ΝΔ'. ΑΝΑΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΝΕΟΙ ΝΕΣΤΟΡΕΣ

Κύριε στη μάταιη ζωή με έστειλες να ζήσω,

ώστε με τον αγώνα μου στα ουράνια να κτίσω.

Μια ατελείωτη παλαίστρα είναι η κοσμική ζωή,

με τον χρόνο να ν’ αντίπαλος, στη κάθε μας στιγμή.

Ορατούς και αόρατους εχθρούς καλούμε να παλέψω,

το «πτυχίο της ζωής» πρέπει να πάρω, αν θέλω να διαπρέψω.

Δεν χωρεί η μεμψιμοιρία και η γκρίνια στις μάχες που πρέπει να δοθούν,

αλλά πίστη σ’ Αυτόν που τα επέτρεψε, γιατί σε αγιότητα αποσκοπούν.

Αυτός που αγαπά, πρέπει αναγκαίως ν’ αγωνιστεί,

«…τὴν ἀγαθὴν μερίδα…» πρέπει να επιλέξει, για να δοξαστεί.

Ψεύτικη λογιάται η θεϊκή σου αγάπη, από τη θέση του θεατή,

γνήσια όμως η θεϊκή σου αγάπη, από την αρένα του αγωνιστή.

Όταν πραγματικά αγαπάς, δεν σε νοιάζει που στις δοκιμασίες σου πονάς,

«…εις αγκάλας Πατρικάς…» ευρίσκεσαι και τα προβλήματα διαπερνάς.

Τί πιο πολύτιμο και ανώτερο, από την θεϊκή παρηγοριά,

που μόνο στην σκέψη της ο άνθρωπος εμποτίζεται με σιγουριά;  

Όπως τα παιδιά που τ’ αγαπάς και τα ‘χεις πάνω απ’ όλα,

έτσι και η ανιδιοτελή αγάπη στο Θεό, τα παραμερίζει όλα.

Τι οξύμωρο και άδικο που είναι, όταν κάποιος πρεσβεύει την Αγάπη,

στο περιθώριο να παραγκωνίζεται και από οικείος σε ξένο μετετράπη.

Αναγκάζεται από νωρίς να μπει στην παλαίστρα των βασάνων,

και δια της Χάριτος βαδίζει, μαθαίνοντας τον ήχο των παιάνων. 

Κοιτάζω γύρω μου τον κόσμο, που κάθεται και ρεμβάζει,

προς τα υλικά μόνο στρέφεται και το διασκεδάζει.

Αντί να είναι πρό των πυλών, έτοιμος για αγώνα,

τον τζίτζικα του Αισώπου ενστερνίζεται, πριν τον παγετώνα.

Το κακό το επαινεί και το ενάρετο αποδοκιμάζει,

κατάντησε κτηνώδης, γιατί εκ Χάριτος αδειάζει.

Ψάχνω Κύριε να βρω τα γνήσια παιδιά Σου,

που παράδειγμα αποτελούν, όπως ορίζει η αφεντιά Σου.

Που είσαι μάρτυρα Νέστορα, μαθητή του μεγάλου Δημητρίου,

που στην αρένα πάλεψες κατά των ειδώλων και του πολεμίου;

  

Που είσαι Νέστορα να δώσεις το σύνθημα της νίκης,

όταν τα στήθια σου ατρόμητα πρόσταξες ως άξιος πρεσβύτης;

Που είσαι μικρόσωμε Δαβίδ, βασιλιά των Ιουδαιών,

να μας πεις για την άνιση μάχη με το Γολιάθ κατά των Φιλισταίων;

Διδάξατε πως «…η δύναμη είναι εσωτερική και εν ασθενεία τελειούται…».[1]

στερεότητα πίστις απαιτεί, ώστε η ευχή με παρρησία, στο Θεό ν’ ανυψούται. 

Θυσιάσατε επίγεια δόξα και πλούτη για την αλήθεια του Χριστού,

και τώρα περίσσεια πλούτη θα λάβατε, ως άξιοι κάτοικοι τ’ ουρανού.

Που είστε παλικάρια του Κυρίου μου, που είστε σας παρακαλώ,

βγείτε μπροστά, με το λάβαρο της πίστης, σε αγώνα σας καλώ.

Ποιός θα πολεμήσει τον νέο Λυαίο που λέγεται απιστία,

που αιχμαλωτίζει τους ανθρώπους και τους θέτει σε ομηρία;

Ποιός θα σηκώσει ανάστημα να καταισχύνει τους αιρετικούς,

που με κύματα συμπαρασύρουν τους ολιγόπιστους δεκτικούς;

Ποιός θα βροντοφωνάξει ένα ηχηρό «ΝΤΡΟΠΗ» στους ισχυρούς της γης,

που γκρεμίζουν διαρκώς τα θεμέλια χρηστότητας, εν μέσω ανείπωτης οργής;

  

Ψάχνω και εγώ ν’ ανδρωθώ με την «πανοπλία του Θεού»,

στην μάχη της ζωής να ριχτώ, κατά του βάρβαρου εχθρού.

Όσφυν αλήθειας θα φορέσω και περικεφαλαία σωτηρίας,

μάχαιρα πνεύματος θα κρατώ, όπλο κατά της ειδωλολατρίας.

Τον θώρακα της δικαιοσύνης θα περιδεθώ,

και από τις αδικίες της νυν ζωής θα εξαιρεθώ.

Ας με περικυκλώσουν οι ισχυροί, που ζητούνε τη ψυχή μου,

αλλά «Κύριος εμοί βοηθός» και δε θα φοβηθώ[2], ιαχή θα είναι η ευχή μου.

Αξίωσε με Κύριε στην παλαίστρα της μάταιης ζωής ν’ αγωνισθώ,

και τον «αμαράντινον της δόξης στέφανον»[3] ευλαβικά ν’ ασπασθώ.

Αδέρφια μου αγαπημένα, έστω και αργά, μην ολιγωρείτε,

αποδώστε ύμνο στο Θεό, αλώβητοι στην πίστη κρατηθείτε.

Ξημερώνει εκείνη η μέρα, της μεγάλης στον Θεό απολογίας,

και σωτήριον θα ήταν να ξεφεύγαμε, από τα δεσμά της οκνηρίας.

---

[1] . Β΄ Κορ. (12, 9)

[2] Ψαλμός (55, 5).

[3] Α΄ Πέτρ. (5, 4)