21. Απόστολος Κυριακής Γ΄ Ρωμαίους (5, 1-10)

Ρωμ. (5, 1-10)

«…Αδελφοί, Δικαιωθέντες οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος ῾Αγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν. ῎Ετι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανε. μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται· ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν. συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε. πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νῦν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι᾿ αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς. εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Η σημερινή Κυριακή, η 3^η μετά την Πεντηκοστή, μας τονίζει και πάλι τη δικαίωση του ανθρώπου, που τη χαρίζει ΜΟΝΟ ο Ιησούς Χριστός, και στην οποία ο άνθρωπος μετέχει δια της πίστεως.

Στη γλώσσα της Αγίας Γραφής δικαίωση του ανθρώπου σημαίνει ο άνθρωπος να φανεί δίκαιος μπροστά στο Θεό, να δικαιωθεί ενώπιόν Του. Δικαίωση είναι τελικά η σωτηρία και η αναγέννηση του ανθρώπου, που για να πραγματοποιηθεί προϋποθέτει τη ζωντανή πίστη στο Ιησού Χριστό, η οποία μας ενώνει μαζί Του και μας καθιστά ικανούς να ζήσουμε τη δική του ζωή και να γίνουμε κοινωνοί  των χαρισμάτων του Πνεύματός Του.

Πίστη στον Χριστό σημαίνει αναγνωρίζει στο πρόσωπο Αυτού, τη θεότητά Του, αποδέχεται τα λόγια Του, και διακινδυνεύει το παν για τη βασιλεία Του. Αποδέχεται να θυσιάσει την «εκ νόμου» δικαιοσύνη του για να λάβει την εκ Θεού δικαιοσύνη.

Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, μας παρουσιάζει τα γνωρίσματα και τη στάση των δικαιωμένων ανθρώπων, χάρη στον σταυρικό θάνατο και την ανάσταση του Χριστού μας.  

===========================================================

«...Αδελφοί, Δικαιωθέντες οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ...». στιχ. 1

Η δικαίωση λοιπόν είναι έργο του Χριστού. Πέθανε για μας, για να μας «…προσαγάγη τω Θεώ…» (Α΄ Πέτ. 3, 18). Στη δωρεά αυτή ο άνθρωπος μπορεί να μετέχει αφού πρωτίστως πιστέψει. Χωρίς αυτήν την προϋπόθεση, η σωτηρία μας είναι αδύνατη. Η πίστη θα μας χαρίσει την άφεση των αμαρτιών και να μας καταστήσει άμωμους και δικαίους μέσω του βαπτίσματος.

Η εκ πίστεως δικαίωση μας συμφιλιώνει με το Θεό, ενώ η αμαρτία μας αποξενώνει από το Θεό, υψώνοντας «…το μεσότοιχον του φραγμού…» (Εφεσίους 2, 14). Εκείνος που είναι η «…ειρήνη ημών…», μας συμφιλίωσε δια του αίματος του σταυρού Του, πάσα κτίση.

«...δι᾿ οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ...». στιχ. 2

To «…προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν…», υποδηλώνει πως οδηγηθήκαμε κοντά Του, χάρη στην δική Του φιλανθρωπία και ένεκα της πίστης μας. Ως άνθρωποι ζούσαμε μακριά, χωρισμένοι από το Θεό και η δική Του παρέμβαση μας έδειξε το δρόμο της Ζωής.

Αυτή η μετάβαση είναι έργο του Θεού. Στο πρόσωπο του Χριστού μας η ανθρωπότητα βρίσκει τη χαμένη ενότητα και κοινωνία με το Θεό, φτάνει μόνο να το θελήσει και να το επιδιώξει.

Στην νέα κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει δια της αγάπης Αυτού, «…εστήκαμεν…», δηλ. βρισκόμαστε σ’ αυτή κατά τρόπο στερεό και ασφαλή, εδραιωμένοι αμετακίνητα. Προϋπόθεση να διατηρηθεί αδιατάραχτη η καινούρια σχέση μας με το Θεό και αδιάκοπη η κοινωνία μαζί Του, είναι η πιστότητα και η προσήλωσή μας. Γι’ αυτό και ο απ. Παύλος μας το φωνάζει «…εδραίοι γίνεσθε, αμετακίνητοι…» (Α΄ Κορ. 15,58), διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να εκπέσουμε.

Επίσης δεν παραμένουμε μόνο προσηλωμένοι στην κατάσταση αυτής της συμφιλίωσης αλλά και «…καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ...», δηλ. η απόλαυση της δόξας του προσώπου του Θεού, μας γεμίζει ελπίδα και γι’ αυτήν την ελπίδα ο κάθε χριστιανός πρέπει να χαίρει και να καυχιέται. Εδώ παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, πως καυχιέται κάποιος γι’ αυτά που έχει ή του εδόθησαν! Αλλά επειδή η ελπίδα μας στο έλεος Αυτού είναι τόσο σίγουρη, τόσο βέβαιη, μας δίνει το δικαίωμα να καυχιόμαστε το ίδιο, σαν ήδη να μας δόθηκε!

