6. Απόστολος Β' Κυριακής Νηστειών- Εβραίους (1,10 - 2, 3)

Ἑβρ. (1, 10 – 2, 3)

«…Kατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον πα­λαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι. πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀπο­στελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. εἰ γὰρ ὁ δι᾿ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ πα­ρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη…».

 ΑΝΑΛΥΣΗ

Η επιστολή του αποστόλου προς Εβραίους γράφτηκε για ν' αποδείξει την ανυπέρβλητη αξία του Χριστιανισμού και την ασύγκριτη υπεροχή της Νέας Διαθήκης απέναντι στην Παλαιά. Η νέα Διαθήκη επισφραγίστηκε με τη σταυρική θυσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Υπογράφτηκε με το αίμα Του.

Οδεύοντας λοιπόν προς το Πάθος και τη σταύρωση το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα έρχεται να μας υπομνήσει τη μοναδική και ανυπέρβλητη αξία της λυτρωτικής θυσίας του Κυρίου και της Καινής Διαθήκης που συνάφθηκε με το αίμα Του.

Ο Παύλος επιθυμώντας μ' αποδείξει την ασύγκριτη υπεροχή της Καινής από τη Παλαιά Διαθήκη, προβαίνει στη σύγκριση των μεσιτών των δύο διαθηκών. Της Παλαιάς μεσίτες υπήρξαν άγγελοι και οι προφήτες, με κορυφαίο τον προφήτη Μωυσή. Μέσω αυτών ο θεός παρέδωσε το νόμο Του και μας γνωστοποίησε τις βουλές Του. Της Νέας Διαθήκης μεσίτης είναι ο ίδιος ο Θεός, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού. Μέσω του Χριστού έχουμε την ΟΡΘΗ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα απαρτίζεται από τους στίχους, (1, 10-14) όπου υπογραμμίζεται η υπεροχή του Χριστού απέναντι στους αγγέλους και τους στίχους (2, 1-3), όπου ο Παύλος επισημαίνει τον κίνδυνο εκπτώσεως από την παραμέληση εφαρμογής στη ζωή μας του Λόγου του Θεού.

«...Kατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί... ». στιχ. 10

Μέσα από την ομολογία αυτή ο απόστολος, μας δείχνει την υπεροχή του Θεού έναντι όλων! Είναι ο Δημιουργός των πάντων, «...πάντα δι' αυτού εγένετο... » Ιωα. (1, 3). Είναι Εκείνος που έθεσε τα θεμέλια ολόκληρης της κτίσης, κατασκεύασε τους ουρανούς!

Δεν είναι κτίσμα ο Θεός. Κτίσματα είναι οι άγγελοι και οι εξουσίες. Ο Θεός είναι έξω από κάθε αρχή. Είναι άναρχος, στέκεται πέρα και πάνω από κάθε αρχή.

«...αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον πα­λαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι...». στιχ. 11-12

Ο Υιός και Λόγος του Θεού δεν είναι μόνο άναρχος, είναι και ατελεύτητος. Οι ουρανοί όμως «απολούνται» - όχι με την έννοια της καταστροφής, γιατί δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι θα χαθούνε και θα εξαφανιστούν τα έργα του Θεού, αλλά θα επέλθει αλλαγή, θα μετασχηματιστούν. Όπως τα ενδύματα που φέρουμε παλιώνουν και φθείρονται έτσι και η δημιουργία υπόκειται στο νόμο της φθοράς. 

Ο Χριστός μας όμως, παραμένει ατελεύτητος, άτρεπτος, αμετάβλητος. Θα καινοποιήσει τα πάντα (Αποκ. 21, 5), ο άνθρωπος και η κτίση ολόκληρη μέσω Αυτού θα ελευθερωθούν από τη φθορά και θα περάσουν στην ένδοξη κατάσταση των παιδιών του Θεού. 

Με την ανυπέρβλητη δύναμή Του θα αλλάξουν τα πάντα! Το φθαρτό θα ντυθεί την αφθαρσία και το θνητό θα ντυθεί την αθανασία!

