4. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: ΜΑΤΘ. 6 (14-21)

«…Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.

Ὃταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. 

Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διαρύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν…».

Με το σημερινό Ευαγγέλιο, της Κυριακής της Τυροφάγου, η αγία μας Εκκλησία μας εισάγει στον σταυροαναστάσιμο τρόπο ζωής της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Όλα τα μέσα που μας προσφέρονται αυτή την περίοδο έχουν σκοπό να μας βοηθήσουν να γίνουμε κοινωνοί στα παθήματα του Κυρίου μας, να μας βοηθήσουν να σηκώσουμε το δικό μας σταυρό – ο καθένας μας στα πλαίσια των αντοχών του και δυνατοτήτων του – έτσι ώστε ακόμα και στο ελάχιστο βαθμό να γίνουμε μιμητές Χριστού.

Ο Χριστό μας έγινε νέος Αδάμ, αλλά ακολούθησε αντίθετο τρόπο ζωής από τον πρώτο! Υπακούοντας στο θέλημα του Πατρός Του και μένοντας απόλυτα αναμάρτητος, αποδέχθηκε εκούσια την έσχατη συνέπεια της πτώσεώς μας, και μέσω του σταυρικού θανάτου, την πτώση μας την ξανάκανε ζωή και ανάσταση. Διάλυσε το κράτος του Άδη «…θανάτω θάνατον πατήσας…» κατακρίνοντας «εν τη σαρκί του» την αμαρτία της παρακοής μας, που έφερε τον θάνατο. Έτσι έσωσε τον άνθρωπο, γιατί πέτυχε τον προορισμό για τον οποίο πλάστηκε, να ‘ναι «εικόνα» και «δόξα» του Θεού.

Η αγία μας Εκκλησία, καλεί άπαντες την περίοδο αυτή, αν θέλουμε να επιστρέψουμε στον Παράδεισο της υπακοής και της αγαπητικής σχέσης και κοινωνίας με το Θεό, να συμμορφωθούμε μιμούμενοι τον σταυρικό τρόπο ζωής του Κυρίου μας.

Τα μέσα για να υπάρξουμε μιμητές Χριστού, μας τα καθορίζει το σημερινό Ευαγγέλιο. Αυτά είναι η νηστεία, η εγκράτεια των επιθυμιών, η συγχωρητικότητα, η υπέρβαση των επίγειων θησαυρών (που φθείρονται και αφανίζονται). Όλα αυτά πρέπει πάντοτε να γίνονται με προσευχή, με τη συμμετοχή στα Μυστήρια και τις Εκκλησιαστικές ακολουθίες, έτσι ώστε να λειτουργήσει η Χάρη του Θεού μέσα μας, να αναγνωρίσουμε τα πάθη μας, να αξιωθούμε να σταυρώσουμε τον «παλαιόν άνθρωπο» και στη θέση του να βάλουμε τον «ανακαινισμένον». Σιγά σιγά τότε, με το πέρασμα του χρόνου και τη συμβολή της θείας Χάριτος, να περιορίσουμε τις αυτόνομες ενέργειες της σαρκικής φύσης μας, που ικανοποιούν το «φρόνημα της σαρκός», που αυτό θα μας οδηγήσει «εκ του θανάτου εις την ζωήν». Αυτή είναι η «δια βίου» μετάνοια των Αγίων, που έζησαν σταυρικά, ώστε να έχουν «κοινωνία ζωής» με το Χριστό.

Το σημερινό Ευαγγέλιο είναι μια προτροπή, να καταβάλουμε τις αντιστάσεις του ανθρώπου της πτώσεως. Είναι μια υπόδειξη, πως ο άνθρωπος θα σταυρώσει τον «παλιό άνθρωπο» και να γίνει καινούριος. Τρία σημεία υποδεικνύει το σημερινό Ευαγγέλιο και είναι:

1. Η συγχωρητικότητα

Το πρώτο σημείο της σταυροαναστάσιμης πορείας μας, είναι η συγχωρητικότητα στους «οφειλέτες» μας, σ’ αυτούς που μας αδίκησαν ή συνεχίζουν να μας αδικούν. Σ΄ αυτούς που μας απαξιούν και μας κατηγορούν καθημερινά με την αδιάλλακτη στάση τους, δυσχεραίνοντας τον αγώνα μας, στην εν Χριστώ ανάβαση.

