Κύριε στην Αποκάλυψη μας δίδαξες πως,
όσους «εάν φιλείς»,
την υιοθεσία Σου φέρουν, και για τα «άνωθεν» τούς γαλουχείς.
Κύριε μέσα στο διάβα της ζωής, «…ἐδοκίμασάς με…»,[1]
παρά την αναξιότητα που με διέπει, σαν
μαγνήτης «…έλκυσάς με…».
Όπως κι ο αρχιτελώνης, θέλησα να βρω
μια «συκομουριά»[2],
ν’ αναρριχηθώ εις τα κλαδιά να Σ’
ατενίσω, γιατί ζούσα μακριά.
Δεν είχα νοήσει όμως ο αδαής, πως το
Θεό μου για να δω,
πρέπει την καρδιά να καθαρίσω, μέσα από
την «τεθλιμμένη» οδό.[3]
Παρόλο Δέσποτα που δεν σ’ αντίκρυσα, Εσύ
είδες την αναρρίχηση μου,
και μόνο γι’ αυτό, επιβλέπεις καθημερινά,
την κατήχησή μου.
Κύριε, η φιλανθρωπία Σου, επέτρεψε την
«παίδευσή» μου,
γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να νοήσω,
τη θεία προσέλκυσή Σου.
Κύριε σαν παιδί δικό Σου «…έγνως με…»,[4]
πριν ακόμα γεννηθώ,
και τώρα που στον κόσμο ευδόκησες να ζω,
με βοηθάς ν΄ αναστηθώ.
Τη σωτηρία μου διψάς και τη ψυχή μου
θέλεις ν’ αγιάσεις,
την στολή του γάμου Σου να ενδυθώ και στο
«πανηγύρι της χαράς» να μ’
ετοιμάσεις.
Μέσα στις μικρές σταυρικές κοσμικές
θυσίες, αφήνεις την ψυχή ν’ αγωνισθεί,
γιατί είναι ο μόνος τρόπος
να λαμπρύνει και να δοξασθεί.
Ξεκίνησα τώρα Κύριε να πιστεύω, πως όσο
ματώνω και παλιώνω,
τόσο πιο κοντά Σου δύναται να ζω, και γι’
αυτό την πίστη μου «πετρώνω»[5].
Μέσα από τις θλίψεις μου έμαθα ν’
ακούω,
φωνή συνείδησης πλέον αφουγκράζομαι και υπακούω.
Μέσα από τις δοκιμασίες Κύριε, γαλουχήθηκε
το πνεύμα μου,
και τώρα θέλω ο «Άρτος της Ζωής», να’ ναι το καθημερινό γεύμα μου.
Μέσα από τις κατά καιρόν δυσκολίες,
ανορθώθηκε η ψυχή μου,
η καρδιακή προσευχή, είναι τώρα πλέον η
ισχύς μου[6].
Τώρα ξεκινώ να νοώ, γιατί οι Πατέρες
ζητούσαν δοκιμασίες,
γιατί έτσι μάθαιναν ν΄ αγωνίζονται, μέσα
από τις πολλές θυσίες.
Η προσευχή τους μέσα από το πόνο,
έγινε απερίσπαστη,
και σαν θυμίαμα τώρα φθάνει στο θρόνο
του Θεού ευπρόσδεκτη.
Μέσα από τις δοκιμασίες Κύριε,
διαμορφώνεις τα παιδιά Σου,
ξεχωρίζεις τα «ερίφια» από τα
«πρόβατα», ποια ειν’ της Αμπέλου[7] τα
κλαδιά Σου.
Μας βοηθάς ν’ αντιληφθούμε, πόσα ως
άνθρωποι μπορούμε ν’ ανεχτούμε,
γιατί έτσι διαφαίνεται το μέτρο της
αγάπης μας, από αυτά που θα υποστούμε!
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος παλεύει και
αγωνίζεται,
με αυτό τον τρόπο θεϊκά αμάραντα
στεφάνια στολίζεται.
Μέσα από τις θλίψεις και τις
αναταραχές θα γεννηθούν οι «ειρηνοποιοί»,
που με βάση τον μακαρισμό θα κληθούν,
ως οι πραγματικοί Σου υιοί.
Μέσα από τις θλίψεις καθαίρεται η
καρδία, μας φωτίζεται ο νους,
έρχονται πλούσια τα ελέη Σου Δέσποτα,
μας καθιστάς διορατικούς.
Μέσα από τις κάθε λογής αδικίες, πλάθεις
τους «πτωχούς τω πνεύματι»,
ώστε τη μέρα της δόξης Σου, εν τη
βασιλεία θα στεφανώνονται εν στέμματι.
«Ξένοι» είμαστε στον κόσμο και ως
«ξένοι» πρέπει να ζούμε,
γιατί όλα του κόσμου είναι εφήμερα και
τα «άνω» πρέπει να ποθούμε.
Μπορεί να φαντάζουν δύσκολες οι κατά
καιρόν δοκιμασίες,
αλλά το μυστικό είναι η προσευχή μας
στο Θεό και οι δοξασίες.
Διδάσκει η Εκκλησία, «…ὅπου γὰρ βούλεται Θεὸς, νικᾶται φύσεως
τάξις…»,
πίστις μόνο χρειάζεται, στη ζωή σου τον
Θεό, πρέπει να εντάξεις!
Ο «παλαιός ο άνθρωπος» πρέπει να
σταυρωθεί,
επί «τρίβους δικαιοσύνης» να διαβεί,
ώστε κληρονόμος της Βασιλείας Σου, να
μπορέσει να κληθεί.
Κύριε δεν αντέχω μακριά Σου πια να ζω,
ανακάλεσε με στο δρόμο της σωτηρίας
και ας πονώ!
Αναπαύομαι πλέον Θεέ μου «…εν τη κόπωσεί μου…»,
και ενδόμυχα γνωρίζω, ότι αυτό αποτελεί,
την κατά Θεό ένωσή μου.
Αν επιθυμούμε να γίνουμε πραγματικά της
Αγάπης αθλητές,
θα πρέπει να γνωρίζουμε πως οι
δοκιμασίες θα πληθαίνουν, όσο προκόβουμε σε αρετές!!
Κύριε την «πνευματική μου πανοπλία» πια φοράω,
μέσα στην μάχη της Ζωής ρίχνομαι,
διαρκώς σ’ αναζητάω.
Σιγά σιγά για τον κόσμο πια πεθαίνω,
και την απόσταση μακριά από Σε
μικραίνω.
Δεν επιθυμώ σε ζωή ραθυμίας να
βυθιστώ,
αλλά ζωή θυσίας αποζητώ, ωσότου στην
αγκαλιά Σου καταλήξω,
και να ξεκουραστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου