NB’. «…Ετοίμη ἡ καρδία μου, ὁ Θεός, ἑτοίμη ἡ καρδία μου…»

«…Ετοίμη ἡ καρδία μου, ὁ Θεός, ἑτοίμη ἡ καρδία μου…»[1],

άσμα στα χείλη του Δαβίδ και εις εμέ μελλοντική επιθυμία μου.

Ποιός άνθρωπος μπορεί άραγε, ν’ αναφωνήσει ετούτο,

στον «…ετάζων καρδιές και νεφρούς…»[2] Θεό, με τρόπο ούτω;

Ποιός άραγε είναι τόσο σίγουρος, όταν στο βήμα του Κριτή βρεθεί,

επί τη δεξιά Του θα σταθεί και στεφάνι αμάραντο θα του αποδοθεί;

Ποιός βλέπει την πόρτα του παραδείσου να είναι ανοικτή,

όταν «…πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί…»;[3]

«Ετοίμη καρδία» σημαίνει καρδία ταπεινή, γεμάτη από Χάρη,

καθαρή από υπερηφάνεια, ένα κατάλευκο φωτεινό μαργαριτάρι.

«Ετοίμη καρδία» σημαίνει καρδία άδεια, από κοσμικές επιθυμίες,

στραμμένη μόνο με αγάπη στο Θεό, και στις επουράνιες οικείες.

«Ετοίμη καρδία» σημαίνει καρδία άνευ φόβου και ανησυχίας,

πάντα ἰσχύουσα ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι Χριστῷ[4], πηγή γενναιοψυχίας.

Τέτοια καρδιά είναι ισάξια μ’ αυτήν του Μεγάλου Αντωνίου, που τόσο ζηλοτυπώ,

που αναφωνούσε εν ομολογία, «δεν φοβάμαι το Θεό, αλλά τον αγαπώ»!

Δείξτε μου λοιπόν ένα τέτοιο άνθρωπο, να σκύψω να τον ασπαστώ,

γιατί ούτος «υιός Θεού πραγματικός εστίν», και πάνω του θέλω να πιαστώ.

Η αγιοσύνη του ενός, δεν είναι προσωπική νίκη, αλλά καθολική,

γιατί όλοι το σώμα του Χριστού αποτελούμε, με σχέση αδερφική.

Όπως στο νικητή «μαραθωνοδρόμο», δεν του απονέμεται στα πόδια ο στέφανος,

αλλά στο κεφάλι εναποτίθεται η τιμή, για ν’ αντανακλά σ’ όλο το σώμα ο έπαινος.

¨Όπως η αμαρτία του καθενός, επηρεάζει την κατάσταση του σύμπαντος κόσμου,[5]

έτσι και η αγιοσύνη του ενός, μας λαμπρύνει όλους, ως αδερφικού επιτίμου.  

Ας παραδώσουμε το καράβι τη ζωής μας, στα χέρια του τέλειου Κυβερνήτη,

γιατί μέσα στην φουρτούνα μάς οδηγεί, η γαλουχία του ουράνιου Μαργαρίτη.

Αν δεν καταφέρω Κύριε ν’ αναφωνήσω «ετοίμη η καρδία μου»,

ας με βρει η Κρίση Σου πάνω στο Σταυρό, ως μαρτυρία και ομολογία μου.

Αν δεν καταφέρω πάλι Κύριε να απονέμω την έσχατη θυσία,

ας με βρει η Κρίση Σου πάνω σε προσευχή, σε θεία δοξασία.

Αν και πάλι δεν αξιωθώ να βρεθώ σε στάση προσευχής και σε αργία επιπέσω,

ας με βρει η Κρίση Σου εν εξομολογήσει, πριν στην αμαρτία υποπέσω.

Και αν πάλι είμαι ανάξιος και αυτής της ελάχιστης θυσίας,

ας με βρει Κύριε η Κρίση Σου, σε θέση θείας μετανοίας.

Και αν τελικά δεν κλάψω αρκετά σε βάθος μετανοίας,

ας με βρει η Κρίση Σου κοινωνό θείας ευχαριστίας.

Γιατί όταν θέλω ν’ απαλλαγώ από ένα πάθος, το πολεμάω και ματώνω,

ενώ όταν κοινωνώ, πολεμάει για μένα ο Χριστός[6], και το ανάστημα ορθώνω.

Ο ίδιος ο Χριστός μας είπε, «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»[7],

ένα σκουπίδι είναι ο άνθρωπος, ένα τίποτα, το απόλυτο μηδέν.

Μέχρις να μπορέσω ν’ αναφωνήσω Κύριε, «…ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ὁ Θεός..»,

θα «…ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω…»[8], γιατί Συ είσαι της ζωής μου οδηγός.

Και όταν θα μ’ αξιώσει ο Θεός να κατέχω την «ειρήνη» εντός μου,

κραυγή μεγάλη θ’ ακουστεί  «…ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ας προσέλθει ὁ Θεός μου…»!

---

[1] Ψαλμός (56, 8)

[2] Ψαλμός (7, 10)

[3] Ματθ. (22, 14) & Λουκ. (14, 24)

[4] Προς Φιλππησίους επιστολή Παύλου (4, 13)

[5] Άγιος Σιλουανός

[6] Όταν κοινωνήσω το πολεμάει ο Χριστός μέσα από μένα και το νικάω (άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης).

[7] Ιωα. (15, 5)

[8] Ψαλ. (145, 2)