39. Ο Χριστός μας σήκωσε τον Σταυρό… έτσι και εμείς… πρέπει να σηκώσουμε τον Σταυρό, επειδή ο Αρχηγός ημών τούτο έπραξε!

(Η 5^η ΚΑΤΑ ΣΕΙΡΑ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΜΙΛΙΕΣ – VIDEO ΣΕ ΓΡΑΠΤΟ ΛΟΓΟ)

Αγαπητοί μου φίλοι και τηλεθεατές, χαιρετώ εν Κυρίω!

Σήμερα είναι μια μεγάλη γιορτής για την Ορθοδοξία, του Αγίου Πνεύματος! Γιορτάζει ο ίδιος ο Θεός! Ένα εκ των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος, ο Παράκλητος! Βραχίων του Πατρός ο Χριστός, και βραχίων του Χριστού ο Παράκλητος, «…ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός…». Ο καθοδηγητής της νυν πρόσκαιρης μας ζωής, την οποία πρέπει να διέλθουμε δια σταυρού για να εισέλθουμε εις την άλλη ζωή, την μακαρία και αιώνια, παρά του Πατρός και Θεού ημών.

Σήμερα θα μιλήσουμε για το μεγάλο καύχημα των ορθόδοξων χριστιανών που δεν είναι άλλο παρά ο Σταυρός του Κυρίου μας!

Και ναι αδέρφια μου είναι καύχημα και όχι ντροπή ο Σταυρός του Χριστού μας γιατί σηκώνοντάς τον πρέπει να σηκώσουμε μαζί του τον ονειδισμό του Χριστού μας. Σηκώνοντάς τον σταυρό, σηκώνουμε μαζί μας και κάθε άνθρωπον που ίσως να ήταν άδικος και ενάντιος, απέναντί μας. Μας κακολόγησαν για την αγάπη στο σκοπό μας, να πράττουμε το καλό και το κατά εις Θεό ευάρεστο. Στον σταυρό προστίθενται και όλοι αυτοί που μας εμπαίζουν που παραμονεύουν για το κακό μας. Τους κουβαλάμε κι αυτούς με χαρά, μειδιώντας για το στεφάνι της δόξας, που πηγάζει από τη συγχώρεση, και θα βαδίζουμε έτσι φέρνοντας το Σταυρό μας, με όλους αυτούς επάνω, μπροστά στον Κύριο, όταν μας καλέσει κοντά Του.

Και όπως όλη μας τη ζωή κουβαλούσαμε με αγάπη όλους αυτούς γιατί φοβόμαστε μήπως χαθούν, στο όνομα της δικής μας συγχώρεσης, τώρα Κύριε, με το άπειρο Έλεός Σου, δέξου Τους στην αγκαλιά της Αγάπης Σου! Αυτή είναι η ομορφιά του Σταυρού! Αυτό είναι το μεγαλείο της Αγάπης που θέλει «…πάντας σωθήναι…»!

Ο Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής μας διδάσκει και μας προτρέπει πως, εφόσον «…Ο Χριστός μας σήκωσε τον Σταυρό και εμείς πρέπει να τον σηκώσουμε.  Η ζωή του ανθρώπου είναι θλίψη, γιατί βρίσκεται στην εξορία…». Να μην ζητούμε τελεία ανάπαυση.

Με τον Εφραίμ τον Κατουνακιώτη να προσθέτει πως ο «…Σταυρός δεν πρέπει να λείπει. Γιατί; Γιατί εφόσον κι ο Αρχηγός μας ανέβηκε στον Σταυρό, κι εμείς θ’ ανεβούμε. Απ’ τη μια πλευρά είναι γλυκύς και ελαφρός, απ’ την άλλη μεριά είναι πικρός και βαρύς. Κατά την προαίρεσή μας. Αν πάρεις με αγάπη τον Σταυρό τού Χριστού, είναι πολύ ελαφρός, είναι σφουγγάρι, φελλός. Αν το πάρεις  δηλαδή, απ’ την άλλη πλευρά, τότες είναι βαρύς και ασήκωτος.

Καύχημα είναι για την αγία μας Εκκλησία το καθετί που έπραξε ο Ιησούς, αλλά το καύχημα των καυχημάτων είναι ο Σταυρός Του. Αυτό ο απ. Παύλος το γνωρίζει πολύ καλά και μας λέει «…ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ…» Γαλ. (6, 14) δηλ. Σ’ εμένα όμως είθε να μη γίνει να καυχιέμαι παρά μόνο στο σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου ο κόσμος έχει σταυρωθεί ως προς εμένα κι εγώ ως προς τον κόσμο.

Τι ωραία που μας τα επεξηγούν οι αγίοι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη υπάρχουν δύο τρόποι για να σηκώσεις το Σταυρό, όπως διαφαίνεται εξάλλου και από τα λόγια του αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη.  