«...πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου;...» στιχ. 13

Ο Θεός δεν υπερέχει ασύγκριτα μόνο από τα διάφορα κτίσματα που απαρτίζουν το υλικό σύμπαν. Υπερέχει και από το πνευματικό κόσμο, δηλ. τους αγγέλους, που και αυτοί είναι κτίσματα του Θεού. Στους προηγούμενους στίχους, ο απόστολος μιλά για τη διαφορά του Θεού και των κτισμάτων βασιζόμενος στον Ψαλμό (101, 26-28). Τώρα μας δίνει ακόμα μια διαφορά επικαλούμενος το Ψαλμό (109, 1) και έχει να κάνει στο πως μιλά ο Θεός στον Υιό, ένα τρόπο τον οποίο δεν χρησιμοποιεί ποτέ όταν απευθύνεται στους αγγέλους. Ο Θεός απευθύνεται στον Υιό Του ζητά να καθίσει στα δεξιά Του εννοώντας την άνοδο και τη δόξα του Υιού ως Θεανθρώπου μετά την ανάληψη Του στους ουρανούς.

Η συνέχεια του στίχου είναι προφητική, και μας δηλώνει την τελική κυριαρχία του Υιού πάνω στους εχθρούς Του. Η μεταφορική εικόνα του Θεού να υποτάσσει κάτω από τα πόδια του Υιού τους εχθρούς Του, προέρχεται  από τη συνήθεια που επικρατούσε στην ανατολή οι νικητές να θέτουν το πόδι τους στο τράχηλο του εχθρού τους που νικούσαν δηλώνοντας έτσι την κυριαρχία τους.

Γιατί υποτάσσει ο τους εχθρούς του Υιού ο Πατέρας;

Ασφαλώς όχι γιατί αδυνατεί ο Υιός, αλλά για να φανερώσει "την ταυτότητα της γνώμης", την κοινή δηλαδή βούληση των θείων Προσώπων, αλλά και για να δείξει την τιμή του Πατέρα προς τον Υιό.

Ποιους θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε εχθρούς του Θεού;

Οπωσδήποτε τους δαίμονες, τους απίστους, τους αιρετικούς! Εχθροί του Χριστού είναι όλοι εκείνοι που εκ προθέσεως και συστηματικά πολεμούν το Ευαγγέλιο Του και παρεμποδίζουν την εξάπλωση της βασιλείας Του.

«...οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀπο­στελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; ...» στιχ. 14

Εδώ ο απόστολος υπογραμμίζει τη μέγιστη διαφορά ανάμεσα στο Χριστό, ενθρονισμένο στα δεξιά του Θεού Πατέρα, και τους αγγέλους «...εις διακονίαν αποστελομένους...». Ο Υιός κάθεται στα δεξιά του Θεού Πατέρα φανερώνοντας την ομοτιμία των δύο θείων Προσώπων, ενώ οι άγγελοι είναι πνεύματα που υπηρετούν τις βουλές του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Πρόθεση του αποστόλου είναι να νοήσουν οι παραλήπτες τη θεμελιώδη διαφορά Θεού και Αγγέλων. Παράλληλα μας πληροφορεί για τη φύση και το έργο των αγίων αγγέλων, ως ασώματες άυλες υπάρξεις, που είναι η διακονία του θελήματος του Θεού.

Το ότι οι άγγελοι αποστέλλονται στους ανθρώπους «...εργασάμενοι τη σωτηρία ημών...», δείχνει ακόμα την ΑΞΙΑ που έχουμε εμείς στα μάτια Θεού, που αποστέλλει τους αγγέλους Του ως φρουρούς, παραστάτες και βοηθούς μας.

«...Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν...». στιχ. 1

Η συνειδητοποίηση της ασύγκριτης υπεροχής του Υιού, συνεπάγεται οπωσδήποτε και ευθύνες για κείνους που άκουσαν και αποδέχθηκαν το κήρυγμα του Ιησού Χριστού και των Αποστόλων Του.

Οι χριστιανοί που άκουσαν και πίστεψαν στο Ευαγγέλιο έχουν τη μεγάλη ευθύνη να επιδείξουν πολύ περισσότερη προσοχή απ' όση έδειξαν οι Εβραίοι.

Η έννοια της προσοχής δεν είναι ν' ακούμε απλώς με ενδιαφέρον το Λόγο του Θεού, αλλά να τον πιστεύουμε ακράδαντα και να τον ακολουθούμε με συνέπεια. Αν αυτό δεν γίνει υπάρχει ο κίνδυνος της έκπτωσης και απομάκρυνσης από την πνευματική αλήθεια. Η ενσυνείδητη στάση μας εισάγει στα βάθη του ζωντανού Λόγου του Θεού και η προσοχή μας εισάγει μας προφυλάσσει από τον κίνδυνο της πλάνης και της απώλειας.

«...εἰ γὰρ ὁ δι᾿ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ πα­ρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη....». στιχ. 2-3

Ο Λόγος του Θεού που αναφέρει εδώ ο απόστολος είναι πέρα για πέρα αληθινός, και στην Π.Δ επιβλήθηκαν και ποινές στους παραβάτες και τιμωρήθηκαν όσοι τον καταστρατήγησαν. Αυτή η επισήμανση δεν αναφέρεται εδώ για να αγχώσει, αλλά να εμπνεύσει τους παραλήπτες, το αίσθημα της ευθύνης, και το χρέος της ανύσταχτης φροντίδας για τη σωτηρία μας.

Η σωτηρία που κήρυξε ο Χριστός δεν μας διασώζει από πολέμους, δεν μας εξασφαλίζει απλώς ένα μέρος ένα μέρος της γης, ή την απόλαυση υλικών αγαθών. Η σωτηρία που κήρυξε ο Χριστός, καταλύει τον θάνατο, νικά τον διάβολο, ανοίγει τις πύλες της βασιλείας των ουρανών, μας αναδεικνύει μετόχους της θείας ζωής.

 ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Δεν υπάρχει πλευρά της ανθρώπινης ζωής που να μην απαιτεί προσοχή. Καμιά εργασία δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν επιδείξουμε ανάλογη προσοχή. Η προσοχή για κάθε άνθρωπο αποτελεί αρετή και προτέρημα. Είναι πρωταρχικός παράγοντας επιτυχίας.

Την αναγκαιότητα της προσοχής επισημαίνει και ο απόστολος Παύλος, στο χώρο φυσικά της χριστιανικής μας ζωής και στη στάση που πρέπει να επιδείξουμε απέναντι στο Λόγο του Θεού.

Το ότι μεσίτης στην Καινή Διαθήκη είναι ο ίδιος ο ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού, ενώ της Π.Δ. μεσίτες ήσαν οι προφήτες και οι άγγελοι, καθιστά την ευθύνη μας ασύγκριτα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ!!!

Η προσοχή που συνιστά ο απόστολος θα επιτευχθεί με:

1. την εκτίμηση, καλύτερα την ΑΓΑΠΗ μας, πρός τον Λόγον του Θεού

2. με την πίστη μας στη ΜΟΝΑΔΙΚΗ αξία Του.

3. με τη δίψα και τον πόθο να γνωρίσουμε το Λόγο του Θεού μέσα από τη μελέτη της Αγίας Γραφής.

4. να συνοδεύεται και με την έμπρακτη εφαρμογή του Λόγου του Θεού. Τήρησις των Εντολών.

Ο Λόγος του Θεού δεν είναι λόγος φιλολογικός, θεωρητικός! Δεν είναι λόγος που προβάλλει τη έρευνα, και τη θεωρητική αναζήτηση. Είναι λόγος ΖΩΗΣ!!! Φωτίζει το νουν, μάς ελευθερώνει από την πλάνη, γίνεται οδηγός στη ζωή και στον καθημερινό μας αγώνα. Αμήν.