ΝΓ'. ΤΩΝ ΧΕΙΜΑΖΟΜΕΝΩΝ Η ΓΑΛΗΝΗ

Περπατάω στο σκοτάδι, μια κουκίδα φως με οδηγεί,

ο φόβος μέσα μου φουντώνει, μήπως και η ελπίδα μου χαθεί.

«…Νους ορά και νους ακούει…», είναι η ευαγγελική παιδεία,

όταν ο νους του ανθρώπου, εδρεύει εν καθαρή καρδία.

Πρέπει το φως συνέχεια να κοιτάω, με τα μάτια της ψυχής,

και ας με τυλίγει το σκότος και η οδύνη, της μάταιης ζωής.

Στο φως σαν τείνω να πλησιάσω, και πιο καθαρά σαν δω,

νιώθω ν’ αναθαρρεύω, και τον Θεό μου ξανά θέλω να υμνώ.

Το σκοτάδι όμως πίσω μου απειλητικά, πάλι πλησιάζει,

την παράδοση της ζωής μου στον Θεό, συνέχεια δοκιμάζει.

Στην έδρα της καρδίας μου προσπαθεί, διακαώς να εισβάλλει,

με τον «πανικό» και την «απόγνωση», προσπαθεί να με διαβάλλει.

«…Άντεξε παιδί μου και μη ολιγοπιστεις…», φωνάζει η καρδία,

εγώ είμαι το κάστρο της ψυχής, στάσου όρθιος με ανδρεία.

«…Κράτησέ με καθαρή, από πάσης κηλίδος, λευκή σαν χιόνι…»,

να δεις πως θα διαλύεται το σκότος, όταν ύπουλα ζυγώνει.

«…εάν πορεύεσαι εν μέσω σκιάς θανάτου, μη φοβηθείς από κακά…»,

γιατί μέσα σου θα οικεί η Χάρις του Θεού, που θα σε υψώνει σταδιακά.

Στο φως όταν τείνεις να φθάσεις, πίσω σου μη γυρίσεις για να δεις,

κίνδυνος θανάσιμος ελλοχεύει, όταν στη νίκη σου, υπερηφανευθείς.

Στο φως κρατήσου με θυσία και μη σε μέλλει που το αίμα σου κυλά,

μόνο έτσι ζεις πραγματικά και άσε τον εχθρό σου, στον πόνο σου, να γελά.

Τα δάκρυα του πόνου μη λυπάσαι, άστα να τρέξουν σαν ποτάμι,

γιατί αυτά θα σε δροσίσουν, για να προχωρήσεις εν θεία δυνάμει.

Όταν μάθεις να ζεις μέσα στην στενοχώρια, για να ευτυχήσεις,

τότε θα βιώσεις το Θεό και τα απόκρυφα μυστήρια θα νοήσεις.

Τη ζωή σου μην αναπολείς, που φεύγει μέσα στη θλίψη,

έχε κατά νου πως ο Κύριος, τους κοπιώντας θ’ ανταμείψει.

Μην λυπάσαι για τα γηρατειά και για τα χρόνια που περνούν,

τα πάθη που πριν στο σκοτάδι σε κρατούσαν, παρά Θεώ ασθενούν.

«…ἡ ῥάβδος σου καὶ ἡ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν…»,

και τη δόξα της μονάκριβης ψυχής μου, με αγάπη επιζήτησαν.

«…τὸ ἔλεός Σου θα με καταδιώκει, πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου…»

και εγώ σαν ανταπόδοση θα σ’ αγαπώ, μέχρι της ύστατης πνοής μου.

Ας έρθει πλέον το σκότος και ας φέρει μαζί του και τη θλίψη,

των χειμαζομένων η γαλήνη, δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψει.