18. ΦΟΒΟΣ... ΑΓΩΝΙΑ... ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ - ΜΕΡΟΣ Β'

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΕΜΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΦΟΒΟΣ... ΑΓΩΝΙΑ... ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ - ΜΕΡΟΣ Α' 

ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΩΘΕΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ, ΜΕΤΑΦΕΡΕΣΤΕ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ Α'

13^Ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ -  ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ

Στο 12^ο και 13^ο κεφάλαιο της αποκάλυψης, έρχεται ο διάβολος. Περιγράφεται η βλάσφημη εικόνα του που έρχεται με μίσος και εχθρότητα, προσπαθώντας να καταστρέψει την εκκλησία του Χριστού «…καὶ ἡ οὐρὰ αὐτοῦ σύρει τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν. καὶ ὁ δράκων ἕστηκεν ἐνώπιον τῆς γυναικὸς τῆς μελλούσης τεκεῖν, ἵνα, ὅταν τέκῃ, τὸ τέκνον αὐτῆς καταφάγῃ…» Αποκ. (12,4)  και «…ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· ὁ Μιχαὴλ καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ τοῦ πολεμῆσαι μετὰ τοῦ δράκοντος·12-8 καὶ οὐκ ἴσχυσεν, οὐδὲ τόπος εὑρέθη αὐτῷ ἔτι ἐν τῷ οὐρανῷ. …». Αποκ. (12,7-8)

Ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού του πολεμήσαι μετά
του δράκοντος και ουκ ίσχυσε Αποκ. (12,8)

Περιγράφεται επίσης η μάχη του αντίχριστου με την Εκκλησία. Εδόθη σ’ αυτόν πόλεμος με την Εκκλησία και να νικήσει «…καὶ ἐδόθη αὐτῷ πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς…» Αποκ. (13,7)   Τι σημαίνει αυτό;

Κοσμικά να νικήσει αλλά πνευματικά να ηττηθεί! Πρέπει να καλλιεργήσουμε ένα φρόνημα, που κοσμικά (σωματικά) να ηττώμεθα, αλλά πνευματικά να είμαστε ΝΙΚΗΤΕΣ! 

Αυτή είναι η κάρτα του πολίτη της Βασιλείας των Ουρανών!

Τόσα χρόνια ο πανούργος, τι κατάφερε;

Πολιτικούς κατεύθυνε, δυνάμεις επιστράτευσε… Το μίσος του δεν λέγεται! Δεν μπορεί να χωνέψει το ότι εμείς, που έχουμε σάρκα και οστά μπορούμε να γίνουμε «θεοί»[1] κάτι που αυτός ποτέ του δεν κατάφερε. Οι χριστιανοί παρόλο του ότι φαίνεται ότι νικώνται, στο τέλος είναι πάντα νικητές… Γιατί; Γιατί «…μεθ’ ημών ο Θεός…»!!!

Μας φυλάει λοιπόν η αγάπη του Χριστού! Εκείνος που σταυρώθηκε για σένα, για μένα, για τον κόσμο όλο και πάλι του γυρίζουμε την πλάτη. Όπως μας φυλάσσει τώρα, θα μας φυλάξει και στα έσχατα.

Η αποκάλυψη τελειώνει με την λέξη αμήν. Δηλαδή όλα αυτά που λέχθηκαν μέσα από την αποκάλυψη του Ιωάννη του Θεολόγου, όλα όπως ο Θεός μας τα φανέρωσε, αναμένουμε με χαρά την έλευσή Αυτού, που είναι η Αρχή και το Τέλος… Ναι είμαστε χαρούμενοι και όχι μίζεροι, ούτε και φοβισμένοι γιατί το θέλημά μας, είναι και θα πρέπει να είναι ΠΑΝΤΑ συνυφασμένο με το θέλημα του Θεού, γιατί διαφορετικά γινόμαστε υπηρέτες και διδάσκαλοι του κακού, υπηρετώντας άθελά μας και μη τις δολοπλοκίες του πονηρού.

Άγιος Ιωάννης ο
Θεολόγος

Η αγία μας Εκκλησία, αναγνώρισε ΜΟΝΟ την αποκάλυψη του Αγ. Ιωάννη του Θεολόγου, παρότι βρέθηκαν ή βγήκαν στην επιφάνεια και άλλες αποκαλύψεις. Η Εκκλησία κρατάει ΜΟΝΟ αυτή. Και παρόλο τούτο θα δείτε ότι τα κείμενα της αποκάλυψης, δεν χρησιμοποιούνται στην λειτουργία (δεν εντάσσονται λειτουργικά). Μένει αψηλάφητη, αλλά προσεγγίζοντάς πάντοτε μ’ ένα ιερό σεβασμό.

Α. Σημεία των καιρών

Δεν πρόκειται στις φουρτούνες της ζωής μου
να φοβηθώ γιατί έχω τον Κύριο βοηθό.

1. Αποκάλυψη Ιωάννη (13-18) «…῟Ωδε ἡ σοφία ἐστίν· ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξς'...»  Πολλοί λόγοι γίνονται για τον αριθμό 666, για προφητείες κοκ. Ανησυχία, σύγχυση, γιατί; Συμμετέχουμε ή δεν συμμετέχουμε στα μυστήρια της Εκκλησίας μας; 

Είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού ή δεν είμαστε; Όταν πάνω στο καράβι της ζωής έχω τον Κύριο μου καπετάνιο, θα φοβηθώ από φουρτούνες; «…Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;…» Ψαλ. 26,1         

Δεν είμαστε μόνοι μας, είμαστε το σώμα του Χριστού.

2. «…ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν…» Ματθ. (24, 12) θα παγώσει η αγάπη των ανθρώπων!

Κάθε 3 δευτερόλεπτα 1 παιδί πεθάνει από πείνα, ενώ έχουν δαπανηθεί 20 δισεκ. για τροφές (ζώα) και 12 δισεκ για κολόνιες.

3. Σεξουαλική αποχαλίνωση – ξεκίνησε σαν απελευθέρωση και επανάσταση και κατέληξε υποδούλωση και παραλήρημα. Με την έλευση του αντίχριστου θα απογειωθούν και θα δοξάζονται τα πάθη της σάρκας, παιδάκια στα σχολεία, θεωρούν επιτακτικό πλέον να απολέσουν την παρθενία τους, για να μην στιγματιστούν. Αχ Θεέ μου που έχουμε φθάσει!!!

