ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – Προς Εβραίους (6, 13 – 20)

Ἑβρ. (6, 13 – 20)

«...Ἀδελφοί, τῷ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ’ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ’ ἑαυτοῦ, 14 λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε· 15 καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας. 16 ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος· 17 ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, 18 ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχομεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· 19 ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, 20 ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν  Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Ο Θεός ως τέλειος μπορεί να είναι φιλάνθρωπος και φιλεύσπλαχνος αλλά είναι και πάνω απ’ όλα ΔΙΚΑΙΟΣ. Μας παρέχει τις δωρεές Του με αγάπη αλλά και αμείβει τα έργα μας με δικαιοσύνη. Η ελάχιστη ως αμελητέα πράξη έχει από το Θεό ανταπόδοση.

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ο απόστολος των εθνών αυτό καταδεικνύει, πως ο Θεός δεν είναι άδικος για να λησμονήσει τα έργα μας και την αγάπη που δείξαμε στο όνομά Του.

Η προθυμία να ποιούμε το αγαθό, φανερώνει τη σταθερότητα και τη ζωντάνια της χριστιανικής μας ελπίδας. Ελπίζοντας στην δικαιοσύνη του Θεού, θ’ αποφύγουμε να περιπέσουμε σε αμέλεια, αλλά θα αναδειχθούμε μιμητές εκείνων που με πίστη και υπομονή άντεξαν στις κατά καιρώ δοκιμασίες και κληρονόμησαν όσα υποσχέθηκε ο Θεός.

Ο Παύλος για ν’ αποδείξει την αξιοπιστία των θείων επαγγελιών καταφεύγει στη χρήση της παραδείγματος από τη Γραφή, ώστε όσοι αγωνίζονται να μην αποφεύγουν τους κόπους της χριστιανικής ζωής, να εντείνουν τον αγώνα τους ακόμα και αν δεν βλέπουν να πραγματοποιούνται οι υποσχέσεις και να παίρνουν ανταμοιβές.  

===========================================================

«...Ἀδελφοί, τῷ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ’ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ’ ἑαυτοῦ...». στιχ. 13

Το παράδειγμα που παραθέτει ο απόστολος είναι του πατριάρχη Αβραάμ. Παρά τις δοκιμασίες που υπέστη με δυσκολότερη αυτή της θυσίας του Ισαάκ, που δεν έγινε τελικά, έδειξαν το μεγαλείο της πίστεως και της αμετακλήτου βούλησης του Αβραάμ να παραμείνει στο θέλημα του Πατρός και Θεού του, γι’ αυτό και ο Θεός κατόπιν τον διαβεβαίωσε «...ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε, καὶ πληθύνων πληθυνῶ τὸ σπέρμα σου...» Γεν. (22, 17).

Μπροστά στην αταλάντευτη και ακλόνητη πίστη του Αβραάμ στέκεται με θαυμασμό ο Θεός και συγκαταβαίνοντας στην ανθρώπινη συνήθεια του όρκου, ορκίζεται και ο Ίδιος «...κατ᾿ ἐμαυτοῦ ὤμοσα, λέγει Κύριος, οὗ εἵνεκεν ἐποίησας τὸ ῥῆμα τοῦτο, καὶ οὐκ ἐφείσω τοῦ υἱοῦ σου τοῦ ἀγαπητοῦ δι᾿ ἐμέ...» Γεν. (22, 16). Μη έχοντας ανώτερο του ο Θεός  ορκίζεται στον ίδιο τον εαυτό Του και με τον τρόπο αυτό προσδίδει αδιαμφισβήτητο κύρος και υποχρεωτικό χαρακτήρα στις υποσχέσεις Του.

 «...• ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε• 15 καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας...». στιχ. 14-15

Αν και ένορκη η υπόσχεση του Θεού προς τον Αβραάμ δεν πραγματοποιήθηκε αμέσως. Χρειάστηκε και η επίδειξη πολλής μακροθυμίας και υπομονής για να δει ο μεγάλος Πατριάρχης να εκπληρώνονται οι θεϊκές υποσχέσεις. Εμείς ως πιστοί πρέπει ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμα του πατριάρχη Αβραάμ, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε και να μακροθυμούμε. Οι υποσχέσεις που έδωσε ο Θεός ΑΣΦΑΛΩΣ θα πραγματοποιηθούν αλλά θα εκπληρωθούν όταν Εκείνος το θελήσει. Μέχρι τότε καλούμαστε να ελπίζουμε και να μακροθυμούμε!

«...ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος• 17 ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ,...» στιχ. 16-17

Εδώ ο απόστολος θέλει να εξηγήσει στους αναγνώστες του γιατί ορκίστηκε ο Θεός. Αναφέρει την κρατούσα στους ανθρώπους συνήθεια του όρκου προκειμένου να βεβαιώσουν την αλήθεια των όσων λέγονται.

Ο απόστολος χρησιμοποιεί τη φράση «...κατὰ τοῦ μείζονος...» και όχι «κατά του Θεού...» στον οποίο καταφεύγουν να ορκίζονται ο άνθρωποι επειδή θέλει να τονίσει πως δεν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του ο Θεός για να ορκιστεί. Για ν’ αποδείξει ο Θεός στους κληρονόμους της επαγγελίας πόσο αμετακίνητος και αναλλοίωτος παραμένει στις υποσχέσεις που έδωσε, συμμορφώνεται με τις ανθρώπινες συνήθειες και καταφεύγει στη χρησιμοποίηση του όρκου. Με τη ενέργεια αυτή ο Θεός συγκαταβαίνει στην ανθρώπινη αδυναμία.

«...ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχομεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος...» στιχ. 18

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ του Θεού αλλά και ο ΟΡΚΟΣ Του, είναι «...πράγματα αμετάθετα...», στα οποία είναι απολύτως αδύνατο να ψευστεί ο Θεός. Η προσθήκη στην υπόσχεσή Του και του όρκου είναι κάτι πιο αμετακίνητο και σίγουρο.

Που άραγε απέβλεπε με την υπόσχεση που έδωσε και τον όρκο που έκανε ο Θεός;

Ο Θεός υποσχέθηκε και ορκίστηκε στον Αβραάμ για να έχουμε εμείς οι κληρονόμοι της πίστεως και της επαγγελίας του Αβραάμ μεγάλη ενθάρρυνση και παρηγοριά, ώστε να μπορέσουμε να κρατήσουμε την ελπίδα που βρίσκεται μπροστά μας. Να κρατήσουμε στερεά την πίστη μας και να ΜΗΝ αμφιβάλλουμε, έστω και αν βλέπουμε να μην εκπληρώνονται αυτές οι υποσχέσεις.

«...ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος...». στιχ. 6

Ο Παύλος παρομοιάζει εδώ την ελπίδα των χριστιανών με την άγκυρα. Όπως η άγκυρα είναι εξαρτημένη από το πλοίο και δεν το αφήνει να περιφέρεται, έστω κι αν φυσούν χίλιοι άνεμοι, αλλά δεμένη το σταθεροποιεί, έτσι και η ελπίδα[1], την ψυχή που κλυδωνίζεται και συνταράσσεται από τους πειρασμούς την ισχυροποιεί και δεν την αφήνει να πλανιέται.

Άγκυρα της ψυχής είναι η ελπίδα των χριστιανών και είναι «...ἀσφαλής τε καὶ βεβαίαν...». Όπως η άγκυρα κρυμμένη στα βάθη της θάλασσας, δεν επιτρέπει να σαλεύονται τα καράβια, έτσι και η ελπίδα της μέλλουσας ζωής, κρυμμένη στα βάθη της καρδιάς, δεν επιτρέπει να ταράσσονται οι ψυχές μας από τους πειρασμούς.

Η ελπίδα μας κατά τον απόστολο εισέρχεται στο «...ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος...» δηλ. εισέρχεται στον ουρανό, στα Άγια των Αγίων, και πηγάζει από τον ίδιο τον Κύριο. Η άγκυρα της ελπίδας μας, ΔΕΝ κρατιέται από την άμμο ή τον ασταθή πυθμένα της θάλασσας, αλλά στερεώθηκε επάνω σε ένα αδιάσειστο και ακλόνητο βράχο, τον Ιησού Χριστό, που είναι το αμετακίνητο θεμέλιο της ελπίδας μας, η ίδια η ελπίδα μας, «...Χριστός Ιησούς η ελπίς ημών...» Α’ Τιμ. (1, 1).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κρατήστε την ΕΛΠΙΔΑ! Χωρίς ελπίδα δεν ζούμε! Πολλά μπορούμε να στερηθούμε, αλλά όταν όμως χάσουμε την ελπίδα, τότε χάνεται το πάν!

Η ελπίδα των χριστιανών είναι ο ίδιος ο Κύριος μας. Ελπίζουμε στο Ευαγγέλιο που μας κήρυξε, στη χάρη της σταυρικής θυσίας που προσέφερε, στις υποσχέσεις που μας έδωσε, στην αιώνια ζωή στην οποία μας κάλεσε.

Η ελπίδα αυτή ΔΕΝ είναι χωρίς ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ! Η ιερή ιστορία μας ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ για την ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ του Θεού. Οφείλουμε να κρατήσουμε στερεά την ελπίδα μέσα μας.

Η ελπίδα στο Χριστό είναι η άγκυρά μας, η ΣΙΓΟΥΡΗ και ΑΣΦΑΛΗΣ άγκυρα του κάθε πιστού. Ότι είναι για το καράβι η άγκυρα είναι για των χριστιανών η ελπίδα. Η ζωή μας μοιάζει με τον πλου του καραβιού στην αφρισμένη θάλασσα. Ανάμεσα από πειρασμούς και θλίψεις, διωγμούς και ποίκιλα εμπόδια, κατευθυνόμαστε προς το γαλήνιο λιμάνι της βασιλείας του Θεού. Και όπως το καράβι έχει ανάγκη από άγκυρα έτσι και για μας τους χριστιανούς είναι απαραίτητη η άγκυρα της ελπίδας.

ΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΑΘΕΡΗ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ!

---

[1] Ιερός Χρυσόστομος