ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ: 14. ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ Ο ΘΕΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟ ΙΔΙΟ;

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

14. ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ Ο ΘΕΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟ ΙΔΙΟ; - ΜΕΡΟΣ Α'

Αγαπητοί μου φίλοι χαίρεται.

Και πάλι σε μια άλλη θεματική ενότητα, λίγο διαφορετική από τις άλλες, καθώς αυτή προήλθε μέσα από στιγμή απογοήτευσης και έντονου προβληματισμού. Τότε, όταν ρωτήθηκα, δεν απάντησα, όχι γιατί δεν ήθελα να απαντήσω, γιατί τότε όταν προέκυψε, αισθάνθηκα πως ότι και να απαντούσα δεν θα έπειθα κανένα. Δεν θα απάλυνα αν θέλετε τον πόνο εκείνου που το υπέβαλε, γιατί υπήρχαν πολλές πτυχές που έπρεπε να καλυφτούν. Μα να, Θεού θέλοντος, μας δίνεται η δυνατότητα να γράψουμε ακόμα μια ενότητα εις «δόξα Θεού», προσεγγίζοντας το θέμα, με το πτωχό μας μυαλό, όσο καλύτερα γίνεται.

Μπορεί η ερώτηση να ακούγεται σε κάποιους εύκολη, όμως οφείλουμε η απάντηση να αντανακλά το κύρος και το πρέπον που της αρμόζει.

Με τον ερχομό του ο Κύριος, πάταξε τον θάνατον και τον έχοντα του θανάτου εξουσία τον διάβολο «…ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου τουτ’ ἔστιν τὸν διάβολον, και απαλλάξη τούτους…». Απ. (Εβρ. 2:11-18)

Ο Χριστός, «…ο Κύριος μου και Θεός μου…» (Ιωάν. 20,28) έγινε άνθρωπος, ταπεινώθηκε, προδόθηκε, χλευάστηκε, μαστιγώθηκε, σταυρώθηκε, για να απαλλάξει ποιούς;

Μήπως τους αγίους; Τους δικαίους; Τους ειρηνοποιούς και τους πράους; Τους ταπεινούς; Όχι αγαπητέ μου φίλε, ήρθε ν’ απαλλάξει εμάς τους ανθρώπους, από την αιώνια αιχμαλωσία, της δίνης και του σκότους, που ο άνθρωπος ήττον δέσμιος, μετά το προπατορικό αμάρτημα.

Ο Κύριος σηκώνει τον
πεσόντα άνθρωπο

Την απάντηση άλλωστε τη δίνει και ο ίδιος ο Κύριος, στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο «…οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες· οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν…» Μαρκ. 2,17 Μετάφραση: «…δεν έχουν ανάγκην από ιατρό οι υγιείς, αλλά οι ασθενείς· δεν ήλθα στον κόσμο, δια να καλέσω εκείνους που φαντάζονται ότι είναι δίκαιοι, αλλά ήλθα να καλέσω εις μετάνοια τους αμαρτωλούς…».

Αυτός ο φιλεύσπλαγχνος, πανάγαθος Θεός, ήρθε και θυσιάστηκε για μένα, για σένα, για τον καθένα. Η θυσία του αυτή, ήρθε να ξεπλύνει την αμαρτία του κόσμου όλου. Ήρθε να δώσει ελπίδα στον κάθε άνθρωπο, στον πλούσιο και στον φτωχό, στον ταλαιπωρημένο και στον ευτυχή, στους ήρεμους αλλά και νευρικούς, στους δίκαιους αλλά και άδικους, στον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο γιατί, «…ουδείς αναμάρτητος…» παρά μόνο ο Θεός.

Ο προφήτης Ιώβ

Χαρακτηριστικό είναι και το χωρίο του προφήτη Ιώβ που το δεικνύει αυτό, στην Παλαιά Διαθήκη (Ιώβ 15, 15) «…οὐρανὸς δὲ οὐ καθαρὸς ἐναντίον αὐτοῦ;…» Αν οι άγγελοι και οι άγιοι που κατοικούν στον ουρανό, υπολείπονται σε καθαρότητα εν σύγκριση προς την άπειρη καθαρότητα και αγιότητα του Θεού, πόσο μάλλον ο άνθρωπος, ο «…ἔα δὲ ἐβδελυγμένος καὶ ἀκάθαρτος ἀνήρ, πίνων ἀδικίας ἴσα ποτῷ·…» Ιώβ (15,16) δηλ. πόσο μάλλον σιχαμερός και ακάθαρτος είναι ο άνθρωπος, ο οποίος ρουφά καθημερινώς την αμαρτία σαν το νερό.

