Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

6. ΣΤ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκά. (8, 26 – 39)

«…Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. 28 ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. 29 παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. 30 ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· 31 καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. 32 ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. 33 ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. 34 ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. 35 ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. 36 ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. 37 καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. 38 ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· 39 ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς…».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο βλέπουμε τον Κύριο μας να εισέρχεται στην «…χώρα των Γαδαρηνών…» δηλ. στην περιοχή γύρω από την πόλη Γάδαρα. Εκεί λοιπόν συνάντησε άνδρα, όπου έφερε μέσα του «…λεγεών…» δηλαδή ομάδα δαιμονίων, για πάρα πολλά χρόνια. Το σώμα του ήταν κατοικία και έρμαιο των κακών πνευμάτων, όπου των βασάνιζαν ανελλιπώς, κυκλοφορούσε «…ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο…» δηλ. χωρίς ιμάτια – ρούχα και κατοικούσε στα μνήματα. Ήταν ένας άνθρωπος, χωρίς σωφροσύνη, χωρίς καθαρότητα και διαύγεια νου, διότι η ψυχή τε και σώματι είχε αιχμαλωτιστεί, στον μνησίκακο εχθρό του ανθρώπου, το διάβολο. Ζούσε «…ερήμην Θεού…» γι’ αυτό και η εξουσία του διαβόλου, επί του εν λόγω άνδρα, ήταν σε υπέρτατο βαθμό, δεικνύοντας τη θηριωδία, την απανθρωπιά, αλλά και του μίσους του διαβόλου εναντίον του ανθρώπου.

Ο Κύριος μπροστά στη θέα αυτή, της κακοποίησης του πλάσματός Του, απαλλάσσει τον άνθρωπο από την λεγεώνα των δαιμόνων, μακροθυμεί ακόμα και κατά του πλήθους των δαιμόνων, δεν επιτάσσει «…αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν…» αλλά επιτρέπει να εισέλθουν εις την παραπέρα αγέλη των χοίρων.

Ο άνθρωπος κάθεται σώφρων και δέεται και ευγνωμονεί παρά τω Κυρίω, προς την αγάπη και το έλεος που έδειξε ο Κύριος προς αυτόν. Οι δε όμως συντοπίτες του δεν πράττουν το ίδιο.

Φοβούμενοι στη θέα του μεγαλειώδους αυτού θαύματος, ζητούν από το Χριστό μας να «…ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν…», για να συνεχίσουν την «χοιρώδη» ζωή τους – βουτηγμένοι μέσα στα πάθη της αμαρτίας – ζητώντας του Χριστού να φύγει, ώστε να συνεχίσουν ανεμπόδιστα τη ζωή που αυτοί είχαν επιλέξει. Τη ζωή του θανάτου.[1]

[1] Ακόμα ένας λόγος που επέτρεψε ο Κύριος να εισέλθουν τα δαιμόνια εις τους χοίρους ήταν γιατί το εμπόριο των χοίρων την τότε εποχή, ήταν παράνομο, με βάση τον Εβραϊκό νόμο. Δηλ. οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής ζούσαν και εργάζονταν παράνομα.

1. «…ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν…»

Αυτή η επιλογή της άρνησης, των κατοίκων των Γαδαρηνών, εδράζεται στα πονηρά έργα τους.

Η άνομη ζωή τους είχε διαστρέψει τα κριτήρια της ψυχής τους. Δεν χαίρονται με το θαύμα αλλά «…φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο…» δηλ. τους συνέχει μεγάλος φόβος. Η ειρήνη του Χριστού τούς φόβιζε περισσότερο από το δαιμονισμένο.

Εδώ βλέπουμε μια στάση των κατοίκων αντίθετη στο κάλεσμα της Αγάπης του Θεού.

Εδώ βλέπουμε μια στάση των κατοίκων αντίθετη στο κάλεσμα της Αγάπης του Θεού. Οι Γαδαρηνοί παρακαλούν το Χριστό να μη μείνει αλλά να φύγει, όχι γιατί διαισθάνονται την αμαρτωλότητά τους και την αναξιότητά τους όπως τον απ. Πέτρο που είπε στον Κύριο «…Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμί, Κύριε…» αλλά και του εκατόνταρχου που τέτοια πίστη θαύμασε ο Χριστός μας, ακούγοντας το λόγο του εκατόνταρχου «…Κύριε, οὐκ εἰμί ἱκανός ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθης…». ΌΧΙ δεν ήταν τέτοια η πίστη τους και η πρόθεσή τους. Του ζητούν να φύγει γιατί ήταν ανεπιθύμητος, επικίνδυνος, επιζήμιος.

Ήταν παραδομένοι στον τρόπο ζωής τους, δεισιδαίμονες μάλλον παρά φιλόθεοι. Βλέπουν τους εξωτερικούς κινδύνους, χωρίς να έχουν εσωτερικούς φόβους, δεν ανησυχούν μέσα τους.

Αυτή είναι η κατάσταση που οδηγεί τον άνθρωπο στην αμαρτία. Τον φέρνει σε τέτοια πνευματική κόπωση και ηθική οκνηρία, που δεν είναι ικανός να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα, το αγαθό από το κακό. Τον επισκέπτεται ο ίδιος ο Θεός, αυτοπροσώπως, τους δείχνει την αγάπη Του, μα ο άνθρωπος παραμένει «τυφλός», δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία Του. Είναι ευχαριστημένος με την κατάστασή του, ικανοποιημένος με τον τρόπο ζωής του.

Η πίστη είναι δωρεά του Θεού αλλά και αρετή. Προσφέρεται από το Θεό, αλλά χρειάζεται η θετική ανταπόκριση της ελευθερίας μας.

Ο δισταγμός προ της επιλογής μας σημαίνει, πως δεν έχουμε ακόμη αποκτήσει γνώση του αγαθού. Βέβαια χωρίς την ελευθερία της εκλογής, δεν φθάνουμε στην τελειότητα της ελευθερίας, που η τελειότητα της ελευθερίας είναι η πιστή τήρηση των εντολών του Θεού. Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που το θέλημά του συμβαδίζει με το θέλημα του Θεού, και όχι με το δικό του. Η τελειότητα της ελευθερίας είναι να επιλέγουμε αυτόβουλα το θέλημα της αγάπης του Θεού.

Η άρνηση του Χριστού είναι μια αρνητική εκδήλωση της ελευθερίας μας. Αυτοί που επιλέγουν τη στάση αυτή ήδη με την άρνησή τους βρίσκονται έξω από το Σώμα Του, την Εκκλησία.

Η πίστη ποτέ δεν εκβιάζει, αλλά ελευθερώνει και θεραπεύει.

2. Η αγάπη και η μακροθυμία του Θεού

Ο Θεός βλέποντας το πλάσμα Του, μακριά από το δρόμο της σωτηρίας, το σπλαχνίσθηκε. Δεν μπορούσε να το βλέπει να βασανίζεται από την θηριώδη κακία των δαιμόνων παρά τη στάση αποστασίας που τον οδήγησε στη ζωή χωρίς Θεό, ζώντας μια επίγεια κόλαση.

Ο Θεός τον θεραπεύει σπέρνοντας τη πίστη στον πρώην δαιμονισμένο. (Πάντα πριν από την ίαση του σώματος, προηγείται πάντα η ίασης της ψυχής). Η θεραπεία του ήταν μια κλίση του ίδιου του Θεού στο πλάσμα Του. Ο δαιμονισμένος ανταποκρίθηκε.

Ζητούσε από τον Χριστό να τον ακολουθήσει. Ενώ πριν θεραπευτεί, ήταν δέσμιος από τον διάβολο, τώρα ήταν δέσμιος από την αγάπη του θεραπευτή του και ζητά να Τον ακολουθήσει.