4. Σεξουαλική διαστροφή – τι είναι ο καθένας δεν μας ενδιαφέρει το έχουμε ξαναπεί στην ενότητα «Θείοι και Ανθρώπινοι νόμοι – Μέρος Β’», αλλά δυστυχώς, υπάρχει η τάση της επιβολής και στους άλλους, με την πρόφαση ότι είναι ρατσιστές, απόλυτοι και δεν βλέπουν τις ευαισθησίες που μπορεί να έχει ο κάθε άνθρωπος. Έχουμε ωραιοποιήσει την ομοφυλοφιλία και την εντάσσουμε και με νομοθεσίες μέσα στην κοινωνία μας και ξεχνάμε τα λόγια του αποστόλου Παύλου «…ούτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται …» Α’ Κορινθίους (6:9-10) πρόκειται ποτέ να εισέλθουν εις τη βασιλεία των ουρανών.

...Λαθρομετανάστες...

5. Διάλυση των δεσμών μεταξύ ανθρώπων. Καταργείται το τρίπτυχο πίστη – πατρίδα – οικογένεια. Για επιτευχθεί αυτό, χρησιμοποιούνται ποίκιλες μέθοδοι όπως: a. Mass media, β. Κινηματογράφος, γ. Λαθρομετανάστες, δ. Παγκοσμιοποίηση κοκ

6. Η πίστη – Το μίσος στο πρόσωπο του Χριστού φθάνει σε επίπεδα σχιζοφρένειας. Είδατε τέτοιο πόλεμο σε άλλες θρησκείες; Όπως Σίβα, Βισνού, (κινέζικες θρησκείες, ασιατικές) Μωάμεθ. Όχι βέβαια! Ξέρει ποιον φοβάται ο διάβολος! Φοβάται τον ένα και μοναδικό Θεό, τον Θεό της αγάπης!

7. «…εἰ μὴ ὁ ἀρνούμενος ὅτι ᾿Ιησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱόν…» Αποκ. (2,22). Αυτός που θα αρνηθεί ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο αρνούμενος τον Πατέρα και τον Υιό, αυτός θα είναι ο αντίχριστος.

8. «…Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστὶν…» Αποκ. (2,18) Κατά την έσχατη ώρα πολλοί θα είναι και οι λειτουργοί του αντιχρίστου που με πλάνη, ψέμα, ύπουλες μεθοδεύσεις, απάτες θα παρασύρουν τον κόσμο στην απώλεια και άρνηση του Χριστού.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Β. Πώς θα ετοιμαστούμε;

Πιο πάνω αναφέραμε μερικά από τα σημεία που θα απογειωθούν κατά τα έσχατα χρόνια. Πλησιάζομε δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, που πολύ θα παρασυρθούν από το σαρκικό τους φρόνημα και θα συστρατευτούν με την πλευρά του αντίχριστου.  Πότε ακριβώς θα γίνει αυτό;

«…εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ…» Πραξ. 1,7 Μετφ. Ο Ιησούς όμως τους είπε· “δεν είναι ιδικόν σας έργον και δικαίωμα να γνωρίσετε τα χρόνια ή τους ορισμένους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ κράτησε εις την ιδικήν του εξουσία και παγγνωσία”.

Το κακό γίνεται όταν δίνεται περισσότερη σημασία, προσοχή και βαρύτητα σ’ αυτά που θα’ έρθουν. Τρώνε το χρόνο μας που είναι υπέρ πολύτιμος και τη ζωή μας.

1. Ο διάβολος με δύο (2) πράγματα προσπαθεί να επηρεάσει τον άνθρωπο.

Α. Με το παρελθόν

O 1^ος στόχος του πονηρού είναι να σου εμφυτεύσει λογισμούς ανησυχίας «…αν έκανα αυτό θα ήταν καλύτερα!!! Τώρα τα έκανες θάλασσα...»,  «…Έκανες αυτό το λάθος, πάει τελείωσες, δεν έχεις σωτηρία!!!...», και γενικά στιγμές αδυναμίας του παρελθόντος που δεν τις χειριστήκαμε χριστιανικά και με τον βέλτιστο τρόπο. Εμφωλεύονται στο υποσυνείδητό μας, βλέπει την ταραχή μας που επαφίεται σ’ αυτές, τις εκμεταλλεύεται  και τις χρησιμοποιεί εναντίον μας.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!! Η αμαρτία με την εξομολόγηση και την μετάνοια παύει να υφίσταται, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Υπάρχει όμως η θύμησή της, δεν διαγράφεται από τη μνήμη μας.

«…ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός…» Ψαλ. (50, 5). Ο καλός Θεός το επίτρεψε αυτό, όχι για να αγχωνόμαστε και να οδηγούμαστε σε απόγνωση, αλλά για να μας αποτρέπει να ξανακάνουμε τα ίδια!

Β. Να μην ασχολούμαστε με το τώρα.

Ο 2^ος στόχος του πονηρού είναι να μην εγρηγορούμε και να είμαστε σε άγνοια σε πολλά θέματα. Ακόμα και όταν βλέπει ότι εγρηγορούμε, μας εντρυφά σκέψεις αγιότητας, για να μας οδηγήσει σε έπαρση και εφησυχασμό.

Αν το σήμερα, το ζήσουμε όπως πρέπει, τότε και το παρελθόν σεβόμεθα – έχοντας επίγνωση της αμαρτωλότητός μας – αλλά και στο μέλλον πορευόμαστε άφοβα, με οδηγό το παρόν.

«…Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος,
ιδού νυν ημέρα σωτηρίας…» Β’. Κορ. (6, 1-10)

Τι λέει ο απόστολος Παύλος για τον «νυν», για το τώρα δηλαδή. «…Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας…» Β’. Κορ. (6, 1-10). Δηλαδή αν δεν ζούμε ζωή μετανοίας και «τώρα» να μετανοήσουμε, η μετάνοια μας είναι ευπρόσδεκτη εις τον Θεό. Η χάρη του Θεού δεν φεύγει από τον πεσόντα αλλά μετανοημένο άνθρωπο! Η χάρη του Θεού εγκαταλείπει τον άνθρωπο όταν δεν δίνει αγάπη και παραμένει αμετανόητος.

 

Έλεγε ένας γέροντας μέσα από το Γεροντικό, πως αν ο άνθρωπος το θελήσει και πραγματικά μετανοήσει μπορεί από το πρωί μέχρι το βράδυ να γίνει άγιος!!!!

Το τώρα έχει πολύ μεγάλη σημασία – πρέπει να αξιοποιηθεί!!!

Αντί να σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε και πως θα αντιμετωπίσουμε τον αντίχριστο, ας προετοιμαστούμε να απαντήσουμε το Χριστό. Σ’ αυτό άλλωστε είναι στραμμένη όλη μας η ζωή «…ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου…»  (Ψαλ. 142, 8) και όλη μας η ύπαρξη.

2. Με την ζώσα πίστη.

Ο κίνδυνος μας δεν είναι ο αντίχριστος αλλά από εκείνους που τελούν τις υπηρεσίες και τα έργα του αντίχριστου. Γι’ αυτό πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας αντισώματα πνευματικά δια της χάριτος και φώτισης του Θεού.

 «…μείζονα δὲ δίδωσι χάριν· διὸ λέγει· ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν…» Ιακ. (4,6) Μετφ. Εξ αντιθέτου, όταν μείνουμε πιστοί εις την αγάπη του και αποκηρύξουμε την αμαρτία του κόσμου, μας δίδει ακόμη μεγαλύτερα χάριν, γι' αυτό και η Γραφή λέγει, ότι ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους, που Τον εγκαταλείπουν, δια να απολαύσουν αλαζονικώς τον κόσμο· ενώ αντιθέτως, δίδει χάριν στους ταπεινούς και τους υποταγμένους εις Αυτόν.

Αλλά και  «…Πᾶσα σοφία παρὰ Κυρίου καὶ μετ᾿ αὐτοῦ ἐστιν εἰς τὸν αἰῶνα…» Σοφ. Σειρ. (1,1) δηλ. Κάθε σοφία έχει πηγή και προέλευση της τον Κύριο και εις Αυτόν και με Αυτόν υπάρχει αιωνίως.

Η ζώσα πίστη στο Χριστό, γεννιέται μέσα μας, όταν αναζωογονηθεί η ψυχή μας από το λόγο του Θεού. Η ζώσα πίστη τρόπον τινά βλέπει τον Χριστό Εβρ. (11, 27).

ΜΟΝΟ με την ζώσα πίστη θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα δόγματα της χριστιανικής πίστης και πολλά μυστικά άγνωστα εις τον ανθρώπινη λογική, θα αποκαλυφθούν δια της πίστεως. Διαφορετικά πολλές διδαχές θα παραμείνουν ακατανόητες και απρόσιτες, σαν βιβλίο σφραγισμένο. «…μετὰ πάσης σαρκὸς κατὰ τὴν δόσιν αὐτοῦ, καὶ ἐχορήγησεν αὐτὴν τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν…» Σοφ. Σειρ. (1,10)   Την ενέθεσε σε κάθε ζωντανό οργανισμό σύμφωνα με το μέτρο της δωρεάς του, ιδίως όμως την χορήγησε στους ανθρώπους, οι οποίοι τον αγαπούν.

Γι’ αυτό ας προσκολληθούμε στο λόγο του Χριστού με όλη μας την ψυχή. Ας ενωθούμε με Αυτόν σε ένα πνεύμα. Και τότε τα σημεία του αντιχρίστου δεν θα μπορέσουν ποτέ να τραβήξουν την προσοχή μας.

β. Με την ταπεινοφροσύνη

Η ταπεινοφροσύνη είναι αδιάσπαστα ενωμένη με την πνευματική λογική. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: «…Μόνο εκείνος που έχει ταπείνωση μπορεί να ονομασθεί λογικός. Όποιος δεν έχει ταπείνωση, ποτέ δεν θα γίνει λογικός…»[2]. Η ζωντανή πίστη δείχνει στα μάτια της ψυχής τον Θεό. Όποιος βλέπει έτσι το Θεό, όποιος έτσι αισθανθεί το Θεό, βλέπει τη μηδαμινότητά του. Γεμίζει ανέκφραστη ευλάβεια προς το Θεό, τα έργα τους, τις εντολές του. Και έτσι το κάθε του δίδαγμα θα γίνεται με ταπεινοφροσύνη.

Ο ταπεινόφρων είναι πλήρως ταυτισμένος με το θέλημα του Θεού και δεν προβαίνει σε οτιδήποτε που μπορεί να λυπήσει το Θεό. Γι’ αυτό, τα σημεία του αντίχριστου παραμένουν ξένα στον ταπεινό, χωρίς ισχύ, και χωρίς να έχει καμία σχέση μ’ αυτά. Η ζωή του ταπεινού είναι ΟΛΗ μια θυσία! Τι θα φοβηθεί και τι θα τον ενοχλήσει, όταν η στέρηση και η θυσία στο όνομα του Χριστού, γίνει πιο έντονη;

Ο ταπεινός έχει μάθει από καιρό, να εργάζεται μ’ αυτό τον τρόπο. Τη ζωή της στέρησης και της υποταγής. Ο ταπεινός φαίνεται να «νικάται» από τις ορδές και μένος του εχθρού αλλά στο τέλος θα θριαμβεύσει. 

γ. Με την προσευχή

Μόνο και μόνο με το όνομα του Θεού η καρδία του ανθρώπου σκιρτά «…ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην·…» Ψαλμός (76, 4), ευφραίνεται, αγάλλεται ο άνθρωπος.

Όταν θα αρχίσει η μεγάλη θλίψη, την εποχή του αντιχρίστου, όλοι οι αληθινά πιστοί, θα ζητούν από τον Κύριο βοήθεια, ενίσχυση, θεία χάρη, ενδυνάμωση, να τους κρατεί από το χέρι.[3] Οι δυνάμεις του ανθρώπου, όσο πιστοί και αν είναι στο Θεό, είναι ανεπαρκείς να αντισταθούν στην δύναμη των ενωμένων εκπεσόντων αγγέλων και ανθρώπων, που θα μετέρχωνται τα πάντα με μια άκαμπτη σκληρότητα, γιατί θα προαισθάνωνται ότι έχει φθάσει πια το τέλος τους[4]. Μα η θεία χάρη θα επισκιάσει τους εκλεκτούς του Θεού «…ἡ δὲ ψυχή μου ἀγαλλιάσεται ἐπὶ τῷ Κυρίῳ, τερφθήσεται ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ αὐτοῦ…» Ψαλ. (34,9)  και θα χορηγήσει σ’ αυτούς δύναμη να διακηρύττουν και να ομολογούν με γενναίο φρόνημα, ότι ο Ιησούς είναι ο Σωτήρας του κόσμου, αποκηρύσσοντας τον ψευδομεσσία που θα έλθει για να φέρει την απώλεια.

Θα οδηγούνται στο θάνατο, αλλά αυτοί θα αισθάνονται ότι είναι σε θρόνους βασιλικούς, δίπλα στο γλυκύτατο Χριστό, γιατί τα παθήματα για το Χριστό είναι η αρχή της αιώνιας χαράς του παραδείσου.[5]

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αντί να υπάρχει μια ιερή ανησυχία, που να προάγει την μετάνοια και την διαρκή εγρήγορσή, αποκτά στοιχεία νοσηρής περιέργειας, αναζητώντας λεπτομέρειες και σημεία. Γίναμε οι υποκριτές του Ευαγγελίου που λέει «…γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ…» (Ματθ. 12, 39)

Δυστυχώς η συγκέντρωση πληροφορίας στα χέρια ανθρώπων που συστηματικά μεθοδεύουν την κατάργηση των θεσμών - διαδίκτυο, ο καθένας γράφει ότι θέλει -  υπάρχει μεγάλη σύγχυση και παραπληροφόρηση.

Μην τρομάζετε από φόβο από τα δεινά που μέλλει να φέρει μαζί του ο ερχομός του αντιχρίστου. Γιατί;

Α. «…ἐν τῷ Θεῷ ποιήσωμεν δύναμιν, καὶ αὐτὸς ἐξουδενώσει τοὺς θλίβοντας ἡμᾶς…» Ψαλ. 59,14 αλλά και

Β. «…Mείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ…» Ιωά. (4, 4). Είναι μεγαλύτερος δηλ. ο Θεός που είναι μέσα μας, από το διάβολο που είναι ο κοσμοκράτορας και εν τω κόσμω. Ο κοσμοκράτορας λοιπόν μπορεί να είναι ο διάβολος, αλλά ο Παντοκράτορας είναι ο Θεός. Όλα αυτά γίνονται θα γίνονται για όσο υπάρχει ιστορία, αλλά όλα είναι ΚΑΤΩ από το βλέμμα του Θεού.

Καλούμαστε να παλέψουμε με τις δυνάμεις του σκότους αλλά όχι σώμα και αίμα αλλά προς τας αρχάς, προς τις εξουσίας του αιώνος τούτου (που είναι ο διάβολος) και να παραδοθούμε δια της αυταπάρνησής μας, στην αγκάλη του Θεού. Η σχέση μας με το Θεό πρέπει να είναι μια σχέση αγάπης, μια σχέση κοινωνίας, όχι συμφωνίας με το μυαλό αλλά ταύτιση του «είναι» μας με το Θεό «…αυτή εστίν η νίκη, η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών…». Α’ Ιωά. (4, 5)

Πίστη λοιπόν και ας αφήσουμε το Θεό να ενεργήσει! Ας πράξουμε αυτό που εμείς οφείλουμε σαν τέκνα του Θεού να κάνουμε, να κρατήσουμε άσβεστο τον πόθο, την αγάπη του Θεού μέσα μας, η ζωή μας να είναι άρρητα συνυφασμένη με την χριστιανική μας ταυτότητα, σεβόμενοι την ιστορία μας, την εκκλησιαστική μας παράδοσή μας ώστε να γίνουμε ζωντανά παραδείγματα μέσα στην κοινωνία στην οποία υπαγόμαστε και γενικότερα στον κόσμο.

«…Εάν ο Θεός μεθ' ημών, τις καθ' ημών;…»

Όταν είναι ο Θεός μαζί μας ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας;

Τον ίδιο τον εωσφόρο δεν φοβόμαστε, τον αντίχριστο και τις αντιχριστιανικές μεθοδεύσεις του θα φοβηθούμε; Ο αείμνηστος γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης έλεγε πως «…και στη κόλαση να πάω δεν θα φοβάμαι γιατί θα λέω την ευχή…». Βλέπετε μεγαλείο ψυχής!

Βλέπετε πως όταν «…ζεί εν εμοί ο Χριστός…» δεν υπάρχει πλέον φόβος!

Δεν φοβόμαστε κανένα αριθμό, αλλά τα αναρίθμητα αμαρτήματά μας. Κανένας δεν μπορεί να μας βλάψει αν εμείς δεν βλάψουμε τους εαυτούς μας!

Ας έρθει όποτε θέλει και όπως θέλει. Δικό του είναι το πρόβλημα, ΟΧΙ το δικό μας!!! Κακό δικό του θα κάνει! Μήπως δεν ξέρουμε πως τελειώνει η ιστορία; Τι μας λέει ο απ. Παύλος την επιστολή του προς Θεσσαλονικείς;

«…ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ·…» Β’ Θεσ. (2,8) Μετφ. Θα ξεσκεπασθεί και θα φανερωθεί ο άνομος, τον οποίον ο Κύριος θα εξολοθρεύσει και θα αφανίσει τόσον εύκολα, σαν με ένα φύσημα απλώς του στόματός Του και θα τον εξουδετερώσει με την ένδοξο εμφάνιση της παρουσίας Του.

Οι επιθέσεις του αντιχρίστου και της στρατιάς του, ξέρουμε που θα καταλήξουν! Η λύπη μας δεν είναι στις δόλιες και ανελλιπείς επιθέσεις τους και στις κακουχίες που μπορούν να μας προκαλέσουν. ΟΧΙ! Η λύπη μας είναι γι’ αυτούς που τις διεξάγουν και γι’ αυτούς που ενδίδουν και αλλάζουν στρατόπεδα προδίδοντας πρωτίστως τους ιδίους τους εαυτούς τους, καταδικάζοντας έτσι και την εαυτού ψυχή τους εις την απώλεια.

Ο Χριστός οικοδόμησε την Εκκλησία Του «…καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς…» Ματθ. (16, 18) δηλ. όλες οι δυνάμεις του κακού και των διεστραμμένων ανθρώπων δεν θα υπερισχύσουν και δεν θα καταφέρουν τίποτα εναντίον Του.

Όσοι επιτίθενται, χαμένοι θα’ ναι και η λύπη μας και η προσευχή μας θα’ ναι πάντα μαζί τους.

Η νίκη θα είναι με το Θεό «…καὶ ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ. …» Αποκ. (6, 2) και όπως προαναφέραμε οι φαινομενικά χαμένοι στον αγώνα με τον διάβολο – αντίχριστο – θα’ ναι οι μεγάλοι νικητές! Γιατί θα’ ναι αυτοί που θα’ χουν κρατήσει την πίστη, στον αληθινό Θεό, στον Τριαδικό Θεό και ο Θεός θα χαρίσει στους νικώντας αυτά που χρειάζονται ως παρακαταθήκη της ιστορίας Του.

Όσο αργεί λοιπόν να έρθει, τόσο καλύτερα για εκείνον. Αν έρθει, υπογράφει και την καταδίκη του. Εμάς μας συμφέρει γιατί θα φέρει τον Χριστό!!!

«…ΕΡΧΟΥ ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ…»

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΤΩΘΕΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΒΕΙΤΕ ΣΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΜ. ΕΝΟΤΗΤΑΣ 

18. ΦΟΒΟΣ… ΑΓΩΝΙΑ… ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ - ΜΕΡΟΣ Α'

---

[1] Μπορούμε δηλαδή να αποκτήσουμε τα πάντα όπως ο Θεός πλην της κατ’ ουσία ταυτότητος… (άγ. Μάξιμος)

[2] Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΟΘ’

[3] Εφραίμ Σύρου, Λόγος 106.

[4] Αποκ. 12, 12

[5] Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΛΗ’.

18. ΦΟΒΟΣ… ΑΓΩΝΙΑ… ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ - ΜΕΡΟΣ Α'

Σ’ αυτή την ενότητα θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε ένα θέμα λιγάκι επίκαιρο και έχει να κάνει με την αγωνία, την αβεβαιότητα αλλά και τον φόβο του κάθε χριστιανού με το «…τι μέλλει γενέσθαι…».

Όντως ζούμε σε μια κοινωνία και γενικότερα σ’ ένα κόσμο που τα γεγονότα τρέχουν πολύ γρήγορα και το ένα διαδέχεται το άλλο… Τι να πούμε; Από σεισμούς, θεομηνίες, εμφύλιους πολέμους, «ειρηνευτικούς» πολέμους με σκοπό την κατάκτηση και υποχείρια του δήθεν επαναστατούντος κράτους, οικονομική κρίση που οδηγεί στην «αόρατη» υποδούλωση, πλαστικοποίηση του χρήματος και των συναλλαγών, κωδικοποίηση του ανθρώπου και καταπάτηση της ελευθερίας του και άλλα πολλά, που ν’ αρχίσουμε να γράφουμε, δεν θα μας αρκέσουν οι σελίδες.

Χαρακτηριστικό του πιο πάνω παραδείγματος είναι και τα λόγια του αγίου π. Παϊσίου «…Ο κόσμος μοιάζει σήμερα, σαν μια κοχλάζουσα χύτρα ταχύτητος, με πολλές βαλβίδες! Θα σκάσει εδώ, θα σκάσει εκεί… Προσεύχεσθε μη γίνει με μας η αρχή…».

Ο ΦΟΒΟΣ

Ο κόσμος όντας απομακρυσμένος από τον κόλπο της Εκκλησίας του Χριστού, ζει μέσα στην αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Αναλώνεται σε προφητείες, φοβάται τα μελλούμενα, ζει μέσα στο φόβο. Ο φόβος όμως, είναι έργο του διαβόλου και ο σωστός χριστιανός καλείται να το αντιμετωπίσει αυτό.

Ο γέροντας Παΐσιος περί ανασφάλειας έλεγε «…ο άνθρωπος είναι ανασφαλής γιατί όλοι μας είμαστε ασφαλισμένοι! Ασφαλίζουμε το αυτοκίνητό μας, το σπίτι μας, τη ζωή μας. Κάνοντας λοιπόν την κοσμική ασφάλεια, παραμερίζουμε την προστασία και πρόνοια του Θεού!...»

Οι πατέρες γιατί πάνε σε τόπους απόκρημνους, απόμερους, αποκομμένους, απομονωμένους;

Γιατί αγαπητοί μου εκεί δεν υπάρχει η παραμικρή ανθρώπινη παρηγοριά και έτσι «κράζοντας» να φτάνει η φωνή τους στο Θεό. ΔΕΝ τους κυριεύει ο ΦΟΒΟΣ, η αβεβαιότητα!!! Το λέει άλλωστε και ψαλμός «…ματαία σωτηρία ἀνθρώπου…» Ψαλ. (59,13) δηλ. ματαία και άκαρπος προς σωτηρία, είναι κάθε βοήθεια που προέρχεται από άνθρωπο.

Εμείς, ζώντας μέσα στην κοσμική ζωή, μέσα στο θόρυβο, δεν έχουμε την δυνατότητα της απομόνωσης και της απομάκρυνσης μέσα από το καθημερινό γίγνεσθαι, αλλά όμως θα πρέπει να μάθουμε να εργαζόμαστε και να προκόβουμε πνευματικά κάτω από αυτές τις συνθήκες!

Βλέπουμε ότι τα έργα του διαβόλου απλώνονται πάνω στη γη και οι μεθοδεύσεις και οι πλεκτάνες του πάμπολλες. Προσπαθεί να φοβίσει τον ευλαβή άνθρωπο, να σπείρει τον φόβο και τον τρόμο στις τάξεις των ανθρώπων και να εμποδίσει έτσι την όποια πνευματική του προκοπή.

Όμως τουναντίον, ο άνθρωπος βλέποντας όλα αυτά που γίνονται γύρω του, πρέπει να βρει παρηγοριά στο Θεό και να ΜΗΝ απογοητεύεται. Αυτήν ακριβώς την ώρα που θεωρητικά χανόμαστε, είναι η ώρα είναι που ο άνθρωπος μαθαίνει να προσεύχεται και βρίσκει μεγάλη παρρησία στο Θεό. (Είναι σαν να κράζει, σαν να φωνάζει στο Θεό και ο Θεός τον εισακούει).

Γι’ αυτόν όταν προσευχόμαστε πρέπει να προσευχόμαστε με όλη μας τη δύναμη, γιατί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόση ανάγκη έχουμε του ελέους του Θεού.

Όταν αναβοούμε «…Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσον με…», δηλ. «…Κύριε, προτού χαθώ τελείως σώσε με…» είναι ακόμη μια ένδειξη ότι ο Θεός είναι και θα είναι δίπλα μας και στην έσχατη ώρα μας και περιμένει να «…έλθουμε εις επίγνωση…» της αμαρτωλής μας ζωής και να κράξουμε μετανοημένοι προς Αυτόν. Ας δούμε την αποτυχία μας, να συνέλθουμε και να κράξουμε στο Θεό.

«…Οὐ φοβηθήσομαι ἀπὸ μυριάδων λαοῦ τῶν κύκλῳ συνεπιτιθεμένων μοι.…» (Ψαλμός 3,7)

Ο 3^ος ψαλμός του Δαυίδ απαντάει τα χιλιάδες ερωτήματα και έννοιες, που βαραίνουν καθημερινά τη ζωή μας.

«…Γιατί να με μισούν; Γιατί να μ’ αδικούν; Τι θα γίνει; Θα έχουμε πόλεμο; Έφθασε το τέλος του κόσμου;…»

Ο Θεός είναι εδώ, είναι δίπλα μας και όχι με τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε, αλλά όπως ο Θεός θέλει από μας.

Το θέλημά του Θεού, πρέπει να είναι η ανάπαυσή μας, ο πόθος μας. Ότι επιτρέψει ο Θεός, αυτό θέλω και εγώ. Όπως το σίδηρο στον σιδηρουργό, έτσι και εμείς πρέπει να παραδώσουμε το θέλημά μας και ολόκληρο τον εαυτό μας στον Κύριο. Ότι είναι αρεστό στο Θεό, αυτό να πράττουμε. Να μην έχουμε δικό μας θέλημα αλλά ότι είναι ευάρεστο στο Θεό αυτό να μεταδίδουμε. Αυτό όταν γίνει θα ξεκινήσει η ψυχή να αποκτά σημάδια τελειότητας. Τότε ο άνθρωπος έχει «ειρήνη» Θεού μέσα του, δεν πάσχει, δεν φοβάται, δεν αλλοιώνεται, έχει ασφάλεια.

