Γράφει ὁ
Ἀρχιμανδρίτης π. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος
Κανείς δεν παραπονέθηκε ποτέ, γιατί: τα κάστανα,
εξωτερικά, έχουν βελόνες που τρυπάνε τα χέρια· τα φραγκόσυκα έχουν αγκάθια, που
μπαίνουν στο δέρμα· τα καρύδια έχουν πράσινη, χονδρή σάρκα, που μαυρίζει τα
χέρια· τ’ αμύγδαλα έχουν σκληρό περίβλημα, που θέλει σπάσιμο.
Κανείς! Ποτέ! Και κανείς ποτέ δεν σταμάτησε να τα τρώει,
επειδή του δημιουργού μπελάδες στο καθάρισμα.
Ήρεμα και απλά, παραμερίζουμε τα εξωτερικά αγκάθια,
αφαιρούμε την ενοχλητική φλούδα και απολαμβάνουμε τον νόστιμο καρπό!
Γιατί άραγε να μη συμβαίνει το ίδιο και στις σχέσεις μας
με τούς συνανθρώπους μας;
Γιατί να μετράμε τόσο: την κάποια οξύτητα στα λόγια τους·
την κάποια περιφρόνηση στο βλέμμα τους· την κάποια παραξενιά στην συμπεριφορά
τους;
Γιατί να μην φροντίζουμε, με την ίδια γαλήνη και υπομονή,
με την ίδια ηρεμία και απλότητα, να παραμερίζουμε την όποια εξωτερική τους
στριφνάδα και ιδιοτροπία, για να βρούμε και ν’ απολαύσουμε την κρυμμένη ομορφιά
της ψυχής τους, που ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ;
Υπάρχει
άνθρωπος, που να μην κρύβει μέσα του ένα διαμάντι;
Και να σκεφτούμε, ότι ο άγιος Αντώνιος λέει:
– Από τον πλησίον μας, δεν εξαρτάται απλώς, το αν θα
κερδίσουμε κάποια διαμαντάκια ή αν θα γευθούμε κάποιους γλυκείς καρπούς. Από το
πλησίον μας δεν εξαρτάται απλώς μια νοστιμιά της ζωής μας. Από τον πλησίον μας
εξαρτάται αυτή η ίδια η ζωή μας ή ο θάνατός μας! Γιατί, αν κερδίσουμε τον
αδερφό μας, κερδίζουμε τον Θεό. Και αν σκανδαλίσουμε τον αδερφό μας.
Αμαρτάνουμε στον Χριστό.
Είπε ο Χριστός: η πρώτη και μεγάλη εντολή είναι: «…Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς
ψυχῆς σου…».
Και πρόσθεσε: Δεύτερη, εκ’ ίσου μεγάλη: «…Καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν…»
(Ματθ. 22, 37).
Και επεξηγεί ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος: «…Ἄν δέν ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου, πού τόν
βλέπεις, εἶναι ποτέ δυνατό νά ἀγαπᾶς τόν Θεό, πού δέν Τόν βλέπεις;…» (Α ́ Ἰω.
4, 20).
Τα ίδια, με διαφορετικά, λέει και ο άγιος Ιωάννης ο
Κολοβός:
– Η σχέση μας με τον πλησίον μας, δεν είναι η στέγη στο
οικοδόμημα της ζωής μας. Είναι ΤΟ
ΘΕΜΕΛΙΟ.
Δεν χτίζομε σπίτι αρχίζοντας από πάνω προς τα κάτω.
Αντίθετα. Πρώτα βάζουμε γερά θεμέλια. Και μετά, πολύ μετά, φτάνουμε στη στέγη. Και
το θεμέλιο είναι η αγάπη.
Ένα απλό παράδειγμα: Σου λέει κάποιος μια κουβέντα, που
σε πικραίνει. Τι πιο εύκολο, να του απαντήσεις και συ και με τον ίδιο τρόπο. Να
τον «…πατήσεις στον κάλο…» του. Και τι θα βγει;
Όχι μόνο θα τρυπήσεις χειρότερα τα χέρια σου από τ’
αγκάθια του αδερφού σου, αλλά και θα κάνεις μια «ὡραία ἐπίδειξη» και των δικών
σου αγκαθιών!
Και συνήθως συμβαίνει τ’ αγκάθια του αδελφού σου να είναι
αγκαθάκια κάστανου, ενώ τα δικά σου είναι… γαϊδουράγκαθα!
ΠΗΓΗ: ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ
Τριμηνιαία ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καστοριᾶς
ἔτος θ’ – τεῦχος 45 – Ὀκτώβριος – Δεκέμβριος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου