11. ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΟΜΕΝΕΙ - Αγίου Νικολάου Αχρίδος

«…Μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει όλα τα λυπηρά αυτής της ζωής με καρτερία κι ελπίδα στο Θεό. Γι’ αυτόν η κάθε μέρα θα είναι μήνας στον ουρανό, ενώ στον άπιστο θα μοιάζει με χρόνο ολόκληρο. Γιατί ο άπιστος χαίρεται μόνο όταν δεν υποφέρει· κι όταν υποφέρει, το κάνει χωρίς υπομονή κι ελπίδα στο Θεό και δυσανασχετεί…»

Αγίου Νικολάου Αχρίδος

10. ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΤΕ ΓΙ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ - Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

«…Είναι μέγα έργον ενώπιον του Θεού, το να προσεύχεται κανείς γι’ αυτούς που τον αδικούν και τον προσβάλλουν. Εξαιτίας αυτού θα του δώσει ο Κύριος τη χάρη και θα γνωρίσει με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο…».

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

5. ΚΥΡΙΑΚΗ E’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. (8, 28-34, & 9, 1)

«…Τω καιρώ εκείνω, ελθόντι τω Ιησού εις το πέραν, εις την χώραν των Γεργεσηνών, υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι εκ των μνημείων εξερχόμενοι, χαλεποί λίαν, ώστε μή ισχύειν τινά παρελθείν δια της οδού εκείνης. Και ιδού έκραξαν λέγοντες «τί ημίν και σοί, Ιησού υιέ του Θεού• Ήλθες ώδε πρό καιρού βασανίσαι ημάς» Ήν δέ μακράν απ’ αυτών αγέλη χοίρων πολλών βοσκομένη. Οι δέ δαίμονες παρεκάλουν Αυτόν λέγοντες” ει εκβάλλεις ημάς, επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων. Και είπεν αυτοίς” υπάγετε. Οι δέ εξελθόντες απήλθον εις την αγέλην των χοίρων’ και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανον εν τοις ύδασιν. Οι δέ βόσκοντες έφυγον, και απελθόντες εις την πόλιν απήγγειλαν πάντα και τα των δαιμονιζομένων. Και ιδού πάσα η πόλις εξήλθεν εις συνάντησιν τω Ιησού, και ιδόντες αυτόν παρεκάλεσαν όπως μεταβή απο των ορίων αυτών. Και εμβάς εις πλοίον διεπέρασε και ήλθεν εις την ιδίαν πόλιν..…»

ΑΝΑΛΥΣΗ 

Στο σημερινό Ευαγγέλιο έχουμε το δράμα των δύο δαιμονισμένων που πάσχουν και υποφέρουν ζώντας «…εκ των μνημείων…». Μέσα σ’ αυτήν την ευαγγελική περικοπή βλέπουμε τη θηριωδία και απανθρωπιά, του μίσους του διαβόλου εναντίον του ανθρώπου αλλά και την απέραντη μακροθυμία του Θεού, όχι μόνο στον άνθρωπο, αλλά και στον ίδιο το διάβολο.

      1.   Οι ιδιότητες του μνησίκακου εχθρού

Ο διάβολος ήταν λογικό δημιούργημα του Θεού, όπως και ο άνθρωπος και ανήκε στον πνευματικό κόσμο, στο 10^Ο αγγελικό τάγμα του εωσφόρου.

Δεν δημιουργήθηκε για να είναι κακός, γιατί ο Θεός κανένα κακό δεν εποίησε, «…εποίησε τα πάντα καλά λίαν…».