Και σας ερωτώ: «…Πόσοι από μας, θα προτιθέμεθα να θυσιαστούμε για το ΔΙΚΑΙΟ αλλά και ΑΓΝΩΣΤΟ σε μας συνάνθρωπό μας;…» αλλά και πάλι

«…Πόσοι από μας θα προτιθέμεθα να θυσιαστούμε για τον ΑΔΙΚΟ αλλά και ΑΓΝΩΣΤΟ πάλι σε μας συνάνθρωπό μας;…», «…Θα δίναμε τη ζωή μας για τον άδικο και πονηρό συνάνθρωπό μας;…»

Ο δρόμος της πραγματικής αγάπης οδηγεί... στη θυσία

Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους! Μα να, που ο απειροτέλειος Θεός της «ΑΓΑΠΗΣ» το έκανε κι αυτό για να μας δείξει το δρόμο, το δρόμο της θυσίας, της πραγματικής αγάπης, του «…διακονῆσαι…» παρά του «…διακονηθῆναι…», τον δρόμο της χάριτος και της αιωνιότητας.[1]

Πού είναι η δικαιοσύνη του Θεού; Πώς διαφαίνεται;

«…Η δικαιοσύνη του Θεού διαφαίνεται στο ότι εμείς είμαστε αμαρτωλοί και ο Χριστός πέθανε για μας…» (Ρωμ. 5:8)

Η ΑΠΕΙΡΗ αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, δεν επέτρεψε να απολεσθεί η γενιά των ανθρώπων (ενός δημιουργήματος του Θεού, που αποτελούσε την «κορωνίδα» των δημιουργημάτων του) στέλλοντας ΠΟΙΟΝ;

Τον Υιό Του τον Αγαπητό, τον ΙΔΙΟ τον Θεό, που έγινε άνθρωπος. Ένας Θεός που δεν ήρθε για να βρει δούλους, αλλά φίλους «…ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὃ ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν…». (Ιωα. 15:14) Ήρθε να προσκαλέσει τον κάθε άνθρωπο σε κάτι που ήταν έμφυτο, που συνιστούσε τη ζωή του. Ο άνθρωπος ζούσε επειδή αγαπούσε! Ζωή του ήταν η αγάπη και η αγάπη ήταν ζωή!

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να δίνει αγάπη και να παίρνει αγάπη και να δημιουργεί αδερφοσύνη. Εφ’ όσον ο Θεός «Αγάπη εστί» και ο άνθρωπος έγινε κατ’ εικόνα του αγαπώντος ημάς Θεού, το αγαθό της αγάπης έπρεπε να αναβλύζει αβίαστα από την καρδιά του. Είναι ο Νόμος της Χάριτος και της φιλανθρωπίας του Θεού που έπρεπε να κυριαρχεί μέσα μας.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν γραμμένο το Νόμο στις καρδιές τους, τη θεία συνείδηση, την Πανάγια φωνή του Θεού μέσα μας. Το αν εμείς προσπαθούμε να την σκεπάσουμε με χώμα, αυτό το γάργαρο δροσιστικό νερό, το «ύδωρ της ζωής», αυτό είναι δικό μας θέμα. Ο Θεός δεν επιβάλλει, συνετίζει και όσοι τον αναζητούν τους φωτίζει και φέρει εις επίγνωση. Όπως λέει και ο ψαλμός 33 «…προσέλθετε προς Αυτόν και φωτίσθητε…».

"...Ο βασιλιάς μου και Θεός μου..."

Όπως κανένας δεν μπορεί να βλάψει αυτόν που στέκεται δίπλα στο βασιλιά, ούτε και ο πονηρός δεν μπορεί να κάνει τίποτα, αν η ψυχή μας είναι κοντά στο Θεό. Κάντε πράξη τα λόγια του προφήτη Ιακώβου (4, 8) «…ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καὶ ἐγγιεῖ ὑμῖν…» δηλ. Πλησιάστε κοντά στον Θεό και ο Θεός θα πλησίαση κοντά σας.

ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΤI ΕΙΔΑΜΕ;

Είδαμε την ΑΠΕΡΑΝΤΗ χωρίς όρια αγάπη του Θεού, προς τον κάθε άνθρωπο, δίκαιο και μη. Μια αγάπη που τον έκανε άνθρωπο, υπηρετώντας τον άνθρωπο, διδάσκοντας παράλληλα τον δρόμο της αγάπης και της ταπείνωσης.

Ένας Θεός που δεν αρκείται σ’ αυτούς που Τον ακολουθούν. Τολμά και βγαίνει από τα όρια του περιούσιου λαού. Τολμά και βγαίνει από τα συνηθισμένα, προκειμένου να κηρύξει μετάνοια και να δώσει ελπίδα και νόημα σε όλο τον κόσμο. Παράλληλα, δεν κάνει ότι ευχαριστεί τους δικούς Του.

"...Κάθε έθνος, γίνεται δεκτό απ' Αυτόν..."

Δεν απολύει κανέναν που Τον αναζητά!!!

Κλητοί είναι οι πάντες. Εκλεκτοί γίνονται όσοι «εξ όλης ψυχής και διάνοιας» ανταποκριθούν στο κάλεσμα του Νυμφίου και δια της εσωτερικής εργασίας «υφαίνουν» το «ένδυμα γάμου», την καθαρότητα της καρδίας, για να ενωθούν με το Θεό, που είναι ο γάμος και η Βασιλεία και η ζωή αιώνια.

Ο απόστολος Πέτρος «…ἀλλ᾿ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστι…» δηλ. «…αλλά κάθε έθνος, κάθε ένας από μας, που ευλαβείται τον Θεό και εφαρμόζει δικαιοσύνη εις την ζωή του, γίνεται δεκτός από αυτόν…». (Πράξ. 10,35)

Η αγάπη Του, δεν περιορίζεται μόνο στο λαό του Ισραήλ αλλά προς όλο τον κόσμο. Εξ ου και οι παραβολές και τα διδάγματα του Κυρίου (περί Χαναναίας, – που ήταν αλλόθρησκη, αλλά η επιμονή της και η μεγάλη της πίστη την έσωσε – του καλού Σαμαρείτη, – που παρόλο που οι Σαμαρείτες ήταν εχθροί τον Ιουδαίων βοήθησε τον πληγωμένο με «λάδι και κρασί» και άλλες πολλές. Ο Κύριος στο κατά Λουκά ευαγγέλιο (6:32) διδάσκει «…καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι…» Ποια είναι η χάρις αγαπητοί μου αν αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν; Έτσι πράττουν οι αμαρτωλοί. Αγαπάνε αυτούς που τους αγαπούνε! Πιστεύεις ότι ο Θεός θα παραβίαζε την ίδια εντολή Του; Όχι φυσικά!

Η προστατευτική δεξιά Σου, με κατευθύνει πάντα!!!

Αυτή η προστατευτική δεξιά Του, διαφαίνεται εις σ’ όλη την Αγία Γραφή. Χαρακτηριστικοί είναι και οι ψαλμοί του Δαυίδ που το δεικνύουν αυτό!

1. «…ὁ φόβος Κυρίου ἁγνός, διαμένων εἰς αἰῶνα αἰῶνος· τὰ κρίματα Κυρίου ἀληθινά, δεδικαιωμένα ἐπὶ τὸ αὐτό …» Ψαλ. (18:10). Οι κρίσεις και οι αποφάσεις του Κυρίου, που περιέχονται σ’ Αυτόν, επιμαρτυρούνται ως δίκαιες δια μέσου των αιώνων. Ο νόμος του Κυρίου είναι ανόθευτος από πλάνη και έχει αιώνια ισχύ και κύρος.

2. «…πιστὸς Κύριος ἐν πᾶσι τοῖς λόγοις αὐτοῦ καὶ ὅσιος ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ…» Ψαλ. (144,13)δηλ. Ο Κύριος είναι πιστός τηρητής των υποσχέσεών του και άμωμος εις όλα αυτού τα έργα.

