4. ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ – ΜΕΡΟΣ Α’

Η εξομολόγηση είναι η ζωοποιός δύναμη του ανθρώπου. Είναι το μέσο προς καθαρισμό των αμαρτιών και των ανομιών μας που σαν άνθρωποι πέφτουμε ακατάπαυστα. Είναι το μυστήριο εκείνο της εκκλησίας που εξαγιάζει τον άνθρωπο και τον καθιστά άξιο κληρονόμο της βασιλείας των ουρανών.

Ο 50^ος ψαλμός της εκκλησίας, άλλως ψαλμός της μετανοίας ο οποίος ψάλλετε και πιο συχνά στις ακολουθίες της εκκλησίας μας, μας λέει «…ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου…» Ψαλ. (50,7). Σ’ αυτό το στίχο ο ψαλμωδός δεν θέλει να μας πει ότι συνελήφθηκε κάποιος παράνομα αλλά απλά ότι από τότε που οι πρωτόπλαστοι αμάρτησαν άρχισε αυτή η ροπή προς την αμαρτία, διεφθάρη η ανθρώπινη φύση. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τάση προς την αμαρτία ένεκα της ανθρώπινης φύσης τους.

Για να μας απαλλάξει ο Θεός από αυτόν τον πνευματικό θάνατο και να μας οδηγήσει στη ζωή το πραγματοποίησε δια του Σταυρού και της Αναστάσεως. Η ανάσταση που γιορτάζουμε σήμερα είναι η ανάσταση του ανθρώπου, της ανθρώπινης φύσεως, γιατί ο Χριστός, ποτέ δεν έπεσε για να αναστηθεί, ποτέ δεν αρνήθηκε το θέλημα του Θεού που είναι η ζωή και η ανάσταση. Αναστήθηκε το «πρόσλημμα», η ανθρώπινη φύση, που πήρε από μας και την έκανε σώμα Του, για να νικήσει την αμαρτία και το θάνατο, που αυτή έφερε.[1] Πώς το κατάφερε όμως αυτό;

Μέσα από τη «ζωοποιό νέκρωση» απ’ όλα τα αισθητά «κατέκρινε» (καταδίκασε) μέσα στο ίδιο του το σώμα την αμαρτία, που έφερε τον θάνατο στον άνθρωπο. Πάτησε τον θάνατο «θανάτω», δηλαδή με τον θάνατο. Επειδή το σώμα του ήταν αναμάρτητον, με το θάνατο δεν χωρίστηκε από τη ψυχή, η θεότητα δεν χωρίστηκε – μυστήριο που δεν γνώριζε ο διάβολος – και προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει το σώμα του Χριστού, συνάντησε τη θεότητα που βρισκόταν σ’ αυτό και έπαθε πανωλεθρία.

Η οδός του Κυρίου πρέπει να μας γίνει παράδειγμα ζωής. Διαφορετικά ΟΛΟΙ θα αναστηθούμε αλλά δεν θα δοξασθούμε όλοι, δεν θα γίνουμε «κατά χάριν» θεοί.[2]

Αυτήν την δυνατότητα στο να γίνουμε «κατά χάριν» θεοί μας την προσφέρει το μυστήριο της εξομολογήσεως. Με την εξομολόγηση ο άνθρωπος επανέρχεται στο αρχικό στάδιο της βαπτίσεως, καθαρίζετε, διαγράφονται τα ανομήματά του. Όπως λέει και πάλι ο ψαλμός (50, 4 & 9) «…ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με…ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι…» Μετάφραση: Συ ο οποίος με έπλυνες και θα με ξαναπλύνεις από την παρανομία μου και από το ρύπο της αμαρτίας μου… Θα με πλύνεις με την χάριν σου και θα γίνω τόσον καθαρός, ώστε θα είμαι λευκότερος από το χιόνι…».

Οι ρύποι των ανομιών που κάθονται επί του «μανδύα» της βαπτίσεως καθαρίζονται. Ο «μανδύας» που τον ενδυθήκαμε με το Άγιο βάπτισμα, θα γίνει λαμπρότερος από χιόνι – δεν υπάρχει κάτι πιο λευκό από το χιόνι σ’ αυτήν τη ζωή – θα φωτιστεί και θα λουστεί από το ΜΕΓΑ ΕΛΕΟΣ του Κυρίου. Μ’ αυτόν την όμορφο παραλληλισμό, ο ψαλμωδός περιγράφει την κατόρθωση για αγιοποίηση του ανθρώπου, με το μυστήριο της εξομολογήσεως.

Αυτό το μέγα μυστήριο δώρισε ο Πανάγαθος Θεός στον άνθρωπο, για να κρατηθεί αλώβητος μέσα από τις πάμπολλες πτώσεις του ένεκα της ροπής του προς την αμαρτία. Η αμαρτία ένεκα της πτώσης σημαδεύει τη ζωή του μετανοήσαντος ανθρώπου. Είναι ενώπιον του, στην καρδιά στη σκέψη, τον τυραννούν αλλά παράλληλα και τον νουθετούν και διαπαιδαγωγούν. Χαρακτηριστικοί είναι και οι ψαλμοί (50:5) & (37:18) «…ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός…» και «…ὅτι ἐγὼ εἰς μάστιγας ἕτοιμος, καὶ ἡ ἀλγηδών μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός…».

Η θύμησή των πτώσεων  κάνει τον αγωνιζόμενο  να είναι σε εγρήγορση και να επαγρυπνεί στις επάλξεις γιατί ο «λέων» (ο διάβολος) καραδοκεί απόκρυφα και προσπαθεί να κτυπήσει ξανά με δόλο «Ψαλ. 16,12 ….ὑπέλαβόν με ὡσεὶ λέων ἕτοιμος εἰς θήραν καὶ ὡσεὶ σκύμνος οἰκῶν ἐν ἀποκρύφοις…» για να  συμπαρασύρουν ξανά τον άνθρωπο εις τον Άδη.

Ο άνθρωπος το μόνο που έχει να κάνει είναι να ομολογήσει τις αμαρτίες του, να τις βάλει στα πόδια του Θεού και να ζητήσει το έλεός Του και τότε ο Πανάγαθος Θεός, του οποίου το έλεος προηγείται της δικαιοσύνης Του θα τις απομακρύνει από μας όσο απρόσιτη είναι και η ανατολή από τη δύση «…Ψαλ. 102,12 καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν, ἐμάκρυνεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὰς ἀνομίας ἡμῶν…» για να μπορέσουμε να ενωθούμε κατά «χάριν» μ’ Αυτόν.

Ο άνθρωπος λοιπόν συντετριμμένα θα πρέπει να προσέλθει ενώπιον εξομολόγου και να εξομολογήσει όλες του τις αμαρτίες με γνώμονα να μην τις ξαναεπαναλάβει «…Ψαλ. 37,19 ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ μεριμνήσω ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας μου…».

Αγαπητέ μου φίλε το έλεος του Θεού είναι ανεξάντλητο «…Ψαλ. 106,1 Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι χρηστός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ…» το μόνο που θέλει ο Θεός από μας είναι να βάλουμε τις αμαρτίες μας μπροστά στο άχραντα πόδια Του και αυτός θα τις εξαφανίσει σαν να μην έγιναν ποτέ.

Αδελφοί μου ο Θεός δεν απομακρύνεται από μας, αλλά ο άνθρωπος απομακρύνεται από το Θεό. Ο Κύριος σταυρώθηκε για μας, βασανίστηκε για μας. Γιατί το έκανε αυτό; Γιατί ο ίδιος ο Κύριος, ο Θεός των θεών (ψαλμός 83 του Δαβίδ), δέχτηκε ύβρεις, ταπεινώθηκε, μαστιγώθηκε, σταυρώθηκε, μαρτύρησε; Πολύ απλά για την ΑΠΕΙΡΗ Του αγάπη για το ΑΜΕΤΡΗΤΟ Του έλεος για τη ΣΩΤΗΡΙΑ εμάς των ανθρώπων. Ο εσταυρωμένος Κύριος ημών έχοντας απλωμένα τα χέρια του πάνω στο σταυρό είναι σαν να μας φωνάζει, να μας λέει είμαι εδώ και σας περιμένω με ανοιχτές τις αγκάλες, να μας αγκαλιάσει, να μας κάνει κοινωνούς της Βασιλείας Του.

Ας μου επιτραπεί να σας δώσω ένα αλληγορικό παράδειγμα για να σας δείξω την άπειρη αγάπη του Κυρίου μας. Ένα απόγευμα έκανα το παιδί μου μπάνιο. Είχα γεμίσει την μπανιέρα με ζεστό νερό και τον έβαλα μέσα να παίξει δίνοντας του και μερικά από τα παιχνίδια του (πλοία, μπαλίτσες, ψαράκια κτλ). Ξαφνικά η μπανιέρα γέμισε από ακαθαρσίες, κάτι σαν μαύρες λίγδες, που βγήκαν από τα παιχνίδια λόγω της συνεχής επαφής τους με το νερό. 

«...Πατέρα!, Κοίτα!!!»... μου λέει

«...Τί είναι παιδί μου του λέω;...»

«...Γέμισε το μπάνιο πουφ...» (εννοώντας τις ακαθαρσίες, τις βρωμιές)

«...Μην ανησυχείς παιδί μου θα τα καθαρίσω…» ανταποκρίθηκα.

Το παιδάκι μου βλέποντας τα, δεν άντεξε και ζήτησε να βγει από το μπάνιο.

«...Αγάπη μου...» ανταποκρίθηκα, «...θα αρρωστήσεις, δεν κάνει να βγεις έξω!...»

Αυτό επέμενε και βγήκε. Αλλά μετά από λίγο μου είπε περίλυπο. «…Πατέρα κρυώνω!...»

«…Παιδί μου μην ανησυχείς, θα τα καθαρίσει όλα ο πατέρας σου. Μην κλαις παιδάκι μου. Έλα μπες μέσα και θα τα μαζέψω...» 

Μετά από λίγο ξαναμπήκε και εγώ συνέχισα αδιάκοπα να μαζεύω αυτές τις λίγδες που είχαν μαζευτεί στην μπανιέρα του μικρού.

Όταν τελείωσα, έκανα να φύγω, το παιδί μου φώναξε. «…Πατέρα μη φεύγεις! ...Μείνε εδώ...»

«…Εδώ θα είμαι καρδούλα μου δε φεύγω…»

«…Πατέρα έχει κι άλλα…», μου λέει, και μου έδειχνε κάποιες ακαθαρσίες που τις έβλεπε μπροστά του. 

Έσκυψα και τις καθάρισα αλλά και καθάρισα και αυτές που ήτο από πίσω του, και δεν τες έβλεπε. 

Μετά από λίγο, μου ξαναφώναξε. «…Μπαμπά έχει πάλι πουφ!...»

Και ξανά και ξανά μέχρι που το νερό καθάρισε τελείως!

«…Μπαμπά μη φεύγεις, μείνε εδώ!...»

«...Θα είμαι για πάντα εδώ ματάκια μου...»

Γιατί σας είπα αυτό το παράδειγμα και σας βασανίζω περί του οίκου μου. Θα σας πω αμέσως. Αυτό το συμβάν μου έδωσε ένα ωραίο παράδειγμα για να σας μεταφέρω αλληγορικά την κατάσταση που φέρνει το μυστήριο της εξομολόγησης χωρίς να σημαίνει ότι το ερμηνεύουμε κιόλας, ή προσπαθούμε να κατανοήσουμε την άπειρη σοφία Του Κυρίου μας, απλά θέλω μέσα από το πιο πάνω περιστατικό να σας πω πώς το ερμήνευσα με τα φτωχά μου μάτια και το συσχέτισα με την προσπάθεια του ανθρώπου να λυτρωθεί από τα πάθη του, τα αμαρτήματά του, βρίσκοντας παρηγοριά στις αγκάλες του Κυρίου μας.

Το παιδί μου στην αφήγηση αναφωνεί και επικαλείται τον πατέρα του να τον απαλλάξει από τις ακαθαρσίες που έχει η μπανιέρα, απελπίζεται και δεν μπορεί άλλο να μείνει εκεί, νιώθει, πίεση, δυσφορία, και θέλει να βγει από την μπανιέρα από το ζεστό νερό. Ο πατέρας του τον προτρέπει να μην το κάνει χωρίς φυσικά να τον πιέσει να πράξει το αντίθετο. Το παιδί βγαίνει από την μπανιέρα, αλλά συνειδητοποιεί ότι έξω από αυτή κάνει κρύο, δυσκολεύεται και ζητά από τον πατέρα του να ξαναμπεί εντός του μπάνιου.

