ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ: ΨΑΛΜΟΣ 12. IΒ'.

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2019

ΨΑΛΜΟΣ 12. IΒ'.

«…Εἰς τὸ τέλος· ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ…». στίχ. 1

Ο ψαλμός 12 ξεκινάει κι αυτός με την έκφραση “...εις στο τέλος…”, που όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενους ψαλμούς (βλέπε 4, 6, 8, 9, 10, 11), κατηγοριοποιείται ως προφητικός.

Ο Δαβίδ συνέταξε το ψαλμό όταν βρισκόταν σε πολύ δύσκολη στιγμή, όταν ο κλοιός των εχθρών του, έσφιγγε απειλητικά όλο και περισσότερο.

Ο ψαλμός αυτός διαιρείται σε τρεις στροφές:

1. Στίχ. 1-3: Το παράπονο του Δαβίδ

2. Στιχ. 4-5: Η προσευχή του Δαβίδ για να πετύχει τη σωτηρία του

3. Στιχ. 6: Η πίστη του Δαβίδ

1^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 1-3: Το παράπονο του Δαβίδ

Ψαλ. 12,2 - Ἕως πότε, Κύριε, ἐπιλήσῃ μου εἰς τέλος; ἕως πότε ἀποστρέψεις τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ;

Ψαλ. 12,2 (Νεοελληνική απόδοση) – Έως πότε, Κύριε, θα με λησμονείς εντελώς; Έως πότε θα αποστρέφεις, σα να αδιαφορείς δια την θλίψιν μου, το πρόσωπον Σου από εμέ;

Ψαλ. 12,3 - ἕως τίνος θήσομαι βουλὰς ἐν ψυχῇ μου, ὀδύνας ἐν καρδίᾳ μου ἡμέρας καὶ νυκτός; ἕως πότε ὑψωθήσεται ὁ ἐχθρός μου ἐπ᾿ ἐμέ;

Ψαλ. 12,3 (Νεοελληνική απόδοση) - Έως πότε, Κύριε, θα καταρτίζω μέσα μου σχέδια λυτρώσεώς μου από τους εχθρούς μου, και όμως θα δοκιμάζει ημέρα και νύκτα η καρδία μου οδύνες, διότι θα βλέπει αυτά να ναυαγούν, ώστε να μένω έτσι εκτεθειμένος εις κινδύνους; Έως πότε θα υψώνεται απειλητικός και θα θριαμβεύει εναντίον μου ο εχθρός;

2^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 4-5: Η προσευχή του Δαβίδ για να πετύχει τη σωτηρία του

Ψαλ. 12,4 - ἐπίβλεψον, εἰσάκουσόν μου, Κύριε ὁ Θεός μου· φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον,

Ψαλ. 12,4 (Νεοελληνική απόδοση) - Ρίψε ένα βλέμμα συμπαθείας προς εμέ, και άκουσε την προσευχή μου Κύριε, ο Θεός μου. Αναζωογόνησε το φως των οφθαλμών μου, το οποίον από το βάρος των μεγάλων και πολυαρίθμων θλίψεων πρόκειται να σβήσει. Μη επιτρέψεις να κλείσουν οριστικώς τα μάτια μου και κοιμηθώ τον ύπνο του θανάτου.

Ψαλ. 12,5 - μήποτε εἴπῃ ὁ ἐχθρός μου· ἴσχυσα πρὸς αὐτόν· οἱ θλίβοντές με ἀγαλλιάσονται, ἐὰν σαλευθῶ.

Ψαλ. 12,5 (Νεοελληνική απόδοση) - δια να μη ειπεί με πολλή χαιρεκακία ο εχθρός μου· «…υπερίσχυσα εναντίον του και τον νίκησα…». Οι εχθροί μου, που με θλίβουν, θα χαρούν πάρα πολύ, εάν κλονισθώ και πέσω.

3^ον ΜΕΡΟΣ

Στίχ. 6: Η πίστη του Δαβίδ

Ψαλ. 12,6 - ἐγὼ δὲ ἐπὶ τῷ ἐλέει σου ἤλπισα, ἀγαλλιάσεται ἡ καρδία μου ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου· ᾄσω τῷ Κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαντί με καὶ ψαλῶ τῷ ὀνόματι Κυρίου τοῦ Ὑψίστου.

Ψαλ. 12,6 (Νεοελληνική απόδοση) - Εγώ όμως έχω στηρίξει την ελπίδα μου εις Σε. Η καρδία μου θα αισθανθεί απερίγραπτο χαρά, όταν Συ ευδοκήσεις και μου στείλεις την ποθητή σωτηρία. Τότε εγώ θα τραγουδώ ύμνους ευχαριστίας προς Σε, τον ευεργέτη και Κύριο μου, και θα συνθέσω ύμνους δοξολογίας εις δόξα του ονόματος Κυρίου του Υψίστου.

Επιλεκτική ερμηνεία Ψαλμού 12. ΙΒ’

Στον παρόντα ψαλμό θα εστιάσω σε 4 στίχους.

1.«…ἕως πότε ὑψωθήσεται ὁ ἐχθρός μου ἐπ᾿ ἐμέ;…»

2. «…φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον…»

3. «…οἱ θλίβοντές με ἀγαλλιάσονται, ἐὰν σαλευθῶ…»

4. «…ἀγαλλιάσεται ἡ καρδία μου ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου…»

«…ἕως πότε ὑψωθήσεται ὁ ἐχθρός μου ἐπ᾿ ἐμέ;…». Αυτό το ερώτημα αντηχεί συνεχώς μέσα τους. Στη σκέψη τους, στις συζητήσεις τους, στην καθημερινότητά τους. Γιατί Κύριε τα επιτρέπεις όλα αυτά εναντίον μου; Γιατί αφήνεις τους ασεβείς να με υπονομεύουν και να με χλευάζουν; Γιατί επιτρέπεις το άδικο εναντίον μου; Αυτά είναι του Θεού κρίματα και όχι δικά μας. Ο Θεός γνωρίζει πότε θα επέμβει και ποια είναι η καταλληλότερη στιγμή. Στην επιστολή προς Τίτο ο απόστολος μας διαμηνύει πως ο Θεός θέλει ακόμα και οι βάρβαροι να σωθούν. Δεν είναι τιμωρός ο Θεός, είναι Θεός αγάπης. Η μακροθυμία Του προηγείται της δικαιοσύνης Του! Αν ο Θεός τιμωρούσε με το που πράττουμε το κακό, τότε κανείς δεν θα είχε σωθεί! Ξεκινώντας από τους αποστόλους και κατόπιν στις υπόλοιπες τάξεις, «…ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου…». Ο Θεός επιβλέπει, καθοδηγεί, υπομένει και επενεργεί την κατάλληλη στιγμή. Ποια είναι αυτή η κατάλληλη στιγμή; Η κατάσταση στην οποία περιήλθε ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετική, και η δοκιμασία στην οποία υπόκειται είναι ανάλογη του μέτρου της αγάπης που φέρει μέσα του. Αλλά για να δώσουμε έτσι ένα στίγμα, πρέπει να δούμε μέσα από το Ευαγγέλιο πότε θαυματουργούσε ο Κύριος στις δοκιμασίες του κάθε ανθρώπου, πότε συντελείτο το κάθε θαύμα;

Το κάθε θαύμα συντελείτο όταν η δοκιμασία έφθανε στο απόγειο της. Το θαύμα γινόταν τη στιγμή πάντα που ο άνθρωπος πήγαινε να χάσει τις ελπίδες του και η αγωνία του κλιμακωνόταν. Αυτό γινεται για 3 κύριους λόγους:

1. Να νοήσει ο άνθρωπος ότι «…τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν…».

2. Να δηλώσει ότι ο Θεός ήταν είναι και θα είναι πάντα παρά το πλευρό του ακόμα και την έσχατη στιγμή και ώρα. Η απελπισία δεν πρέπει να λαμβάνει χώρο στην καρδιά του ανθρώπου, γιατί ο Θεός ως εραστής της ψυχής μας, δεν είναι αδιάφορος!

3. Ν’ αποδώσει την μέγιστη δόξα στον άνθρωπο, μέσα από την τρέχων δοκιμασία, ώστε να τον χαριτώσει και βήμα βήμα, να τον οδηγήσει στη θέωσή του.

«…φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον…». Εδώ ο Δαβίδ ζητά από το Θεό να φωτίσει τα μάτια του, όχι τα φυσικά, αλλά της ψυχής του! Ζητά από το Θεό να του δώσει διάκριση, να μπορέσει να διακρίνει μέσα από την κάθε δοκιμασία, πως πρέπει να την αντιμετωπίσει για να μην απελπίζεται και να ολιγοψυχά. Μέσα από το Μέγα Γεροντικό οι Πατέρες της Εκκλησίας μας διαβεβαιώνουν: «…πάντων γαρ μείζον των αρετών η διάκρισις…». Πάνω απ’ όλες τις αρετές είναι η διάκριση, γιατί αυτή θα σε βοηθήσει να κρατηθείς εν ευθεία οδό, χωρίς να σαλευτείς, βεβαιώνοντάς σε πάντα, ότι ενεργείς και πορεύεσαι πάντα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όμοιος είναι και ο στίχος στον ψαλμό 142, όπως θα δούμε και στην συνέχεια, που ο Δαβίδ ζητά από το Θεό «…γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι…».

«…οἱ θλίβοντές με ἀγαλλιάσονται, ἐὰν σαλευθῶ…». Μήπως και αυτή την φράση δεν την συναντούμε συνεχώς μέσα στην πορεία της «εν κόσμω» ζωής μας; Εκτός από τα πονηρά πνεύματα, που μας πολιορκούν συνεχώς, που ως κλέφτες, θέλουν να μας κόψουν τους πνευματικούς μας καρπούς, δεν είναι και οι κάθε λογής άνθρωποι, που συναντούμε μέσα στην καθημερινότητά μας, και κάποιοι, φθονούν όχι μόνο την επαγγελματική μας σταδιοδρομία, αλλά και την προσωπικότητά μας; Αλλά εγώ θα το αναγάγω ακόμη περισσότερο, και θα το μεταφέρω τη μέρα της κρίσεως και κατά τη στιγμή που η ψυχή, θα περνά μέσα από τα φοβερά τελώνια, τι ντροπή θα νιώσουμε τότε, όταν θ’ ακούσουμε τον πονηρό, να λέει στον Κύριο, «…ἴσχυσα πρὸς αὐτόν…»! Αλλοίμονο! Μή γένοιτο. Ο καλός Θεός να σκεπάζει.

Ας εγρηγορούμε λοιπόν, και ας προσέχουμε τι ποιούμε στην καθημερινότητά μας, για να μην πανηγυρίζουν οι εχθροί μας, για τον ξεπεσμό μας!

«…ἀγαλλιάσεται ἡ καρδία μου ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου…». Αυτόν τον αγαλλιασμό, αυτήν την ευφροσύνη, που νιώθουν οι άγιοι μας, που ζει η Παναγία μας, αλλά κατ’ επέκταση που αισθάνεται και ο κάθε άνθρωπος που αγαπά και αγωνίζεται εν Θεώ, φανερώνεται συνεχώς μέσα μέσα στα χωρία της Αγίας Γραφής, είτε αυτό λέγετε ψαλτήρι «…ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα…» ψαλ. 50^ος , «…ἀγαλλιάσομαι καὶ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ ἐλέει σου…» ψαλ. 31 είτε μέσα στο ευαγγέλιο «…ήγαλλίασε τό πνεύμά μου επί τω Θεώ Σωτήρι μου…», κοκ.

Αυτή η χαρά η οποία δεν συγκρίνεται με τη κοσμική χαρά, αλλά μπορούμε να πούμε, τόση διαφορά έχει, όσο το ύψος του ουρανού από τη γη. ‘Οσο ο άνθρωπος αγωνίζεται, τόσο περισσότερη χαρά μέσα του αισθάνεται και μετά, το μόνο που ζητά, είναι όχι μόνο να διαφυλάξει αυτήν την ευφρόσυνη χαρά μέσα του, αλλά και να την αυξήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, που όσο τον περιέλουζε η θεία Χάρις τόσο περισσότερο αγωνιζόταν για να μην την χάσει! Και όσο αγωνιζόταν τόσο περισσότερο ευφραινόταν και φωτιζόταν ολόκληρος. Ας αγωνιστούμε αδερφοί μου, ίνα γίνουμε μέτοχοι αυτής της αγαλλίασης, που είναι το προεόρτιο της μετέπειτα αληθινής ζωής εν τω Θεώ.