41. Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ

 

Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί σας χαιρετώ εν Κυρίω!

Σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για τη σημασία της πνευματικής πατρότητας, που πηγάζει μέσα από την καθημερινή μας ανάγκη για εξομολόγηση και μεταστροφή της πορείας μας προς το θέλημα του Θεού.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση προς την αμαρτία εξαιτίας της ανθρώπινης φύσης μας της μεταπτωτικής. Για να μας απαλλάξει ο Θεός από αυτόν τον πνευματικό θάνατο και να μας οδηγήσει στη ζωή το πραγματοποίησε δια του Σταυρού και της Αναστάσεως.

Ο άνθρωπος το μόνο που έχει να κάνει είναι να ομολογήσει τις αμαρτίες του, να τις βάλει στα πόδια του Θεού και να ζητήσει το έλεός Του και τότε ο Πανάγαθος Θεός, του οποίου το έλεος προηγείται της δικαιοσύνης Του, θα τις απομακρύνει από μας, όσο απόμακρη και απρόσιτη είναι η ανατολή από τη δύση Ψαλ. (102,12) «…καθόσον ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν, ἐμάκρυνεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὰς ἀνομίας ἡμῶν…» για να μπορέσουμε να ενωθούμε κατά «χάριν» μ’ Αυτόν.

Η άφεση των αμαρτιών επέρχεται ΜΟΝΟ δια του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως. Ακούω διάφορους συνανθρώπους που δεν προσέρχονται στον ιερέα για εξομολόγηση, αλλά προβάλλουν πως δεν χρειάζεται να πας στον πνευματικό, αλλά αν τα πεις εσύ ο ίδιος στο Θεό θα συγχωρεθείς. Δηλαδή για να καταλάβω… κάθομαι σπίτι μου, μπροστά στην Εικόνα του Χριστού και ξεκινώ λέω τις αμαρτίες μου, και μετά στο τέλος αφού πω τι έχω να πω, ζητώ άφεσιν και αυτό είναι όλο; Δηλαδή συγγνώμη αλλά… αν πονώ το δόντι μου θα λέω τον πόνο μου στην φωτογραφία ενός οδοντιάτρου??

Με αυτό τον τρόπο δεν δίνεται άφεση αμαρτιών. Για να ολοκληρωθεί το μυστήριο της εξομολογήσεως πρέπει όλοι μας να μπούμε κάτω από το πετραχήλι του Ιερέα-Πνευματικου Πατρός. Δεν αναρρωτηθήκατε ποτέ σας γιατί ένα δικό σας ατόπημα είναι πιο εύκολο να το πείτε στους φίλους σας, στους γύρω σας, σε ψυχολόγους, ακόμα και σε μεγάλη συνεστίαση ανθρώπων παρά στον Πνευματικό; Ξέρει ο διάβολος να παίζει με τις προαιρέσεις και τις συνειδήσεις των ανθρώπων! Είναι καιρός να αφυπνιστούμε και ν’ αναρωτηθούμε το γιατί;

Τι είπε ο Χριστός στους αποστόλους, του όταν τους έστειλε να κηρύξουν το Λόγο Του σε όλη την οικουμένη;

Τους είπε «…Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ…» Ματθ. (18, 18)

Οι Ιερείς μας είναι κανονικοί διάδοχοι των αγίων αποστόλων με την χειροτονία που λαμβάνουν από τον Επίσκοπον και οι Επίσκοποι μας είναι η παρουσία του Κυρίου μας επί της γής. Ο Χριστός μας δανείζει το χέρι Του στους ιερωμένους. Δια αυτών ενεργεί το Άγιον Πνεύμα. Είναι μέσω αυτών που έδωσε εξουσιοδότηση ο Θεός που θα πάρουμε την συγχωρητική ευχή που λέει

«…Κύριε, ο Θεός ημών, ο τω Πέτρω και τη πόρνη δια δακρύων άφεσιν αμαρτιών δωρησάμενος, και τον τελώνην τα ίδια επιγνόντα πταίσματα δικαιώσας, πρόσδεξαι την εξομολόγησιν του δούλου σου (δείνος) και ει τι επλημμέλησεν εκούσιον ή ακούσιον αμάρτημα, εν λόγω ή έργω ή κατά διάνοιαν, ως αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός συγχώρησον· συ γαρ ει ο μόνος εξουσίαν έχων αφιέναι αμαρτίας, και σοί σην δόξαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Η χάρις του παναγίου Πνεύματος δια της εμής ελαχιστότητος, έχει σε λελυμένον και συγκεχωρημένον…».

Βλέπετε αγαπητοί μου φίλοι, χωρίς συγχωρητική ευχή, κάτω από το πετραχήλι του παπά δεν έχει συγχώρεση. Δεν το λέω εγώ! Το είπε ο ίδιος ο Κύριος και Θεός ημών.

Ο άνθρωπος λοιπόν συντετριμμένα θα πρέπει να προσέλθει ενώπιον εξομολόγου και να εξομολογήσει όλες του τις αμαρτίες με γνώμονα να μην τις ξαναεπαναλάβει «…Ψαλ. 37,19 ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ μεριμνήσω ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας μου…».

Ο άνθρωπος πρέπει αφού μετανοήσει για τα αμαρτήματα στα οποία υπέπεσε, να πάει στον εξομολόγο του - αν δεν έχει εξομολόγο, να βρει κάποιον μόνιμο στον οποίο να εξομολογείται και όχι να πηγαίνει μία στον ένα εφημέριο, την άλλη φορά σε άλλο – και να ομολογήσει ενώπιον του τις αμαρτίες του.

Η συνεχή αλλαγή των πνευματικών πατέρων, δείχνει μια τάση φυγοπονίας, έλλειψη σεβασμού, και έλλειψη υπακοής σ’ εκείνο το άτομο που θα προσπαθήσει γνωρίζοντάς σε φυσικά, να σε βοηθήσει να καλλιεργήσεις τις αρετές εκείνες που θα σε βοηθήσουν να χαράξεις την πορεία σου. (Φυσικά αν συντρέχει πνευματικός σοβαρός λόγος και δεν βρίσκεται ανάπαυση σε κάποιον συγκεκριμένο παπά, μπορεί να γίνει αλλαγή πνευματικού πατρός). Η συνεχή αλλαγή των πνευματικών πατέρων δεν υποδηλώνει πνευματική υγεία αλλά πνευματική αστάθεια και ταραχή. Δεν έχουμε την αυστηρότητα του κανόνος εμείς οι κοσμικοί στο να μην αλλάζουμε τόσο εύκολα πνευματικό πατέρα, αλλά η συνεχή ανεύρεση νέων πατέρων για την πνευματική πατρότητα σίγουρα χρήζει ιδιαίτερης προσοχής ως σημάδι αμφιταλαντευόμενης καρδίας. Είναι κάτι παρόμοιο με το να έχουμε τον προσωπικό μας Ιατρό ο οποίος και γνωρίζει το ιστορικό της υγείας μας.

Όπως προαναφέραμε η συνεχή αλλαγή των πνευματικών πατέρων δείχνει μια τάση

·       + Φυγοπονίας, γιατί δεν αντέχουμε στον οποιοδήποτε κανόνα ή συμβουλή που μας προτρέπει ο πνευματικός για να μας οδηγήσει σε οδό μετάνοιας.

·     + Έλλειψη σεβασμού, είτε γιατί δεν αποδεχόμαστε, είτε δεν δίνουμε τον απαιτούμενο χρόνο στον πνευματικό εκείνο που προσπαθεί να μας βοηθήσει γνωρίζοντάς μας.

·    + Έλλειψη υπακοής, γιατί όταν στριφογυρνούμε δεξιά και αριστερά σημαίνει ότι δεν έχουμε βάλει αρχή στον αγώνα μας και την στιγμή που δεν έχουμε αρχή, δεν θα έχουμε ούτε και τέλος.

Ο παπάς δεν είναι μόνο για τη τέλεση των αγίων Μυστηρίων και των μνημόσυνων. Ο παπάς είναι και πατέρας, φέρει την πνευματική πατρότητα. Είναι αυτός που θα μας κατευθύνει πώς να βαδίσουμε μέσα από τα λάθη μας. Διακρίνοντας πως τείνει να υποπέσει στην αμαρτία η ψυχή μας, θα μας προτρέψει πως να ξαναβρούμε το δρόμο της Αλήθειας και της Χάριτος. Είναι αυτός που θα μας παρηγορήσει στην πτώση και στα προβλήματά μας. Είναι αυτός που στις δύσκολες στιγμές μας θα συμπροσευχηθεί μαζί μας. Είναι αυτός που όταν αδυνατούμε να τελέσουμε τον κανόνα της προσευχής μας ένεκα της αρρώστιας μας, ή του δύσκολου εν ζωή προγράμματός μας, θα τον κάνει αυτός για μας. Είναι αυτός που όταν κουραστούμε από τις κατά καιρό μετάνοιες, θα τις συνεχίσει αυτός. Είναι αυτός που σαν άλλος Κυρηναίος, θ’ ανασηκώνει εν διαρκή το δικό μας σταυρό. Να μας πάει λίγο παραπέρα δίνοντάς μας την ώθηση για να τον ανασηκώσουμε και πάλι.

Είναι αυτός που θα  μας δώσει ευλογία να κοινωνήσουμε παρά την αναξιότητά μας. Είναι αυτός που θα μας δώσει ευλογία να μην νηστεύσουμε όταν οι συνθήκες το παραχωρούν, παίρνοντας μ’ αυτό τον τρόπο, χωρίς την τήρηση του κανόνα της νηστείας, πλήρη το μισθό μας από το Θεό διότι διεπόμαστε κάτω από την ευλογία του πατρός μας. Είναι ο δροσερός ίσκιος σε μια καυτή βασανιστική μέρα. Είναι ο ζωντανός φάρος της εν κόσμο ζωής μας ώστε μέσου αυτού να εφαρμόζεται εν διαρκή ο Λόγος του Θεού «…Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιώντες, καγώ αναπαύσω υμάς…».

Μέσα από τον παρήγορο λόγο του, ο άνθρωπος θα βρει ανάπαυση και θα ενισχυθεί ψυχικά με όπλα πνευματικά για τη συνέχεια.

Όπως ο κάθε άνθρωπος έχει τον προσωπικό του γιατρό που παρακολουθείται τακτικά, μέσα από προγραμματισμένες ετήσιες αναλύσεις, έτσι και ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται επιτακτικά τον δικό του προσωπικό πνευματικό πατέρα που θα τον στηρίζει στις πάμπολλες δοκιμασίες του πνευματικού μας αγώνα. Μέσα από την πνευματική του διαπαιδαγώγηση, θα μετουσιώσει την πνευματική μας αρρώστια σε πνευματική ίαση, όπου η ψυχή του ανθρώπου πλέον καθάρια, κατάλευκη σαν χιόνι, θα φέγγει υπέρλαμπρη, φωταυγής, πανώρια, γιατί θα είναι πλέον αποδέκτης της θείας Χάριτος.

Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Αμάρτησες αδελφέ λέει ο άγιος, ένας μόνος λόγος χρειάζεται «…Αμάρτησα…»!

Κατηγόρησε εσύ πρώτος τον εαυτό σου γιατί αν δεν το κάνεις, θα έχεις κατήγορό σου το διάβολο. «…Πρόλαβε, λοιπόν, και άρπαξέ του το αξίωμα, γιατί πράγματι αξίωμά του είναι το να κατηγορεί…». Αν δεν το κάνεις δεν μπορεί να σωπάσει!

«…Λέγε πρώτος εσύ τις αμαρτίες σου, για να δικαιωθείς…» (Ησαΐα 43:26)

«…Μπες στην εκκλησία βρες τον ιερέα και πες μετανοημένος «Αμάρτησα»…»

Δεν χρειάζονται ούτε πολλά λόγια ούτε κόπος, ούτε έξοδα, αλλά και ούτε τίποτα παρόμοια. Ένας λόγος μόνο: «Αμάρτησα».​

Ας καλλιεργήσουμε όλοι μέσα μας «φόβο Θεού» γιατί «αρχή σοφίας φόβος Θεού». Ο φόβος Θεού είναι ο πατέρας της προσοχής και η προσοχή είναι η μητέρα της νοερής ησυχίας. Ο φόβος του Θεού ξυπνά την συνείδηση που κοιμάται, πράγμα που την κάνει να δει την ασχήμιά της, σαν μέσα σε αμόλυντο και καθαρό νερό.

Ο φόβος Θεού παράγει και δάκρυα τα οποία σβήνουν τη φωτιά που πρόκειται να πάμε αν ζούμε μέσα στην ασωτία, βουτηγμένοι μέσα στα πάθη μας, αμετανόητοι και ασύνετοι. Το δάκρυ ξεπλένει τη ψυχή και το σώμα, γιατί το δάκρυ καθώς κατεβαίνει από πάνω, ξεπλένει και αγιάζει όλο το σώμα.

Ας προσερχόμαστε στο μυστήριο της εξομολογήσεως πιο τακτικά και πιο επιβεβλημένα, όπως προγραμματίζουμε την έξοδο μας για παγωτό ή καφέ, έτσι, με την ίδια συχνότητα.

Καλό αγώνα αγαπητοί μου φίλοι όπου και αν είσθε και εύχομαι να τα πούμε σύντομα Θεού θέλοντος.