2. ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ιωάννη (3, 13-17)

Eἶπεν ὁ Κύριος· οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ. καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. οὐ γὰρ ἀπέ­­στειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο βλέπουμε την ανυπέρβλητη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον άνθρωπο, που έστειλε τον ίδιο τον Υιό Του για σώσει τους ανθρώπους «…οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν…».

Το μεγάλο στοίχημα που καλείται ο κάθε ένας από μας καλείται να απαντήσει είναι:

Πίστη στον Τριαδικό Θεό και υπακοή στο θέλημά Του ή μη πίστη στον Τριαδικό Θεό και ανυπακοή του θελήματός Του.

Ο πρώτος δρόμος, οδηγεί στην σωτηρία, στο Φως, στην Ζωή, ο δε δεύτερος οδηγεί στο θάνατο, στην απώλεια, στον «…κλαυθμό και στο βρυγμό των οδόντων…» Ματ. (13, 50).

       1.   Ο σωτήριος σταυρός

«…καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου…»

Όπως λέει ο Ευαγγελιστής, ο Μωυσής ύψωσε το άγαλμα ενός φιδιού κατά παραίνεση του Θεού, σ’ ένα ψηλό σημείο πάνω από το στρατόπεδο τους, εν τη ερήμω, ώστε όσοι τους δάγκωναν τα φίδια, να γείρουν το κεφάλι προς τα άνω και μόλις κοιτάξουν το άγαλμα του φιδιού να γιατρεύονταν.

Γιατί ο Ισραηλίτικος λαός και εκλεκτός του Θεού, οδηγούμενος και τρεφόμενος από τον ίδιο τον Θεό με το εξ ουρανού μάννα, τώρα βρίσκεται μπροστά στην απειλή των φιδιών;

Γιατί ήταν αγνώμων και αχάριστος! Η πορεία τους μέσα στην έρημο ήταν μια αδιάκοπος εκδήλωσις της πρόνοιας του Θεού. Τους έτρεφε με το μάννα, με ουράνια τροφή, τους δρόσιζε μέσα στη μέση της ερήμου, με ολοκάθαρο νερό, τους προστάτευε από τους κινδύνους και τους προετοίμαζε την γη της επαγγελίας.

Αντ’ αυτού οι άνθρωποι παραπονιόντουσαν, γόγγυζαν, διαμαρτύρονταν θυμούμενοι τα «…τὰ κρεμμύδια καὶ τὰ πράσα» τῆς Αἰγύπτου…» και «…κατελάλει ὁ λαὸς πρὸς τὸν Θεὸν κατὰ Μωϋσῆ λέγοντες…. ἡ ψυχὴ ἡμῶν προσώχθισεν ἐν τῷ ἄρτῳ τούτῳ τῷ διακένῳ» (Ἀριθμ. 21, 5).

Η απειλή των φιδιών έρχεται τότε να τους αναταράξει, να τους ανασκουντήσει, να δουν την τρωτότητά τους χωρίς τη βοήθεια του Θεού.

Η αμαρτία, το τρομερό πνευματικό αυτό φίδι που σκορπάει το θάνατο, είναι η απειλή για τον άνθρωπο και επιφέρει τρομερές συνέπειες. Καταπολεμεί το σώμα, σκοτίζει το νου, διαστρέφει τους πόθους, αιχμαλωτίζει τη θέληση, ανατρέπει τον οικογενειακό βίο και καταβιβάζει από το ύψος στο χάος.

Ο Μωυσής ως δίκαιος προσευχήθηκε γι’ αυτούς και Θεός τους λυπήθηκε. Παράπεμψε το Μωυσή όπως προαναφέραμε να φτιάξουν ένα χάλκινο φίδι και να το υψώσουν με πανύψηλο κοντάρι στο κέντρο του στρατοπέδου. Όσοι έστρεφαν το βλέμμα προς αυτό, θα εγίνοντο καλά. Από τότε δεν πέθανε πλέον κανείς.

Αυτή είναι μια καταπληκτική συμβολική εφαρμογή που προσομοίαζε το μεγάλο γεγονός του Γολγοθά. Οι συνέπειες της αμαρτίας με τη πτώση του ανθρώπου ήταν αληθινά φαρμακερές. Το δηλητήριο σκορπούσε παντού το ψυχικό θάνατο. Έπρεπε να βρεθεί κάποιος να σώσει τον άνθρωπο. Και χρειάσθηκε τότε να υψωθεί εις το ξύλο του Σταυρού, ο ίδιος ο Θεός ο Δημιουργός, ο Ιησούς Χριστός.

Με τα πανάχραντα του χέρια επί του Σταυρού αγκαλιάζει από τότε όλο τον κόσμο. Με το τίμιο αίμα Του χαρίζει τη ζωή και την αθανασία σε όσους στρέφουν το βλέμμα τους προς Αυτόν την ώρα των κλονισμών και του κινδύνου.

Δεν έπαψε η αμαρτία να ορμά κατά των οπαδών του Χριστού, όμως δεν έχει την δύναμη του θανάτου που έχει πριν, γιατί τώρα ο άνθρωπος, προσβλέπει εις το Σωτήρα. Το δηλητήριο της είναι ακίνδυνο, το αίμα του Χριστού μεταδίδει τη ζωή εις τη ψυχή του πιστού.

        2.   Η ανυπέρβλητη αγάπη του Θεού

Το μεγαλείο της αγάπης του Θεού παρόλο που έστειλε τον Μονογενή του Υιό, για να τελέσει, τη σωτήρια θυσία επί του Σταυρού, δεν διαφαίνεται μόνο εκεί.

Ο Θεός αγάπησε και θυσιάσθηκε για ένα κόσμο αλαζονικό, διεφθαρμένο, αμαρτωλό! Ο Χριστός πέθανε για μας τη στιγμή που εμείς ήμασταν αμαρτωλοί, ασεβείς, αχάριστοι. Τι παράδοξος αγάπη!!!

Η αγάπη αυτή εκδηλώνεται όχι γενικά και απρόσωπα, αλλά ξεχωριστά στον κάθε άνθρωπο. Γιατί ο Θεός ημών, είναι προσωπικός, μιλάει, καθοδηγεί και παρηγορεί τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.

Αυτή την προσωπική αγάπη βίωνε ο απόστολος Παύλος, ο οποίος ομολογεί «…Ἐν πιστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ τοῦ ἀγαπησαντος με καὶ παραδοντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ…». Δηλ. ζω εμπνεόμενος και κυριαρχούμενος από τη πίστη στον Υιό του Θεού, ο Οποίος με αγάπησε και παρέδωσε τον Εαυτό Του για τη σωτηρία μου. (Γαλ. 2, 20).

Θυσιάστηκε και παραδόθηκε στο θάνατο «…ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον…» (Ιω. 3, 16). Ο Κύριος με τη θυσία του Σταυρού άνοιξε τη πύλη του Παραδείσου, όχι μόνο για τον μετανοημένο ληστή αλλά για κάθε άνθρωπο που πιστεύει και μετανοεί ειλικρινά. Η αγάπη του Χριστού είναι τόσο μεγάλη, που όχι μόνο σώζει τους πιστού από την αιώνια καταδίκη, αλλά τους κάνει κληρονόμους της ασύγκριτης δόξας και ατελεύτητης μακαριότητας, στην πανευφρόσυνη Βασιλεία Του!

Με αφορμή λοιπόν το σημερινό Ευαγγέλιο ας προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στο ανυπέρβλητο μεγαλείο της θεϊκής αγάπης και να δούμε πως ο Τίμιος Σταυρός φανερώνει την αγάπη του Θεού στο αποκορύφωμά της.