3. ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Μάρκ. (8, 34 – 9, 1)

«…Εἶπεν ὁ Κύριος· 34 ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. 35 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτήν. 36 τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 37 ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; 38 ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

1 ΚΑΙ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

    1.   «…ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι…»

Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, της Κυριακής μετά της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ο Κύριος καλεί όλους, να σηκώσουμε με πίστη τον δικό μας σταυρό και να Τον ακολουθήσουμε.

Η ανταπόκριση στο «…ακολούθει μοι…» είναι Ζωή. Η μη ανταπόκριση στο κάλεσμα, οδηγεί στο θάνατο. Το «…ακολούθει μοι…», που είναι ο δρόμος του Κυρίου, των εκλαμψάντων αγίων, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι ένας δρόμος ανηφορικός, που οδηγεί στον προσωπικό Γολγοθά, του καθενός από μας, σηματοδοτώντας ναι μεν, στη δική μας σταύρωση, αλλά παράλληλα θα μας καταστήσει μέτοχους της ζωηφόρου Ανάστασης. 

Το «…ακολούθει μοι…» μας καθιστά μαθητές του Θεού, μας καθιστά πραγματικά δικά Του παιδιά, αλλά για να φθάσουμε σ’ αυτό το πολυπόθητο σκοπό, πρέπει ν’ αποκοπούμε από την αμαρτία, να νεκρωθούμε από καθετί που μας απομακρύνει από το γλυκύτατο Χριστό μας.

Πρέπει να νεκρωθούμε εκ του κόσμου, ίνα Χάριτι ζήσωμεν. Τι σημαίνει να «νεκρωθώμεν» εν τω κόσμω;

Σημαίνει να ζούμε καθημερινά ως μελλοθάνατοι, έχοντας διακόψει οριστικά κάθε δεσμό με τη ζωή αυτή, με τον κόσμο, την αμαρτία, τον παλαιό εαυτό μας. Με την απόφαση κάθε στιγμή, αργά η γρήγορα, να πεθάνουμε.

Τί λέει στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο;

«…Ὅς γὰρ ἐὰν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν…» (Ματθ. 16, 25) δηλ. όποιος θέλει να σώσει την πρόσκαιρη ζωή του, θα χάσει την αιώνια ζωή και όποιος χάσει και θυσιάσει τη ζωή του υλοποιώντας το «…ακολούθει μοι…» και θα εργασθεί «εις δόξαν Θεού», αυτός θα σώσει την ψυχή του και θα κερδίσει την αιώνια μακαριότητα.

Γιατί ο Κύριος ζητά από όλους τους μαθητές Του να σηκώνουν διαρκώς το σταυρό;

1. Η καθημερινή θυσία και σταύρωση, μέσα από τις καθημερινές δοκιμασίες, θα μας οδηγήσει να προκόψουμε σε αρετές, θα μας βοηθήσει να φθάσουμε στο καθ’ ομοίωσιν, ώστε να ζήσουμε, να γευθούμε και να μετάσχουμε, της άρρητης και τέλειας σχέση της αγάπης των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος.

2. Ο καθημερινή άρση του σταυρού, θα ξεχωρίσει τους πραγματικούς υιούς του Θεού, από τους νόθους υιούς. Θα ξεχωρίσει από μόνη της τα πρόβατα από τα ερίφια, το σιτάρι από τα ζιζάνια.

3. Η καθημερινή άρση του σταυρού, συνοδευόμενη από την υπομονή και την πίστη, θα αναδείξει τους εκλάμψαντες αγίους και τροπαιοφόρους της πίστεως. Θα αναδείξει τους κατά καιρώ φάρους Φωτός και πρεσβευτές της Αλήθειας.

4. Η καθημερινή άρση του σταυρού, θα μας δώσει το διαβατήριο των θλίψεων και των δοκιμασιών, που οδηγεί στην Ουράνια Βασιλεία.

Ο σταυρός, ο πόνος και οι θλίψεις είναι η κοινή κληρονομιά των παιδιών του Θεού. 

