Πραξ. (2, 1-11)
«…Ἀδελφοί,
οἱ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον
ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, 34 ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα
μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς
ἔκλιναν ἀλλοτρίων· 35 ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ
ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως
τύχωσιν· 36 ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ
φυλακῆς· 37 ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον,
περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι,
κακουχούμενοι, 38 ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ
σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. 39 Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς
πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, 40 τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι
προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. 1 Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες
περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν,
δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, 2 ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς
πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν...».
Η σημερινή Κυριακή,
η 1η μετά την Πεντηκοστή, φέρει το όνομα των αγίων Πάντων, είναι
δηλαδή αφιερωμένη στη μνήμη όλων των αγίων της Εκκλησίας μας από δημιουργίας
κόσμου μέχρι σήμερα και μέχρι τη συντέλεια των αιώνων.
Η Πεντηκοστή είναι
η εορτή του αγίου Πνεύματος και η Κυριακή των αγίων Πάντων είναι η εορτή των
ΚΑΡΠΩΝ του αγίου Πνεύματος. Τίποτε άλλο περισσότερο δεν αποδεικνύει την
παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία όσο η ζωή των αγίων, η άσκηση, η
μαρτυρία και η άθληση των πιστών τέκνων του Θεού.
Η εορτή των αγίων
Πάντων τοποθετήθηκε μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος για να καταδείξει
ακριβώς αυτό, πως ο αγιασμός των ανθρώπων, είτε με την οδό του μαρτυρίου, είτε
με την ενάρετη πολιτεία και διαγωγή τους, είναι
αποτέλεσμα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος.
Στο συναξάρι
αναγράφονται ακόμη δύο λόγοι που θεσπίστηκε η εορτή των αγίων Πάντων:
- Η ανάγκη να τιμώνται από την Εκκλησία και όσοι από
τους αγίους έμειναν άγνωστοι και αφανείς.
- Για να υπογραμμίζεται με τον εορτασμό τους η ενότητα
των αγίων. Όλοι για τον Χριστό αγωνίστηκαν, όλοι διέτρεξαν το αγώνισμα της
αρετής και όλοι επάξια στεφανώθηκαν από τον ένα Θεό.
Το αποστολικό
ανάγνωσμά μας σήμερα είναι κατά μέρη γνωστό, δια τον λόγο ότι τους στίχους
(33-40), τους αναπτύξαμε σε προηγούμενη αποστολική περικοπή, στην 5. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Α' ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΝΗΣΤΕΙΩΝ - Εβρ. (11,
24-26, 32-40). Μέρος της σημερινής αποστολικής περικοπής αποτελεί κομμάτι και του
αποστολικού αναγνώσματος προ της του Χριστού γεννήσεως.
Σήμερα
θα προβούμε σε ανάλυση των δύο επιμέρους εναπομεινάντων στίχων προς Εβραίους (12,
1-2) καθώς και θα επισημάνουμε τα διδάγματα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής
στον επίλογο που ακολουθεί.
=========================================
«...Τοιγαροῦν
καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι
πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν
ἀγῶνα...». στιχ. 1
Εδώ ο απόστολος χρησιμοποιεί την πανέμορφη φράση «…νέφος μαρτύρων…», που ανταποκρίνεται άριστα
προς το περιεχόμενο της εορτής, αφού εκφράζει το πλήθος των αγίων, τους οποίους
τιμούμε με κοινό εορτασμό.
Η θαυμάσια εικόνα του νέφους, δεν δηλώνει μόνο το μεγάλο πλήθος των
μαρτύρων, όπως το σύννεφο που καλύπτει τον ουρανό, αλλά παράλληλα διερμηνεύει
και τον ρόλο που διαδραματίζουν οι μάρτυρες.
Οι χριστιανοί που βαστάζουν καθημερινά το «βάρος της ημέρας και του
καύσωνα»,[1] η «…μνήμη των μαρτύρων
ώσπερ τις νεφέλη…», τους σκεπάζει και τους δροσίζει.
Μετά την αναφορά στο νέφος των μαρτύρων, ο απόστολος συνιστά «…ὄγκον
ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν…». Ο «…όγκος…» κατά τον ερμηνευτή Οικουμένιον
είναι το βάρος των βιοτικών πραγμάτων και των επ’ αυτοίς φροντίδων ώστε να
επέλθει η ραθυμία και η ολιγωρία. Οι χριστιανοί καλούνται να πετάξουν κάθε
«όγκον» που παρεμποδίζει τη χριστιανική τους ζωή και δυσκολεύει τον πνευματικό
τους αγώνα.
Μαζί με τον όγκο οφείλουμε να απορρίψουμε και την «…τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν…». Η
αμαρτία ονομάζεται «εὐπερίστατος»
γιατί εύκολα μπορούμε να τη νικήσουμε, όταν το θελήσουμε.
Κατόπιν ο απόστολος φθάνει στην κύρια πρόταση που δίνει και έμφασή του, «…δι’ ὑπομονῆς
τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα…». Ο απόστολος εδώ χρησιμοποιεί
1ο πρόσωπο για να καταδείξει πως ο αγώνας των αρετών, είναι κοινός
για όλους τους χριστιανούς, ακόμη και για τον ίδιο. Η υπομονή με την έννοια της
αποδοχής του κόπου και της εμμονής στην προσπάθεια αποτελεί μια από τις βασικές
αρχές που πρέπει να έχουν οι χριστιανοί στον πνευματικό τους αγώνα.
Ο «…προκείμενος ἡμῖν ἀγῶν…»
είναι η εν Χριστώ ζωή που αγωνιζόμαστε να ζήσουμε στον παρόντα
κόσμο. Είναι η διαφύλαξη της παρακαταθήκης που μας δόθηκε, δια μέσου των αγίων,
και η μεταλαμπάδευσή της και στις επόμενες γενιές.
«...ἀφορῶντες
εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν
Ἰησοῦν...». στιχ. 2
Τον αγώνα αυτό που διεξάγουμε όπως μας υποδεικνύει ο απόστολος, είναι εις
δόξα του αρχηγού της πίστεώς μας. Αυτού που τη θεμελίωσε και τη μετέδωσε στους
αποστόλους. Είναι και ο «τελειωτής» της πίστεώς μας, πράγμα που σημαίνει πως ο
Χριστός είναι το τέλος, αυτός που ολοκληρώνει και τελειοποιεί την πίστη μας.
Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε προσηλωμένοι σταθερά στον Ιησού Χριστό, την αρχή και
το τέλος της πίστεώς μας.
Χωρίς την προσήλωση στο θεϊκό του πρόσωπο, χωρίς την προσωπική σχέση μαζί
Του, η χριστιανική μας ζωή, χάνει το βαθύτερο νόημά της και υπάρχει κίνδυνος να
παρεκκλίνουμε από τον σκοπό στον οποίο αγωνιζόμαστε. Εξ άλλου ο ίδιος ο Χριστός
μας προειδοποιεί «…οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ
ἐπ᾿ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ…»
Λουκ. (9, 62).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι άγιοι του Θεού
είναι οι «…τετελειωμένοι…» αδελφοί
μας, εκείνοι που διέτρεξαν το δρόμο της εν Χριστώ ζωής και με την άσκησή τους
έφθασαν στην τελειότητα. Το «…νέφος των
μαρτύρων…», που μας περιβάλλει, μας σκεπάζουν με τη χάρη που έλαβαν. Μας
εμπνέουν με το παράδειγμά τους και μας ενισχύουν με τις πρεσβείες τους προς τον
αγωνοθέτη Θεό.
Δεν είμαστε μόνοι
και δεν αγωνιζόμαστε ατομικά. Ανήκουμε στην Εκκλησία και είμαστε μέλη του
σώματος του Χριστού. Ενισχυόμαστε από το παράδειγμα, την αγάπη και την βοήθεια
των αδερφών μας. Η χριστιανική ζωή δεν βιώνεται ατομικά αλλά μέσα στην κοινωνία
της Εκκλησίας, κάτω από την σκέπη των αγίων.
Η
αγιότητα δεν είναι ατομική επιλογή, αλλά μήτε ατομικό κατόρθωμα. Είναι κλήση
του Θεού και αποτελεί τον εύχυμο καρπό που παράγουμε μόνο αν είμαστε
εγκεντρισμένοι στο ΣΩΜΑ της Εκκλησίας. Έξω απ’ αυτήν δεν υπάρχει ούτε χριστιανική
ζωή αλλά ούτε και αγιωσύνη. Η αγιότητα δεν είναι ένα ιδανικό για ορισμένους
μόνο, όπως μοναχούς ή ιερωμένους. Είναι ιδανικό όλων μας και ο αγιασμός του
ανθρώπου είναι το θέλημα του Θεού. Η αγιότητα συνιστά το σκοπό της χριστιανικής
μας κλήσεως. Η αγιότητα είναι πόθος τελειότητας και είναι το πιο βαθύ αίτημα της
ανθρώπινης ψυχής, γι’ αυτό είναι ιδανικό πάντοτε ζωντανό και επίκαιρο.
Αυτό το ιδανικό μας
καλούν οι άγιοι αν πραγματοποιήσουμε. Είναι η πιο επιτακτική ανάγκη των καιρών
μας. Αν κάτι λείπει από την εποχή μας, αυτό είναι η αγιότητα.
Ας μην το ξεχνούμε
ότι είναι και εντολή του Κυρίου μας, του αψευδεστάτου στόματός Του, του
καλέσαντος ὑμᾶς ἅγιον….ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι!!!
Η εποχή μας
χρειάζεται αγίους και είναι δικό μας χρέος να τους προσφέρουμε. Γένοιτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου