60. ΠΑΣΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ

Ἡ πικρὴ διαπίστωση εἶναι ὅτι χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε καὶ νὰ τὸ θέλουμε, βλασφημοῦμε κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πάσχουμε ἀπὸ αἱρετικὸ φρόνημα, ἐνῶ διακηρύσσουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας.

Βλασφημοῦμε κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ κινδυνεύουμε νὰ μὴν συγχωρεθοῦμε οὔτε ἐδῶ οὔτε αἰώνια ἀμφισβητώντας τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅταν φοβόμαστε νὰ προσκυνήσουμε τὶς ἱερὲς εἰκόνες, νὰ ἀσπασθοῦμε τὸ χέρι τοῦ ἱερέως, νὰ βρεθοῦμε μέσα στὸν ἱερὸ ναό, ἀρνούμαστε στὴν πράξη τὴν σωστικὴ καὶ ἁγιαστικὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Θεωροῦμε ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι δυνατὸν νὰ μεταδώσει κάτι «κοινὸν ἢ ἀκάθαρτον» καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ μεγίστη βλασφημία.

Ἂς ὁμολογήσουμε καὶ μὲ τὶς πράξεις μας, ὅπως ὁμολογήσαμε μὲ τὰ χείλη μας, ὅτι πιστεύουμε στὴν ἐνοικοῦσα, στὶς ἱερὲς εἰκόνες, στοὺς ἱερεῖς, στοὺς ἱεροὺς ναούς, Θεία Χάρη.

Ἡ μετοχή μας σὲ αὐτὴ τὴν Χάρη εἶναι ἐξάρτηση τῆς δικῆς μας πίστεως. Ὅσο πιστεύουμε, τόση Χάρη λαμβάνουμε.

Ἡ ὕπαρξή της ὅμως δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν δική μας πίστη. Ὁ Θεός, «ὁ Ὤν καὶ ὁ Ἦν καὶ ὁ Ἐρχόμενος» δὲν καταργεῖται, ἐὰν ἐμεῖς δὲν Τὸν πιστεύουμε.

του Σεβ. Μητροπολίτη Εδέσσης κ. Ιωήλ

59. ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;

Μπορεί να μην με γνωρίζεις, αλλά εγώ ξέρω τα πάντα για σένα…. (Ψαλμοί 139:1)

Γνωρίζω πότε είσαι καθιστός και πότε όρθιος…. (Ψαλμοί 139:2)

Ξέρω κάθε βήμα σου… (Ψαλμοί 139:3)

Ακόμη και οι τρίχες του κεφαλιού σου είναι μετρημένες… (Ματθαίος 10: 29-31)

Γιατί φτιάχτηκες κατ’ εικόνα μου… (Γένεσις 1:27)

Μέσα σ’εμένα ζεις, κινείσαι και υπάρχεις… (Πράξεις 17:28)

Σε γνώριζα πριν ακόμη διαμορφωθείς στην μήτρα της μητέρας σου… (Ιερεμίας 1:4-5)

Σε διάλεξα όταν σχεδίαζα την δημιουργία… (Εφεσίους 1:11-12)

Δεν ήσουν ένα λάθος… (Ψαλμοί 139:15-16)

Γιατί όλες οι μέρες σου είναι γραμμένες στο βιβλίο μου… (Ψαλμοί 139:15-16)

Εγώ όρισα την ακριβή ώρα της γέννησης σου και που θα ζούσες... (Πράξεις 17:26)

Γιατί φοβερά και θαυμάσια πλάστηκες… (Ψαλμοί 139:14)

Εγώ σε διαμόρφωσα στη μήτρα της μητέρας σου... (Ψαλμοί 139:13)

Και σε έφερα στον κόσμο την ημέρα που γεννήθηκες... (Ψαλμοί 71:6)

Με έχουν παρουσιάσει λάθος άνθρωποι που δεν με γνωρίζουν…. (Ιωάννη 8:41-44)

Δεν είμαι απόμακρος και θυμωμένος αλλά είμαι η απόλυτη έκφραση της αγάπης... (Α' Ιωάννη 4:16)

Και είναι επιθυμία μου να σε κατακλύσω με την αγάπη μου… (Α' Ιωάννη 3:1)

Απλά επειδή είσαι παιδί μου και είμαι ο πατέρας σου... (Α' Ιωάννη 3:1)

Σου προσφέρω περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να σου προσφέρει ο σαρκικός σου πατέρας… (Ματθαίος 7:11)

Γιατί είμαι ο τέλειος πατέρας… (Ματθαίος 5: 48)

Κάθε καλό δώρο που λαμβάνεις έρχεται από το δικό μου χέρι... (Ιακώβου 1: 17)

Γιατί εγώ είμαι ο προμηθευτής σου και φροντίζω για όλες τις ανάγκες σου… (Ματθαίος 6: 31-33)

Το σχέδιο μου για το μέλλον σου ήταν πάντα γεμάτο με ελπίδα… (Ιερεμίας 29:11)

Γιατί σε αγαπώ με αγάπη παντοτινή... (Ιερεμίας 31:3)

Οι σκέψεις μου για σένα είναι αμέτρητες όπως οι κόκκοι της άμμου στην ακρογιαλιά…  Ψαλμοί (139:17-18)

Και χαίρομαι για σένα με τραγούδια... (Σοφονίας 3:17)

Δεν θα σταματήσω πότε να κάνω καλό για σένα... (Ιερεμίας 32:40)

γιατί είσαι το πολύτιμο απόκτημα μου… (Έξοδος 19:5)

Επιθυμώ να σε στερεώσω με όλη την καρδιά μου και όλη την ψυχή μου... (Ιερεμίας 32:41)

Αν με ψάξεις με όλη την καρδιά σου θα με βρεις... (Δευτερονόμιο 4:29)

Ζήτα την ευτυχία σου σε εμένα και θα σου δώσω ότι η καρδιά σου λαχταρά... (Ψαλμοί 37:4)

Γιατί εγώ είμαι αυτός που σου έδωσα αυτές τις επιθυμίες… (Φιλιππησίους 2:13)

Είμαι ικανός να κάνω για σένα περισσότερα από όσα θα μπορούσες να φανταστείς…(Εφεσίους 3:20)

Γιατί εγώ είμαι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής σου… (Β' Θεσσαλ. 2:16-17)

Εγώ είμαι επίσης ο πατέρας που σε παρηγορεί σε όλες τις δυσκολίες σου… (Β' Κορινθίους 1:3-4)

Όταν είσαι συντετριμμένος, εγώ είμαι κοντά σου... (Ψαλμοί 34:18)

Όπως ένας βοσκός κουβαλάει ένα πρόβατο, σε κουβαλάω κοντά στην καρδιά μου… (Ησαΐας 40:11)

Μια μέρα θα σβήσω κάθε δάκρυ από τα μάτια σου… (Αποκάλυψις 21:3-4)

Και θα πάρω μακριά όλο τον πόνο που υπέφερες πάνω σε αυτή την γη…. (Αποκάλυψις 21:4)

Είμαι ο πατέρας σου και σε αγαπώ όπως ακριβώς αγαπώ τον γιο μου, τον Ιησού... (Ιωάννη 17:23)

Γιατί στον Ιησού η αγάπη μου για σένα φανερώνεται… (Ιωάννη 17:26)

Και ήρθε να δείξει πως είμαι μαζί σου και όχι εναντίον σου… (Ρωμαίους 8:31)

Και να σου πει ότι δεν λογαριάζω τις αμαρτίες σου… (Β' Κορινθ. 5:18-19)

Ο Ιησούς πέθανε ώστε εσύ κι εγώ να συμφιλιωθούμε… (Β' Κορινθ. 5:18-19)

Ο θάνατος του ήταν η υπέρτατη έκφραση της αγάπης μου για σένα… (Α' Ιωάννη 4:10)

Έδωσα ότι αγαπούσα περισσότερο για να κερδίσω την αγάπη σου... (Ρωμαίους 8:32)

Εάν δεχτείς το δώρο του γιου μου, του Ιησού, δέχεσαι εμένα… (Α' Ιωάννη 2:23)

Και τίποτα δεν θα σε χωρίσει πια από την αγάπη μου... (Ρωμαίους 8:38-39)

Έλα σπίτι και θα κάνω την μεγαλύτερη γιορτή που έχει γίνει στον ουρανό… (Λουκάς 15:7)

Ήμουν πάντα πατέρας και θα είμαι πάντα πατέρας… (Εφεσίους 3:14-15)

Η ερώτηση μου είναι …ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;… (Ιωάννη 1:12-13)

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ… (Λουκάς 15:11-32)

10. ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

(ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΥΠΟΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΘΕΜΑΤΩΝ ''...ΟΜΙΛΙΕΣ - ΒΙΝΤΕΟ...'' )

                                 ΟΜΙΛΙΑ 8η

39. Ο Χριστός μας σήκωσε τον Σταυρό… έτσι και εμείς… πρέπει να σηκώσουμε τον Σταυρό, επειδή ο Αρχηγός ημών τούτο έπραξε!

(Η 5^η ΚΑΤΑ ΣΕΙΡΑ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΜΙΛΙΕΣ – VIDEO ΣΕ ΓΡΑΠΤΟ ΛΟΓΟ)

Αγαπητοί μου φίλοι και τηλεθεατές, χαιρετώ εν Κυρίω!

Σήμερα είναι μια μεγάλη γιορτής για την Ορθοδοξία, του Αγίου Πνεύματος! Γιορτάζει ο ίδιος ο Θεός! Ένα εκ των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος, ο Παράκλητος! Βραχίων του Πατρός ο Χριστός, και βραχίων του Χριστού ο Παράκλητος, «…ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός…». Ο καθοδηγητής της νυν πρόσκαιρης μας ζωής, την οποία πρέπει να διέλθουμε δια σταυρού για να εισέλθουμε εις την άλλη ζωή, την μακαρία και αιώνια, παρά του Πατρός και Θεού ημών.

Σήμερα θα μιλήσουμε για το μεγάλο καύχημα των ορθόδοξων χριστιανών που δεν είναι άλλο παρά ο Σταυρός του Κυρίου μας!

Και ναι αδέρφια μου είναι καύχημα και όχι ντροπή ο Σταυρός του Χριστού μας γιατί σηκώνοντάς τον πρέπει να σηκώσουμε μαζί του τον ονειδισμό του Χριστού μας. Σηκώνοντάς τον σταυρό, σηκώνουμε μαζί μας και κάθε άνθρωπον που ίσως να ήταν άδικος και ενάντιος, απέναντί μας. Μας κακολόγησαν για την αγάπη στο σκοπό μας, να πράττουμε το καλό και το κατά εις Θεό ευάρεστο. Στον σταυρό προστίθενται και όλοι αυτοί που μας εμπαίζουν που παραμονεύουν για το κακό μας. Τους κουβαλάμε κι αυτούς με χαρά, μειδιώντας για το στεφάνι της δόξας, που πηγάζει από τη συγχώρεση, και θα βαδίζουμε έτσι φέρνοντας το Σταυρό μας, με όλους αυτούς επάνω, μπροστά στον Κύριο, όταν μας καλέσει κοντά Του.

Και όπως όλη μας τη ζωή κουβαλούσαμε με αγάπη όλους αυτούς γιατί φοβόμαστε μήπως χαθούν, στο όνομα της δικής μας συγχώρεσης, τώρα Κύριε, με το άπειρο Έλεός Σου, δέξου Τους στην αγκαλιά της Αγάπης Σου! Αυτή είναι η ομορφιά του Σταυρού! Αυτό είναι το μεγαλείο της Αγάπης που θέλει «…πάντας σωθήναι…»!

Ο Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής μας διδάσκει και μας προτρέπει πως, εφόσον «…Ο Χριστός μας σήκωσε τον Σταυρό και εμείς πρέπει να τον σηκώσουμε.  Η ζωή του ανθρώπου είναι θλίψη, γιατί βρίσκεται στην εξορία…». Να μην ζητούμε τελεία ανάπαυση.

Με τον Εφραίμ τον Κατουνακιώτη να προσθέτει πως ο «…Σταυρός δεν πρέπει να λείπει. Γιατί; Γιατί εφόσον κι ο Αρχηγός μας ανέβηκε στον Σταυρό, κι εμείς θ’ ανεβούμε. Απ’ τη μια πλευρά είναι γλυκύς και ελαφρός, απ’ την άλλη μεριά είναι πικρός και βαρύς. Κατά την προαίρεσή μας. Αν πάρεις με αγάπη τον Σταυρό τού Χριστού, είναι πολύ ελαφρός, είναι σφουγγάρι, φελλός. Αν το πάρεις  δηλαδή, απ’ την άλλη πλευρά, τότες είναι βαρύς και ασήκωτος.

Καύχημα είναι για την αγία μας Εκκλησία το καθετί που έπραξε ο Ιησούς, αλλά το καύχημα των καυχημάτων είναι ο Σταυρός Του. Αυτό ο απ. Παύλος το γνωρίζει πολύ καλά και μας λέει «…ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ…» Γαλ. (6, 14) δηλ. Σ’ εμένα όμως είθε να μη γίνει να καυχιέμαι παρά μόνο στο σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου ο κόσμος έχει σταυρωθεί ως προς εμένα κι εγώ ως προς τον κόσμο.

Τι ωραία που μας τα επεξηγούν οι αγίοι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη υπάρχουν δύο τρόποι για να σηκώσεις το Σταυρό, όπως διαφαίνεται εξάλλου και από τα λόγια του αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη.  

Ο πρώτος τρόπος, είναι να σηκώσεις το σταυρό, αγκαλιάζοντάς τον, και ο άλλος να τον σηκώσεις με γογγυσμό. Και οι δυο αυτοί τρόποι οδηγούν τον άνθρωπο στην σωτηρία, με το δε δεύτερο τρόπο να εγκυμονεί κινδύνους στον άνθρωπο, που μπροστά στο διαφαινόμενο Γολγοθά, μπορεί ο άνθρωπος να ολιγοπιστήσει αφήνοντας το σταυρό του καταγής, μεσούσης της επίγειας διαδρομής. Ο δε πρώτος τρόπος είναι θείος, οσιακός… ο δε δεύτερος, είναι και αυτός ευάρεστος στο Θεό αλλά όχι με το ίδιο στεφάνι δόξας.

Από τον δικό Του αγώνα πάνω στον Σταυρό, θα δώσει σε καθένα από τους στρατιώτες Του βασιλική σφραγίδα, να τη φέρει στο μέτωπό του και θα είναι  η μερίδα όσων αξιωθούν να σταθούν εκ δεξιών Του στους αιώνες. (ψαλ. 17, 10)

Η βασιλική σφραγίδα είναι αυτή της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος που παίρνουμε με το Μυστήριο του Αγίου χρίσματος.

Αυτή η σφραγίδα συνοδεύει τον άνθρωπο και μετά τη κοίμησή του, δια της οποίας οι άγγελοι αναγνωρίζουν στον άνθρωπο την εικόνα του «οικείου Δεσπότου».

Για να δείτε πως ο σταυρός αποτελεί καύχημα και για τους αγγέλους δείτε το παράδειγμα που μας δίνει ο άγγελος Κυρίου στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο στο κεφ. 28, στίχ. 5 που λέει στις γυναίκες «…μὴ φοβεῖσθε ὑμεῖς· οἶδα γὰρ ὅτι Ἰησοῦν τὸν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε·…». Δεν μπορούσε να πει, ποιον ζητείτε; Ζητείτε τον δικό μου Δεσπότη; Αλλά όμως λέει με παρρησία, ξέρω, ζητάτε τον Εσταυρωμένο. Το είπε διότι είναι δόξα ο Σταυρός, δεν είναι ατιμία.

Ήταν πραγματικά θαυμαστό που ανάβλεψε ο εκ γενετής τυφλός στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ Ιωα. (9, 7) αλλά τι είναι αυτό μπροστά στην ανάβλεψη των πνευματικών τυφλών της οικουμένης; Μέγα θαύμα είναι η ανάσταση του Λαζάρου, αλλά τι είναι αυτό μπροστά στην ανάσταση των νεκρωμένων από την αμαρτία, σε ολόκληρη την οικουμένη; Θαυμαστό είναι που από τους 5 άρτους πήγασε τροφή για 5000 Ματθ. (14, 21) αλλά τι είναι αυτό μπροστά σ’ αυτούς που χόρτασε «…από πνευματική πείνα, εξαιτίας της άγνοιάς τους, σε όλα τα μέρη της γης;...». Θαυμαστό είναι που ελευθέρωσε τη γυναίκα εκείνη, τη δεμένη από το σατανά 18 χρόνια, αλλά και πάλι τι είναι αυτό μπροστά στην ελευθερία που έδωσε σε όλους μας, τους σφιχτοδεμένους με βαριές αλυσίδες αμαρτημάτων; Παροιμ. (5, 22).

Αυτό λοιπόν το ολόφωτο στεφάνι της δόξας του Σταυρού, αφενός φώτισε τους τυφλωμένους από την αγνωσία και αφετέρου ελευθέρωσε τους δέσμιους της αμαρτίας και δυναμικά λύτρωσε όλους τους ανθρώπους, όλων των αιώνων.

Να μη ντρεπόμαστε λοιπόν για το Σταυρό του Σωτήρα μας, αλλά μάλλον να καυχόμαστε. Ο λόγος του Σταυρού για τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο, για τους ειδωλολάτρες ανοησία Α’ Κορ. (1, 18-23), αλλά για μας είναι σωτηρία. Πραγματικά για όσους βαδίζουν το δρόμο της απώλειας είναι ανοησία, για όσους όμως βαδίζουν το δρόμο της σωτηρίας είναι δύναμη Θεού (Α’ Κορ. 1, 18).

Αν το πρόβατο την εποχή του Μωϋσή έδιωχνε μακριά τον εξολοθρευτή άγγελο Εξ. (12, 23), ο Αμνός του Θεού που σηκώνει πάνω Του την αμαρτία του κόσμου Ιωα. (1, 29), πολύ περισσότερο δεν θα ελευθέρωνε τον άνθρωπο από τις αμαρτίες; Αν κάποιος δεν πιστεύει στη δύναμη του Εσταυρωμένου, ας δώσει προσοχή στους δαίμονες. Πολλοί σε όλη την οικουμένη σταυρώθηκαν αλλά κανένα δεν τρέμουν οι δαίμονες. Του Χριστού όμως που σταυρώθηκε για μας, και μόνο το σημείο του Σταυρού να δουν, τρέμουν, επειδή οι άνθρωποι πέθαναν στο σταυρό εξαιτίας των αμαρτημάτων τους, ο Χριστός πέθανε για τις ξένες αμαρτίες, «…διότι δεν αμάρτησε, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα Του…» Α’ Πέτρ (2, 22)

Έπαθε ο Κύριος μας, διαφορετικά αν ήταν φαντασία ο Σταυρός, φαντασία θα ήταν κα η λύτρωσης. Το Πάθος του Κυρίου είναι αληθές, και δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτό. Ομολογούμε το Σταυρό επειδή γνωρίζουμε την Ανάσταση. Διότι αν απέμενε μόνο Εσταυρωμένος ο Κύριος, χωρίς ν’ αναστηθεί δεν θα το ομολογούσαμε.

Ο Κύριος προσερχόταν εις το Πάθος εκούσια! Προέλεγε για το Πάθος Του «…δες παραδίνεται ο Υιός του ανθρώπου για να σταυρωθεί…» Ματθ. (26, 2). Δεν έκανε πίσω, δεν απέφυγε το θάνατο, όχι! Για να μη χαθεί όλος ο κόσμος από τις αμαρτίες. «…δες ανεβαίνουμε εις Ιεροσόλυμα και θα παραδοθεί ο Υιό τους ανθρώπου…. και θα σταυρωθεί…» Ματθ. (28, 18 & 20, 19) και πάλι «…έστρεψε το πρόσωπό Του και προσήλωσε το βλέμμα Του, με απόφαση να πορευθεί στα Ιεροσόλυμα...» Λουκ. (9, 51). Ο Κύριος λοιπόν προσήλθε προς το Πάθος όντας χαρούμενος για την πράξη αυτή, μειδιώντας για το στεφάνι της δόξας, πλήρης χαράς για τη σωτηρία των ανθρώπων, χωρίς να ντρέπεται για το Σταυρό (που ήταν την τότε εποχή θάνατος υποτιμητικός αποτρόπαιος), διότι έσωζε την οικουμένη.

Στήστε ως τρόπαιο την πίστη στο Σταυρό εναντίον αυτών που αντιλένε. Σταυρώστε αυτούς που αντιλένε με το σημείο του Σταυρού και θα κλείσουν το στόμα τους. Και αν κάποιος κάνει το σταυρό του κρυφά, εμείς πρέπει να σφραγίζουμε το μέτωπό μας φανερά! Να μην ευφραινόμαστε για το Σταυρό μόνο σε περίοδο ειρήνης, αλλά και σε περίοδο διωγμού έχχοντας την ίδια πίστη. Πρέπει να είμαστε φίλοι Χριστού και στην ειρήνη αλλά και στον καιρό του πολέμου. Όταν έλθει ο πόλεμος, πολεμήστε γενναία ως γνήσια παιδιά του Θεού. Ο Χριστός ο αναμάρτητος, σταυρώθηκε για σένα, και εμείς οι αμαρτωλοί δεν θα σταυρωθούμε για Κείνον που σταυρώθηκε για μας και για τις αμαρτίες μας; Δεν πρόκειται να του κάνουμε χάρη, του το χρωστάμε!! Θα αγωνιστούμε μέχρι εσχάτων έχοντας ψηλά το λάβαρο του Σταυρού Του ελπίζοντας πάντα  στο άπειρο έλεός Του.

Όταν θα σταυρωθούμε για χάρη Εκείνου, είναι σαν να ομολογούμε πως Εκείνος για χάρη μας σταυρώθηκε στο Γολγοθά. Με το Αίμα Του που χύθηκε πάνω στο Σταυρό έφερε την ειρήνη, συμφιλιώνοντας τα επίγεια με τα ουράνια. Κολ. (1, 20).

Αγαπητοί μου τηλεθεατές θα κλείσω με τους τελευταίους λόγους του αγίου Λουκά Κριμαίας στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Συμφερουπόλεως.

«…Εἶναι εὔκολο νά εἶσαι καταδιωγμένος; Εἶναι εὔκολο νά περνᾶς ἀπό τή στενή πύλη καί ἀπό τό δρόμο μέ ἀγκάθια;…». Θά μέ ρωτήσετε μέ ἀπορία. «…Στήν καρδιά σας ἴσως φωλιάσει ἡ ἀμφιβολία, ἄν εἶναι ἐλαφρύς ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ἐγώ ὅμως θά σᾶς πῶ: Ναί, ναί! Εἶναι ἐλαφρύς, ἐξαιρετικά ἐλαφρύς. Καί γιατί εἶναι ἐλαφρύς; Γιατί εἶναι εὔκολο νά τόν ἀκολουθεῖς σ΄αὐτό τόν ἀγκαθωτό δρόμο, διότι δέν θά προχωρᾶς μόνος σου. Θά σέ συνοδεύει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Διότι τό ἄπειρο ἔλεός Του θά σέ ἐνδυναμώνει, ὅταν θά λυγίζεις ἀπό τό βάρος τοῦ σταυροῦ. Διότι ὁ ἴδιος θά σέ στηρίζει, θά σέ βοηθάει νά σηκώνεις τό σταυρό σου…».

Καλή δύναμη και καλό αγώνα! Μη φοβού! Εδώ και πάντα, θα είναι μαζί μας ο αρχηγός και θεμελιωτής της πίστεώς μας Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Θεός πάσης της οικουμένης.

9. Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ

(ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΥΠΟΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΘΕΜΑΤΩΝ ''...ΟΜΙΛΙΕΣ - ΒΙΝΤΕΟ...'' )

                                                       ΟΜΙΛΙΑ 7η

38. Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ

Αγαπητοί μου φίλοι και αναγνώστες, χαιρετώ εν Κυρίω!

Σήμερα θα μιλήσουμε για την ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ (αγνωμοσύνη)! Ένα θέμα πάντα επίκαιρο! Ένα πάθος, που η υπερνίκησή του απαιτεί φοβερούς πνευματικούς αγώνες αλλά και θεία διάκριση ώστε να το εντοπίζουμε, όταν εμφωλεύει μέσα μας!

Για να σας δώσω να καταλάβετε μερικά παραδείγματα αχαριστίας που οι πλείστοι από μας επιπίπτουμε διαρκώς στη ζωή μας είναι:

• 1.  Πόσοι από μας λέμε ένα απλό ευχαριστώ στους γονείς μας, που ανησυχούν καθημερινά για την προκοπή μας αλλά και στηρίζοντάς τις κάθε λογής δοκιμασίες μας, λες και αυτοί δεν έχουν τις δικές τους προσωπικές δοκιμασίες;
• 2.    Πόσοι από μας πήγαμε έστω από μόνοι μας ν’ ανάψουμε ένα κερί, σε κάποιο φίλο μας, σε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, ή στην γιαγιά ή στον παππού μας που έφυγε από τη ζωή, επιβλέποντας και λίγο στην καθαριότητα του τάφου του; Αν πάτε στα κοιμητήρια θα δείτε τάφους  παραμελημένους, που έχουν βγάλει αγκάθια και κάθε μορφής «ζιζάνια» έχουν φυτρώσει εκεί…
• 3.    Πόσες φορές ως εργοδοτούμενοι είπαμε ευχαριστώ στον προϊστάμενό ή εργοδότη μας, αλλά θεωρήσαμε τη δωρεά του προς το άτομό μας, έως δικαιωματικό προνόμιο της δικής μας προσφοράς; Ένας αρχαίος ποιητής ο Μένανδρος (4ος αιώ.  π.Χ), είπε την εξής φράση «…μετά την δόσιν τάχιστα γηράσκει χάρις…» δηλ. μετά τη δωρεά, η χάρη ξεχνιέται πολύ γρήγορα.
• 4.  Πόσοι από μας, θ’ αποδώσουμε δόξα στο Θεό με το τέλος αυτής της πανδημίας; Μήπως θα γίνουμε και εμείς οι «ακάθαρτοι» λεπροί, που κύριο μέλημά μας είναι να γυρίσουμε γρήγορα και εν τάχει στην προηγούμενη  ζωή μας ή θ’ αλλάξουμε τρόπο ζωής, σκέψης και πλεύσης, στο πως μέχρι πρότινος ζούσαμε;

Τα πιο πάνω είναι παραδείγματα λεπτής μορφής αχαριστίας! Υπάρχουν φυσικά και άνθρωποι που ποτέ και με τίποτα δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις, ακόμα και τη ψυχή σου να τους χαρίσεις. Αυτοί είναι οι αχάριστοι, οι αγνώμονες άνθρωποι, που πάνω απ’ όλα βάζουν το «εγώ» τους και φοβούνται να δώσουν το παραμικρό.

Ο μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος (14^ος αιώ) γράφει ότι στην κοινωνία κυριαρχούν οι αλαζόνες, οι φίλαυτοι, οι φιλάργυροι και οι αχάριστοι «…πασών των άλλων αίσχιστοι αυτοί…»[1]. O ιερός Χρυσόστομος, θεωρούσε την αγνωμοσύνη, αμαρτία χειρότερη από την πορνεία, ενώ ο Άγιος Γρηγόριος ο επίσκοπος Νεοκαισαρείας τονίζει ότι η αχαριστία δεν είναι «δεινόν αλλά πάνδεινον».

Αν νομοθετούσαμε την αχαριστία ανάλογα με τη θέση μας στην κοινωνία, ποιος πιστεύετε θα έμενε ατιμώρητος από αυτήν την νομοθεσία; Τόσα μέτρα νομοθετήσαμε που αγκυλώνουν την αλήθεια, χωρίς να πρυτανεύει η λογική, τι θα πείραζε να νομοθετήσουμε και την αχαριστία! Την αχαριστία την ακολουθεί η αναισχυντία (η ξεδιαντροπιά) και όλα τα συνεπόμενα «αισχρά» κακά, κάθε μηχανορραφία και κάθε βρωμιά, από τη διαστροφή της αλήθειας ως τη συκοφαντία. Ακόμη πιστεύετε πως δεν θα ήταν φρόνιμο να τιμωρείται;

Αν ποινικοποιείτο η αχαριστία ο τόπος μας θα έμενε ακέφαλος. Αν ζούσε στη σημερινή εποχή ο Διογένης ο Κύων και έμπαινε πάλι με τα ξυπόλυτα (και βρώμικα) πόδια του, σε κάποιο από τ’ αρχοντικά που κτίζονται θα έλεγε πάλι το περίφημο «πατώ τον του Πλάτωνος τύφον (ματαιοδοξία)».[2]

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι ονόμαζαν τον αχάριστο και αδιάντροπο, άνθρωπο χωρίς φιλότιμο, ευαισθησία, ευγένεια, ειλικρίνεια. Ένα άνθρωπο χωρίς περιεχόμενο. Ένας αγιορείτης ασκητής έλεγε τον αχάριστο, πιθάρι τρύπιο, που όσο και να το γεμίσει ο Θεός, ότι κι αν του δώσουν οι άνθρωποι, το ξεχνά, το χάνει και πάλι άδειο μένει. Πολλοί πατέρες της Εκκλησίας μας, σημειώνουν ότι ο αχάριστος πέφτει σε επίπεδο κατώτερο και από αυτό του ζώου. Το σκυλάκι πάντοτε ευχαριστεί εκείνον που το τρέφει και πολλά από τα ζώα ανταποδίδουν την ευεργεσία.

Η αχαριστία προκαλεί γκρίνια και η γκρίνια αναπαράγει και άλλη γκρίνια. Η κακομοιριά και ο γογγυσμός προκαλούν περισσότερη κακομοιριά, περισσότερο γογγυσμό. Ο ξεπεσμός του ανθρώπου διαιωνίζεται ασταμάτητα και γκρεμίζει οτιδήποτε πνευματικά έκτισε.

Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε πως η αγνωμοσύνη, είναι μια μεθόδευση του άσπονδου εχθρού, ώστε να κάνει τον άνθρωπο να μην τον ευχαριστεί τίποτα. Όταν ο άνθρωπος αποκόπτεται από τη δοξολογία του Θεού, ο γίνεται ευάλωτος και έρμαιος του διαβόλου των οργάνων του, πιστεύοντας και εφαρμόζοντας οτιδήποτε μέσα σε πλάνη του σερβίρουν.

Κατά την Αγία Γραφή, οι πρωτόπλαστοι εξέπεσαν λόγω και της αγνωμοσύνης τους προς τον Θεό, Ψαλ. (77, 11-12), «…καὶ ἐπελάθοντο τῶν εὐεργεσιῶν αὐτοῦ καὶ τῶν θαυμασίων αὐτοῦ, ὧν ἔδειξεν αὐτοῖ…».

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αχαριστίας μέσα στην Αγ. Γραφή πλην των 10 λεπρών που προαναφέραμε, είναι ο λαός του Ισραήλ, που ενώ εισέπραξε από τον Κύριο, το μάννα εξ ουρανού στην έρημο, γλιτώνοντας από ασιτία και από βέβαιο θάνατο, ανταπόδωσαν στο Χριστό, με χολή και σταυρικό θάνατο!

Στην Παλαιά Γραφή στο Ησ. (1, 3) «…ἔγνω  βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκεν…» δηλ. το βόδι γνωρίζει τον ιδιοκτήτη του και ο όνος γνωρίζει την φάτνη, ιδιοκτησίας του κυρίου του· ο ισραηλιτικός όμως λαός δεν μπορούσε ν’ αναγνωρίσει τον Κύριό Του.

Την Ε’ Κυριακή του Ματθαίου κεφ. 8, (28-34), η ευαγγελική περικοπή αναφέρεται στην αχαριστία που επέδειξαν οι κάτοικοι των Γεργεσηνών, μετά την ίαση των δυο δαιμονισμένων, γιατί αυτό υπήρξε η αιτία να χαθεί η αγέλη με τους χοίρους. Παρά το γεγονός που οι κάτοικοι λυτρώνονται από την ενοχλητική παρουσία των δαιμονισμένων, που είχαν κυριευθεί από δαίμονες με το όνομα «λεγεών», προκαλώντας τρόμο και φόβο στην περιοχή, δεν τρέχουν να ευχαριστήσουν τον Κύριο, αλλά τρέχουν να τον παρακαλέσουν να φύγει γρήγορα γιατί η παρουσία Του, τους στοίχισε τους χοίρους που δεν άντεξαν την παρουσία του διαβόλου και έπεσαν στον γκρεμό. Το αντιλαμβάνεσθε αυτό; Η παρουσία των χοίρων άξιζε για αυτούς περισσότερο από την παρουσία του Θεού!! Φοβερό!!!

Όταν αφήσουμε το «δόξα Σοι ο Θεός» και το αντικαταστήσουμε με γογγυσμό και με συνεχή νεύρα, τότε προκοπή δεν πρόκειται να δούμε! Το «Δόξα Σοι» πλουτίζει τον άνθρωπο, η γκρίνια τον φτωχαίνει. Μπορεί να ‘χει τα πάντα, αλλά να γκρινιάζει συνεχώς και προκοπή να ΜΗΝ κάνει, ενώ κάποιος που έχει λίγα με την δοξολογία να προκόβει και να μην του λείπει τίποτα!

Δεν γίνεται να τρώμε για πρωινό δημητριακά και να σκεφτόμαστε τί χαβιάρι μπορεί άραγε να τρώει κάποιος γνωστός μας εφοπλιστής, αντί να ευχαριστούμε το Θεό για τις δωρεές που ο ίδιος μας δίνει.

Θεραπεία της αχαριστίας, η ευγνωμοσύνη. Γονείς της μεγάλης αυτής αρετής, η ταπείνωση και η αγάπη. Όσο περισσότερο ταπεινώνεται ο άνθρωπος, άλλο τόσο αισθάνεται την ευεργεσία και ευχαριστεί. Όσο αγαπά, τόσο ευγνωμονεί. Έτσι ο ευγνώμων άνθρωπος δεν διώχνει το Χριστό. Διατηρώντας ως κορωνίδα στη ζωή του το Θεό και συνάνθρωπό του, καλλιεργόντας και διατηρόντας μια συνεχή ευχαριστία προς το Θεό, βιώνοντας από τώρα την ευφροσύνη της ουράνιας πολιτείας.