«...οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα...». στιχ. 3-4

Η καύχηση των πιστών έχει μια ξεχωριστή ευρύτητα. Η καύχηση για αγαθά που λάβαμε ή που μέλλουμε να λάβουμε είναι φυσική και αιτιολογημένη. Η καύχηση όμως για τις θλίψεις και τις δοκιμασίες της παρούσας ζωής εκφράζει το ηρωικό πνεύμα του χριστιανικού ήθους, αδικαιολόγητο φαινομενικά και ανεξήγητο λογικά.

Οι θλίψεις κατέχουν ξεχωριστή θέση στη ζωή των χριστιανών. Είναι ο κλήρος των πιστών και κυρίως των αποστόλων. Ένας κλήρος που τόσο οι απεσταλμένοι από τον Κύριο όσο και οι πιστοί δεν μπορούν ν’ αποφύγουν. Η καύχηση των πιστών στις θλίψεις, ξεκινά από τη βεβαιότητα ότι κτίζουμε σε υπομονή. Το κέρδος που η υπομονή προξενεί είναι ότι καθιστά τον πιστό δόκιμο δηλ. δοκιμάζεται η πιστότητά μας προς τον Κύριο καθώς και ο ζήλος μας για χριστιανική ζωή.

Η ελπίδα σ’ αυτές τις περιπτώσεις γίνεται εδραιότερη και καθίσταται βεβαιότερη.

«…ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος ῾Αγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν…» στιχ. 5

Η ελπίδα των πιστών όπως μας τονίζει ο απόστολος, δεν απογοητεύει και δεν ντροπιάζει. Οι ελπίδες που στηρίζουμε σ’ ανθρώπους συνεχώς διαψεύδονται και κατόπιν ακολουθεί η απογοήτευση και η ντροπή. Αντίθετα οι ελπίδες στο Θεό, δεν πρόκειται ποτέ να διαψευστούν και κατά συνέπεια να μας ντροπιάσουν.

Που θεμελιώνεται η ακαταίσχυντη ελπίδα των χριστιανών; Τι είναι αυτό που αποτελεί τη μεγάλη εγγύησή της;

Η απάντηση του Παύλου είναι σαφής: Είναι η αγάπη του Θεού η οποία πλημμύρισε τις καρδιές μας δια του Αγίου Πνεύματος. Η ελπίδα μας αντλεί το κύρος και τη ζωντάνια της από «…της αγάπης ην περί ημάς επεδείξατο…» ο Θεός.

«…῎Ετι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανε…» στιχ. 6

Η αγάπη του Θεού αποτελεί τη βάση και την εξήγηση και του μυστηρίου της θείας Οικονομίας. Ο σταυρικός θάνατος του Ιησού Χριστού, μας δείχνει το μέγεθος της θείας αγάπης, μας αποκαλύπτει την άβυσσο της φιλανθρωπίας του Θεού.

Πριν από την έλευσή Του, οι άνθρωποι ήμασταν «…ασθενείς…». Η αμαρτία που προκαλεί την ασθένεια της ψυχής αποτρέπει τον άνθρωπο ν’ ακολουθήσει την οδό της σωτηρίας. Πεσμένοι από το βάρος των αμαρτημάτων μας αλλά και την ασθένεια του σώματος που προκαλεί η ασθενούσα ψυχή, αδυνατούσαμε ν’ ανασηκωθούμε με τις δικές μας δυνάμεις. Αυτήν την κατάσταση την άλλαξε ο θάνατος του Κυρίου. Δεν πέθανε μόνο για τους «ασθενείς» ανθρώπους αλλά και για τους «ασεβείς». «Ασεβείς» γιατί ο άνθρωπος όχι μόνο εγκατέλειψε το Θεό, αλλά στράφηκε και στα είδωλα, υποδουλώνοντας ακόμα περισσότερο την άμοιρη ψυχή τους. 

«…μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται· ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν. συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε…» στιχ. (7-8)

Για να δείξει ο Παύλος το μέγεθος της αγάπης του Θεού, προσφεύγει στη χρήση ενός επιχειρήματος. Και μας λέει «… αν για χάρη ενός δικαίου άνδρα μόλις μετά βίας θα μπορούσε να βρεθεί κάποιος για να πεθάνει, ενώ για τον άδικο ούτε λόγος, πόσο μάλλον ο θάνατος του Χριστού μας, που έγινε για κάθε λογής «ασθενούν» άνθρωπο ακόμα και για τους «ασεβείς» ανθρώπους…».

Αυτό λοιπόν που κάνουν οι άνθρωποι πολύ σπάνια για κάποιον ενάρετο άνθρωπο το πραγματοποιεί η αγάπη του Θεού για κάθε άνθρωπο.

«…πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νῦν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι᾿ αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς. εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ…» στιχ. (9-10)

Τα όσα μας είπε ο απόστολος για την αγάπη του Θεού τον οδήγησαν να διατυπώσει τους εξής συλλογισμούς. Στον στίχο 9, αναφέρεται στην κατάσταση του ανθρώπου πριν και μετά τη δικαίωσή τους. Η αγάπη που υπέδειξε προς τους ανθρώπους ο Θεός με τη σταυρική θυσία του Υιού Του, εγγυάται και την οριστική σωτηρία μας. Ο δε δεύτερος συλλογισμός, στιχ. 10, συνδέει το θάνατο με την ανάσταση του Ιησού Χριστού. Πριν από τη δικαίωσή μας ήμασταν εχθροί του Θεού, αφού η αμαρτία στην οποία επιπέσαμε είναι «…έχθρα εις Θεόν…» (Ρωμ. 8, 7). Μετά τη δικαιώσή μας, «…δια του θανάτου…» του Χριστού, «…κατηλλάγημεν τω Θεώ…», δηλ. γίναμε και πάλι φίλοι και παιδιά Του. Αν λοιπόν όταν ήμασταν εχθροί Του, η αγάπη Αυτού μας συμφιλίωσε, πόσο μάλλον τώρα, που είμαστε δικαιωμένοι και συμφιλιωμένοι, θα μας σώσει με τη ζωή και την ανάσταση του Υιού Του. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η δικαίωση και η σωτηρία μας είναι έργο που πραγματοποίησε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Χάρη σ’ αυτό το έργο, οι άνθρωποι ειρηνεύσαμε με τον Θεό. Τη θέση της έχθρας που εισήγαγε η αμαρτία, παίρνει η ειρήνη και η συμφιλίωση που μας χάρισε ο Χριστός. Σ’ αυτόν πιστεύουμε και η πίστη μας σ’ Αυτόν γεννά μέσα μας την ελπίδα, η οποία μας κάνει να καυχιόμαστε.

Η ελπίδα μας πρέπει να παραμείνει στερεή και η καύχησή μας καταξιώνεται χάρη στο πρόσωπο του Χριστού μας. Εκείνο που εγγυάται την ελπίδα μας και αιτιολογεί την καύχησή μας είναι η αγάπη του Θεού, η οποία αποκαλύφθηκε με το θάνατό Του. Ο σταυρός Του είναι ΤΡΑΝΗ απόδειξη της αγάπης Του. Πάνω σ’ αυτήν την αγάπη θεμελιώνονται και χτίζονται τα πάντα, η πίστη και η ελπίδα.

Ως γνήσιοι χριστιανοί καυχιόμαστε ακόμα και για τις θλίψεις μας, διότι γνωρίζουμε ότι η «…θλίψις υπομονή κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δεν δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίδα ου καταισχύνει…». Εδώ βρίσκεται και το βαθύ νόημα της πίστεώς μας. Η ελπίδα μας δεν είναι ένα απατηλό αίσθημα, που μας κάνει να επαναπαυόμαστε σε πράγματα μελλοντικά, δραπετεύοντας από τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις της παρούσας ζωής. Οι χριστιανοί ελπίζουμε και ταυτόχρονα αγωνιζόμαστε. Περιμένουμε την ένδοξη Παρουσία του Κυρίου μας και μέχρι τότε ετοιμαζόμαστε και καταθέτουμε ενώπιον των συνανθρώπων μας έμπρακτα τη μαρτυρία της πίστεώς και της αγάπης μας.

Έτσι η χριστιανική ελπίδα αναδεικνύεται ανεξάντλητη πηγή δυνάμεως, η οποία μας οπλίζει και μας καθιστά ικανούς να υπομένουμε κάθε θλίψη και να υπερνικούμε οποιονδήποτε πειρασμό, «…εν τούτοις πάσιν υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς…» (Ρωμ. 8, 37). Γένοιτο.

32. «…Να σου πω ένα μυστικό, αλλά να μην το πεις πουθενά…».

Πόσες χιλιάδες φορές δεν ακούγεται αυτή φράση, κάθε ημέρα, σε όλον τον κόσμο; Και πόσες χιλιάδες μυστικά, με αυτόν τον τρόπο, παύουν να είναι μυστικά, κάθε ημέρα;

Μας πλησιάζει κάποιος γνωστός, φίλος συνάνθρωπος κ.λ.π. και μας λέει.