Ας το αναλύσουμε λίγο αυτό. Ας θεωρήσουμε ότι ακαθαρσίες είναι τα αμαρτήματά μας, η μπανιέρα είναι η Εκκλησία μας, το παιδί μου, οποιοσδήποτε άνθρωπος/παιδί που αποζητά το έλεος του Θεού και στη θέση του πατέρα ας βάλουμε τον Κύριο και Πατέρα μας.

Ο άνθρωπος βλέποντας πολλές φορές την αμαρτωλότητά του ή το πλήθος των αμαρτημάτων του απελπίζεται, ανατρέχει καμιά φορά στη λύτρωση με το να είναι μακριά από το σύνολο μακριά από ανθρώπους που τον αγαπούν και το νοιάζονται. Όταν βγει από το χώρο των αγαπημένων προσώπων σ' αυτή την περίπτωση (μπανιέρα - εκκλησία) και καταπονηθεί, κτυπηθεί, ταπεινωθεί (περίπτωση παραβολής του Ασώτου Υιού) επιθυμεί την επανένωση του με το Πατέρα του, με την οικογένειά του. Έτσι και εδώ συνειδητοποιεί ότι έξω από την μπανιέρα (Εκκλησία) κρυώνει, δυσκολεύεται, δεν αναπνέει. Ζητά τη θέρμη, τη ζεστασιά, τη θαλπωρή της μπανιέρας (Εκκλησίας) και επιζητεί να ξανά-ενταχθεί. Ο Πατέρας τον βοηθάει και τον καλωσορίζει – όπως μας εξιστορούν και οι πατέρες της εκκλησίας γίνετε χορός αγγέλων και ψάλλονται υμνωδίες στα ουράνια για τη ψυχή αυτή που ξαναβρήκε πάλι το δρόμο της – έτσι έγινε και στην παραβολή του ασώτου, ο πατέρας έστησε γλέντι, ετοίμασε μεγάλο τραπέζι με φαγητά, για να υποδεχθεί το υιό του που ήττον χαμένος και βρέθηκε, ήταν νεκρός και αναστήθηκε. 

Μπαίνοντας το παιδί στη μπανιέρα ζητά από τον Πατέρα του να εξαλείψει τις ακαθαρσίες, τις αμαρτίες. Ο στοργικός Πατέρας, Κύριος και Θεός μας δια της εξομολόγησης τις εξαφανίζει όλες ακόμα και αυτές που δεν είδε το παιδί γιατί η ΑΓΑΠΗ του Κυρίου μας είναι ΑΠΕΙΡΗ, το ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΑΜΕΤΡΗΤΟ. Σκεφτείτε εγώ ο ασήμαντος με την τόσο ελάχιστη έως μηδαμινή αγάπη που μπορεί να έχω μέσα μου, που και αυτή πάλι δώρο Θεού είναι, έσκυψα να καθαρίσω και τις ακαθαρσίες που το παιδί μου δεν είχε δει.

Σκεφτείτε λοιπόν αδελφοί μου πόσα μπορεί να κάνει για μας ο Θεός με την Άπειρη του Αγάπη, φτάνει φυσικά να μην έχουμε δόλο και να προσπαθούμε να κρύψουμε συμβάντα και σημεία. 

Ο άνθρωπος δεμένος από την σάρκα, του είναι αναπόφευκτο να σκοντάφτει συνεχώς, να πέφτει συνεχώς σε αμαρτήματα. Αλλά η εξομολόγηση και η μετάνοια ζωοποιούν ξανά τον άνθρωπο και τον παρακινούν να συνεχίσει να ζητά το έλεος του Θεού μέχρι να υπερνικήσει τα πάθη του, να πατάξει τον πονηρό και εν τέλει, το σώμα του γίνει κατοικία του Αγίου Πνεύματος. Το πώς το πετυχαίνει ο άνθρωπος αυτό ακριβώς θα το αναλύσουμε σε άλλο κεφάλαιο περί πνευματικού αγώνα. 

Το παιδί βλέποντας τις ακαθαρσίες να σβήνουν σιγά σιγά ξεκινά να ευφραίνεται, να χαίρεται και συνεχώς επικαλείται τον Πατέρα του. «...Πατέρα μην φύγεις! Μείνε εδώ μαζί μου!» Και ο Πατέρας απαντά, «…Μη φοβάσαι παιδί μου! Είμαι εδώ μαζί σου δε φεύγω...!».

Βλέπετε ότι το παιδί πλέον νοιώθει ασφάλεια δίπλα στον πατέρα του, πόσο μάλλον αγαπητοί μου εμείς οι άνθρωποι πόσοι ασφάλεια νιώθουμε όταν είμαστε κοντά στο Θεό Πατέρα, προστάτη και οδηγό μας. Ο Θεός που περιμένει τους πάντες προς σωτηρία, ο «αίρων» την αμαρτία του κόσμου, τι περισσότερο θα μπορούσαμε να περιμένουμε εμείς που τον καλούμε ή προσευχόμαστε σ’ Αυτόν συνεχώς.

Υπομονή, ο Θεός ξέρει, δεν κινείται ο Θεός με τις δικές μας ταχύτητες. (Βλέπε Θεματική Ενότητα Υπομονή για περισσότερες πληροφορίες περί της αρετής της Υπομονής). Ας μείνουμε λοιπόν κοντά στο Θεό και ας καθαρίσουμε την καρδία μας μέσω της εξομολόγησης, άσκησης και μετανοίας.

Όπως λέει και ο Κύριος μας «…μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται…» (Ματθ. Ε’). Μέσα από την εξομολόγηση και την μετάνοια ας συντριφτούμε να καθαρίσουμε τις καρδιές μας για να αξιωθούμε να δούμε, να απαντήσουμε τον Κύριον, γιατί μετά έρχεται η Χάρης του Θεού και κατοικά μέσα μας και μετά ο άνθρωπος γαληνεμένος, ήρεμος, ειρηνικός πορεύεται με Χάρη Θεού και ποθεί μόνο τα άνω, «…ανω σχωμεν τας καρδίας…», της αιώνιας ένωσεως με τον Θεό.

πατήστε το σύνδεσμο για να μεταβείτε στο Μέρος Β' της θεματικής ενότητας

5. ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΕΡΟΣ Β'
http://meagapitheou.blogspot.com.cy/2016/07/5.html

----------------------------------------------------------------------------

=================================

---------------------------------------

---

[1] Διήρχετο δια των Σπορίμων, έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, σελ 17, Κεφ. Α’ Κυριακή του Πάσχα.

[2] Διήρχετο δια των Σπορίμων, σελ 39, Κεφ. Β’ Το μυστήριο της Αναστάσεως

3. ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΜΕΡΟΣ Γ’

è ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΕΜ. ΕΝΟΤΗΤΑΣ «ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ» - ΜΕΡΟΣ Β’ è

πατήστε το "link" για να ξανμεταβείτε στην ενότητα Μέρος Α'

3. ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΜΕΡΟΣ Β'

Αυτό που θέλω επίσης να αναφέρω ας μου επιτραπεί είναι το εξής βίωμα μου και σας το παραθέτω. Μια καλή μέρα ξύπνησα και εγώ το πρωί να πάω να κάνω τις οικογενειακές μου υποχρεώσεις και διαλογιζόμενος την πληθώρα των αμαρτημάτων, ενθυμήθηκα και κάποιες φορές που πέρασα με κόκκινο ή έκανα άλλες κυκλοφοριακές παρανομίες, το οποίο και δεν ανάφερα. Μέσα στον συλλογισμό αν έπραξα σωστά ή λάθος, είπα μέσα μου στο Θεό, «…Θεέ μου, εγώ θέλω να υπακούω στους Θείους Σου νόμους και όχι στους ανθρώπινους…».

Αυτός ο συλλογισμός ήρθε κατόπιν να τον διαδεχθεί ένας άλλος, αυτός του ψεύδους, που στην εξομολόγηση το ανάφερα αλλά φαίνεται δεν το πολύ-πίστευα γιατί θεωρούσα ότι αυτό το πάθος το είχα υπερνικήσει. Στην εξομολόγηση ανάφερα ότι το λέω αγαθά, για να απαλύνω τον πόνο του παιδιού μου στα «θέλω» του, που έπρεπε να τα περιορίσω (όπως να πάμε στο Jumbo να αγοράσουμε παιχνίδια, ή να πάμε για bowling, ένα αθώο ψέμα για να αποφύγω την συνάντηση με κάποια άτομα κοκ). Έφτασα σε σημείο να οδηγηθώ στην πλάνη νομιζόμενος ότι είχα υπερνικήσει την αμαρτία του ψεύδους (έχοντας υπόψη τα μεγάλα αμάρτημα να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου όπως της ψευδομαρτυρίας, ή της ψευδορκίας κοκ). Ο καλός Θεός όμως δεν με άφησε να χαθώ στους λογισμούς μου και με διαπαιδαγώγησε ανάλογα.

Κατά το μεσημεράκι επέστρεφα σπίτι μου και βρέθηκα σε ένα «αλτ» που για να πάει κάποιος δεξιά ήταν παράνομα. Έλεγξα καλά το δρόμο για παρουσία αστυνομίας, και εφόσον διαπίστωσα ότι ο δρόμος ήταν καθαρός έκανα τη στροφή μου. Στο επόμενο στενό έκανα αριστερά και μετά από 50-100m περίπου με πλεύρισε ένας αστυνομικός επιβαίνοντας τη μοτοσυκλέτα και μου ένεψε να σταματήσω.

Πλεύρισα το αμάξι στην άκρη του δρόμου περιμένοντάς τον να έρθει δίπλα μου. Μου λέει με αυστηρό ύφος «…Ξέρεις γιατί σε σταμάτησα κύριε;...»

Του απαντάω σκεπτόμενος το ύψος του προστίμου για παράνομη στροφή...

 «…Όχι κύριε δεν γνωρίζω. Τί έκανα;…» 1^ο Ψέμα

«…Κύριε στρίψατε παράνομα επί κεντρικής οδού…»

«…Δεν το γνώριζα…» 2^ο Ψέμα «…Αλλά να σας πω την αλήθεια ούτε και καν το σκέφτηκα γιατί η σύζυγός μου είναι έγκυος (που ήταν) και έχει πόνους στην κοιλιά (δεν είχε - 3^ο Ψέμα) και την πάω στο νοσοκομείο για να τη δει ο γιατρός…» (4^ο ψέμα)

«…Να πάτε στο καλό…» Απαντάει καλοσυνάτα ο αστυνομικός βλέποντας το ύψος του προβλήματος και να συνεχίζει λέγοντας «…εύχομαι να μη μου λέτε ψέματα γατί πήγαν να με κοροϊδέψουν και άλλοι…» και να του απαντάω διακόπτοντάς τον

«…Έλα μαζί μας να δεις ότι πάμε προς το νοσοκομείο…».

Τελικά στο νοσοκομείο πήγαμε για να γλιτώσουμε ένα από τα ψέματα στα οποία χωρίς σκέψη και αυθόρμητα αραδιάζαμε αλλά συνέπεσε να θέλουμε να πάρουμε την υπογραφή του γιατρού για να προσκομίσουμε στη μέριμνα. Μετά από αυτό το ταρακούνημα, ο νους μου φωτίστηκε και σας παραθέτω τα ηθικά διδάγματα που βγαίνουν από αυτό μου το περιστατικό:

Α. Ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να λέμε ότι νικήσαμε οποιοδήποτε πάθος, γιατί έτσι καταλαγιάζουμε, καθησυχαζόμαστε και γενικά πλανόμαστε, γιατί ξεχνάμε την ανθρώπινη μας φύση που έχει ροπή προς την αμαρτία. Εκεί που έλεγα ότι δεν έπεφτα στο πάθος του ψεύδους αποδείχθηκε ότι σε μια στιγμή αδυναμίας, έλλειψης συγκέντρωσης τα ψέματα τρέχανε ποτάμι.

Β. Όσον αφορά τους ανθρώπινους νόμους, αν τους παραβαίνουμε (χωρίς φυσικά να ενοχλούμε άλλους συνανθρώπους μας) πρέπει να είμαστε και στη θέση να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεων μας. Να παραδεχόμαστε χωρίς υπεκφυγές το σφάλμα μας και να δεχθούμε ταπεινά το πρόστιμό μας. Το καλό με τους ανθρώπινους νόμους είναι ότι γι’ αυτούς πληρώνουμε σ’ αυτήν τη ζωή. Για τις παραβάσεις των θείων Νόμων θα δώσουμε λόγω στην άλλη ζωή και αλλοίμονο στην ψυχή εκείνη που δεν μετανόησε για τα σφάλματα ή αν θέλετε αμαρτίες στις οποίες υπέπεσε. Συγχώρα με Κύριε, αλλά να, εξομολογούμαι ενώπιον και των συνανθρώπων το λάθος μου, και μη στερήσεις απ’ εμού την αγάπη Σου.

Γ. Θέλω να μοιραστώ και κάτι άλλο πριν κλείσω την σημερινή Θεματική Ενότητα. Έχει να κάνει με την ροπή προς την αμαρτία. Μερικές αμαρτίες, όπως είναι του ψεύδους, είναι μέσα μας και δεν χαμπαριάζομε. Τις χρησιμοποιούμε τόσο συχνά, που έχουν γίνει έξις, συνήθεια, μέσα μας και στο τέλος πώρωση! Γι’ αυτό και το ψεύδος αγαπητοί μου αναγνώστες είναι επικίνδυνο αμάρτημα (πηγάζει από το αμάρτημα της φιλαργυρίας) - βλέπε Θεματική Ενότητα περί «Περί των οχτώ λογισμών της κακίας» - γιατί πολύ απλά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Τί πρέπει να κάνομε; Πολύ απλά να εγρηγορούμε! Να μην εφησυχαζόμαστε! Να διαβάζουμε τακτικά το Ευαγγέλιο, πνευματικά βιβλία έτσι ώστε η θεόσταλτη συνείδηση να είναι εκεί στις επάλξεις, να επαγρυπνά για μας, να βλέπει τις παγίδες του πονηρού «…Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθείς, ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς και της βασιλείας έξω κλεισθείς…» και να συνεχίσουμε να ανεβαίνουμε απτόητοι τον Γολγοθά μας.

Κλείνοντας θέλω να επανέλθω και να αναφέρω ότι οι νόμοι του κράτους, είτε έχουν να κάνουν με θέματα κοινωνικής συμβίωσης, είτε με θέματα ασφάλειας, κυκλοφορίας,  είναι νόμοι ανθρώπινοι, νόμοι με τρωτά σημεία, που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη υπόσταση. Ο Λόγος του Κυρίου όμως κατά τον απόστολο «…4 καὶ ὁ λόγος μου καὶ τὸ κήρυγμά μου οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ᾿ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως,…» (Α’ Κορ. 2:4), είναι απόδειξη δύναμης Θεού και Πνεύματος. «…Ἐγώ εἰμι τὸ Α καὶ τὸ Ω…», λέγει Κύριος ὁ Θεός, «…ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ…» (Ἀποκ. Ἰωάνν. κεφ. α΄ στίχ. 8). Μην ταλανίζεσαι φίλε μου μεταξύ των ανθρώπινων νόμων και των νόμων του Θεού! Εμείς ακολουθούμε τους δρόμους της «Ζωής».

Η απομάκρυνση μας από τους κόλπους της εκκλησίας θα μας κάνει πιο ευάλωτους στα «θέλω» και στα «πρέπει» του πιο «φιλελεύθερου» τωρινού ανθρώπου, που προσεγγίζει την εκκλησία σαν μια αόριστη αξία, ένα αόριστο ιδεώδη και ήθος και προσπαθεί να ωραιοποιήσει και να αλλάξει ότι του καθιστά τη ζωή δύσκολη αναγάγοντας το στα δικά του μέτρα και σταθμά. 

Μα αγαπητέ ο Λόγος του Κυρίου κατά τον ψαλμωδό είναι «…Ψαλ. 18,8 ἄμωμος, ἐπιστρέφων ψυχάς· ἡ μαρτυρία Κυρίου πιστή, σοφίζουσα νήπια… 9 τὰ δικαιώματα Κυρίου εὐθέα, εὐφραίνοντα καρδίαν· ἡ ἐντολὴ Κυρίου τηλαυγής, φωτίζουσα ὀφθαλμούς· 10 ὁ φόβος Κυρίου ἁγνός, διαμένων εἰς αἰῶνα αἰῶνος· τὰ κρίματα Κυρίου ἀληθινά, δεδικαιωμένα ἐπὶ τὸ αὐτό…» Μετάφραση: O νόμος του Κυρίου, είναι άμεμπτος. Επιστρέφει πλανεμένες ψυχές στον δρόμο της σωτηρίας, στον δρόμο του Θεού. Οι εντολές του Κυρίου, που υπάρχουν εις Αυτόν, είναι αληθινές και πιστές, γεμάτες σοφία, ικανές να αναδείξουν σοφά και αυτά ακόμη τα νήπια… 9 Οι εντολές του Κυρίου είναι αληθινές και τέλειες… 10 Το ιερόν δέος, που διεγείρει εις τας καρδίας των ανθρώπων ο νόμος του Κυρίου και ο ευλαβής φόβος είναι αγνός, ανόθευτος από πλάνη. Έχει αιωνία ισχύ και κύρος. Οι κρίσεις και οι αποφάσεις του Κυρίου, που περιέχονται εις Αυτόν, είναι αληθινές και επιμαρτυρούνται ως δίκαιες δια μέσου των αιώνων.

Ο ψαλμωδός μακαρίζει στο ψαλμό (118) όλους εκείνους που παραμένουν άμεμπτοι και πορεύονται σύμφωνα με το νόμο του Κυρίου.  «…Ψαλ. 118,1 Μακάριοι οἱ ἄμωμοι ἐν ὁδῷ οἱ πορευόμενοι ἐν νόμῳ Κυρίου…».

Θέλω να σας καλέσω να αποστραφείτε τους νόμους του κράτους που δεν συμβαδίζουν με την παράδοση της εκκλησίας, (ΟΧΙ ΜΕ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΚΡΑΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ) μείνετε κάτω υπό την καθοδήγηση των πατέρων της εκκλησίας μας, γιατί ακόμα δόξα το Θεό, ο Θεός ευδόκησε να έχουμε χαρισματικούς οδηγούς και με τη βοήθεια του Θεού θα τα πούμε σύντομα. (ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΣ ΕΠΙΔΟΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΝΑ ΦΩΤΙΖΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΜΑΣ). Αλήθεια πότε προσευχηθήκαμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους;

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο ρώσος ασκητής, έλεγε να ειρηνεύσουμε πρώτα εμείς και θα ειρηνεύσουν και οι άλλοι γύρω μας!

Ψηλά το κεφάλι, λεβεντιά, θάρρος γιατί οι «φίλοι» του Κυρίου δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα!

πατήστε ένα εκ των "link" για να ξανμεταβείτε στην ενότητα που επιθυμείτε να ξαναδείτε

3. ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΜΕΡΟΣ Α' και 3. ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΜΕΡΟΣ Β'

--------------------------------------------------------------------------------------------

==============================================================

3. ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΜΕΡΟΣ Β’

è ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΕΜ. ΕΝΟΤΗΤΑΣ «ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ» - ΜΕΡΟΣ Α’ è

πατήστε το "link" για να ξανμεταβείτε στην ενότητα Μέρος Α'

3. ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΜΕΡΟΣ Α'

γ. Ο νόμος για πολιτικό γάμο. Θα μου πείτε τώρα πώς αυτός ο νόμος αντιβαίνει στην παράδοση της εκκλησίας, αφού μπορεί μετά το ζευγάρι να θέλει να παντρευτεί και θρησκευτικά; Με το να ψηφιστεί αυτός ο νόμος σημαίνει ότι αποδέχεσαι τη συνεύρεση και συνουσία μεταξύ δύο ατόμων, έξω από τα πλαίσια του θρησκευτικού γάμου και εντούτοις αποδεχόμαστε τη συνουσία μεταξύ ανθρώπων έξω από την ευλογία που παρέχεται δια του μυστηρίου.

Αλλοιώνεται δυστυχώς ο θεσμός που προσεγγίζεται ο γάμος και πολλοί καταφεύγουν στον πολιτικό ως προσταθμό του θρησκευτικού. Πολλοί καταφεύγουν στο πολιτικό γάμο για να δοκιμάσουν την σχέση τους και αν βαίνει καλώς να προχωρήσουν και σε θρησκευτικό. Όταν χωρίσουν λένε «…Σιγά μωρέ ήταν πολιτικός γάμος, μικρό το πρόβλημα…».

Βλέπετε ότι η αμαρτία της συνουσίας συντελείται είτε με, είτε χωρίς πολιτικό γάμο, απλά τώρα η ύπαρξης του πολιτικού γάμου ήρθε να «νομιμοποιήσει» την αμαρτία στα μάτια των ανθρώπων. Στα μάτια όμως του Θεού αγαπητέ μου φίλε η μόνη ευλογία που παρέχεται είναι μέσα στα πλαίσια του θρησκευτικού γάμου, όπου δια του μυστηρίου ο «ανήρ» και η «γυναιξί» γίνονται «ένα».

Ο πολιτικός γάμος είναι ένα στοιχείο ακόμα του υπέρμετρου φιλελευθερισμού που παρέχει ο 20^ος αιώνας αλλά δυστυχώς ενισχύει το φρόνημα του ανθρώπου να δοκιμάζει και να συνυπάρχει. Ο πολιτικός γάμος θεσμοθετήθηκε με κύριο μέλημα στο να εντάξει στα πλαίσια των πολιτισμικών και κοινωνικών ωφελημάτων, τους  μη θρησκευτικά φρονούμενους – μικρή μειονότητα αλλά σεβόμεθα τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις – αλλά υπήρξε αποδοχής και από μερίδα των ορθόδοξων πολιτών ως προγέφυρα του θρησκευτικού γάμου. 

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε χαρακτηριστικά γι’ αυτό ότι «…Ένας άνθρωπος είναι καμωμένος για μια γυναίκα και μια γυναίκα για ένα άνθρωπο…» Ούτε για δυο, ούτε τρεις, ούτε και χίλιους-δεκατρείς, αλλά ένας άνδρας για μια γυναίκα, και μια γυναίκα για ένα άνδρα. Η συνεύρεση και συνουσία έξω από τις ευλογίες του γάμου αποτελεί πορνεία και η συνεύρεση μέσα στα πλαίσια του γάμου εκτός της/ου συζύγου αποτελεί μοιχεία. Αυτή είναι η πραγματικότητα είτε θέλουμε να το αποδεχτούμε είτε όχι. Δεν θα πούμε άλλα για τον πολιτικό γάμο, δεν είναι και το θέμα μας άλλωστε, απλά θέλω να δείτε πως μέσα από τη ζωή μέσα σε μια κοινωνία πόσα πράγματα που φαίνονται αβλαβή, συντείνουν και παρακινούν στην αμαρτία και στον πνευματικό θάνατο.

 δ. Οι καινούριες ταυτότητες (ψηφιακές) έχουν ως σύμβολο της Κύπρου το αγρινό (ένα κεφάλι ζώου με κέρατα) λες και η χιλιόχρονη και χιλιοβασανισμένη ιστορία της νήσου αυτό έχει να επιδείξει ως σύμβολο. Θα μου πείτε μην είσαι ακραίος και ότι το συγκεκριμένο είδος, (γιατί υπάρχουν και άλλα είδη αγρινού σε πολλά μέρη ανά την Ευρώπη όπως Αυστρία, Γερμανία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Ρουμανία ακόμα και σε βόρειες χώρες όπως η Φινλανδία) απαντάται μόνο στην Κύπρο. Εντάξει σύμφωνοι, αλλά υπάρχουν τόσα μεσαιωνικά κάστρα, τόσοι αρχαιολογικοί χώροι, τόσες φυσικές και πολιτισμικές ομορφιές και εσύ έρχεσαι και βάζεις την κεφάλι ενός ζώου με κέρατα. Προσέξτε και ακόμα δεν σας είπα να βάλετε οτιδήποτε έχει να κάνει με το μεγαλύτερο θησαυρό που έχει να επιδείξει η Κύπρος και αυτό δεν είναι άλλο παρά η ορθόδοξη και λαμπρή της ιστορία. Η Κύπρος θεωρείται το ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, το νησί της θυσίας και της αυταπάρνησης, το νησί των αγώνων και της στέρησης, το νησί της λεβεντιάς και της ακατάπαυστης προσευχής, το νησί των παλικαριών και της αγάπης, η γη της αγάπης και του ονείρου, η γη της πικραμένης Παναγιάς. 

ε. Ο νόμος των εκτρώσεων. Θέλω να πω πολλά για το θέμα των εκτρώσεων αλλά όπως αντιλαμβάνεστε το θέμα μας είναι να αναφερθούν συνοπτικά οι αντιφάσεις μεταξύ κράτους και εκκλησίας.

Για αρχή θέλω να αναφέρω πως οι ίδιοι οι ιατροί που το συνιστούν για τις δικές τους σκοπιμότητες, αντιβαίνουν τον ίδιο τους τον όρκο (όρκο του Ιπποκράτη), που δίνουν όλοι οι γιατροί. Συγκεκριμένα ο όρκος αναφέρει ότι «δε θα δώσω σε κανένα φάρμακο θανάσιμο, ούτε τέτοια συμβουλή, ούτε σε γυναίκα θα δώσω εκτρωτικό φάρμακο» . («Ου δώσω δε ουδενί φάρμακον θανάσιμον, ουδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω»). Εκτός λοιπόν ότι είναι συνένοχοι στο φόνο παραβιάζουν και το προσωπικό τους όρκο, αθετώντας τις υποσχέσεις που έδωσαν ενώπιον Θεού και ανθρώπων.

