Πραξ. (2, 1-11)
«…1 Ἐν
τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό.
2 καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν
ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· 3 καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ
πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, 4 καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις
καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. 5
Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν
ὑπὸ τὸν οὐρανόν· 6 γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη,
ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. 7 ἐξίσταντο δὲ πάντες
καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες
Γαλιλαῖοι; 8 καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν,
9 Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ
κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν
τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν,
10 Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην,
καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε
καὶ προσήλυτοι, 11 Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν
λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;...».
ΑΝΑΛΥΣΗ
Η
σημερινή Κυριακή, της Πεντηκοστής, αποτελεί «…προθεσμίαν επαγγελίας και ελπίδος
συπλήρωσιν…». Είναι το ορισμένο πλήρωμα του χρόνου, για το οποίο
δόθηκε υπόσχεση από τον Κύριο προς τους μαθητές του, στην υπέροχη εκείνη ομιλία
κατά τη διάρκεια του μυστικού δείπνου, διαμηνύοντάς τους ότι θ’ αποσταλεί ο
Παράκλητος «… το
Πνεύμα της αληθείας…», για να μείνει μαζί τους αιώνια και ν’
αποτελεί τον αχώριστο σύντροφο, την παρηγοριά και την πηγή των εμπνεύσεών τους.
Το άγιο λοιπόν
Πνεύμα ήρθε την μέρα της Πεντηκοστής, κατήλθε στους αποστόλους, σκήνωσε στην
Εκκλησία και ενοίκησε στις καρδιές των πιστών. Ήρθε όπως μας υποσχέθηκε ο
Κύριος, «…ἵνα
μένῃ μεθ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα…» Ιωα. (14, 16). Το αποστολικό
ανάγνωσμα μας αφηγείται το συγκλονιστικό γεγονός της επιδημίας του αγίου
Πνεύματος.
===========================================================
«...Ἐν
τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό...».
στιχ. 1
Με τα λόγια αυτά ο Λουκάς μας καθορίζει τη μέρα της καθόδου του αγίου
Πνεύματος. Η Πεντηκοστή μια από τις τρεις μεγάλες ετήσιες εορτές των Ιουδαίων,
ήταν εορτή ευχαριστίας και προσφοράς στο Θεό. Εορταζόταν 50 μέρες μετά από το
Πάσχα και αποτελούσε ανάμνηση της διαθήκης που συνάφθηκε ανάμεσα στο Θεό και το
Ισραήλ στο Σινά με την παράδοση του νόμου. Οι Ιουδαίοι πίστευαν ότι οι νόμοι
δόθηκαν την 50η ημέρα μετά την αναχώρησή τους από την έρημο. Εδώ
έχουμε μια θαυμαστή αντιστοιχία ανάμεσα στην Π.Δ και στη Κ.Δ. 50 ημέρες μετά
από την έξοδό τους από την έρημο (που εορτάζουν με το Ιουδαϊκό Πάσχα), δόθηκε ο
Νόμος στους Ισραηλίτες και τώρα 50 ημέρες μετά τη σταύρωση του Κυρίου (το Πάσχα
των χριστιανών), πραγματοποιείται η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.
Όπως και τότε έτσι και σήμερα η ημέρα που
γιορτάζεται η εορτή της Πεντηκοστής είναι η Κυριακή. Η Κυριακή καθιερώθηκε ως
ημέρα ανάμνησης και εορτασμού των πιο σημαντικών γεγονότων της θείας
Οικονομίας, που απεργάστηκαν τη σωτηρία των ανθρώπων.
Η έκφραση «…ὁμοθυμαδὸν
ἐπὶ τὸ αὐτό…» δεν θέλει να καταδείξει μόνο την συνάθροιση των
αποστόλων στο υπερώο της οικίας των Ιεροσολύμων, αλλά και να επιδείξει κυρίως
την ενότητα και την ομοψυχία των μαθητών του Χριστού.
«...καὶ
ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον
τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι...». στιχ. 2
Ξαφνικά ακούστηκε από τον ουρανό μια φοβερή βοή, έμοιαζε με ισχυρότατο
άνεμο που φυσούσε αιφνίδια και απότομα. Η φράση «…εκ του ουρανού…» θέλει να καταδείξει τη
θεία προέλευσή του αλλά και το «…ώσπερ…» και το «…ωσεί…» καταδεικνύουν τη φυσική προέλευσή του φαινομένου.
Ήταν ανάγκη η έκχυση του Αγίου Πνεύματος να γίνει με
απτό τρόπο, έτσι για την ακοή έχουμε τη βοή και για την όραση τις πύρινες
γλώσσες. Το Πνεύμα δεν επιφοιτά ανεπαίσθητα, αλλά αισθητά, για να καταστήσει το
θαύμα αδιάβλητο, όπως μας υπογραμμίζει ο απόστολος.
Η παρομοίωση του «ήχου» με την «πνοή» δεν είναι τυχαία. Έχουν ταυτόσημη
έννοια και ρίζα. Η ισχυρή βοή γέμισε όλο το σπίτι που διέμεναν οι μαθητές. Τόσο
η ισχύς της πνοής, όσο και η πλησμονή του οίκου φανερώνουν τον ανέκφραστο
πλούτο του των δωρεών του Αγίου Πνεύματος. ¨Όμορφος εδώ είναι και η προσομοίωση
που μας δίνει ο Χρυσόστομος, που λέει πως η οικία πεπληρωμένη από την πνοή του
Παρακλήτου, γίνεται κολυμβήθρα για να γίνει η βάπτιση των αποστόλων «εν
Πνεύματι».
«...καὶ
ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν...»
στιχ. 3
Μετά από το άκουσμα της βοής ακολουθεί η θέα των
πύρινων γλωσσών. Το πυρ φανερώνει την ενότητα της ρίζας και της πηγής, δηλ το
Άγιο Πνεύμα. Η διανομή των γλωσσών υποδηλώνει τη δωρεά, τον πλούτο και την
ποικιλία των χαρισμάτων του Πνεύματος. Αλλά και η μορφή της δωρεάς – οι πύρινες
γλώσσες – φανερώνει ότι το ΚΗΡΥΓΜΑ των αποστόλων, θα ήταν καρπός του Αγίου Πνεύματος.
To «πυρ»,
υποδηλώνει την ιδιότητα του Θεού, της φωτιστικής και καθαρτικής ενέργειάς Του.
Μα το Άγιο Πνεύμα, είναι Θεός και η ουσία του Θεού υπέρκειται του υλικού κόσμου
και είναι απρόσιτη στον άνθρωπο, στις αισθήσεις και στο νου μας.
Οι γλώσσες οι πύρινες που διαμοιράζονται στους μαθητές, θέλει να
καταδείξει πως τα ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ είναι αυτά που μερίζονται και γίνονται μεθεκτά από
τους ανθρώπους και όχι το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα δεν διαιρείται αλλά
παραμένει αμέριστο.
Το ρήμα «…εκάθισε…» υποδηλώνει πως η δωρεά του Πνεύματος,
παρέμεινε, επαναπαύτηκε στους αποστόλους. Μας δηλώνει επίσης σταθερότητα και
παραμονή.
«...᾿καὶ
ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο
λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι...» στιχ. (4)
Όταν ο Κύριος μετά την ανάστασή
Του, συνάντησε τους μαθητές Του, εμφύσησε στα πρόσωπά τους και τους είπε
«…λάβετε Πνεύμα Άγιον…». Η μετοχή αυτή αποτελούσε τον αρραβώνα της Πεντηκοστής,
τον πρόδρομο και την εγγύηση της πλήρους χάριτος που έμελλε να λάβουν με την
επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.
Οι απόστολοι τώρα δεν λαμβάνουν απλώς τη χάρη του Πνεύματος, αλλά το
Πνεύμα γεμίζει τις υπάρξεις τους. Το «…επλήσθησαν…» φανερώνει ακριβώς
την άφθονη έκχυση του Παρακλήτου στους μαθητές, ώστε να καταστούν ικανοί για το έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων.
Και τα θαυμαστά γεγονότα εμφανίζονται αμέσως, «…καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις…». Και
όταν λέμε «…άλλες…» γλώσσες,
εννοούμε διαφορετικές από τη μητρική και όχι διαφορετικές διαλέκτους. Η
απαρίθμηση στο στιχ. 9-11 των διαφόρων λαών καταδεικνύει το θαυμαστό αυτό
γεγονός και εκπληρώνεται ταυτοχρόνως και η υπόσχεση που έδωσε ο Κύριος προς
τους μαθητές του «…γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς…»
Μαρκ. (16, 17).[1]
«...Ἦσαν
δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν
ὑπὸ τὸν οὐρανόν...» στιχ. 5
Η μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής συγκέντρωνε στα Ιεροσόλυμα πολλούς
προσκυνητές απ’ όλα τα σημεία του κόσμου. Πολλοί άφηναν τα σπίτια τους, τις
οικίες τους για να ζήσουν το υπόλοιπο χρόνο της ζωής τους κάτω από τη σκιά του
Ναού και μετέχοντας στην πλούσια θρησκευτική ζωή. Η κατοίκηση στα Ιεροσόλυμα
όπως μας διαμηνύει και ο ιερός Χρυσόστομος ήταν σημάδι ευσεβείας.
