Πολλοί λέμε ότι το Θεό πιστεύουμε
και το Θεό υμνούμε,
αλλά από την πίστη την ορθή πόρρω
απέχουμε και καταγής μόνο κοιτούμε.
Η πίστης η αμόλυντος που παραδόθηκε
από γενιά σε γενιά δια στόματα Πατέρων,
ως ύφασμα κόπηκε και ράφτηκε κατά
των ανθρώπων το συμφέρον.
Η πίστη έγινε «πολλές γλώσσες»
δυσνόητες, η μια ν’ αναιρεί την άλλη,
και η πνευματική μας ανάβαση στάσιμος
και φθίνουσα, ένα μαύρο χάλι.
Η πίστη μας αλλοιώθηκε και
κινδυνεύει πλέον να εκλείψει,
και ωσάν τον πύργο της Βαβέλ, θα
γκρεμιστεί, θα λείψει.
Απωλέσαμε την αγάπη την αληθινή υπέρ
παντός όλου του κόσμου,
και εφεύραμε την αγάπη της
ανταπόδοσης «…του πάρε αλλά και δώσ’ μου…».
Λέμε ότι πιστεύουμε στο Θεό, αλλά,
δεν Tον γνωρίζουμε καθόλου,
γιατί η πολιτεία και οι πράξεις μας
είναι αντιχριστιανικού συνόλου.
Ο Θεός δεν γνωρίζεται στους αλαζόνας
και στους υπερήφανους,
στους ταπεινούς και πράους δίδεται η
Χάρης[1], στους
«γνήσιους» πιστούς.
Χωρίς τη Χάρη δεν γνωρίζεις το Θεό,
και ειδικά με την «κτηνώδη» αδικία,
ποσώς μάλλον ένα Θεό που
αποκαλύπτεται, στους καθαρούς τη καρδία.[2]
Και δεν γνωρίσαμε πραγματικά το Θεό,
γιατί κλείσαμε τις Εκκλησίες,
τη σωστική Του ιδιότητα κουκουλώσαμε
με πλεκτάνες και σκευωρίες.
Ορίσαμε την αγάπη και προστασία του
Θεού δευτερευούσης σημασίας,
και ως άλλοι «θεοί» θέσαμε τον
«μαμωνά» με την επιστήμη, πρωτευούσης αξίας.
«…Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν…» μας λέει ο Κύριος στο
Ευαγγέλιο,
μα εμείς συμφεροντολογικά ζούμε μέσα
στης πλάνης το χαρτοβασίλειο.
Ορίσαμε το γράμμα του Νόμου, πάνω από το γράμμα του Θεού,
γιατί αγνοούμε το «…Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού Ζώντος…».
Δεν γνωρίζουμε πως «…όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη
χάσει·
αλλά αν «…χάσει τη ζωή του
εξαιτίας του Ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει;…».[3]
Πως θα προκόψει αυτός ο κόσμος όταν
για τα εφήμερα μεριμνά,
ενώ για τα ουράνια και αιώνια αμελεί
και ραθυμά;
«…Αφού πλασθήκαμε για το Θεό, για τα
πάνω,
γιατί είμαστε διαρκώς προσηλωμένοι
κάτω;…»[4]
Με τον τρόπο που εσείς οι
κυβερνώντες μας νοιάζεστε,
δείχνετε περίτρανα πως δεν μας
αφουγκράζεστε.
Με τον τρόπο που σκύβετε ν’ ακούσετε
τον πόνο εσείς οι άρχοντες
μοιάζετε σαν μια βιτρίνα όμορφη, που
μέσα την έχουν ξαφρίσει κλέφτες.
Όσοι μιλάτε με ελαφρότητα και
επιφανειακά για την αγάπη του Χριστού,
τα έργα σας θα είναι σκάνδαλα γιατί
στερούνται δυνάμεως του αγαστού Θεού.
Ο Χριστός όμως κάθε χρόνο πάλιν
γεννάται για εμάς,
ακόμα και αν εσύ άνθρωπε συνεχώς τον
πολεμάς.
Ήρθε να σηκώσει των ανθρώπων το
μαρτύριο,
και όσοι τον αναζητούν να βρούνε
καταφύγιο.
Έρχεται να σβήσει κάθε φόβο και
ανασφάλεια,
και να μας αφυπνίσει από την
πνευματική μας αδράνεια.
Γεννάται και πάλιν για να ενώσει τα
ουράνια με τα επίγεια,
και από τους ταλαιπωρημένους, να
απαλείψει την κατήφεια.
Ξαναγεννιέται για να μας φέρει την
ελπίδα που μέσα μας χάσαμε,
σημάδι πως από τα πεπραγμένα της
ζωής μας Τον ξεχάσαμε.
Η γέννησης και ο ερχομός του Κυρίου
μας Ιησού Χριστού,
φέρνει μαζί και την αναγέννηση του
κάθε χριστιανού.
Το μόνο που πρέπει όλοι μας να
κάνουμε
είναι την καρδιά μας να ετοιμάσουμε.
«Φάτνη» να την κάνουμε, φτωχική και
ταπεινή,
ώστε «ο Θεός των θεών» μέσα της να
οικεί!
Η κατάβασίς Σου Θεέ μου στη γη,
ας χαρίσει σ’ όλους την αιώνια Ζωή.
Η γη από ζούγκλα και τόπος εξορίας,
ας γίνει η απαρχή της αιώνιας
παραμυθίας.
Καλά
Χριστούγεννα!
[1] «…Επί τίνα επιβλέψω, αλλ' ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου;…»
[2] «…Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται…» (Ματθ. Ε΄)
[3] Κατά Ματθαίο (16, 25) «…ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει
αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν…».
[4] Ιωάννης ο Χρυσόστομος
