ΜΕ’. ΤΑ ΠΑΘΗ ΣΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΕ

Κύριε στη «…ξενιτιά…» που ήρθαμε, για να «…επαναπατριστούμε…»,

πρέπει μέσα απ’ τη ζωή του «Γολγοθά», να δύναται ν’ αγωνιστούμε.

Εσύ Κύριε, «…ο ελθών εν τη γη…», μας χάραξες την οδό του μαρτυρίου,

για να μας καταστήσεις τέκνα Σου, εκ Πνεύματος Αγίου.

H ένδοξος αυτή Σου οδός, παθών και σταυρικής θυσίας,

είναι των χριστιανών αναφορά, της Αγίας Σου Εκκλησίας.

Τί είναι τα προβλήματα της ζωής, μπρος στη δική Σου τη θυσία;

είναι μια στάλα στον ωκεανό, μια ανθρώπινη απλή δοκιμασία.

Μέσα απ’ το δρόμο των παθών και της οδύνης,

ο άνθρωπος θα μπορέσει να δει το βάθος, της δικής του αισχύνης.

Θα δει την πτώση στο κενό, που του επέφερε η αμαρτία,

ώστε ν’ ανατρέξει στο Θεό, στο μέγα καταφύγιο, τη ΜΟΝΗ σωτηρία.

Μέσα από τη μίμηση του πάθους και της μαρτυρικής ζωής,

θα επέλθει «…των υπομένων…» θεία αλλοίωσης, της ταπεινωμένης τους ψυχής.

Tο σώμα της ταπείνωσης, θα μετασχηματίσει ο Χριστός,

«…σε σώμα σύμμορφον της Αυτού δόξης…», θα μεταμορφωθεί ο πιστός.

Ο Παράκλητος θα οδηγήσει τους πιστούς, στη ζωή της αλλαγής,

για να προϋπαντήσουν «καθάριοι τω Θεώ», όταν θα έλθει επί γης.

Έλεγε ο Μέγας Αντώνιος «…κανένας δεν εισέρχεται στη βασιλεία του Θεού,

αν ο άνθρωπος μείνει απείραστος, χωρίς ίχνος κάποιου πειρασμού…».

Μην πλανιέσαι άνθρωπε μου, που λες ότι αγαπάς το Θεό,

αν «θυσία αινέσεως» δεν έχεις, μες στης ζωής σου το ζυγό.

«…Πως γίνεται Θεέ μου να  λέω πως σ’ αγαπώ,

όταν τα ίχνη των βημάτων Σου, δεν δύναμαι να  ακολουθώ;…»

«…Πως γίνεται να υπάρξω του Θεού μου μιμητής

όταν ζωή καλοπέρασης εντρυφώ, πάρα αγωνιστής;…»

«…Πως γίνεται αλήθεια ν’ αναστηθώ

χωρίς πρώτα και εγώ να σταυρωθώ;…»

Κύριε τα πάθη Σου γονυπετής τα προσκυνώ,

και δια της αμαρτίας μου τα λάθη, αδιάλειπτα θρηνώ.

Μπροστά στον Τίμιο Σταύρο, με ικετικά δάκρυα τον γλυκοφιλώ,

και αντάξιο «παλικάρι» του ελέους Σου κάνε το τέκνο Σου, εμένα το δειλό.

Ο άτιμος Σου θάνατος έγινε των ανθρώπων δόξα,

ο εμπτυσμός και ονειδισμός Σου, έγινε των βροτών παρηγοριά.

Το μαστίγωμα Κύριε που επέστης και ο πόνος μαρτυρίου,

έγινε των ανθρώπων επίγεια συντροφιά, του Πνεύματος Αγίου.

Ημέρα Παρασκευή πλάστηκε ο «εκπεσών» άνθρωπος, 

και ημέρα Παρασκευή σταυρώνεται για χάρη του ο Θεάνθρωπος. 

Όταν το άγιο σώμα Σου τέθηκε στο σταυρό επί των ήλων,

δίδαξες ότι παρά την παρακοή, είσαι των ανθρώπων φίλος.

Η τριήμερος σου Κύριε καταβάσις, στο σκοτεινό τον Άδη,

έγινε των ανθρώπων η επουράνια ανάβασις, η απαλλαγή απ’ το σκοτάδι.

Πρόσελθε άνθρωπε στα πάθη του Χριστού Σου,

όπως η Κασσιανή και έγινε συμβασίλισσα Κυρίου και Θεού Σου.

Μην μείνεις άνθρωπε άκαρπος, σαν τη καταραμένη συκιά

αλλά καρπούς ν’ αναβλύζεις πνεύματος, σαν την ευλογημένη Πασχαλιά. 

Κάνε τη Σταυρική θυσία, ιερό κομμάτι της ζωής σου,

και πορεύσου «εν ειρήνη» Θεού μέχρι το τέλος της πνοής σου.

Προσκυνώ τα πάθη Σου αγαπημένε μου Χριστέ,

«Μέγας» ήσουν και είσαι πάντοτε, πανφίλτατε μου Θεέ.

«…Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ,

δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν!…»