Ο άνθρωπος «εργαζόμενος» τη ψυχή του
για να σώσει,
πρέπει να παλέψει με το διάβολο, που
πάσχει να τον θανατώσει.
Πρέπει ν’ αντιμετωπίσει τον «εαυτό
του»[1]
και τα πάθη του,
αλλά και τις αδυναμίες των άλλων,
φειδόμενος τα λάθη του.
«Αδύναμοι υπάρχοντες», όταν το πάθος
του θυμού «εγήγερται»,
η ζώσα αγάπη, της καρδιάς παρηγοριά,
μέσα μας «ψυγήσετε».
Όταν η οργή μάς διαβάλλει και μέσα
μας φουντώνει,
τότε τα δεσμά του πάθους μας
πνίγουνε σαν κάτι να μας φιμώνει.
Που σου είναι τότε άνθρωπε η θεία
μακροθυμία σου,
που να επιτρέπει την ανοχή και φιλευσπλαχνία
σου;
Πού είναι τότε άνθρωπε, η εν Χριστώ
αγάπη,
που μόνο στην παρουσία της, το κακό
ετράπη;
Που είναι άνθρωπε η χριστιανική σου
οντότητα,
που διαρκώς σε καλεί, σε υπομονή και
ενότητα.
Μήπως σε αδικήσανε και στο περιθώριο
σε αποθέσανε;
«…΄Αφες
των αμαρτίων αυτών…», γιατί την κρίση του Θεού αγνοήσανε.
Δέξου τις ατιμίες με εσωτερική
πικρία και οδύνη,
και απόθεσε την ελπίδα στο Θεό, που
την ζωή μας διευθύνει.
Μήπως οι γύρω σου γκρινιάζουν και σε
πιέζουν,
ώρα να προσευχηθείς, γι’ αυτούς που
σε εμπαίζουν.
Μήπως η ζωή σου είναι γεμάτη
απαιτήσεις,
και σου ζητάνε συνεχώς να
λογοδοτήσεις;
Απένειμε αδιάκοπα στο Θεό δεήσεις,
ώστε ν’ απαλλαγείς από το θυμό και
να ομολογήσεις.
Απλούστευσε τη ζωή σου άνθρωπε, και μη
ολιγοπιστείς,
γίνε αυτάρκης με τα λίγα, ώστε να
μπορέσεις να σωθείς.
«…Ένθα ειλικρινή
αγάπη, πάντα εστίν ανεκτά…»
γιατί τότε των αδυνάτων τα
ατοπήματα, είναι αποδεκτά.
Η έμπρακτη αγάπη σε κάνει πραγματικό
υιό παρά νόθο,
γιατί σε απαλλάσσει από κάθε σαρκικό
και υλικό πόθο.
Οι πραείς είναι τα αληθινά παιδιά
της βασιλείας των ουρανών,
γιατί η απλότητα και η αγάπης τους
είναι στοιχεία ορθών χριστιανών.
Οι πραείς κληρονομήσουσιν τη γην[2]
μας λέει ο 3ος μακαρισμός,
και στον νέο ανακαινισμένο κόσμο μας
προσκαλεί ο Πανάγαθος Θεός.
Του αποστόλου τα ρήματα, φωνή
συνείδησης συχνά μου διαλαλούν,
«…φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα τῆς
σαρκός…»[3]
και όσοι οργίζονται, την Βασιλεία απωλούν.
Πώς άνθρωπε θα αποκτήσεις το άγιο
Πνεύμα, την «ειρήνη της ψυχής»,
όταν εξάπτεσαι και θυμώνεις, σημάδι
εσωτερικής διαταραχής;
«…Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία …»[4]
μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης,
«νεκρώσου, γίνε απαθής», ώστε την
καρδιά σου να γλυκάνεις.
Και αν αυτό δεν μπορείς ως δώρο του Θεού
ν’ ανταποδώσεις,
«…ταράξου καὶ μη λάλήσεις...»[5] στο
θανάσιμο πάθος μην ενδώσεις.
Η οργή γεννάει οργή, το μίσος μίσος,
η γκρίνια γκρίνια,
και αν από τα πάθη δεν απαλλαγώ, δεν
θα χω ζωή γαλήνια.
Ο δαιμονισμένος Γαδαρηνός, πριν το
θαύμα άφριζε και οργιζόταν,
αλλά «ώ του παραδόξου θαύματος»,
μετά ήταν πράος και ευχόταν.
Πώς μεταλλάσσεται έτσι ξαφνικά Θεέ
μου η ψυχή του ανθρώπου;
Μέσα στα πάθη του είναι αιχμάλωτος και
δυστυχής,
και δια της χάριτος γίνεται
ελεύθερος και ευτυχής.
Ο πράος φέρει την ειρήνη στον κόσμο
και την ψυχική ηρεμία,
τις σατανικές πλάνες του εχθρού
διαλύει, εις θεϊκή «γαρ παγκαρπία».
Θα θριαμβεύσουν αυτοί που στο κόσμο
της κραυγής και της επιβολής,
έμειναν ήρεμοι, σιωπηλοί, και από το
κοσμικό φρόνημα κρατήθηκαν απαθείς.
Στεφάνια αμάραντα θα δοθούν σ’ αυτούς που σιώπησαν από
ταπείνωση,
δεν ανταπέδωσαν σε φοβερισμούς και
κέρδισαν την πνευματική ανύψωση.
Οι πράοι θα είναι το «αλάτι της γης»,
ο φάρος, προς Χριστόν ανάβαση,
γιατί μόνοι αυτοί και οι ταπεινοί τη
καρδία, θα βρούνε ανάπαυση.
Το άτρωτο της πραότητας λάβαρο
σήκωσε με περίσσεια τιμή,
και γεύσου της νίκης την χαρά εις
αθάνατη εν Χριστώ ζωή.
[1] Πρέπει να νεκρώσει τον «παλαιό
άνθρωπο» και τη θέση του να πάρει ο
«καινός άνθρωπος» που ζει ευεργετώντας και δοξάζοντας το Θεό.
[2] 3)Κατά Ματθαίον 5:5 «…μακάριοι οἱ πραεῖς,
ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσιν τὴν γῆν…»
[3] Γαλάτας (5, 19-21) «…φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα
τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία,
φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί,
ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια
τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες
βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν…»
[4]
Κατά Ιωάννην (14, 14)
[5] Ψαλμός 76, 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου