14. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ’, ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ – Πράξ. (9, 32 – 42)

Πράξ. (9, 32-42)

«…Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγένετο Πέτρον διερ­χόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε ᾿Ιησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. καὶ εὐ­θέως ἀνέστη. καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦν­τες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, ­οἵτινες ­ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. ᾿Εν ᾿Ιόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη ­λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθε-νήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ ᾿Ιόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέ­τρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ­ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν ­παραγενόμενον ἀνή­­γαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι ­κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέ­ψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ­ἀνάστηθι. ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέ­­τρον ἀνεκάθισε. δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾿ ὅλης τῆς ᾿Ιόππης, καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον...».

ΑΝΑΛΥΣΗ

Τα θαύματα του Χριστού είναι τα σημεία της παρουσίας του ανάμεσά μας. Αποτελούν συστατικό στοιχείο της εν Χριστώ παρουσίας του Θεού, που πραγματοποιείται «…εν έργω και λόγω…», «…εν σημείοις και τέρασι…».

Ο Χριστός ήρθε να ελευθερώσει, να καθαρίσει, να ζωοποιήσει και να σώσει τον άνθρωπο. Το θαύμα αποδεικνύει στην πράξη το γεγονός της σωτηρίας. Χωρίς το θαύμα δεν θα μπορούσαμε να νοήσουμε ότι ο Χριστός έφερε τη σωτηρία του ανθρώπου. Το θαύμα συνιστά την απόδειξη της παρουσίας της βασιλείας του Θεού ανάμεσά μας.

Τα θαύματα αποκαθιστούν την κυριότητα του Θεού παντού, πάνω στο ανθρώπινο σώμα, τα πράγματα, τον κόσμο. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του σωτηριώδους έργου Του που άρχισε με τη δημιουργία του κόσμου και ολοκληρώθηκε με την εν Χριστώ απολύτρωση.

Το θαύμα δεν είναι μια απλά επίδειξη δύναμης. Ο Χριστός θέτει τη θεία δύναμη στην υπηρεσία της αγάπης. Τα θαύματά Του είναι πράξης αγάπης και φιλανθρωπίας. Αποτελούν εκδηλώσεις του ελέους Του και αποδεικνύουν τη συγκατάβασή Του προς την ανθρώπινη αθλιότητά μας.

Τα θαύματά Του αναγγέλλουν την έλευση της βασιλείας του Θεού στον κόσμο. Ο Χριστός νικά το θάνατο, την αρρώστια, τα πονηρά πνεύματα, νικά το διάβολο και την αμαρτία και εγκαινιάζει την καινούρια κτίση.

Τα θαύματα επιβεβαιώνουν τη θεία κλήση και τη θεία αποστολή αυτών που την πραγματοποιούν. Ο Χριστός με τα θαύματά Του δεν αποκαλύπτει ότι είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού. Είναι έργα κοινά του Υιού και του Πατέρα. Αποδεικνύουν ότι ο Υιός απεστάλη από τον Πατέρα και ότι είναι κοινή η μεταξύ τους η δόξα και η γνώση και η δύναμη.

Τα θαύματα των αποστόλων είναι σημεία που βεβαιώνουν τη γνησιότητα της αποστολής τους ως κηρύκων του Ευαγγελίου. Επίσης τα θαύματα που συνοδεύουν το κήρυγμα των αποστόλων, έχουν ως κύριο σκοπό τη βεβαίωση της αλήθειας του κηρύγματος και τη στερέωση της πίστεως. Και όσοι πίστευσαν να ενισχύεται η πίστη τους αλλά και αυτοί που δεν πιστευσαν να μην γίνου άπιστοι αλλά πιστοί και να ενταχθούν κι αυτοί στο σώμα του Χριστού, την αγία Εκκλησία.

===========================================================

«...Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν...». στιχ. 32

Η εξάπλωση και η αποδοχή του Λόγου του Θεού είναι γεγονός με αποτέλεσμα να εμφανίζονται και άλλες κατά τόπους Εκκλησίες, στοιχείου του αποστολικού έργου που έχει ήδη ξεκινήσει και εξαπλωνόταν.

Σκοπός της επίσκεψης του απ. Πέτρου στη Λύδδαν είναι να στηρίξει στην πίστη τους νέους χριστιανούς.

«...εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος...». στιχ. 33

Ο Πέτρος συναντά τυχαία όπως διαφαίνεται από τα λεγόμενα κάποιον Αινέα. Δεν του ζητά να πιστεύσει Σ’ Εκείνον, που χάρης σ’ Αυτόν θα πραγματοποιηθεί το θαύμα. Μ’ αυτό συμπεραίνουμε ότι ο Αινέας ήταν ήδη χριστιανός.

Το θαυμαστό εδώ που κάνει το θαύμα πιο αξιοθαύμαστο, είναι η 8χρονη παράλυση του Αινέα, στοιχείο που καταδεικνύει πως οι ελπίδες να ξανά περπατήσει ήταν μηδαμινές.

Εκεί που τα όρια της ελπίδας τελειώνουν, η παντοδυναμία του Θεού είναι εδώ, να παρέχει τις όποιες θαυμαστές λύσεις!

«...καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε ᾿Ιησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. καὶ εὐθέως ἀνέστη...» στιχ. 34

Ούτε αν πιστεύει στο Χριστό, ούτε αν επιθυμεί την ίασή του ρωτά τον Αινέα. Η μια εκδοχή είναι ότι ήταν ήδη χριστιανός όπως προαναφέραμε. Η δεύτερη εκδοχή σύμφωνα με τον ιερό Χρυσόστομο, είναι ότι το θαύμα έγινε «προς πολλών παράκληση» και επίσης, όπως ο Χριστός ξεκίνησε τα θαύματά Του, δεν απαιτούσε πίστη, έτσι δεν απαιτούσαν και οι απόστολοι.

Όταν ο απόστολος Πέτρος λέει «…Αἰνέα, ἰᾶταί σε ᾿Ιησοῦς ὁ Χριστός…», υπογραμμίζει με έμφαση ότι ο αυτουργός του θαύματος δεν είναι ο ίδιος αλλά ο Χριστός. Θέλει μ’ αυτό τον τρόπο να ενισχύσει την πίστη των ήδη χριστιανών στο πρόσωπό Του αλλά και να ελκύσει και άλλους στην καινούρια πίστη, πείθοντάς τους για τη δύναμη του ονόματός του Ιησού Χριστού.

Οι απόστολοι πάντα ενεργούσαν «…επί τη πίστει ονόματος…» του Χριστού, ήταν απλώς οι κήρυκες του Ευαγγελίου και τα όργανα δια των οποίων ενεργούσε η δύναμη του Χριστού.

Το «…στρῶσον σεαυτῷ…» καταδεικνύει πως οι απόστολοι δεν απάλλασσαν μόνο από τις αρρώστιες αλλά μαζί με την υγεία έδιναν ακόμη και δύναμη.

«...καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον...» στιχ. 35

Το μεγάλο αυτό θαύμα από του παράλυτου προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Το «…πάντες…» πρέπει να το εννοήσουμε όχι με αριθμητική έννοια αλλά ως έκφραση που θέλει να τονίσει την ευρύτατη απήχηση που είχε η θεραπεία του Αινέα στη Λύδδα και τον Σάρωνα.

«...Εν ᾿Ιόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει...» στιχ. 36

Στον παρόντα στίχο αρχίζει η εξιστόρηση του δευτέρου θαύματος που έγινε στην πόλη της Ιόππης.

Το όνομα «…Ταβιθά…» δεν αναφέρεται τυχαία. Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο παρατηρεί πως καλώς ονομάστηκε έτσι – επειδή οι αρχαίοι έδιναν στα παιδιά τους ονόματα ζώων που διακρίνονταν για την ομορφιά τους, ή όποια άλλη ιδιότητά τους – επειδή ήταν άγρυπνη και προσεκτική όσο το ζαρκάδι.

Η Ταβιθά χαρακτηρίζεται ακόμη και ως «…μαθήτρια…» και είναι η μοναδική φορά που χρησιμοποιείται αυτός ο χαρακτηρισμός σ’ ολόκληρη την Κ.Δ. και αποδίδεται σε γυναίκα. Και όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς «…πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει...». Ήταν πλούσιο το έργο αγάπης και προσφοράς της Ταβιθάς.

«…ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ…» στιχ. 37

Η Ταβιθά αρρωσταίνει και πεθαίνει και συμπίπτει με το χρόνο της περιοδείας του αποστόλου Πέτρου στην περιοχή.

Οι συγγενείς της Ταβιθάς ετοίμασαν το σώμα της Ταβιθάς και το τοποθέτησαν στο υπερώω παρά την άμεση ταφή της νεκρής σύμφωνα με τις τότε αντιλήψεις των Εβραίων. Και σύμφωνα με τον επόμενο στίχο η τοποθέτησή της Ταβιθάς στο υπερώω σχετίζεται με την παρουσία του αποστόλου στην περιοχή.

«…ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ ᾿Ιόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν…» στιχ. 38

Η Ιόπη βρισκόταν κοντά στη Λύδδα και έτσι δεν ήταν δύσκολο οι γνωστοί της Ταβιθάς να πληροφορηθούν την παρουσία του αποστόλου. Και έτσι στέλνουν δύο απεσταλμένους να πληροφορήσουν τον Πέτρο και να έρθει ταχέως γιατί δεν ήταν δυνατόν η νεκρή να μείνει για πολύ αταφή. Είχαν μέσα τους τη βεβαιότητα ότι ο Πέτρος μπορούσε και δύνατω, ν’ αναστήσει τη νεκρή.

«…ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν ­παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς...» στιχ. 39

Ο απ. Πέτρος σπεύδει ταχέως ως ένδειξη αγάπης και της ταπείνωσης που τον διέκρινε. Στο υπερώο μαζεύτηκαν και οι χήρες της περιοχής κλαίοντας και επιδείκνυαν τους χιτώνες και τα ιμάτια ως δείγματα αγαθοεργιών και προσφοράς της Ταβιθάς.

«…ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέ­ψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ἀνάστηθι. ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν…» στιχ. 40-41

Ο Πέτρος ζητά να εξέλθουν όλοι από το υπερώο. Η ενέργεια του αυτή μας θυμίζει ανάλογη πράξη και του Κυρίου, όταν ανέστησε την κόρη του αρχισυναγωγού του Ιαείρου, κάτι που γνωρίζει ο απόστολος καθώς ήταν και ο ίδιος παρών.

Η θερμή προσευχή που θα αναπέμψει στο Θεό, απαιτούσε ησυχία και αφοσίωση. Η κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό προϋποθέτει πάντοτε τη μόνωση και την απερίσπαστη ησυχία. Παράλληλα ο απόστολος ήθελε και να αποφύγει και κάθε μάταιη επίδειξη.

Εις «…τὰ γόνατα προσηύξατο…» ο Πέτρος για να μας τονίσει την ένταση της προσευχής του. Εδώ παρατηρεί ο Χρυσόστομος πως δεν επιτρέπει ο Θεός να πραγματοποιούνται όλα τα θαύματα με την ίδια ευκολία.

Η προσφώνηση του ονόματός της ανάστησε την Ταβιθά και κρατώντας κατόπιν τας χείρας της, της παρέσχε δύναμη.

«…γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾿ ὅλης τῆς ᾿Ιόππης, καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον…» στιχ. 42-43

Όσον μεγάλη και αν ήταν η Ιόππη το θαύμα διαδόθηκε παντού και όπως η θεραπεία του Αινέα έγινε η αφορμή για να σωθούν πολλοί έτσι και εδώ έγινε αφορμή πολλοί να πιστέψουν.

Ο Πέτρος δεν αναχώρησε αμέσως αλλά παρέμεινε για αρκετές μέρες γιατί ζητούσαν τη διδασκαλία του οι πιστεύσαντες όπως παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος. Και ο Πέτρος παρέμεινε ανάμεσά τους για να τους διδάξει το Ευαγγέλιο και να τους στηρίξει στη νέα πίστη.

Ένα αξιοσημείωτο εδώ που αξίζει ν’ αναφέρουμε είναι ότι ο Πέτρος μένει στο σπίτι κάποιου βυρσοδέψη[1] επάγγελμα που επειδή είχε επαφή με νεκρά σώματα θεωρείτο ακάθαρτο, πράγμα που απαγόρευε ο νόμος. Όμως ο Πέτρος εμπνεόμενος από την καινούρια πίστη, δεν λαμβάνει υπόψη του αυτές τις αντιλήψεις. Η ταπείνωσή του τον οδηγεί στο σπίτι του βυρσοδέψη, έτσι ώστε ούτε τους μεγάλους να επαίρονται αλλά μήτε και τους μικρούς αφήνει να ντρέπονται.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Για να υπάρξουμε και εμείς μαθητές του Χριστού, πραγματικοί δηλαδή χριστιανοί, πρέπει η πίστη μας να είναι έμπρακτη και η ζωή μας καρποφόρα με έργα αγαθά. Τα έργα από μόνα τους δεν μπορούν να σώσουν τον άνθρωπο αλλά αποτελούν έκφραση της πίστεως. Η εγγύηση της σωτηρίας μας είναι ο σταυρός του Κυρίου μας στον οποία ακράδαντα πιστεύουμε. Αν πιστεύω χωρίς να έχω έργα πάλιν τότε η πίστη μου είναι νεκρή!

Ο Κύριος μας ζητεί να έχουμε όχι μιαν οποιανδήποτε πίστη αλλά εκείνην που «ενεργείται δι’ αγάπης».

Η άσκηση του χρέους της αγάπης προς τους γύρω μας είναι το κατ’ εξοχήν γνώρισμα των χριστιανών, τότε είμαστε πράγματι ΜΑΘΗΤΕΣ του Χριστού, όταν ανάμεσά μας βασιλεύει η αγάπη. Στα ίχνη της Ταβιθάς που η ζωή της ήταν πλούσια σε έργα οφείλουμε να οδεύουμε όλοι μας. Ασφαλως γιατί μας το ζητά ο Κύριος μας, αλλά και γιατί το απαιτεί η ατομιστική εποχή που ζούμε. Το φάρμακο εναντίων της αρρώστια του νυν καιρού είναι η έμπρακτη αγάπη, τα αγαθά έργα, η ζώσα πίστη, σε οποιονδήποτε και οπουδήποτε. Αμήν.

---

[1] Βυρσοδέψης = επεξεργασία ακατέργαστου δέρματος και τη μετατροπή του σε εύκαμπτο δέρμα για την παραγωγή δερμάτινων ενδυμάτων και άλλων ειδών