3. «…φυλάσσει πάντας τοὺς ἀγαπῶντας αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἐξολοθρεύσει…» Ψαλ. 144,20 δηλ. Περιφρουρεί και φυλάσσει ο Κύριος όλους εκείνους, οι οποίοι τον αγαπούν. Εξ αντιθέτου δε, θα παραδώσει στον όλεθρο όλους τους αμαρτωλούς.

4. «…καὶ γὰρ ὁ δοῦλός σου φυλάσσει αὐτά· ἐν τῷ φυλάσσειν αὐτὰ ἀνταπόδοσις πολλή…» Ψαλ. (18:12) δηλ. ο δούλος σου που διαφυλάττει τα κρίματά σου και τα τηρεί θα έχει μεγάλη ανταπόδοση και αμοιβή.

5. «…τὸ δὲ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτόν, καὶ ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ ἐπὶ υἱοῖς υἱῶν…» Ψαλ. (102,17) δηλ. Η ευσπλαχνία του Κυρίου απλώνεται εις αιώνας αιώνων προς τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι τον φοβούνται. Και η δικαιοσύνη του, φρουρός ασφαλής, παραμένει σ’ όλες τις γενεάς των ανθρώπων.

6. «…ἐστήρικται ἡ καρδία αὐτοῦ, οὐ μὴ φοβηθῇ, ἕως οὗ ἐπίδῃ ἐπὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ·…» Ψαλ. (111,8) δηλ. αυτού που η καρδιά του είναι στερεωμένη δεν θα φοβηθεί από κανένα κίνδυνο, αλλά τουναντίον θα ειδή τους εχθρούς του, να ταπεινώνονται ενώπιον του.

Ας σταματήσουμε για λίγο εδώ και ας συνοψίσουμε πριν πάμε παραπέρα. Είδαμε την απέραντη αγάπη του Θεού, και ότι με τον ερχομό Του ο Κύριος οριοθέτησε τον τρόπο ζωής του ανθρώπου, ενός τρόπου ζωής διεπόμενος από ταπείνωση, αγάπη, πραότητα, καλοσύνη, μακροθυμία, πίστη, χαρά, ειρήνη, εγκράτεια Απ. (Γαλ. 5:22 – 6:2). Ο τρόπος ζωής αυτός ανοίγει τις πόρτες του παραδείσου στον κάθε άνθρωπο που τα τηρεί, και αποκτά έτσι εύνοια Θεού. Επίσης είδαμε ότι ο Λόγος του Κυρίου διαμένει εις τον αιώνα, και αυτός που θα τον τηρήσει «σωθήναι».

Πώς μεταφράζεται αυτή η εύνοια Θεού, μιας και εδώ πιστεύω είναι που οι περισσότεροι μπερδεύουν και τη μεταφράζουν ως περισσότερη αγάπη. Για να το αντιληφτούμε θα σας δώσω ένα παράδειγμα.

Οι γονείς μιας πολυμελής οικογένειας, αγαπούν τα παιδιά τους εξίσου[2]. Υπάρχουν εκείνα τα παιδιά που τηρούν πιστά το θέλημα των γονιών τους, κάνοντας υπακοή, ενώ υπάρχουν και αυτά τα παιδιά, τα ατίθασα που δεν νουθετούνται, αδιαφορώντας για τις νουθεσίες και προτροπές του γονιού. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις τα παιδιά φέρουν της ΙΔΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ από τους γονιούς τους.

Ο γονιός βλέποντας την ανυπακοή της μερίδας των παιδιών του, λυπάται και προσπαθεί, εργάζεται προς παραδειγματισμό τους, ώστε να τους επαναφέρει στην τάξη. Αυτά επιδεικτικά συνεχίζουν την ανυπακοή τους, παρόλη την προσπάθεια και τις ευεργεσίες των γονιών τους, οι οποίες όχι μόνο απολούνται αλλά και δεν ευαρεστούνται από τα παιδιά τους, που συνεχίζουν να θέλουν και να απαιτούν.

Αυτός ο γονιός από την άσβεστη αγάπη προς τα παιδιά του, τι πιστεύετε θα κάνει; Για να τους επαναφέρει, θα σταματήσει να τους ευεργετεί, θα σταματήσει να συνεισφέρει, για να αποτρέψει τη συνεχή κατρακύλα και ξεπεσμό των παιδιών του.

Στην περίπτωση που πάλι δεν συνετιστούν και ζητήσουν το μερίδιο τους, παρόλη την αρχοντική ζωή και ασφάλεια που φέρουν στους κόλπους της οικογένειας, για να απομακρυνθούν, ο καλός γονέας με την αγάπη του προς τα παιδιά του, θα σεβαστεί την επιθυμία πάλι των παιδιών του, θα τους δώσει το μερίδιο τους και θα τους αφήσει από την ΑΓΑΠΗ του, στο να κάνουν αυτό που εκείνοι θέλουν.

Πάρα ταύτα, παρά την καταισχύνη και το ξεπεσμό των παιδιών του, την απόρριψή του προσώπου του, από τα ίδια του τα παιδιά του, – η οποία σηματοδοτήθηκε από την απομάκρυνσή των παιδιών του και την αποστροφή τους, – αυτός περιμένει ακοίμητα την επιστροφή τους, για να τους υποδεχτεί με ανοιχτές τις αγκάλες, όπως ο Κύριος πάνω στο σταυρό, που με τα χέρια ανοιχτά, σκεπάζει τον κόσμο όλο.

Στην παραβολή του ασώτου υιού τι λέει; O άσωτος υιός αφού ταλαιπωρήθηκε, δυσκολεύτηκε, εμπαίχτηκε, στο τέλος επίστρεψε και η αγάπη του γονέα ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΙΔΙΑ, τον δέχτηκε πίσω στην θαλπωρή της οικογένειας.

Τα υπάκουα παιδιά με την τήρηση του θελήματος των γονιών τους βρίσκονται συνεχως κάτω από την ασφάλεια και εύνοια της αγάπης των γονιών τους, παραμένοντας κοινωνοί των προνομίων που παρέχουν οι γονιοί τους. Ο νόθος γιος δεν μένει παντοτινά στην υπηρεσία κάποιου, αλλά εκείνος που είναι γνήσιος γιος δεν εγκαταλείπει τον πατέρα του (Ιώβ. 8, 35)

Αυτό το παράδειγμα είναι ένας ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ του τωρινού γίγνεσθαι. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού, ο οποίος θέλει «…άπαντες σωθήναι ακόμα και οι βάρβαροι…» Α’ Τιμ. (2,4). Ανάμεσά μας υπάρχουν οι δίκαιοι, που ευαρεστούν το Θεό, τηρώντας το θέλημα του Θεού και τυγχάνουν της προστατευτικής δεξιάς του Θεού. Όταν ο δίκαιος σκοντάψει και πέσει, δεν θα συντριβεί γιατί ο Κύριος απλώνει το χέρι Του από κάτω και τον βαστάζει Ψαλμός (36,24)

Οι υπόλοιποι είμαστε οι «άσωτοι υιοί». Σε μας κρούει την πόρτα ο Κύριος συνεχώς για να εισέλθει. Δεν κρούει επιτακτικά! ΟΧΙ! Κρούει από αγάπη! Αν δεν Του ανοίξουμε, Αυτός περιμένει από αγάπη. Αν τον διώξουμε, Αυτός υπομένει από Αγάπη, αν απομακρυνθούμε, Αυτός μας επιστρέφει από Αγάπη. Αν χαθούμε, Αυτός μας φωτίζει από αγάπη.

Το θέμα τώρα ποιο είναι! Ότι είναι τόσο «αμαυρωμένη» η συνείδησή μας που ΔΕΝ τον βλέπουμε! ΔΕΝ τον ακούμε! ΔΕΝ αντιλαμβανόμαστε τις ευεργεσίες Του!

Για να μας επαναφέρει, μας παραδειγματίζει αλλά σαν Πανάγαθος Θεός, πόσο όμορφα και γλυκά το κάνει!!!

Δεν υπάρχει τραγικότερη δοκιμασία για τον άνθρωπο, «άνευ Θεού»! Επομένως η αιτία των δοκιμασιών και των θλίψεων μας, είναι πνευματική. Ο άγιος Ανδρέας συνοψίζει «στο εγυμνώθην Θεού» όλη την κόλαση του ανθρώπου και την αιτία κάθε κακού.

+ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΙΔΙΟ; ΕΣΥ ΑΔΕΛΦΕ ΤΙ ΛΕΣ;