«…γενομένης
δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ
διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν…» στιχ. (6)
Ο ήχος που προήλθε εκ του ουρανού δεν ακούστηκε μόνο στην οικία, αλλά και
έξω απ’ αυτή σε όλα τα σημεία της πόλης. Το γεγονός επισύρει την προσοχή του
πλήθους, το οποίο συναθροίζεται έξω από την οικία και εκεί οι άνθρωποι
έκπληκτοι μπορούσαν να ακούνε τους αποστόλους να ομιλούν στην δική τους γλώσσα.
«…ἐξίσταντο
δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους• οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ
λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; 8 καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ
ἐγεννήθημεν…» στιχ. (7-8)
Η έκπληξη του πλήθους μετατρέπεται σε έκσταση και θαυμασμό. Η αναφορά της
προέλευσής των μαθητών του Χριστού, που ήσαν από τη Γαλιλαία, δεν αναφέρεται με
υποτιμητικό τρόπο, αλλά για να καταδείξει πως παρόλο που ήσαν απλοϊκοί άνθρωποι
και όχι μορφωμένοι, χωρίς καμιά ιδιαίτερη παιδεία να μιλούν τόσες πολλές
διαφορετικές γλώσσες. Αυτό έρχεται ν’ αναδείξει ακόμη περισσότερο το βαθμό του
θαύματος και να καταστήσει σε όλους σαφές πως ήταν έργο Θεού.
«…Πάρθοι
καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες
τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ
Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, 10
Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ
οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ
προσήλυτοι, 11 Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν
λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ...» στιχ. 9-11
Η απαρίθμηση των διαφόρων λαών μας βοηθά να νοήσουμε ακόμη περισσότερο το
παράδοξο του θαύματος. Μας βοηθά να νοήσουμε πως «…αδύνατα
παρά τοις άνθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ…». Μας βοηθά να νοήσουμε πως η
αγάπη του Θεού ρέει άπλετη για όλο τον κόσμο και νοιάζεται για τον κάθε ένα από
μας ξεχωριστά. Προσωπικός είναι ο Θεός ημών, ο ποιών θαυμάσια ΜΟΝΟΣ!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η
σημερινή ημέρα της αποστολής του Παρακλήτου, είναι η αφετηρία της οικονομίας
του Αγίου Πνεύματος και η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας. Η αγία Εκκλησία οφείλει την παρουσία της στην ύπαρξή
του Παρακλήτου, γιατί Εκείνο την ζωοποιεί και την εμψυχώνει.
Το άγιο
Πνεύμα φώτισε τους αποστόλους, ενίσχυσε τους μάρτυρες, καθοδήγησε τους ιερούς
ποιμένες και διδασκάλους στην ερμηνεία των Γραφών, στην καταπολέμηση των
αιρέσεων, στην ορθή διατύπωση των ιερών δογμάτων.
Το Άγιο Πνεύμα
εξακολουθεί να παραμένει ακόμα και σήμερα την Εκκλησία και θα παραμένει μαζί
μας «εις τον αιώνα» σύμφωνα με την επαγγελία του Κυρίου μας. Εκείνο μας χαρίζει
τη χάρη των μυστηρίων, εκείνο αναδεικνύει τους ιερούς ποιμένες, εκείνο μας
πλουτίζει με τον άφατο πλούτο των χαρισμάτων του. Εκείνο συντελεί ώστε όλοι οι
άνθρωποι να γνωρίσουν την αλήθεια και να γίνουν μέτοχοι της σωτηρίας που ο
φιλάνθρωπος Θεός χάρισε το γένος μας.
Ο καθένας από μας
γίνεται ναός και κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Αν κάποιος δεν έχει μέσα του
το Άγιο Πνεύμα, αυτός δεν ανήκει στο Χριστό. Ρωμ. (8, 9). Οφείλουμε όλοι να
κρατήσουμε τις καρδιές μας καθάριες, ως να πορευόμαστε ως άλλοι ναοί πνεύματος και
να ζητούμε συνεχώς την παρουσία του Παράκλητου στη ζωή μας, ώστε να «…καθίσει…»
εν τη καρδία ημών σταθερά και αμετάκλητα. Γένοιτο.
[1] Εδώ έχουμε και ένα πανέμορφο παραλληλισμό του ιερού Χρυσοστόμου που λέει
«…όπως οι γλώσσες κομμάτιασαν την οικουμένη και την κακή συμφωνία οδήγησαν σε
διαίρεση, έτσι και τώρα οι γλώσσες συνένωσαν την οικουμένη και επανέφεραν στην
ομόνοια τα χωρισμένα έθνη…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου