1. ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

Α. Οι σημερινοί μέγιστοι άνθρωποι στην Ευρώπη παρουσιάζουν μέγεθος μόνο με 2 διαστάσεις: με το μέγεθος και με το πλάτος. Δεν διαθέτουν καθόλου ύψος και βάθος… μεγαλώνουν μόνο κατά μήκος και κατά πλάτος. Δεν έχουν επαναστατική ζύμη που βοηθά στην ανάπτυξη κατά ύψος και κατά βάθος.

Η γη διψά και πεινά για ολοκληρωμένους ανθρώπους, που πιστεύουν στο Θεό και μάχονται εναντίον του κακού. Εάν θέλουμε να επισπεύσουμε τον ερχομό τέτοιων ανθρώπων στη γη, τότε ας σπεύσουμε εκείνο που παραμελήσαμε και είναι το πιο σημαντικό, ας αφήσουμε τα παιδιά να πλησιάσουν το Χριστό, τον μεγάλο Δάσκαλο της επανάστασης και μαζί με τα παιδιά ας Τον πλησιάσουμε και εμείς. Αμήν.

 

Β. Ποιος έχει ιδιοκτησία πάνω σε ποιον; Ο άνθρωπος που εξαρτάται από τη γη ή η γη που δεν εξαρτάται από τον άνθρωπο;

Η γη μπορεί να είναι ιδιοκτησία αυτού που δεν τρέφεται απ’ αυτή και δεν σαπίζει μέσα της. Δεν μπορεί η γη να είναι κτήμα κανενός που εξαρτάται απ’ αυτή αλλά σ’ εκείνον που είναι ανεξάρτητος απ’ αυτήν…

Στο ψαλμό 23 του Δαβίδ μας λέει… η γη είναι του Θεού και ότι είναι πάνω της… το να αρνείται κανείς την κυριαρχία του Θεού πάνω στη γη, σημαίνει ν’ αρνείται το Θεό και η άρνηση του Θεού φέρνει ταραχή και κακή θέληση.

 

Γ. Ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο παρά παρότρυνση για ζωή. Ο θάνατος κάνει τη ζωή πιο δυναμική! Ο θάνατος δεν είναι το αφεντικό αλλά ο υπηρέτης, υπηρέτης του Θεού και της ζωής.

 

Δ. Η αγάπη είναι ιερό, όπου συνεχώς πρέπει να τελείται θυσία. Η αγάπη είναι θεότητα που ζητά μπροστά στο πρόσωπό της πάντα να καίει θυσία, έτσι που να φαίνεται στο φως. Η αληθινή αγάπη, η θεία αγάπη, έχει σχέση πάντοτε με ότι καλύτερο υπάρχει στον άνθρωπο. Αν αγαπώ τη φαντασία μου, τότε η αγάπη μου είναι ψευδής. Αν αγαπώ το φίλο μου λόγω των ελαττωμάτων του, τότε η αγάπη μου είναι ψευδής. Αν αγαπώ πράγματι το ψέμα, τότε πρέπει να θυσιάσω την αλήθεια, αφού και η ψευδής αγάπη ζητά θυσίες.

Εκείνος που αγαπά τη ματαιοδοξία θυσιάζει την εξυπνάδα του και εκείνος που αγαπά το σώμα του θυσιάζει τη ψυχή του και εκείνος που αγαπά το χρήμα θυσιάζει την τιμή του. Και αντίθετα… όποιος αγαπά το νου θυσιάζει τη ματαιοδοξία, και όποιος αγαπά τη ψυχή θυσιάζει το σώμα και όποιος αγαπά την εντιμότητα θυσιάζει το χρήμα.

 

Ε. Πως θα αγαπήσουμε τους εχθρούς μας;

Οι λόγοι του Χριστού περί αγάπης για τους εχθρούς μας, περιφέρονται ακόμα στον κόσμο από στόμα σε στόμα, αλλά ακόμα δεν καταφέρνουν να βρουν το δρόμο από το στόμα στην καρδιά. Αγαπάμε μόνο εκείνους που μας αγαπούν και δανείζουμε σ’ εκείνους  που μπορούν να μας επιστρέψουν… και κάνουμε καλό σε εκείνους που μπορούν να μας το ξεχρεώσουν.