Η συγχώρεση των δικών μας αμαρτιών περνά μέσα από τον αδερφό μας. Ο Χριστός μας αποκαλύπτει τον πιο σύντομο δρόμο, για να δεχθούμε συγχώρεση από το Θεό. Αν δείξουμε αγάπη και συγχώρεση στα σφάλματα του αδερφού μας, αποκτούμε παρρησία και αγάπη ενώπιον του Θεού, όταν προσευχόμαστε και ζητούμε να συγχωρήσει και τις δικές μας αμαρτίες. Σ΄ αυτή την περίπτωση μπορούμε να Του πούμε: «…ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφήκαμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν… ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν…» δηλ. όπως εμείς αφήσαμε τα παραπτώματα των ετέρων αδερφών μας, άφησε Κύριε Πατέρα μου και τα δικά μου πταίσματα. Όταν η καρδία είναι φωτεινή από το φως το συμφιλίωσης με τους αδερφούς μας, πετυχαίνει τη χάρη των καλών για τα οποία μια ψυχή προσεύχεται. Η συγχώρεση του αδερφού μας, μας βοηθάει και στο έργο της προσευχής και μάλιστα της καρδιακής, που επιτείνεται την περίοδο αυτή, όπως δείχνουν και οι αυξημένες ιερές ακολουθίες της αγίας μας Εκκλησίας.

Ο καθαρός νους αμιλλάται τους αγίους αγγέλους, στο έργο της δοξολογίας του Θεού. Βλέπει τα καθαρά τα «κεκρυμμένα μυστήρια εν ταις Γραφαίς».

Όταν σκεφτόμαστε το κακό που μας έκανε ο αδερφός μας, ο νους μας αντί να ανεβαίνει στο Θεό, σχολιάζει διαρκώς την κακία του αδερφού. Μην αφήνετε φίλοι μου, να φωλιάζει μέσα σας το κακό. Όταν κάποιος σας αδικήσει, όταν κάποιος σας κοροϊδέψει, προσευχηθείτε γι’ αυτόν, εις «ειρήνη» της ψυχής του, εις έλεος και φωτισμό του. Η συμμόρφωση με αυτόν τον κανόνα είναι δύσκολη, πραγματικός σταυρός, αντιστέκεται η έκπτωτη φύση μας, που κυριαρχείται από φιλαυτία, εγωκεντρισμό, σκληρότητα, μνησικακία, με τη «δικαιοσύνη», γι’ αυτό και δεν συγχωρεί εύκολα. Τα πάθη αυτά νεκρώνονται με την οδύνη της αγάπης, τον σταυρό της ταπείνωσης και της επιείκειας, για ν’ ακολουθήσει η συγχωρητικότητα.

Και έτσι εκεί που δέσποζε η έχθρα, η μνησικακία, το μίσος κατά του αδερφού μας, τώρα βασιλεύει η αγάπη και η αδελφοσύνη.

2. Η θεάρεστη νηστεία αλλά και ως μέσο ασκήσεως

Το δεύτερο σημείο που ορίζει το σημερινό Ευαγγέλιο είναι η νηστεία.

Όταν νηστεύουμε να «…μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί, ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες …» (στιχ. 16). Ας μη γινόμαστε όπως το Φαρισαίο που νήστευε και καυχιόταν. Σε τι τον ωφέλησε; Νήστευε και «δις» το Σάββατο, αλλά αυτό δεν το ωφέλησε σε τίποτα. Η νηστεία που αποσκοπεί στην επίδειξη, είναι διαβολική παγίδα, γιατί αυξάνει την περηφάνια και γίνεται ακερδής και επιζήμια.

Ο σταυρός της νέκρωσης (δηλ. της ταπείνωσης), απαιτεί νηστεία αθέατη, «εν κρυπτώ», που αποβλέπει στο Θεό, που βλέπει τα αθέατα.

Στον αγώνα που κάνουμε για αγιασμό, δεν είναι δυνατό να μετέχει μόνο η ψυχή, αλλά και το σώμα. Ο αγιασμός αναφέρεται τον όλο άνθρωπο, «ψυχή τε και σώματι». Και τα δύο κλήθηκαν στον αγιασμό, στη ζωή και τη δόξα του Θεού, του οποίου το Σώμα σταυρώθηκε, αλλά αναστήθηκε και δοξάσθηκε.

Η νηστεία, η προσευχή, η ελεημοσύνη, οι αγρυπνίες, είναι τα μέσα που μας αναγάγουν, που μας υψώνουν, και μας καθιστούν καθ’ ομοίωση με το Θεό.

Ο πεπτωκώς άνθρωπος αρνείται να νηστέψει, γιατί αυτό που θα φάει το καθορίζει εγωιστικά. Αρνείται την υπακοή στην Εκκλησία που την οδηγεί το Άγιο Πνεύμα, «εις πάσαν την αλήθειαν».

Προς τι η νηστεία; Προς τι η στέρηση του φαγητού την στιγμή που ο άνθρωπος πρέπει να καθαριστεί εσωτερικά;

Η νηστεία είναι παράγωγο της υπακοής. Η υπακοή είναι ανώτερη από προσευχή και νηστεία μαζί! Η νηστεία, είναι υπακοή στην αγία μας Εκκλησία, ακόμη και στο απλό θέμα του φαγητού, γιατί με την υπακοή μας, ακολουθούμε το υπόδειγμα υπακοής του Χριστού και μετέχουμε στον σταυρό Του. Δεν είναι το είδος της τροφής η νηστεία, αλλά η υπακοή στην Εκκλησία, που γνωρίζει πόσο τα πάθη τυραννούν τον άνθρωπο και ορίζει τα φάρμακα για τη νέκρωσή τους.

Ο άνθρωπος μέσα στον Παράδεισο, δεν κανονίζει μόνος του τίποτε, ούτε και το είδος της τροφής του. Ο Θεός του ορίζει «…Από παντός ξύλου του εν τω Παραδείσω βρώσει φάγη…» αλλά το τι να μη τρώγει: «…από δε του ξύλου του γιγνώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ' αυτού…». Η εντολή λοιπόν του Θεού που απέβλεπε;

Στο να συντηρεί ο άνθρωπος μέσα του την ταπείνωση, για να ακολουθήσει η υπακοή στο Θεό και η συνεχής αγαπητική σχέση και κοινωνία μαζί Του. Ο τρόπος αυτός θα εξασφάλιζε στον άνθρωπο ζωή και αθανασία. Όμως δεν του εξασφάλισε, γιατί κυριάρχησαν μέσα του οι βιολογικές του επιθυμίες και αποφάσισε να τις ικανοποιήσει. Έφαγε από το καρπό τη στιγμή που δεν είχε ευλογία, να φάει. Ο σκοπός εδώ της πλάνης του διαβόλου δεν ήταν να προσθέσει στον άνθρωπο ακόμα μια γεύση τροφής, αλλά μέσω της παρακοής του θελήματος του Θεού, να τους αποσυνδέσει από Αυτόν και να βρουν το θάνατο.

Όταν ο Θεός ορίζει το είδος της τροφής είναι για να μας συνδέει μαζί Του, να μας κρατά σε κοινωνία σχέση και αγάπης, ώστε όχι απλά να ζούμε, αλλά «ίνα Θεώ ζώμεν». Αυτός είναι και ο σκοπός στον οποίο αποβλέπει η νηστεία.

Η νηστεία δεν είναι μια τυπική αλλαγή τροφής, αλλά ενίσχυση της αγάπης και της σχέσης μας με το Θεό και εξάρτηση απ’ Αυτόν.

Ο ίδιος ο Κύριος δίδει το παράδειγμα της νηστείας, όταν νήστεψε σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες εν τη ερήμω, προσευχόμενος, για να μας δείξει ότι η νηστεία αποβλέπει στην προσευχή, αλλά και η νηστεία χωρίς προσευχή πάλι διόλου δεν δύναται να επιτευχθεί. Αν το μυαλό αποσπάται, λίγο πολύ το μη επιτρεπτό φαγητό θα το φάμε σε μη κατάλληλη περίοδο γιατί η εγρήγορση και ο βαθμός προσήλωσης μας δεν είναι ο αναμενόμενος.

Η νηστεία είναι επίπονη, κοπιώδης, «κοστίζει», γιατί δίνεις αίμα για να πάρεις Πνεύμα. Η νηστεία είναι η νέκρωση της πείνας από τα γήινα και η ανύψωση στην πείνα για το Θεό. Αυτό είναι η πορεία σταυρού, θυσίας, άσκησης, οδύνης εσωτερικής, κοινωνίας στα παθήματα και τον Σταυρό του Κυρίου μας, που είναι ο σκοπός της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Με τη νηστεία του ο Μωυσής, επειδή καθαρίσθηκε από τα γήινα, δέχθηκε τη Χάρη του Θεού και πήρε τις θεόγραφες πλάκες της Διαθήκης. Ο Ηλίας με τη θεάρεστη νηστεία του, είδε το Θεό «ουκ εν πυρί, αλλ’ εν φωνή αύρας λεπτής» και στην συνέχεια ανελήφθη «εις τύπον Χριστού».

Ο άνθρωπος που νηστεύει και διψά το Θεό, διανυκτερεύει εν τη προσευχή και τηρεί τις θείες εντολές, για να μετάσχει στη θεία ζωή.

Περισσότερα περί νηστείας βλέπε θεματική ενότητα «ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ».

3. Η υπέρβαση των επίγειων θησαυρών

Το 3^ο σημείο, που τονίζεται στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, για την κάθαρση του ανθρώπου και συμμετοχή στο σταυρό του Κυρίου, είναι η μη προσήλωση, αλλά η αποστροφή μας, από τους γήινους και φθειρόμενους θησαυρούς. Πρέπει να αρκούμαστε στη χρήση και να αποφεύγουμε τη κατάχρηση. Πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε μόνο σάρκες και να αποφεύγουμε τη φιλία της ύλης.

Να ζητούμε τον «Άρτον της ζωής», όχι απλά για να ζήσουμε, «αλλ’ ίνα Θεώ ζήσωμεν».

Οι επίγειοι θησαυροί φθείρονται και ο Κύριος μας προτρέπει, όχι μόνο να μη μαζεύουμε τέτοιους θησαυρούς αλλά και να μην τους αγαπάμε γιατί μας παίρνουν την καρδιά  και μας υποδουλώνουν.

Τι όμορφα που μας το περιγράφει το σημερινό Ευαγγέλιο «…ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν…». Δηλ. όπου ο θησαυρός σας εκεί είναι και η καρδία σας. Αν υποδουλωθούμε στους θησαυρούς αυτούς, αλλοτριούμεθα από τον σταυρό του Κυρίου μας. Οι Πατέρες μας συμβουλεύουν να μην κατέχουμε πολλούς θησαυρούς και πλούτη, αλλά να τους διανέμουμε στους πτωχούς και να τείνουμε, όσο είναι δυνατό, στην ακτημοσύνη.

Ένα γέροντας έλεγε παλιότερα «…αν έχεις λεφτά σκόρπιζε, αν δεν έχεις μην αποθηκεύεις…»!

Αγαπητοί μου αναγνώστες, ακόμα μια Ευαγγελική περικοπή έφθασε στο τέλος της. Αναλύσαμε συνοπτικά τις αξίες της συγχώρεσης, της νηστείας και της ακτημοσύνης, στοιχεία που προσπαθεί να μας διδάξει το σημερινό Ευαγγέλιο.

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Καλό αγώνα σας εύχομαι και καλή Τεσσαρακοστή!

Γένοιτο. 

3. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: ΜΑΤΘ. 25 (31-46)

«…31 Ὃταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, 33 καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. 34 τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. 35 ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, 36 γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. 37 τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; 38 πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; 39 πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε; 40 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. 41 τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. 42 ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, 43 ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. 44 τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; 45 τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. 46 καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον…»

Η Κυριακή της Απόκρεω καθιερώθηκε από την Εκκλησία μας για να μας εντάξει στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Με την αναφορά που κάνει η Εκκλησία μας στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και στην μελλοντική μας κρίση, μας εκφράζει το ζωηρό ενδιαφέρον της για τη σωτηρία μας, τονίζοντας την φιλευσπλαχνία και την φιλανθρωπία του Θεού προς όλους μας.

Το όνομα της, το πήρε γιατί την επομένη αρχίζει η αποχή μας από το κρέας, γι’ αυτό και λέγεται απόκρεω (=από-κρέας). Συγκεκριμένα, την επομένη, μπαίνουμε στην εβδομάδα της Τυρινής, όπου επιτρέπεται η κατανάλωση γαλακτοκομικών και θαλασσινών προϊόντων, πλην του κρέατος, έτσι ώστε σιγά σιγά να μας εντάξει και στην επόμενη εβδομάδα, όπου ξεκινάμε να μπαίνουμε σε ρυθμό αυστηρής νηστείας και να τρώμε αλάδωτα.

Δυστυχώς η Κυριακή της Απόκρεω, αντικαταστήθηκε από την Κυριακή του Καρναβαλιού, ενός εθίμου (καθαρά ειδωλολατρικού τύπου) και το οποίο εδραιώθηκε.

Η έννοια αποχή από το κρέας στα λατινικά σημαίνει carnam levare = carnival και ταυτίστηκε από γιορτή με χορούς, γλέντια και μεθύσια. Αυτό όλο συντέλεσε στο να  αλλοιωθεί το μήνυμα που προβάλλει η σημερινή μέρα, να μας γεμίσει με ψεύτικη, πρόσκαιρη χαρά και να μας απεμπολήσει, από τη μετάνοια και κατάνυξη που εκπηγάζει εκ της ημέρας ταύτης.

Το σημερινό Ευαγγέλιο λέγεται και Ευαγγέλιο της «Μελλούσης Κρίσεως». Δεν αναφέρεται στη ζωή του Χριστού αλλά στη Δευτέρα Παρουσία Του, όπου θα έλθει με το δοξασμένο Σώμα Του, που πήρε από τη Θεοτόκο και που ποτέ δε χωρίσθηκε απ’ αυτό.

Στην πρώτη παρουσία Του, ο Κύριος έκρυβε τη θεία Του Δόξα κάτω από τη σάρκα Του, που προσέλαβε και φανερώθηκε με «δούλου μορφήν». Τώρα στη Δεύτερη Παρουσία Του θα είναι όπως λέει και το σημερινό μας Ευαγγέλιο με όλη «εν τη δόξη αυτού». Τώρα θα δορυφορείται από στρατιές Αγγέλων και Αρχαγγέλων, θα αδειάσουν όπως λέει και ο ιερός Χρυσόστομος οι ουρανοί, αφού θα’ ναι «…πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ Αυτού…». Θα λάμπει και θα φωτίζει τα πέρατα με τη θεϊκή Του παρουσία, όπως η «…αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται ως δυσμών…».

