48. Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως Αποστ.: Εβρ. (11, 9-10, 32-40)

Εβρ. (11, 09-10 & 32-40)

«…Πίστει παρωκησεν εις την γην της επαγγελίας ως αλλότριαν, εν σκηναίς κατοικήσας μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της επαγγελίας της αυτής εξεδέχετο γαρ τους θεμελίους έχουσαν πόλιν, ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός. Και τι έτι λέγω; έπιλείψει με γαρ διηγούμενον ο χρόνος περί Γεδεών, Βαράκ, Σαμψών, Ιεφθάε, Δαυΐδ τε και Σαμουήλ και των προφητών, οι διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων· έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών· άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν·  έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής· ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνῳ μαχαίρας απέθανον, περιήλθον έν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ήν άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης. Και ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν,  του Θεού περί ημών κρείττόν τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι…».

Απόδοση σε απλή γλώσσα

«…Αδελφοί, με πίστη εγκαταστάθηκε στη γη που του υποσχέθηκε ο Θεός, ξένος σε άγνωστη χώρα, ζώντας σε σκηνές με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που κι αυτοί ήταν κληρονόμοι της ίδιας υπόσχεσης.

Κι αυτό, γιατί περίμενε την πόλη που θα είχε στέρεα θεμέλια και που αρχιτέκτονας και δημιουργός θα ήταν ο Θεός. Χρειάζεται να συνεχίσω;

Δεν θα με πάρει ο χρόνος να διηγηθώ για το Γεδεών, το Βαράκ, το Σαμψών, τον Ιεφθάε, το Δαυίδ, το Σαμουήλ και τους προφήτες.

Με την πίστη κατατρόπωσαν την βασιλεία, επέβαλαν το δίκαιο, πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί, αναδείχτηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα, γυναίκες ξαναπήραν πίσω στη ζωή τους ανθρώπους τους, κι άλλοι βασανίστηκαν στο θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν να αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωή.

Άλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μάχαιρα, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και κατσικίσια δέρματα, έζησαν σε στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες, κόσμος δεν ήταν άξιος να έχει τέτοιους ανθρώπους, πλανήθηκαν σε ερημιές και βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης.

Όλοι οι παραπάνω, παρά την καλή μαρτυρία της πίστης τους, δεν πήραν ό,τι τους υποσχέθηκε ο Θεός, ο οποίος είχε προβλέψει καλύτερο για μας, έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Χαιρετώ εν Κυρίω! Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα λέγετε ακόμα δύο φορές μέσα στο εκκλησιαστικό έτος, την Κυριακή Α' Νηστειών και την Κυριακή των αγίων Πάντων.

Η συγκεκριμένη Κυριακή, η οποία προηγείται των Χριστουγέννων, ονομάζεται Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως και αποτελεί την κορύφωση της προετοιμασίας και τον προάγγελο της μεγάλης εορτής της Γεννήσεως του Χριστού, που κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο είναι «η μητρόπολις» των εορτών, γιατί το γεγονός που εορτάζομε κατ᾿ αυτή είναι η προϋπόθεση όλων των άλλων σταθμών της σωτηρίας μας.

Αν δεν γεννιόταν ο Χριστός ούτε θα βαφτιζόταν, ούτε θα δίδασκε και θα θαυματουργούσε, ούτε θα έπασχε και θα ανασταινόταν.

Ήδη με τη γέννηση του Χριστού η σωτηρία του γένους μας έχει δυνάμει συντελεσθεί.

Η θεία και η ανθρώπινη φύση έχουν ενωθεί εν Χριστώ. Ο Θεός και άνθρωπος Ιησούς Χριστός αποτελεί την ζώσαν εικόνα και την εγγύηση της μελλοντικής εν Χριστώ ανακεφαλαιώσεως των πάντων.