Είναι λοιπόν περίεργο που οι άνθρωποι δεν αγαπούν τους εχθρούς τους, όταν δεν ξέρουν να αγαπούν ούτε τους φίλους τους; Είναι παράξενο να μην μπορεί να διαβάσει βιβλία το παιδί που δεν έμαθε το αλφάβητο; Πως μπορεί να αγαπήσει ο άνθρωπος τον απόμακρό του, όταν δεν μπορεί να αγαπήσει τον πλησίον του; Πως μπορεί ο Σέρβος να αγαπήσει τον Γερμανό, όταν ο Σέρβος δεν έμαθε να αγαπά τον Σέρβο; Πως οι μη γνωρίζοντες τον Θεό Ιάπωνες ν’ αγαπήσουν τους χριστιανούς Ρώσους, όταν οι Ρώσοι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλο; Ποτέ δεν θα υπάρξει αγάπη προς τους εχθρούς, μέχρι να υπάρξει αγάπη ανάμεσα στους φίλους. Και δεν θα υπάρξει αγάπη ανάμεσα σε φίλους αν δεν οικοδομηθεί πάνω στην αλληλογνώση, το σεβασμό και τη θυσία.

Η αγάπη των περισσοτέρων είναι ψεύτικη εφόσον είναι σχετική με την ψευδή εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους και όχι με την αλήθεια. Όταν ο κεραμοποιός αγαπά τον γλύπτη μέσα του, η αγάπη για τον εαυτό του είναι ψευδής. Και όποιος αγαπά ψευδώς τον εαυτό του αγαπά ψευδώς και τους φίλους του.

Δεν μπορεί ο άνθρωπος να σέβεται το καλό μέσα του αν δεν γνωρίζει τι είναι και που βρίσκεται το καλό μέσα του. Η γνώση είναι το θεμέλιο και του σεβασμού.

 

ΣΤ. Ο Θεός θα παραμείνει το ίδιο ΜΕΓΑΣ, είτε τον μεγαλύνουμε είτε τον υποτιμούμε… Ο Θεός θα λάμπει, όσο σκοτάδι και αν ρίξουμε στο όνομά Του. Ο Θεός θα υπάρχει ακόμα και αν όλη η γη από τα χείλη των πλασμάτων και από τους κρατήρες των ηφαιστείων της ούρλιαζε: «Δεν υπάρχεις Θεέ»!

 

Ζ. Όταν ο πόνος μας χρωματίσει τον Ήλιο με μαύρο χρώμα, τότε μέσω αυτού του χρώματος βλέπουμε όλη τη ζωή. Ας κρίνουμε αργά, γιατί και ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν βαθύ ποτάμι που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα.

Και δύσκολος είναι ο δρόμος Του. Γι’ αυτό βαδίζει αργά. Μέσα από λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών και μέσα από τα αγκάθια των ληστών Εκείνος πορεύεται. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δύο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι’ αυτό βαδίζει αργά. Βαδίζει αργά γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Εκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του στα έσχατα.

 Ο Χριστός αγωνίζεται γι’ αυτό βαδίζει αργά. Αγωνίζεται με τους αμαρτωλούς και άθεους και μετά από κάθε νίκη προχωρά ένα βήμα μπροστά. Ο στιγμιαίος θρίαμβος της αδικίας ή της αφροσύνης ή του μίσους στον κόσμο δεν πισωγυρίζει τον Χριστό με τη μειοψηφία Του, αλλά μόνο για μια στιγμή τη σταματά.

 

Η. Στην πολιτισμένη κοινωνία που ζούμε δεν υπάρχουν ανάγωγοι άνθρωποι. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι με καλή ή κακή αγωγή. Οι άνθρωποι με καλή αγωγή είναι εκείνοι που πιστεύουν στη νίκη του καλού στον κόσμο και θυσιάζονται γι’ αυτή την νίκη του καλού. Οι άνθρωποι με κακή αγωγή είναι εκείνοι που  δεν πιστεύουν στη νίκη του καλού και οι οποίοι λόγω της δυσπιστίας τους αφήνουν το καλό και τίθενται στην υπηρεσία του κακού. Ο 1ος είναι στρατιώτης του καλού, ο 2ος είναι στρατιώτης του κακού. Ο στρατός του καλού ελκύει με το θάρρος του, ο στρατός του κακού με τον αριθμό του.

Οι άνθρωποι με καλή αγωγή είναι σαν ένα ποτάμι καθαρό που σε ξεδιψάει και που μπορείς να δεις καθαρά το πρόσωπό σου… Ενώ το ποτάμι του  κακού, είναι φαρδύ και πλατύ, με θολή πλημμύρα γάλακτος, μέλι και δηλητηρίου. Το γάλα με το μέλι κάνουν μια ελαφρά επίστρωση στην επιφάνειά του που σε διεγείρουν να το δοκιμάσεις, αλλά όμως από κάτω, υπάρχει το δηλητήριο που σ’ αρρωσταίνει…