Ο προπομπός της Δευτέρας Παρουσίας θα είναι ο Σταυρός. Με αυτό δοξάσθηκε ο Χριστός, νικώντας το θάνατο. Θα τον κρατούν με πολύ ευλάβεια και τιμή δύο τάγματα, οι Εξουσίες και οι Δυνάμεις, ψάλλοντας το «…Ὑψώσω σὲ ὁ Θεός μου ὁ Βασιλεύς μου καὶ εὐλογήσω τὸ ὄνομά σου εἰς τὸν αἰῶνα και εἰς τὸν αἰῶνα του αἰῶνος...» αλλά και αντιφωνικά το «…Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἠμῶν καὶ προσκυνεῖν τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ, ὅτι ἅγιός ἐστι...».

Ο δοξασμένος Σταυρός του Κυρίου, ήταν το μέσο εκείνο της σωτηρίας του ανθρώπου! Όταν πολύ χλεύαζαν και βλασφημούσαν να κατέβει του Σταυρού και να σώσει τον εαυτόν Του, αν ήταν «υιός του Θεού», όταν κάποιοι θεώρησαν αδυναμία και μωρία η ανάβασής του Σταυρού, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ όμως ότι, η φαινομενική στα μάτια τους αδυναμία, ήταν γη πλήρη ταύτιση του θελήματος του Θεού και ο μόνος τρόπος για να νικηθεί ο θάνατος! Η προδοσία, η έσχατη ταπείνωση, η ατιμία, η αδοξασία έφεραν την πιο μεγάλη δόξα και συνάμα τη σωτηρία των ανθρώπων.

Το θέαμα τότε θα είναι φοβερά συγκλονιστικό και άπαντες τότε θα έρθουν «εις εαυτόν» ότι μόνο όσοι βάδισαν την οδό την σταυρική, τη «τεθλιμμένη», την γεμάτη από θυσίες, την μόνη «βασιλική» οδό που άγει προς τον ουρανό και μας καθιστα πραγματικούς υιούς του Θεού του Υψίστου.

Το Ευαγγέλιο αναφέρει ότι θα «…καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ…». Θρόνος του Χριστού είναι η μαρτυρική του Εκκλησία που ζει ακατάπαυστα τον Σταυρόν του Χριστού στα πρόσωπα των μαρτύρων και των οσίων που φέρουν στα σώματά τους, τα «στίγματα του Κυρίου Ιησού Χριστού», τη διαρκή νέκρωση, που γίνεται ζωηφόρος και νικά  «…θανάτω τον θάνατον…». Αυτοί γίνονται «θρόνος δόξης» όπου αναπαύεται ο εν «αγίοις αναπαυόμενος».

Συντέλεια και ανακαινισμός του κόσμου

Τον ερχομό του Κυρίου «εν δόξη» θ’ ακολουθήσει «εν ριπή» οφθαλμού (Α’ Κορ. 15, 52), η ανάσταση των νεκρών και το τέλος του παρόντος κόσμου. Δεν θα οδηγηθούμε σε ανυπαρξία, στο «μη όν», όχι. Ο Θεός θα μεταμορφώσει τον κόσμο σε μια «εν ετέρα μορφή». Θα εξαλειφθεί η φθορά και η θνητότητα και θα μεταποιηθεί σε αφθαρσία και αθανασία. Ο νέος κόσμος θα είναι πληρωμένος από θεία Χάρη και θα είναι «ναός Θεού», όπως ήταν από την αρχή ο προορισμός του. Κόσμος «υπερ φύσιν και χρόνον».

Αναμένουμε «…καινοὺς δὲ οὐρανοὺς καὶ γῆν καινὴν κατὰ τὸ ἐπάγγελμα (=κατά την υπόσχεση) αὐτοῦ…» λέει ο απ. Παύλος. Αυτής της μεταμορφώσεως παίρνουμε μια πρόγευση μέσα από τα μυστήρια της αγίας μας Εκκλησίας. Τα στοιχεία του φθαρτού κόσμου, λάδι, κρασί, νερό, ψωμί που μεταδίδουν φθαρτή ζωή, μεταμορφώνονται με τη Χάρη του αγίου Πνεύματος και αφθαρτοποιούνται, σε Σώμα και Αίμα Χριστού, σε ευχέλαιο, σε αγιασμό, μεταδίδοντας θεία ζωή.

Έτσι μέσα από την Εκκλησία τρεφόμαστε και αγιαζόμαστε από τώρα και προετοιμαζόμαστε για την ολική μεταμόρφωση του κόσμου, που θα είναι πλήρης και τέλεια.

Ανάσταση, σύναξη, χωρισμός

Όπως αναφέρεται στην αποκάλυψη «…καὶ ἔδωκεν ἡ θάλασσα τοὺς νεκροὺς τοὺς ἐν αὐτῇ, καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ Ἅιδης ἔδωκαν τοὺς νεκροὺς τοὺς ἐν αὐτοῖς, καὶ ἐκρίθησαν…» (Αποκ. 20, 13). Και στη συνέχεια «…συναχθήσονται εμπρόσθεν Αυτού πάντα τα έθνη…». Θα αναστηθούν ΟΛΟΙ και δίκαιοι και αμαρτωλοί. Αλλά για τους δίκαιους, που η ζωή τους ήταν συνυφασμένη με το Χριστό, η Ανάσταση και η αιωνιότητα θα είναι «θεία και ανεννόητος (=άπειρη) ηδονή» για δε τους αμαρτωλούς, που αρνήθηκαν τη σχέση με το Θεό, θα είναι «ανεκλάλητος οδύνη» (αγ. Μάξιμος). Οι αμαρτωλοί θα έχουν το «αεί είναι» (=αιωνιότητα) αλλά όχι το «ευ είναι» (=τη μακαριότητα). Θα στερούνται τη συμμετοχή στη θεία ζωή γιατί έμειναν μακριά από την αγάπη.