Τα αναγνώσματα της ημέρας περιέχουν πολλά εβραϊκά ονόματα, τα οποία αποτελούν μια αλυσίδα με πρώτο κρίκο τον Αδάμ και τελευταίο το δίκαιο Ιωσήφ και σύμφωνα με το συναξάρι της ημέρας, επιτελούμε την μνήμη όλων αυτών, οι οποίοι με τις πράξεις τους ευαρέστησαν το Θεό.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Ο απόστολος απευθυνόμενος στους παραλήπτες χριστιανούς, επισημαίνει την αναγκαιότητα στηριγμού τους στην πίστη και απορρίπτει κάθε σκέψη αποστασίας απ’ αυτήν. Για να μας στηρίξει στην πίστη μας προβάλλει μια σειρά από ηρωικά παραδείγματα ανδρών της Π.Δ., που έζησαν και αγωνίστηκαν με όπλο την πίστη στον ένα και αληθινό Θεό. 

Το αποστολικό ανάγνωσμα όπως κι αυτό της Τυρινής χωρίζεται σε 2 μέρη. Το 1^ο μέρος στιχ. (24-26), προβάλλει το παράδειγμα του προφήτη Μωυσή και το 2^ο μέρος στιχ. (32-40)προβάλλονται μεταγενέστεροι ήρωες της πίστεως. 

Στίχ. 24 «…Αδελφοί, πίστει Μωϋσής μέγας γενόμενος ηρνήσατο λέγεσθαι υιός θυγατρός Φαραώ…»

Ο Μωυσής ως μορφή κυρίαρχη μέσα στην ιστορία του αρχαίου Ισραήλ, ήταν πολύ φυσικό ως υπόδειγμα ενάρετου και δίκαιου άνδρα, να προβληθεί από τον απόστολο, για να μας θυμίσει το βίο του που είναι άξιος θαυμασμού. 

Τα γεγονότα (σημεία) στα οποία αναφέρεται ο απόστολος, περιγράφονται στα 2 πρώτα κεφάλαια του βιβλίου της Εξόδου. Το αναφέρω για όσους θέλουν να το ανατρέξουν, γιατί δεν θα επεκταθούμε σε περαιτέρω αναφορά και ανάλυση του βίου του. Θα εστιάσουμε στο εξής: «…Μήτε οι σπουδές, μήτε η πριγκιπική λαμπρότητα, ούτε η άνετη και τρυφηλή ζωή των ανακτόρων, δεν μπορούσαν να τον κάνουν να μείνει μακριά από τον κακουχούμενο λαό του, αλλά και από τον ίδιο το Θεό που τόσο αγάπησε. 

Στίχ. 25 «…μάλλον ελόμενος συγκακουχείσθαι τω λαώ του Θεού ή πρόσκαιρον έχειν αμαρτίας απόλαυσιν …»

Στον στίχ. 25 ο απόστολος μας λέει ξεκάθαρα τι προτίμησε! Προτίμησε τις κακουχίες και τις θλίψεις τους λαού του Θεού, κι αυτό το πράττε «εκκών», ως άνθρωπος που δεν μπορεί να δεχθεί την καλοπέρασή του, όταν ο ίδιος  ο λαός του υποφέρει!! Πόσοι από μας αρνούμαστε την «άνετη» ζωή μας, για να προτιμήσουμε τη ζωή της «θυσίας» και της προσφοράς; 

Η άρνηση να συγκακοπαθήσει με τους συνανθρώπους του είναι ΑΜΑΡΤΙΑ και δεν προβαίνει σ’ αυτήν ο Μωυσής. Προτιμά το «συμπάσχειν» και το «συνυποφέρειν», για να παραμείνει ενωμένος με το Θεό. 

Το μεγαλείο της πράξης του δεν διαφαίνεται στο ότι προτίμησε τις κακουχίες παρά την καλοπέραση! ΟΧΙ! Το μεγαλείο της πράξης του διαφαίνεται στο ότι ο Μωυσής κατείχε «πριγκιπική ζωή», «ζωή των ανακτόρων», και αυτήν απαρνήθηκε για να κακοπαθήσει. Δεν ήταν φτωχός, ούτε μέσης τάξης άνθρωπος, μήτε ακόμα και πλούσιος. Είχε εξουσία και δύναμη πάνω και από αυτές τις προαναφερθείσης τάξεις, την οποία απαρνήθηκε και αυτό κάνει την πράξη του ακόμα πιο ένδοξη!

Ο Μωυσής προεικονίζει το Χριστό, και το παράδειγμά του προαναγγέλει τα όσα θα συμβούν αργότερα και σ’ Εκείνον. Όπως ο Μωυσής αρνήθηκε τα πάντα και προτιμά να κακοπαθήσει με το λαό του Θεού, για να τον απελευθερώσει από τη δουλεία, έτσι και ο Χριστός «…ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας…» Εβρ. (12, 2), δηλ. για να εισάγει τον άνθρωπο στην ουράνια βασιλεία του, καταδέχθηκε να σταυρωθεί, αψηφώντας την καταισχύνη και την ατίμωση του σταυρικού θανάτου. 

Στίχ. 32 «…Και τι έτι λέγω; έπιλείψει με γαρ διηγούμενον ο χρόνος περί Γεδεών, Βαράκ, Σαμψών, Ιεφθάε, Δαυΐδ τε και Σαμουήλ και των προφητών…».

Μεταξύ των ανδρών που αναφέρει εδώ ο απόστολος είναι οι 4 Κριτές του Ισραήλ, οι Γεδεών, Βαράκ, Σαμψών και Ιεφθάε, ο βασιλιάς και προφήτης Δαβίδ και ο προφήτης και κριτής Σαμουήλ. 

Η αναφορά εδώ είναι ονομαστική, δεν μνημονεύονται τα κατορθώματα τους. Δεν σημαίνει ότι αποδοκιμάζει τη ζωή τους ή και μερικές αξιοκατάκριτες αδυναμίες που ορισμένοι είχαν.Αναφέρεται αποκλειστικά στην πίστη που υπέδειξαν. 

Ο βασιλιάς Δαβίδ υπέμεινε τους διωγμούς και την αχαριστία του Σαούλ και αντιπαρατάσσεται γενναία έναντι των εχθρών του Ισραήλ.

Ο Γεδεών νίκησε τους Μαδιανίτες.

Ο Βαράκ μαζί με τη Δεββώρα πολέμησε τον Σισάρα και τους Χαναναίους.

Ο Σαμψών αγωνίστηκε εναντίον των Φιλισταίων.

Ο Ιεφθάε αντιμετώπισε νικηφόρα τους υιούς Αμμών.

Στίχ. 33-34 «…οι διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων…».

Οι στίχοι εισάγονται με την αναφορική αντωνυμία, που περικλείει όλους τους «δίκαιους» άνδρες, που βάδισαν την «οδό» του Θεού.

Στίχ. 35 «…έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών· άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν…»

Δια της πίστεως επιτεύχθηκαν και άλλα κατορθώματα. Αναστήθηκαν παιδιά, υπέμειναν «τυμπανισμούς»[1], και κάθε λογής χτυπήματα και κακουχίες που ενώ ήσαν επίπονα, φάνταζαν λυτρωτικά!

Στίχ. 36-37 «…έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής· ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνῳ μαχαίρας απέθανον, περιήλθον έν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι…»

Εδώ ο απόστολος αναφέρει μαρτυρικούς θανάτους, για την αγάπη του Θεού. Μιας «υπερ φύσιν» αγάπης, που το ίδιο το αντίτιμο της ζωής, δεν μπορούσε να υπερκεράσει. Αυτού το είδος αγάπης, είναι μια τρανταχτή απόδειξη, στους «κλυδωνιζόμενους τη πίστει», πως η πίστη μας δεν είναι θεωρητική, ούτε φιλολογική αλλά μήτε και ψυχολογική. Είναι βιωματική, εμπειρική, ζωτική, «τροφός Ζωής Αιώνιου».

Η θρησκευτική πίστη δεν είναι παρατήρηση με τα φυσικά μας μάτια. Δεν είναι γνώση που προέρχεται από πειραματικές εξετάσεις και λογικές αποδείξεις. Δεν είναι μια αυθαίρετη  προσωπική γνώμη, που εμείς οι ίδιοι διαμορφώσαμε και που δεν έχει κανένα αντικειμενικό κύρος.Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑ! ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ ΟΥΡΑΝΙΟ ΚΑΙ ΘΕΪΚΟ, ΠΟΥ ΑΠΛΩΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΒΑΘΗ Ο ΖΩΝ ΘΕΟΣ.

Στίχ. 38 «…ων ουκ ήν άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης…»

Ο απόστολος με μια εμβόλιμη αναφορική πρόταση επιχειρεί να συγκρίνει τον κόσμο[2] και τους δίκαιους άνδρες, τους οποίους νωρίτερα εξυμνεί. Η σύγκριση που κάνει ο Παύλος μπορεί να εννοηθεί με δύο τρόπους.

Τον 1^ον τρόπο προτείνει ο ίδιος ο Χρυσόστομος«…καν τον κόσμον αντιστήσης όλον, εκείνους ευρίσκω καθελκόντας τον ζυγόν και τιμιωτέρους όντας…».Δηλ. στη ζυγαριά σύγκρισης και μέτρησης, αν από τη μια μεριά μπει ο κόσμος και από την άλλη το πλήθος των δικαίων ανδρών, η ζυγαριά θα κλίνει προς τους δίκαιους.

Η 2^η ερμηνεία, η λιγότερη επικρατούσα, είναι πως ο κόσμος δεν είναι άξιος να κατέχει τέτοιας αξίας ανθρώπους. Η αγάπη και η αρετή ξεπερνά σε αξία οποιανδήποτε άλλη πραγματικότητα του κόσμου τούτου. Αυτό που μένει και έχει ανυπολόγιστη αξία στα μάτια του Θεού, είναι η πίστη και η υπομονή των αγίων, το αίμα των μαρτύρων, τα δάκρυα των οσίων και ο ιδρώτας των δικαίων.

Στίχ. 38 «…Και ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν,  του Θεού περί ημών κρείττόν τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι…»

Οι δίκαιοι της Π.Δ. χάρη στην πίστη που υπέδειξαν ευαρέστησαν το Θεό, ωστόσο δεν πέτυχαν ν’ απολαύσουν τα ουράνια αγαθά που τους είχε υποσχεθεί ο Θεός. Ενώ έζησαν με την προσδοκία της εκπλήρωσης της θείας επαγγελίας, δεν είδαν να εκπληρώνεται η επαγγελία αυτή. Κάποιος εδώ μπορεί ν’ αναρωτηθεί γιατί να γίνεται αυτό;

Γιατί ο Θεός προέβλεψε κάτι καλύτερο! Για να μη φανεί ότι αυτοί είναι σε πλεονεκτικότερη θέση από μας, ο Κύριος όρισε έναν, τον ίδιο καιρό απονομής των στεφάνων για όλους. Και για τους δίκαιους της Παλαιάς και για τους αγίους της Καινής Διαθήκης, η οικονομία αυτή του Θεού φανερώνει το βάθος της αγάπης και το μέγεθος της Πρόνοιάς Του.

Η οικονομία του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου είναι και παραμένει μυστήριο γιατί υπερβαίνει τις δυνατότητες την ανθρώπινης ερμηνείας. Είναι μυστήριο πίστης και προσδοκία ελπίδας που δεν ολοκληρώθηκε ακόμη. Και οι δίκαιοι της Παλαιάς και οι άγιοι της Καινής ζούμε με την ελπίδα της ΝΕΑΣ και ΕΝΔΟΞΗΣ έλευσης του Θεού και την πολυπόθητο είσοδο στην «κρείττονα πατρίδα».

47. Κυριακής ΚΘ’, προς Κολ. (3, 4 - 11)

Κολ. (3, 4 - 11)

«…Αδελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι᾿ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι ῞Ελλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Η γέννηση του Θεανθρώπου, αποτελεί τον πιο μεγάλο σταθμό της θείας Οικονομίας. Είναι η αφετηρία της επίγειας παρουσίας του Χριστού και η απαρχή του λυτρωτικού του έργου. Με τη γέννηση Του, η σωτηρία του ανθρώπινου γένους έχει δυνάμει συντελεστεί. Στο Πρόσωπό Του, η θεότητα και η ανθρωπότητα έχουν ενωθεί αξεχώριστα.

Η σημασία του γεγονότος της ενανθρωπήσεως του Χριστού, προσδιορίζει τη θέση και τη σπουδαιότητα της εορτής των Χριστουγέννων.

Η Κυριακή των Προπατόρων, ορίστηκε ως η Κυριακή πριν την εορτή των Χριστουγέννων και έχει ως σκοπό, να τιμήσει και να προβάλλει τους κατά σάρκα προγόνους του Χριστού.

Γιατί επιλέχθηκε αυτή η συγκεκριμένη αποστολική περικοπή λίγο πριν την εορτή των Χριστουγέννων;

Είναι ένεκα της χρήσης του ρήματος «…φανερούμαι…» σε χρόνο μέλλοντα, φυσικά το φανερούμαι εδώ δεν αναφέρεται στην κατά σάρκα παρουσία Του, αλλά στη δεύτερη και ένδοξη παρουσία Του. Η ακουστική εντύπωση που προάγει η λέξη αυτή αποτέλεσε το 1^ον κριτήριο.

Το 2^ον κριτήριο είναι το περιεχόμενο που ταιριάζει άριστα με τους στόχους της προεόρτιας αυτής περιόδου των Χριστουγέννων, την πνευματική προετοιμασία των πιστών για την επικείμενη εορτή.

Και 3^ον κριτήριο είναι η ενότητα των ανθρώπων μέσα στην καινούρια ανθρωπότητα που συνέστησε ο Χριστός με το απολυτρωτικό Του έργο, καταργώντας κάθε διάκριση και διαφοροποίηση με τον παλαιό νόμο που υπήρχε στον προχριστιανικό κόσμο.

«...Αδελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ...». στιχ. 4

Ο Παύλος στο στίχο αυτό περιγράφει, τις εκδηλώσεις του νέου εν Χριστώ ανθρώπου και αναφέρει διάφορες προτροπές που χαρακτηρίζουν την ζωή των πιστών.

Η καινούρια ζωή του χριστιανού εκπορεύεται από ένα μοναδικό και συγκλονιστικό γεγονός – τη συμμετοχή στο θάνατο και την ανάσταση του Χριστού – . Ο πιστός «συναποθνήσκει» και «συνανίσταται» μαζί με το Χριστό. Η ζωή αυτή ξεκινά από τον παρόντα κόσμο, ξεκινά με το βάπτισμα και είναι ζωή κρυμμένη από τα μάτια του κόσμου και ορατή μόνο σ’ αυτούς που ζουν «συν τω Χριστώ», με τη δύναμη της πίστεως.

Ο Χριστός είναι η ζωή των πιστών, είναι «η ζωή ημών», υπογραμμίζει με έμφαση ο απόστολος Παύλος. Στο πρόσωπό του Θεανθρώπου Χριστού, βρίσκεται η αρχή και το τέλος, η αιτία και ο σκοπός της ζωής όλων μας.

Ο Χριστός θα φανερωθεί και πάλι,  «…ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων…» Μαρ. (8, 38) και όταν θα φανερωθεί ο Χριστός, τότε κι εμείς θα φανερωθούμε μαζί Του. Πώς θα γίνει αυτό;

«…Εν δόξη…»! απαντά ο απόστολος. Η συμμετοχή μας στο πλήρωμα της ζωής και της δόξας του Χριστού, προϋποθέτει τη νέα φανέρωσή Του. Η ελπίδα μας είναι να γίνουμε και εμείς κοινωνοί της άρρητης δόξας Του. Είναι επομένως αναγκαίο οι χριστιανοί μέχρι την ώρα εκείνη να ετοιμαζόμαστε και να γρηγορούμε, σύμφωνα με την κλήση που μας απήυθυνε ο Θεός.

«...Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία…» στιχ. 5

Θεμελιώδης γνώρισμα αυτής της ζωής είναι η νέκρωση των διαφόρων παθών, τα οποία γεννιούνται μέσα στην καρδιά μας, γιατί όσο ζούμε στον παρόντα αιώνα, εξακολουθούμε να υπόκειμαι κάτω από την επήρεια και την επίδραση του πονηρού.

Για να γίνει σαφέστερος ο απόστολος προχωρεί στην απαρίθμηση 5 συγκεκριμένων αμαρτημάτων, που σχετίζονται με το ανθρώπινο σώμα και που η νέκρωσή τους συνιστά βασικό αίτημα του χριστιανικού βίου για ηθική καθαρότητα και αγιασμό του σώματος.

1^ον αμάρτημα που αναφέρει ο απόστολος είναι η «πορνεία» και 2^ην την «ακαθαρσίαν». Η «ακαθαρσία» είναι η ηθική ρυπαρότητα, ο μολυσμός που προέρχεται από την υποδούλωση του ανθρωπίνου σώματος στις άνομες ορέξεις της σαρκός. Ως 3^ην αμαρτία αναφέρει την «κακή επιθυμία», ότι ενσπείρει στην καρδιά του ανθρώπου, η ελκτική δύναμη της αμαρτίας. Ως τελευταία αμαρτωλή εκδήλωση μνημονεύεται η «πλεονεξία», η οποία και χαρακτηρίζεται σαν ειδωλολατρία.

Πλεονεξία είναι η άμετρη και ασυγκράτητη προσκόλληση της καρδιάς του ανθρώπου στα υλικά του παρόντος κόσμου. Ο άνθρωπος που αιχμαλωτίζεται από την επιθυμία της απόκτησης όλο και περισσότερων υλικών απομακρύνεται από το Θεό και αφοσιώνεται σ’ αυτά με τα οποία τον υποκαθιστά, ειδωλοποιώντας τα και λατρεύοντάς τα.

«...δι᾿ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας...». στιχ. 6

Για τ’ αμαρτήματα που προανάφερε ο απόστολος, στη συνέχεια μας διδάσκει πως προκαλούν την οργή του Θεού. Οι «υιοί της απειθείας», είναι εκείνοι που καταδυναστεύονται από τα πάθη που εμνημόνευσε, επειδή δεν θητεύουν σ’ αυτά από άγνοια αλλά από ηθελημένη και ευσυνείδητη ανυπακοή στις εντολές του Θεού. Η οργή του Θεού μπορεί να ξεσπάσει και στον παρόντα αιώνα. Όπως είδαμε μέσα από το ρου της ιστορίας, η σαρκολατρία, κατάστρεψε ολόκληρους λαούς και αφάνισε πολιτισμούς από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα. Όταν οι άνθρωποι καταντούν μόνο σάρκες, περιφρονώντας το Θεό, παραβαίνοντας χωρίς συστολή τους νόμους Του, τότε έρχεται η οργή του Θεού για να τους αφυπνίσει από το λήθαργο της αμαρτίας και να τους οδηγήσει σε μετάνοια.  

«…ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς…» στιχ. 7

Στη προσπάθεια ν’ ακολουθήσουμε με συνέπεια τη χριστιανική ζωή είναι ωφέλιμο να θυμόμαστε την περίοδο της ζωής που ζήσαμε μακριά από το Χριστό. Η μνήμη αυτή ανανεώνει  τη συντριβή για τις πτώσεις  μας και μας προφυλάσσει από το να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

«…νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν…» στιχ. 8 

Στο στίχο 5 ο Παύλος συνέστησε την απαλλαγή 2 τυραννικών παθών, την επιθυμία της σαρκός και την επιθυμία του πλούτου. Εδώ έρχεται να υποδείξει την αποφυγή και άλλων αμαρτημάτων.

Τα 3 πρώτα πάθη που αναφέρει, οργή, θυμό, κακία, συνδέονται περισσότερο με την καρδία του ανθρώπου, τα δυο επόμενα που αναφέρει, βλασφημία, αισχρολογία με τη γλώσσα του. Η συσχέτιση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί, όπως μας διδάσκει ο Κύριός μας, «…ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ…» Ματθ. (12, 34).

Η γλώσσα του αγαθού ανθρώπου, βγάζει από το αγαθό περιεχόμενο της καρδίας του, αντίθετα η γλώσσα του εμπαθούς από το κακό που έχει μέσα του βγάζει λόγους κακούς.

«…μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν…» στιχ. 9-10

Ένα άλλο αμάρτημα, του οποίου ο απόστολος παραγγέλλει την αποφυγή, είναι το ψεύδος «…εις αλλήλους…». Το ψεύδος αναιρεί την αγάπη και κλονίζει την εμπιστοσύνη που αποτελούν τη συνεκτική δύναμη, η οποία συνενώνει τα μέλη της Εκκλησίας μεταξύ τους.

Ο «…νέος ανακαινισμένος…» άνθρωπος, είναι εκείνος που αναγεννήθηκε με το βάπτισμα του Χριστού και ανεδείχθη καινούρια ύπαρξη. Ο «νέος άνθρωπος» ανανεώνεται συνεχώς «κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν».  

Το αποτέλεσμα επίσης του ανακαινισμένου ανθρώπου είναι να έρθει εις επίγνωση του ιδίου του Θεού και στην επίγνωση του μυστηρίου του Ευαγγελίου Του, εν αντιθέσει προς τον «παλαιόν άνθρωπον» που βρίσκεται σε άγνοια και ο νους του είναι σκοτισμένος.

«…ὅπου οὐκ ἔνι ῞Ελλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός…» στιχ. 11

Η εν Χριστώ αναγεννημένοι άνθρωποι αποτελούν τη νέα ανθρωπότητα που είναι η Εκκλησία, μέσα στην οποία καταργείται κάθε είδους εγκόσμια διάκριση, που είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας και εγκαθιδρύεται μια καινούρια ενότητα που πηγάζει από το Χριστό και συνδέει άρρηκτα τους ανθρώπους.

Οι διακρίσεις που καταργούνται είναι εθνικότητας (περί φυλής), θρησκευτικές  (περί περιτομής), πολιτιστικές και μορφωτικές, δούλοι και ελεύθεροι.

Τώρα τα «…τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός…»! Πηγή ενότητας είναι ο Χριστός. Δια του Χριστού μας καταργείται κάθε διάκριση και δια του Χριστού μας επιτυγχάνεται η αληθινή ενότητα μεταξύ μας. Ο Χριστός γίνεται για μας τα πάντα και «αξίωμα και γένος», όπως μας διδάσκει ο Χρυσόστομος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«…Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς…»!!!

Ο απόστολος δεν μας ζητά να σκοτώσουμε το σώμα, αλλά μήτε και να αχρηστεύσουμε τα επιμέρους όργανά μας. Ο Παύλος μας παραγγέλλει να νεκρώσουμε ότι γήινο υπάρχει μέσα μας, αυτό που αλλού ονομάζει επιθυμία ή φρόνημα της σαρκός, το οποίο μας μεταβάλλει σε δεσμώτες της σάρκας και όργανα ακολασίας.

Χαρακτηριστικά είναι και τα λόγια γέροντα μέσα από το Μέγα Γεροντικό που λέει «…ημείς ουκ εδιδάχθημεν είναι σωματοκτόνοι, αλλά παθοκτόνοι…».