Θέλεις Θεέ μου, να πεθάνω εδώ και τώρα;

«…Να’ ναι ευλογημένο!...»

Θέλεις Θεέ μου, να γίνει η καταστροφή του κόσμου;

«…Να γίνει!…».

Ο άνθρωπος είναι ήσυχος όταν αναπαυθεί στο θέλημά του Θεού.

«…Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα…».

Ο άνθρωπος αυτά που προαναφέραμε, δεν είναι καν εύκολο να τα πει, πόσο μάλλον αν τα κάνει και πράξη.

Αυτό επιτυγχάνεται με την υπομονή και με τη δύναμη της προσευχής – «…ἀνδρίζου καὶ ἴσχυε, μὴ φοβοῦ μηδὲ δειλιάσης…» Δευτερονόμιον (31, 6), αλλά και «…ὑπόμεινον τὸν Κύριον· ἀνδρίζου, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου, καὶ ὑπόμεινον τὸν Κύριον…» Ψαλ. (26,14)    

Υπάρχει φυσικά και η περίπτωση ανδρείας που παράγεται από αναισθησία, η οποία φυσικά και δεν μας ενδιαφέρει αλλά και δεν αποδίδει και τους καρπούς της χάριτος. Στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για τα τεκταινόμενα, δεν τον ενδιαφέρει τι συμβαίνει γύρω του, ζει στη σφαίρα της δικής μας ουτοπίας.

Οι στρατιώτες του Θεού εφαρμόζουν τον λόγο «…τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δὲ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ…» Ιωα. (4, 18) δηλ. η τέλεια αγάπη έξω διώχνει το φόβο, γιατί ο φόβος έχει σχέση με τιμωρία, και αυτός που φοβάται δεν έχει τελειοποιηθεί στην αγάπη. Γιατί να ασχολούμαι με τον αντίχριστο και να μην ασχοληθώ με τον Χριστό;

Για να φοβάμαι ακόμα, σημαίνει ότι είναι αμαυρωμένη η συνείδησή μου! Πώς θα παρουσιαστώ επί του φοβερού βήματος του Θεού και τι θα πω; Πως θα απολογηθώ την στιγμή που γνώριζα και δεν έπραξα, ήξερα και αμέλησα, κατηχήθηκα και αγνόησα;

Τα μελλούμενα θέλουν ζωή αυτοθυσίας και αυταπάρνησης! Πώς θα βαδίσουμε στους έσχατους καιρούς τη στιγμή που βολευτήκαμε στην κοσμική μας ζωή; Πώς θα βαδίσω στις όποιες δυσκολίες μου συμβούν, όταν σκεφτόμαστε την καλοπέρασή μας; Φοβάται, ναι ο άνθρωπος, γιατί δεν είναι έτοιμος να θυσιάσει αυτά που έχει!!! 

Ας ασχοληθώ με την καλλιέργεια της «αγάπης», παρά να καταβάλλομαι από φόβο! Οι άγιοι της εκκλησίας μας, αδημονούσαν για την ώρα του θανάτου τους, γιατί θα πήγαιναν μια ώρα αρχύτερα κοντά στον γλυκύτατο Ιησού, που τόσον αγάπησαν.

Όσα και αν λέγονται, όσον και αν μεθοδεύεται η πλάνη και το ψέμα στη σημερινή κοινωνία, εμείς οφείλουμε να παραμένουμε ασάλευτοι, γιατί έχουμε Θεό και δεν πρόκειται να λυγίσουμε ΠΟΤΕ!!!

Θα φανερώσει ο Θεός του πραγματικούς ποιμένες Του, αυτοί που θα βγουν μπροστά και θα κρατήσουν το ποίμνιό Του «…ὅτι οὐκ ἀφήσει Κύριος τὴν ράβδον τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπὶ τὸν κλῆρον τῶν δικαίων …». (Ψαλμός 124, 3)

ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η βασιλεία του Θεού «…εντός ημών εστίν…». Όταν προσδοκούμε, να προσδοκούμε να την αισθανθούμε πρώτα μέσα μας. Ας ψάξουμε βαθιά μας, ας ανιχνεύσουμε να δούμε το φως, ας δοκιμάσουμε να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας για να δούμε την Αλήθεια.

Σπέρματα εξαγνισμού έχει καθιστήσει μέσα μας ο Θεός και αυτά σε συνεργασία με την εκκλησία πρέπει να μπορέσουμε να τα αναδείξουμε.

Αντί να ασχολούμαστε με τα σημεία ας εστιάσουμε στη μετάνοια, στην προσευχή, στον αγώνα διότι αυτά τα σημεία τα γνωρίζει ΜΟΝΟ ο Πατήρ – προς ιδικήν του εξουσία – και δεν είναι αυτά, κρίματα των ανθρώπων! Όταν ξεκινούμε γιατί ο Θεός το επίτρεψε αυτό, γιατί έτσι γιατί αλλιώς, τότε γινόμαστε κτηνώδεις, διδάσκαλοι του κακού και προσπαθούμε μέσα από την δική μας μηδαμινότητα να ερμηνεύσουμε την τελειότητα και παγγνωσία του Φιλεύσπλαγχνου Θεού, ο οποίος εργάζεται αδιάλειπτα και αθόρυβα για τη σωτηρία όλου του κόσμου.

Αγαπητέ αναγνώστη, ΜΗΝ προσπαθείς να δώσεις τη δική σου εξήγηση σε όλα! Εργάσου πρώτα στην «αγάπη» και ο Θεός με το διάβα του χρόνου, θα σου χαρίσει σοφία, να διακρίνεις καταστάσεις και γεγονότα.

Η «Βασιλεία των Ουρανών» του κάθε ανθρώπου επέρχεται με το θάνατό του. Δεν ξέρουμε αν ο θάνατός μας, προηγείται της συντέλειας του κόσμου. Με το να καθόμαστε να ερμηνεύουμε του καιρούς καταντούμε μελλοντολάγνες και αποσπόμαστε από τα «του αγώνος».

Στον κόσμο τεκταίνονται ποίκιλα γεγονότα και πολλά από αυτά γίνονται πίσω από τις πλάτες μας. Εύλογο είναι ο Χριστιανός, ν’ αγωνιά και να προσπαθεί να αμυνθεί. Αυτή η αγωνία όμως δεν πρέπει να οδηγεί σε παραλήρημα, σε αγχώδης καταστάσεις «…Τι κάνουμε τώρα, είμαστε χαμένοι!!!...» Όχι, προς Θεού. Αυτό θέλει ο μνησίκακος διάβολος, να σπείρει τον πανικό και την απόγνωση και να μας οδηγήσει την απελπισία.

«…τὸ κράτος μου, πρὸς σὲ φυλάξω, ὅτι σύ, ὁ Θεός, ἀντιλήπτωρ μου εἶ…» Ψαλ. 58,10  δηλ. την σωτηρία και ασφάλειά μου, θα αναθέσω εις Σε, διότι συ είσαι ο Θεός μου, ο προστάτης και υπερασπιστής μου.

Το βιβλίο της Αποκάλυψης δεν έχει γραφεί για να μας αγριέψει, ούτε για να μας αγχώσει και για να μας ξεσηκώσει. Αλλά αντιθέτως, η Αποκάλυψη έχει γραφεί, για να μας δείξει το θέλημα του Θεού, το οποίο, η Εκκλησία με τη σειρά της, θα το διακρίνει, ώστε να μας οδηγήσει σε οδό σωτηρίας.

Δυστυχώς στις μέρες μας συμβαίνουν 3 πολύ άσχημα πράγματα:

Α. Δίνουμε έμφαση και εστιάζουμε στα περί «καρτών». Στην Ελλάδα περί κάρτας του πολίτη (ΑΜΚΑ), περί των «chip» που ξεκίνησαν να εμφυτεύουν στα ζώα και τις μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούν για να τις μεθοδεύσουν και στους ανθρώπους. Όλοι αυτοί που τα μεθοδεύουν τους ξέρουμε, και φρόνιμο είναι όταν θα μας τα επιβάλλουν να αρνηθούμε. Τα μελλούμενα δεν πρόκειται να τα αλλάξουμε και ότι πρόκειται να συμβεί θα υπομένουμε με πίστη στον Πανάγαθο Θεό, γιατί δεν θα αφήσει τον κλήρο Του επί ασεβών ρομφαία. «…Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει…» Ψαλ. (22,1) Στον κατάλληλο καιρό θα δοθούν οδηγίες για το πώς και με ποιο τρόπο πρέπει να ενεργήσουν οι πιστοί.

Το να αναλωνόμαστε μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν αντιστεκόμαστε στον αντίχριστο. Ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος βάδιζε στα μαρτύρια αδίστακτα, ομολογώντας με λεβεντιά και όχι φοβίες. Το ίδιο και οι μυριάδες μάρτυρες που δοξολογούσαν «επί καμίνης»[1] τον Ένα και Τριαδικό Θεό, αψηφώντας τον επικείμενο θάνατο, γιατί θα πήγαιναν μια ώρα αρχύτερα κοντά στον πανάγαθο και γλυκύτατο Θεό.

Β. Ο πανικός που δημιουργείται – Τι σχέση έχει με την «ειρήνη» του αγίου Πνεύματος;

Ο άνθρωπος του Θεού, αισθάνεται τέτοια ειρήνη, που καμιά λέξη δεν μπορεί να την εκφράσει (Ιωα 14:27) και (Ιωα 15:19). Σε εκείνους τους ανθρώπους τους οποίους ο κόσμος αυτός μισεί, αλλά που έχουν εκλεγεί από τον Κύριο, ο Κύριος δίνει εκείνη την «ειρήνη» που οι δίκαιοι αισθάνονται μέσα τους, που σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου «…την πάντα νούν υπερέχουσαν…» (Φιλιπ. 4:7). Ο Χριστός την αποκαλεί «ειρήνη», η οποία πηγάζει από την δική Του γενναιοδωρία, διότι καμία πρόσκαιρη επίγεια ευτυχία δεν μπορεί να την δώσει στον άνθρωπο, αλλά χαρίζεται από ψηλά από τον ίδιο το Θεό.

Γ. Ρήξη με την εκκλησία. Κέντρα και φορείς μέσα στο χώρο, πιάνουν αρμοδιότητες της Ιεράς Συνόδου – η οποία κατά κάποιους κοιμάται και αδιαφορεί και ότι θα ξεπουλήσει την πίστη. Κλονίζεται η σχέση με θεσμική υπόσταση της Εκκλησίας, η οποία δεν είναι μόνο θεσμική, είναι και θεολογική.

 ++++++ ΛΟΓΙΑ ΠΑΤΗΡ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ ΠΕΡΙ ΠΟΙΜΕΝΩΝ++++++

«…Ἀπ’ ἀρχῆς τῆς συστάσεως  τῆς ἁγίας ἡμῶν ἐκκλησίας δὲν ἔπαυσαν ἐπιδρομαὶ λύκων. Ἀλλ’ οἱ θεῖοι ποιμένες, οἱ γνήσιοι, οἱ ὄντως ἀληθεῖς, οἱ ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ τῶν λογικῶν προβάτων δι’ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ Τοπικῶν, διὰ κηρυγμάτων, διὰ λόγων, διὰ παραινέσεων καὶ νουθεσιῶν, δι’ ἐπιστολῶν ἐξοστράκιζον καὶ ἀπεδίωκον  τοὺς λυμώδεις λύκους, τοὺς διαφόρους αἱρετικοὺς μακρὰν τοῦ ποιμνίου αὐτῶν καὶ οὕτω διέσῳζον τὰ ἑαυτῶν πρόβατα.

Τούτους ἂς μιμηθῶσιν οἱ νῦν ποιμένες καὶ διὰ συγκροτήσεως Συνόδου, διὰ κηρυγμάτων, διὰ συμβουλῶν καὶ νουθεσιῶν ἂς ἀσφαλίσωσι τὰ ποίμνιά των, ἐξοστρακίζοντες καὶ ἀπομακρύνοντες αὐτούς, τοὺς σημερινοὺς λοιμώδεις λύκους, τοὺς φίλους καὶ ἀδελφοὺς τοῦ κακόφρονος Ἀρείου, τοὺς δολίους ὑπηρέτας τοῦ σατᾶν, τὰ ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἐὰν οἱ ποιμένες τῶν ἀλόγων προβάτων ἔχουν μεγάλην προσοχὴν καὶ ἀγρυπνοῦσι μὴ τυχὸν καὶ τοὺς ἁρπάσῃ ὁ λύκος κανὲν πρόβατον, καὶ ἐὰν φανῇ τις λύκος, τρέχουν μετὰ σπουδῆς, μὲ ὅπλα, μὲ κύνες, μὲ φωνὰς καὶ διώκουν καὶ ἀπομακρύνουν τὸν λύκον, οὕτω καὶ ἡμεῖς οἱ πνευματικοὶ ποιμένες ὀφείλομεν νὰ ἔχωμεν μεγάλην προσοχὴν διὰ τὰ λογικὰ πρόβατά μας, τοὺς χριστιανούς, νὰ μὴ ἁρπάσῃ ὁ νοητὸς λύκος κανὲν καὶ ἐὰν φανῇ τις λύκος, νὰ τὸν ἀπομακρύνωμεν.

Ποίαν ἀπολογίαν θὰ δώσωμεν, ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως, ὅταν οἱ μὲν τῶν ἀλόγων προβάτων ποιμένες δεικνύουν τόσην ἐπιμέλειαν καὶ φροντίδα διὰ τὰ ἄλογα πρόβατα νὰ τὰ σώσουν, καὶ ἡμεῖς οἱ πνευματικοὶ ποιμένες νὰ δεικνύωμεν τόσην ἀμέλειαν καὶ ἀδιαφορίαν βλέποντες πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν μας τὰ λογικὰ πρόβατα νὰ τὰ κατατρώγουν καὶ καταξεσκίζουν οἱ νοητοὶ λύκοι, οἱ ποικίλοι καὶ διάφοροι αἱρετικοί;

Πολλάκις πταίουν καὶ τὰ πρόβατα, ὅταν δὲν ἀκούουν τὴν φωνὴν τοῦ ποιμένος• ἵλεως γενοῦ Κύριε!...»

                                                 +++++++++++++++++++++++++++

Μόνοι μας νομίζουμε ότι κατανοούμε το πρόβλημα και έτσι απομονωνόμαστε από την Εκκλησία και δημιουργούμε νοσηρά εκκλησιολογία.

Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που αγνοούν ότι υπάρχει ο αντίχριστος, μιλάμε τώρα για δύο άκρα αντίθετα. Έχουν εστιάσει εις το «…φιλοσοφείν…» της ζωής, θυσίασαν τον προσωπικό τους αγώνα στην κοσμική «ανάπαυση» και κοιμώμενοι δεν τους ενδιαφέρει για το τι μέλλε γενέσθαι. Αδιαφορούν για το λόγο του προφήτη Δαυίδ «…συναγάγετε αὐτῷ τοὺς ὁσίους αὐτοῦ, τοὺς διατιθεμένους τὴν διαθήκην αὐτοῦ ἐπὶ θυσίαις…» Ψαλ. 49,5 δηλ. συναθροίσατε όσους με αγαθή διάθεση και με ευλαβείς θυσίες, εδέχθησαν τη διαθήκη του στο όρος Σινά. Προτίμησαν τον δρόμο της καλοπέρασης και όχι της θυσίας.   

  

Έχουν υποπέσει στον 3^ον πειρασμό που δέχτηκε ο Κύριος στην έρημο – να υποκύψουν πάσας τα βασιλείς και τη δόξα του κόσμου – «…πάσας τας βασιλείας… σοι δώσω… συ ουν εάν προσκυνήσης ενώπιον εμού….». Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτώ· «…γέγραπται γαρ, Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις…» (Δευτ. 6,13· 10,20).

Δεν τους ενδιαφέρει. Τα βγάζουν προς τον ζην και αδιαφορούν… Τρέφουν τη σάρκα και όχι το πνεύμα.

Υπάρχει και η κατηγορία των χριστιανών, που δεν ξέρουν τι χριστιανοί είναι!!!! Ζουν μια καθημερινή, μονότονη ζωή. Παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, μόλις μάθουν κάτι περί αντίχριστου, μπαίνουν λογισμοί ανησυχίας - θα τους πλησιάσει, θα τους βασανίσει, θα τους εκδιώξει - γι’ αυτό και πρέπει να είναι ενήμεροι, να προσέχουν τα σημεία και να αγρυπνούν… Αλλά φτάνουν στο άλλο άκρο, της υπερβολής και του πανικού, και βλέπουν τον αντίχριστο παντού και έτσι ξεκινούν τα παρατράγουδα.

Δεν πρέπει να είμαστε Χριστιανοί φυσιολογικοί και ήρεμοι; Που είναι η «ειρήνη» του Θεού στις καρδιές μας; Δεν πρέπει να είμαστε σε κατάσταση πανικού! Πανικοβλημένοι και τρομοκρατημένοι, γελοιοποιείται η πίστη μας στο Θεό, στο Χριστό!

Ο Άγιος Ειρηναίος έλεγε πως «…ασφαλέστερον και ακινδυνότερον είναι να περιμένει κανείς την έκβαση της προφητείας…». ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΘΕΛΗΜΑ! Αν θέλουμε να χαριτωθούμε εν Θεώ, πρέπει να είμαστε ταυτισμένοι πλήρως με το θέλημα Του.

Βαπτιστήκαμε και μας δόθηκε η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, μας έχει ήδη ξεχωρίσει ο Θεός για δικούς Του λόγους. «…σφραγίσωμεν τους δούλους του Θεού επί των μετώπων αυτών, ίνα μη κινδυνεύσομεν από αυτόν…».

Ο Θεός δεν θα αφήσει με κανένα τρόπο να χαθεί το κλίμα της πίστεως, μέσα από το σχήμα που ο Ίδιος καθόρισε, της Εκκλησίας Του. «…πρόσωπον δὲ Κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας κακὰ τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶν…» Ψαλ. 33,17 δηλ. οργισμένο το πρόσωπο του Κυρίου, έχει στραφεί εναντίον των πονηρών ανθρώπων, δια να τους εξολοθρεύσει από την γη και να σβήσει και αυτήν ακόμη την ανάμνησή τους.

Γι αυτό ας εστιάσουμε στον αγώνα μας, για να έχουμε μεγαλύτερη ανάπαυση. Ας προετοιμαστούμε πνευματικά ώστε όταν θα έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα, να ομολογήσουμε με γενναιότητα ανδρεία και παρρησία σαν πραγματικά παιδιά του Υψίστου, γιατί «…θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες…» Ψαλ. (81, 6) και όχι με επιπόλαιους τρόπους που δεν κοσμούν την ταυτότητά μας.

Ο αντίχριστος, δεν ξέρουμε αν γεννήθηκε, αλλά το αντιχριστιανικό σύστημα του λειτουργεί, και αυτό που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να ζήσουμε την Εκκλησία ως μυστήριο και όχι ως λέσχη που έχουμε μεταξύ μας συνήθειες και κοινωνικές υποχρεώσεις και μία καθηκοντολογία.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ… 

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΤΩΘΕΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΒΕΙΤΕ ΣΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΜ. ΕΝΟΤΗΤΑΣ 

18. ΦΟΒΟΣ… ΑΓΩΝΙΑ…ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ - ΜΕΡΟΣ Β'

---

[1] Στις δυσκολίες της κάθε περίστασης.