ΨΑΛΜΟΣ 10. I'.

«…Εἰς τὸ τέλος, ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ.…».

Ο ψαλμός 10 ξεκινάει κι αυτός με την έκφραση “...εις στο τέλος…”, που όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενους ψαλμούς (βλέπε 4,6, 8, 9), κατηγοριοποιείται ως προφητικός.

Ο ψαλμός αυτός διαιρείται σε δύο μέρη

1.  Στίχ. 1-3: Διατυπώνεται ο κίνδυνος του Δαβίδ

2. Στιχ. 4-7: Εκτίθενται οι λόγοι γιατί δεν κλονίζεται ο Δαβίδ

1^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 1-3: Η απελπιστική κατάσταση

Ψαλ. 10,1  - Ἐπὶ τῷ Κυρίῳ πέποιθα· πῶς ἐρεῖτε τῇ ψυχῇ μου· μεταναστεύου ἐπὶ τὰ ὄρη ὡς στρουθίον;

Ψαλ. 10,1  (Νεοελληνική απόδοση) – Εγώ έχω στηρίξει την πεποίθηση και την ελπίδα μου στον Παντοδύναμο Κύριο και πως σεις μου λέγετε· «…φύγε, μετανάστευσε από εδώ, πέταξε σαν στρουθίον τρομαγμένο εις τα βουνά, δια να ευρείς εκεί τη σωτηρία σου;…».

Ψαλ. 10,2 - ὅτι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐνέτειναν τόξον, ἡτοίμασαν βέλη εἰς φαρέτραν τοῦ κατατοξεῦσαι ἐν σκοτομήνῃ τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ.

Ψαλ. 10,2  (Νεοελληνική απόδοση) - Θα πλημμυρίσω από χαρά και αγαλλίαση, αναλογιζόμενος την πατρική Σου παντοδύναμο προστασία. Θα ψάλλω ύμνους δοξολογίας προς το πάντιμο όνομά Σου, Ύψιστε Κύριε.

Ψαλ. 10,3 - ὅτι ἃ σὺ κατηρτίσω, αὐτοὶ καθεῖλον· ὁ δὲ δίκαιος τί ἐποίησε;

Ψαλ.10,3  (Νεοελληνική απόδοση) - Όλα όσα, Συ Κύριε, σοφώς και δικαίως έχεις νομοθετήσει, αυτοί τα κρημνίζουν και τα καταπατούν. Και επάνω εις την αλαζονεία τους ερωτούν· «Ποίον είναι λοιπόν το κέρδος του δικαίου; Κανένα».

2^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 4-7: Ο Δαβίδ απαντά μεγαλόψυχα προς τη σύσταση των φίλων του

Ψαλ. 10,4 - Κύριος ἐν ναῷ ἁγίῳ αὐτοῦ· Κύριος ἐν οὐρανῷ ὁ θρόνος αὐτοῦ. οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἀποβλέπουσι, τὰ βλέφαρα αὐτοῦ ἐξετάζει τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων.

Ψαλ. 10,4  (Νεοελληνική απόδοση) – Ο Κύριος όμως ευρίσκεται ακατανίκητος στον ουρανό και στον ιερόν ναό Του. Ο Κύριος έχει στήσει τον δικαστικό του θρόνο υψηλά στον ουρανό. Από εκεί οι οφθαλμοί του βλέπουν με προσοχή και με ευμένεια τον ταλαιπωρούμενο πτωχό. Διεισδυτικά εξετάζουν και διακρίνουν τους υιούς των ανθρώπων.

Ψαλ. 10,5 - Κύριος ἐξετάζει τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ, ὁ δὲ ἀγαπῶν τὴν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν.

Ψαλ. 10,5  (Νεοελληνική απόδοση) -  Ο Κύριος εξετάζει και ξεχωρίζει με ακρίβεια, χωρίς καμίαν πλάνη, τον δίκαιον και τον ασεβή. Όποιος δε αγαπά την αδικία και επιμένει εις αυτήν, αυτός μισεί και βλάπτει κυρίως τον εαυτόν του.

Ψαλ. 10,6 - ἐπιβρέξει ἐπὶ ἁμαρτωλοὺς παγίδας, πῦρ καὶ θεῖον καὶ πνεῦμα καταιγίδος ἡ μερὶς τοῦ ποτηρίου αὐτῶν.

Ψαλ. 10,6  (Νεοελληνική απόδοση) - Ο Κύριος θα εξαπολύσει, ωσάν βροχή, και θα γεμίσει με ολέθριες παγίδες τον δρόμο των αμαρτωλών ανθρώπων, θα ρίψη εναντίον των φωτιά και θειάφι, θα εξαπολύσει βίαιο και ορμητικό άνεμο, δια να αναρριπίζει την φλόγα. Αυτό θα είναι το ποτήρι της οργής του Θεού, κατάπικρο εναντίον των αμαρτωλών ανθρώπων.

Ψαλ. 10,7 - ὅτι δίκαιος Κύριος, καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν, εὐθύτητας εἶδε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ.

Ψαλ. 10,7 (Νεοελληνική απόδοση) - Διότι ο Κύριος είναι δίκαιος και αγαπά δικαιοσύνη, στρέφει τους οφθαλμούς του με ιλαρότητα και ευμένεια στους ευθείς και αγαθούς ανθρώπους.

Επιλεκτική ερμηνεία Ψαλμού 10. Ι’  

Μέσα από την ανάγνωση του ψαλμού καταγράφω δύο (2) φράσεις εκ των οποίων πιστεύω στηρίζεται όλος ο ψαλμός.

• «…Ἐπὶ τῷ Κυρίῳ πέποιθα· πῶς ἐρεῖτε τῇ ψυχῇ μου…»
• «…ὁ δὲ ἀγαπῶν τὴν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν…»

Η πρώτη φράση δηλώνει κραταιά πίστη, απαράμιλλο θάρρος και ελπίδα στο Θεό. Είναι μια ομολογία, που καλούμεθα και εμείς ως πιστοί να την κάνουμε βίωμα. Την στιγμή που παραδίδουμε το «είναι» μας, ολόψυχα στο Θεό, τη στιγμή που εναποθέτουμε τις όποιες ελπίδες μας εις Αυτόν, πως δύναται να τραπούμε σε φυγή; Όταν πιστεύω ολόψυχα στην αγάπη και στην προστασία Αυτού που με σκεπάζει, πως γίνεται να σαλευτώ και να φοβάμαι;

«…Ει ο Θεός μεθ' ημών ουδείς καθ' ημών…»! Και τη στιγμή που ο Θεός είναι εδώ μαζί μας, γιατί ο Ίδιος μας το διαβεβαίωσε, δεν έχουμε παρά ν’ αναφωνήσουμε «…Στώμεν καλώς Κύριε…»! δηλ. ομολογούμε την εξουσία και τη δύναμη του Θεού Πατρός και σταθεροποιούμε τους εαυτούς μας εν τη διακονία της αγίας Αυτού εκκλησίας.

Η δε 2^η φράση, είναι κατά την ταπεινή μου άποψη μια από τις ωραιότερες εκφράσεις που χρησιμοποιεί ο Δαβίδ στα ποιήματά του. Μας δηλώνει, πως, αυτός που συνεχίζει να ποιεί το κακό, μισεί τον ίδιο του τον εαυτό, την ίδια του τη ψυχή. Δεν τον ενδιαφέρει που την αμαυρώνει! Δεν τον ενδιαφέρει που την αφήνει χωρίς τροφή, αλλά εστιάζει πρωτίστως στις υλικές και σαρκικές απολαύσεις και στην αυτού καλοπέραση, παρά να επικεντρωθεί στον πνευματικό αγώνα, στην υπομονή, στην εγκράτεια μέσω νηστείας, στην επίδοση της προσευχής, στοιχεία, που τρέφουν και πλημμυρίζουν με Χάρη τη ψυχή του ανθρώπου.

Πρέπει ως καλοί χριστιανοί, να νοήσουμε, πως η ψυχή άρχει του σώματος και πρέπει πρώτα το βάρος της επίβλεψής μας, να πέφτει σ’ αυτή και έπειτα στο σώμα! Το σώμα πρέπει ν’ ακολουθεί τη ψυχή και όχι η ψυχή το σώμα! Ώσπου ζητούμε τη Χάρη του Θεού, αποκολλόμεθα από καθετί υλικό που μας δένει μ’ αυτό τον κόσμο και «χαϊδεύει» τη σάρκα.

Όμορφοι είναι και οι στίχοι ενός ποιήματος που ο Κύριος με αξίωσε να γράψω, (Η ΦΘΑΡΤΟΤΗΤΑ - http://meagapitheou.blogspot.com/2018/09/blog-post.html) που δηλώνει ακριβώς αυτό, το αθάνατο της ψυχής αλλά και τη θέση της έναντι του σώματος.

«…Το σώμα «…ως ἄνθος μαραίνεται, καὶ ὡς ὄναρ παρέρχεται,…»

αλλά η ψυχή μένει και προς το βήμα της Κρίσεως ανέρχεται.

Μην λυπάσαι λοιπόν σώμα μου που σιγά σιγά μαραίνεις,

γιατί και εσύ με τη ψυχή, προς τη δόξα του Θεού διαβαίνεις.

Σ’ αφήνω τώρα σώμα ν’ ακούσεις το κάλεσμα της ψυχής,

και να συμπορευθείς μαζί της, εν μέσω θείας προσευχής…».

Ας φροντίσουμε τη μονάκριβη ψυχή μας, που τίποτα σ’ αυτό τον κόσμο, δεν μπορεί να την αγοράσει, και να την παραδώσουμε καθαρή στο Θεό, που θα την δοξάσει ανάλογα, δίνοντας της, την πρέπον αξία και σεβασμό που της αξίζει, ως παιδιά και συγκληρονόμοι Του.

ΠΟΤΕ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Ο ΨΑΛΜΟΣ 10;

1. Προσευχή για να υπερασπίσει ο Θεός τον αδύνατο.

2. Γι’ αυτούς που οδηγούνται άδικα στα δικαστήρια.

3. Γι’ αυτούς που έχουν μεγάλη πίκρα.

4. Όταν σε συνταράσσουν, να έχεις εμπιστοσύνη στον Κύριο.   

5. Για σκληρόκαρδα ανδρόγυνα, που μαλώνουν και χωρίζουν.

6. Εν κατάσταση στενοχώριας και αδημονίας.

7. Όταν βασανίζει άδικα ο σκληρός ή ο σκληρός τον ευαίσθητο.