Αδερφοί μου, ως πότε ο χαμαικοιτόμενος Χριστός θα τριγυρνά μέσα στις ελληνορθόδοξες πόλεις μας, ψάχνοντας να βρει κάποιο κατάλυμα για να ξεκουραστεί και να γευματίσει μαζί μας; Ως πότε θα προσπαθεί να βρει άνθρωπο; Ως πότε η ελευθερία, η δικαιοσύνη, και η αδελφοσύνη θα παραμένουν άπιαστα ιδανικά;

Ας ανασυνταχθούμε, ας προβληματιστούμε και ας προσευχηθούμε να μας απαλλάξει ο Θεός από την γκρίνια, γεμίζοντας μας, με ανέκφραστη χαρά, που θα μεταποιεί τη θλίψη σε ευχαριστία και δοξολογία, τη θλίψη σε χαμόγελο, γιατί σ’ Αυτόν πρέπει τιμή και δόξα πάντοτε, από του νυν έως του αιώνος.

---

[1] Ο Απ. Παύλος συμπεριλαμβάνει την αγνωμοσύνη μεταξύ των μεγάλων κακών λέγοντας: "Εις καιρούς χαλεπούς έσονται οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανούσιοι, άστοργοι" (Β΄Τιμ. γ΄2).

[2] Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/news/126384/oi-spartaristes-atakes-toy-diogeni-toy-kynikoy-toy-protoy-anarhikoy-performer-tis

24. Έκανε εμετό τον καρκίνο πίνοντας αγιασμό του Άγιου Εφραίμ

(ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΥΠΟΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΘΕΜΑΤΩΝ ''...ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ...'' ΨΑΛ. (17, 47))

Όπως μας διηγήθηκε η κα Σ.Κ., κάτοικος Καλαμάτας, το 2008, αισθανόταν κρυωμένη, αλλά δεν πήγε στο γιατρό. Επειδή όμως η κατάστασή της επιδεινώθηκε, αντί να βελτιωθεί, αποφάσισε να πάει. Όταν τον επισκέφθηκε, ΕΙΧΕ ΕΝΤΟΝΗ ΔΥΣΠΝΟΙΑ κι εκείνος της συνέστησε να βγάλει αξονική τομογραφία στους πνεύμονες. Όταν του την πήγε, διαπίστωσε, ότι ΥΠΗΡΧΕ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Από ΄κείνη τη στιγμή ξεκίνησε το δράμα της. Την έστειλε στο Νοσοκομείο «ΣΩΤΗΡΙΑ», όπου της έκαναν βρογχοσκόπηση κι επειδή διέγνωσαν ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΟΝΑ, ξεκίνησαν αμέσως χημειοθεραπείες, γιατί της έδιναν μόνον 20 μέρες ζωής. Τόσο εκείνη, όσο και οι δικοί της, όπως ήταν φυσικό, κόντεψαν να τρελαθούν. Για καλή τους τύχη, μία μέρα, κάποιος τους μίλησε για τον Θαυματουργόν Άγιον Εφραίμ, που τους ήταν άγνωστος μέχρι τότε κι ένιωσαν να φουντώνει μέσα τους η ελπίδα. Ο σύζυγός της την πήγε αμέσως στην Ι. Μονή Του, στη Ν. Μάκρη, όπου ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑΝ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΚΙ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΤΟ Ι. ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ και παρακάλεσαν την Παναγία και τον Άγιο να την κάνει καλά, γιατί έχει κι ένα ανάπηρο κορίτσι, που τη χρειάζεται.

Το βράδυ επέστρεψαν σπίτι τους και το επόμενο πρωί ΕΙΧΕ ΦΟΒΕΡΗ ΔΥΣΠΝΟΙΑ ΚΙ ΑΒΑΣΤΑΧΤΟ ΠΟΝΟ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ, που έφτανε μέχρι την πλάτη. Πήγε στο μπάνιο να νιφτεί, σκοπεύοντας να ξυπνήσει τον άντρα της, για να την πάει στο Νοσοκομείο και στη συνέχεια μπήκε στην κουζίνα, όπου κρατήθηκε από τον νεροχύτη, γιατί πονούσε φοβερά. Το βλέμμα της έπεσε τότε στον ΑΓΙΑΣΜΟ, που είχε πάρει από το Μοναστήρι τού Αγίου. Έκανε με δυσκολία το σταυρό της κι ήπιε λίγο. Ξαφνικά, άρχισε να βογγάει και να βήχει κι ΕΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΣΗΚΩΤΙ, ΠΟΥ ΓΥΡΩ-ΓΥΡΩ ΕΙΧΕ ΑΙΜΑ. Αμέσως η δύσπνοια κι ο πόνος εξαφανίστηκαν κι ανάσανε μ΄ ανακούφιση. Σκέφθηκε με χαρά, πως με τη Χάρη τού Αγίου, ΒΓΗΚΕ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ κι ήπιε πάλι ΑΓΙΑΣΜΟ, αφού σταυροκοπήθηκε. Όταν ξαναέβγαλε αξονική τομογραφία, για να τη δει ο γιατρός που την παρακολουθούσε, διαπιστώθηκε, ω! του θαύματος, ότι Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΕΙΧΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ.

Έκτοτε, κάνει κατά διαστήματα τις εξετάσεις που τις συνέστησαν οι γιατροί και βγαίνουν όλες καθαρές. Γι’ αυτό δοξάζει την Παναγία και τον Άγιον Εφραίμ, που της χάρισαν τόσο γρήγορα την υγεία της.

Από ευγνωμοσύνη, ο σύζυγός της έχτισε μόνος του, σ’ ένα χτήμα τους, στα Παλιάλωνα Αρφαρά Ν. Μεσσηνίας, ένα μικρό Εκκλησάκι, όπως το έταξε στον Άγιο.

ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΦΡΑΙΜ, ΔΥΣΩΠΟΥΜΕΝ ΣΕ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑΝ ΣΟΥ. ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ: https://www.pellanews.gr/

37. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;

Αγαπητοί μου φίλοι ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Αυτή είναι η 3^η ομιλία – βίντεο που ετοιμάζουμε ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ και ελπίζω να μας βοηθήσει στο πως πρέπει να προσεγγίζουμε τις τωρινές καταστάσεις με όλη αυτήν την παραφιλολογία που κυριαρχεί και υπάρχει!

Το θέμα μας «…Ποιος είναι ο μεγαλύτερος ΕΧΘΡΟΣ της Ορθοδοξίας;…»

==========

Μήπως είναι ο Πάπας; Μήπως είναι το Ισλάμ; Μήπως είναι η μασονία; Μήπως είναι οι διάφορες αιρέσεις; Μήπως είναι  η νεοταξική διακυβέρνηση του κόσμου που ξεκίνησε δειλά να προβάλει μέσω διάφορων μεθοδεύσεων;

===========

Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα που θέσαμε και δώσουμε μια μονομερή απάντηση, επιτρέψτε μου να εμποτιστούμε πρωτίστως με λόγια αλήθειας που θα μας οδηγήσουν από μόνα τους στην πολυπόθητη απάντηση!

1.  Ο ΤΕΛΩΝΗΣ ΠΟΥ ΑΝΕΒΗΚΕ ΣΤΗ ΣΥΚΟΜΟΥΡΙΑ

Όλοι γνωρίζετε την ευαγγελική περικοπή του τελώνη που ανέβηκε στην συκομουριά για να δει τον Κύριο που τόσα και τόσα άκουσε γι’ Αυτόν! Δεν είχε κανένα υψηλό ανάστημα και ο κακομοίρης, ο κοντούλης, ανέβηκε πάνω στο δένδρο για να τον δει καλύτερα γιατί έμαθε πως ο Χριστός θα περνούσε από εκεί.  Ο Κύριος του είπε «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου». Εκείνος κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχτηκε με χαρά. Μόλις το είδαν αυτό οι Φαρισαίοι ξεκίνησαν πάλι τις διαμαρτυρίες και τους αναμεταξύ τους σχολιασμούς, λέγοντας, πως καταδέχεται και πάει να δειπνήσει σε σπίτι τελώνη, σε σπίτι αμαρτωλού; Οι μαθητές του Χριστού έστεκαν στην πόρτα, γιατί η μισή τους καρδιά ήτο εβραϊκή, και η άλλη μισή με το Χριστό! Υπήρχε ένας σκοταδισμός!

Όπερ και τώρα! Υποδυόμενοι τους Φαρισαίους ξεκινάμε «…Που πάνε οι παπάδες;… Και τι κάνουν οι παπάδες;… Δεν έχουμε σωστούς ποιμένες!... Συντάσσονται με τους τελώνες!...» και άλλα πολλά που δείχνουμε πως μέσα μας έχουμε σκοταδισμό. Πολλοί από μας στεκόμαστε με το ένα πόδι εντός του ΝΑΟΥ και το άλλο έξω,  κάνοντας αυτό που μας συμφέρει καλύτερα!

Ο Ζακχαίος μετέπειτα ΑΠΟΣΤΟΜΩΝΕΙ όλους τους επικριτές του λέγοντας στον Κύριο:

«Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά από τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς και ν’ ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα έχω πάρει με απάτη».

Δεν έχουμε Κεφαλή της Εκκλησίας μας, τον Κύριο Ιησού Χριστό; Ξέρουμε εμείς καλύτερα από το Θεό τι είναι καλό και τι κακό; Μήπως ο Χριστός, δεν είναι ο Κύριος της ιστορίας του κόσμου;

2.  Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΚΤΟΤΕ ΜΑΣ ΕΔΙΝΕ ΤΙΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!

• 1. Το θαύμα με τους 10 λεπρούς. Ένας στους δέκα λεπρούς επέστρεψε να ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΕΙ το Θεό. Όλοι οι άλλοι που πήγαν; Να σας πως! Πήγαν στα σπίτια τους, να συνεχίσουν την πρώην ζωή που απώλεσαν! Δεν άλλαξε γι’ αυτούς κάτι στο τρόπο σκέψης! Τι κι αν περιορίστηκαν, Τι κι ταλαιπωρήθηκαν, ή αν ΑΠΟΜΟΝΩΘΗΚΑΝ (όπως και εμείς τώρα), φωνάζοντας σ’ ΟΛΟΥΣ ΑΚΑΘΑΡΤΟΙ, ΑΚΑΘΑΡΤΟΙ, για ν’ αποτρέψουν τον κόσμο να τους πλησιάζει. Αλλά ο Κύριος τους πλησίασε, τους λυπήθηκε και τους ΘΕΡΑΠΕΥΣΕ! Μόνο ΕΝΑΣ αναγνώρισε τη θεία παρέμβαση του Θεού και ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ!
• 2.    Κατά τη σταύρωση του Κυρίου. Πόσοι απόστολοι ήσαν εκεί; Ένας στους 12!!!
• 3.   Δύο (2) στους (12) αποστόλους (Πέτρος και Ιάκωβος) καταφεύγουν στον Τάφο του Κυρίου αγνοώντας τα αυστηρά περιοριστικά μέτρα των Ιουδαίων, αψηφώντας τις διατάξεις του νόμου.
• 4.   Ιάκωβος και Ιωάννης (2 στους 12) δεν ήσαν πάλι οι μαθητές όταν ο Κύριος τους είπε «…οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε…» δηλ. «…δεν ξέρετε ακόμη ποίων διαθέσεων και ποίας πνευματικής καταστάσεως είσθε εσείς. Δεν είσθε άνθρωποι του πνεύματος της οργής και της τιμωρίας, που εκυριαρχούσε εις εποχήν της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά του πνεύματος της αγάπης και της συγνώμης, που σώζει…».
• 5. Στατιστική έρευνα που έγινε, για το αν ορθά πράξανε που κλείσανε οι εκκλησίες, το 88% είπε ΝΑΙ!

ΒΛΕΠΕΤΕ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΚΤΟΤΕ ΕΔΙΝΕ ΤΙΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ! ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΕΙ!!! ΑΣ ΜΗΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ!!! ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΥΕΣΤΕ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΕΤΕ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ;

Μετά από αυτή την ΠΑΝΔΗΜΙΑ πόσοι θα τρέξουν ν’ ΑΠΟΝΕΜΟΥΝ ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΘΕΟ; ΠΟΣΟΙ ΑΠΟ ΜΑΣ ΘΑ ΤΡΕΞΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ;

3. Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ – ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ, Η ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Τον Λάζαρο δεν μπορούσε να τον σώσει ο Κύριος από τη Βηθανία, που βρισκόταν μαζί με τους μαθητές Του, όπως έκανε και με τον εκατόνταρχο; Μπορούσε! Αλλά δεν το έκανε! Ήθελε να φανερωθεί η δύναμη του Θεού, με αφορμή την αρρώστια! Εδώ πρέπει να προσέξουμε πως αρρώστια, ΧΡΗΣΙΜΕΥΣΕ εις δόξα Θεού και δεν ήταν η ΑΙΤΙΑ του θαύματος. Πότε επιτελείται ένα θαύμα; Το είδαμε κατ’ επανάληψη μέσα στα Ευαγγέλια! Στην κορύφωση της ανησυχίας μας, στο μέγιστο του πόνου μας, ώστε και οι άνθρωποι να πάρουν πλουσιότερη τη Χάρη του Θεού, με την επιβράβευσή της υπομονής τους, αλλά και να φανερωθεί η ΔΟΞΑ της δυνάμεως του Θεού, αλλά και η ΑΠΕΙΡΗ ΑΓΑΠΗ του προς το πλάσμα Του! Ο Κύριος όπως άλλοτε, αφήνει τη ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ του θανάτου, ώστε να φθάσει την 4^η ημέρα. Μέρα σήψης του σώματος! ΞΕΚΙΝΗΣΕ η  ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ από πλήθος Ιουδαίων! «ΑΡΓΗΣΕ…ΤΟΣΟΥΣ ΕΣΩΣΕ… ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΕΙ!». Οι αδερφές του Λαζάρου, η πιο αγαπημένη οικογένεια του Κυρίου στη Βησθανία, ΔΕΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΝΤΑΙ. Η θλίψη υπάρχει, αλλά βιώνουν την παρουσία του Θεού και αυτό τους καθησυχάζει, ασχέτως  αν ο αδερφός τους είναι εδώ και 4 ημέρες νεκρός.  Το κερί της ΕΛΠΙΔΑΣ δεν έσβησε! Το θαύμα επιτελείται!

Πολλοί από τους Ιουδαίους τότε, που είχαν έρθει να επισκεφθούν τη Μάρθα και τη Μαρία συγκλονίστηκαν από αυτό το γεγονός και πίστεψαν στον Χριστό. Μερικοί όμως πήγαν και στους Φαρισαίους και τους είπαν αυτό που είχε κάνει ο Ιησούς. Εκείνοι αμέσως συγκάλεσαν συμβούλιο και αποφάσισαν πως είναι καλό για όλο το λαό να πεθάνει αυτός ο άνθρωπος.

ΒΛΕΠΕΤΕ ΑΔΕΡΦΟΙ ΜΟΥ, ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ!!!!

Ο άνθρωπος της τότε εποχής, αλλά και της νυν, δυσπιστούν λέγοντας «…Που είσαι Κύριε; Τόσα θαύματα έκανες, δεν μπορείς να σώσεις τους ανθρώπους από την πανδημία; Μήπως καθεύδεις Κύριε;». Μέσα σ’ αυτούς του λογισμούς, θολώνει η κρίση του ανθρώπου και η παραφιλολογία παίρνει και φέρνει και αναλωνόμαστε μέσα στο ΓΙΑΤΙ και την κατάκριση, χωρίς ν’ αποδίδουμε αδιαλείπτως ΔΟΞΑ στο Θεό! Δεν μας είπε ο Κύριος, «…τί καθεύδετε; ἀναστάντες προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν…»!!!!

Αλλά και το άλλο το φοβερό που επαναλαμβάνεται και ΣΗΜΕΡΑ! Όπως τότε συμφώνησαν ότι είναι ΚΑΛΟ για το λαό να πεθάνει αυτός ο Άνθρωπος, έτσι και σήμερα μέσα στα τόσα θαυμαστά που επιτελούνται μέσα στον χώρο της Εκκλησίας μας, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ την Εκκλησία, ΤΗΝ ΠΑΝΩΡΙΑ ΝΥΜΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, να επηρεάζει τη ζωή μας! Τη θέλουμε ως ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ του κράτους, να μας φτιάχνει Νοσοκομεία, Γηροκομεία, να δίνει ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ στους φτωχούς… αλλά ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ! Θέλουμε μια ΕΚΚΛΗΣΙΑ σκλάβα, δούλα, υποχείριο του κράτους, να «…απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι…» αλλά «…τα του Θεού τω Θεώ…» με φειδώ και μέτρο!

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΘΕΜΑΤΟΣ ΜΑΣ;;;

Η τάση αμφισβήτησης και αποστροφής του ανθρώπου, έκτοτε με σήμερα, που οδηγεί στην κατάκριση παρέμεινε η ίδια, δεν έχει αλλάξει!

Η συμπεριφορά μας είναι άνευ προηγουμένου, λες και είμαστε ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟΙ!

Έχουμε θέσει τους εαυτούς μας ως προφήτες, ιεραπόστολους που θα σώσουμε τον κόσμο! Ακόμα τον εαυτό μας δεν δύναμαι να σώσουμε και θα σώσουμε τον κόσμο; Αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε τους γύρω μας, πρέπει ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΟΥΜΕ ΕΝΔΟΘΕΝ ΤΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ ΜΑΣ! Αν το κάνουμε αυτό και χωρίς να μιλάμε, γύρω μας θα σωθούν χιλιάδες!!!

Ο Κύριος έκτοτε, μας έδινε τις ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ, της τάσης αναζήτησής Του! Δεν μας είπε ο Κύριος όσων περνάνε τα οι μέρες και τα χρόνια «…Θα πληθυνθεί η ανομία… και θα ψυγεί η αγάπη των πολλών…»? ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να μας ξενίζουν όλα αυτά! Αλλά μέσα σ’ αυτά μας φωνάζει προτρέποντάς μας «…τί καθεύδετε; ἀναστάντες προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν…»!!!! Προσευχή!!! Να το κλειδί!!!!

Δεν έχουμε μάθει πως κάνοντας υπακοή στον πνευματικό μας, ακόμα και αν ο ίδιος ο πνευματικός μας κάνει ΛΑΘΟΣ, αν εφαρμόσουμε ακόμα και το ΛΑΘΟΣ, αυτό είναι θεάρεστο στο Θεό; Μήπως τα τάλαντά μας είναι περισσότερα από τους αρχιερείς μας και του Δεσποτάδες μας; Μήπως τα τάλαντα δεν τα δίνει ο ίδιος ο Κύριος;

Ο όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος σε μια επιστολή του προς τον βασιλέα Κωνσταντίνο ΙΒ’ ζητά με διάταγμα να τιμωρείται ο βλάσφημος χριστιανός, γιατί έτσι μ’ αυτόν τον τρόπο το κακό που θα επιφέρει η βλασφημία θα παύσει αλλά και ο Θεός θα δοξάσει τον βασιλέα, γινόμενος τύπος και υπόδειγμα ως άρχοντας! Δεν θα ήταν πανέμορφο, πολιτεία και Εκκλησία να συμπορεύονται; Η εκκλησία να μην χρησιμοποιείται ως υποχείριο του κράτους, αλλά να υπάρχει συνταύτιση και σύμπνοια απόψεων. ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ; ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΦΤΑΙΜΕ!

Ο ιερός Χρυσόστομος μας το λέει ξεκάθαρα: Αν εμείς οι Ορθόδοξοι διαφυλάτταμε όσα μας υπαγορεύει η πίστης μας, ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ θα γίνονταν χριστιανοί!  Διότι ποια πίστης είναι ανώτερη από τη δική μας; Ποια πίστη ανέδειξε αποστόλους, μάρτυρες, ομολογητές, όσιους και δίκαιους;

Αν ήμασταν πραγματικοί χριστιανοί, αν φυλάγαμε τις εντολές του Χριστού όταν μας αδικούν και όταν μας αρπάζουν το τι θεωρείται δικό μας, αν ευλογούσαμε όταν μας βρίζουν, αν ευεργετούσαμε όταν δεινοπαθούσαμε, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν θα ήταν τόσο θηρίο, ώστε να μην τρέξει προς την ευσέβεια, αν από όλους μας τηρείτο αυτή η τακτική!

Όπως είπαμε και άλλη φορά μόνον εν τη Εκκλησία και κάνοντας υπακοή στους Ποιμένες μας. Τι μας λέει το στόμα του Χριστού, ο απόστολος Παύλος; Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε, αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες, ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσιν καὶ μὴ στενάζοντες·

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΥΝΕΡΝΗΤΟΙ!! ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ,  Ο ΤΕΛΕΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ!!!

ΝΑ ΕΥΧΕΣΤΕ! ΜΕΘ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ!

ΟΜΙΛΙΑ 3^η