Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

20. ΙΕΧΩΒΑΔΕΣ ΕΝΑ ΣΥΝΟΝΘΥΛΕΥΜΑ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Αγαπητοί μου αναγνώστες χαίρεται και πάλι σε μια άλλη θεματική ενότητα. Οι ποικίλες ημερήσιες δοκιμασίες και υποχρεώσεις μάς φέρνουν σε λιγότερη επαφή μέσα από τις αναρτήσεις, αλλά το φρόνημα και το αγωνιστικό πνεύμα δεν σημαίνει ότι κάμφθηκε. Πρέπει να αποκτήσουμε ακόμα περισσότερο ζήλο για να ξεφεύγουμε από τα «καθ’ ημάς» και να δινόμαστε στα «υπέρ υμάς» μιας και αυτή πρέπει να είναι η φύση ενός υγιούς χριστιανού.

Σκεφτόμουνα πραγματικά τι θα έγραφα στην επόμενη θεματική ενότητα έχοντας είδη ξεκινήσει να διαβάζω ένα βιβλίο το οποίο μου χάρισε ο αγαπητός και σεβαστός μου θεοφιλέστατος επίσκοπος Αμαθούντος κ. Νικόλαος, «Ορθοδοξία και οι μάρτυρες του Ιεχωβά». Βλέποντας πόσες κακοδοξίες, πόσες βλάσφημες ιδέες και απόψεις πιστεύουν και διδάσκουν, πόση παραποίηση έχουν κάνει στην Αγία Γραφή με την αλλαγή των κομμάτων, των σημείων στίξης, περισπωμένων, αλλοιώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ερμηνεία του κειμένου, είναι να διερωτάσαι, αν πραγματικά αξίζει να ασχοληθείς μ’ αυτούς ή να θέλεις να προάγεις την αλήθεια, σε αντιλήψεις που ακόμα και η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Μην θεωρηθεί αυτό που είπα αδυναμία! ΟΧΙ εξ’ αντιθέτως! Είναι πάρα πολύ ΕΥΚΟΛΟ να τους αντικρούσεις, που σε μερικές περιπτώσεις οι αναλύσεις που δίνουν φθάνουν το βαθμό του κωμικοτραγικού!

Έχοντας μια εικόνα, το τι διδάσκουν, μέσα από τα περιοδικά που εκδίδουν «Σκοπιά» κτλ, κάνεις μια αντιπαραβολή των κειμένων μέσα από την Αγία Γραφή[1] και βρίσκεις πάρα πολλές απαντήσεις που εκθέτουν τη θέση τους. Ίσα ίσα που μερικές φορές δεν χρειάζεται να μπεις στην διαδικασία, γιατί μερικές φορές φάσκουν και αντιφάσκουν, πέφτοντας οι ίδιοι στην δική τους κακόδοξη παγίδα. Ναι καλά διαβάσετε! Οι ίδιοι παραδέχονται ότι η πορεία τους και οι απόψεις τους δεν είναι ευθεία αλλά ζιγκ-ζαγκ και περί του αυτού λόγου κάποιος μπορεί να βγάλει εύκολα τα συμπεράσματά του.

Το πρόβλημα εδώ δεν είναι οι Ιεχωβάδες και ποτέ δεν θα είναι! Οι Ιεχωβάδες είναι ένα ακόμα παιχνίδι στα χέρια του διαβόλου, να προσπαθήσει να διαβάλλει το ορθόδοξο πνεύμα. Αυτός που είναι χριστιανός 100% και το τονίζω αυτό, δεν έχει να φοβηθεί, ούτε να πανικοβάλλεται βλέποντας την εμμονή τους και την επιμονή τους να προσπαθήσουν να περάσουν τη διδασκαλία τους. Γιατί το λέω αυτό;

Απλούστατα αδερφέ μου αναγνώστη, γιατί όταν δεν είσαι 100% σταθερός στις θέσεις σου και στις απόψεις σου, είσαι μεν χριστιανός, αλλά αποδέχεσαι και άλλες δογματικές πεποιθήσεις και άλλων θρησκειών, δεν απορρίπτεις τον βουδισμό[2] για παράδειγμα, και τις τεχνικές “yoga” και διαλογισμού που τον συνοδεύουν, τότε η ροπή που έχεις τείνει εκτός χριστιανικού πνεύματος. Είσαι όπως το σιτάρι μέσα στο κάμπο, όπου φυσάει το παίρνει ο άνεμος, έτσι και εσύ συμπαρασύρεσαι με το κάθε τι, «…αφέθηκες και ενδίδεις…» και δεν είναι από τους Ιεχωβάδες που κινδυνεύεις, αλλά από την δικιά σου πνευματική ανυπαρξία και νωθρότητα. Εκεί είναι που οι Ιεχωβάδες βρίσκουν την ευκαιρία και σε συμπαρασύρουν περισσότερο στην απώλεια και στην αποκοπή από το Θεό.

Το πρόβλημα δεν είναι οι Ιεχωβάδες, αλλά εμείς που αποτραβιόμαστε από τη ευλογημένη χριστιανική ζωή και γινόμαστε έρμαιο των κακοδοξιών τους. Υπόλογοι είμαστε εμείς, που αντί να εντρυφούμε συνεχώς το Λόγο του Θεού, μας καταβάλει η ακηδία και η πνευματική περιφρόνηση. Αυτοί κύριοι, κάνουν το «παιχνίδι» τους και θα το κάνουν μέχρι των εσχάτων χρόνων! Εμείς πρέπει ανυπερθέτου κόστους, να συνεχίσουμε την «εν Χριστώ» ζωή μας. Πρέπει να γίνουμε σαν το «ηλιοτρόπιο», που ολημερίς κοιτάει τον «Ήλιο» και το βράδυ γέρνει το κεφάλι σαν σε βαθιά μετάνοια. Ναι αυτό πρέπει να γίνουμε, «ηλιοτρόπια».

Όσο αφορά τώρα τους Ιεχωβάδες, άκουσα ότι είναι πολλοί πιστοί και φανατικοί στις απόψεις τους, περισσότερο και από ένα μέσο χριστιανό! Δεν θα διαφωνήσω. Αλλά πώς να μην είναι άλλωστε με αυτά που τους δασκάλεψαν;

Το "αρχηγείο" των Ιεχωβάδων στο Μπρούκλιν

Α. Όταν κάποιος είναι φανατικός και απόλυτος στις απόψεις του, πότε συναντάται κυρίως αυτό; Φανατικός και απόλυτος γίνεσαι, όταν υπάρχουν κενά στην διδασκαλία και στα πιστεύω σου και μόνο με αυταρχικό, μισαλλόδοξο και αδιάλλακτο πνεύμα μπορείς να τα περάσεις. Αν δεν κάνουν τυφλή υπακοή στις οδηγίες που φθάνουν από τα κεντρικά τους, στο Μπρούκλυν, οι οποίοι θεωρούνται ως ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» της παραβολής Ματθ. (24,45), τότε θεωρούνται υιοί της απώλειας και εκδιώκονται από την εταιρική τους θρησκεία.

Το Ορθόδοξο πνεύμα δεν αγωνιά, δεν φοβάται, δεν ανησυχεί! Οι απανταχού Ορθόδοξοι χριστιανοί, μέλη της αγίας Εκκλησίας του Χριστού, έχουμε την αυτοσυνειδησία ότι είναι η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ και ΚΑΘΟΛΙΚΗ Εκκλησία που κατέχει στο σύνολο της την Αλήθεια και αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά όχι μόνο με τους Ιεχωβάδες αλλά και με άλλες περιπτώσεις δοξασιών, απόψεων, ομάδων κτλ

Β. Η πίστη τους είναι ανταγωνιστική και διεκδικητική, αφού ΜΟΝΟ 144000 θα σωθούν θα θεωρηθούν «υιοί» Θεού και συγκατοικήσουν με το Θεό εν τω ουρανώ, ενώ οι άλλοι ο «όχλος» θα μείνουν να βασιλεύσουν στη γη μέσα σε υλικές απολαύσεις και η μακροημέρευσή τους θα εξαρτάται από την υποταγή και υπακοή τους στους 144000.

Γ. Επίσης, ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ είναι η πίστη τους! Ένα στοιχείο που το καταδεικνύει αυτό, είναι το ότι δεν πηγαίνουν σε πολέμους, γιατί καταπατείται η εντολή του Θεού «…ου φονεύσεις…», αλλά παρά ταύτα, ευχαριστιούνται που υπάρχει πόλεμος γιατί θα εξαφανιστούν αρκετοί και θα μείνουν αυτοί! Πω πω, τι αλτρουιστικό πνεύμα έχουν; Βλέπετε τι πνεύμα αγάπης έχουν!; Τι εγκαρδιότητα για τους γύρω τους; Αυτή λοιπόν η εγκαρδιότητα τους είναι ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ.

Η αγία μας Εκκλησία προσεύχεται «…υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου…» και δεν προάγει τον πόλεμο. ΠΟΙΟΝ πόλεμο όμως; Τον κατακτητικό, τον συμφεροντολογικό! Τον πόλεμο των οικονομικών συμφερόντων και δολοπλοκιών. Ούτε φυσικά επιθυμεί οποιανδήποτε φύση πολέμου, αλλά προσεύχεται υπέρ του φιλο-Χρίστου στρατού, που δύναται να διασφαλίσει μέσω «ειρήνης», την ασφάλεια και μακροημέρευση του τόπου.

Δ. Χρηματική είναι η πίστη τους! Το κίνητρο τους για προσφορά μετρείται σε χρήμα, πόσα φυλλάδια θα μοιράσουν, πόσους θα προσηλυτίσουν, και στην τελική πόσοι από αυτούς θα βαπτιστούν μάρτυρες του Ιεχωβά. Το κοινό εταιρικό ταμείο που έχουν σαν εταιρία «Σκοπιά» φροντίζει για τις κατά καιρούς «ανάγκες» ανά περιοχή. Θα εκπλαγείτε πόσο καλά είναι οργανωμένοι, και χρησιμοποίηση όπως και τελευταίων μέσων τεχνολογίας, όπως tablet για κατήχηση και ενδοεπικοινωνία.

Ε. Δεν μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτούς ότι είναι χριστιανοί! Γιατί δεν πιστεύουν στο Χριστό! Δεν τον θεωρούν Θεό, αλλά «κτίσμα» του Θεού. O Ιωάννης λέει πως, «…οἱ μὴ ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστὸν ἐρχόμενον ἐν σαρκί· οὗτός ἐστιν ὁ πλάνος καὶ ὁ ἀντίχριστος…» (B’ Ιωαν. 1:7). Αυτά για το έργο μαρτυρίας που λέτε ότι κάνετε!

ΣΤ. Δεν είναι ΚΑΝ ΑΙΡΕΣΗ! Οι αιρέσεις έχουν 2, 3, διαφοροποιήσεις στο δόγμα τους, σε σχέση με την ΟΡΘΟΔΟΞΗ χριστιανική διδασκαλία. Αυτοί έχουν καταργήσει κάθε κανόνα, που να τους εντάσσει ακόμα και σαν αίρεση. Οι διαφορές είναι πολλές, κακοήθεις και κακόδοξες και ξεπερνούν ακόμα και τα όρια της λογικής. Είναι ένα πάντρεμα πολλών αιρέσεων μαζί – αρειανοί, πνευματομάχοι, θνητοψυχίται, χιλιασταί, εικονομάχοι, ιουδαϊζοντες, και σε μερικά σημεία προτεστάντες – για να βγει αυτό το συνονθύλευμα που λέγεται «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Αποτελούν δηλαδή παναίρεσιν. Φρόνιμο και συνετό θα ήταν η μη κραταιούντες εις την πίστη, να μην πέφτουν σε συνομιλία μαζί τους, πριν μάθετε καλά την Αγία Γραφή.

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Ιδρύθηκαν το 1872 από το Κάρολο Ρώσσελ, όχι ως «Μάρτυρες του Ιεχωβά», αλλά ως «Σπουδασταί των Γραφών». Την τωρινή τους ονομασία την πήραν το 1931 από τον διάδοχο του Κ. Ρώσσελ, τον Ι. Ρόδερφορντ. Ο Ι. Ρόδερφρόρντ, αναθεώρησε μερικές από τις διδασκαλίες του Κ. Ρώσσελ, προκαλώντας διάσπαση στην Οργάνωση. Παρά την διάψευση των «προφητειών» του συνέχισε με φανατισμό το έργο του μέχρι το θάνατό του.

Το αξιοσημείωτο εδώ ακόμα ποιο είναι;

Το 1931 λοιπόν όπως προαναφέραμε ονομασθήκανε «Μάρτυρες του Ιεχωβά»! Πριν 2000 χρόνια πού ήσαν; Μήπως πριν τους λέγανε, «Οι άφαντοι του Ιεχωβά»;

Όπως και να’ χει τους απαξιώ και δεν είναι παρά μια φαρσοκωμωδία του 19^ου αιώνα που βρήκε πρόσφορο έδαφος και επικρατεί μέχρι και σήμερα.

Οι λόγοι που με ώθησαν έτσι να γράψω γι’ αυτούς, δεν είναι για να προλάβω, μη τυχόν, κάποιους που είναι «πρό των πυλών», να πέσουν στην παγίδα τους. ΟΧΙ! Το είπαμε και πριν! Αυτός που «ταλανίζεται» δεν περιμένει τον περισσότερο «ταλανιζόμενο» για να χαθεί! Έχει επιλέξει από πριν το μαμωνά και την παρηγοριά του νυν κόσμου, παρά την παρηγοριά του Κυρίου και δεν περιμένει από μένα τον ασήμαντο να του κάνω κατήχηση.

Οι λόγοι λοιπόν που οδήγησαν στην συγγραφή αυτή του μικρού μνημονίου είναι δύο!

Α. Ο πόλεμος από λογισμούς – που με ωθούσε να μην μπω καν στη διαδικασία να ασχοληθώ μ’ αυτούς, ως ένα μάταιο κόπο – όταν καταπιάστηκα να βρω υλικό για να γράψω και

Β. Επειδή περιλαμβάνει και περικλείει ανάλυση αρκετών δογμάτων της πίστεώς μας, είναι μια ευκαιρία για όλους μας, να θεμελιώσουμε αν θέλετε περισσότερο τις αλήθειες τις πίστεως μας, μέσα στην καρδιά μας, ώστε να παραμένουμε ατάραχοι, ακλόνητοι στις μελλοντικές παγίδες που έρχονται – και πιστέψτε με ώσπου περνάει ο καιρός θα αυξάνουν – για να εφαρμοστεί σε μας ο λόγος «…οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.…» Ματθ. (5, 16) Γένοιτο.

================++++++++++++====================

ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ

Οι χαρακτηριστικότερες κακοδοξίες τους είναι οι παρακάτω καθώς και θα αποτελέσουν την κυρίως ανάλυση της θεματικής μας ενότητας. Όπως θα αντιληφθείτε οι διαφορές της Ορθόδοξης πίστεως με τους ΜΤΙ, είναι πολλές, στοιχείο που τους καθιστά επικίνδυνους, γιατί βάλθηκαν να αλλοιώσουν κάθε χριστιανικό δόγμα και να το μεταφέρουν παραποιημένο σε κάθε «απολωλός πρόβατο»[3] που έχασε το δρόμο του, προσπαθώντας να τον απομακρύνουν τελείως από την επαναφορά του ξανά πίσω στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ας δούμε μερικές από αυτές:

Για να σωθεί κανείς πρέπει να ονομάζει τον Θεό «Ιεχωβά»
Αρνούνται την Αγία Τριάδα, τον ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΙΝΟ Θεό. Ο Χριστός γι’ αυτούς είναι «κτίσμα» του Θεού και το δε Άγιο Πνεύμα, μια απρόσωπη δύναμη του Θεού.
Αρνούνται την Ιερά Παράδοσιν, ως πηγή της θείας αποκάλυψης
Αρνούνται τη σωματική ανάσταση του Χριστού και κατ’ επέκταση την αθανασία της ψυχής
Αρνούνται την Εκκλησία και τα Άγια Μυστήριά της
Διδάσκουν ότι η Δευτέρα Παρουσία έγινε (1914) και ότι σύντομα θα έλθει ο Χριστός για να ιδρύσει τη χιλιετή βασιλεία επί γης (εξ ου και η ονομασία τους «Χιλιασταί»).
Διδάσκουν ότι ο Παράδεισος είναι επί γης και είναι ζωή υλικών απολαύσεων ενώ αρνούνται την κόλαση και διδάσκουν την εκμηδένιση των μη σωζόμενων.
Αρνούνται τη Θεοτόκο και το αειπάρθενο αυτής καθώς και τους αγίους και τις πρεσβείες των.
Αρνούνται το τίμιο Σταυρό και τις αγίες εικόνες.
Κι άλλα πολλά, αλλά θα εμμείνουμε και θα εστιάσουμε στα προαναφερθέντα που αποτελούν και την «κορωνίδα» των διαφορών.

================++++++++++++====================

ΑΝΑΛΥΣΗ

1. Για να σωθεί κανείς πρέπει να ονομάζει τον Θεό «Ιεχωβά»

Το μεγάλο ερώτημα εδώ είναι, αν ο Θεός χρειάζεται όνομα;

Είναι πολύ αφελές να πιστεύουμε ότι επειδή οι άνθρωποι, οι άγγελοι, τα άστρα και άλλα άψυχα πράγματα επειδή έχουν όνομα θα πρέπει και ο Θεός να έχει όνομα. Ο Θεός είναι ΕΝΑΣ από ποιους άλλους να ξεχωρίζει;

Ο άπειρος, ακατάληπτος, και απερίγραπτος Θεός δεν είναι ποτέ δυνατό να περικλεισθεί μέσα σ’ ένα όνομα! Γι’ αυτό οποιοδήποτε «όνομα» δίνει κατά καιρούς ο Θεός στον εαυτό Του, είναι μια συμβολική έκφραση στην οποία θέλει να μας μεταδώσει κάποιο μήνυμα.

Πολλά είναι τα ονόματα του Θεού και όχι μόνο το όνομα Γιαχβέ, όπως Εγχιέχ, Καντόsh, Γκόελ, Παντοκράτωρ, Αδωνάϊ, Ελοχίμ, Ελ Σανταί, Γιαχβέ Σαβαώθ κα

Το παράξενο εδώ ποιο είναι; Στα ονόματα που σας προανάφερα δεν υπάρχει το Ιεχωβά, αλλά το Γιαχβέ. Η αρχαία Εβραϊκή γλώσσα παλιά χρησιμοποιούσε μόνο σύμφωνα και το όνομα του Θεού το έγραφαν ΓΧΒΧ. Επειδή από σεβασμό σπάνια πρόφεραν το όνομα αυτό, σιγά σιγά ξέχασαν και ποια φωνήεντα χρησιμοποιούσαν. Όταν ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται τα φωνήεντα στην εβραϊκή γλώσσα, επειδή δεν ήξεραν ποια φωνήεντα να βάλουν έβαλαν το – αωα – από το Αδωνάϊ, έτσι δημιούργησαν το Γαχωβάχ, που μετέπειτα έγινε Ιεχωβά. Το Ιεχωβά δεν είναι διόλου το όνομα που αποκάλυψε ο Θεός στο Μωυσή στην Έξοδο (6, 3), αλλά αποτελεί κατασκεύασμα των Εβραίων σοφών του 750-1000μΧ. Σήμερα όλοι οι ειδικοί επιστήμονες συμφωνούν ότι το ΓΧΒΧ επροφέρετω Γιαχβέ. Το Ιεχωβά λοιπόν των Χιλιαστών είναι όνομα ανύπαρκτο.

Με λίγα λόγια οι Μάρτυρες του Ιεχωβά «…περιάγουν την θάλασσαν και την ξηράν…» κηρύττοντας ένα όνομα ψεύτικο, τεχνητό, που επινοήθηκε το Μεσαίωνα, λέγοντας ότι από αυτό εξαρτάται η σωτηρία μας!!!

2. Αρνούνται την Αγία Τριάδα, τον ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΙΝΟ Θεό

Η Τριάς για την Ορθόδοξη πίστη είναι το αδιάσειστο θεμέλιων, πάσης θεοσεβούς σκέψεως, πάσης ευσεβείας, πάσης πνευματικής ζωής, πάσης εμπειρίας.

Η ΠΔ δεν μιλά καθαρά για τα Πρόσωπα της Θεότητος όπως μιλά η Καινή (που αποκαλύπτει ότι ο αληθινός Θεός είναι Τριάς: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα). Παρά το αυστηρά μονοθεϊστικό της πνεύμα, η ΠΔ αφήνει πολλές ενδείξεις για το Τρισυπόστατο της Θεότητος. Αν κριθούν όμως υπό το φως της ΚΔ οι ενδείξεις, καταντούν αποδείξεις.

Θα αναφέρουμε 3 μονάχα για να μην επεκταθούμε πάρα πολύ:

Παλαιά Διαθήκη

«…Ο Θεός αγάπη εστί…» (Α’ Ιωαν. Δ’, 8, 16). Την στιγμή που ο Θεός είναι αγάπη, δεν μπορεί να είναι μόνο ένα Πρόσωπο, διότι η αγάπη είναι κοινωνική και προϋποθέτει πέραν του ενός πρόσωπου. Τα πρόσωπα αυτά, συνολικά Τρία, αλληλοαγαπώνται αιωνίως. «…Τότε ημήν πλησίον αυτού (του Θεού Πατρός) δημιουργούσα. Και εγώ ημήν καθ’ ημέραν η τρυφήν αυτού, ευφραινόμενη πάντοτε ενώπιον αυτού…» Παροιμ. (8, 30)
Οι ψαλμοί του Δαυίδ «…δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ...» Ψαλ. (142,10) και «…ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω;…» Ψαλ. (138,7). Εδώ αφήνει να εννοήσουμε ότι άλλος είναι ο Πατήρ, από του προσώπου του οποίου δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, και άλλος το Πνεύμα του, το οποίο και πάλι δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Πανταχού παρών ο ένας, πανταχού παρών και ο άλλος.
«…και εφάνη εις τον Αβραάμ ο Κύριος… και ιδού ΤΡΕΙΣ άνδρες ιστάμενοι εμπρόσθεν αυτού…» Γεν. (18, 1-33). Το άγιος άγιος άγιος Κύριος Σαβαώθ που ψάλλουν τα Σεραφείμ ενώπιον του Θεού (Ησαϊας 6, 3) δεν αποτελεί παρά σαφή ένδειξη του Τρισυπόστατου της Θεότητος.

Καινή Διαθήκη

Στην Καινή Διαθήκη δεν έχουμε απλές ενδείξεις αλλά την πλήρης αποκάλυψη της αγίας Τριάδος. Πάλι για λόγους επέκτασης, θα αναφέρουμε μόνο 3 χαρακτηριστικά χωρία που το ενδεικνύουν.

«…πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,…» Ματθ. (28,19) Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο καθαρό εδάφιο, όπου ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα παρουσιάζονται ως ξεχωριστά και συγχρόνως απολύτως ισότιμα πρόσωπα.
«….Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν….» Β’ Κορ. (13,13). Είναι φανερό ότι είναι την αγία Τριάδα, που ομολογεί ο Απόστολος των εθνών, Παύλος.
Σαφής μαρτυρία περί του Τριαδικού Θεού, υπήρξε στη Βάπτιση και στη Μεταμόρφωση (Ματθ. 3, 16-17) και Ματθ. (17, 1-7), όπου μαζί με το Χριστό ακούστηκε η φωνή του Πατρός, ενώ το Άγιο Πνεύμα παρουσιάστηκε με τη συμβολική μορφή περιστεράς και νεφέλης αντιστοίχως.

3. Αρνούνται την Ιερά Παράδοση ως πηγή της θείας αποκάλυψης

Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι ένα αυτόνομο βιβλίο που το διαβάζεις δηλαδή μόνο του και βγάζεις κάποια συμπεράσματα. Διαβάζεται πάντα αποτελώντας «σκιά» της Καινής Διαθήκης καθώς και η Καινή Διαθήκη διαβάζεται κάτω από το πρίσμα της Παλαιάς.

Η παλαιά Διαθήκη είναι η «σκιά», ενώ η Καινή είναι το «σώμα».

Η ΠΔ μόνο προεικονίσεις, προτυπώσεις και συμβολισμούς της Αλήθειας έχει, της Αλήθειας που έμελλε να δοθεί πλήρης στους ανθρώπους από το Μεσσία Χριστό.

Η αγία Γραφή δεν αποτελεί μόνη αυτάρκη πηγή της χριστιανικής πίστεως, αλλά μελετάται πάντοτε υπό το φως της Ι. Παραδόσεως. Το να χρησιμοποιήσουμε μόνη την Αγία Γραφή, στερούμεθα της δυνατότητας να αναπτύξουμε ολόπλευρα, θεολογικά και αγιογραφικά ένα θέμα.

Ιερά παράδοση, είναι η εν Αγίω Πνεύματι ζωή της Εκκλησίας και το κήρυγμα αυτό του ευαγγελίου που διαδόθηκε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο (Κολ. 1, 23) μέσα στους αιώνες.

Η Εκκλησία ιδρύθηκε, θεμελιώθηκε, ξαπλώθηκε και ευαγγελίζετο τον κόσμο, δεκαετίες ολόκληρες, προτού εμφανισθεί η Καινή Διαθήκη.[4] Οι απόστολοι προτιμούσαν να μην γράψουν όσα επρόκειτο να διδάξουν γιατί ολόκληρος ο κόσμος δεν θα χωρούσε τα γραφόμενα βιβλία (Ιωα. 20, 30 & 21, 25).

Η πιστότητα λοιπόν της Ιεράς Παράδοσης βασίζεται στην συνεχή και αδιάκοπη συνέχεια του ευαγγελικού κηρύγματος και βιώματος, το οποίο μεταβιβάζεται εν Αγίω Πνεύματι από γενεά σε γενεά, από την αποστολική εποχή μέχρι σήμερα.[5] (Λουκά 1, 2). Επίσης ο Απ. Παύλος στην Β’ Θεσ. (2, 15), ονομάζει «παράδοσιν» και τον προφορικό λόγο και τις επιστολές του.

Έχοντας λοιπόν τα πιο πάνω υπ’ όψιν είναι φανερό ότι η Αγία Γραφή, χωρίς την Ι.Π, παραμένει ένα νεκρό βιβλίο, αποκομμένο από την ζωή της χριστιανικής Εκκλησίας.

Μερικά χωρία που το καταδεικνύουν (Α’ Κορ. 11, 2), (Φιλιπ. 4, 9), (Β’ Θεσ.2, 15), (Β’ Θεσ.3, 6), (Ιωα. 21, 25) κα

4. Αρνούνται τη σωματική ανάσταση του Χριστού και κατ’ επέκταση την αθανασία της ψυχής

Α. Η κάθοδος του Χριστού εις τον Άδη

Ο Χριστός όταν πέθανε στο σταυρό, η ψυχή του (ενωμένη πάντα με τη Θεότητά του) κατήλθε στον Άδη και εκήρυξε στις ψυχές. Όσες ψυχές δέχτηκαν το λυτρωτικό κήρυγμα, βγήκαν από τον Άδη και μεταφέρθηκαν στην ουράνια Ιερουσαλήμ, όπου μαζί με τους αγγέλους και το Θεό αποτελούν «εκκλησίαν και πανήγυριν πρωτοτόκων» (Έβρ. 12, 22-23).

Ο Χριστός προείπε στους Ιουδαίους για την κάθοδο του στον Άδη και για την τριήμερο εκεί παραμονή του «…ὥσπερ γὰρ ἐγένετο Ἰωνᾶς ὁ προφήτης ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας, οὕτως ἔσται καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ καρδίᾳ τῆς γῆς τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας...» Ματθ. (12, 40)

Επίσης η διαβεβαίωσή του ότι «…πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς…» Ματθ. (16, 18) προϋποθέτει, ασφαλώς, το θρίαμβό του εναντίον του Άδη, όταν θα ελευθέρωνε και θα λύτρωνε τις εκεί φυλακισμένες ψυχές και θα τις μετέφερνε στην «επουράνιων Ιερουσαλήμ». Έκτοτε οι πύλες του Άδου είναι ανήμπορες και ανίκανες να κρατήσουν τις λυτρωμένες χριστιανικές ψυχές. Ο Ιγνάτιος Αντιοχείας, ο οποίος ήταν μαθητής του ευαγγελιστή Ιωάννη λέγει: «…Κατήλθεν εις άδην μόνος ο Κύριος, ανήλθε μετά πλήθους και έσχισε τον απ’ αιώνος φραγμόν και το μεσότοιχον αυτού έλυσε…»

Να πούμε και εδώ ένα τελευταίο. Την Κυριακή της Αναστάσεως όταν ο Χριστός εμφανίσθηκε στους μαθητές του, τους είπε «…ἴδετε τὰς χεῖράς μου καὶ τοὺς πόδας μου, ὅτι αὐτὸς ἐγώ εἰμι· ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε, ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα…» Λουκ. (24, 39) Δηλ. Δείτε τας χείρας μου και τους πόδας μου, που φέρουν τα σημάδια από τα καρφιά, δια να πεισθείτε, ότι είμαι εγώ ο ίδιος. Ψηλαφήσετε με τα χέρια σας και ίδετε, ότι δεν είμαι πνεύμα, όπως νομίζετε, διότι το πνεύμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε εμέ να έχω.

Β. Η αθανασία της ψυχής

1. Παλαιά Διαθήκη

Ας δούμε τώρα μερικά χωρία από τη Παλαιά Διαθήκη που δείχνουν την αθανασία της ψυχής.

Α. «…καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν...» Γεν. (2, 7). Το θείο εμφύσημα, δημιούργησε εις τον άνθρωπο την πνευματική και αθάνατο ψυχή του. Η ψυχή μετά το θάνατο συνεχίζει να ζει με όλα τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης προσωπικότητας (συνείδηση, νόηση κτλ). Η αθανασία αυτή της ψυχής, δεν είναι εκ φύσεως, αλλά μια ιδιότητα την οποία έχει κατά χάριν. Η ψυχή εξακολουθεί να ζει προσμένοντας την επανένωση με το σώμα της, κατά την ανάσταση των νεκρών κατά τη Δευτέρα Παρουσία, οπότε θα ξαναγίνει και πάλι ενιαία ψυχοσωματική οντότητα δηλ. «άνθρωπος», διότι ο Θεός ως «Άνθρωπον» θέλησε να πλάσει το πλάσμα του για την αιώνια ζωή και όχι ως πνεύμα.

Β. «…ἐγένετο δὲ ἐν τῷ ἀφιέναι αὐτὴν τὴν ψυχήν, ἀπέθνησκε γάρ, ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Υἱὸς ὀδύνης μου· ὁ δὲ πατὴρ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Βενιαμίν…» Γεν. (35,18)

Εάν η ψυχή μετά το θάνατο μηδενίζεται – όπως λένε οι ΜΤΙ – πώς γίνεται να την παραδίδει;

Γ. «…καὶ ἐνεφύσησε τῷ παιδαρίῳ τρὶς καὶ ἐπεκαλέσατο τὸν Κύριον καὶ εἶπε· Κύριε ὁ Θεός μου, ἐπιστραφήτω δὴ ἡ ψυχὴ τοῦ παιδαρίου τούτου εἰς αὐτόν…» Γ’ Βασ. (17,21) «…καὶ ἐγένετο οὕτως, καὶ ἀνεβόησε τὸ παιδάριον…» Γ’ Βασ. (17, 22)

Για να επιστρέψει η ψυχή του παιδαρίου σημαίνει ότι ήταν ζωντανή, κάπου εκτός του νεκρού σώματος.

Δ. «…ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν…» Ψαλ. (15,10)

Στο εδάφιο αυτό, είναι φανερό ότι η ψυχή επορεύετο στον Άδη, το δε σώμα διεφθείρετο μέσα στο τάφο. Στην περίπτωση του Μεσσία, ούτε η ψυχή του έμεινε στον Άδη, ούτε το σώμα του διεφθάρη, διότι την Τρίτη ημέρα αναστηθεί εκ νεκρών.

Ε. «…καὶ ἀπὸ ὕψους ὄψονται, καὶ θάμβοι ἐν τῇ ὁδῷ· καὶ ἀνθήσῃ τὸ ἀμύγδαλον, καὶ παχυνθῇ ἡ ἀκρίς, καὶ διασκεδασθῇ ἡ κάππαρις, ὅτι ἐπορεύθη ὁ ἄνθρωπος εἰς οἶκον αἰῶνος αὐτοῦ, καὶ ἐκύκλωσαν ἐν ἀγορᾷ οἱ κοπτόμενοι·… καὶ ἐπιστρέψῃ ὁ χοῦς ἐπὶ τὴν γῆν, ὡς ἦν, καὶ τὸ πνεῦμα ἐπιστρέψῃ πρὸς τὸν Θεόν, ὃς ἔδωκεν αὐτό…» Εκκλ. (12, 5 & 12, 7) Δηλ. «…ο άνθρωπος θα οδηγηθεί πλέον εις την τελευταία επίγειο κατοικία του, τον τάφο, και θα τον περιστοιχίζουν πενθούντες οι οικείοι του και οι πληρωμένοι μοιρολογηταί… και τότε θα επιστρέψει πλέον το χώμα, το σώμα δηλαδή, εις την γη, όπου και όπως ήτο πριν πλασθεί. Η ψυχή όμως θα επανέλθει στον Θεό, ο οποίος την έπλασε και την έδωκε.

Είναι λοιπόν φανερό ότι μόνο το χωματένιο μας σώμα επιστρέφει στο χώμα, ενώ η ψυχή πορεύεται προς τον Θεό.

2. Καινή Διαθήκη

Α. «…καὶ μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ...» Ματθ. (10, 28) Δηλ. μη φοβηθείτε από τους διώκτες, οι οποίοι θανατώνουν το σώμα, δεν έχουν όμως την δύναμιν να θανατώσουν την ψυχή. Για να μη μπορεί να σκοτωθεί από αυτούς που σκοτώνουν το σώμα, σημαίνει ότι είναι ένα ξεχωριστό συστατικό του ανθρώπινου όντος, πνευματικό και αθάνατο.

Β. «…αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου…» Λουκ. (8, 54) δηλ. Αυτός όμως έβγαλε όλους έξω, έπιασε το χέρι της και εφώναξε λέγων· «Κόρη, σήκω επάνω».

«…καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν…» Λουκ. (8, 55)

Γ. «…καὶ ἔλεγε τῷ Ἰησοῦ· μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου. καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ…» Λουκ. (23, 42-43)

Πώς θα ήταν εν τω παραδείσω; Μα ασφαλώς με τη ψυχή του, αφού το σώμα θα έμενε στη γη νεκρό.

Φυσικά εδώ οι ΜΤΙ για να εξουδετερώσουν την μαρτυρία αυτή της Γραφής έβαλαν το κόμμα μετά το «σήμερον» και έτσι άλλαξαν το νόημα.

Δ. «…καὶ φωνήσας φωνῇ μεγάλῃ ὁ Ἰησοῦς εἶπε· πάτερ, εἰς χεῖράς σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμά μου· καὶ ταῦτα εἰπὼν ἐξέπνευσεν…» Λουκ. (23, 46)

Το ίδιο και ο πρωτομάρτυς Στέφανος, όταν λιθοβολείτο «…καὶ ἐλιθοβόλουν τὸν Στέφανον, ἐπικαλούμενον καὶ λέγοντα· Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι τὸ πνεῦμά μου…» Πραξ. (7, 59)

Ε. Η ιστορία του πλουσίου και του Λαζάρου, αποτελεί σπουδαιότατη μαρτυρία για την αθανασία της ψυχής Λουκ. (16, 19-31)

Αυτά νομίζω είναι αρκετά για να αποκαταστήσουν την αληθοφάνεια, αλλά είναι και τόσες άλλες αποδείξεις που απορώ τελικά αν άλλα κείμενα διαβάζουν!

5. Αρνούνται την Εκκλησία και τα Άγια Μυστήριά της

1. Η Αγία μας Εκκλησία

Η Αγία μας Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, του οποίου η Κεφαλή είναι ο ίδιος ο Γενάρχης και Λυτρωτής μας Χρίστος. Το σώμα αυτό αποτελεί την «Νύμφη» του Χριστού, την Κιβωτό της σωτηρίας, τον ταμειούχο της Χάριτος και τον φύλακα της Αλήθειας που φανερώθηκε. Η Εκκλησία δεν είναι άλλη, από την Βασιλεία του Θεού επί της γης. Έτσι την είδαν οι προφήτες, έτσι την ανήγγειλε ο Πρόδρομος, έτσι την παρουσίασε ο Χριστός.

Στην Εκκλησία αυτή, όλοι μπορούν να εισέλθουν, ως εις «Κιβωτό» σωτηρίας, για να γίνουν οι πολίτες της βασιλείας του Θεού. Αυτή είναι και η διδασκαλία της Αγίας Γραφής.

Οι Ιεχωβάδες, αντί για Εκκλησία, προτιμούν να μιλούν για μια «Ορατή Οργάνωση» του Ιεχωβά, την οποία μας καλούν ν’ ακολουθήσουμε. Το κυβερνών σώμα που βρίσκεται στο Μπρούκλυν είναι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» της παραβολής Ματθ. (24,45) και καλούνται άπαντες σε τυφλή υπακοή και εμπιστοσύνη, γιατί δια μέσου του «πιστού και φρόνιμου» μας δίδεται το θέλημα του Ιεχωβά. Ανταρσία εναντίον του δούλου είναι ανταρσία εναντίον του Ιεχωβά. (Σκοπιά 1956, σ. 270)

Η Εκκλησία τους αποτελείται από μόνο 144000 εκλεκτούς «πνευματικούς Ισραηλίτες», οι οποίοι μόνο αυτοί είναι Υιοί Θεού, «αναγεννημένοι» δια του Αγίου Πνεύματος και προορισμένοι να ζήσουν και να συμβασιλεύσουν με τον Χριστό.

Ο «πολύς όχλος», ως δευτέρας ποιότητας δούλοι του Ιεχωβά, θα ζήσουν στον ΥΛΙΣΤΙΚΟ παράδεισο που θα εγκαθιδρυθεί επί γης. Αυτοί δεν είναι «υιοί» Θεού, δεν είναι «αναγεννημένοι», σώζονται με το να ακολουθούν και να υπακούουν τους πρώτους.

Η διάκριση επεκτείνεται! Όλες οι δωρεές, όλες οι ευλογίες που πηγάζουν από το απολυτρωτικό έργο του Χριστού, ανήκουν αποκλειστικά στους 144000. Ο Χριστός ΜΟΝΟ γι’ αυτούς σταυρώθηκε!

Τα πιο πάνω τερατώδη και φαιδρά πιστεύω τον Ιεχωβάδων, αποτελούν άλλο είδος Ευαγγέλιο το οποίο ως εμπνεόμενο από το πονηρό πνεύμα, επισύρει τον αναθεματισμό του Απ. Παύλου (Γαλ. 1, 8-9)

2. Τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας

Εδώ δεν θα μακρηγορήσουμε, γιατί η παραδοχή τους ή η απόρριψή τους είναι συνυφασμένη, με την παραδοχή ή απόρριψη του δόγματος περί Εκκλησίας. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, απορρίπτοντας την αληθινή Εκκλησία, απέρριψαν και τα Μυστήρια της και στο σημείο αυτό φαίνεται και η Προτεσταντική τους προέλευση.

6&7. ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΙΕΧΩΒΑΔΩΝ

Ο ισχυρισμός των Ιεχωβάδων ότι την Ουράνια Βασιλεία θα αποτελούν μόνο 144000, είναι παιδαριώδης και ανόητος. Το χωρίο της αποκαλύψεως που μιλά για τους «τεσσαράκοντα τέσσερις χιλίαδες εσφραγισμένοι» μιλά κατά τρόπο πολύ συμβολικό.

Αναφέρει 144000 υιούς Ισραήλ, (12000 ακριβώς από κάθε φυλή), οι οποίοι «μετά γυναικών ουκ εμολύνθησαν» και είναι παρθένοι. Αν πάρουμε κατά γράμμα τον αριθμό 144000, τότε κατ’ ανάγκην θα πρέπει να πάρουμε και τα υπόλοιπα κατά γράμμα, όποτε έχουμε τα εξής ΚΩΜΙΚΑ συμπεράσματα:

Την ουράνια βασιλεία του Θεού θα την αποτελούν ΜΟΝΟ Εβραίοι
ΜΟΝΟ άνδρες
ΜΟΝΟ άγαμοι
ΜΟΝΟ παρθένοι άνδρες

Επομένως θα πρέπει να ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΕΙ ο κορυφαίος των αποστόλων Πέτρος διότι ήταν έγγαμος, ο Απ. Λουκάς διότι ΔΕΝ ΗΤΑΝ Εβραίος, η Παρθένος Μαρία διότι ήταν γυναίκα και πλήθος άλλοι εκλεκτοί του Θεού.

Μερικές φορές διερωτώμαι πόσο πληγώνουμε το Θεό και αυτός Μακρόθυμος, όλος Αγάπη, μας περιμένει να συνετιστούμε! Πόσο τον πικραίνουμε και Αυτός εκεί, με ανοικτές τις αγκάλες μας περιμένει να επιστρέψουμε! Πόσες φορές υβρίσαμε το «Θεό των δυνάμεων» και Αυτός περιμένει να του ζητήσουμε απλά το έλεός Του. «…Θεέ μου συγχώρα τις βλασφημίες μας και ας μας βαστάξει η προστατευτική δεξιά Σου…»

8. Αρνούνται τη Θεοτόκο και το αειπάρθενο αυτής καθώς και τους αγίους και τις πρεσβείες των.

Α. Η Υπεραγία Θεοτόκος

Εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί μετά τον Τριαδικό Θεό τιμούμε την Παρθένο Μαρία, ως την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, ως «την αδιαφθόρως και Θεόν Λόγον τεκούσαν», την οποίαν και «μεγαλύνομεν». Τιμούμε τη Θεοτόκο, γιατί υπήρξε άξια να γίνει η Μήτηρ του Κυρίου «…Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί…» λέγει η ίδια μέσα στο ευαγγέλιο Λουκά (1, 48).

Στοιχεία που το καταδεικνύουν ότι είναι Θεομήτωρ όπως διαφαίνεται μέσα από τις γραφές, εξαιρουμένης της Ι. Παράδοσης είναι:

1. «…καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ…καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. καὶ πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με;…» Λουκ. (1, 41-43).

Για μια Ισραηλίτισσα «Κύριος» δεν είναι άλλος παρά ο Θεός. Άρα μήτηρ του «Κυρίου μου» = μητέρα του Θεού μου = Θεοτόκος = Θεομήτωρ.

Το αειπάρθενο της Παναγίας μας εκτός από την Ι. Παράδοση διαφαίνεται και από τα εξής:

«…εἶπε δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον· πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;…» Εάν είχε σκοπό το γάμο δεν θα απορούσε.
Πουθενά στην αγία Γραφή δεν αναφέρεται ο γάμος της Παναγίας με τον Ιωσήφ. Ακόμα και στη γέννηση του Χριστού, εξακολουθεί να ονομάζεται «μνηστή» του και ουδέποτε σύζυγος αυτού (Λουκ. (2, 5)). Μετά τη γέννηση του Χριστού ονομάζεται μόνο «μήτηρ του παιδίου».
Πουθενά στην αγία Γραφή δεν αναφέρει ότι η Παναγία εγέννησε άλλα παιδιά. Και ακριβώς επί τούτου ο Χριστός όταν απέθνησκε πάνω στο σταυρό, την εμπιστεύθηκε στο μαθητή του Ιωάννη. Ιωα. (19, 26-27)
«…υἱὸς γὰρ ἐγενόμην κἀγὼ πατρὶ ὑπήκοος καὶ ἀγαπώμενος ἐν προσώπῳ μητρός…». Ο Σολομών δεν μιλάει για τον εαυτό του αλλά προφητικά εξ ονόματος του Μεσσία μιας και αυτός δεν ήταν «μονογενής» αλλά δευτερότοκος υιός του Δαυίδ και της Βηθσαβεέ.

Β. Οι άγιοι της Εκκλησίας

Οι άγιοι της εκκλησίας δεν ήταν «Μάρτυρες του Ιεχωβά» αλλά ήσαν ΜΑΡΤΥΡΕΣ του μόνου ΣΩΤΗΡΑ, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Πράξεις ((4, 12) & (1, 8) & (2, 32) & (3, 15)) και του Τριαδικού αληθινού Θεού (Ματθ. 28, 19).

Ποιοι είναι αυτοί οι άγιοι;

Άγιους λέμε τους ανθρώπους που ευαρέστησαν τον Θεό και ήσαν «πλήρεις Πνεύματος Αγίου».

«…ἢ τοὺς δοξάζοντάς με δοξάσω…» (Α’ Βασ. 2,30)
«…μνήμη δικαίων μετ᾿ ἐγκωμίων, ὄνομα δὲ ἀσεβοῦς σβέννυται…» Σολομ. (10, 7)

Η καλύτερη ερμηνεία των γραφών και των κειμένων πως δόθηκε από γενεά σε γενεά;

Από τον «χ» και «ψ» εφημέριο; Από τον μανάβη της γειτονιάς; Μήπως από καρδιοχειρούργους, ή άλλης κατεύθυνσης επιστήμονες;

Όχι βέβαια! Αλλά από τους «λάμψαντες εν ασκήσει και αγώνα» αγίους της Εκκλησίας μας, που «εν πλήρει Χάριτος» μας καθοδηγούν κατά καιρούς στο δρόμο της Αλήθειας και της σωτηρίας. Στους κατά καιρούς, πραγματικούς ποιμένες της πίστεως, που σαν μιμητές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μας δίνουν το παράδειγμα ως άλλοι «φάροι» της πίστεως μας, μεταλαμπαδεύοντας σε μας τους οκνηρούς και ρυπαρούς εν τη καρδία, το Φως το αληθινό, το Φως της Χάριτος και της αιωνίου αναπαύσεως. Αυτοί είναι οι πρεσβευτές του Θεού, οι πρεσβευτές της Αλήθειας, οι «…πρεσβεύω ἐν ἁλύσει…»

«…θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ·…» Ψαλ. 67,36 Μέσα από τις πρεσβείαις των αγίων αυτών πατέρων της Εκκλησίας μας, διαφαίνεται έντονα η συνεχής δράση και η προστασία του Κυρίου μας, σε μας τα παιδιά του, που εμείς ευλαβικά και εκστατικά θαυμάζομαι και προσδοκούμαι το μεγαλείο της Δόξης Του.

Οι άγιοι συμμετείχαν και συμμετέχουν, εργάσθηκαν και εργάζονται για τη σωτηρία των ανθρώπων, βρίσκονται δηλαδή σε πλήρη εγρήγορση και διαλέχτηκαν από το Θεό για να καθοδηγήσουν το ποίμνιό Του, μέσα από το παράδειγμά τους και τη διδασκαλία τους. «…Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν πέμπτην σφραγῖδα, εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τὰς ψυχὰς τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ ἀρνίου ἣν εἶχον·…» Αποκ. (6, 9-11)

Ο Απ. Παύλος γιατί επιθυμούσε να εκδημήσει, να αποθάνει δηλαδή;

Ήθελε ο απόστολος να χαθεί; Να εκμηδενιστεί, όπως ισχυρίζονται οι Ιεχωβάδες; Ήθελε να μεταπέσει σε κατάσταση ασυνειδησίας (εφόσον η ψυχή πεθαίνει);

ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Ήθελε να ενδημήσει στον Κύριο της καρδιάς του, στην τρυφή της ανείπωτης χαράς και της αιώνιας αγαλίας.

Οι άγιοι, είναι οι «υπέρ ημών πρεσβευταί» και η αγάπη τους προς τη δική μας σωτηρία θα μας σκεπάζει πάντα! «…Ὑπὲρ Χριστοῦ οὖν πρεσβεύομεν ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν· δεόμεθα ὑπὲρ Χριστοῦ, καταλλάγητε τῷ Θεῷ·…» Β’ Κορ. (5, 20)

9. Αρνούνται το τίμιο Σταυρό και τις αγίες εικόνες

Α. Άγιες Εικόνες

Η διαφορά εδώ έγκειται από την αδυναμία των Ιεχωβάδων να διακρίνουν μεταξύ συμβολικής εικόνας και ειδώλου. Οι άγιες εικόνες δεν έχουν καμία σχέση με τα είδωλα, ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ομοιώματα θεών, αλλά απεικονίσεις αγίων ανθρώπων, που υπηρέτησαν και ευαρέστησαν το Θεό και δεν ΛΑΤΡΕΥΟΝΤΑΙ αλλά απλώς τιμώνται.

Οι άγιες εικόνες, σκοπό έχουν να διηγηθούν με χρώματα, ότι η Αγία Γραφή διηγείται με γράμματα.

Η αναίρεση της κατηγορίας, περί αγιοποίησης των εικόνων, έρχεται δια του Λόγου του Χριστού που στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο (23, 15-17) που ομολογεί ότι ακόμα και το χρυσάφι που βρίσκεται μέσα στο ναό εξαγιάζεται. Επίσης παρατηρούμε ότι ο Θεός, πολύ συχνά δείχνει τη δύναμή Του, και τη χάρη Του, μέσω άψυχων αντικειμένων όπως «η ράβδος του Μωυσή, ο χάλκινος όφις, η ράβδος του Ααρών, τα σουδάρια και σιμικίνθια του Απ. Παύλου, η σκιά του Απ. Πέτρου κα.

Ο Θεός όταν θέλει μπορεί να ενεργήσει και να θαυματουργήσει μέσω μιας άγιας εικόνας. Η πείρα άλλωστε μέσα στους αιώνες, δικαιώνει κατά κράτος εμάς τους Ορθόδοξους χριστιανούς και ΟΧΙ τους Ιεχωβάδες.

Β. Ο Τίμιος Σταυρός

Ο Τίμιος Σταυρός είναι το σύμβολο της πίστεως μας, είναι το σύμβολο της ταυτότητας μας. Είναι η σφραγίδα του ποιμνίου του Χριστού μας. Είναι το ΟΠΛΟ πανταχού Ορθοδόξων Χριστιανών και σύμβολο ΝΙΚΗΣ κατά του τύραννου πολεμίου. Είναι το καμάρι και η περηφάνια κάθε πιστού και η συνεχή ομολογία κατά των αλλόθρησκων και πολεμίων της πίστεως.

Αυτός ο Τίμιος Σταυρός για τους Ιεχωβάδες, είναι ένα αρχαίο ειδωλολατρικό σύμβολο, το οποίο καθιέρωσε αυθαίρετα ο Μ. Κωνσταντίνος. Είναι ένα σύμβολο κατάρας και καταδίκης, διότι επάνω κρεμούσαν τους κακούργους (Γαλ. 3, 13)

Σ’ αυτές τις κακοδοξίες απαντούμε ότι από τη στιγμή που σταυρώθηκε πάνω του ο Υιός του Θεού και έχυσε το τίμιο Αίμα Του, για τη σωτηρία του κόσμου, ο σταυρός εξαγιάσθει και από σύμβολο κατάρας, έγινε σύμβολο ευλογίας και σωτηρίας.

Ο κάθε ΑΛΗΘΙΝΟΣ Χριστιανός διακηρύττει μαζί με τον Απ. Παύλο: «…ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ…» Γαλ. (6,14)

Μετφ. Μη γένοιτο δε ποτέ να καυχηθώ εγώ δια τίποτε άλλο, παρά μόνον δια τον σταυρικό θάνατον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια του οποίου έχει πλέον σταυρωθεί και νεκρωθεί ως προς εμέ ο κόσμος, όπως και εγώ, χάρις στον σταυρόν του Κυρίου, έχω σταυρωθεί και νεκρωθεί δια τον κόσμο.

Και το παράδοξο ακόμα με τους Ιεχωβάδες ποιο είναι;

Μέχρι το 1931 το σύμβολο της Οργάνωσης τους ήταν ο σταυρός με το στέμμα. Ο ίδιος ο Ρόδερφορντ πριν το 1931 έγραφε «…Ο Σταυρός του Χριστού είναι ο μέγας άξων της αλήθειας των πραγμάτων διατάξεως, από του οποίου ακτινοβολούσαν οι ελπίδες των ανθρώπων…» (Η κιθάρα του Θεού, σ. 158)

Διαφαίνεται εδώ περίτρανα η πολιτική της θρησκείας που δεν είναι άλλο από το συστηματικό ΖΙΓΚ-ΖΑΓΚ!

Επίσης οι Ιεχωβάδες όχι μόνο λυσσωδώς απορρίπτουν το Σταυρό, αλλά αποφάνθηκαν πως ο Χριστός δεν σταυρώθηκε σε Σταυρό που είχε το γνωστό σχήμα δηλαδή δύο ξύλα ένα οριζόντιο και ένα κάθετο με απλωμένα τα δυο του χέρια πάνω στο οριζόντιο ξύλο, αλλά σε ένα όρθιο μονό πάσσαλο με ενωμένα τα δυο του χέρια πάνω από το κεφάλι του σε σχήμα ανάτασης.

Μετάφραση Νέου Κόσμου (ΜΝΚ), Ιωάννης 20,24 – 25 : «Αν δεν δω στα χέρια του το αποτύπωμα των καρφιών!!»

Αν ήταν όπως οι ίδιοι επικαλούνται, ο Θωμάς θα έλεγε «Αν δεν δω στα ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΟΥ ΗΛΟΥ…»!!! (ΕΝΙΚΟΣ)

Που το βρήκαν λοιπόν αυτοί το ένα καρφί; Καινούργιο ίδρωμα και ξεΐδρωμα λοιπόν των Μαρτύρων του Ιεχωβά!!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτή η μελέτη δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν εκτενής ανάλυση και προβολή όλων των ενδείξεων και αποδείξεων που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε από χωρία μέσα από την Αγία Γραφή για να αποδείξουμε εις προς την ορθότητα του λόγου, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ένα μικρό ενδεικτικό μνημόνιο κατά των κακόδοξων και βλάσφημων επιχειρημάτων κατά της Ορθοδοξίας. Εξ υπακούετε ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα χωρία μέσα στην Αγία Γραφή που δεικνύουν την πλάνη των λόγων τους, αλλά έπρεπε να κρατήσουμε την έκταση αυτής της ενότητας περιορισμένη, για χάρη της εύκολης ανάγνωσης και περιήγησης από τον αναγνώστη.

Μέσα από τα γραφόμενα, διαπιστώσαμε, ότι οι «Ιεχωβάδες» δεν άφησαν κανένα δόγμα του χριστιανισμού χωρίς να το διαστρέψουν ή να το αρνηθούν. Είναι ακόμα ένα όπλο στα χέρια του Σατανά που προσπαθεί να διαβάλλει και να νοθεύσει το Ορθόδοξο Χριστιανικό πνεύμα. Εφάρμοσαν το λόγο του Ευαγγελίου που λέει «…περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν…» Ματθ. 23,15

Έφθασε ο καιρός που πρέπει και εμείς να μιμηθούμε τους κατά καιρών αγίους και να γίνουμε και εμείς «ΜΑΡΤΥΡΕΣ». ΟΧΙ του Ιεχωβά αλλά «Μάρτυρες του Χριστού», του αγαπημένου και γλυκύτατου Ιησού. Μαχόμενοι υπέρ πίστεως θα διαφυλάξουμε την πίστη και την ιερά μας παράδοση εις στις καρδιές μας! Όχι με φανατισμό, γιατί αυτό προάγει το δικό τους πνεύμα, αλλά ήρεμα και με πραότητα θα μαχόμεθα και θα αντιβάλλομαι κατά των σκοτεινών μέσων του αντίχριστου και σε οτιδήποτε θέλει να μας χωρίσει από το Χριστό μας.

ΑΛΛΑ ΜΗ ΦΟΒΟΥ. ΓΙΑΤΙ «ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ» ΚΑΙ ΕΙ Ο ΘΕΟΣ «ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ», ΤΙΣ «ΚΑΘ’ ΗΜΩΝ»;

Να σας θυμίσω ένα απόσπασμα από το όραμα το αγίου Νήφων, του πιστού φίλου του Θεού, περί της Δευτέρα Παρουσίας, όπως του την αποκάλυψε ο Χριστός μας. Γι’ αυτούς που θέλουν να ανατρέξουν την θεματική ενότητα μπορείτε να την βρείτε στις Θεματικές Ενότητες με τον τίτλο

6. ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ- ΜΕΡΟΣ Α'

«…Θα καταδικάσω επίσης και τους τάχα χριστιανούς που λένε ότι δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών ή ότι γίνεται μετεμψύχωση. Όλους αυτούς θα τους λιώσω σαν το κερί στη γέενα και θα τους κάνω στάχτη στη φωτιά, τότε θα τους δείξω αν υπάρχει ή όχι ανάσταση των νεκρών… Εκείνους που περιφρονούσαν τις Θείες Γραφές, τις γραμμένες απ’ το Πνεύμα μου, με τα χέρια των αγίων μου, θα τους ρίξω μέσα στο σκοτάδι και την αφεγγιά, και επειδή δεν τήρησαν τις Εντολές μου, αλλά τις χλεύασαν, εγώ τώρα θα τους χλευάσω, θα τους καταντροπιάσω και θα τους παραδώσω στην φωτιά… Εγώ είμαι ο ερχόμενος, ήρθα και πάλι έρχομαι. Και όποιος βρει τη δύναμη ας σταθεί απέναντι μου, αλλοίμονο στους ανόμους που θα πέσουν στα χέρια μου…».

Δεν ανάρτησα τα κείμενα αυτά για να φοβερίσω κανένα, αυτή η καταισχύνη και ο «τριγμός των οδόντων» περιμένει τους πολεμίους και τους διαστρεβλωτές της πίστεως. «Ο Θεός φυλάξει». Οι «σκληρυθέντες» στην αίρεση θα βρίσκουν πάντα τρόπους υπεκφυγής και διαστρέβλωσης δυστυχώς. Δεν απευθυνόμαστε έτσι και αλλιώς σ’ αυτούς. Προσπάθεια είναι να προβληθεί η «Αλήθεια», να πεισθούν οι καλοπροαίρετοι ΜΤΙ από τη μια, και να στερεωθεί η πίστης των Ορθόδοξων αδερφών μας.

Η «ειρήνη» του Θεού είναι με τους δικαίους, μ’ αυτούς που «…επί τριβών δικαιοσύνης…» προσπαθούν να κρατήσουν τις άγιες εντολές Του και ενεργεί, φυλάττει, σκέπει, προστατεύει, ευφραίνει, παρηγορεί, αναδεικνύει και υπεριψεί τον κάθε πεσόντα, τον κάθε χριστιανό, τον κάθε άνθρωπο που αναζητά και θέλει να γνωρίσει την Αλήθεια.

Ο Θεός τον οποίο γνωρίζουμε δεν είναι ο Θεός των «Ισραηλιτών»[6] αλλά είναι ο Θεός παντός κόσμου, ο οποίος θέλει και οι βάρβαροι ακόμα να σωθούν. Δεν ήρθε για να σώσει 144000 παρθένους άνδρες, αλλά ούτε ήρθε για να κατοχυρώσει το όνομά Του και να το λένε «Ιεχωβά».

Ήρθε να εξαγοράσει την σωτηρία των ανθρώπων με τον ΣΤΑΥΡΙΚΟΝ του θάνατο! Και επειδή το ΑΝΤΙΛΥΤΡΟ που χρησιμοποιήθηκε για την σωτηρία μας, ήταν ο ίδιος ο Χριστός, που είναι ΑΠΕΙΡΟΥ ΑΞΙΑΣ!!!!, γι’ αυτό και η σωτήριος Χάρης του Θεού, δεν εξισώθει με τις αμαρτίες των εξαγορασθέντων ανθρώπων, αλλά «ὑπερεπερίσσευσεν» (Ρωμ. 5, 20), διότι «υπερεπλεόνασεν η χάρις του Κυρίου ημών» Α’ Τιμ. (1, 14)

Ας παρακαλούμε όλοι το Θεό, να τους φωτίσει να έρθουν στην αλήθεια και ας εργαζώμεθα πάντοτε να ζώμεν κατά τα αγίας εντολάς του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, εις τον οποίον ανήκει όλη η δόξα «εν τη Εκκλησία» (Εφεσίους 3, 21) εις όλους τους αιώνας.

Γι’ αυτό δεν θα σταματήσουμε να αναφωνούμε και να κράζουμε υπέρ παντός πίστεως κόσμου, γιατί στη χαρά στην οποία εμείς ζούμε θέλουμε να τη ζήσει κάθε άνθρωπος!!!

«….ΚΥΡΙΕ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ…»

[1] Θα αναφέρουμε μόνο χωρία από την Αγία Γραφή, γιατί αυτοί ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ στην Ι. Παράδοση, προσπαθώντας να τους αντικρούσουμε και να τους εγκλωβίσουμε μέσα στο δικό τους τρόπο και μοτίβο παιχνιδιού, ώστε να είναι νίκη «ισχύος» που να προάγει την αμερόληπτη ΑΛΗΘΟΦΑΝΕΙΑ.

[2] Εδώ ανάφερα τον Βουδισμό γιατί κυριαρχεί και εδώ η εσφαλμένη άποψη ότι η ασκητική ζωή των μοναχών τους ομοιάζει με το δικό μας, και ότι είναι παραπλήσιες θρησκείες στη φιλοσοφία. Εδώ έχω να πω το εξής: O ιδρυτής του Χριστιανισμού, είναι ο ΙΔΙΟΣ ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Θεός πού έγινε άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος, ενώ οι ιδρυτές των άλλων θρησκειών ήταν κοινοί άνθρωποι. Έτσι, όση διαφορά έχει ο Θεός απ’ τους ανθρώπους, τόση διαφορά έχει ο Χριστιανισμός από τις άλλες ανθρώπινες θρησκείες.

[3] Δεν χάνονται οι «κραταιούντες» δίκαιοι στη πίστη τους, αλλά ο ΝΟΘΟΣ υιός είναι αυτός που όταν απομακρύνεται, χάνεται, γιατί ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ υιός, θα πέσει, θα πονέσει αλλά θα ξαναβρεί το δρόμο της αληθινής πορείας.

[4] Το 1^ο βιβλίο της η Α’ προς Θεσσαλονικείς Επιστολή γράφτηκε το 52μΧ (20 χρόνια μετά την ίδρυση της Εκκλησίας) και το τελευταίο το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο γύρω στο 98μΧ.

[5] Γι’ αυτό και όσοι διέκοψαν τη συνέχεια αυτή και ίδρυσαν «Εκκλησίες», αιώνες ολόκληρους μετά την Πεντηκοστή, όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν έχουν καμία σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία Του.

[6] Ισραηλίτες εδώ χρησιμοποιείτε αλληγορικά εννοώντας τους ορθούς εν πνεύματι πιστεύοντες