναι «πυρ καταναλύσκον», όπως αναφέραμε και σε προηγούμενη ενότητα, και σαν «πυρ» έχει δύο (2) ιδιότητες. Του καίω και του φωτίζω! Οι καθαροί και δίκαιοι ΔΕΝ καίγονται, αλλά φωτίζονται και η θεία μετάληψη, δίνει τα εχέγγυα της καθ’ ομοίωσης και της εκ δόξου ανάβασης.

Δεν θα ακουστούν ηχηρά τα λόγια, νομίζετε, ποτέ του αγίου Ευαγγελίου, σ’ όσους επιτηδευμένα προσπαθούν να συμπαρασύρουν και άλλους στην πλάνη;

«…γεννήματα ἐχιδνῶν, πῶς δύνασθε ἀγαθὰ λαλεῖν πονηροὶ ὄντες;…» Ματθ. (12, 34) Δηλ. Απόγονοι από φαρμακερές οχιές, πως μπορείτε σεις ποτέ να λέτε λόγους αγαθούς, εφ' όσον είσθε πονηροί και διεστραμμένοι;

Και τότε, ουαί και αλλοίμονο στον αμετανόητο! Ο βασανισμός των Σομόδων και Γομόρρων θα είναι ελάχιστος σ’ αυτήν την ραδιούργα ψυχή!

Ας φωτίζει ο Θεός, να ΜΗΝ λάχει σε κανένα τέτοια μοίρα! Τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει να θυμώνουμε για την πλανεμένη ψυχή που ποιεί την ανομία, αλλά να την κλάψουμε, μπας και την σπλαχνισθεί ο Θεός και την επαναφέρει στον δρόμο Του. Ναι αγαπητέ μου αναγνώστη, κλάψε τη ψυχή αυτή, γιατί όπως είπε ο αββάς Επιφάνειος ένας και μόνο δίκαιος άνθρωπος μπορεί να κινήσει τον Θεό σε ευσπλαχνία!

Διότι ίδιος ο Κύριος είπε: «…Ερευνήσατε ίνα ποιούντα κρίμα και δικαιοσύνη και ίλεως έσομαι παντί τω λαώ…» Δηλ. Ψάξτε να βρείτε ένα άνθρωπο ο οποίος να είναι στην πράξη δίκαιος και ευσεβής και θα φανώ σπλαχνικός για όλο το λαό.

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Η αναζήτηση του Θεού γίνεται μόνο με τα μάτια της ψυχής μας, με τα μάτια της πίστεως!

Την στιγμή που ζητούμε να γνωρίσουμε την αλήθεια, ποιος δύναται να μας την παρέχει; Ποιος; Τι μας λέει ο ίδιος ο Κύριος;

«…ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ…»! Και ο ψαλμωδός κράζει «…προσέλθετε πρὸς αὐτὸν καὶ φωτίσθητε…» Ψαλ. (33, 6)

Ή να σας θυμίσω και το άλλο λόγο του Ευαγγελίου που ο Κύριος τονίζει πως τρισμακάριος είναι αυτός, που πιστεύει στο Λόγο του Θεού, χωρίς να ζητεί αποδείξεις ή θαύματα!

Ο Θεός πότε ποιούσε τα θαύματά Του;

Επέτρεπε ο Θεός τα θαύματα, όταν η καρδιά του ανθρώπου ήταν τόσο πωρωμένη και σκληρή, που μόνο με το θαύμα μπορούσε να αφυπνιστεί ο άνθρωπος! Εκεί που έβλεπε ότι ο Λόγος του Θεού ήταν αποδεκτός, δεν προέβαινε στην τέλεση θαύματος. Ας γίνουμε λοιπόν, εκείνοι οι μακάριοι άνθρωποι, που αναφέρει ο Κύριος, που ΔΕΝ ζητούν το θαύμα, αλλά ζουν και αναπνέουν, ΜΟΝΟ με την αλήθεια, που εκπηγάζει από το ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!

ΜΗΝ ΚΛΩΝΙΖΕΣΕ άνθρωπε, όταν πολιορκείται η πίστη σου! Όλοι αυτοί οι αιρετικοί και οι δηλωμένοι εχθροί της πίστεως, τι αξιώθηκαν; Οι μεγαλύτεροι αιρετικοί στην ιστορία, ήσαν θεολόγοι! Δεν νόησαν αυτό που λένε οι Άγιοι πατέρες πως «…όλη την σοφία του κόσμου να αποκτήσουμε, αν δεν επισκεφθεί η Χάρης του Θεού, δεν δυνάμεθα να είμαστε παρά ένα τίποτα!...».