Η ζωή ως αγάπη είναι Παράδεισος, η δε αποξένωση από την αγάπη είναι «κόλασις αιώνιος» και «πυρ εξώτερον». Το ίδιο το φως του Χριστού, τους μεν δίκαιους θα τους φωτίζει, τους δε αμαρτωλούς θα τους φλογίζει, γιατί δεν καθαρίστηκαν από τα πάθη τους και ήταν ξένοι προς τη ζωή της αγάπης.

Τα πρόβατα και τα ερίφια του σημερινού Ευαγγελίου, είναι η δίκαιοι και οι αμετανόητοι αντίστοιχα. Οι μεν δίκαιοι, θα σταθούν στα δεξιά Του, οι δε αμετανόητοι θα σταθούν στ’ αριστερά Του. Οι δε στα δεξιά θα κληρονομήσουν την αιώνια, μακάρια ζωή, την οποία Κύριος ετοίμασε εκ καταβολή κόσμου, οι δε στα αριστερά θα οδηγηθούν στο «πυρ το εξώτερων» και στον τριγμό των οδόντων.

Αλλά μέχρι τότε ΟΛΟΙ θα είναι ανάμικτοι, ώστε και οι ανελεήμονες να παραδειγματίζονται από τους ελεήμονες, οι δε αμετανόητοι να βλέπουν τους μετανοημένους και να μετανοούν, οι δίκαιοι να προκόβουν περισσότερο στην αρετή βοηθώντας τους «ελαχίστους αδερφούς τους» και γενικά να υπάρχει μια κοινωνία αγαπωμένων προσώπων ώστε όλοι να δύναται να σωθούν και να υπάρξουν μιμητές Χριστού.

Ο Θεός δεν επιβάλλει τιμωρίες, ούτε στέλλει κανένα στην κόλαση, ούτε δημιούργησε τη κόλαση. Κόλαση είναι το αποτέλεσμα της αντίθεσης του αμαρτωλού προς το Θεό και το θέλημά Του. Όπως και Παράδεισος είναι η ταύτιση μας με το θέλημα του Θεού. Όταν ο άνθρωπος αρνηθεί το φως του Θεού, μόνος του καταδικάζεται στο σκοτάδι του εγωισμού.

Είμαστε όλοι οδοιπόροι προς την «…Ημέραν του Κυρίου, την μεγάλη και επιφανή…» Πράξ. (2, 20). «…ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν…» Εβρ. (13, 14). Θα πρέπει να είμαστε πάντοτε έτοιμοι ώστε να «…προσδοκόμεν την Παρουσία του Θεού…» (Β’ Πέτρ. 3, 12)

Ο Χριστός αν φαίνεται ότι καθυστερεί να έρθει, είναι γιατί μακροθυμεί, για να γίνουμε από ανελεήμονες ελεήμονες. Να ζήσουμε τη ζωή της αγάπης, του ελέους, που είναι πρόγευση της Βασιλείας του Θεού. Η παρούσα Κυριακή της μελλούσης Κρίσεως ας μας ξυπνήσει, για να στρέψουμε την προσοχή μας από τα ορατά και φθαρτά στα αόρατα και άφθαρτα. Τα λόγια της αφοσιωμένης Νύμφης προς το Νυμφίο: «…Έρχου Κύριε Ιησού…» (Αποκ. 22, 20) ας γίνουν καθημερινό βίωμά μας!

Γένοιτο. 

2. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ (15, 11-32)

«…Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ δίειλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ' οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἷ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι; ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποιῆσαν μὲ ὡς ἕνα τῶν μισθίων σοῦ.

Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱὸς - πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἢν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἢν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι.

Ἢν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τὶ εἴη ταῦτα. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφὸς σοῦ ᾔκει καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. Ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· Ἰδοὺ τοσαύτα ἔτη δουλεύω σοὶ καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἐριφον, ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ. Ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφα γών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σῦ πάντοτε μετ' ἐμοῦ εἰ, καὶ πάντα τὰ ἐμᾶ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἕδει, ὅτι ὁ ἀδελφὸς σοῦ οὗτος νεκρὸς ἢν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἢν Καὶ εὑρέθη…».

Αγαπητοί μου αναγνώστες, διανύουμε την 2^η εβδομάδα του Τριωδίου και το Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής είναι του Ασώτου Υιού.

Με αυτήν την παραβολή ο Κύριος θέλει να μας φανερώσει:

1. τον πλούτο της αγάπης του στον άνθρωπο

2. να εκθέσει την ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία εκπροσωπείται με δύο υιούς.

Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή. Ο «…Άνθρωπος…», για τον οποίο μιλά η παραβολή, είναι ο Θεός, που για να δείξει το πλούτο και το μέγεθος της φιλευσπλαχνίας Του, έγινε ο Ίδιος άνθρωπος για να μας κάνει θεούς. Με τους υιούς του, θέλει να δείξει και να προβάλει την πολύ δυνατή πατρική του αγάπη, που ξέρει να σφιχταγκαλιάζει, να φιλεί, να συγχωρεί και να δέχεται τους αμαρτωλούς.

Απ’ αυτόν τον Πατέρα ο νεότερος υιός, ζητεί το «…τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας…». Ποια είναι η ουσία αυτή;

Είναι τα θεία χαρίσματα, που μας χάρισε ο Πατέρας για να έχουμε τη δυνατότητα να του μοιάσουμε. Είναι η ίδια μας η υλική ύπαρξη (το χώμα), το αισθητό μέρος, αλλά και η «πνοή ζωής», το πνευματικό μέρος, για να ζωοποιεί την υλική φύση μας. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος είναι πνεύμα και ύλη, επίγειος, αλλά και ουράνιος. Πλάστηκε για να είναι ενιαίος και αδιαίρετος και να ζει και να υπάρχει θεανθρώπινα. Κάθε χωρισμός του θείου από το ανθρώπινο είναι απόρριψη της σχέσεως με το Θεό, διασπά και τεμαχίζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στο θάνατό του. Αυτή είναι η «ουσία» που μας χάρισε ο Θεός και την οποία ο νεότερος ζητεί από το Θεό να τη χωρίσει στα δύο. Να χωρίσει δηλαδή το θείο από το ανθρώπινο.

Η πορεία αυτή που ο νεότερος αποφασίζει να διαβεί, είναι πορεία απόρριψης και εγκατάλειψης του Θεού. Όταν ζητεί να φύγει από το σπίτι, δεν σημαίνει να πάει να μείνει σ’ άλλο τόπο, αλλά να αλλάξει τρόπο ζωής. Να μην είναι κάτω από την κηδεμονία του Θεού και την τήρηση των εντολών Του, που είναι ζωή.

Έκανε κακή χρήση του «αυτεξούσιου» που του έδωσε ο Θεός, και παρασυρόμενος από τη φιλαυτία του και τη φιλαρέσκειά του, πίστεψε ότι μπορεί να γίνει από μόνος του θεός και οδηγήθηκε στο θάνατο της ψυχής από την απουσία του Θεού.

Ο Πατέρας-Θεός, δεν τον αποτρέπει να φύγει, γιατί δεν θέλει να έχει κοντά του ανθρώπους που δεν τον αγαπούν αλλά και που νομίζουν πως δεν τον έχουν ανάγκη. Τους αφήνει να ωριμάσουν, να δουν την γύμνια τους, χωρίς την παρουσία του Θεού, να καταλάβουν την ανεπάρκειά τους και ΜΟΝΟΙ τους να επιστρέψουν.

Ο νεότερος υιός αυτό κάνει. Ποθεί να ζήσει βιολογικά. Την θέση του Θεού παίρνουν τα αμαρτωλά πάθη, τα οποία τον κυβερνούν και τον κατευθύνουν. Ο υιός, υποδουλώνεται όλο και περισσότερα σ’ αυτά – αυτή είναι και η αμοιβή των δαιμόνων στον άνθρωπο ο οποίος υποδουλωθεί, να μην επιτρέπουν τον κορεσμό, για να ΜΗ σταματήσει ο άνθρωπος να αμαρτάνει – και οδηγείται όλο και περισσότερα στην απώλεια του Άδη.

Όμως πάραυτα παρόλες τις υλικές τροφές και απολαύσεις, η ψυχή μένει πεινασμένη. Τον κυριεύει ο «Λιμός Θεού» και η πνευματική πείνα αυξάνει με τη στέρηση του Θεού. Όλες οι τροφές, όταν λείπει ο «Άρτος της Ζωής» μοιάζουν με ξυλοκέρατα! Η στέρηση του είναι ΠΛΗΡΗΣ. Γι’ αυτό και έγινε ά-σωτος, δηλ. στερημένος σωτηρίας.

Το κενό του Θεού όμως, κανείς δεν μπορεί να του το αναπληρώσει. Είναι μόνο σάρκα που φθείρεται και πεθαίνει. Εξομοιώνεται προς τα ζώα και μάλιστα προς τους χοίρους δηλ. η ζωή του έγινε εμπαθής και ακάθαρτη. Την δόξα και τιμή που του χάρισε ο Θεός την πήραν οι χοίροι, τα ξυλοκέρατα, οι χοιροβοσκοί, η σάρκα, τα πάθη.  Όπως λέει και ο αββάς Ισαάκ «…Πάση ηδονή επομένη εστίν η αηδία…» δηλ. αυτό που ακολουθεί τη σαρκική ηδονή είναι η αηδία.

