Ν'. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Τι εστί Κύριε η «ελευθερία του ανθρώπου»,

που η φιλανθρωπία Σου μας χάρισε, εντός του κόσμου τούτου;

Συγχώρα με Κύριε, που δεν δύναμαι να νοήσω,

πως είναι να’ σαι ελεύθερος, γιατί δούλος γεννήθηκα να ζήσω.

Ο άνθρωπος από την ώρα που γεννιέται,

φακελώνεται, καταγράφεται, ελεύθερος να μη λογιέται.

Μεγαλώνουμε, ανδριζόμεθα, σε κάποιο κράτος, κοινωνία,

και εμείς υπόδουλοι γινόμεθα, από την κυβερνώσα εξουσία.

Nόμοι, διατάξεις και διατάγματα, βαραίνουν τη ζωή μας,

και η «επί πτωμάτων» διαβίωση, αμαυρίζει τη ψυχή μας.

Ναι Κύριε, την ελευθερία Εσύ μας έδωσες, το υπέρτατο αυτό αγαθό,

αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος, δεν το σέβεται αυτό.

Μέσα στην ανθρώπινη υποδούλωση, που μαστίζει τη ζωή μας,

έρχονται οι θείοι Σου οι νόμοι, οξυγόνο στην πνοή μας.

Φαινομενικά φαίνεται να θέτουν φραγμούς, και να σε σκλαβώνουν,

και τον άνθρωπο που θέλει να’ ναι ελεύθερος ξανά υποδουλώνουν.

Ο πνευματικά κατάκοπος, που το σώμα περισσότερο αφουγκράζεται,

νομίζει πως από την Εκκλησία, «ετσιθελιστικά», καταναγκάζεται.

Ο άνθρωπος νωθρά σκεφτόμενος, αγνοώντας τη Πρόνοια του Θεού,

αδυνατεί να δει πως είναι θεία μέριμνα, εις ωφέλεια κάθε χριστιανού.

Αγνοεί να νοήσει πως οι νόμοι του Θεού, είναι Πατρικές συμβουλές,

που με αγάπη ο ίδιος ο Χριστός μας, βρίσκεται μυστικά σ’ αυτές.

Όπως τα μικρά παιδιά για να μεγαλώσουν σωστά, ακούνε τους γονείς,

διαφορετικά εύκολα στο λάθος εμπίπτουν, αν δεν τους το πει κανείς.

Ο κάθε άνθρωπος με τη βάπτιση, ανήκει στο σώμα του Χριστού,

και έχει για κεφάλι τον Κύριο, εις «οικοδομείν» του καθενός πιστού.

Ο παραμένων έξω από το ΕΝΑ σώμα, της αγιοτάτης Εκκλησίας,

είναι ελεύθερος υπόδουλος, της διαβολικής δουλείας.

Ο «…ο ποιών την αμαρτίαν, εκ του διαβόλου εστίν…»,

ενώ η τήρηση των εντολών του Θεού, είναι ελευθερία αληθινή.

Ο άνθρωπος που εφαρμόζει τις θείες εντολές,

«δούλος» απαγγέλεται, και κτίζει στις ουράνιες μονές.

Ο Θεός όμως, απεναντίας διευκρινίζει, πως δούλους δεν ζητεί,

των ανθρώπων μοναχά τη λύτρωση, μοναχά επιζητεί.

Ο τίτλος «δούλος του Θεού» που στον κάθε χρηστοήθη απονεμηθεί,

είναι τίτλος δόξας, κλειδί σωτήριο, που την ώρα του θανάτου θα του δοθεί.

«…῾Υμεῖς φίλοι μού ἐστε….», μας διαμηνύει ο Παντοδύναμος ο Θεός,

αλλά τις Πατρικές Του εντολές πρέπει να εφαρμόσει, ο κάθε πιστός.

Ο Θεός, που είναι μάνα και πατέρας, αδερφή και αδερφός,

με τους νόμους Του οριοθετεί πως είναι να είσαι, γνήσιος χριστιανός.

Το να είσαι δούλος του Θεού, δεν είναι δουλεία,

είναι τίτλος αξιέπαινος, που οδηγεί στη σωτηρία.

«Υιός του Θεού» ή «υιός του διαβόλου», έχεις τη δύναμη να διαλέξεις,

γιατί η ελευθερία που σου δόθηκε, σου καθορίζει να επιλέξεις.

Δύο είναι οι επιλογές σου άνθρωπε σε τούτη τη ζωή,

ή «ελεύθερα δούλος» με Ζωή, ή «δούλος ελευθερίας» χωρίς Πνοή.

Ας μην απατάται ο έχων ζωή βασιλική, και ο κατέχων εξουσία,

νεκρός μέσα στους νεκρούς θα περιφέρεται, χωρίς αθανασία.

Δεν θα σου πω άνθρωπε, τι βούλεσαι να κάνεις,

δικιά σου η απόφαση να ζήσεις ή να αποθάνεις.

Διαχειριστές της περιουσίας Του είμαστε, σε τούτον τον κοσμάκη,

μέχρις ότου να σβήσει του καθενός, το δικό του καντηλάκι.

Ο Θεός την ελευθερία σου τη σέβεται και παρατηρεί με αγωνία,

μην και αποπλανηθείς από το διάβολο, που λυσσάει με μανία.

Ο Θεός μας κατάστησε ελεύθερους, αλλά δεν ζούμε μόνοι,

μπορούμε καπετάνιο να τον θέσουμε, στης ζωής μας το τιμόνι.

Το στόμα του το αψευδές αλλωστε μας το διαλαλεί,

«…ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστι…».

Δούλος των ανθρώπων γίνε άνθρωπε, και μη σε μέλλει που σε πονάνε,

γιατί αυτόματα «δούλος του Θεού» γίνεσαι και ας μη σε αγαπάνε.

Οι δούλοι Σου Δέσποτα, κραυγάζουν το όνομά Σου,

χάρισε τους τη βασιλεία Σου, με το άγιο πρόσταγμά Σου.

Κάνε τους δούλους Σου Δέσποτα, ουράνιους βασιλείς,

μέτοχους της θείας δόξας Σου, σημάδι ανώτατης τιμής.

Ένταξε τους ελεύθερους δούλους Σου, στο βιβλίο της Ζωής,

ώστε να νοήσουν άπαντες πως όλους ανεξαιρέτως, ΕΣΥ υπηρετείς.