Τη νέκρωση ακολουθεί η ζωοποίηση, η συμμετοχή μας στο πλήρωμα της ζωής του Χριστού. Αποτελεί δωρεά του Θεού. Είναι ο καρπός της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος.

Ο απόστολος στην σημερινή περικοπή μας την παρουσιάζει σαν μια πορεία συνεχούς ανανεώσεως και αυξήσεως πνευματικής, με μέτρο και πρότυπο το Χριστό, ώστε να φθάσουμε στην επίγνωση του Θεού και του θελήματός Του και να γίνουμε ζωντανά μέλη του εκκλησιαστικού σώματος που αποτελεί την καινούρια ανθρωπότητα, όπου «…τα πάντα και εν πάσι Χριστός…».

Ο ύψιστος σκοπός της υπάρξεώς μας είναι να ζήσουμε την καινούρια ζωή του Χριστού, που για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να νεκρωθούμε από τα πάθη. Ο Χριστός αναστήθηκε αφού πρώτα πέθανε. Κι εμείς για να γίνουμε μέτοχοι της ζωής και κληρονόμοι της άρρηκτης δόξας Του, πρέπει πρώτα να συμμετέχουμε στο πάθος και τον θάνατό Του. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει! Γένοιτο.

ΟΥΤΟΣ ΕΝΗΝΘΡΩΠΗΣΕΝ ΙΝΑ ΗΜΕΙΣ ΘΕΟΠΟΙΗΘΩΜΕΝ

(Μ. Αθανάσιος)

33. ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΑΓΑΠΗ!

Μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού.

Παρ’ όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε:

Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι.

Αυτοί την ρωτάνε:

– Ο άντρας σου είναι στο σπίτι;

– Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη.

– Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες.

Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα του περιγράφει το περιστατικό.

– Ας έρθουν τώρα που επέστρεψα!...

Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη εκεί.

– Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι μαζί, της λένε οι τρεις γέροντες.

Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί!

Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται:

Είμαι ο Πλούτος, της λέει.

Της συστήνει, μετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία.

Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη.

Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άντρα σου και διαλέξτε ποιος από τους τρεις μας θα έρθει να φάει μαζί σας.

Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα της αυτά που της είπαν οι γέροντες.

Ο άντρας ενθουσιάζεται και λέει:

-Τι τυχεροί που είμαστε! Να έρθει ο Πλούτος! Έτσι θα έχουμε όλα όσα επιθυμούμε!

Η σύζυγός του όμως δε συμφωνούσε:

-Και γιατί να μην έχουμε τη χαρά της Ευτυχίας;

Η κόρη τους που άκουγε από μια γωνιά, τότε, τους λέει:

-Δεν θα’ ταν καλύτερα να καλούσαμε την Αγάπη; Το σπίτι μας θα είναι πάντα γεμάτο αγάπη!

-Ας ακούσουμε αυτό που λέει η κόρη μας, λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του.

-Πήγαινε έξω και πες στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό μας.

Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτά:

-Ποιος από εσάς είναι η Αγάπη; Ας έρθει να δειπνήσει μαζί μας.

Η Αγάπη τότε ξεκινά να προχωρά προς το σπίτι… και οι δύο άλλοι να την ακολουθούν!

                                               

Έκπληκτη η γυναίκα, ρωτά τον Πλούτο και την Ευτυχία:

-Εγώ κάλεσα μόνο την Αγάπη. Γιατί έρχεστε κι εσείς;!;!;

Και απαντούν κι οι τρεις γέροντες μαζί:

– Αν είχες καλέσει τον Πλούτο ή την Ευτυχία, οι άλλοι δύο θα έμεναν απ’ έξω. Τώρα όμως που κάλεσες την Αγάπη… όπου πάει η Αγάπη, πάμε κι εμείς μαζί της!

Δεν έχει σημασία πού! Όπου υπάρχει Αγάπη, θα υπάρχει επίσης Πλούτος κι Ευτυχία!