Ο νεότερος υιός ερχόμενος «εις εαυτόν» συναισθάνεται τη πτώση του. Αντιλαμβάνεται ότι η ΜΗ υποταγή στο Θεό είναι υποδούλωση της αυτόνομης χοϊκής φύσης του και έφθασε μέχρι τον Άδη. Τώρα που έγινε «νεκρός και απολωλός» κατάλαβε το κόστος της απομάκρυνσής του. Και έτσι η ΜΟΝΗ σωτηρία είναι το «…ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου…».

Βλέπουμε εδώ κάτι πολύ όμορφο. Παρόλο που βυθίστηκε στην ακολασία και στην ασωτία, η εικόνα του Πατέρα δεν έσβησε! Όταν τον εγκατέλειπε, «Πατέρα» τον είπε και όταν επιστρέφει, πάλι «Πατέρα» τον προσφωνεί! Κάτι που ΔΕΝ ισχύει με τον πρεσβύτερο υιό, που η σχέση τους είναι τυπική παρά εσωτερική και αγαπητική.

Ο Πατέρα είναι εκεί και παραμένει, σπλαχνικός, στοργικός. Με τη σιωπώσα αγάπη του, αναμένει επί του σταυρού της αναμονής μέχρι να επιστρέψει! Τώρα που επίστρεψε, τρέχει τον αγκαλιάζει και τον δέχεται, ΟΧΙ σαν δούλο, αλλά σαν το παιδί του που υπήρξε πάντα. Με το φίλημα του τον εξαγνίζει και τον αγιάζει.

Παρόλη την αγάπη του Πατέρα ο άσωτος υιός, εξομολογείται τις αμαρτίες του: «…πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου…». Δεν τα ρίχνει στον Πατέρα του που τον καταπίεζε και γι’ αυτό έφυγε. Πιστεύει είναι ο μόνος ένοχος και αποφεύγει τις δικαιολογίες.

Ο Πατέρας, τον ντύνει με την αρχική στολή της Χάριτος, δεν τον κάνει «…μίσθιον…» αλλά υιόν αγαπητό. Του προσφέρει «…δακτύλιον…» στο χέρι, που είναι αρραβώνας της μέλλουσης ζωής και Βασιλείας, μιας αέναης και ατέρμονης σχέσης με το Νυμφίο. Τον ντύνει επίσης με «…ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας…» για τον ευαγγελισμό και γιατί ο χριστιανός έχει δύναμη να πατά «επί όφεων και σκορπιών» και του δίνει και το πιο σπουδαίο «…τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν…» το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που σφάγηκε, για να μας μεταδώσει τη ζωή Του. Τώρα θα απαλλαγεί από το «Λιμό του Θεού» και τρώγει τον «Μόσχον» τον «…πάντοτε εσθιόμενον και μηδέποτε δαπανώμενον…».

Ο πρεσβύτερος υιός, διατηρούσε φαινομενική σχέση με τον Πατέρα, αλλά πραγματικά δεν υπήρχε. Αν ήταν αληθινός υιός του Πατέρα, έπρεπε να χαιρόταν και να εκδήλωνε την αγάπη του, «κατ’ εικόνα» του Πατέρα. ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ. Μέσα του είχε τα πάθη του φθόνου, του μίσους, της υπερηφάνειας που του σύγχυζαν την ψυχή και του σκότιζαν το νου. Ο Πατέρας του χαιρόταν και αυτός λυπόταν. Ποθούσε την τιμωρία του αδερφού του, που ΟΥΤΕ ΚΑΝ τον αποκαλεί αδερφό, αλλά «…ο υιός σου ούτος…».

Δούλευε την περιουσία του Πατέρα του, χωρίς να έχει αγάπη ούτε στον Πατέρα αλλά ούτε και στον αδερφό του. Η Εκκλησία όμως είναι κοινωνία αγαπώμενων προσώπων. Ο πρεσβύτερος υιός, δεν παραδέχεται το λάθος του και αρνείται να εξομολογηθεί για να πάρει συγχώρεση. Εκθέτει τον αδερφό του για να αναδείξει την δική του υπεροχή.

Εμείς αγαπητοί μου αναγνώστες σε μια κατηγορία υιών του Θεού ανήκουμε; Ανήκουμε στους πραγματικούς και γνήσιους υιούς του Θεού του Υψίστου, ή στους «νόθους» και υποκριτές εκείνους υιούς, που τα πάντα ποιούν αλλά η καρδιά τους είναι μίλια μακριά από το Θεό;

Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας και ο Θεός ας μας αξιώσει να «…έλθωμεν εις εαυτόν…» για να διαπιστώσουμε που βρισκόμεθα και να πάρουμε τις σωστές κατά καιρούς αποφάσεις.

Γένοιτο.