Ο πρώτος τρόπος, είναι να σηκώσεις το σταυρό, αγκαλιάζοντάς τον, και ο άλλος να τον σηκώσεις με γογγυσμό. Και οι δυο αυτοί τρόποι οδηγούν τον άνθρωπο στην σωτηρία, με το δε δεύτερο τρόπο να εγκυμονεί κινδύνους στον άνθρωπο, που μπροστά στο διαφαινόμενο Γολγοθά, μπορεί ο άνθρωπος να ολιγοπιστήσει αφήνοντας το σταυρό του καταγής, μεσούσης της επίγειας διαδρομής. Ο δε πρώτος τρόπος είναι θείος, οσιακός… ο δε δεύτερος, είναι και αυτός ευάρεστος στο Θεό αλλά όχι με το ίδιο στεφάνι δόξας.

Από τον δικό Του αγώνα πάνω στον Σταυρό, θα δώσει σε καθένα από τους στρατιώτες Του βασιλική σφραγίδα, να τη φέρει στο μέτωπό του και θα είναι  η μερίδα όσων αξιωθούν να σταθούν εκ δεξιών Του στους αιώνες. (ψαλ. 17, 10)

Η βασιλική σφραγίδα είναι αυτή της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος που παίρνουμε με το Μυστήριο του Αγίου χρίσματος.

Αυτή η σφραγίδα συνοδεύει τον άνθρωπο και μετά τη κοίμησή του, δια της οποίας οι άγγελοι αναγνωρίζουν στον άνθρωπο την εικόνα του «οικείου Δεσπότου».

Για να δείτε πως ο σταυρός αποτελεί καύχημα και για τους αγγέλους δείτε το παράδειγμα που μας δίνει ο άγγελος Κυρίου στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο στο κεφ. 28, στίχ. 5 που λέει στις γυναίκες «…μὴ φοβεῖσθε ὑμεῖς· οἶδα γὰρ ὅτι Ἰησοῦν τὸν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε·…». Δεν μπορούσε να πει, ποιον ζητείτε; Ζητείτε τον δικό μου Δεσπότη; Αλλά όμως λέει με παρρησία, ξέρω, ζητάτε τον Εσταυρωμένο. Το είπε διότι είναι δόξα ο Σταυρός, δεν είναι ατιμία.

Ήταν πραγματικά θαυμαστό που ανάβλεψε ο εκ γενετής τυφλός στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ Ιωα. (9, 7) αλλά τι είναι αυτό μπροστά στην ανάβλεψη των πνευματικών τυφλών της οικουμένης; Μέγα θαύμα είναι η ανάσταση του Λαζάρου, αλλά τι είναι αυτό μπροστά στην ανάσταση των νεκρωμένων από την αμαρτία, σε ολόκληρη την οικουμένη; Θαυμαστό είναι που από τους 5 άρτους πήγασε τροφή για 5000 Ματθ. (14, 21) αλλά τι είναι αυτό μπροστά σ’ αυτούς που χόρτασε «…από πνευματική πείνα, εξαιτίας της άγνοιάς τους, σε όλα τα μέρη της γης;...». Θαυμαστό είναι που ελευθέρωσε τη γυναίκα εκείνη, τη δεμένη από το σατανά 18 χρόνια, αλλά και πάλι τι είναι αυτό μπροστά στην ελευθερία που έδωσε σε όλους μας, τους σφιχτοδεμένους με βαριές αλυσίδες αμαρτημάτων; Παροιμ. (5, 22).

Αυτό λοιπόν το ολόφωτο στεφάνι της δόξας του Σταυρού, αφενός φώτισε τους τυφλωμένους από την αγνωσία και αφετέρου ελευθέρωσε τους δέσμιους της αμαρτίας και δυναμικά λύτρωσε όλους τους ανθρώπους, όλων των αιώνων.

Να μη ντρεπόμαστε λοιπόν για το Σταυρό του Σωτήρα μας, αλλά μάλλον να καυχόμαστε. Ο λόγος του Σταυρού για τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο, για τους ειδωλολάτρες ανοησία Α’ Κορ. (1, 18-23), αλλά για μας είναι σωτηρία. Πραγματικά για όσους βαδίζουν το δρόμο της απώλειας είναι ανοησία, για όσους όμως βαδίζουν το δρόμο της σωτηρίας είναι δύναμη Θεού (Α’ Κορ. 1, 18).

Αν το πρόβατο την εποχή του Μωϋσή έδιωχνε μακριά τον εξολοθρευτή άγγελο Εξ. (12, 23), ο Αμνός του Θεού που σηκώνει πάνω Του την αμαρτία του κόσμου Ιωα. (1, 29), πολύ περισσότερο δεν θα ελευθέρωνε τον άνθρωπο από τις αμαρτίες; Αν κάποιος δεν πιστεύει στη δύναμη του Εσταυρωμένου, ας δώσει προσοχή στους δαίμονες. Πολλοί σε όλη την οικουμένη σταυρώθηκαν αλλά κανένα δεν τρέμουν οι δαίμονες. Του Χριστού όμως που σταυρώθηκε για μας, και μόνο το σημείο του Σταυρού να δουν, τρέμουν, επειδή οι άνθρωποι πέθαναν στο σταυρό εξαιτίας των αμαρτημάτων τους, ο Χριστός πέθανε για τις ξένες αμαρτίες, «…διότι δεν αμάρτησε, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα Του…» Α’ Πέτρ (2, 22)

Έπαθε ο Κύριος μας, διαφορετικά αν ήταν φαντασία ο Σταυρός, φαντασία θα ήταν κα η λύτρωσης. Το Πάθος του Κυρίου είναι αληθές, και δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτό. Ομολογούμε το Σταυρό επειδή γνωρίζουμε την Ανάσταση. Διότι αν απέμενε μόνο Εσταυρωμένος ο Κύριος, χωρίς ν’ αναστηθεί δεν θα το ομολογούσαμε.