ΕΚΤΡΩΣΗ=ΦΟΝΟΣ. Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρη ανάλυση και ερμηνεία από αυτή και όποιος δεν το αποδέχεται δεν σημαίνει και ότι δεν το καταλαβαίνει. «Oυ φονεύσεις» μας επιτάσσει η έβδομη εντολή του Κυρίου και εσύ παίρνεις στα χέρια σου το δικαίωμα που ΜΟΝΟ ο Θεός έχει, της «ζωής και του θανάτου». Ο Θεός κάλεσε τους ανθρώπους «…αυξάνεσθε και πληθύνεσθε…» και δίδαξε αγάπη!

Οι κύριες περιπτώσεις που οδηγούν κυρίως σε εκτρώσεις είναι είτε ένεκα βιασμού, είτε το παιδί θα είναι άρρωστο, είτε τίθεται σε κίνδυνο η ζωή της μητέρας. Δεν θα αναλύσουμε ξεχωριστά την κάθε περίπτωση, αλλά «…Όποια και να είναι η περίπτωση δεν παύει να έχουμε ένα νέο πρόσωπο, ένα νέο άνθρωπο, που η σχέση του είναι σχέση προς το Θεό και όχι προς το γονέα, μητέρα ή πατέρα. Έστω και αν είναι μέσα στη μήτρα της μάνας του, έχει απευθείας σχέση με το Θεό. Η αφαίρεση της ζωής δεν ανήκει ούτε στη μητέρα ούτε στον πατέρα . Μόνο ο Θεός που είναι Κύριος αυτής της νέας ζωής.

Για την Εκκλησία η ζωή ξεκινά με τη γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο. Μπορεί κάποιοι γιατροί να λένε ότι μέχρι τις 14 μέρες δεν το θεωρούν ότι είναι άνθρωπος , πρέπει να προσκολληθεί στη μήτρα για να το θεωρούν. Η Εκκλησία θεωρεί πως – είτε μέσα στη μήτρα, είτε στις σάλπιγγες, είτε μέσα στο δοκιμαστικό σωλήνα- το ζυγωτό είναι άνθρωπος και χρειάζεται προστασία. Το ότι η ζωή για την Εκκλησία ξεκινά από την πρώτη στιγμή φαίνεται και από τις γιορτές που έχει θεσπίσει. (όπως η σύλληψη της Παναγίας 9 Δεκ, η σύλληψη Ιωάννη του Προδρόμου 23 Σεπ.)…»[1]

Όσο για την περίπτωση των άρρωστων αγέννητων μωρών γιατί να το σκοτώσουμε; Τα γεννημένα παιδιά όταν αρρωστούν τα σκοτώνουμε; Εσύ αγαπητέ μου φίλε όταν πονάς το χέρι σου ή το μάτι σου το κόβεις ή το βγάζεις; Όχι βέβαια, απλά υπομένεις στον εκάστοτε πόνο με υπομονή και πίστη στο Θεό. Έτσι και εδώ, «…άρατε τον σταυρόν σας», βάδισε την οδό την τεθλιμμένη, την οδό της σωτηρίας.

Όσο για τις περιπτώσεις εκείνες που η επιστήμη επιμένει ότι κάποιος θα πρέπει να θανατωθεί τότε η εκκλησία επιλέγει να ζήσει η μητέρα που έχει κι άλλα εξαρτώμενα άτομα πάνω της (όπως σύζυγο, άλλα παιδιά κτλ) αλλά αυτές οι περιπτώσεις με την πρόοδο της επιστήμης είναι μηδαμινές. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές περιπτώσεις μητέρων καταφρόνησαν τις προειδοποιήσεις των γιατρών και βάδισαν μέχρι τέλους αδιαφορώντας για το θάνατο για χάρη του παιδιού και ο καλός Θεός βλέποντας την απαράμιλλη πίστη τους οικονόμησε να σωθούν και οι δυο. «…Τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν…»

στ. Η εφαρμογή των chip στο σώμα του ανθρώπου. Αυτός ο νόμος ακόμα δεν ψηφίστηκε – πρέπει να ‘ρθεί και το κατάλληλο πλήρωμα του χρόνου φυσικά για να τον εισχωρήσουν αλλά μεθοδεύεται η εφαρμογή του. Τώρα βγάλανε και το διαφημίζουνε, κολάρα που θα μπαίνουν στον καρπό του χεριού, έτσι ώστε βάζοντας το χέρι κάτω από το μηχάνημα οι συναλλαγές να γίνονται πολύ γρήγορα. Προσπαθούν να εξοικειώσουν στον άνθρωπο την ιδέα «άνθρωπος - χέρι – μηχάνημα – γρήγορο αποτέλεσμα».

Η εφαρμογή των chip έχει υλοποιηθεί στην Κύπρο στα ζώα (κυνηγετικά σκυλιά) και προ λίγων χρόνων και στα πρόβατα, κατσίκια, γιατί διαφορετικά δεν θα επέτρεπαν σε βοσκό που τα έχει να τα διαθέσει στην παραγωγή.

Η μεθόδευση που χρησιμοποίησαν ήταν ένεκα ασφάλειας για να τα παρακολουθούν (αλλά κλοπές συνεχίζουν να γίνονται χωρίς να τους εντοπίζουν). Χρησιμοποιήθηκαν ακόμα και οι προφάσεις ότι είναι για να παρακολουθούν το αίμα και την υγεία των ζώων μέσω δορυφόρων (άτοπο) – υπάρχουν μαρτυρίες κτηνοτρόφων πολιτών γι’ αυτά – για να πείσουν τους κτηνοτρόφους την ορθότητα της χρησιμότητάς τους.

Τώρα βγήκανε στην παραγωγή περιβραχιόνια, που βάζεις στο χέρι – με chip – για να μπορείς να κάνεις τις συναλλαγές. Προσπαθούν μετά την έλευση στο πλαστικό χρήμα να σε ωθήσουν να αποδεκτής και την κίνηση του χεριού κάτω από το μηχάνημα για να γίνονται αυτόματα οι συναλλαγές σου. Σιγά σιγά βλέπετε πως ετοιμάζεται το έδαφος.