Ο Χριστός τον απάλλαξε από την αιχμαλωσία των δαιμόνων, δεν τον υποδούλωσε όμως στον εαυτό του.

Δεν εκμεταλλεύτηκε την ευγνωμοσύνη του για να προσθέσει έναν ακόμα ακόλουθό Του. Τον έστειλε στο σπίτι του κάτι που ήταν σωτήριο για τον ίδιο και τους συμπολίτες του. Τον έκανε απόστολό Του και κήρυκα της αγάπης Του. «…Διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός…». Σ' αυτήν την εντολή υπακούουν και οι Άγιοι της εκκλησίας, όταν μιλούν στον κόσμο.

Κανείς δεν μιλάει θεωρητικά και με στοχασμούς σαν να ήταν η αγάπη του Θεού πλατωνική, αόριστη. Βιωματική, εμπειρική είναι η πίστη μας. Πάμπολλες και αναρίθμητες οι δωρεές του Θεού στον άνθρωπο, μύριες οι ευεργεσίες Του.

Όλα αυτά εμπίπτουν στην σφαίρα της αγάπης του Θεού, όχι για να μας κάνει δούλους Του, αλλά να μας αφυπνίσει και να μας καταστήσει φίλους και συγκληρονόμους Του, δηλ. αληθινά ελεύθερους.

Η απέραντη αγάπη του Θεού επίσης φαίνεται που μακροθυμεί ακόμη και στην ικεσία του διαβόλου, «…καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν…». Ο Θεός της αγάπης και πάλι μακροθυμεί. Εκεί που η τιμωρία φάνταζε σίγουρη, απέναντι στον πολύχρονο βασανισμό του ανθρώπου, εντούτοις τους επιτρέπει να μπούνε στου χοίρους και να μας καταδείξει αλλά και να μας παραδειγματίσει ακόμη μια φορά, πως ο Θεός μπορεί να είναι κοντά μας ανά πάσα στιγμή, αλλά αν επιλέξουμε τη χοιρώδη ζωή, κυλιόμενη μέσα στη λάσπη της αμαρτίας, θα έχουμε τη κατάληξη του θανάτου των χοίρων.

3. Τα πάντα στην εξουσία του Θεού

Ο δαιμονισμένος ανήρ, έγινε με το λόγο του και με τη ζωή του μάρτυρας της αγάπης του Κυρίου. Έγινε ένα φωτεινό παράδειγμα στον τόπο του, ο πρώην δαιμονισμένος έγινε φορέας της χάριτος του Χριστού. Αυτός που απέφευγε κάθε ανθρώπινη κοινωνία έγινε κήρυκας της δυνάμεως του Κυρίου.

Όλα αυτά τι μαρτυρούν;

Ότι όλες οι δυνάμεις του σκότους βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο και την εξουσία του Κυρίου. Ο Χριστός μας είναι ο παντοδύναμος εξουσιαστής των πάντων. Μπροστά του τρέμουν οι δαίμονες, εξαφανίζονται.

Σ’ αυτή λοιπόν τη δαιμονοκρατούμενη εποχή που ζούμε, όπου πολλοί άνθρωποι παραμορφώνονται παρασυρμένοι από την αρπακτική μανία του διαβόλου, εμείς οι πιστοί Χριστιανοί δεν πρέπει να φοβόμαστε, να αγωνιούμε. Στα χέρια του Χριστού είναι η ιστορία του κόσμου και η δική μας. Αυτός κυβερνά τα σύμπαντα, στα χέρια του είναι η ζωή μας. Ο διάβολος δεν έχει καμία εξουσία επάνω μας, εάν εμείς δεν του τη δώσουμε με την συγκατάθεσή μας. Ας εμπιστευόμαστε λοιπόν τη ζωή μας στον βασιλέα της κτίσεως Κύριο Ιησού, ζώντας μέσα στη χάρη των ιερών Μυστηρίων, για να ασφαλιζόμαστε κάτω από την κραταιά εξουσία Tου και να πλημμυρίζουμε από το φως Tου.