Η απλότητα και το να μην έχουμε περί πολλού τον εαυτό μας καθαρίζει την καρδιά από την πονηρία![2]

Για να σας δώσω να κατανοήσετε, πόσο φοβερό αμάρτημα, είναι το να είσαι αιρετικός, θα σας δώσω ένα παράδειγμα μέσα από το Μέγα Γεροντικό, Μέρος Γ’, με τον αββά Αγάθων, ο οποίος φημιζόταν πολύ για την διάκρισή του.

Μια μέρα λοιπόν, ο αββάς Αγάθων, δοκιμάστηκε από κάποιους, στο αν θυμώνει.

Του είπαν: «…Εσύ είσαι ο αββάς Αγάθων, ο πόρνος και ο υπερήφανος;…»

«…Ναι, έτσι είναι…» τους απαντά

Τον ξαναρωτάνε «…Εσύ δεν είσαι ο φλύαρος και κουτσομπόλης;…»

«…Πράγματι…» τους απαντά.

Και συνεχίζοντας «…Εσύ δεν είσαι ο αγάθων ο αιρετικός;…»

«…Δεν είμαι αιρετικός…» αποκρίθηκε.

Σαστισμένοι οι άλλοι τον ρωτήσανε «…Σου είπαμε τόσα και τα δέχτηκες, γιατί αυτόν τον λόγο δεν τον άντεξες;…»

Τους είπε λοιπόν νηφάλια «…Τα πρώτα τα αποδίδω στον εαυτό μου γιατί είναι προς όφελος για τη ψυχή μου. Η αίρεση όμως, είναι χωρισμός από το Θεό, και δεν θέλω να αποχωρισθώ το Θεό!…»

Βλέπετε αγαπητοί μου, πόσο κρίμα βάζουν οι αιρετικοί άνθρωποι στους εαυτούς τους, με τις κατά καιρό αντιδογματικές τοποθετήσεις τους; Να σας θυμίσω ιστορικά πως οι μεγαλύτεροι αιρετικοί ήσαν θεολόγοι. Αυτό δεν το λέω για να μην ακούτε τους θεολόγους! ΟΧΙ ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ! Αλλά να είσθε προσεκτικοί στο τι ακούτε και τι ποιείτε! Αν έχετε προβληματισμούς και απορίες να ρωτάτε τον εφημέριο σας ή τον πνευματικό σας! Μην ενστερνίζεστε ότι σας σερβίρουν, που να αντιβαίνει της Αγίας Γραφής, αλλά και της Ιεράς Παράδοσης! ΠΡΟΣΕΞΤΕ, αυτά τα δύο πάνε μαζί! Κανείς δεν δύναται να ερμηνεύσει σωστά την Αγία Γραφή, αν δεν είναι υπό το ΦΩΣ της Ιεράς Παράδοσης. Γιατί η Ιερά Παράδοση είναι ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΛΟΓΟΣ του Θεού, που αναβιώνετε, μέσα από τους κατά καιρό εκλεκτούς Του, ώστε να κατευθύνουν το ποίμνιό Του, σε οδό σωτηρίας.

Η λαϊκή φράση «…τα ράσα δεν κάνουν τον παπά…» αλλά και ότι «…λάμπει δεν είναι χρυσός…» χαρακτηρίζει την πιο πάνω περίπτωση! Πρέπει να προσέχουμε με ποιους συναναστρεφόμαστε, ζητώντας τη συνεχή φώτιση του Θεού. Ο αββάς Ησαΐας περί τούτου έλεγε «…Όποιος άλλα λέει και άλλα έχει στην καρδία του με πονηριά, η εργασία ενός τέτοιου ανθρώπου πάει χαμένη. ΜΗΝ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΘΕΙΣ σε τέτοιον άνθρωπο, για να μη σε μολύνει με το σιχαμερό δηλητήριό Του…».

Ένα δεύτερο παράδειγμα που υποδηλώνει το μέγεθος της αμαρτίας μιας αιρετικής συμπεριφοράς, είναι η περίπτωση που έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενη ενότητα, με ένα από τα πνευματικοπαίδια του πατρός Παϊσίου, όταν αντάμωσε κάποιους Εβραίους στην Αθήνα. «…Αυτοί του είπαν ότι ο Χριστός που εσείς πιστεύετε δεν είναι ο πραγματικός Θεός, αλλά o Μεσσίας έπεται να έρθει…». Αυτός ακούγοντάς τους απάντησε μ’ ένα «…ΙΣΩΣ…». Αυτό το «…ΙΣΩΣ…» ήταν και η αιτία ώστε, ο χαρισματικός σε διάκριση πάτερ Παίσιος, να μην τον αναγνωρίσει. «…Εσύ, του λέει, δεν είσαι πνευματικοπαίδι μου, αλλά απώλεσες το άγιο βάπτισμα με την αιρετική σου στάση…».

