Αγαπημένοι μου φίλοι και αναγνώστες
του ιστοτόπου «Με Αγάπη Θεού» χαιρετώ εν Κυρίω!
Βαδίζουμε ήδη τη Β’ Κυριακή των
Νηστειών, της Μεγάλης Σαρακοστής και η απανταχού ανθρωπότητα διέρχεται μια
μεγάλη δοκιμασία. Η πανδημία του κορωνοϊού, που ξαπλώθηκε σ’ όλη την οικουμένη,
σκορπώντας το θάνατο σε πολλούς συνανθρώπους μας, συντάραξε και συνταράσσει την
κοινή γνώμη, με τα κράτη-μέλη, όλου του κόσμου να κηρύσσουν έκτακτα μέτρα
αντιμετώπισης της πανδημίας.
Μέσα σ’ αυτά τα μέτρα, πολλοί
βάλθηκαν, πιέζοντας την Εκκλησία και την Ιερά Σύνοδο, να σταματήσουν οι
εκκλησιαστικές συναθροίσεις, στοχεύοντας πρωτίστως στην άρση της Θείας Κοινωνίας,
ως προληπτικό μέτρο αντιμετώπισης της εξάπλωσης του κορωνοϊού.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν και δεν
φαίνεται να το νοούν, είναι μ’ αυτό τον τρόπο δεν αντιμετωπίζεις την εξάπλωση
αλλά την επιδεινώνεις!
Με τα «Media» να εξυπηρετούν «εξωγενή» συμφέροντα, σπέρνουν το φόβο, τον
πανικό, και την αναστάτωση, - χαρακτηριστικά γνωρίσματα του αόρατου πολέμου των
δαιμόνων[1] -
που εμβολίζουν με ανησυχία και αμφιβολία τις τάξεις των πιστών, προσβάλλοντας
έτσι τις στερεότυπες παραδόσεις και τον τρόπο εκκλησιαστικής λατρείας.
Ας δούμε τι έγινε και πως επηρέασε
αυτό τους ορθόδοξους χριστιανούς, μέσα σ’ όλο αυτό το αναπουμπουλητό, εν τη
σήμερω, Κυριακή, 15 Μαρτίου 2020.
Στην αρχή η Εκκλησία ήτο σχετικά
άδεια… με τα άδεια καθίσματα να ομολογούν την επηρεασμένη κοινή γνώμη…
Ο λογισμός μου ξεκίνησε να με
βασανίζει… έμειναν σπίτι για ν’ αποφύγουν το θάνατο, ενώ εσείς οι λίγοι ήρθατε
και τώρα κινδυνεύετε… Και απαντούσα στο λογισμό μου: «…Καλά εμείς που ήρθαμε
εκκλησία, τι ήρθαμε να κάνουμε; Να βρούμε το θάνατο ή να βρούμε Αυτόν που
κατάργησε το θάνατο;… Ήρθαμε για να πεθάνουμε ή για να ζήσουμε;…».
Ξάφνου περνά από δίπλα μου ένα παιδί
με «ειδικές ανάγκες». Μου χαμογέλασε και έσκυψε και προσκύνησε δεξιά μου την
εικόνα της Αναστάσεως.
Αυτό το παιδί συλλογίστηκα δεν
ανήκει στις ευπαθείς ομάδες; Η προτροπή δεν ήτο απαγορευτική για να έρθει να
εκκλησιαστεί… «…Μπράβο…», είπα μέσα μου… «…Μεγαλείο πίστης!...» Και ξέρετε
γιατί το είπα αυτό; Γιατί, ΌΧΙ μόνο αψήφησε τους φόβους που κράτησαν τους
περισσότερους στα σπίτια τους, ΌΧΙ γιατί άνηκε στις ευπαθείς ομάδες και έπρεπε
να προφυλάξει τον εαυτό του περισσότερο, αλλά για το ότι πρώτος από όλους του
άλλους που βρισκόμασταν εκεί, αλλά και από αυτούς που βρίσκονταν στα σπίτια
τους, είχε το δικαίωμα να είναι απογοητευμένος, για την κατάσταση του, για αυτό
που τον έκανε διαφορετικό απέναντι σε όλους εμάς, αλλά πάραυτα δεν υπήρξε η
αιτία να παραμείνει μακριά από το Θεό, αλλά «…ώς ἔλαφος διψῶσα…» έτρεξε κι αυτός να
προσευχηθεί και αν θέλετε να προσευχηθεί και γι’ αυτούς που δεν ήτο στην
εκκλησία…
Φθάνει η ώρα με βάση το τυπικό να
ψάλλουμε το «…Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια…». Η εκκλησία σείεται από εκείνους
τους λίγους, σαν να έψελναν και γι’ αυτούς που ήσαν στο σπίτι… Η προσευχή τους,
κάλυπτε και τα άδεια μέχρι εκείνη την ώρα καθίσματα… Όλοι εις «ένα» κάτω από το
τροπάριο της Υπερμάχου Θεοτόκου… Ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά… Μέσα στη
σκοτοδίνη μου, ένιωσα χαρά…
Μπορεί να ήσαν λίγοι σήμερα στην
εκκλησία, αλλά ήσαν αρκετοί για να σηκώσουν και αυτούς που δεν ήρθαν… Όσο
περνούσε η ώρα, η εκκλησία γέμιζε όλο και πιο πολύ, ήρθαν και τα πρώτα παιδάκια
και κάθισαν πέριξ της Ωραίας Πύλης… Πανέμορφη εικόνα! Χαμογελούσαν στον καθένα
που πήγαινε να τα κοιτάξει… Περίμεναν καρτερικά να πουν το «…Πάτερ ημών…» και
κατόπιν τον ιερέα να εξέλθει από την Ωραία Πύλη, κρατώντας τη Θεία Κοινωνία. Οι
επίγειοι άγγελοι του Θεού, πέριξ της Ωραίας Πύλης, έτοιμοι να υποδεχθούν την
Πηγή της Ζωής, τον θεάνθρωπο Χριστό.
Αλλά πριν ο ιερέας τι μας είπε: «…Λάβετε,
φάγετε' τούτο εστί το σώμα μου… Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου
το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών…».
(Ματθ. 26, 26-28). Κοινωνάμε εις ίασιν
ψυχής και σώματος! Προσερχόμαστε
στον Κύριο για να γιατρευτούμε, όχι για να νοσήσουμε! Κοινωνούμε την ίδια
τη Ζωή, ώστε να μην είμεθα «ζωντανοί νεκροί»! Αρρωσταίνει ο Θεός; Μπορεί το
ίδιο Του το Άγιο Σώμα και Αίμα να μεταδώσει ασθένειες; Όχι βέβαια!
Τόσα χρόνια που τελείται το ιερό
αυτό Μυστήριο, το κοινωνούσαν μόνο οι υγιείς; Όχι βέβαια! Λεπροί, λοιμικά άρρωστοι, με πυρετό και άλλες
κολλητικές ασθένειες άνθρωποι, κοινωνούσαν κάτω από την ίδια αγία Λαβίδα αλλά
επουδενί, στα ιστορικά της παράδοσής μας, δεν μεταδόθηκε ΚΑΜΙΑ ΝΟΣΟΣ!
Όταν μετέπειτα λέει ο ιερέας «…Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης
προσέλθετε…», προσερχόμαστε με φόβο, δηλαδή εν βαθιά επίγνωση και δέος, στο
τι πάμε να κοινωνήσουμε; Ή προσερχόμαστε από κοινωνική συνήθεια και επειδή το
πράττουν ορισμένοι;
Όσο μεγαλώνει ο φόβος του Θεού, τόσο μεγαλώνει η αφοβία
προς οτιδήποτε άλλο! Πώς είναι δυνατόν να φοβούνται τα
τέκνα Του, αφού ως συγκληρονόμους Του, μας θέλει όμοιούς Του;
Γίνεται να φοβόμαστε για το τι θα
πει ο κόσμος και δεν φοβόμαστε για το τι θα πει ο Θεός; Αντί συνεχώς να
αγωνιζόμαστε και να είμαστε προετοιμασμένοι για την συγκλονιστική ημέρα της Κρίσεως,
πως δύναται ν’ απέχουμε από οτιδήποτε μπορεί να κάνει τη ψυχή μας αθάνατη και
αλώβητη;
Η σωτηρία του ανθρώπου είναι άκρως
προσωπική υπόθεση! Οι δε καλοπροαίρετες ψυχές αντιλαμβάνονται εσωτερικά, ότι
όσο μεγαλώνει ο φόβος του Θεού, τόσο μεγαλώνει η Πίστη αλλά και η Χάρης, που
φωτίζει και κατευθύνει τα βήματά μας, βοηθώντας μας να πράττουμε το πρέπον και
σωστό ανά περίσταση.
Κάποιοι εδώ θα μου πουν το εξής:
«…Καλά, που είναι το πρόβλημα να μείνουμε σπίτι μας και να προσευχηθούμε από
εκεί, αφού ο τόπος και η λατρεία Θεού μπορεί να τελείται παντού;…».
Κοιτάξτε, η κάθε πράξη μας, η κάθε
σκέψη μας, προσδιορίζει το βαθμό του ζήλου και της αυταπάρνησής μας προς τον
Τριαδικό Θεό. Απευθυνόμενος στους κατ’ αυτόν τον τρόπο σκεφτόμενους, που το
ερώτημα τους είναι εύλογο, δύναμαι ν’ απαντήσω με ερώτηση: «…Πιστεύετε ένας
άνθρωπος, που έχει τη δυνατότητα, την πραγματική θέληση και διάθεση, να κάνει τρεις ώρες συνεχή προσευχή, 7.00-10.00,
τόσο άλλωστε κρατεί και η Λειτουργία της Κυριακής, θα περιοριζόταν στο σπίτι
του, αντί να πάει στην Εκκλησία και να έχει συνάμα και τη δυνατότητα κοινωνίας
των Αχράντων Μυστηρίων;…».
Για σκεφτείτε το! Δείτε όλοι σας,
ποιοι φωνάζουν για τη Θεία Κοινωνία! Άνθρωποι που σπάνια πάνε εκκλησία και που
σπάνε κοινωνούνε! Πόσοι από σας όταν μένετε σπίτια σας και λέτε θα
παρακολουθήσω τώρα την λειτουργία από την τηλεόραση, κάθεστε απερίσπαστα εκεί,
χωρίς να κάνετε κάτι άλλο;
Αντιθέτως, είμεθα στο facebook, ή να τρώμε πρωινό, ή παίζουμε με τα μικρά, ή
εργαζόμαστε στον υπολογιστή κοκ. Οι μεθοδεύσεις του διαβόλου είναι πολλές και
δεν πρόκειται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ν’ αφήσει εύκολα, να ενισχυθεί ο
άνθρωπος με πνευματική τροφή.
Ένας πολύτεκνος κύριος παρά εμού,
κρατούσε το μικρό του αγοράκι - πρέπει να ήταν 2-3 χρονών - στην αγκαλιά του, που
αναζητούσε κάθε τόσο και λιγάκι τη μαμά του. Ο πατέρας του το καθησύχαζε κάθε
τόσο και λιγάκι, χαϊδεύοντάς το, και φιλώντας το εγκαρδίως. Όταν έφθασε η ώρα
της Θείας Κοινωνίας, δεν βιάστηκε να το πάει μπροστά να κοινωνήσει, γιατί είχε
ήδη σχηματιστεί ουρά, αλλά πήρε τη σειρά του, ένας εκ των τελευταίων, και σιγά σιγά κοινώνησε αυτός και το παιδί.
Βλέπετε, με μιας καταλαβαίνεις, πως ο εν λόγω άνθρωπος, δεν φοβάται, έχει
συναίσθηση του μυστηρίου, που πολλοί λυπούμαι που το λέω, τρέχουμε πρώτοι, να
κοινωνήσουμε, όχι για να ξεμπερδεύουμε, γιατί πάνω κάτω όλοι με το «…Διευχών…»
θα φύγουμε, αλλά για ν’ αποφύγουμε την κοινωνία πριν τον όχλο! Ήμαρτον!
Η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας,
γέμισε, αλλά δεν ήτο απόλυτα γεμάτη! Αυτό που η αναξιότητά μου αντίκρισε και
επιβεβαίωσε, δεν ήταν πανδημία γρίπης αλλά πανδημία ακλόνητης αγάπης στον
Τριαδικό Θεό, παρά τις φοβίες και τα «ΜΗ» της παράνοιας και της άνευ Χάριτος
ζωής. Αυτό που αντίκρισα, ήταν μια ακράδαντη ομολογία πίστεως, από πολλές
ψυχές, που άνευ φόβου, έτρεξαν στο Σωτήρα Χριστό, για να του φωνάξουν από τα
βάθη της ψυχής τους, «…ΜΗΝ ΑΠΕΜΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑ...».
Ο Χριστός αγαπητοί μου αναγνώστες
δεν κοιμάται! Εμείς βυθιστήκαμε σε ένα βαθύ ύπνο. Εγκαταλείψαμε το Θεό και
ζούμε την ερήμωση και την απώλειά μας! Η ζωή μας είναι χωρίς αλήθεια και η
πορεία μας χωρίς δόξα. Το γκρέμισμα των πνευματικών θεμελίων μας συνεχίζεται
ασταμάτητα. Αυτή είναι η αιτία του σημερινού καταντήματος και δεν το έχουμε
καταλάβει.
Γι’ αυτό «…ὥρα ἡμᾶς ἐκ τοῦ ὕπνου ἐγερθῆναι…»
(Ρωμ. 13, 11). Καιρός να ξυπνήσουμε! Γι’ αυτό τα επιτρέπει όλα αυτά ο Θεός,
γιατί δυστυχώς για να μας επαναφέρει και να μείνουμε κραταιοί στην πίστη,
μερικές φορές πρέπει να διαγράψουμε πορεία μέσα από τα πιο σκοτεινά μονοπάτια,
ώστε η αφύπνιση μας, να μας συνταράξει και να μας φέρει «εις εαυτόν». Δεν προσδοκούμε
ένα Θεό που θα μας λύσει τα επίγεια προβλήματά μας για να Τον ξαναξεχάσουμε,
ούτε θα αμνηστεύσει τα λάθη μας για να τα επαναλάβουμε. Πιστεύουμε στον Χριστό,
στον αληθινό Θεό, για να δεχθεί τη μετάνοιά μας και την πίστη μας, για να τις
ποτίσει με τη Χάρη Του και έτσι να φανερώσει την παρουσία Του. Μέσα από το
σημερινό κατάντημα θα προκύψει μεγάλη ευλογία, γιατί «…Μακάριον ἔθνος οὗ ἐστι
Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ…» (Ψαλμ. 32, 12).
1 σχόλιο:
Βοήθεια μας ο Κύριος,
Δημοσίευση σχολίου