70. ΓΙΑΤΙ ΘΛΙΒΟΜΑΣΤΕ;...

 

Πίστευε ἀκράδαντα ὅτι πάσχουμε μόνο μέχρι νὰ ταπεινωθοῦμε. Μόλις ταπεινωθοῦμε, ἔρχεται τὸ τέλος τῶν θλίψεων, γιατὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἐξαιτίας τῆς ταπεινῶσεως, πληροφορεῖ τὴν ψυχὴ ὅτι σώθηκε.

Μεγάλη δόξα στὸν Κύριο, γιατὶ μᾶς ἀγαπᾶ τόσο πολύ, καὶ ἡ ἀγάπη αὐτὴ γνωρίζεται μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

+=+=+=+=+=+=+=+=+=+

Προσευχή αγίου Σιλουανού: «...Σε παρακαλώ, Ελεήμων  Κύριε, να Σε γνωρίσουν διά Πνεύματος Αγίου όλοι οι Λαοί της γης. Όπως αξίωσες εμένα τον αμαρτωλό να Σε γνωρίσω με το Άγιο Πνεύμα Σου, μακάρι να Σε γνωρίσουν έτσι οι Λαοί της γης και να Σε υμνούν ημέρα και νύχτα…».

 

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (✞ 24 Σεπτεμβρίου 1938)

Ξ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ ΘΕΕ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΝ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ... «ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΥΡΙΕ, ΒΟΗΘΕΙ ΜΟΙ ΤΗ ΑΠΙΣΤΙΑ»

 

Πιστεύω Κύριε και ομολογώ ότι συ είσαι ο Θεός μου,

στα όσα δύσκολα περνώ,εσύ γίνεσαι ο βοηθός μου.

 

Επί την σκέπη των πτερύγων Σου[1] αγάλλομαι και ηρεμώ,

αλλά με της αμαρτίας μου τα βάρη, απομακρύνομαι και ολιγοψυχώ.

 

Ο άνθρωπος βλέπει συχνά φόβο εκεί που δεν υπάρχει φόβος,[2]

αλλά με το Θεό υπάρχει ειρήνη-σιγουριά, απαλείφεται ο τρόμος.

 

Μη φοβηθείς και μην ταραχθείς άνθρωπε ως εσχάτου της γης[3]

απλά υπάκουσε και υπέμεινε τον Κύριο για να δύνασαι να ζεις.

 

Τον άπιστο, Κύριε, άνθρωπο τον κάνεις πιστό, αρκεί να το ζητήσει,

μόνο καλή προαίρεση και ζεστή καρδιά, και την τάση ν’ αγαπήσει.

 

Θ’ αρματώσεις τότε Κύριε τον άνθρωπο, με τα όπλα της δικαιοσύνης[4]

θα καταστρέψεις το χειρόγραφο των αμαρτιών, και θα μας απαλύνεις[5]

  

Επί την σκέπη των πτερύγων σου Κύριε αγάλλομαι και ελπίζω,[6]

και θερμά το «…Άγιος Κύριος Σαβαώθ…» μέσα μου ψελλίζω.

 

Πιστεύω ότι δεν θα με εγκαταλείψεις αλλά πολλές φορές απελπίζομαι,

κάνε με παιδί της Χάριτός Σου και δείξε μου πως πρέπει ν’ αγωνίζομαι.

 

Πιστεύω ότι φροντίζεις όχι μόνο τα παιδιά μου αλλά και όσους αγαπώ,

αλλά όταν Κύριε πνίγομαι και θλίβομαι, θέλω μόνο σε Σένα να τα ομολογώ.

 

Πω, πω Κύριε ντρέπομαι για την κατάντια του κόσμου

γιατί αποκλίναμε όλοι της Αγίας Σου οδού και νόμου!

 

Γιατί άνθρωπε κάθεσαι σε συνέδρια ανομίας[7] και λογαριάζεις χωρίς το Δημιουργό,

θα διασκεδάσει ο Κύριος τις βουλές σου[8], και θα σβήσει κάθε σου δόλιο στόχο.

 

Ο ένας αποστρέφεται τον άλλον ακόμα και τον ίδιο του αδερφό

ενώ είναι η εικόνα του Θεού που διώκεται, σας συνυπογραφώ.

 

Στον κόσμο πλανάται η οσμή του θανάτου και της διάστασης,

όμως εσύ Κύριε είπας «…εγώ ειμί η Ζωή και η Ανάστασις…»!

 

«Η πίστη σφραγίζει στόματα λιονταριών»  και διώχνει τους πολεμίους,

μας στεριώνει στον αγώνα και τρέπει εις φυγήν τους κατά καιρόν αγρίους. 

 

Κύριε μας είπες πως αν τηρήσουμε, εν υπομονή, τον Νόμο Σου,

θα μας τηρήσεις αβλαβείς και θα μας θέσεις κληρονόμους Σου.[9]

 

Αυτός που θα αντέξει και νικήσει, θα τοποθετηθεί σε «λίθου γωνία»,

δεν θα εξέλθει ποτέ από τον Άγιο Ναό Σου, και θα έχει ζωή αιωνία.

 

Αλλοίμονο στον κόσμο μας και στους κατοίκους ετούτης της γης,

όταν η Κρίση του Κυρίου μας φθάσει και των δικαίων η εκλογή.

 

Τί τρόμος θα υπάρξει στις τάξεις των ανθρώπων όταν θ’ ανοίξουν οι ουρανοί,

και δουν τα φωτεινά τάγματα αγγέλων μέσα από την τωρινή σκοτεινή γη;

 

Στις πονηρές ετούτες μέρες ας μην πέσω σε ύπνο αμέλειας και ραθυμίας,

αλλά ας νοιαστώ για την ψυχή μου, με ζωή ισάγγελης κοινωνίας.

 

Φύλαξέ με Κύριε από τα χέρια αμαρτωλών και άδικων προς με ανθρώπων,

γιατί συνεδριάζουν και διαλογίζονται σε βάρος των δικών μου κόπων.

 

Απάλλαξέ με από ανθρώπους που εργάζονται το άνομο,

και ας μη επιπέσει η ζωή μου στις παγίδες και στο παράνομο.

 

Σφράγισέ με Κύριε με την ανεξίτηλη σφραγίδα του Αγίου σου Πνεύματος,

ευλογία που στον άνθρωπο δόθηκε με το χρίσμα του αγίου Σου Βαπτίσματος.

 

Μπόλιασε εμένα το αγριόδεντρο στην ήρεμη και καρποφόρα ελιά,

και μεταφύτευσέ με στο νοητό Σου ελαιώνα, που πάσα η φύση αγαλλιά.

 

Μην μ’ αφήσεις σαν την άκαρπη  και καταραμένη συκιά,[10]

αλλά σπλαχνίσου με όπως η μάνα το παιδί και δείξε μου επιείκεια.

 

Κάνε με Κύριε πιστό στα λόγια και στα έργα, πράγμα δύσκολο,

αλλά με Σένα, «…τα πάντα εστί δυνατά…», πράγμα εύκολο.[11]

 

Αν ο Θεός αποκαλείται Πιστός και Δίκαιος κατά θεία ονομασία,

τι αξίωμα περιμένει τον κάθε άνθρωπο αν αποκτήσει αυτήν την επωνυμία;

 

Πιο πλούσιος από τους άρχοντες κυρίους γίνεται ο πιστός άνθρωπος,

και από δουλόπρεπος και άσημος στον κόσμο γίνεται μεγαλόπρεπος.

 

Όπως ο γεωργός πιστεύει πως με τους κόπους του, θα συνάξει τους καρπούς του,

έτσι και ο πιστεύων, θα καρπώνεται τη γλυκύτητα του Πνεύματός Σου.

 

Όπως ο ναυτικός εναποθέτει την πίστη του σ’ ένα κομμάτι ξύλο,

έτσι και εγώ να κρατηθώ αβλαβής στο ύψος των κυμάτων, με απαράμιλλο ζήλο.

 

Όπως τα περισσότερα πράγματα έχουν οικοδομηθεί στα θεμέλια της πίστης,

έτσι και ο Κύριος δια πίστεως, αποτελεί στερέωμα, καταφυγή και ρύστης.[12]

  

Χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευαρεστήσομε τον Θεό,[13]

ακόμα και έργα αγαθά να κάνουμε όλα μάταια, σας διαβεβαιώ.

 

Αν δεν πιστέψομε, δεν θα γευτούμε δωρεές της Χάριτος έμπλεοι [14]

θα παραμείνομε τυφλοί και αδαείς, σαν άνθρωποι πνευματικά παράλυτοι.

 

Φώτισε Κύριε τη συνείδησή μου, τροφοδότησε τη σύνεσή μου,

ώστε και σ’ αυτήν τη ζωή να βιώσω την αναγέννησή μου.

---

[1] Ψαλμός 62

[2] Ψαλμός 52: «...ἐκεῖ ἐφοβήθησαν φόβον, οὗ οὐκ ἦν φόβος…»

[3] Τροπάριο «…ότι μεθ’ ημών ο Θεός…»

[4] Β’ Κορ. (6, 7)

[5] Κολ. (2, 14)

[6] Ψαλμός (62, 8) Και ότι ετήρησαν τον λόγον της υπομονής μου, καλώ σε τηρήσω εκ της ώρα του πειρασμού. Ο νικών ποιήσω αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου και εξώ ου μη εξέλθη έτι.

[7] Ψαλμός (25, 4)

[8] Ψαλμός (32, 10)

[9]  Αποκ. (3, 12) ῾Ο νικῶν, ποιήσω αὐτὸν στῦλον ἐν τῷ ναῷ τοῦ Θεοῦ μου, καὶ ἔξω οὐ μὴ ἐξέλθῃ ἔτι.

[10] Ματθ. (21, 19)

[11] Παροιμ. (20, 6)

[12] Ψαλμός (17, 3)

[13] Εβρ. (11, 6)

[14] Ησ. (7, 9)

69. ΠΩΣ ΑΠΟΚΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ;

 

Καλλιεργώντας την πίστη μας μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες.

Αυτό, δυστυχώς, δεν μας αρέσει και το λησμονούμε.

Κάποιος χριστιανός έλεγε στον πνευματικό του, «…προσευχηθείτε, σας παρακαλώ, να μου δώσει  ο Κύριος υπομονή…».

Κι εκείνος του είπε :  «…έλα να προσευχηθουμε μαζί…».

Άρχισε, λοιπόν, ο πνευματικός να λέει στην προσευχή :  «…Κύριε, σε παρακαλούμε, δώσε στον δούλο σου ατίθασα παιδιά, δύστροπους συνεργάτες, ασθένειες, κατατρεγμούς...».

Τρομαγμένος ο Χριστιανός διέκοψε την προσευχή για να παραπονεθεί : «…Τι είναι αυτά που λέτε; Εγώ ζήτησα υπομονή!..».

Τότε ο πνευματικός του εξήγησε ότι μέσα από αυτές τις δυσκολίες θα γεννηθεί στην ψυχή του η πολυπόθητη υπομονή.

Δεν υπάρχει ωραιότερη δοξολογία προς τον Θεό και μεγαλύτερη ήττα του διαβόλου από το να μένουν οι πιστοί σταθεροί και με υπομονή μέσα στις θλίψεις, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό! Γένοιτο!