Βαθιά θλιβόμενος από την θεομηνία η
οποία ονομάζεται στην προκειμένη περίπτωση σεισμός, ενίοτε λέγεται πόλεμος ή
πλημμύρα ή πυρκαγιές ή καύσωνας ή ψύχος ή πείνα ή αρρώστια ή πανδημία κ.τ.λ.
και ταρακούνησε συθέμελα τις γείτονες χώρες μας με καταστροφικά αποτελέσματα
για όλο τον πλανήτη, την γή, συντάσσω αυτά τα λίγα λόγια, πολλά εξ αυτών δια
στόματος του μεγάλου ιεροκήρυκα της Ορθοδοξίας κ. Δημήτρη Παναγόπουλου, που σε
μια ομιλία του, κατέστησε σαφές τα «σημεία» της παιδαγωγίας του Θεού.
Εις την αποκάλυψη στο Κεφ. 16ον
αναφέρει ότι ο Θεός επέτρεψε πληγάς για να μετανοήσουν οι άνθρωποι και οι
άνθρωποι αντί αυτού «…εβλασφήμησαν τον Θεόν…» παραμένοντας αμετανόητοι.
Ο Θεός δεν είναι σαν μερικούς γονείς,
οι οποίοι θα κολαστούν, εξαιτίας ότι ολιγώρησαν να παιδέψουν τα παιδιά τους
όπως έπρεπε.
Από την πλευρά Του κάνει τα πάντα!
Και μαλακά και ανεκτικά και σκληρά.
Βλέπω όλους αυτούς τους
επιστημονικούς αναλυτές που βγαίνουν στις τηλεοράσεις και ετυμολογούν το πώς
προέκυψε ο σεισμός με την μετακίνηση των υπόγειων στρωμάτων της γης και κάνουν
εκτιμήσεις ότι αυτό το φαινόμενο θα συμβεί και στην Ελλάδα λίαν συντόμως κτλ και
ότι ως έθνος πρέπει να προετοιμαστούμε ν’ αντιμετωπίσουμε τέτοια φαινόμενα με
θλίβει βαθύτατα διότι ο άνθρωπος με την υπεροπτική στάση του αντί να κατευνάσει
την παιδαγωγία του Θεού, παίρνει μέτρα στο πως θα την αντιμετωπίσει… Ήμαρτον!
Τώρα ο Θεός σαν χωροδιδάσκαλος έχει κατεβάσει
την μαγκούρα και ο άνθρωπος εξακολουθεί να Του λέει «…δεν σε φοβάμαι… δεν σε
λογαριάζω… και επικαλούμενος επιστημονικές αναλύσεις θεωρεί ότι το ελέγχει…
Μπορεί ο άνθρωπος ν’ αντισταθεί στον
Θεό;
Τι μας λέει στον Προοιμιακό ψαλμό
που διαβάζουμε πάντα στον εσπερινό μετά το «Ευλογητός ο Θεός» που απαγγέλλει με
στόμφο και μεγαλοπρέπεια ο ιερέας;
«…Ο θεμελιών την γην
επί την ασφάλειαν αυτής, ού κλιθήσεται εις τον αιώνα του αιώνος. ΄Αβυσσος ως
ιμάτιον το περιβόλαιον αυτού, επί τω ορέων στήσονται ύδατα. Από επιτιμήσεως σου
φεύξονται, από φωνής βροντής σου δειλιάσουσιν. Αναβαίνουσιν όρη και
καταβαίνουσι πεδία εις τον τόπον, όν εθεμελίωσας αυτά.
΄Οριον έθου, ό ού
παρελεύσονται, ουδέ επιστρέψουσι καλύψαι την γην. Ο εξαποστέλλων πηγάς εν
φάραγξιν, αναμέσον των ορέων διελεύσονται ύδατα…»
«…Ανοίξαντος σου την
χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος. Αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον,
ταραχθήσονται αντανελείς το πνεύμα αυτών και εκλείψουσι και εις τον χούν αυτών
επιστρέψουσιν. Εξαποστελείς το πνεύμα σου και κτισθήσονται και ανακαινιείς το
πρόσωπον της γης. ΄Ητω η δόξα Κυρίου εις τους αιώνας· ευφρανθήσεται Κύριος επί
τοις έργοις αυτού. Ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν, ο απτόμενος
των ορέων και καπνίζονται…»
Διότι εδώ λέει ότι θεμελιώνει τη γη και ότι την κουνάει
τη γη! Άρα την κουνάει τη γη ο Θεός.
Βέβαια υπάρχουν ηφαίστεια και
μετακίνηση των υπόγειων των στρωμάτων της γης όπως μας λένε οι επιστήμονες κτλ κτλ κτλ.
Αλλά το ξέρει ο Επάνω που τα έφτιαξε
αυτά τα ηφαίστεια, τι μας λέει ο ψαλμός 103 «…Ο επιβλέπων επί την γην και ποιών
αυτήν τρέμειν, ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται…». Το ξέρει! Δεν γνωρίζει
ότι εδώ θα γίνει σεισμός και θα γίνει ζημιά; Το ξέρει!
Μπορεί να πει ο Θεός «…Σιώπα,
πεφήμωσον, σταμάτησε!;…». Μπορεί! Δεν του κοστίζει σε τίποτα του Θεού… Εκτός
και αν πιστεύουμε σ’ ένα Θεό αδύνατο που δεν τα μπορεί και θέλει βοήθεια...
Για να το επιτρέπει λοιπόν σημαίνει ότι έτσι αξίζει… ΕΤΣΙ
ΑΞΙΖΕΙ…
Δεν ξέρω αν το σκεφτήκατε στα σοβαρά
ότι μπορεί και εμείς να έχουμε τη σειρά μας σ’ αυτά τα θέματα και τι θέση
πρέπει να πάρουμε ώστε ο Θεός μας σκεπάσει από την οργή.
Ο πάτερ Παΐσιος έλεγε για τους
σεισμούς πως είναι παρεμβάσεις του Θεού για να συνετίσει τους ανθρώπους που
συνεχώς ολισθένουν και δεν μετανοούν. Έλεγε χαριτολογώντας πως ο Θεός έχει
μπροστά του ένα διακόπτη που μια τον ανεβάζει και μια τον κατεβάζει αναλόγως
της μεταστροφής των ανθρώπων.
Σε κάποιο σημείο στη Γραφή (ψαλμός
59) λέει «…Ποιήσει Κύριος σημείον τοις
φοβουμένοις αυτών του φυγείν από προσώπου της οργής αυτού…». Δηλαδή αυτοί
που τον σέβονται, που τον λογαριάζουν, που τον υπολογίζουν, θα τους κάνει
σημείον, θα τους βοηθήσει, θα τους κάνει θαυματουργικός τρόπο διέξοδο, να
φυλακτούνε από την οργή Του, θα τους φυλάξει δηλαδή από την ώρα την κακή.
Φυσικά οι άνθρωποι θα πούνε, έτυχε
και ήταν εκεί, ήταν έξω και άλλες προφάσεις… Δεν τυχάνει τίποτα! Τα πάντα ΟΛΑ είναι
της Προνοίας και της Αγάπης του Θεού!
Για να γίνει «σημείον» όπως ξέρετε,
θα πρέπει ο άνθρωπος να προσέχει. Υπό αυτές τις καταστάσεις η πραγματική
ονομασία είναι «θεομηνία». Δεν είναι μήνυμα Θεού. Θεομηνία είναι σύνθετη λέξη
από το «Θεός» και «μήνις» δηλ. οργή. Η θεομηνία είναι οργή Θεού, οργίζεται ο
Θεός και παίρνει το ραβδί και δέρνει τον άνθρωπο για να τον βοηθήσει να σωθεί.
Η ράβδος του πατέρα προς το παιδί, είναι η αγάπη του πατέρα προς το παιδί και η
ράβδος του Θεού προς τον άνθρωπο είναι η αγάπη Του.
Πάντοτε βοήθησε με διάφορους τρόπους
τους ανθρώπους να τους κρατήσει κοντά Του για το συμφέρον των ανθρώπων.
Ο Θεός δεν είναι πολιτικός, δεν
πρόκειται να κατέβει στην εκλογή φοβόμενος μη χάσει τους ψήφους έχοντας την
ανάγκη των ανθρώπων. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη του Θεού, ο Θεός δεν
έχει την ανάγκη τη δική μας. Αν διαβάσει κάποιος τη ζωή του Ισραηλιτικού λαού
θα βρει ότι, όλες τις φορές που ο Ισραήλ, ξεχάστηκε, και τραβήχτηκε, εργάστει η
ράβδος του Θεού. Επέτρεψε αιχμαλωσία, επέτρεψε μάχαιραν, επέτρεψε ασθένειες
επέτρεψε πολλά πράγματα για να τον φέρει ξανά μέσα.
Τα πάντα θα ήσαν καλά και φόβοι
πολέμων δεν θα υπήρχαν, φόβοι σεισμών δεν θα υπήρχαν, φόβοι λιμών δεν θα
υπήρχαν αν οι άνθρωποι είμεθα με τον Θεό. Όμως οι άνθρωποι δεν είμεθα με τον
Θεό, γι’ αυτό και έχουμε όλα αυτά τα οποία έχουμε και βιώνουμε.
Γι’ αυτό αγαπητοί μου αναγνώστες,
αφήστε τις αναλύσεις, αφήστε τις κοσμοθεωρίες… το μόνο που χρειάζεται για να
σταματήσουν οι θεομηνίες, τα «σημεία», είναι οι μετάνοια των ανθρώπων και η
στροφή 180 μοιρών προς την αγάπη του Θεού και την εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν που
«…ανακαινιεί το πρόσωπον της γης…» και τα πάντα «…κτισθήσονται εκ του πνεύματός
Του…» καθώς δια της «…επιτιμήσεως Του τα πάντα φεύξονται…» και από «…φωνής
βροντής Του δειλιάσουσιν…». Κύριε πριν εις τέλος απώλομαι σώσον με! Αμήν.