Ο Κύριος προσερχόταν εις το Πάθος εκούσια! Προέλεγε για το Πάθος Του «…δες παραδίνεται ο Υιός του ανθρώπου για να σταυρωθεί…» Ματθ. (26, 2). Δεν έκανε πίσω, δεν απέφυγε το θάνατο, όχι! Για να μη χαθεί όλος ο κόσμος από τις αμαρτίες. «…δες ανεβαίνουμε εις Ιεροσόλυμα και θα παραδοθεί ο Υιό τους ανθρώπου…. και θα σταυρωθεί…» Ματθ. (28, 18 & 20, 19) και πάλι «…έστρεψε το πρόσωπό Του και προσήλωσε το βλέμμα Του, με απόφαση να πορευθεί στα Ιεροσόλυμα...» Λουκ. (9, 51). Ο Κύριος λοιπόν προσήλθε προς το Πάθος όντας χαρούμενος για την πράξη αυτή, μειδιώντας για το στεφάνι της δόξας, πλήρης χαράς για τη σωτηρία των ανθρώπων, χωρίς να ντρέπεται για το Σταυρό (που ήταν την τότε εποχή θάνατος υποτιμητικός αποτρόπαιος), διότι έσωζε την οικουμένη.

Στήστε ως τρόπαιο την πίστη στο Σταυρό εναντίον αυτών που αντιλένε. Σταυρώστε αυτούς που αντιλένε με το σημείο του Σταυρού και θα κλείσουν το στόμα τους. Και αν κάποιος κάνει το σταυρό του κρυφά, εμείς πρέπει να σφραγίζουμε το μέτωπό μας φανερά! Να μην ευφραινόμαστε για το Σταυρό μόνο σε περίοδο ειρήνης, αλλά και σε περίοδο διωγμού έχχοντας την ίδια πίστη. Πρέπει να είμαστε φίλοι Χριστού και στην ειρήνη αλλά και στον καιρό του πολέμου. Όταν έλθει ο πόλεμος, πολεμήστε γενναία ως γνήσια παιδιά του Θεού. Ο Χριστός ο αναμάρτητος, σταυρώθηκε για σένα, και εμείς οι αμαρτωλοί δεν θα σταυρωθούμε για Κείνον που σταυρώθηκε για μας και για τις αμαρτίες μας; Δεν πρόκειται να του κάνουμε χάρη, του το χρωστάμε!! Θα αγωνιστούμε μέχρι εσχάτων έχοντας ψηλά το λάβαρο του Σταυρού Του ελπίζοντας πάντα  στο άπειρο έλεός Του.

Όταν θα σταυρωθούμε για χάρη Εκείνου, είναι σαν να ομολογούμε πως Εκείνος για χάρη μας σταυρώθηκε στο Γολγοθά. Με το Αίμα Του που χύθηκε πάνω στο Σταυρό έφερε την ειρήνη, συμφιλιώνοντας τα επίγεια με τα ουράνια. Κολ. (1, 20).

Αγαπητοί μου τηλεθεατές θα κλείσω με τους τελευταίους λόγους του αγίου Λουκά Κριμαίας στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Συμφερουπόλεως.

«…Εἶναι εὔκολο νά εἶσαι καταδιωγμένος; Εἶναι εὔκολο νά περνᾶς ἀπό τή στενή πύλη καί ἀπό τό δρόμο μέ ἀγκάθια;…». Θά μέ ρωτήσετε μέ ἀπορία. «…Στήν καρδιά σας ἴσως φωλιάσει ἡ ἀμφιβολία, ἄν εἶναι ἐλαφρύς ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ἐγώ ὅμως θά σᾶς πῶ: Ναί, ναί! Εἶναι ἐλαφρύς, ἐξαιρετικά ἐλαφρύς. Καί γιατί εἶναι ἐλαφρύς; Γιατί εἶναι εὔκολο νά τόν ἀκολουθεῖς σ΄αὐτό τόν ἀγκαθωτό δρόμο, διότι δέν θά προχωρᾶς μόνος σου. Θά σέ συνοδεύει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Διότι τό ἄπειρο ἔλεός Του θά σέ ἐνδυναμώνει, ὅταν θά λυγίζεις ἀπό τό βάρος τοῦ σταυροῦ. Διότι ὁ ἴδιος θά σέ στηρίζει, θά σέ βοηθάει νά σηκώνεις τό σταυρό σου…».

Καλή δύναμη και καλό αγώνα! Μη φοβού! Εδώ και πάντα, θα είναι μαζί μας ο αρχηγός και θεμελιωτής της πίστεώς μας Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Θεός πάσης της οικουμένης.