Το κακό άλλωστε όπως λένε οι άγιοι Πατέρες δεν έχει δική του υπόσταση, είναι ανύπαρκτο. Ονομάζεται κακό όταν δεν υπάρχει καλό. Για να το νοήσουμε καλύτερα ας δούμε κάποια παραδείγματα δεν υπάρχει κρύο. Το κρύο δεν μετριέται, είναι ανυπόστατο. Είναι η έλλειψη της ζέστης (θέρμης). Όπως και το σκοτάδι! Δεν υπάρχει σκοτάδι αλλά έλλειψη του αυτού που αυτό είναι το φως. Υπάρχει μερικό φως, υπάρχει άσπρο φως, υπάρχει χαμηλό φως, αναβοσβησμένο φως, κανονικό φως, έντονο φως. αλλά αν δεν έχουμε στιγμιαία φως, δεν έχουμε τίποτα και λέγεται σκοτάδι! Αν δεν ήταν έτσι θα μπορούσαμε να κάνουμε το σκοτάδι σκοτεινότερο!

Την πνευματική φύση που πήρε από το Θεό, την μεταποίησε εξ αιτίας της παρακοής του στον Θεό και έγινε εχθρός του Θεού και αρχηγός του κακού.

Ουδεμία εξουσία έχουν επί των ανθρώπων! Γιατί αν είχαν θα μας αφάνιζαν αν του παρέδιδε την εξουσία ο Κύριος «εν λευκώ». Είναι μισάνθρωποι και ανθρωποκτόνοι.

Όταν λένε στον Θεό «…Ήλθες ώδε πρό καιρού βασανίσαι ημάς;…» τι σημαίνει αυτό;

Υποδηλώνει δύο καταστάσεις:

     

     1.    Θεωρούν βάσανο να μην τους επιτρέπεται από το Θεό να μας βασανίζουν

     2.  Το «…πρό καιρού…» δείχνει στους δύσπιστους την έλευση της Αναστάσιμης ζωής, εκεί που άπαντες θ’ αναστηθούν εν τη B’ Παρουσία του Θεού και τότε η ελευθερία που του δόθηκε σαν κοσμοκράτορας να εξουσιάζει με δόλο και με ψέμα θα καταργηθεί! Ο ίδιος ο διάβολος ομολογεί την ΙΔΙΑ του την ΚΑΤΑΔΙΚΗ, όπου θα παραδοθεί με τους ΟΜΟΙΟΥΣ του στη «…γέεννα του πυρός…», οπότε θα παραδοθεί σε πλήρη ακινησία.

Οι θείες εντολές οδηγούν τον άνθρωπο στην αγαπητική σχέση και κοινωνία με το Θεό, δηλ. στη σωτηρία και αυτό είναι που πολεμά ο διάβολος. Μας παρουσιάζει όλα αυτές τις εντολές βαριές και δύσκολες, ώστε ο άνθρωπος να καταφρονήσει τις εντολές του Θεού και καταφρονώντας αυτές να απορρίψει τον ίδιο το Θεό, που υπάρχει «μυστικώς» σ’ αυτές.

Όπως διαφαίνεται και μέσα από το Ευαγγέλιο, ο διάβολος όχι μόνο είναι ξένος και ελαχίστου ίχνους ελέους και συμπάθειας στο θύμα του, αλλά κινείται με πάθος και μανία εναντίον του.  Γνωρίζει ότι η απομάκρυνση από το Θεό είναι η χειρότερη κόλαση, το σκότος, ο βασανισμός, η δυστυχία, ο θάνατος. Ο «έρημος Θεού» είναι έρημος από τη ζωή της αγάπης, του φωτός, της Χάριτος, είναι δουλεία στο κράτος του θανάτου.

      2.   Παράσυρε και τον άνθρωπο

Ο εωσφόρος όμως δεν έγινε για να εξουσιάζει, μόνο να εξουσιάζεται. Ο άνθρωπος τάχθηκε να εξουσιάζει «όλα τα επί της γης», εφόσον βέβαια δεχόταν ο ίδιος να «εξουσιάζεται άνωθεν» και να καθοδηγείται στον τρόπο ζωής του από τον Θεό.

Αυτό έκανε τον διάβολο να φθονήσει τον άνθρωπο, έγινε ζηλόφθονος και χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να παρασύρει τον άνθρωπο ν΄ απομακρυνθεί από το Θεό, να χάσει δηλαδή την εξουσία που παραχωρήθηκε από το Θεό να «εξουσιάζει».

Στο Ευαγγέλιο μετά λύπης βλέπουμε πως παρά την τέλεση του θαύματος μπροστά στα μάτια των κατοίκων της περιοχής, αυτοί συνέχισαν την «χοιρώδη» ζωή τους – βουτηγμένοι μέσα στα πάθη της αμαρτίας – ζητώντας του Χριστού να φύγει, ώστε να συνεχίσουν ανεμπόδιστα τη ζωή που αυτοί είχαν επιλέξει. Τη ζωή του θανάτου.

      3.   Φοβούνται το Χριστό

Ενώ στους ανθρώπους γίνονται φοβεροί, ώστε κανένας να μη τολμάει να περάσει από το δρόμο που οδηγεί στα μνήματα, μπροστά στο Χριστό «…προσέπεσαν…» και «εδέοντο» όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς.

Αναγνωρίζουν την εξουσία Του και τον φοβούνται, γιατί δεν τον αγαπούν. «…ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον…» Ιωα. (4, 18) Δεν υποτάσσονται, γιατί η υποταγή προϋποθέτει ταπείνωση, πράγμα που δεν έχουν. 

Ο φόβος τους δεν τους επιτρέπει να κινούνται ανεξέλεγκτα αλλά μόνο εκεί που παραχωρεί ο Θεός. «…επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων…» Ζητούν από το Θεό να τους παραχωρήσει άδεια για που; Ακόμα και για τα ζώα! Πόσο μάλλον στον άνθρωπο.

Μισεί ακόμη και τα ζώα όπως και όλη τη δημιουργία. Αφού ο Κύριος από μακροθυμία συγκαταθέτει αυτοί μπαίνουν στους χοίρους και τους πνίγουν στη λίμνη.

Οι χοίροι είναι σύμβολο των ακάθαρτων ανθρώπων, που συντηρούν τα πάθη στις ψυχές τους και ζουν «χοιρώδη» ζωή. Αν δεν μετανοήσουν θα καταλήξουν στην απώλεια, όπως οι χοίροι που πνίγηκαν στην λίμνη. Είναι και μια προειδοποίηση πως αν ζουν «ζωή αποστασίας», «έρημοι Θεού», δίνουμε το δικαίωμα στο διάβολο να αποκτήσει εξουσία πάνω μας. Η ζωή της αποστασίας, απομακρύνει την Χάρη του Θεού και μας καθιστά έρμαιους και πιόνια του διαβόλου.

      4.   Ο Κύριος «λύει τα έργα του διαβόλου»

Ο Κύριος από την απέραντη του φιλανθρωπία έρχεται στη χώρα των Γεργεσηνών – περιοχή εθνικιστών δηλ. ειδωλολατρών – «οικεία θελήσει», επειδή αγαπά τον άνθρωπο. Η φιλανθρωπία Του δεν ανέχεται την τυραννία και βασανισμό του ανθρώπου από τον διάβολο και μάλιστα από ολόκληρη λεγεώνα.

Ελευθερώνοντας τους δυο ανθρώπους, θέλει να δείξει, πως έφθασε η ώρα της νίκης του Χριστού επάνω τους. Θέλει να δείξει ότι πλησιάζει η «κατά κράτος» ήττα τους, όταν θα ανέλθει στον σταυρό και θα πεθάνει, αλλά ποτέ δεν θα κάνει το θέλημά τους, την αμαρτία. Η αδιάσπαστη κοινωνία Υιού με τον Πατέρα, είναι ανάσταση και ζωή για την πεσούσα στον θάνατο της παρακοής ανθρώπινης φύσης.

Πεθάναμε γιατί κάναμε υπακοή στον εχθρό. Αναστηθήκαμε, γιατί ο Χριστός έκανε τέλεια υπακοή στον Πατέρα Του, ακόμα και τη στιγμή της ύψιστης οδύνης Του στο Σταυρό. Με το ξύλο του σταυρού δηλ. με τον οδυνηρότερο και ατιμώτερο θάνατο, ο Χριστός του αφαιρεί την εξουσία πάνω στην ανθρώπινη φύση. Υπέροχος είναι και ο ψαλμός στην Εκκλησία μας που λέει «…Ότε προσηλώθης τώ ξύλω τού σταυρού, τότε ενεκρώθη τό κράτος του εχθρού...»

      5.   Μπορούμε να τον νικήσουμε

Η αφελέστερη οχύρωσή μας εναντίον του μόνου εχθρού είναι η σχέση μας με το Θεό και η συνεχής μνήμη του αγίου ονόματός Του στην καρδία μας. 

Ο Χριστός νίκησε και ως άνθρωπος τον διάβολο και όλες τις δυνάμεις και πανουργίες του γιατί ζούσε αχώριστος από τον Θεό Πατέρα και έκανε πάντα το θέλημά Του. 

Τέτοια σχέση να προσπαθήσουμε να έχουμε και εμείς για να μπορέσουμε να φθάσουμε σε σημεία τελειότητας.

Αντίθετα με την παρακοή γινόμαστε δούλοι στην αμαρτία και τον διάβολο.

Η ταύτιση του θελήματός μας με του Θεού να γίνει καθημερινή μέριμνά μας «…Κύριε δίδαξον με του ποιεί το θέλημά Σου…».

Ας προσπαθήσουμε όπως μας καθοδηγούν και  οι Πατέρες να μην αφήνουμε να χρονίζει η αμαρτία μέσα μας. Να την νεκρώνουμε άμεσα με το μυστήριο της Εξομολογήσεως. Να προσπαθούμε συνεχώς να εργαζόμαστε τις εντολές του Θεού και να έχουμε στο νου μας θεία νοήματα.

Ας χρησιμοποιούμε καθημερινά το «μαστίγιο» της ευχής που τρέπει τον πονηρό σε φυγή. «…Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με…». Η θεοπρεπής ζωή συνιστάται στην ταπείνωση, την αυτομεμψία, την αγάπη, τη μετάνοια. 

4. ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ευαγγέλιο Κυριακής: Ματθ. (8, 5-13)

«…Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, 5 ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· 6 Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. 7 καὶ λέγει αὐτῷ ὁ  Ἰησοῦς· ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. 8 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. 9 καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. 10 ἀκούσας δὲ ὁ  Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ  Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. 11 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ  Ἀβραὰμ καὶ  Ἰσαὰκ καὶ  Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, 12 οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. 13 καὶ εἶπεν ὁ  Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῳ· ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ.…»

ΑΝΑΛΥΣΗ

Στο σημερινό Ευαγγέλιο μας μιλά για τον Ρωμαίο εκατόνταρχο (αξιωματικό του στρατού), που είχε το δούλο του άρρωστο, παράλυτο, και κατάκοιτο ανήμπορο. Κατέφυγε όμως στο Χριστό, τον παρακάλεσε, και αφού ο Κύριος θαύμασε την πίστη του, θεράπευσε τον δούλο του, αλλά και φανέρωσε στον κόσμο το μεγάλο θησαυρό της πίστεως, που έκρυβε ο εκατόνταρχος μέσα του.

Ας μελετήσουμε και αναλύσουμε τον άνθρωπο αυτό, γιατί το παράδειγμά του θα παραδειγματίσει και μας, στον «εν Χριστώ» αγώνα μας.

      1.   Ο εκατόνταρχος ήταν «εθνικός»

Ο εκατόνταρχος δεν προερχόταν από το λαό των Ιουδαίων (δηλ. ήταν απ’ αυτούς που δέχθηκαν τον Νόμο, τα κηρύγματα των Προφητών, αλλά ήταν ξένος προς τον λαό αυτό. Ήταν εθνικός δηλ. ειδωλολάτρης και εργαζόταν ως αξιωματικός στο Ρωμαϊκό στρατό.

Ο Θεός όμως δεν ξεχωρίζει γένη, δεν ξεχωρίζει εθνικότητες, δεν ξεχωρίζει χρώματα. Είναι Θεός όλου του κόσμου και «θέλει πάντας σωθήναι». Αν ο Θεός έκανε διακρίσεις τότε δεν θα μιλούσαμε για τέλειο Θεό, αλλά για Θεό συμφεροντολόγο, Θεό ταγμένο μόνο για ορισμένους. Ο Θεός όμως δεν είναι έτσι! Είναι Πατέρας όλων των ανθρώπων, μηδενός εξαιρουμένου! Δεν θυσιάστηκε για ορισμένους, αλλά υπέρ όλου του κόσμου.

Ο απ. Πέτρος διαλαλεί «…ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστι…»

Ο εκατόνταρχος βλέπουμε παρόλο που δεν έχει διδαχθεί τον Λόγο του Θεού, εν τούτοις η καρδιά του κτυπά για το Χριστό. Αναγνωρίζει τη θεότητά Του, γνωρίζει την κυριαρχία Του και την εξουσία Του πάνω στις δυνάμεις της φύσης «…και οι άνεμοι και οι θάλασσα υπακούουσιν αυτώ…» (Ματθ. 7, 29 & 8, 27). Τον αναγνωρίζει ως Θεό των ανθρώπων και όλης της πλάσης.

Πως όμως; Τι είναι αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει την θεότητα του Χριστού; Τι ήταν αυτό που τον έκανε να δει την Αλήθεια;

Ίσως να ήταν από εκείνους, που ενώ δεν κατέχουν τον Νόμο του Θεού, κάνουν το θέλημά Του, γιατί τον νόμο τον έχει εκ φύσεως ο άνθρωπος γραμμένο στην καρδιά του. Και αυτό που μετράει για το Χριστό, είναι το περιεχόμενο της καρδιάς και όχι τα εξωτερικά σχήματα.

      2.   Η πίστη του εκατόνταρχου

Η πίστη του εκατόνταρχου είναι πρωτοφανής. Όλοι οι άλλοι συνήθιζαν να φέρουν τους ασθενείς στον Χριστό για να τους θεραπεύσει, ο εκατόνταρχος δεν το έπραξε. Ο ιερός Χρυσόστομος μας διαβεβαιώνει πως αυτό δεν έγινε ένεκα της παράλυσης του δούλου του, αλλά δια της μεγάλης πίστης του εκατόνταρχου σ’ Αυτόν που είναι η ίδια η Ζωή. Η πίστη του μας διαβεβαιώνει ο ιερός Χρυσόστομος ήταν πιο μεγάλη και από αυτών που κατέβασαν τον παράλυτο από τη στέγη. Πίστευε πως μια διαταγή του Χριστού, ένα νεύμα του, και όλα θα ήταν όπως πριν. Οι αποστάσεις δεν έχουν θέση στην παντοδυναμία του Θεού, γι’ αυτό και θεώρησε περιττό να το φέρει μαζί του.

Αυτό φαίνεται και από τα λόγια του, όταν πλησίασε το Χριστό και του είπε: «…Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος…». Θέτει το πρόβλημα χωρίς να λέει τι θέλει. Πιστεύει το Θεό ως παντοδύναμο, και το πάσα φύση έργο, πράξη, αλήθεια ή ψέμα είναι εμπρός του Θεού και δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Τον ονομάζει Κύριο, γιατί έχει κυριότητα σε όλα.

Η πίστη του ακόμα φαίνεται στην αγάπη που έχει για το δούλο του, κάτι ασυνήθιστο για ένα μη πιστό και μάλιστα σε μια εποχή, που οι δούλοι θεωρούνταν χειρότεροι και από τα ζώα. Δεν ήταν δυνατό να έχει τέτοια αγάπη, αν δεν πίστευε και δεν είχε την αίσθηση του αληθινού Θεού. Ο πιστός στο Θεό διαφέρει από τον άπιστο και στα λόγια και στα έργα και στους τρόπους.

      3.   Πως απαντά ο Χριστός

Η απάντηση του Χριστού ήταν άμεση και επίσης απέβλεπε στην φανέρωση αυτής της μεγάλης πίστεως που έκρυβε μέσα του. Για να αναδείξει το μεγαλείο της πίστεως του, του λέει «…ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν...». Ο εκατόνταρχος δεν υπερηφανεύεται για την τιμή που του γίνεται. Κάθε άλλο. Σκέφτεται την μικρότητά και αναξιότητά του, μπροστά στην καθαρότητα και αγιότητα του Χριστού και απαντά: «…Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου…». Δηλ. αυτό που θα κάνεις στο σπίτι μου, πες ένα λόγο και θα υλοποιηθεί.

Με τα λόγια του φανερώνεται ο θησαυρός της πίστεως του. Πιστεύει στην θεία εξουσία του Χριστού και στο θαύμα της ίασης του παραλύτου.

Στη συνέχεια ο εκατόνταρχος με ένα υπέροχο παράδειγμα φανερώνει καλύτερα τι πίστευε για το Χριστό. «…Εάν εγώ λέει που βρίσκομαι υπό την εξουσία των ανωτέρων μου και εκτελώ τις διαταγές τους, αλλά έχω και μια μικρή εξουσία πάνω σε μικρούς στρατιώτες, και τους διατάσσω κάτι και το κάνουν αμέσως, πόσο μάλλον Εσύ, που είσαι Κύριος και εξουσιαστής όλων…».

Εδώ βλέπουμε τον εκατόνταρχο να ομολογεί το Χριστό ως Θεό, γιατί πιστεύει ότι είναι Κύριος και του θανάτου – θεϊκή ιδιότητα – που μόνο ο Θεός έχει και δύναται να θεραπεύει, και να επαναφέρει τους ανθρώπους εν ζωή. 

      4.   Η ταπείνωσή του

«…Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς…». Τα λόγια του αυτά φανερώνουν την ταπεινοφροσύνη του. Κατηγορεί τον εαυτό του «…ομολογεί την ευτέλειάν του, δεν την κρύβει…» όπως μας λέει και ο ιερός Χρυσόστομος.

Οι Πατέρες μας διαβεβαιώνουν πως θέλει τόλμη μεγάλη ο αυτοεξευτελισμός, η αυτομεμψία και μάλιστα από ένα αξιωματούχο και μπροστά στα μάτια του κόσμου. «…Σκεφτείτε το αξίωμα του εκατόνταρχου και θα δείτε την αρετή του ανδρός. Είναι πολλή η υπερηφάνεια όσων κατέχουν εξουσίες…» (Ιερός Χρυσόστομος)

Ο εκατόνταρχος πήρε τη χάρη που ο Θεός δίνει στους ταπεινούς «…ταπεινοίς δίδωσι χάριν…» (Ιακ. 4, 6) Η ταπείνωση είναι αναγκαία για να αναπτυχθεί στον άνθρωπο η πίστη, ως εμπιστοσύνη με το Θεό. Η εμμονή στην ταπείνωση είναι γνώρισμα των μεγάλων.

      5.   Η επιτέλεση του θαύματος

Ο Χριστός μας αφού εθαύμασε για την πίστη του εκατόνταρχου είπε: «…πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ  Ἀβραὰμ καὶ  Ἰσαὰκ καὶ  Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν…». Πολλοί από όλα τα μέρη του κόσμου, που δεν είναι καν εκ της φυλής των Ιουδαίων, δεν είναι Ισραηλίτες, θα κληρονομήσουν την βασιλεία των ουρανών -  όπως συνέβη και με τον εκατόνταρχο – ενώ δε οι «υιοί της Βασιλείας» από την αλαζονεία τους θα βγουν έξω, θα καταλήξουν στο σκοτάδι.

Ο εκατόνταρχος ήρθε να πάρει την υγεία του δούλου του και έφυγε παίρνοντας όχι μόνο την υγεία, αλλά και τη Βασιλεία των Ουρανών. (Ιερός Χρυσόστομος)

Αν η πίστη μας είναι ουσιαστική, δηλ. η πνευματική ζωή της χάριτος, τότε όλα είναι δυνατά.

Η πίστη αναδύεται μέσα από τους ιδρώτες της αρετής, της τέλειας υπακοής στον Θεό, έστω και αν αυτό συνεπάγεται το «ποτήριο» του Γολγοθά. (Γρηγ. Παλαμάς)