Έτσι είμαστε ένα βήμα πριν από την κωδικοποίηση του ανθρώπου, όχι πως δεν έγινε, μέσα από την ψηφιακή κοινωνία που ζούμε αλλά τώρα θα γίνει και με τη βούλα. (Για το θέμα της χάραξης θα μιλήσουμε σε άλλη θεματική ενότητα).

Εμείς που θέλουμε να λεγόμαστε «ορθοί πιστεύοντες» και να μην εναγκαλίζομαι ότι μας σερβίρουν πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στο καινούριο «γίγνεσθαι» που η κάθε εποχή μας προσφέρει. Δυστυχώς η απομάκρυνση ολοένα από την Εκκλησία, η μη εντριβή με το Λόγο του Θεού μας καθιστά ευάλωτους στην εποχή του «αντίχριστου».

Κάπως έτσι περνούν τα νομοσχέδια μέσα στη βουλή, μέσω πλάνης και ψεύδους, με αποτέλεσμα η νέα τάξη πραγμάτων να είναι γεγονός. Αυτό δεν είναι τυχαίο! Αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχουμε πλέον μέσα μας «φόβο Θεού»[2] και αναλωνόμαστε με υπερβολές που μόνο ντροπή επιφέρουν.

Δυστυχώς και δεν καταλαβαίνω το γιατί, η οικονομική και κοινωνική πρόοδος μια κοινωνίας ταυτίστηκε δυστυχώς με ότι θεωρείται ενοχλητικό και συγκρουσιακό προς την ορθόδοξη εκκλησία. Στην νέα τάξη πραγμάτων ότι «ωραίο» πρέπει να καταστρέφεται.

Όπου κοιτάξεις και δεις ανά το παγκόσμιο η ορθοδοξία βάλλεται και βάλλεται ανελλιπώς. (Διάλυση Σοβιετικής Ένωσης, πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, οικονομική κρίση στην Ελλάδα, πόλεμος κατά της Συρίας, διχοτομημένη Κύπρος κ.α)

Η ορθοδοξία αγαπητέ μου φίλε πολιορκείται συνεχώς και ο εχθρός πολλές φορές δεν είναι εκ των έξω (αθεϊσμός, μασονισμός, αιρέσεις, παγανισμός κτλ ) αλλά είναι και εκ των έσο (φιλαργυρία, μισαλλοδοξία, έπαρσης, εγωισμός, αποστροφή του «εμείς» και εναγκαλισμός του «εγώ» κι άλλα πολλά) και όλα αυτά οφείλονται στην απομάκρυνση μας από το Θεό. Στην στάση μας ότι είμαστε «θεοί» και τα γνωρίζουμε όλα, στην στάση να αποστρεφόμαστε ότι μας διδάσκει η παράδοση της εκκλησίας και ο εναγκαλισμός της ματαιότητας του εφήμερου.

Το μένος για αφανισμό του διαμαντιού της «ορθοδοξίας» δεν είναι τυχαίο. Το μίσος του «σατανά» γνωρίζει που κτυπά. Κτυπά στην καρδιά του χριστιανισμού, το παγκόσμιο και ορθόδοξο πνεύμα. Προσπαθεί να το αλλοιώσει, να κάμψει το φρόνημα των πιστών ορθόδοξων αγωνιστών και αν δεν το καταφέρει με άμεσο τρόπο θα προσπαθήσει με πλάγιους νόθους τρόπους να αλλοιώσει τον τρόπο ζωής της κοινωνίας ώστε οι πιστοί να πνιγούν μέσα σ’ αυτό! Ξύπνα αδελφέ, ξύπνα ο εχθρός είναι προ των πυλών. Μείνετε δεμένοι με την εκκλησία μας, με τον Χριστό μας! Στηρίξτε τους πατέρες μας στο δύσκολο έργο που τους ανατέθηκε στου χαλεπούς καιρούς που ζούμε! Μην αφήσετε το «άλας» του κόσμου τούτου να μαραθεί, αλλά πρώτος εσύ ύψωσε ανάστημα.

Ναι, εσύ ο απλός και κατά τους πολλούς ένας απλός ψηφιακός αριθμός, ένας άσημος πολίτης, μια φωνή που την ακούνε μόνο τον καιρό των εκλογών και μετά σβήνει. Αυτή η φωνή πρέπει να πάρει μορφή και ανάστημα γιατί εσύ αγαπητέ μου φίλε, το σώμα σου είναι κατοικία του Αγίου Πνεύματος, είναι οικία Θεού και μπορεί σ’ αυτή την ζωή να σε αψηφούν αλλά δίπλα στον δίκαιο Κριτή δεν πρόκειται να αψηφιστείς ποτέ!

Μείνετε ενωμένοι με το σώμα της εκκλησίας, ότι έχετε απορίες να ρωτάτε, γιατί ο  διάβολος προσπαθεί να βρει αδύνατα σημεία να κτυπήσει και ωρυόμενος να καταπιεί ότι βρει μπροστά του! Ξέρετε γιατί; Γιατί ο ερχομός του Κυρίου πλησιάζει, και γνωρίζει ότι ο καιρός των αιώνιων βασάνων του πλησιάζει. Πλησιάζει η τελειωτική συντριβή του και ο τριγμός των οδόντων. Δεν θα αφήσουμε κανένα να μας κάνει έρμαιους από ο,τιδήποτε ή οποιονδήποτε προσπαθεί να μας απομακρύνει από την εκκλησία, από το σώμα του Χριστού.

è ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΘΕΜ. ΕΝΟΤΗΤΑ «ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ» - ΜΕΡΟΣ Γ’ è

πατήστε το σύνδεσμο για να μεταβείτε στο μέρος Γ' της θεματικής ενότητας
3. ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΝΟΜΟΙ - ΜΕΡΟΣ Γ'

http://meagapitheou.blogspot.com.cy/2016/06/3_32.html

---

[1] Οι πληροφορίες στην  παράγραφο αυτή ήταν από συνέντευξη του Μητροπολίτη Πάφου αναρτημένες στον ιστότοπο http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1373550428.html

[2] Ο φόβος Θεού είναι μια χονδροειδής διαστρέβλωση του χριστιανισμού η οποία βασίζεται σε μια βρεφική κατανόηση του Θεού. Ο φόβος Θεού των αγίων είναι ο φόβος μήπως χάσουν τη σύνδεσή τους με το Θεό, τον θείο Εραστή, και όχι ο φόβος σε έναν πατριαρχικό δεσπότη ο οποίος κυβερνά το σύμπαν με σιδερένια πυγμή.