«…Θα σου πω κάτι, αλλά θέλω να μου δώσεις τον λόγο σου, ότι δεν θα το πεις πουθενά…».

Φυσικά και δίνουμε τον λόγο μας. Σιγά το πράγμα. {Για ορισμένους}

Μας λέει λοιπόν το μυστικό του. Το έβγαλε από μέσα του αυτός - γιατί θα έσκαγε αν δεν το έλεγε - και έβαλε το πρόβλημα μέσα σε εμάς.

Και τώρα; Τώρα αρχίζει η μάχη της ποιότητας!!!

Ανάλογα με την ηθική ποιότητα που κουβαλά ο κάθε ένας μας, θα γίνει και η ανάλογη διαχείριση του μυστικού.

Με το σκεπτικό ότι κάθε τι που επαναλαμβάνεται στην φύση, το θεωρούμε σαν κάτι το φυσικό, θα πω ότι το φυσικό είναι κατά 90% να τρέξουμε και εμείς να το πούμε σε κάποιον άλλο. Ωραία μας το φόρτωσε ο άλλος το μυστικό . Το έβγαλε αυτός από το σύστημα του και το βάλαμε εμείς στο δικό μας.

Αμ δε. Έτσι νόμιζε. Σιγά μην κάτσουμε να σκάσουμε. Και με το λόγο που δώσαμε τι κάνουμε; Πρέπει τώρα να σκεφτούμε πως θα γίνει να πούμε το μυστικό και εμείς κάπου, αλλά να μην μαθευτεί ότι το είπαμε και πει ο άλλος ότι δεν έχουμε λόγο.

Τι να κάνουμε; Τι να κάνουμε; Μα βέβαια.

Πάμε λοιπόν σε αυτόν που θα θέλαμε να το πούμε και του λέμε.

«…Θα σου πω ένα μυστικό, αλλά μην το πεις πουθενά…».

Και με την σειρά μας ξεφορτωνόμαστε εμείς το βάρος της φωνής που φώναζε μέσα μας, μαρτύρησε το, μαρτύρησε το και δίνουμε τώρα το πρόβλημα σε κάποιον άλλο φουκαρά που με την σειρά του ψάχνει και αυτός τώρα κάποιον για να του πει και αυτός. Θα σου πως ένα μυστικό, αλλά μην το πεις πουθενά!!!

Κάπως έτσι ταξιδεύουν τα μυστικά μας καθημερινά από στόμα σε στόμα.

Βέβαια μόνο μυστικά δεν είναι. Είναι φυσικό!!! Κατά 90%.

Καλά και το άλλο 10% τι κάνει; θα μου πείτε.

Το άλλο 10% παιδιά μου κάνει κάτι το αφύσικο για την σημερινή μας εποχή. Πάει και εξομολογείτε!!!

Εκεί λέει όλα του τα μυστικά, με ασφάλεια και σιγουριά ότι δεν θα τα μάθει κανείς. Δεν υπάρχει παπάς που θα πει ποτέ σε κανέναν, «…Θα σου πω ένα μυστικό, αλλά μην το πεις πουθενά!!!...».

Όσοι έχουν ανάγκη αυτές τις ημέρες να πουν κάποιο μυστικό που σίγουρα δεν θα το μάθει κανείς, ας πάνε να το πούνε στην εξομολόγηση.

20. Απόστολος Κυριακής Β΄, «περί θείου νόμου και συνείδησης», Ρωμαίους (2, 10-16)

Ρωμ. (2, 10-16)

«…Αδελφοί, δόξα δε και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν, Ιουδαίω τε πρώτον και Έλληνι· ου γαρ εστί προσωποληψία παρά τω Θεώ. Όσοι γαρ ανόμως ήμαρτον, ανόμως και απολούνται· και όσοι εν νόμω ήμαρτον, διά νόμου κριθήσονται. Ου γαρ οι ακροαταί του νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ, αλλ᾿ οι ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται.  Όταν γαρ έθνη τα μη νόμον έχοντα φύσει τα του νόμου ποιή, ούτοι νόμον μη έχοντες εαυτοίς είσι νόμος, οίτινες ενδείκνυνται το έργον του νόμου γραπτόν εν ταις καρδίαις αυτών, συμμαρτυρούσης αυτών της συνειδήσεως και μεταξύ αλλήλων των λογισμών κατηγορούντων ή και απολογουμένων  εν ημέρα ότε κρινεί ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων κατά το ευαγγέλιον μου διά Ιησού Χριστού....».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στην σημερινή Κυριακή, την 2^η μετά την Πεντηκοστή, έχουμε μια ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα σημαντική, από άποψη περιεχομένου, επιστολή (απόσπασμα) του Παύλου προς τους Ρωμαίους. Από αυτήν την επιστολή προέρχονται και τα αποστολικά αναγνώσματα των Κυριακών Β΄ - Ζ΄ καθώς και της Τυροφάγου.