Αυτόν τον σταυρό, οφείλουμε να τον σηκώνουμε όχι με γογγυσμό και ταραχή, με αντίδραση και διαμαρτυρία. Ούτε καταναγκαστικά, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αλλά με χαρά, με την πεποίθηση ότι αυτός ο σταυρός θα μας οδηγήσει στη σωτηρία.

Αυτή είναι η ΜΟΝΗ οδός σωτηρίας, του «κόπου» και του «πάσχειν». Η οδός της καλοπέρασης και των πάμπολλων ηδονών - όσο και να θάβουμε την συνείδησή μας, που διαρκώς μας ελέγχει - δυστυχώς μας οδηγεί στο θάνατο. Και λέω δυστυχώς, γιατί πολλοί θα μείνουν σ’ αυτό το μονοπάτι, της ηδονής αλλά και του θανάτου.

    2.   Πόσο αξίζει μια ψυχή

«…Τί γὰρ ὠφεληθήσεται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;…» Ματθ. (16, 26)

Ο Κύριος στη συνέχεια κάνει μία σύγκριση ανάμεσα στην εγκοσμιότητα και στην αιωνιότητα.

Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν κερδίσει τον κόσμο όλο και στο τέλος χάσει τη ψυχή του;

H αξία της ψυχής ενός ανθρώπου, δεν μετριέται μ’ όλα τ’ αγαθά του κόσμου! Αν την δώσεις άνθρωπε, ποιος μπορεί να σου την ξεπληρώσει; Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε το εξής φοβερό, «…άνθρωπος που πρόκειται να χάσει την ψυχή του, καλύτερα να μην γεννιόταν…».

Ο Κύριος μας εξηγεί πως το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε οι άνθρωποι να πάθουμε είναι να χάσουμε την αθάνατη ψυχή μας. Διότι, μας λέει, η ψυχή μας αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού. Έχει μεγαλύτερη αξία απ’ όλα τα πλούτη, τις τιμές και τις απολαύσεις του κόσμου.

Γι’ αυτό άλλωστε, για την πολύτιμη αυτή ψυχή μας, ο Χριστός μας έδωσε το πλέον ατίμητο λύτρο, το τίμιο αίμα Του. Εξαγόρασε την ψυχή μας απ’  τη σκλαβιά της αμαρτίας, διότι γνωρίζει ο Θεός την πραγματική αξία της ψυχής μας.

Εμείς λίγο καταλαβαίνουμε την αιωνία αξία της. Λίγο κατανοούμε ότι η απώλεια της ψυχής είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε να πάθουμε. Διότι αν χάσουμε την ψυχή μας, αν χωρισθούμε δηλαδή αιωνίως απ’ τον Θεό και βυθισθούμε στο αιώνιο σκοτάδι, η απώλεια αυτή θα είναι οριστική και αμετάκλητη.

Μήπως έχουμε δύο ψυχές, να δώσουμε τη μία στην αμαρτία και την άλλη στον Χριστό; Χρήματα και περιουσίες μπορούμε να ανταλλάξουμε. Την ψυχή μας όμως αν την χάσουμε, χάσαμε τα πάντα, χάσαμε κάθε αγαθό, χάσαμε τον αιώνιο Παράδεισο, χάσαμε τον Θεό.

Την ψυχή μας λοιπόν ας την προσέχουμε «κόρη οφθαλμού»! Την ψυχή μας και τη σωτηρία μας! Πάνω απ’ όλα, και πρώτα απ’ όλα! Ας φυλάξουμε την παρακαταθήκη της Ιεράς μας Παράδοσης, ας διαφυλάξουμε το περιβόητο διαμάντι της πίστεως μας και ας το τοποθετήσουμε κάπου ψηλά, ώστε όπου γύρει το κεφάλι μας, να το βλέπει, και να μας θυμίζει πάντοτε το σκοπό μας.

ΠΑΝΤΕΣ ΑΣ ΤΙΜΗΣΩΜΕΝ ΚΑΙ ΑΣ ΔΟΞΑΣΩΜΕΝ ΘΕΟΝ, ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑΥΡΟΝ, ΜΕΧΡΙ ΤΑΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΡΑΝΙΔΑΣ. ΓΕΝΟΙΤΟ.