Για να επανέλθει ο χριστιανός αυτός στην πρώιμη κατάσταση έπρεπε να ακολουθηθεί συγκεκριμένος κανόνας, νηστεία και αποχή για ορισμένο διάστημα από τη θεία κοινωνία. Φοβερό! Προσέχετε λοιπόν τι λέτε και τι ποιείτε γιατί για κάθε ρήμα μας, για κάθε λόγο μας, θα κριθούμε! Όλα τα ρήματα μας εκπηγάζουν από τα βάθη της καρδίας μας. Καθαρή καρδία καθαροί και οι λόγοι μας. Ρυπαρή καρδία, ύβρεις και βλάσφημες εκφράσεις θα συνοδεύουν τα λόγια μας.

Οι πολέμιοι της πίστεως τόσα χρόνια, έσκαβαν και σκάβουν το δικό τους λάκκο! Η φαινομενική τους νίκη[3] – που εκ όψεως διαφαινόταν κατά καιρούς – απόδιδε στεφάνια, λαμπρά και αμάραντα, στους κατά καιρούς κραταιούς στη πίστη. Η θυσία των τόσων μαρτύρων και ομολογητών της πίστεως, αποτελεί ακόμα ένα διαπιστευτήριο σε μας τους ολιγόψυχους, της ΖΩΝΤΑΝΗΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ, που ο καιρός, δεν δύναται να αλλοιώσει.

Τα πλήγματα που αποφέρουν οι πολέμιοι, κατά της Ορθοδοξίας, ήσαν, είναι και θα είναι αμελητέα! Ποιος μπορεί και δύναται να τα βάλει με την πανώρια και αγία Nύμφη του Κυρίου, που ακούει στο όνομα Εκκλησία; Ο Θεός δεν πρόκειται να αφήσει τη «Νύμφη» Tου απροστάτευτη!

Γιατί «…Αν ο Θεός μεθ’ ημών τις καθ’ ημών;…»

Να ψάχνετε και να ζητείτε το Θεό αδερφοί μου, αλλά ΜΗΝ περιμένετε να δύναστε, να ερμηνεύετε και να επεξηγείτε, το καθετί, απ’ όσα η σοφία του Θεού ορίζει! 

Κάποτε ο τύραννος των Συρακουσών Ιέρωνας υπέβαλλε στον φιλόσοφο Σιμωνίδη, την εξής ερώτηση:

«…Πες μου εσύ που είσαι σοφός τι είναι ο Θεός;…»

Πέρασε μία μέρα, δύο, τρεις αλλά τίποτα.

-         Λοιπόν, του λέει ξανά ο τύραννος, θα μου πεις;

-         Όσο σκέφτομαι το ζήτημα, τόσον και πιο δύσκολη βρίσκω την απάντηση!

Αγαπητέ μου αναγνώστη, το ανθρώπινο λογικό, δεν μπορεί να εισδύσει στο Θεό!

Όπως και τον Θεό, ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να τον ερμηνεύσει, ούτε να απαντήσει στο ερώτημα, τι εστί Θεός; Γιατί απλούστατα ότι και να δοθεί ως απάντηση, θα είναι μια απειροελάχιστη πτυχή, του μεγαλείου του Θεού!

Μου θυμίζει τα λόγια μιας γνωστής μου, όταν μου είπε «…Αντώνη ξέρεις τι είναι Θεός; Εγώ ξέρω!...».

Έσκυψα λυπημένα το κεφάλι, ξέροντας ότι τα λόγια μου δεν θα είχαν αντίκρισμα και είπα: «…Κανείς δεν μπορεί να ερμηνεύσει τον απειροτέλειο Θεό! Γιατί κανείς ΔΕΝ δύναται μέσα από την ανθρώπινη του φύση, να περιγράψει, να καταλάβει και να νοήσει τον άπειρο Θεό! Αν ο Θεός μας, έμπαινε σε καλούπια, ΔΕΝ θα ήταν Θεός! Ο Θεός, μας καταλαμβάνει και ΔΕΝ καταλαμβάνεται!!!...».

Ο καθένας μπορεί και δύναται να ερμηνεύσει τον Θεό στον βαθμό που αυτός τον βιώνει… Ανάλογα το πόσο είμαστε δεκτικοί της δικής Του αγάπης, τόσο ο άνθρωπος φωτίζεται, αντιλαμβάνεται και δύναται να ερμηνεύσει αλλά και να ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ το σωστό και το πρέπον στην κάθε περίπτωση!

Να ζητάμε λοιπόν διάκριση από το Θεό, στο να ποιούμε το ΣΩΣΤΟ και όχι να καταφεύγουμε σε δικές μας υποτιθέμενες θεάρεστες προσπάθειες, νομιζόμενοι ότι τελικά, ποιούμε το κατά Θεό ευαρεστώ.

Χαρακτηριστικά περί αυτού, είναι και τα λόγια του Μέγα Αντωνίου που είπε «…Κάποιοι έλειωσαν το σώμα τους με την άσκηση αλλά επειδή δεν είχαν διάκριση, βρέθηκαν μακριά από το Θεό…».

Η διάκριση είναι αρετή που δίδεται από το Θεό στον άνθρωπο και ο άνθρωπος πρέπει να την αξιοποιήσει, ανάλογα με τη θέση που κατέχει, προς όφελος του ιδίου αλλά και των γύρω του.

Πρέπει επιτέλους ο άνθρωπος, να ξεκινήσει να ακούει τη φωνή της συνείδησής του. Όσο αφήνουμε αμαυρισμένη την συνείδησή μας, τόσο πιο δύσκολα θα την ακούμε. Η φωνή του Θεού υπάρχει και ηχεί συνεχώς μέσα μας, νουθετώντας και κατευθύνοντας, γιατί ο Θεός θέλει ο κάθε άνθρωπος, ακόμα και ο βάρβαρος, να σωθεί.

Ο ίδιος ο Μέγας Αντώνιος, τόνισε ότι θα έρθει μια εποχή, που οι άνθρωποι, θα φέρονται ως παράφρονες. Και όταν θα βλέπουν κάποιον που δεν θα συμπεριφέρεται ως παράφρον, θα τα βάζουν μαζί του και θα του λένε «…Εσύ είσαι τρελός…».

Στο ίδιο μήκος, κυμάνθηκαν και τα λόγια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού που επισήμανε πως «…θα υπάρξει καιρός, που οι λαϊκοί θα περιφέρονται σαν σωστοί διάβολοι και οι πατέρες θα συμπεριφέρονται σαν τους λαϊκούς…». Τα λόγια του πατρο-Κοσμά, αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό, το τωρινό αλλά και μελλοντικό γίγνεσθαι.

Αυτό αγαπητοί μου συμβαίνει στην εποχή μας κατά κόρο. Αυτός που πρεσβεύει την αλήθεια, διώκεται, αυτός που αγαπά μισείται, αυτός που πονεί απωθείται και όποιος διδάσκει το λόγο του Θεού, θεωρείται αποκομμένος και ξένος του κόσμου τούτου.

Ζούμε σ’ ένα κόσμο όπου η αλήθεια πολεμείται και υπονομεύεται! Ζούμε σ’ ένα κόσμο που το χρήμα καταργεί τις αξίες και η δόξα σβήνει το ταπεινό φρόνημα! Μέσα σ’ αυτό τον εξαθλιωμένο σε αξίες κόσμο, του 21^ου αιώνα, καλούμαστε να αγωνισθούμε και να σηκώσουμε ανάστημα! Σ’ αυτό τον αγώνα η βοήθεια του Θεού είναι καταλυτική και αναγκαία! Ο διάκος πριν να ξεκινήσει η λειτουργία λέει πάντα στον ιερέα «…Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω…» δηλ. καιρός να δράσει ο Κύριος. Ο Θεός όμως ήταν, είναι και θα είναι εδώ και θα δρα και θα ποιμαίνει αυτούς που ζητούν και ποθούν την παρουσία Του. Μείνετε ενωμένοι με την Αγία μας Εκκλησία, να προσεύχεστε στο Θεό να σας δίνει διάκριση, έτσι ώστε να δύναστε να αντιμετωπίζετε τις κατά καιρό δοκιμασίες! Γένοιτο!

ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ

---

[1] Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

[2] Αββάς Ησαΐας

[3] Τονίζεται και στην αποκάλυψη 13-7 «…καὶ ἐδόθη αὐτῷ πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς,…» Φαινομενικά να νικήσει, στο υλικό κομμάτι! Στην ουσία θα χάσει γιατί όσοι τον αντίκρουσαν μπορεί να έχασαν την πρόσκαιρη ζωή αλλά κέρδισαν την αιώνια, την εν παραδείσου δόξα και τρυφή.