Θέμα του σημερινού αποστολικού αναγνώσματος είναι η «δικαιοκρισία του Θεού», κρίνοντας «κατ’ αλήθεια» και αποδίδοντας «εκάστω κατά τα έργα αυτού».

Ο Θεός θα κρίνει τους Ιουδαίους και όλους αυτούς που γνώρισαν τον Μωσαϊκό νόμο, με βάση τις διατάξεις του νόμου και τους εθνικούς που τον αγνοούσαν με βάση τον έμφυτο ηθικό νόμο της συνειδήσεώς τους.

===========================================================

«...Αδελφοί, δόξα δε και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν, Ιουδαίω τε πρώτον και Έλληνι...». στιχ. 10

Ο απόστολος διακρίνει τους ανθρώπους σε δύο (2) κατηγορίες και προλέγει ποιά θα είναι η ανάλογη αμοιβή με την οποία ο Θεός θα τους ανταμείψει.

Όσοι με υπομονή εργάζονται κάθε αγαθό έργο και επιδιώκουν δόξα, τιμή και αφθαρσία, ο Θεός θα αποδώσει αιώνια ζωή. Αντίθετα όλοι αυτοί που με εγωισμό αντιστέκονται στην αλήθεια και υπηρετούν την αδικία, θα επέλθει η οργή και ο θυμός του.

Η δόξα και οι τιμές τούτου του κόσμου συνοδεύονται με πολέμους και συγκρούσεις, ενώ η ουράνια δόξα, που λαμβάνει ο εργάτης του Θεού, την συνοδεύει η «ειρήνη» του Θεού· θησαυρός αναφαίρετος και πηγή ενότητας του ανθρώπου τόσο με τους άλλους όσο και με τον εαυτό του.

«…Ιουδαίω τε πρώτον και Έλληνι…», λέει ο Παύλος και πρέπει να το προσέξουμε καλά αυτό. Όσοι είχαν την ευλογία να γνωρίσουν το Μωσαϊκό νόμο έχουν και το βάρος μεγαλύτερης ευθύνης να το διαφυλάξουν, ενώ εν αντίθεση με τους εθνικούς που πολιτεύονται μόνο με τον «έμφυτο νόμο».

Αυτό που δικαιώνει τον κάθε άνθρωπο είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό.

 «...ου γαρ εστί προσωποληψία παρά τω Θεώ...». στιχ. 11

Την απροσωπόληπτη κρίση του Θεού συναντάμε συχνά στην Αγία Γραφή. Τονίζεται συχνά στα χωρία για να μας καταδείξει και ειδικά στου Ιουδαίους, λόγω του νόμου και των επαγγελιών που έλαβαν, πως η σωτηρία είναι μόνο γι’ αυτούς. Για ν’ αποδείξει λοιπόν ο Παύλος ότι και οι «…μη έχοντες νόμον…» μπορούν να γίνουν και αυτοί μέτοχοι της βασιλείας Του, επικαλείται την αρχή της απροσωποληψίας.

Ο Θεός στη κρίση του δεν λαμβάνει υπόψη του πρόσωπα, αλλά εξετάζει κατά τον Ζιγαβηνό, ποιότητα. Δεν σώζει τους ανθρώπους σύμφωνα με τα εξωτερικά προνόμιά τους, αλλά σύμφωνα με τη διάθεση της καρδίας και τα έργα τους. Επομένως ούτε οι Ιουδαίοι θα σωθούν επειδή έλαβαν το νόμο, αλλά μήτε και οι εθνικοί θ’ απολεσθούν γιατί δεν τους δόθηκε ο νόμος.

«...Όσοι γαρ ανόμως ήμαρτον, ανόμως και απολούνται· και όσοι εν νόμω ήμαρτον, διά νόμου κριθήσονται...». στιχ. 12

Ως προς την ανταμοιβή του αγαθού Ιουδαίοι και Εθνικοί (ειδωλολάτρες) είναι ισότιμοι απέναντι στο Θεό. Οι Ιουδαίοι θα κριθούν αυστηρότερα επειδή είχαν το προνόμιο να λάβουν το γραπτό νόμο. Το προνόμιο δηλαδή της γνώσεως του θελήματος του Θεού μέσω του Μωσαϊκού νόμου, αυτό ορίζει και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης τους.

• «…Όσοι γαρ ανόμως ήμαρτον, ανόμως και απολούνται…». Ο Παύλος εδώ αναφέρεται στους εθνικούς μιας και το «ανόμως» σημαίνει χωρίς τη γνώση και τη χειραγωγία του νόμου. Αυτοί που αμάρτησαν χωρίς να έχουν γνώση του νόμου, θα καταδικαστούν σε απώλεια χωρίς να έχουν για κατήγορό τους το γραπτό νόμο. Αντίθετα οι Ιουδαίοι «…δια νόμου κριθήσονται…».

Ο τόπος που εκδηλώνεται η ενέργεια της συνειδήσεως είναι η καρδιά του ανθρώπου. Εκεί στέκεται σαν άγρυπνος φρουρός του φυσικού νόμου, σαν αδέκαστος κριτής των ανθρωπίνων πράξεων.

«…εν ημέρα ότε κρινεί ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων κατά το ευαγγέλιον μου διά Ιησού Χριστού…» στιχ. 16

Η «ημέρα» είναι ο χρόνος της καθολικής κρίσεως, η έσχατη εκείνη ημέρα, όπως την ονομάζουν τα Ευαγγέλια. Κατά την ημέρα αυτή ο Θεός θα κρίνει τα «…κρυπτά των ανθρώπων…». Οι άνθρωποι όπως μας εξηγεί ο ερμηνευτής των ιερών γραφών Οικουμένιος, τα φανερά κρίνουσιν, ο δε Θεός και των κρυπτών εστί εξεταστής. Κάθε πράξη, όσο κρυφά και αν έγινε, όσο κρυφά και αν διαπράχθηκε, όσο άγνωστη και αν παρέμεινε, εκείνη τη ημέρα θα φανερωθεί και θα κριθεί.

Την κρίση των ανθρώπων θα την κάνει ο Θεός, δια του Ιησού Χριστού, καθώς ο Ίδιος είπε «…ο Πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω Υιώ…». Ιωα. (5, 22).

Επίσης να σημειώσουμε κάτι εδώ, όταν ο Πάυλος λέει «…κατά το ευαγγέλιον μου…», εννοεί το αποστολικό του κήρυγμα και συγκεκριμένα τη διδασκαλία του ότι ο Χριστός μέλλει να κρίνει τους ανθρώπους δια του Ιησού Χριστού.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η συνείδηση είναι μια πανανθρώπινη πραγματικότητα και κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί την ύπαρξή της. Όλοι την αισθανόμαστε την παρουσία της στα βάθη της ψυχής μας. Είναι νόμος έμφυτος, γραμμένος στις πλάκες της καρδιάς μας. Είναι η φωνή του Θεού μέσα μας, φωνή ιερή και επιβλητική, που άλλοτε μας προτρέπει και άλλοτε μας επιβάλλει ν’ απομακρυνθούμε.

Ο ιερός Χρυσόστομος ονομάζει τη συνείδηση «…δικαστήριο αδέκαστον…» και δεν υπάρχει δικαστής ανθρώπινος άγρυπνος, όπως είναι για τον καθένα μας η συνείδηση. Όπως μας λέει και ο άγιος Μάρκος ο ασκητής, η συνείδηση, είναι «φυσική Βίβλος», στην οποία ο κάθε άνθρωπος μπορεί να διαβάσει τι είναι καλό και τι κακό, τι δίκαιο και τι άδικο.

Όταν πράττουμε το καλό η συνείδησή μας είναι ήρεμη και γαλήνια, ενώ όταν παρασυρόμαστε από το κακό και καταπατούμε το νόμο του Θεού, η συνείδησή μας αναστατώνεται, την βασανίζουν οι ενοχές. Η αμαρτία γεννά μέσα μας τις τύψεις, το φόβο, την αμφιβολία. Η αμαρτία επίσης διαστρέφει τη συνείδηση. Τη μεταβάλλει από αγαθή σε πονηρή. Την συσκοτίζει και την καθιστά αναίσθητη.

Ως χριστιανοί έχουμε υποχρέωση να διαφυλάξουμε τη «συνείδησή» μας αγαθή και να την κρατήσουμε καθαρή. Ακόμα και όταν μολυνθεί, ας μην το ξεχνούμε, ο Κύριος μας μπορεί να την καθαρίσει. Για να λειτουργεί σωστά πρέπει να τη φωτίζουμε με το φως του νόμου του Θεού δηλ. η συνεχής τριβή των Λόγων του Θεού και άλλων πνευματικών βιβλίων.

Μόνο η αγαθή συνείδηση προσφέρει στον άνθρωπο τη χαρά και την πραγματική ειρήνη. Και θα πρέπει να χαιρόμαστε βαθιά πάσας τας ημέρας της ζωή μας, ακόμη και να καυχιόμαστε, γιατί αυτό δεικνύει την αγαθή μαρτυρία της συνείδησής μας· «...η γὰρ καύχησις ἡμῶν αὕτη ἐστί, τὸ μαρτύριον τῆς συνειδήσεως ἡμῶν…» Β΄ Κορ. 1,12. Γένοιτο.

19/37. Απόστολος Κυριακής Α΄. Των αγίων Πάντων Εβραίους (11, 33 – 12, 2)

Πραξ. (2, 1-11)

«…Ἀδελφοί, οἱ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, 34 ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· 35 ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· 36 ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· 37 ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, 38 ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. 39 Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, 40 τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. 1 Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, 2 ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν  Ἰησοῦν...».

 ΑΝΑΛΥΣΗ

Η σημερινή Κυριακή, η 1^η μετά την Πεντηκοστή, φέρει το όνομα των αγίων Πάντων, είναι δηλαδή αφιερωμένη στη μνήμη όλων των αγίων της Εκκλησίας μας από δημιουργίας κόσμου μέχρι σήμερα και μέχρι τη συντέλεια των αιώνων.

Η Πεντηκοστή είναι η εορτή του αγίου Πνεύματος και η Κυριακή των αγίων Πάντων είναι η εορτή των ΚΑΡΠΩΝ του αγίου Πνεύματος. Τίποτε άλλο περισσότερο δεν αποδεικνύει την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία όσο η ζωή των αγίων, η άσκηση, η μαρτυρία και η άθληση των πιστών τέκνων του Θεού.

Η εορτή των αγίων Πάντων τοποθετήθηκε μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος για να καταδείξει ακριβώς αυτό, πως ο αγιασμός των ανθρώπων, είτε με την οδό του μαρτυρίου, είτε με την ενάρετη πολιτεία και διαγωγή τους, είναι αποτέλεσμα της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος.

Στο συναξάρι αναγράφονται ακόμη δύο λόγοι που θεσπίστηκε η εορτή των αγίων Πάντων:

1. Η ανάγκη να τιμώνται από την Εκκλησία και όσοι από τους αγίους έμειναν άγνωστοι και αφανείς.
2. Για να υπογραμμίζεται με τον εορτασμό τους η ενότητα των αγίων. Όλοι για τον Χριστό αγωνίστηκαν, όλοι διέτρεξαν το αγώνισμα της αρετής και όλοι επάξια στεφανώθηκαν από τον ένα Θεό.

Το αποστολικό ανάγνωσμά μας σήμερα είναι κατά μέρη γνωστό, δια τον λόγο ότι τους στίχους (33-40), τους αναπτύξαμε σε προηγούμενη αποστολική περικοπή, στην 5. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Α' ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - Εβρ. (11, 24-26, 32-40). Μέρος της σημερινής αποστολικής περικοπής αποτελεί κομμάτι και του αποστολικού αναγνώσματος προ της του Χριστού γεννήσεως.

Σήμερα θα προβούμε σε ανάλυση των δύο επιμέρους εναπομεινάντων στίχων προς Εβραίους (12, 1-2) καθώς και θα επισημάνουμε τα διδάγματα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής στον επίλογο που ακολουθεί.   

=========================================

«...Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα...». στιχ. 1

Εδώ ο απόστολος χρησιμοποιεί την πανέμορφη φράση «…νέφος μαρτύρων…», που ανταποκρίνεται άριστα προς το περιεχόμενο της εορτής, αφού εκφράζει το πλήθος των αγίων, τους οποίους τιμούμε με κοινό εορτασμό.

Η θαυμάσια εικόνα του νέφους, δεν δηλώνει μόνο το μεγάλο πλήθος των μαρτύρων, όπως το σύννεφο που καλύπτει τον ουρανό, αλλά παράλληλα διερμηνεύει και τον ρόλο που διαδραματίζουν οι μάρτυρες.

Οι χριστιανοί που βαστάζουν καθημερινά το «βάρος της ημέρας και του καύσωνα»,[1] η «…μνήμη των μαρτύρων ώσπερ τις νεφέλη…», τους σκεπάζει και τους δροσίζει.

Μετά την αναφορά στο νέφος των μαρτύρων, ο απόστολος συνιστά «…ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν…». Ο «…όγκος…» κατά τον ερμηνευτή Οικουμένιον είναι το βάρος των βιοτικών πραγμάτων και των επ’ αυτοίς φροντίδων ώστε να επέλθει η ραθυμία και η ολιγωρία. Οι χριστιανοί καλούνται να πετάξουν κάθε «όγκον» που παρεμποδίζει τη χριστιανική τους ζωή και δυσκολεύει τον πνευματικό τους αγώνα.

Μαζί με τον όγκο οφείλουμε να απορρίψουμε και την «…τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν…». Η αμαρτία ονομάζεται «εὐπερίστατος» γιατί εύκολα μπορούμε να τη νικήσουμε, όταν το θελήσουμε.

Κατόπιν ο απόστολος φθάνει στην κύρια πρόταση που δίνει και έμφασή του, «…δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα…». Ο απόστολος εδώ χρησιμοποιεί 1^ο πρόσωπο για να καταδείξει πως ο αγώνας των αρετών, είναι κοινός για όλους τους χριστιανούς, ακόμη και για τον ίδιο. Η υπομονή με την έννοια της αποδοχής του κόπου και της εμμονής στην προσπάθεια αποτελεί μια από τις βασικές αρχές που πρέπει να έχουν οι χριστιανοί στον πνευματικό τους αγώνα.

Ο «…προκείμενος ἡμῖν ἀγῶν…» είναι η εν Χριστώ ζωή που αγωνιζόμαστε να ζήσουμε στον παρόντα κόσμο. Είναι η διαφύλαξη της παρακαταθήκης που μας δόθηκε, δια μέσου των αγίων, και η μεταλαμπάδευσή της και στις επόμενες γενιές. 

«...ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν  Ἰησοῦν...». στιχ. 2

Τον αγώνα αυτό που διεξάγουμε όπως μας υποδεικνύει ο απόστολος, είναι εις δόξα του αρχηγού της πίστεώς μας. Αυτού που τη θεμελίωσε και τη μετέδωσε στους αποστόλους. Είναι και ο «τελειωτής» της πίστεώς μας, πράγμα που σημαίνει πως ο Χριστός είναι το τέλος, αυτός που ολοκληρώνει και τελειοποιεί την πίστη μας. Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε προσηλωμένοι σταθερά στον Ιησού Χριστό, την αρχή και το τέλος της πίστεώς μας.

Χωρίς την προσήλωση στο θεϊκό του πρόσωπο, χωρίς την προσωπική σχέση μαζί Του, η χριστιανική μας ζωή, χάνει το βαθύτερο νόημά της και υπάρχει κίνδυνος να παρεκκλίνουμε από τον σκοπό στον οποίο αγωνιζόμαστε. Εξ άλλου ο ίδιος ο Χριστός μας προειδοποιεί «…οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾿ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ…» Λουκ. (9, 62).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οι άγιοι του Θεού είναι οι «…τετελειωμένοι…» αδελφοί μας, εκείνοι που διέτρεξαν το δρόμο της εν Χριστώ ζωής και με την άσκησή τους έφθασαν στην τελειότητα. Το «…νέφος των μαρτύρων…», που μας περιβάλλει, μας σκεπάζουν με τη χάρη που έλαβαν. Μας εμπνέουν με το παράδειγμά τους και μας ενισχύουν με τις πρεσβείες τους προς τον αγωνοθέτη Θεό.

Δεν είμαστε μόνοι και δεν αγωνιζόμαστε ατομικά. Ανήκουμε στην Εκκλησία και είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού. Ενισχυόμαστε από το παράδειγμα, την αγάπη και την βοήθεια των αδερφών μας. Η χριστιανική ζωή δεν βιώνεται ατομικά αλλά μέσα στην κοινωνία της Εκκλησίας, κάτω από την σκέπη των αγίων.

Η αγιότητα δεν είναι ατομική επιλογή, αλλά μήτε ατομικό κατόρθωμα. Είναι κλήση του Θεού και αποτελεί τον εύχυμο καρπό που παράγουμε μόνο αν είμαστε εγκεντρισμένοι στο ΣΩΜΑ της Εκκλησίας. Έξω απ’ αυτήν δεν υπάρχει ούτε χριστιανική ζωή αλλά ούτε και αγιωσύνη. Η αγιότητα δεν είναι ένα ιδανικό για ορισμένους μόνο, όπως μοναχούς ή ιερωμένους. Είναι ιδανικό όλων μας και ο αγιασμός του ανθρώπου είναι το θέλημα του Θεού. Η αγιότητα συνιστά το σκοπό της χριστιανικής μας κλήσεως. Η αγιότητα είναι πόθος τελειότητας και είναι το πιο βαθύ αίτημα της ανθρώπινης ψυχής, γι’ αυτό είναι ιδανικό πάντοτε ζωντανό και επίκαιρο.

Αυτό το ιδανικό μας καλούν οι άγιοι αν πραγματοποιήσουμε. Είναι η πιο επιτακτική ανάγκη των καιρών μας. Αν κάτι λείπει από την εποχή μας, αυτό είναι η αγιότητα.

Ας μην το ξεχνούμε ότι είναι και εντολή του Κυρίου μας, του αψευδεστάτου στόματός Του, του καλέσαντος ὑμᾶς ἅγιον….ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι!!!

Η εποχή μας χρειάζεται αγίους και είναι δικό μας χρέος να τους προσφέρουμε. Γένοιτο.

---

[1] Τον κόπο δηλαδή και τις θλίψεις.